H συνεχής αναφορά ειδημόνων και σχολιαστών στις μέλλουσες επιπτώσεις από τα συμφωνημένα με τους εταίρους και δανειστές υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα, μάλλον μπερδεύει παρά διαφωτίζει για το τί μέλλει γενέσθαι αύριο και μεθαύριο. Αυτό συμβαίνει, γιατί στους σχολιασμούς αυτούς, ο“μαγικός αριθμός” 3,5 % ποτέ δεν συσχετίζεται με την μεταβαλλόμενη διεθνή και εγχώρια οικονομική συγκυρία, ούτε με τις ασκούμενες οικονομικές πολιτικές, στη χώρα ή διεθνώς.
Αλλά στην πραγματικότητα η πορεία της οικονομίας ως μακροοικονομικού όλου – όπως και κάθε μεμονωμένου οικονομικού φαινομένου – είναι“ακανόνιστη”, ή για την ακρίβεια “κυκλική”, κυματοειδής, με έντονες ανόδους και πτώσεις στο πέρασμα του χρόνου, όχι ομαλή και ευθύγραμμη. Διαρκώς ανεβοκατεβαίνει, όπως το κύμα στη θάλασσα, σε αντίθεση με τις πολιτικές και κοινωνικές νοοτροπίες που έχουν τρομακτικά μεγάλη αδράνεια και πολύ δύσκολα αλλάζουν. Οι στατικές οικονομικές καταστάσεις (μια τέτοια είναι η οκτάχρονη παραμονή της ελληνικής οικονομίας σε αδιάκοπη, βαθειά ύφεση) κρατούν για χρονικό διάστημα μικρό για την ιστορική κλίμακα, συχνά όμως σημαντικό άν μετρηθεί με μέτρο την ανθρώπινη ζωή, και έτσι, αυτό το βραχυπρόθεσμο δίνει ψευδή εικόνα και εξαπατά.
Αυτό, οι ειδήμονες της οικονομίας ασφαλώς το γνωρίζουν ή πρέπει να το γνωρίζουν. Όμως πολλοί, είτε για λόγους ιδεολογικούς είτε επειδή η γνώση είναι αλληλένδετη με το ανθρώπινο ενδιαφέρον (και συμφέρον!) βρίσκουν χρήσιμη την ψευδή εικόνα. Ή πείθουν τους εαυτούς τους ότι είναι χρήσιμη.
 |
Η πορεία των πρωτογενών πλεονασμάτων και του δημόσιου χρέους στην Ελλάδα (1978-2009).
|
Άς θυμηθούμε λοιπόν, ότι στο μεγαλύτερο μέρος της 15ετίας της φούσκας (συγκεκριμένα στα έτη 1992 έως 2003) η ελληνική οικονομία κατέγραφε διαρκώς πρωτογενή πλεονάσματα συγκρίσιμα ή και πολύ υψηλότερα από τον“μαγικό αριθμό” 3,5 % (συγκεκριμένα από 2,7 έως 7,2 %, με μέσο όρο περίπου 5 %). Και εκείνα τα χρόνια, όχι μόνον δεν ήταν εποχή λιτότητας ή φορολογικής αφαίμαξης, αλλά ήταν η κατεξοχήν εποχή της κατασπατάλησης πόρων, της υποφορολόγησης (π.χ. μέσω των επαναλαμβανόμενων φαύλων φορολογικών“περαιώσεων”). Τελικά ήταν εποχή άτακτης συσσώρευσης πλούτου για μερικούς που εκτόξευσε την ανισότητα στην ελληνική κοινωνία και κατέστρεψε τη συνοχή της.
Ήταν εποχή που κανονικά προσφέρονταν για ριζική μείωση του δημόσιου χρέους, με χρήση των μεγάλων πλεονασμάτων, σύμφωνα και με την συμβουλή του Κέυνς (
“Οι εποχές της οικονομικής ανόδου και όχι της πτώσης, είναι ο κατάλληλος καιρός για δημοσιονομική λιτότητα” –
“The boom, not the slump, is the right time for austerity at the Treasury”). Αντ΄ αυτού, το ελληνικό κομματικό σύστημα και το προσωπικό του χειρίστηκαν εκείνη την ευνοική εποχή ως εποχή της τρόμπας που φούσκωσε αμέτρητες φούσκες – ακινήτων, τραπεζικές, χρηματιστηριακές, καταναλωτικές και άλλες -, ως εποχή Ολυμπιακής σπατάλης, ως εποχή ανεξέλεγκτων
ΣΔΙΤ για χωματουργικά και μπετά αυτοκινητοδρόμων (βλ. και την τελευταία
έκθεση του Ελεγκτικού Συνεδρίου της ΕΕ), ως εποχή συντάξεων στα 45 (με “εθελούσιες εξόδους” ή αλλιώς), και στο τέλος το τερμάτισε με διορισμούς “αγροφυλάκων”, αγροτικά Cayenne κτλ.
Έτσι, στην “καλή εποχή” των μεγάλων εισροών Κοινοτικών πόρων, επενδύσεων και φθηνού δανεισμού από τις αγορές, το ελληνικό δημόσιο χρέος δεν μειώθηκε, αλλά έμεινε σταθερό λίγο πάνω από το
Οι οικονονομολογούντες και συμβατικά σκεπτόμενοι, είτε “μνημονιακοί” είτε “αντιμνημονιακοί”, αφού δεν μπορούν να διαφωτίσουν τους πολίτες, καλό είναι να πάψουν να συσκοτίζουν τη σκέψη των ανθρώπων, πιπιλίζοντας άχρηστα, αυτιστικά στερεότυπα, είτε για “πανταχού παρόντες λαϊκισμούς” είτε για “κακούς παντοδύναμους Γερμανούς” κτλ.
_____________________________________________________________
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...