BON VOYAGE…

Bon voyage — καλό ταξίδι. Μια μικρού μήκους ταινία —animation κατά το μεγαλύτερο μέρος της— του Fabio Friedli για το ταξίδι προσφύγων και μεταναστών προς την πολυπόθητη Ευρώπη.

Ο Friedli γεννήθηκε το 1986 στη Βέρνη. Σπούδασε animation στη Λουκέρνη. Γύρισε το Bon Voyage το 2011. Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι δικά του ενώ στο animation συνεργάστηκε με τους Nils Hedinger και Martin Waespe.

Ο Friedli περιγράφει το εξοντωτικό ταξίδι και την υποδοχή των μεταναστών ιδιαίτερα λιτά και με (μαύρο) χιούμορ — σε αντίθεση με άλλους καλλιτέχνες που προσέγγισαν το θέμα των προσφύγων με τρόπο μελό ή/και καταγγελτικό. Η αποστασιοποίησή του αφενός δείχνει τον ειλικρινή σεβασμό του προς τους ήρωες της ταινίας, αφετέρου εγγυάται το αποτέλεσμα.

Περισσότερα για την ταινία, εδώ.

* * *

---

Από:https://dimartblog.com/2018/01/25/bon-voyage/

Ο «αντιιμπεριαλισμός» των ηλιθίων…

της Λέιλα Αλ-Σάμι

Για άλλη μια φορά, το δυτικό «αντιπολεμικό» κίνημα ξύπνησε για να κινητοποιηθεί γύρω απ’ όσα γίνονται στη Συρία. Είναι η τρίτη φορά από το 2011. Η πρώτη ήταν όταν ο Ομπάμα σκόπευε να πλήξει τη στρατιωτική ικανότητα του συριακού καθεστώτος (αλλά δεν το έκανε) μετά από χημικές επιθέσεις κατά της Γούτα το 2013, πράγμα που θεωρήθηκε «κόκκινη γραμμή». Η δεύτερη φορά ήταν όταν ο Ντόναλντ Tραμπ διέταξε επίθεση, η οποία έπληξε μια κενή στρατιωτική βάση, ως απάντηση στις χημικές επιθέσεις στο Χαν Σειχούν το 2017. Και σήμερα, καθώς οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία αναλαμβάνουν περιορισμένη στρατιωτική δράση (στοχευμένα πλήγματα σε στρατιωτικούς πόρους του καθεστώτος και εγκαταστάσεις χημικών όπλων) μετά από επίθεση χημικών όπλων στη Ντούμα, όπου σκοτώθηκαν τουλάχιστον 34 άτομα, μεταξύ των οποίων πολλά παιδιά που είχαν καταφύγει σε υπόγεια για να γλιτώσουν από βομβαρδισμούς.

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να σημειωθεί από τις τρεις μεγάλες κινητοποιήσεις της δυτικής «αντιπολεμικής» αριστεράς είναι ότι δεν έχουν μεγάλη σχέση με τον τερματισμό του πολέμου. Πάνω από μισό εκατομμύριο Σύροι έχουν σκοτωθεί από το 2011. Η συντριπτική πλειοψηφία από τους θανάτους αμάχων οφείλονται στη χρήση συμβατικών όπλων, και το 94 τοις εκατό απ’ αυτά τα θύματα τα σκότωσε η συρο-ρωσο-ιρανική συμμαχία. Καμία αγανάκτηση ή ανησυχία δεν εκδηλώθηκε γι’ αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος ακολούθησε τη βίαιη καταστολή του καθεστώτος εις βάρος ειρηνικών διαδηλωτών υπέρ της δημοκρατίας. Καμία αγανάκτηση δεν εκφράζεται όταν βόμβες-βαρέλια, χημικά όπλα και ναπάλμ ρίχνονται πάνω σε δημοκρατικά αυτοοργανωμένες κοινότητες ή στοχεύουν νοσοκομεία και σωστικά συνεργεία. Οι πολίτες είναι αναλώσιμοι· οι στρατιωτικές δυνατότητες ενός γενοκτονικού, φασιστικού καθεστώτος δεν είναι. Τελικά, το σύνθημα «Κάτω τα χέρια από τη Συρία» στην ουσία σημαίνει «Κάτω τα χέρια από τον Άσαντ» και συχνά εκφράζεται υποστήριξη για τη στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας. Αυτό ήταν προφανές χθες σε μια διαδήλωση που διοργάνωσε η Συμμαχία Σταματήστε τον Πόλεμο – ΗΒ, όπου ξεδιπλώθηκαν ξεδιάντροπα σημαίες του καθεστώτος και της Ρωσίας.

Αντιπολεμικοί διαδηλωτές στις ΗΠΑ

Αυτή η αριστερά εμφανίζει βαθιά αυταρχικές τάσεις, βάζοντας τα κράτη στο κέντρο της πολιτικής ανάλυσης. Έτσι, η αλληλεγγύη κατευθύνεται προς κράτη (τα οποία θεωρούνται ως ο κύριος παράγοντας σε έναν αγώνα για απελευθέρωση, ασχέτως του πόσο τυραννικά είναι), και όχι στις καταπιεσμένες ή υποπρονομιούχες ομάδες μέσα σε μια κοινωνία. Τυφλωμένοι απέναντι στον κοινωνικό πόλεμο που συμβαίνει στην ίδια τη Συρία, οι αριστεροί αυτοί βλέπουν το συριακό λαό (όποτε τον βλέπουν καν) ως απλό πιόνι σε ένα γεωπολιτικό σκάκι. Επαναλαμβάνουν το τροπάρι ότι «ο Άσαντ είναι ο νόμιμος κυβερνήτης μιας κυρίαρχης χώρας». Ο Άσαντ –ο οποίος κληρονόμησε μια δικτατορία από τον πατέρα του και δεν είχε ποτέ προκηρύξει, ούτε βέβαια κερδίσει, ελεύθερες και δίκαιες εκλογές. Ο Άσαντ –του οποίου ο «Συριακός Αραβικός Στρατός» μπορεί μόνο να ανακτήσει εδάφη που έχασε με τις πλάτες ενός συνονθυλεύματος από αλλοδαπούς μισθοφόρους και με τη στήριξη από ξένες βόμβες, και ο οποίος μάχεται σε μεγάλο βαθμό ενάντια σε αντάρτες και αμάχους γεννημένους στη Συρία. Πόσοι θα θεωρούσαν νόμιμη τη δική τους εκλεγμένη κυβέρνηση εάν άρχιζε εκστρατείες μαζικών βιασμών κατά διαφωνούντων; Μόνο η παντελής απ-ανθρωποποίηση των Σύρων καθιστά δυνατό έστω να υποστηρίξουμε μια τέτοια θέση. Είναι ένας ρατσισμός που βλέπει τους Σύρους ως ανίκανους, και ανάξιους, για οτιδήποτε καλύτερο από μια δικτατορία από τις πιο βάναυσες της εποχής μας.

Για αυτή την αυταρχική αριστερά, η υποστήριξη στο καθεστώς Άσαντ παρέχεται στο όνομα του «αντιιμπεριαλισμού». Ο Άσαντ θεωρείται ως μέρος του «άξονα αντίστασης» εναντίον τόσο της αμερικανικής αυτοκρατορίας όσο και του σιωνισμού. Μικρή σημασία έχει το γεγονός ότι το ίδιο το καθεστώς Άσαντ υποστήριξε τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου και συμμετείχε στο αμερικανικό πρόγραμμα παράνομων εκδόσεων, στο πλαίσιο του οποίου ύποπτοι για τρομοκρατία βασανίστηκαν στη Συρία για λογαριασμό της CIA. Το γεγονός ότι το καθεστώς αυτό έχει μάλλον το αμφίβολο επίτευγμα να έχει σφάξει περισσότερους Παλαιστινίους από το ισραηλινό κράτος παραβλέπεται διαρκώς, όπως και το γεγονός ότι προτιμά να χρησιμοποιεί τις ένοπλες δυνάμεις του για να καταστείλει εσωτερικές διαφωνίες παρά για να απελευθερώσει το Γκολάν από την ισραηλινή κατοχή.

 

Αυτός ο «αντιιμπεριαλισμός» των ηλιθίων εξισώνει τον ιμπεριαλισμό με τις πράξεις των ΗΠΑ και μόνο. Δεν φαίνεται να γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ βομβαρδίζουν τη Συρία από το 2014. Στην εκστρατεία τους για την απελευθέρωση της Ράκα από το Daesh εγκαταλείφθηκαν όλα τα διεθνή πρότυπα του πολέμου και κάθε μέριμνα αναλογικότητας. Πάνω από 1.000 πολίτες σκοτώθηκαν και ο ΟΗΕ εκτιμά ότι το 80 τοις εκατό της πόλης είναι πλέον ακατοίκητο. Οι κυρίαρχες «αντιπολεμικές» οργανώσεις δεν οργάνωσαν διαμαρτυρίες κατά της επέμβασης αυτής, ούτε απηύθυναν εκκλήσεις για την προστασία αμάχων και μη στρατιωτικών υποδομών. Αντίθετα, υιοθέτησαν τη λογική του «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», που άλλοτε ήταν το προνόμιο των νεο-συντηρητικών, και που τώρα υιοθέτησε το καθεστώς, για την οποία όλοι όσοι αντιτίθενται στον Άσαντ είναι τρομοκράτες τζιχαντιστές. Έκαναν τα στραβά μάτια όταν ο Άσαντ γέμιζε τα γκούλαγκ του με χιλιάδες κοσμικούς, ειρηνικούς, δημοκρατικούς διαδηλωτές για να βρουν μαρτυρικό θάνατο, ενώ παράλληλα άδειαζε τις φυλακές από ισλαμιστές. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι συνεχείς διαμαρτυρίες που οργανώνονταν σε απελευθερωμένες περιοχές ενάντια σε εξτρεμιστικές και αυταρχικές ομάδες όπως το Daesh, η Nusra και η Ahrar Al Sham, αγνοήθηκαν. Οι Σύροι δεν κρίνονται αρκετά ευφυείς ώστε να διαθέτουν πολλές διαφορετικές απόψεις. Οι ακτιβιστές της κοινωνίας των πολιτών (στους οποίους περιλαμβάνονται και πολλές αξιοθαύμαστες γυναίκες), οι πολίτες- δημοσιογράφοι, οι εργαζόμενοι στον ανθρωπιστικό τομέα δεν λαμβάνονται καθόλου υπόψη. Ολόκληρη η αντιπολίτευση συρρικνώνεται στα πιο αυταρχικά στοιχεία της ή θεωρείται απλά ιμάντας ξένων συμφερόντων.

Αυτή η φιλοφασιστική αριστερά φαίνεται τυφλή σε οποιαδήποτε μη δυτική μορφή ιμπεριαλισμού. Συνδυάζει την πολιτική ταυτότητας με τον εγωισμό. Όλα όσα συμβαίνουν τα βλέπει μέσα από το πρίσμα του τι σημαίνει για τους δυτικούς –μόνο οι λευκοί άνδρες έχουν τη δύναμη να φτιάχνουν την ιστορία. Σύμφωνα με το Πεντάγωνο, στη Συρία υπάρχουν σήμερα περίπου 2000 Αμερικανοί στρατιώτες. Οι ΗΠΑ έχουν δημιουργήσει για πρώτη φορά στην ιστορία της Συρίας αρκετές στρατιωτικές βάσεις στο βόρειο τμήμα του Κουρδιστάν. Αυτό θα πρέπει να αφορά όποιον υποστηρίζει τον αυτοπροσδιορισμό των Σύρων, αλλά ωχριά σε σύγκριση με τις δεκάδες χιλιάδες ιρανικών στρατευμάτων και υποστηριζόμενών από το Ιράν σιιτικών πολιτοφυλακών που σήμερα κατέχουν μεγάλα τμήματα της χώρας, ή τις δολοφονικές βομβιστικές επιδρομές που πραγματοποίησε η ρωσική αεροπορία προς υποστήριξη της φασιστικής δικτατορίας. Η Ρωσία έχει πλέον δημιουργήσει μόνιμες στρατιωτικές βάσεις στη χώρα και σε αντάλλαγμα έχει αποκτήσει αποκλειστικά δικαιώματα στο πετρέλαιο και το φυσικό αέριο της Συρίας. Ο Νόαμ Τσόμσκι υποστήριξε κάποτε ότι η επέμβαση της Ρωσίας δεν μπορεί να θεωρηθεί ιμπεριαλισμός επειδή το συριακό καθεστώς ήταν αυτό που την κάλεσε να βομβαρδίσει τη χώρα. Με την ανάλυση αυτή, ούτε η επέμβαση των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ήταν ιμπεριαλισμός, αφού και αυτές τις κάλεσε η νοτιο-βιετναμέζικη κυβέρνηση.

 

Ορισμένες αντιπολεμικές οργανώσεις δικαιολόγησαν τη σιωπή τους για τις ρωσικές και ιρανικές επεμβάσεις υποστηρίζοντας ότι «ο κύριος εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα». Έτσι ξεμπερδεύουν από το καθήκον να αναλάβουν οποιαδήποτε σοβαρή ανάλυση των σχέσεων εξουσίας ώστε να προσδιορίσουν ποιοι είναι οι κύριοι παράγοντες που οδηγούν τον πόλεμο. Για τους Σύρους ο κύριος εχθρός είναι πράγματι στην ίδια τους τη χώρα –είναι ο Άσαντ, που τη δράση του ο ΟΗΕ τη χαρακτήρισε «έγκλημα εξολόθρευσης». Χωρίς να συνειδητοποιούν τις ίδιες τους τις αντιφάσεις, πολλές από τις φωνές αυτές αντιτάχθηκαν (και δικαίως) στην επίθεση του Ισραήλ κατά ειρηνικών διαδηλωτών στη Γάζα. Φυσικά, ένας από τους βασικούς τρόπους με τους οποίους λειτουργεί ο ιμπεριαλισμός είναι να φιμώνει τις ιθαγενείς φωνές. Στο πλαίσιο αυτό, οι κορυφαίες δυτικές αντιπολεμικές οργανώσεις διοργανώνουν συνέδρια στη Συρία χωρίς να προσκαλούν Σύρους ομιλητές.

 

Η άλλη μεγάλη πολιτική τάση που έχει ρίξει το βάρος της υπέρ του καθεστώτος Άσαντ και οργανώνει διαμαρτυρίες κατά των επιθέσεων των ΗΠΑ, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας στη Συρία είναι η άκρα δεξιά. Σήμερα, ο λόγος των φασιστών είναι ουσιαστικά αδιαφοροποίητος από εκείνον των «αντιιμπεριαλιστών αριστερών». Τόσο στις ΗΠΑ, όσο και στο ΗΒ, οπαδοί της «λευκής υπεροχής», αντιδραστικοί τηλεπαρουσιαστές και εχθροί της «λαθρομετανάστευσης» όλοι ξεσπαθώνουν κατά των επιθέσεων. Το σημείο όπου συχνά συγκλίνουν η εναλλακτική δεξιά με την εναλλακτική αριστερά είναι η προώθηση διάφορων θεωριών συνωμοσίας που δίνουν άφεση στο καθεστώς από τα εγκλήματά του. Λένε ας πούμε ότι οι σφαγές με τα χημικά είναι διαδόσεις ή ότι τα σωστικά συνεργεία είναι στην πραγματικότητα μέλη της Αλ Κάιντα και άρα νόμιμοι στόχοι. Όσοι διαδίδουν τέτοιες πληροφορίες δεν βρίσκονται στη Συρία και δεν είναι σε θέση να επαληθεύσουν ανεξάρτητα τους ισχυρισμούς τους. Συχνά επαφίενται σε κανάλια προπαγάνδας του ρωσικού κράτους ή του Άσαντ, επειδή «δεν εμπιστεύονται τα κυρίαρχα ΜΜΕ» ή τους Σύρους που πλήττονται άμεσα. Μερικές φορές η σύγκλιση αυτών των δύο φαινομενικά αντίθετων πτυχών του πολιτικού φάσματος μετατρέπεται σε ξεκάθαρη συνεργασία. Ο συνασπισμός ANSWER στις ΗΠΑ, που διοργανώνει πολλές από τις διαδηλώσεις κατά των επιθέσεων, έχει μια τέτοια προϊστορία. Και οι δύο τάσεις συχνά προωθούν ισλαμοφοβικά και αντισημιτικά αφηγήματα. Και οι δύο χρησιμοποιούν ίδια σλόγκαν και ίδια μιμίδια.

 

Υπάρχουν πολλοί βάσιμοι λόγοι να αντιταχθεί κανείς στην εξωτερική στρατιωτική επέμβαση στη Συρία, ασχέτως αν αυτή είναι από τις ΗΠΑ, τη Ρωσία, το Ιράν ή την Τουρκία. Κανένα από αυτά τα κράτη δεν ενεργεί προς το συμφέρον του συριακού λαού, της δημοκρατίας ή των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Δρουν αποκλειστικά για τα δικά τους συμφέροντα. Η αμερικανική, βρετανική και γαλλική επέμβαση σήμερα είναι λιγότερο για την προστασία των Σύρων από τις αγριότητες και περισσότερο για την επιβολή ενός διεθνούς κανόνα ότι η χρήση χημικών όπλων είναι απαράδεκτη, από φόβο μήπως μια μέρα να χρησιμοποιηθούν ενάντια στους ίδιους τους δυτικούς. Κι άλλες ξένες βόμβες δεν θα φέρουν ειρήνη και σταθερότητα. Κανείς δεν φαίνεται να έχει όρεξη να διώξει τον Άσαντ από την εξουσία, πράγμα που θα συνέβαλε να τερματιστούν οι χειρότερες από τις φρικαλεότητες. Όταν όμως κανείς αντιτίθεται στην ξένη επέμβαση, πρέπει και να προσφέρει μια εναλλακτική λύση για την προστατευθούν οι Σύροι από τη σφαγή. Είναι το λιγότερο ηθικά προβληματικό να περιμένουμε από τους Σύρους να το βουλώσουν και να πεθάνουν για να διασωθεί η υπέρτερη αρχή του «αντιιμπεριαλισμού». Οι Σύροι έχουν ξανά και ξανά προτείνει πολλές εναλλακτικές λύσεις προς τις ξένες στρατιωτικές επεμβάσεις, αλλά έχουν αγνοηθεί. Και έτσι το ερώτημα παραμένει: όταν αποτύχουν οι διπλωματικές επιλογές, όταν ένα γενοκτονικό καθεστώς προστατεύεται από ισχυρούς διεθνείς υποστηρικτές, όταν δεν σημειώνεται καμία πρόοδος στην προσπάθεια να σταματήσουν οι καθημερινοί βομβαρδισμοί, να πάψουν οι πολιορκίες και οι λιμοκτονίες ή να απελευθερωθούν κρατούμενοι που βασανίζονται σε βιομηχανική κλίμακα, τί μπορεί να γίνει;

Εγώ δεν έχω πλέον απάντηση. Έχω διαφωνήσει με όλες τις ξένες στρατιωτικές επεμβάσεις στη Συρία, έχω υποστηρίξει μια διαδικασία με συριακή πρωτοβουλία για να απαλλαγεί η χώρα από έναν τύραννο και διεθνείς διαδικασίες βασισμένες στις προσπάθειες να προστατευθούν οι άμαχοι και τα ανθρώπινα δικαιώματα και να δώσουν λόγο όλοι τοι παράγοντες που ευθύνονται για εγκλήματα πολέμου. Μια διευθέτηση μέσω διαπραγματεύσεων είναι ο μόνος τρόπος για να τερματιστεί αυτός ο πόλεμος –και εξακολουθεί να φαίνεται τόσο μακρινός όσο ποτέ. Ο Άσαντ (και οι υποστηρικτές του) είναι αποφασισμένοι να αποτρέψουν οποιαδήποτε διαδικασία, να επιδιώξουν συνολική στρατιωτική νίκη και να συντρίψουν κάθε άλλη δημοκρατική εναλλακτική λύση. Εκατοντάδες Σύροι σκοτώνονται κάθε εβδομάδα με τους πιο βάρβαρους τρόπους που μπορεί κανείς να φανταστεί. Εξτρεμιστικές ομάδες και ιδεολογίες ευδοκιμούν στο χάος που δημιούργησε το κράτος. Οι άμαχοι εξακολουθούν να φεύγουν κατά χιλιάδες, και ταυτόχρονα θεσπίζονται νομικές διατάξεις που ουσιαστικά τους απαγορεύουν να επιστρέψουν κάποτε στα σπίτια τους. Το ίδιο το διεθνές σύστημα καταρρέει κάτω από το βάρος της δικής του ανικανότητας. Οι λέξεις «Ποτέ ξανά» ηχούν κούφιες. Δεν υπάρχει κανένα ουσιαστικό λαϊκό κίνημα που να είναι αλληλέγγυο με τα θύματα. Αντίθετα, πολλοί τους συκοφαντούν, χλευάζουν ή αρνούνται τα βάσανά τους, ενώ οι φωνές τους είτε απουσιάζουν από τις συζητήσεις, είτε αμφισβητούνται από ανθρώπους σε μακρινές χώρες που δεν γνωρίζουν τίποτα για τη Συρία, την επανάσταση ή τον πόλεμο και που αλαζονικά πιστεύουν ότι ξέρουν τι είναι καλύτερο. Αυτή η απελπιστική κατάσταση είναι που οδηγεί πολλούς Σύρους να αντιμετωπίζουν ευνοϊκά τη δράση των Ηνωμένων Πολιτειών, του Ηνωμένου Βασιλείου και της Γαλλίας και να βλέπουν τώρα την ξένη επέμβαση ως τη μόνη τους ελπίδα, παρά τους κινδύνους που γνωρίζουν ότι αυτή συνεπάγεται.

 

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν πρόκειται να χάσω τον ύπνο μου για στοχοθετημένα πλήγματα που στοχεύουν στρατιωτικές βάσεις του καθεστώτος και εγκαταστάσεις χημικών όπλων, και που ενδέχεται να δώσουν στους Σύρους μια σύντομη ανάπαυλα από τους καθημερινούς φόνους. Και δεν θα αντιμετωπίσω ποτέ ανθρώπους που βάζουν μεγάλες αφηγήσεις πάνω από ζωντανές πραγματικότητες, που υποστηρίζουν βάναυσα καθεστώτα σε μακρινές χώρες ή που εκπέμπουν ρατσισμό, θεωρίες συνωμοσίας και άρνηση των σφαγών, ως συμμάχους.

 

Η Leila Al Shami είναι Βρετανίδα Σύρια που συμμετέχει σε αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη στη Συρία και στη Μέση Ανατολή από το 2000. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του δίκτυου Tahrir–ICN που συνδέει αντιεξουσιαστικούς αγώνες σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή, τη Βόρεια Αφρική και την Ευρώπη. Έχει γράψει μεταξύ άλλων (μαζί με τον Robin Yassin–Kassab) το βιβλίο Burning Country: Syrians in Revolution and War (Ιαν. 2016) και έχει συμβάλει στη συλλογική έκδοση Alford, Wilson (eds): Khiyana-Daesh, the Left and the Unmaking of the Syrian Revolution (Aπρίλιος 2016).

Το παραπάνω κείμενο αναρτήθηκε στο μπλογκ της στις 14 Απριλίου 2018.

Μετάφραση: Α.Γ.

---

Από:https://nomadicuniversality.com/2018/04/16/%CE%BF-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B9%CE%B9%CE%BC%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BB%CE%B9%CF%83%CE%BC%CF%8C%CF%82-%CF%84%CF%89%CE%BD-%CE%B7%CE%BB%CE%B9%CE%B8%CE%AF%CF%89%CE%BD/

Πολεμικοί ανταγωνισμοί και ταξικές αντιθέσεις (Γιατί να πάρει ο Τζώνυ τ’ όπλο του;)…

του Ανέστη Ταρπάγκου

Η έξαρση των πολεμικών προετοιμασιών και ανταγωνισμών στην τελευταία περίοδο, με επίκεντρο ένα μεγάλο μέρος της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής (από την Ρωσία μέχρι την Αίγυπτο και από τα Βαλκάνια μέχρι το Ιράν) τείνει να γίνει κυρίαρχη διάσταση τόσο στο εσωτερικό των εμπλεκομένων χωρών όσο και στο επίπεδο των οξυνόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, συμμαχιών και μπλοκ.

Μάλιστα στις επιμέρους χώρες (π.χ. Ελλάδα, Τουρκία, Συρία κλπ.) το ζήτημα του ενδεχόμενο επικείμενου πολέμου και των πολεμικών συγκρούσεων που διεξάγονται, τείνει πλέον να γίνει κυρίαρχο στην οικονομική και κοινωνική τους ατζέντα, θέτοντάς το σε εξαιρετικά υποδεέστερη μοίρα : Οι εθνικισμοί αναζωπυρώνονται κατά τρόπο κατακόρυφο και λειτουργούν πλέον καταλυτικά σε ένα μεγάλο μέρος των λαϊκών συνειδήσεων. Πρόκειται για διασταυρούμενους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, πράγμα που καταδεικνύει τον γενικευμένο χαρακτήρα των επιδιωκομένων γεωστρατηγικών ανακατατάξεων.

 

Έρχονται έτσι πολυποίκιλα σενάρια συμμαχιών, ανάδειξης νέων πεδίων εθνικής ταξικής κυριαρχίας, που βασίζονται σε κινήσεις της μεταβαλλόμενης πολιτικής σκακιέρας: Σε καμία σχεδόν περίπτωση δεν αναδεικνύεται ο ρόλος  του εσωτερικού λαϊκού παράγοντα σ’ αυτές τις χώρες ως αποτρεπτικής δύναμης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Οι λαϊκές τάξεις σκέφτονται με όρους πολεμικής ισχύος των χωρών τους, με όρους αμυντικών και επιθετικών όρων, αν και όλες γενικά πείθονται από μια γενική σκοπιά ότι η θέση της δικής τους διακυβέρνησης και άρχουσας τάξης είναι «ακραιφνώς αμυντική» έναντι των «πατρώων εδαφών». Κι’ αυτό μάλιστα όταν οι προετοιμαζόμενες στρατιωτικές κινήσεις, ειδικά σε μια πολυσύνθετη γεωστρατηγική αντιπαράθεση όπως η σημερινή, δεν έχουν κυρίως εδαφικές διεκδικήσεις ή υπερασπίσεις εθνικών εδαφών, αλλά διαφορετικά επίδικα που έχουν να κάνουν με τον έλεγχο των ενεργειακών διαδρόμων, την εκμετάλλευση πλουτοπαραγωγικών πηγών, την διασφάλιση κατάλληλων όρων λειτουργίας της καπιταλιστικής διεθνοποίησης.

 

Από την κοινωνική άνοιξη στην απειλή πολεμικού ολέθρου

 

Σκοπός αυτής της αναλυτικής μας αναφοράς δεν είναι να καταδείξουμε τις βαθύτερες διπλωματικές διαστάσεις των ζητημάτων, να καταμετρήσουμε την σχετική στρατιωτική υπεροπλία της κάθε δύναμης, να καταδείξουμε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα των αντιπαρατιθέμενων συνασπισμών (Ρωσίας – Τουρκίας-Συρίας ή ΗΠΑ – Ισραήλ – Ελλάδας – Αιγύπτου κλπ.), ο οποίος έχει φύσει ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά κλπ. Δεν είναι να δούμε την εξέλιξη αυτών των πολεμικών αντιπαραθέσεων στο πεδίο της μάχης, είτε για να μετρήσουμε τις σίγουρες καταστρεπτικές απώλειες, είτε για να επικαλεσθούμε σύγχρονες Θερμοπύλες και Μαραθώνες. Κι’ ούτε βέβαια μπορούμε να κραδαίνουμε την λευκή σημαία της ειρήνης, που από καμία πλευρά δεν είναι επιθυμητή και έχει περιπέσει στο πεδίο της «λήθης». Δυστυχώς ο σύγχρονος ΟΗΕ έχει πάρει προ πολλού το δρόμο της εξουδετέρωσης  ακολουθώντας εκείνον της Κοινωνίας των Εθνών του μεσοπολέμου. Το ζήτημα τοποθετείται διαφορετικά: Το κυρίαρχο δεν είναι ο πολεμικός συσχετισμός δύναμης μεταξύ των επιμέρους κρατών, των οποίων η όποια αντιπαράθεση θα είχε δραματικές επιπτώσεις για τις εθνικές λαϊκές τάξεις, αλλά ο συσχετισμός δύναμης μεταξύ αστικών πολεμικών ηγεσιών και λαϊκών εργαζομένων στρωμάτων στο εσωτερικό της κάθε χώρας ξεχωριστά.

 

Ούτε από την άλλη πλευρά μπορεί να ξεκινήσει με μόνη την πολιτική λογική του αντιπολεμικού εργατικού διεθνισμού, παρόλη την αναγκαιότητά του και την καταλληλότητά του για δυο σύγχρονους λόγους: Αφενός γιατί η ισχύς των εθνικιστικών αντανακλαστικών στο εσωτερικό των επιμέρους χωρών δυστυχώς έχουν ακόμη μεγάλη εμβέλεια – αφετέρου γιατί τα λαϊκά εργατικά κινήματα των εμπλεκομένων χωρών έχουν υποστεί στην τελευταία περίοδο μια ισχυρή καθίζηση. Συνεπώς, το ζήτημα της ειρήνης και του εργατικού διεθνισμού, αν και αδιαμφισβήτητης αξίας επί της αρχής τους, προϋποθέτουν την υπόσταση και αντιπαλότητα υπαρκτών λαϊκών εργατικών κινημάτων στο εσωτερικό των επιμέρους χωρών, για να έχουν αποτρεπτική αποτελεσματικότητα.

 

Η αρχή της τρέχουσας δεκαετίας του 2010 σηματοδοτήθηκε από την γενικευμένη κρίση καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης και τα ακραία νεοφιλελεύθερα χαρακτηριστικά της, συνοδεύτηκε όμως παράλληλα από το διεθνές φαινόμενο της Άνοιξης των περισσότερων μεσογειακών, και όχι μόνον, χωρών. Μετά την αρχική λαϊκή εξέγερση στην Τυνησία ακολούθησε το φαντασμαγορικό δημοκρατικό λαϊκό κίνημα εξέγερσης της Πλατείας Ταχρίρ της Αιγύπτου, που είχε φανεί ότι θα έτεινε να αγκαλιάσει ένα ευρύτερο φάσμα του αραβικού κόσμου στο Μαγκρέμπ και στην Μέση Ανατολή. Το κίνημα αυτό γρήγορα επεκτάθηκε και κατέκτησε την Πλατεία Ντελ Σολ της Μαδρίτης, φτάνοντας στο σημείο να δώσει γέννηση σε μια μαζική ενωτική ισπανική Αριστερά (Unidos Podemos). Και ακριβώς δίπλα, λίγο χρονικό διάστημα αργότερα ταρακούνησε τις ισορροπίες στη γαλλική κοινωνία με τις ενωτικές απεργίες απέναντι στην αποδόμηση του Κώδικα Εργασίας και τις εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις Ολάντ και Μακρόν. Την σκυτάλη πήρε το κίνημα της Πλατείας Συντάγματος στην ελληνική κοινωνία, απέναντι στα αλλεπάλληλα μνημονιακά μέτρα το καλοκαίρι του 2011, που διασφάλιζε μια ευρύτατη λαϊκή εξεγερτική δυναμική. Τέλος, η όλη κίνηση κορυφώθηκε με το κίνημα της Κωνσταντινούπολης που αναδείκνυε όλο το αριστερό, δημοκρατικό και κουρδικό καταπιεσμένο κίνημα της τουρκικής κοινωνίας. Αλλά και στην πέραν του Ατλαντικού αμερικανική κοινωνία, και με αφορμή τις προεδρικές εκλογές, το κίνημα της υποψηφιότητας του Μ. Σάντερς είχε καταστεί απειλητικό για το αμερικανικό καταστημένο, καταδεικνύοντας μια δυνατότητα υπερκερασμού του ακραίου εθνικιστικού, συντηρητικού και ρατσιστικού ρεύματος των συντηρητικών του Ν. Τραμπ.

 

Ενόσω διαρκούσε αυτή η πολύμορφη πολιτική και κοινωνική άνοιξη, στο επίκεντρο τοποθετούνταν οι ταξικοί ανταγωνισμοί στο εσωτερικό αυτών των κοινωνιών, η αποσταθεροποίηση ή αποκατάσταση της αστικής κυριαρχίας στο εσωτερικό τους, με την μορφή που έπαιρνε σε κάθε μια από αυτές. Κατά συνέπεια, οι όποιοι πολεμικοί σχεδιασμοί, συμμαχίες, προετοιμασία αντιπαραθέσεων κλπ. των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, προσέκρουαν σε μια ισχυρή εσωτερική ταξική κοινωνική δυναμική που τους ακύρωνε και τους απενεργοποιούσε.

 

Η κοινωνική ταξική διαπάλη αμείλικτος εχθρός του πολέμου

 

Ωστόσο αυτή η φωτεινή Άνοιξη επισκιάστηκε γρήγορα από έναν μολυβένιο ουρανό ενός παρατεταμένου χειμώνα που βιώνεται σήμερα. Επιχειρήθηκε και σχεδόν επιβλήθηκε από τις εθνικές αστικές δυνάμεις και τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς η ανατροπή αυτής της εξεγερτικής δημοκρατικής διαδικασίας, με στόχο την συντριβή των μορφών της λαϊκής ταξικής πάλης. Η δημοκρατικά εκλεγμένη αιγυπτιακή διακυβέρνηση που προέκυψε από την εξέγερση της Πλατείας Ταχρίρ γρήγορα ανατράπηκε πραξικοπηματικά με την συνέργεια της αιγυπτιακής και της αμερικανικής στρατοκρατίας επιβάλλοντας τη δικτατορία Σίσι. Στη Γαλλία ο απεργιακός λαϊκός κόσμος, παρόλη την έκταση της κινητοποίησης και το σχετικό της εύρος, προσέκρουσε στο πολιτικό τοίχος των ευρέως πλειοψηφικών νεοφιλελεύθερων δυνάμεων (Σοσιαλιστών, Ρεπουμπλικάνων, Μακρόν, Εθνικού Μετώπου), που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει και να καταστεί κοινωνικά πλειοψηφικός, αφού άλλωστε και η ίδια η κοινοβουλευτική διαδικασία είχε φαλκιδευτεί και αντικατασταθεί με την έκδοση προεδρικών διαταγμάτων.

 

Στην ελληνική περίπτωση, η άλωση του ΣΥΡΙΖΑ από το καλοκαίρι του 2012 από τις μικροαστικές δυνάμεις του εκσυγχρονισμού και του τεχνοκρατισμού του παλιού ΣΥΝ, οδήγησε γρήγορα στη μνημονιακή του μετάλλαξη και στο πέρασμα στην αντίπαλη όχθη της αστικής πολιτικής. Άλλωστε, ο εσωτερικός χημικός πόλεμος στην Πλατεία Συντάγματος διαδραμάτισε καίριο ρόλο για την βίαιη καταστολή του κινήματος. Και παράλληλα το δημοκρατικό αριστερό κίνημα της πλατείας Ταξίμ αντιμετώπισε την δίχως προηγούμενο κατασταλτική δράση του παραδοσιακού τουρκικού κράτους.

 

Τέλος, η ίδια η πορεία του Μ. Σάντερς και του κινήματός του επικαθορίστηκαν από τις κατεστημένες νεοφιλελεύθερες διαδικασίες και μηχανισμούς του Δημοκρατικού Κόμματος που παραχωρούσε απλόχερα την αμερικανική προεδρία στον Ν. Τράμπ.

 

Είναι αυτές οι μορφές της βίαιης ως επί το πλείστον και κατασταλτικής παρέμβασης (και όχι μόνον βέβαια) που επέφεραν μέσα στην δεκαετία του 2010 την εξουδετέρωση του εσωτερικού «ταξικού εχθρού», της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Μια νέα περίοδος οξυμένων πολεμικών ανταγωνισμών όπως η σημερινή, προϋποθέτει δηλαδή οπωσδήποτε την αφετηριακή πολεμική νίκη της αστικής εξουσίας στο εσωτερικό των επιμέρους χωρών. Θα ήταν αδιανόητο να φανταστεί κανείς το σημερινό γεωστρατηγικό σκηνικό αν είχαν κατοχυρωθεί λαϊκές νίκες σε ορισμένες αν όχι σε όλες τις αναφερόμενες αυτές χώρες. Η καίρια έγνοια των αστικών τάξεων θα ήταν να αντιμετωπίσουν τον δικό τους απειλητικό «εσωτερικό εχθρό» και δύσκολα πολύ θα στρέφονταν σε εξωτερικού τύπου πολεμικές συρράξεις.

 

Μ’ άλλες λέξεις, οι εξωτερικού χαρακτήρα αντιπαραθέσεις, εμπλοκές, συγκρούσεις κλπ., που προκαλούν εξοντωτικού χαρακτήρα καταστρεπτικές συνέπειες ανείπωτης φύσης, και ο εσωτερικός ταξικός κοινωνικός πόλεμος βρίσκονται σε σχέση αντιστρόφως ανάλογη. Σε όλες τις χώρες που ευρύτερα εμπλέκονται στις πολεμικές συμμαχίες και ανταγωνισμούς που διαμορφώνονται το επίδικο ζήτημα για τις εργαζόμενες τάξεις δεν είναι το ξεκαθάρισμα εθνικών λογαριασμών, η ανακατανομή ισχύος και εδαφών κλπ.: Απεναντίας, τα κύρια επίδικα που τίθενται είναι η διεκδίκηση αποτροπής των συνθηκών κοινωνικής εξαθλίωσης που προωθούνται από τις επιμέρους αστικές τάξεις, όπως εξίσου και παράλληλα η προάσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, δικαιωμάτων και διαδικασιών. Να καλούνται σε στράτευση οι νέοι κυρίως πολίτες αυτών των χωρών για να υπερασπισθούν το «εθνικό μεγαλείο και την μητέρα πατρίδα», αντί της ταξικής κοινωνικής αντιπαλότητας προς τις ατελεύτητες πολιτικές λιτότητας, μαζικού αποκλεισμού εργαζομένων και νεολαίας από την απασχόληση, τις αντιδημοκρατικές πραξικοπηματικές καταστάσεις που έχουν επιβληθεί, την κατεδάφιση των κοινωνικών λαϊκών υπηρεσιών, αυτό είναι το πρωταρχικό αντιλαϊκό έγκλημα.

 

Εντούτοις, η επιβολή του εθνικισμού και άρα της πιθανότητας συμμετοχής στα ενδεχόμενα πολεμικά σφαγεία, τα αναρίθμητα που έχει γνωρίσει η ανθρωπότητα στην ιστορία της και τα χειρότερα που έχουν προκαλέσει οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι του 20ου αιώνα, γίνεται εφικτή στο μέτρο που έχει προηγηθεί υποχώρηση ή και η καταστολή των επιμέρους εθνικών λαϊκών, δημοκρατικών και ριζοσπαστικών κινημάτων. Η στρατιωτική καταστολή της εξέγερσης της Πλατείας Ταχρίρ, η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και η μετατόπισή του στο πεδίο της αστικής νεοφιλελεύθερης πολιτικής, η ατελεύτητη καταστολή σε βάρος του δημοκρατικού, αριστερού και κουρδικού κινήματος στην Τουρκία, η συνεχής κόλαση της ωμής βίας του κράτους του Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού πληθυσμού κλπ., είναι προϋποθέσεις για να μπορούν οι επιμέρους καπιταλισμοί να μπορούν να παίξουν με όρους ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και αντιπαραθέσεων στη διεθνή σκακιέρα.

 

Μια μορφή αστικής κυριαρχίας που αντιμετωπίζει στο εσωτερικό της το κοινωνικό λαϊκό κίνημα σε μια κατεύθυνση ζωτικής αντιπαλότητας, δύσκολα μπορεί να μπει στο παιχνίδι των πολεμικών ανταγωνισμών της σημερινής συγκυρίας, γιατί έχει επίγνωση ότι σε αυτή την περίπτωση κινδυνεύει αυτή η ίδια η υπόστασή της. Το ειρηνικό κίνημα, οι αντιπολεμικές κινητοποιήσεις, η απαίτηση διάλυσης των στρατιωτικών συνασπισμών συνολικού ή περιφερειακού χαρακτήρα που προβάλει το αριστερό και εργατικό κίνημα καθώς πυκνώνουν τα σύννεφα των πολεμικών συρράξεων, δεν μπορούν να έχουν αποτελεσματικότητα αν δεν συνδέονται με εσωτερικά λαϊκά κινήματα ταξικής αντιπαλότητας, που είναι τα μόνα που είναι θέση  να αντιπαλέψουν τους ειδεχθείς εθνικισμούς και να λειτουργήσουν αποτρεπτικά στους σημερινούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Διαφορετικά θα παραμένουν νεκρό γράμμα όσο λειτουργούν οι πολεμικές μηχανές σε βάρος των επιμέρους εργατικών τάξεων.

___________________________________________________________

Από:https://www.kommon.gr/politiki/item/1946-polemikoi-antagonismoi-kai-taksikes-antitheseis-giati-na-parei-o-tzony-t-oplo-tou-tou-anesti-tarpagkou

Ποιος είναι αυτός ο Τρούμαν τελικά; Επίθεση της κυβέρνησης στο αντιπολεμικό κίνημα…

Δύο από τους διαδηλωτές που προσπάθησαν να αποκαθηλώσουν το άγαλμα του Τρούμαν στη χθεσινή μεσημεριανή αντιπολεμική φοιτητική/μαθητική πορεία προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ, αφού χτυπήθηκαν από τα ΜΑΤ, όπου οι προσαγωγές μετατράπηκαν σε συλλήψεις.  Τρίτη 17 Απρίλη, στις 12, στα Δικαστήρια της Ευελπίδων θα δικαστούν με την διαδικασία του αυτόφωρου, πράγμα που για την κυβέρνηση και την αστυνομία της σήμαινε ότι χθες έπρεπε να κρατηθούν στη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής, παρά το γεγονός ότι έχρηζαν νοσηλείας. Οι γελοίες κατηγορίες έχουν ως εξής: Επικίνδυνη σωματική βλάβη κατά συναυτουργία, αντίσταση κατά της αρχής, παράβαση νόμου περί όπλων, απόπειρα σωματικής βλάβης κατά συναυτουργία, διακεκριμένες φθορές και διατάραξη κοινής ειρήνης.

Να σημειώσουμε ότι στη χθεσινή πορεία έγινε άγρια επίθεση της αστυνομίας με χημικά και ξύλο. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛΛ διέταξε την με κάθε τρόπο υπεράσπιση του αγάλματος, συναισθανόμενη προφανώς τον καθοριστικό της ρόλο μέσα στο ΝΑΤΟ. Το αποτέλεσμα της…συναίσθησης αυτής ήταν 6 τραυματίες που μεταφέρθηκαν σε Ευαγγελισμό, ΚΑΤ και Λαϊκό, με δύο από αυτούς να χρήζουν επανεξέτασης λόγω σοβαρών τραυμάτων και έναν να παραμένει στο νοσοκομείο με ανοιχτά θλαστικά τραύματα κι ένα ακροκροταφικό ρωγμώδες κάταγμα δεξιά. Σύμφωνα μάλιστα με τις καταγγελίες του προεδρείου του Σωματείου Εργαζομένων του «Ευαγγελισμού», τις οποίες διαβάζουμε στην εφημερίδα Ριζοσπάστης, “ενώ ο διαδηλωτής εξεταζόταν στο Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, στις 4 το μεσημέρι, δύο ασφαλίτες με πολιτικά παραβίασαν το χώρο των Επειγόντων, άνοιγαν τα παραβάν που χωρίζουν τους ασθενείς, διέκοπταν ιατρικές πράξεις και εξετάσεις, απαιτώντας να μάθουν πού είναι ο τραυματισμένος διαδηλωτής για να του πάρουν «μια άτυπη κατάθεση». Κάτω από τις αντιδράσεις εργαζομένων του νοσοκομείου που απαιτούσαν να φύγουν οι ασφαλίτες άμεσα από το χώρο, τελικά απομακρύνθηκαν, αφού πρώτα όμως ζήτησαν τα ονόματα γιατρών, νοσηλευτών και όλων όσοι διαμαρτυρήθηκαν. Σε επικοινωνία εργαζομένων του νοσοκομείου με το βουλευτή του ΚΚΕ, Χρήστο Κατσώτη, ο οποίος βρισκόταν στη ΓΑΔΑ, ζήτησαν να συμπεριληφθεί στο διάβημα το αίτημα να μην μπαινοβγαίνουν ασφαλίτες στα νοσοκομεία.”

Ασφαλίτη βρήκαν όμως και μέσα στη συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε έξω από τη ΓΑΔΑ μόλις προσήχθησαν οι δύο διαδηλωτές. Ευτυχώς οι συγκεντρωμένοι τον αντιλήφθηκαν άμεσα και τον έδιωξαν από τον χώρο. Ο κόσμος παρέμεινε έξω από τη ΓΑΔΑ μέχρι αργά το βράδυ απαιτώντας την απελευθέρωση των δύο συλληφθέντων.

Αλήθεια, γιατί συνελήφθησαν και κατηγορούνται οι δύο διαδηλωτές; Τι σημαίνει «επικίνδυνη σωματική βλάβη»; Έβλαψαν τον μπρούτζινο Τρούμαν; Γιατί όπως μπορούμε να δούμε και στο βίντεο που τράβηξε ο Σάββας Καρμανιόλας, κανείς δεν μπορεί να προξενήσει επικίνδυνη σωματική βλάβη στους ανεγκέφαλους που βρίσκονται κάτω από τη στολή των ΜΑΤ. Ειδικά άνθρωποι χωρίς όπλα ή αντικείμενα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως όπλα –εκτός αν «παράβαση νόμου περί όπλου» εννοούν κάποια κράνη που τυχόν υπήρχαν. Όσο για τη «διατάραξη κοινής ειρήνης», πράγματι ανησύχησε ο περιβάλλων του Τρούμαν χώρος –γιατί αν εννοούν το κυκλοφοριακό χάος που δημιουργήθηκε στο δρόμο, αυτό, όπως βλέπουμε και στο βίντεο πάλι, προκλήθηκε από την ρίψη χημικών και το κυνηγητό της αστυνομίας που ανάγκασε τους ανθρώπους να βγουν στο δρόμο για να γλιτώσουν.

https://www.instagram.com/p/BhpKk0JFK-y/embed/captioned/?cr=1&v=8&wp=658&rd=www.toperiodiko.gr#%7B%22ci%22%3A0%2C%22os%22%3A5837.899999999536%7D

Για τον περιβάλλοντα του Τρούμαν χώρο να πούμε ότι έχουμε ανησυχήσει κι εμείς πολύ. Άραγε, γιατί δεν αναρωτιούνται όσοι θίγονται γιατί το άγαλμα αυτό έχει τύχει επανειλημμένως μιας «βάναυσης» συμπεριφοράς από διάφορες πλευρές; Γιατί ήδη από το 1965 (δύο χρόνια αφότου στήθηκε) έγιναν απόπειρες «σωματικής βλάβης» εναντίον του και συνεχίζονται συχνά-πυκνά μέχρι σήμερα; Τι ήταν ο Χάρυ Τρούμαν; Πώς «βοήθησε» την Ελλάδα και τι συμβολίζει η βοήθεια αυτή; Τι συμβολίζει, άραγε, το άγαλμα ενός αμερικανού προέδρου, του πρώτου μάλιστα προέδρου μετά τον πόλεμο; Το άγαλμα του 33ου προέδρου των ΗΠΑ «ενσαρκώνει» την αμερικανική πολιτική που αναπτύχθηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και έχει αιματοκυλήσει ολόκληρο τον πλανήτη. Το διαβόητο «Δόγμα Τρούμαν» ήταν η επιτομή της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής μηχανής, σε μια περίοδο που η Ευρώπη προσπαθούσε να ανασυγκροτηθεί μετά τον καταστροφικό δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Μέσα από το «δόγμα» αυτό προσδέθηκαν στο άρμα του ΝΑΤΟ η Ελλάδα και η Τουρκία και τέθηκαν με σαφή τρόπο οι βάσεις του «Ψυχρού Πολέμου». Να θυμηθούμε ότι ο Τρούμαν ανέλαβε να «τελειώσει» τον εμφύλιο στην Ελλάδα, όταν το 1948 εισηγήθηκε στο αμερικανικό κογκρέσο την αποστολή μεγάλης οικονομικής και στρατιωτικής βοήθειας στην Ελλάδα –μέσα στην βοήθεια συγκαταλέγονται και οι Ναπαλμ Β που έριχναν δοκιμαστικά το 1948 σε διάφορες επιχειρήσεις στην Ελλάδα ενάντια στους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού και τελικά το 1949 στο Γράμμο. Τις Ναπάλμ τις είχε δοκιμάσει νωρίτερα στον Ειρηνικό και στο Παρίσι, ενώ η πορεία του δεν τέλειωσε εκεί. Το 1945 βομβαρδίζει πολύ σκληρά το Τόκυο με ναπάλμ, ενώ είναι πάλι αυτός που αποφασίζει τη ρίψη ατομικής βόμβας στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Από το 1950 έως το 1953 γεμίζει βόμβες ναπάλμ την Κορέα, αφού λίγα χρόνια πριν τις έχει ξαναδοκιμάσει στην Ινδονησία. Να μην ξεχάσουμε φυσικά να αναφέρουμε ότι το 1947 εισηγήθηκε τη δημιουργία της CIA (πράγμα που υλοποίησε), το 1948 κάνει τα πάντα για να αναγνωρίσει το κράτος τού Ισραήλ, ενώ το 1949 πρωτοστάτησε στη δημιουργία του ΝΑΤΟ.

Το να βάζεις ΜΑΤ να υπερασπίζονται το άγαλμα του Τρούμαν είναι φυσικά(!) άσκηση υπεύθυνης και σώφρονας πολιτικής που δείχνει ότι σεβόμαστε ως χώρα τους συμμάχους μας και τιμάμε τις δεσμεύσεις μας. Το να προσπαθήσει το κίνημα να αποκαθηλώσει όλα αυτά τα σύμβολα είναι μια πρόκληση που δείχνει ότι σεβόμαστε ως λαός την ιστορία μας και τιμάμε τους νεκρούς και τους ξεριζωμένους του παρελθόντος και του παρόντος. Όταν είσαι κυβέρνηση που συμμετέχει στον πόλεμο που διεξάγεται στη γειτονιά μας παραχωρώντας τις βάσεις για να απογειωθούν τα αεροπλάνα του θανάτου, τότε οφείλεις να φερθείς υπεύθυνα απέναντι στους συμμάχους σου. Όταν είσαι ο λαός που δεν θέλει να επιτρέψει να σφάζονται και να ξεριζώνονται παιδιά και άμαχος πληθυσμός, τότε οφείλεις να είσαι κάθε μέρα στο δρόμο και να συνειδητοποιείς ότι μόνο η δική σου δύναμη μπορεί να σταματήσει τη σφαγή. Η κάθε πλευρά πλέον έχει κάνει ξεκάθαρη τη θέση της.

Σήμερα σε πολλές πόλεις της Ελλάδας υπάρχουν αντιπολεμικά συλλαλητήρια. Τα περισσότερα ξεκινούν στις 7μμ. Επίσης, υπάρχει κάλεσμα αλληλεγγύης στις 12 για τους δύο συλληφθέντες, στα Δικαστήρια της Ευελπίδων. Ας πλημμυρίζουμε τους δρόμους κάθε μέρα από δω και στο εξής. Να τους πλημμυρίσουμε από οργή και υπόσχεση ότι ο πόλεμος θα σταματήσει. Ήδη βιώνουμε πολλές από τις πληγές του. Να μη τους αφήσουμε να μας διαλύσουν.

___________________________________________________________

Από:http://www.toperiodiko.gr/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%85%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%BF-%CF%84%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B5%CE%BB%CE%B9%CE%BA%CE%AC-%CE%B5%CF%80%CE%AF/#.WtYyd9_NFWc

άγαλμα Τρούμαν,αμερικανικές βάσεις,ΓΑΔΑ,συλλήψεις διαδηλωτών,