Dum dum…


Ο συγκεκριμένος «σοφός» (κι όλοι οι τσατσορούφιανοι που υποστηρίζουν ότι …. ο διαδηλωτής έπεσε με τη θέλησή του πάνω στη σφαίρα, πάνω στη ζαρντινιέρα, πάνω στο κλομπ…) είναι παρ’ όλα αυτά δειλοί. Δεν έχουν το θάρρος να υποδείξουν το πόσο πολύ το μιλιταριστικό / ρατσιστικό κράτος του ισραήλ και ο στρατός του «σέβονται την συλλογική επιθυμία των παλαιστίνιων για ευθανασία»!

Όχι. Δεν έχουν το θάρρος να δείξουν ότι τα καθάρματα χρησιμοποιούν κατά των διαδηλώτων σφαίρες dum dum – προφανώς για να τους απαλλάξουν απ’ τον βασανισμό ενός τραυματισμού τους από «απλές» σφαίρες.

Τι είναι οι «σφαίρες dum dum»; Αγγλική εφεύρεση, απ’ την εποχή της αποικιοκρατίας στην ινδία (τότε που αυτοκτονούσαν τελετουργικά οι ινδοί υποτελείς κάθε φορά που ξεσηκώνονταν…). Δεν είναι απλές σφαίρες, δηλαδή ένας κώνος μολυβιού που κτυπάει την σάρκα και κάπου σφηνώνεται σ’ αυτήν. Είναι μικρές οβίδες: την ώρα που βρίσκουν το στόχο τους εκρήγνυνται, και καταστρέφουν μεγάλο μέρος του σώματος: όργανα, ιστούς… Οι «σφαίρες dum dum» δεν είναι εργαλείο της πρόθεσης «να σε σκοτώσω». Είναι εργαλεία της πρόθεσης «ακόμα κι αν δεν σε σκοτώσω, θα σε σακατέψω, τόσο πολύ που ακόμα κι αν ζήσεις θα είσαι ‘μισός άνθρωπος’ – για να θυμίζεις στους γύρω σου πόσο ικανός είμαι στον θάνατο».

Οι γιατροί στη Γάζα που περιθάλπτουν τέτοιους τραυματίες είναι πάντα σε απόγνωση. Μια μόνο σφαίρα dum dum («πεταλούδα» την λέει το Τελ Αβίβ, παίζοντας με τις λέξεις) καταστρέφει όργανα, προκαλεί ακατάσχετη αιμορραγία, κι όταν δεν σκοτώνει επιβάλλει ακρωτηριασμούς, για να σωθούν οι κτυπημένοι παλαιστίνιοι…

Στους στίχους ενός τραγουδιού του Άσημου, του 1987, υπάρχει μια υπενθύμιση, στιχουργική αδεία:

Μας εκτελούνε με σφαίρες ντούμ ντούμ
σφαίρες ντούμ ντούμ, σφαίρες ντούμ ντούμ
κι εμείς ξεπουλιώμαστε στο γιουσουρούμ
ταρατατατζούμ για ένα κουστούμ.

Μόνο που τώρα πια άλλοι εκτελούνται έτσι κι άλλοι καμαρώνουν επ’ ευκαιρία…

Στον πρώτο κόσμο υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο;

__________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2018/05/dum-dum/

Η έκθεση της Ε.Ε. για τις συντάξεις…


Στα τέλη του προηγούμενου μήνα, η Κομμισσιόν έδωσε στην δημοσιότητα την ετήσια έκθεσή της περί επάρκειας των συντάξεων στην Ευρωπαϊκή Ένωση (The 2018 Pension Adequacy Report: current and future income adequacy in old age in the EU). Πρόκειται για ένα κείμενο 188 σελίδων, το οποίο υποψιάζομαι ότι κανείς δεν θα μπει στον κόπο να διαβάσει. Δεν πειράζει. Τον κόπο αυτόν τον έκανε το ιστολόγιο, οπότε σήμερα σας παρουσιάζει μερικά από όσα περιλαμβάνει η εν λόγω έκθεση, κυρίως δε εκείνα τα σημεία που έχουν να κάνουν με την Ελλάδα.

Πριν ρίξουμε την ματιά μας στην έκθεση, ας σημειώσουμε ότι εισαγωγικά η Μαριάν Τύσσεν (επίτροπος απασχόλησης, κοινωνικών υποθέσεων, δεξιοτήτων και κινητικότητας της εργασίας) δηλώνει πως «οι ανησυχίες σχετικά με την επάρκεια των συντάξεων βρίσκονται πάλι ψηλά στην ημερήσια διάταξη πολλών κρατών-μελών, καθώς προσπαθούν να διατηρήσουν επαρκή συνταξιοδοτικά εισοδήματα στις γηράσκουσες κοινωνίες». Ας το έχουν αυτό υπ’ όψη τους όσοι αμφισβητούν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση νοιάζεται για το επίπεδο διαβίωσης των συνταξιούχων.

Η Μαριάν Τύσσεν με τον Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ.

Στην σελίδα 108, η έκθεση διαπιστώνει: «Η Ελλάδα εφαρμόζει μια γενική συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, η οποία διορθώνει διάφορες ελλείψεις του παρελθόντος και παρέχει περισσότερες εγγυήσεις σε συνταξιούχους χαμηλού εισοδήματος. Ωστόσο, πολλές διατάξεις αυτής της μεταρρύθμισης είχαν αρνητικό αντίκτυπο στην επάρκεια των συντάξεων. Οι αναμενόμενες προσαρμογές των συντάξεων προς τα κάτω, με τη μείωση των ποσοστών αντικατάστασης για όλες τις συντάξεις από τον Ιανουάριο του 2019, μετά και τον υπολογισμό των συνταξιοδοτικών παροχών βάσει των μέσων αποδοχών καθ’ όλο τον εργασιακό βίο αντί για τα καλύτερα έτη αποδοχών, ενδέχεται να οδηγήσουν σε μείωση του επιπέδου παροχών».

Σε άλλο σημείο, η έκθεση αναλύει τις θετικές επιπτώσεις που μπορεί να έχει η εκπαίδευση στην μείωση της ανεργίας. Επισημαίνει δε ότι «η εκπαίδευση παίζει έμμεσο ρόλο αυξάνοντας τη συμμετοχή στην διά βίου μάθηση και βελτιώνοντας τις συνθήκες υγείας και εργασίας», κάτι που βοηθάει στην παράταση του εργασιακού βίου. Ας μη ξεχνάμε ότι η έκθεση ασχολείται με την επάρκεια των συντάξεων και με το εισόδημα των ηλικιωμένων, οπότε η παράταση του εργασιακού βίου αποτελεί ζητούμενο εφ’ όσον ο εργαζόμενος ηλικιωμένος έχει υψηλότερα εισοδήματα από έναν συνταξιούχο συνομίληκό του. Γι’ αυτό η έκθεση παρατηρεί ότι, σύμφωνα με τα μοντέλα τού ΟΟΣΑ, η μέσω της εκπαίδευσης αύξηση στην διάρκεια του εργασιακού βίου θα είναι μικρή, «γεγονός που υποδηλώνει ότι θα χρειαστεί πρόσθετη ενθάρρυνση για μεγαλύτερη διάρκεια εργασίας ώστε να επιτευχθεί η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης».

Ίσως το πιο ανησυχητικό σημείο για τους έλληνες συνταξιούχους βρίσκεται στην σελίδα 35 της έκθεσης: «Οι δαπάνες για τις συντάξεις ως ποσοστό του ΑΕΠ ποικίλλουν μεταξύ των κρατών-μελών. Η συνολική δαπάνη συντάξεων ανά ηλικιωμένο άτομο ως μερίδιο του ΑΕΠ ανά κάτοικο, λαμβάνει υπ’ όψη το μέγεθος του πληθυσμού τής μεγαλύτερης ηλικίας και της οικονομίας της χώρας. Το 2015, το ποσοστό στην Ελλάδα (όπου οι δαπάνες είναι σχετικά υψηλή) ήταν υπερδιπλάσιο από ό,τι στην Εσθονία, την Ιρλανδία, τη Λιθουανία και τη Λετονία, οι οποίες έχουν τη χαμηλότερη σχετική δαπάνη». Όσο κι αν η έκφραση της συνταξιοδοτικής δαπάνης ως ποσοστού ενός ΑΕΠ βυθισμένου κατά 25% σε μια πενταετία επιδέχεται πολλών ενστάσεων, είναι γεγονός ότι οι παραπάνω φράσεις μπορούν να λειτουργήσουν και ως παρότρυνση για περαιτέρω μείωση των συντάξεων. Πάντως, για να είμαστε ειλικρινείς, η έκθεση παρατηρεί ότι «ορισμένες χώρες με σχετικά γενναιόδωρα συνταξιοδοτικά συστήματα, όπως το Λουξεμβούργο, καταγράφουν σχετικά χαμηλό ποσοστό δαπάνης σε σχέση με το ΑΕΠ τους».

Στον δεύτερο τόμο της έκθεσης και στο δεκασέλιδο κεφάλαιο που αναφέρεται στην Ελλάδα (σελίδες 75-84), γίνονται μερικές παρατηρήσεις, με τις οποίες η διαφωνία μου είναι έντονη. Όπως π.χ. το ότι «οι συντάξεις στην Ελλάδα φαίνεται να έχουν διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση των αρνητικών επιπτώσεων της κρίσης στους συνταξιούχους, δεδομένου ότι οι περισσότεροι από τους δείκτες επάρκειας των συντάξεων βελτιώθηκαν κατά την περίοδο 2008-2016». Αναρωτιέμαι μήπως οι ερευνητές μπέρδεψαν τα στοιχεία τους ή αν απλώς πρόκειται για τυπογραφικό λάθος.

Εξ ίσου εκτός πραγματικότητας φαίνεται και η διαπίστωση ότι «η μελλοντική επάρκεια των συντάξεων στην Ελλάδα διασφαλίζεται, μακροπρόθεσμα, μέσω της εφαρμογής ενός σχετικά υψηλού ποσοστού συνταξιοδοτικής αναπλήρωσης για τους χαμηλόμισθους». Προφανώς, οι ερευνητές θεωρούν τα 384 ευρώ της βασικής σύνταξης (όπως προβλέπεται στον νόμο Κατρούγκαλου) ως «υψηλή αναπλήρωση», συγκρίνοντάς το με τον μέσο όρο των 360 ευρώ τής Ευρωπαϊκής Ένωσης.

«Η φτωχή Ε.Ε.: Πάνω από 17,3 εκατομμύρια άνω των 65 ετών σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού»

Το συμπέρασμα των ερευνητών για την χώρα μας είναι ότι «το κύριο μέλημα του συνταξιοδοτικού συστήματος στην Ελλάδα παραμένει η βιωσιμότητά του, δεδομένου ότι η χώρα παρουσιάζει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ηλικιωμένων μεταξύ των χωρών της Ε.Ε. καθώς και πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας. Εν τούτοις, μεταξύ των βασικών ζητημάτων που αφορούν τη βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος, είναι το πώς θα διασφαλιστούν η οικονομική βιωσιμότητα μαζί με την κοινωνική αποτελεσματικότητα, οι οποίες θα εξασφάλιζαν, μεταξύ άλλων, την επάρκεια των συντάξεων. Από την άποψη αυτή, το κύριο είναι ότι η πλήρης υλοποίηση της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού συστήματος του 2016 εγγυάται ένα αξιοπρεπές επίπεδο παροχών, υπό τους περιορισμούς που δημιουργεί το επίπεδο της οικονομικής ανάπτυξης μαζί με το επίπεδο των πρωτογενών πλεονασμάτων του προϋπολογισμού» (η υπογράμμιση δική μου).

Δεν θα κουράσω περισσότερο τον αναγνώστη, αφήνοντάς τον να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα από όσα παρέθεσα (και από όσα, ενδεχομένως, διαβάσει μόνος του, μέσω των συνδέσμων που του έδωσα). Θα κλείσω με μια υποσημείωση, η οποία παρατίθεται στην έκθεση, ως ερμηνευτική τής αποστροφής ότι η χώρα μας παρουσιάζει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά ηλικιωμένων σε ολόκληρη την Ευρώπη: «Το ποσοστό εξάρτησης των ηλικιωμένων στην Ελλάδα αναμένεται να διπλασιαστεί έως το 2056 (δηλαδή, από 35,8% το 2016 σε 76,3% το 2056)».


Από:http://teddygr.blogspot.gr/2018/05/blog-post_16.html

Μέση ανατολή 1-2-3 …


Εξακολουθούμε να κάνουμε στην άκρη τα αισθήματά μας, δεκτό; Λοιπόν, ψυχρά: το ισραηλινό ρατσιστικό, μιλιταριστικό, απαρτχάιντ κράτος, αυτό το προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού καπιταλισμού στη μέση Ανατολή, σκοτώνει κατά βούληση (και ναι: με την άδεια των εντολοδόχων του…) όχι μόνο επειδή αυτό έκανε πάντα, αλλά επειδή τώρα πια πέφτει η γεωπολιτική αξία του. Οπότε αντιδρά σαν σερίφης που του ανακοινώνουν ότι πάει για πρόωρη συνταξιοδότηση, και ζωχαδιασμένος χώνεται στο σαλούν για να πιεί και να ξεχάσει, κι ύστερα κάνει αυτό που ξέρει για να αποδείξει πόσο χρήσιμος είναι: πυροβολεί…

Όμως ο μεθυσμένος, παρανοημένος, φασίστας χωροφύλακας δεν θα έκανε τίποτα αν δεν είχε τις πλάτες του μεγάλου αφεντικού. Της Ουάσιγκτον. Συνεπώς έχει δίκιο η παλαιστινιακή αντίσταση να λέει ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είναι βασικός συνεταίρος στην χθεσινή, την προχθεσινή, και την μελλοντική σφαγή παλαιστινίων απ’ τον στρατό του ισραηλινού καθεστώτος. Αλλά αυτό είναι μια διαπίστωση. Υπάρχει κάποια εξήγηση;

Διάφοροι ειδικοί «αναλυτές» σημειώνουν δύο πράγματα. Πρώτον, την «αντίφαση» (;) ανάμεσα στην (δήθεν λέμε) «give peace a chance» πολιτική της Ουάσιγκτον σ’ ότι αφορά την πυρηνική βόρεια κορέα, και την ανάποδη αιμοβόρα εκδοχή της στην ευρύτερη μέση Ανατολή, που περιλαμβάνει την επανα-ποινικοποίηση της Τεχεράνης, την αμερικανική έγκριση για την ισραηλινή κατάληψη της Ιερουσαλήμ / Quds, και τα αμερικανικά συγχαρίκια για την σφαγή στη λωρίδα της Γάζας. Είναι, όμως, στ’ αλήθεια «αντιφατικές» αυτές οι κινήσεις;

Λέμε πως όχι. Στη μέση Ανατολή η Ουάσιγκτον και οι πιο στενοί σύμμαχοί της (Τελ Αβίβ και Ριάντ) έχασαν την πρωτοβουλία των κινήσεων (και τον σχεδιασμό των εξελίξεων) πριν 2,5 χρόνια· στην ανατολική Ασία μόλις πριν 5 μήνες. Χάνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων και τον σχεδιασμό στο μεσανατολικό πεδίο μάχης («γραμμή δημοκρατικών / Obama» για πόλεμο μέσω των proxies isis και λοιπά) κάποια στιγμή στο 2016, η Ουάσιγκτον αντιδρά πολεμοκάπηλα αυτοπροσώπως εδώ και μήνες επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Το ίδιο θα (ήθελε να) συμβεί στην κορεατική χερσόνησο· απλά δεν έχει γίνει εκεί απόλυτα ξεκαθαρισμένη η ήττα, όπως έγινε στο συριακό (δευτερεύον) πεδίο μάχης, μετά την ανακατάλυψη του ανατολικού Aleppo και της Deir ez-Zor. Αλλά θα γίνει…

Συνεπώς, η με κάθε τρόπο (συμβολικό, στρατιωτικό, οικονομικό) προσπάθεια ενίσχυσης του παρακμιακού χωροφύλακα (και του ακόμα πιο παρακμιακού χρηματοδότη: τοξικός πρίγκηπας) απ’ τη μεριά της Ουάσιγκτον είναι έκφραση της προσπάθειας του αμερικανικού ιμπεριαλισμού και των συμμάχων τους να ανατρέψουν (ή, έστω, να αναστείλουν) ένα μέρος απ’ τις χειροπιαστές ήττες τους. Στην κορεατική χερσόνησο η ήττα, έξυπνα δουλεμένη, δεν έχει φανεί ακόμα στους πάντες (η ασταμάτητη μηχανή είναι εξαίρεση…)

(φωτογραφία: Ναι, είναι καθαρόαιμοι, πατενταρισμένοι ισραηλινοί φασίστες σε διαδήλωση στις 20 Απρίλη του 2016, όπου υπερασπίζονται ένα στρατοκάθαρμα, τον Εlor Azaria, πoυ εκτέλεσε εν ψυχρώ, με μια σφαίρα στο κεφάλι, τον ήδη τραυματισμένο και πεσμένο Αμπντέλ Φάταχ αλ-Σαρίφ, στις 24 Μάρτη εκείνης της χρονιάς, στη Χεβρώνα.

Αλλά το “kill ‘em’ all” στην πιο αυθεντική και αποτελεσματική έκφρασή του, όχι μόνο αποτελεί την πρακτική πολιτική του ισραηλινού κράτους στο σύνολό του· αλλά, πέρα απ’ αυτό, κάτι θα έπρεπε να θυμίζει σε συντρόφους και μη που «δυσκολεύονται» να καταλάβουν τα ιστορικά τους καθήκοντα…

Μετά από 20 χρόνια;… Η προβολή κάποιου βίντεο για την ελληνο-ισραηλινή φιλία, με τίτλο “kill ‘em’ all, in the name of….”; Θα είναι αργά, πολύ αργά…. Θα είναι αργά ακόμα και για να καταχωνιαστούν οι τύψεις για την αδράνεια και το «σφίξιμο», όταν έπρεπε η δράση και ο καθαρός προσανατολισμός κατά του ελληνικού κράτους / παρακράτους / κεφάλαιου να είναι η αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα. Θα είναι αργά επειδή ο τωρινός κανιβαλισμός “ζευγαρώνει” διαρκώς με τον καπιταλισμό και την αλλαγή παραδείγματος, σε μια σχέση αιμομικτική… Και γεννάει διαρκώς όλο και μεγαλύτερα τέρατα.

Η σιωπή είναι συνενοχή· εμείς δεν το λέμε;)

Συνέχεια