Τα Τζαντζαμίνια της Ζακύνθου…

Υπήρχε πριν από χρόνια ένα καραβάκι που έκανε την διαδρομή Κέρκυρα-Παξοί-Πάργα-Πρέβεζα-Λευκάδα-Κεφαλονιά-Πάτρα-Ζάκυνθος και ξανά πίσω.

Λόγω μεγέθους ταξίδευε κόστα-κόστα και μετέφερε επιβάτες και εμπορεύματα.

Γύρευε πόσο καιρό έκανε το κάθε ταξίδι.

Το λέγανε «Λουτσίντα».

Οι παλιοί Κερκυραίοι όταν θέλανε να σχολιάσουν κάποια που κουνιόταν έλεγαν: «Αυτή κουνιέται σαν την Λουτσίντα».

Πράγματι,  λένε ότι το καραβάκι σου έβγαζε τα άντερα ειδικά όταν πέρναγε από την Λευκίμμη στους Παξούς.

Λίγο πριν και λίγο μετά τον πόλεμο η Λουτσίντα ήταν το μόνο μέσο επικοινωνίας των Επτανησίων.

Μετά καταργήθηκε και αυτό με αποτέλεσμα οι Επτανήσιοι να μην συναντώνται σχεδόν καθόλου.

Μολονότι έχουμε τον ίδιο προαιώνιο πολιτισμό. Τρώμε τα ίδια φαγητά. Μιλάμε την ίδια γλώσσα. Τραγουδάμε τα ίδια τραγούδια και ζούμε λίγα μίλια ο ένας από τον άλλο δεν γνωριζόμαστε καν.

Όταν οι άλλοι ήταν 400 χρόνια υπό τον «Τούρκικο ζυγό» , εμείς οι Επτανήσιοι ήμασταν 400 χρόνια “sotto controlloVeneziano “ .

Φυσικό είναι να έχουμε άλλες επιρροές που ακόμα είναι ζωντανές .

Τον Μάιο , λένε, θα ζωντανέψει ξανά η «Λουτσίντα» .

Ένα νέο πλοίο θα συνεχίσει το έργο της.

Λέω να είμαι από τους πρώτους επιβάτες του.

Θα χουνε μπει και οι ζέστες και την ώρα που οι άλλοι θα ψήνονται εγώ θα είμαι ξάπλα στο κατάστρωμα με απλωμένα χέρια και πόδια σαν τον «Κεφάλα» στην Κανιζέλα.

Η Αύρα θα χαϊδεύει το ηλιοκαμένο και ταλαιπωρημένο κορμάκι  μου και η  αισθησιακή φωνή της τριτοετούς φοιτήτριας του τμήματος  Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου που κάνει εκπομπή στον τοπικό ραδιοφωνικό  σταθμό θα με σαγηνεύει.

Θεός!

Είχα την ατυχία να συναντήσω την εν λόγω φοιτήτρια μια μέρα που βρέθηκα στον ραδιοφωνικό σταθμό για δουλειά .

Λέω την «ατυχία» διότι ακούγοντας την στο ραδιόφωνο φανταζόμουν άλλα.

Τελικά  δεν ήταν παρά μια νευρικιά , δύστροπη, παχουλή και ατημέλητη κοπέλα με σπυριά  που την έσερνε ένας μαντρόσκυλος .

Κρατούσε πάντα στο χέρι της μια νάιλον σακούλα για να μαζεύει τα σκατά του μαντρόσκυλου.

Έσκυβε με χάρη. Τα τύλιγε προσεκτικά και τα  έριχνε στον πρώτο σκουπιδοτενεκέ.

Καλύτερα ήταν τότε που γνώριζα μόνο την φωνούλα της να κάνει σχόλια για την κίνηση και τον καιρό ανάμεσα σε έντεχνα ανατολίτικα τραγουδάκια.

Τι να κάνουμε; Έτσι είναι ο κόσμος.

Μια φορά είχα γνωρίσει μια σεμνότυφη νοικοκυρά με αρχές που έγραφε μυθιστορήματα γεμάτα πάθος στα όρια του πορνό.

Ξαναγυρνάμε άρον-άρον στο κατάστρωμα του πλοίου της γραμμής.

Ενώ, λοιπόν, θα απολαμβάνω το ταξίδι προς Τζάντε το μυαλό μου που και πού θα φεύγει προς την Λουτσίντα.

Τη Γάτα μου την βρήκα νήπιο πατημένη από την κοιλιά και πίσω από κάποιο μηχανάκι μάλλον.

Μου πόνεσε έτσι που με κοίταγε παρακλητικά στα μάτια και την έβαλα στο αποθηκάκι με γάλα νερό και στρωσίδια.

Ο Γιατρός απεφάνθη ότι «εάν ενεργηθεί εντός δύο ημερών μάλλον την έχει σκαπουλάρει».

Μέσα σε δύο εβδομάδες  το γατί ανέβαινε από το παντελόνι μου στον ώμο και κοίταγε με περιέργεια τις δουλείες που έκανα στο εργαστήριο μου.

Μόλις ξεθάρρεψε ανέβαινε στο κεφάλι μου και έπαιρνε και το σουρούπι της.

Την έβγαλα Λουτσίντα  γιατί  όταν την βρήκα κούτσαινε σαν την Λουτσίντα της πλατείας.

Αργότερα βρήκε και γκόμενο.

Ο «Κεφάλας» είναι ένας βρωμερός γάτος της γειτονιάς που την γλυκοκοιτάζει.

Έχει χοντρό λαιμό , μεγάλο κεφάλι και κοιμάται ανάσκελα στην Κανιζέλα τα καλοκαίρια με απλωμένα τα χέρια και τα πόδια αδιαφορώντας προκλητικά για  την κατάσταση της οικονομίας .

Με αυτά τα ιντερέσα στο μυαλό μου, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου , θα κατηφορίζω το Ιόνιο.

Ώσπου θα με ξυπνήσουν οι ευωδιές από τα Τζαντζαμίνια της Ζακύνθου.

Δεν πιστεύω να ζητάω πολλά;

..

---

Aπό:https://iltrovator.blogspot.gr/2018/04/blog-post.html

Ιδεολογία και γεωπολιτική…

Απ’ την δημιουργία του την ίδια το σύγχρονο ελληνικό κράτος έφτιαξε και εξοπλίστηκε με μια εθνική ιδεολογία που είναι μόνιμα στραμμένη προς τα πίσω. Προς το παρελθόν και την μυθοποίησή του. (Κι όσο πιο πίσω τόσο καλύτερα!) Έτσι στο συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του το σύμπλεγμα κράτους / κοινωνίας είναι ταυτόχρονα ανιστόρητο και οπισθοδρομικό. Όχι τώρα. Εδώ και σχεδόν 2 αιώνες. Πρόκειται για μια μόνιμη κατάσταση εθελοτυφλίας και ανορθολογισμού, που περνάει απ’ την μια γενιά στην άλλη, σε όλες τις κλίμακες της ζωής.

Έχει, λοιπόν, έστω και ελάχιστη «εγκυρότητα» η ελπίδα ότι κάποιες «μεγάλες δυνάμεις» θα στείλουν ξανά τους στόλους τους (και τα αεροπλάνα, και τους πυραύλους τους) για να … προστατέψουν τα «ελληνικά δίκαια»;

Η βασική ελληνική εθνική ελπίδα αφορά τον αμερικανικό στόλο. Η ρωσία έχει αποκλειστεί σαν «σωτήρας» (παρότι το φάντασμα του «ξανθού γένους» παραμένει ζωντανό στην σάπια ελληνική μικροαστική φαντασία)· η ε.ε. (με οποιαδήποτε μορφή) ξέρει πια καλά τι είναι το ελλαδιστάν και πόσο κοστίζει απλά το να κρατάει το κεφάλι του πάνω απ’ το νερό· και η κίνα είναι πολύ μακριά.

Όμως για τα αμερικανικά ιμπεριαλιστικά συμφέροντα α) η τουρκική επικράτεια είναι πολύ περισσότερο σημαντική απ’ ότι η ελληνική – ακόμα κι αν επρόκειτο να είναι «ουδέτερη», και β) το ελλαδιστάν δεν μπορεί να γίνει «υποκατάστατο» της απώλειας (απ’ την Ουάσιγκτον) της Άγκυρας, αν ποτέ υπάρξει τέτοια με οριστικό τρόπο. (Ούτε καν για τον ισραηλινό μιλιταρισμό δεν είναι υποκατάστατο η Αθήνα σε σχέση με την απώλεια της Άγκυρας: κι αυτό φαίνεται καθαρά στο συριακό πεδίο μάχης).

Συνεπώς οι έλληνες εθνικόφρονες απ’ την μια μεριά «χαίρονται» αν, για παράδειγμα, το αμερικανικό πεντάγωνο μεταφέρει μερικά «εργαλεία» του απ’ την βάση του Incirlik στην ελληνική επικράτεια… Απ’ την άλλη μεριά όμως όσοι έχουν περισσότερες ευθύνες in case of emergency μάλλον δαγκώνονται (σιωπηλά): ο σκοπός των «μεγαλοφυών» σχεδίων για την περικύκλωση της ανατολικής Μεσογείου ήταν να γίνει γρήγορα και «αιφνιδιαστικά» – και πάντως χωρίς πραγματική αναμέτρηση με ένα ανταγωνιστικό μπλοκ (στο οποίο θα συμμετέχει και η Μόσχα και το Πεκίνο).

Αν ο αμερικανικός στρατός σκοπεύει πράγματι να αναδιπλωθεί μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα δυτικότερα απ’ το σημείο που βρίσκεται τώρα (π.χ. στο Incirlik), με δεδομένο το “ενδιαφέρον” του για την μέση Ανατολή, αυτό σημαίνει ότι πιέζεται και (έστω για λόγους τακτικής) υποχωρεί. Αυτό σημαίνει, με την σειρά του, ότι η σημερινή τουρκία δεν είναι “η μεγάλη ασθενής” (σύμφωνα με την ορολογία των “μεγάλων δυνάμεων” στον 19ο αιώνα) που θα ήθελε ο ελληνικός εθνικισμός αλλά κάτι αρκετά πιο σοβαρό… Αν ήταν “ασθενής” ο “γιατρός” (η Ουάσιγκτον) θα είχε άνεση κινήσεων εκεί…

Υπάρχει ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στην ελληνική ιστορία, τόσο του 19^ου όσο και του 20^ου αιώνα. Διάφοροι διεθνείς (πραγματικοί…) φίλοι του ελλαδιστάν συμβούλευαν σταθερά και μονότονα τις διάφορες ελληνικές κυβερνήσεις και «αυλές» να σταματήσουν να ονειρεύονται επεκτάσεις και «στρατιωτικές κατακτήσεις», και, αντί να τρέφουν και να τρέφονται απ’ τον μεγαλοϊδεατισμό τους να φροντίσουν να φτιάξουν ένα κανονικό, λειτουργικό κράτος και μια κανονική (καπιταλιστική) «λευκή οικονομία».

Έχουμε την εντύπωση ότι η τελευταία φορά που συμβούλεψαν κάτι τέτοιο (και απέτυχαν για πολλοστή φορά…) ήταν … αύριο. Είναι όμως συμπτωματικό ότι το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, ταιριαστό με το πόπολο, είναι διάφορες εναλλασόμενες βιτρίνες του ιστορικού βαθέος κράτους;

Το να γαυγίζει ο ψεκασμένος, ή το να προσπαθεί ο ογκόλιθος να επιβάλει στους σλαβομακεδόνες να μην λέγονται «μακεδόνες» (επειδή … ο μεγΑλέκος – έτσι θέλει η αγρυπνούσα εθνικόφρων πλειοψηφία), ή το να προσπαθεί το αντίστοιχο ελληνοκυπριακό καθεστώς να πείσει ότι είναι δυσυπόστατο, είναι μόνιμα «ιστορικά ατυχήματα»…

Έτσι ο αμερικάνος πρεσβευτής στην Αθήνα προβλέπει «αναταράξεις» τους επόμενους δύο μήνες. Λέγεται Geoffrey Pyatt και είναι βεβαιωμένα ικανός να συμμετέχει στη δημιουργία τους. Το αποδεικνύει η ακριβώς προηγούμενη θητεία του, στο Κίεβο.

Άφησε καμμενη γη όμως εκεί… Και η «ευόδωση των εθνικιστικών ονείρων» των ουκρανών σημαίνει αυτό που όλοι ξέρουν…

(φωτογραφίες: Πάνω, ο Pyatt, με την fuck e.u. Nulan, μοιράζουν κόκα κόλες στους “αγωνιστές της ελευθερίας στη Maidan” στο Κίεβο.

Κάτω με τον fuck e.u. “αντ’ αυτού”… Τι μοιράζει εδώ;)

____________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2018/04/ideologia-kai-geopolitiki/

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ…

από Πάρης Λαυτσής

Η συνεδρίαση λύεται, οι δεκάδες αλληλέγγυοι εργαζόμενοι, εκπρόσωποι σωματείων και εργατικών συλλογικοτήτων που έχουν γεμίσει την αίθουσα κοιτιούνται μεταξύ τους, η Αριστέα χαμογελά. Η δίκη για την απόλυση της εγκύου εργαζομένης από την εταιρεία vresNET στην Καλλιθέα μόλις έχει τελειώσει. Η υπόθεση εκδικάστηκε ερήμην του εργοδότη Ηρακλή Μπάμζα, αφού ο ίδιος δεν τόλμησε να παραστεί στο δικαστήριο, ενώ η δικηγόρος που τον εκπροσωπούσε αποχώρησε όταν η αίτηση για αναβολή που κατέθεσε απορρίφθηκε από την έδρα.

Μπορεί η απόφαση να κάνει μήνες για να βγει, όμως το γεγονός ότι η πλευρά της εργοδοσίας δεν προσπάθησε καν να υποστηρίξει τα επιχειρήματά της «εντός έδρας», δείχνει ότι θα είναι θετική. Θετική πρώτα και κύρια για την Αριστέα που στον έβδομο μήνα της εγκυμοσύνης της βρέθηκε απολυμένη από το τηλεφωνικό κέντρο στο οποίο εργαζόταν επειδή ζήτησε άδεια. Θετική για όλες τις εργαζόμενες γυναίκες που βιώνουν δυο φορές περισσότερο την καταπίεση στους χώρους εργασίας. Θετική τελικά για όλους τους εργαζόμενους, που πρέπει να πάρουν παράδειγμα από την Αριστέα και να καταγγείλουν για αρχή κάθε φαινόμενο εργοδοτικής αυθαιρεσίας στο κοντινότερο σωματείο, στο συνδικάτο του κλάδου τους, στην εργατική λέσχη της γειτονιάς τους.

 

Η Αριστέα δεν έχει σχέση ούτε με την αριστερά, ούτε με τα σωματεία.Μέχρι τώρα τουλάχιστον. Καταρχάς δεν έχει εμπειρία συνδικαλισμού στον χώρο εργασίας που δούλευε, όπως και η συντριπτική πλειοψηφία των νέων εργαζομένων σήμερα. Και για αυτό η Αριστέα όταν απολύθηκε έψαξε στο ίντερνετ για να βρει που θα απευθυνθεί για βοήθεια. Κάπως έτσι έπεσε πάνω στην Εργατική Λέσχη της Καλλιθέας, μία από τις αρκετές που με πολύ μεράκι και κόπο ξεφύτρωσαν τα τελευταία χρόνια στις γειτονιές. Από εκεί ήρθε σε επαφή με το Radical I.T., την αγωνιστική πρωτοβουλία στις Τηλεπικοινωνίες και την Πληροφορική που μετρά μόλις δύο χρόνια παρέμβασης στον κλάδο.

Κι έτσι,για μια υπόθεση που άλλοτε θα φάνταζε «μικρή κι ασήμαντη», έφτασαν να κινητοποιούνται δεκάδες σωματεία και αγωνιστές σε ολόκληρη τη χώρα και να παίρνουν θέση υπέρ της με ψηφίσματα αλληλεγγύης. Προηγήθηκαν δύο μηνύσεις από τον εργοδότη στην Αριστέα για «συκοφαντική δυσφήμιση» και «ηθική αυτουργία», δύο μηνύσεις σε μέλη του Radical I.T. για «διατάραξη οικιακής ειρήνης» επειδή ζήτησαν τα ρέστα σε παρέμβαση στα γραφεία της εταιρίας, και εννέα(!) μηνύσεις στα μέλη του Δ.Σ. της Α΄ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης επειδή είχαν το θράσος να δημοσιεύσουν ψήφισμα αλληλεγγύης στην εργαζόμενη.

Ο Ηρακλής Μπάμζας γίνεται γνωστός στο πανελλήνιο, και η Αριστέα βρίσκεται να μιλάει σε εκπομπές στην τηλεόραση για τα σωματεία, τις εργατικές λέσχες, τα ψηφίσματα αλληλεγγύης και τα πάρτι οικονομικής ενίσχυσης σαν να τα γνώριζε από καιρό. Εμείς από την άλλη, όσοι πιστεύουμε ότι το εργατικό κίνημα δεν έχει πει την τελευταία του λέξη, βρισκόμαστε με ένα χρέος: να πατήσουμε πάνω σε αυτό το γεγονός, για να δυναμώσουμε κι εμείς οι ίδιοι. Γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια θάλασσα απροστάτευτων και ασυνδικάλιστων εργαζόμενων. Η Αριστέα λαμβάνει καθημερινά μηνύματα από πολλές τέτοιες εργαζόμενες που βιώνουν αντίστοιχα περιστατικά στον χώρο εργασίας τους. Με αφορμή την υπόθεση αυτή, να φτάσει στα αυτιά όλων αυτών το μήνυμα: η οργάνωση στα σωματεία, η συλλογική διεκδίκηση των εργατικών δικαιωμάτων μας είναι η μόνη που μπορεί να επιφέρει νίκες.

https://www.facebook.com/plugins/comment_embed.php?href=https%3A%2F%2Fwww.facebook.com%2FradicalIT.initiative%2Fposts%2F1936759783033145%3Fcomment_id%3D1936817706360686&include_parent=false

Αριστέα Μιχαλακάκου Τώρα που έχω ηρεμήσει και βλέπω τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα και θυμάμαι τι γινόταν τότε και πόσο αδύναμη και μόνη ένιωθα δυο μήνες πριν φέρω το παιδί μου στον κόσμο θυμώνω ακόμη περισσότερο γιατί όλα αυτα τα αισθανόταν και ο γιος μου πριν καν βγει στην γη!!!!Θέλω να ζητήσω 1000 ευχαριστώ από όλους αυτούς τους συνδικαλιστές μα πάνω από όλα «ανθρώπους» που με αγκάλιασαν από την αρχή,που το μόνο που τους ένοιαζε εκείνη την περίοδο ήταν η ψυχική μου υγεία και η ασφάλεια του μωρού μου,που έτρεχαν παντού αυτοί αντί για μένα βάζοντας σε δέυτερη μοίρα τα δικά τους προβλήματα και υποχρεώσεις,που με έκαναν να αισθάνομαι ότι δεν είμαι μόνη,που με στήριξαν και με στηρίζουν και ηθικά και οικονομικά και συναισθηματικά!!!Όλα ξεκίνησαν απο την Εργατική Λέσχη Καλλιθέας με το Radical I.T. κσι το @Σετηπ που με μεγάλη μου τιμή γνώρισα ανθρώπους που αγωνίζονται για τα δικαιώματα των εργαζομένων.Πολύ γρήγορα ήρθαν δίπλα μου σύλλογοι γυναικών και σιγα σιγα «άνθρωποι»από όλη την Ελλάδα που έστελναν ψηφίσματα συμπαράστασης και αλλυλεγγυης!!!!!Δεσμέυομαι να συνεχίσουμε για όποιον μας έχει ανάγκη!!!!Όλοι μαζί!!!!Όπως έγινε σε εμένα!!!!Ήδη δέχομαι μυνήματα από κοπέλες που ζουν ή είχαν ζήσει στο παρελθόν παρόμοιες καταστάσεις!!!!Πρέπει να συνεχίσουμε ΌΛΟΙ μαζί για να σταματήσει όλη αυτή η εκμετάλευση σε κάθε γυναίκα σε κάθε μάνα σε κάθε νέο σε κάθε άντρα σε κάθε άνθρωπο!!!!!!!
Όσα σωματεία και αγωνιστές ασχολήθηκαν με αυτή την υπόθεση πρέπει να κρατήσουν δεσμούς. Ένα δίκτυο σωματείων – συνδικαλιστών – αγωνιστών σαν αντι-εργοδοτικό παρατηρητήριο, που θα δρα ενεργά στο πλευρό κάθε εργαζόμενης και εργαζόμενου,είναι κάτι που λείπει, και που όταν υπάρχει φαίνεται να φέρνει νίκες και να αναπτερώνειτο ηθικό των εργαζόμενων. Κορμός αυτής της προσπάθειας πρέπει να είναι η συγκρότηση ενός οργανωμένου «στρατού των από τα κάτω» που θα αναμετρηθεί με τη συνδικαλιστική αποσύνθεση και γραφειοκρατία και θα παλέψει για την επανακατοχύρωση του εργατικού κινήματος και των διεκδικήσεών του.

---

Προφανώς, όπως και τα άλλα αφεντικά που αυθαιρετούν, τρομοκρατούν, και καταπατούν τα εργατικά μας δικαιώματα, ο Ηρακλής Μπάμζας δεν είναι «τρελός». Είναι όλο το νομικό και πολιτικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει από κοινού κυβερνήσεις και ΕΕ για λογαριασμό του κεφαλαίου στα χρόνια των μνημονίων, που τους δίνει το δικαίωμα να συμπεριφέρονται έτσι.Αρκεί να δει κανείς το εξής: η νομιμοποίηση των μαζικών απολύσεων είναι στις βασικές επιδιώξεις της τρόικας, το δικαίωμα στην απεργία τον Γενάρη μετετράπη σε παράνομη πράξη με εντολή των «εταίρων» μας, και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο πρόσφατα αποφάσισε ότι δε συνιστά παρανομία η απόλυση εγκύου στα πλαίσια των ομαδικών απολύσεων. Τα μνημονικά μέτρα που ψήφισαν όλες οι κυβερνήσεις είναι αυτά που αποδυνάμωσαν τις συλλογικές συμβάσεις, ενίσχυσαν τη μαύρη και επισφαλή εργασία και έφτασαν την ανεργία στους νέους στο 45%.

Αναδεικνύεται έτσι η ανάγκη της διαλεκτικής σχέσης και σύνδεσης του κινηματικού με το πολιτικό επίπεδο. Μάχη για το εργατικό δικαίωμα σήμερα σημαίνει και μάχη ενάντια στη μνημονιακή λαίλαπα κυβέρνησης και ΕΕ. Γνωρίζουμε πλέον ότι όταν οι «από πάνω» στριμωχτούν στον τοίχο ξανά, τα capital controls θα επιστρέψουν πιο σκληρά, η καταστολή θα δυναμώσει και ο ιμπεριαλισμός θα δείξει τα δόντια του, όπως το έκανε στον Ιούλιο του 2015. Αυτή τη φορά οφείλουμε να είμαστε καλύτερα προετοιμασμένοι αν θέλουμε να κάνουμε το βήμα παραπέρα: να περάσουμε από τους αμυντικούς αγώνες και την αλληλεγγύη, στην ταξική αντεπίθεση.

 ____________________________________________________________

Aπό:https://k-lab.zone/omorfia-taxikis-allilegguis/

Frank Furedi – Περί κυρίαρχου λαού…

Jenő Gyárfás – The Ordeal of the Bier (1881)

Απόδοση στα Ελληνικά: Θεοδοσιάδης Μιχάλης.

Άρθρο του Frank Furedi (Why the people must be sovereign – The Spiked Magazine).

Σχετικά με την απόδοση του όρου citizenship ως πολιτότητα (παρά ως ιθαγένεια ή υπηκοότητα) δείτε τη μετάφραση άρθρου Οι «πολίτες του κόσμου» ενάντια στον λαό (υποσημείωση 2).

Ο Frank Furedi είναι κοινωνιολόγος, συγγραφέας και σχολιαστής. Το τελευταίο του βιβλίο, Populism And The Culture Wars In Europe: The Conflict Of Values Between Hungary and the EU, δημοσιεύεται από τον οίκο Routledge.

Η σύγχρονη αντιλαϊκιστική ρητορική ελάχιστα διαφέρει από τις αντιδημοκρατικές επιθέσεις εναντίον του Αθηναϊκού δήμου κατά την εποχή της αρχαιότητας. Και οι δύο ρητορικές εμπνέονται από την περιφρόνηση προς τον ίδιο τον λαό, την οντότητα που οι κλασσικοί φιλόσοφοι αποκαλούσαν «οι πολλοί». Μια τέτοια διάθεση προς τους πολλούς συνοδεύτηκε από την πεποίθηση ότι θα ήταν καλύτερο η πολιτική να αποτελεί τέχνη των ολίγων. Ως εκ τούτου, αντιλαϊκιστές ιδεολόγοι -τότε και τώρα- τάσσονται σφόδρα ενάντια στην αρχή της πλειοψηφίας. Ισχυρίζονται ότι οι πολλοί (δηλαδή η πλειοψηφία) θα χρησιμοποιήσουν τη δυνητική τους δύναμη για να εκφοβίσουν και να εξαναγκάσουν όλους τους άλλους. Στις μέρες μας, τέτοια αντιλαϊκιστικά συναισθήματα αποτελούν κοινό τόπο στους κύκλους των πολιτικών και πολιτισμικών ελίτ. Πάρτε, για παράδειγμα, αυτό το απόσπασμα από ένα πρόσφατο σχόλιο:

«Οι λαϊκιστές τάσσονται ενάντια σε κάθε περιορισμό στα ανώτερα πολιτικά όργανα. Καθότι ισχυρίζονται πως έχουν την εντολή εκπροσώπησης ενός «λαού», θεωρούν ότι περιορίζοντας την άσκηση της εξουσίας τους υπονομεύεται αναγκαστικά και η λαϊκή βούληση. Οι περιορισμοί αυτοί μπορεί να εξυπηρετήσουν μόνο τους «εχθρούς του λαού» – τις μειονότητες και τους αλλοδαπούς (με βάση τους δεξιούς λαϊκιστές) ή τις οικονομικές ελίτ (στην περίπτωση των αριστερών λαϊκιστών). Αυτή η προσέγγιση πάνω στην πολιτική είναι επικίνδυνη, διότι επιτρέπει στην πλειοψηφία να ακρωτηριάζει τα δικαιώματα των μειονοτήτων».

Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η υποτιθέμενη απειλή που συνδέεται με την τυραννική συμπεριφορά της πλειοψηφίας, χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει αντι-πλειοψηφικές πολιτικές και θεσμούς. Επιπλέον, με στόχο να νομιμοποιήσουν την κυριαρχία των ολίγων, οι αντιλαϊκιστές σταυροφόροι συχνά αμφισβητούν και επικρίνουν τρία ιδεώδη: τη λαϊκή κυριαρχία, τη δημοκρατία και την πολιτότητα. Ιστορικά μιλώντας, αυτά τα τρία ιδανικά έχουν συχνά αλληλοσυνδεθεί. Ήδη στην Αρχαία Αθήνα, η έννοια του δήμου συνδέθηκε στενά με την έννοια της πολιτότητας και με την πεποίθηση ότι οι πολίτες κατέχουν την κυβέρνησή τους (1). Ανταποκρινόμενος, ο περιορισμός του ρόλου του πολίτη και η υποβάθμιση του ηθικού του καθεστώτος ήταν και εξακολουθεί να αποτελεί το χαρακτηριστικό της ολιγαρχικής αντιλαϊκιστικής προοπτικής.