Το εικονοστάσι…

Έχω φτιάξει πολλά εικονοστάσια .

Τα βλέπω στις άκρες του δρόμου καθώς περνάω.

Τα εικονοστάσια με ταξιδεύουν στο πρόσφατο εργασιακό μου παρελθόν καθώς οδηγώ.

Θυμάμαι μια γριούλα από τσου Σγουράδες.

Ήθελε ένα εικονοστάσι να το βάλει στην άκρη του δρόμου σε μια στροφή που είχε σκοτωθεί ο άντρα της.

Είχε πέσει με το τρίκυκλο σε ένα γκρεμό.

Το εικονοστάσι έκανε είκοσι χιλιάρικα (δραχμές).

Την Παρασκευή ήρθε. Άνοιξε με αργές τελετουργικές κινήσεις το φάκελο με τη σύνταξη και μου μέτρησε τα μισά λεφτά.

«Θα με πληρώσεις όταν το φέρω στο χωριό» της είπα.

Την άλλη Κυριακή πήγα στην στροφή που μου είπε και το έβαλα .
Ευτυχώς δεν έκανα λάθος στην στροφή.

Έφυγα χωρίς τα λεφτά.

Η Γριούλα με έψαχνε για καιρό να με πληρώσει.

Τελικά πληρώθηκα με το ζόρι με ένα ντενεκέ λάδι και ένα μποτιλιόνι κρασί.

Μέχρι τότε νόμιζα ότι τα εικονοστάσια είναι τάματα στους Θεούς για την ψυχή των σκοτωμένων στις αμέτρητες στροφές της ζωής.

Κάποτε έμαθα ότι τοποθετούνται και ως ευχαριστήριο στους Θεούς του καθενός που τον προστάτευαν από ένα σοβαρό τροχαίο ατύχημα.

Για κάποιο λόγο οι Θεοί άλλους τους παίρνουν στον παράδεισο τους και άλλους τους αφήνουν να ζήσουν λίγο ακόμα .

Τα κριτήρια για την απόφαση των Θεών την κρίσιμη στιγμή παραμένουν ανεξιχνίαστα.

Λογικά θα πρέπει να παρακαλάς να σκοτωθείς στην επόμενη στροφή και να πάς στον παράδεισο της αιώνιας ευδαιμονίας.

Αντί αυτού τους ευχαριστείς που σε άφησαν εδώ κάτω να κυλίεσαι στο βούρκο.

Κανονικά θα έπρεπε κάθε που οι Θεοί παίρνουν κάποιον στον Παράδεισο να κάνει το χωριό πανηγύρι και κάθε που γλυτώνεις από τροχαίο να κερνάς ποτό με κόλλυβα στα μπαράκια το βράδυ.

Κάτι τέτοια σκεφτόμουν τις προάλλες στο εικονοστάσι του Βίκου.

Εκεί ανάμεσα στα φοβερά γκρεμνά σε ένα μονοπάτι που χωράνε με το ζόρι οι δυο πατούσες σου , σε μια στροφή, υπάρχει ένα πέτρινο Εικονοστάσι.

Προφανώς κάποιος πήρε ανοιχτά τη στροφή.

Κοίταξα κάτω.

Αν έπεσε στον Βοϊδομάτη μάλλον θα βρήκαν το πτώμα του στην Ηγουμενίτσα σκέφτηκα .

Τυχερός. Δωρεάν ράφτινγκ στον Βοϊδομάτη και δωρεάν αιώνια διαμονή στον παράδεισο.

Χτές ήρθε και με βρήκε μια παλιά συντρόφισσα της εποχής του (ενός και μοναδικού) ΚΚΕ.

Ήθελε «τιμές» για ένα εικονοστάσι.

Κινδύνεψε σε τροχαίο να βρεθεί στον παράδεισο και φαίνεται ότι οι Θεοί την προστάτεψαν.

« Δεν κάνω πια εικονοστάσια» της είπα.

«Θα σε πληρώσω» μου είπε.

«Πουλάνε έτοιμα εικονοστάσια στο LDL” της απάντησα.

«Αλήθεια!» με ρώτησε έκπληκτη.

«Βεβαίως!…. Μάλιστα, οι πιο πιστοί κομμουνιστές παίρνουν καμιά δεκαριά στο πόρτ μπαγκάζ και κάθε που αποφεύγουν έναν κίνδυνο βγαίνουν από το αυτοκίνητο με την βαριοπούλα στο χέρι και καρφώνουν και ένα εικονοστάσι στην άκρη του δρόμου.

Την θυμάμαι πάντα σίγουρη αλλά αυτή τη φορά είδα στα μάτια της την αμφιβολία.

 

Κάτι είναι και αυτό.

___________________________________________________________

Από:http://iltrovator.blogspot.gr/2018/02/blog-post.html

Όσκαρ Ουάιλντ: Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό…

Του Γιάννη Γεράσιμου

«Η ανυπακοή, στα μάτια όποιου έχει διαβάσει ιστορία, είναι η προπατορική αρετή του ανθρώπου. Από την ανυπακοή γεννήθηκε η πρόοδος, από την ανυπακοή και η επανάσταση!!»

«Μονάχα η Φύση,  που οι απαλές της βροχές πέφτουν “επί δικαίων και αδίκων”, θα μου προσφέρει την αγκαλιά των βράχων της να κρύψω το πρόσωπό μου και θα μ’ αφήσει στις κρυφές κοιλάδες της, στη σιωπή τους, να κλάψω χωρίς οι άνθρωποι να μ’ ενοχλούν. Και θα στολίσει μ’ αστέρια τη νύχτα, για να μπορώ να περπατάω στα σκοτεινά χωρίς να σκοντάφτω, θα στείλει τους ανέμους να σκορπίσουν τ’ αχνάρια των ποδιών μου, για να μην με φτάσουν οι άνθρωποι, και θα με αποκαθάρει στα πλατιά της νερά και θα με γιάνει με τα μυστικά της βότανα». Αντισυμβατικός, χαρισματικός και διεισδυτικός παρατηρητής και κριτικός της βικτωριανής εποχής και των ηθών της ο Όσκαρ Ουάιλντ θα αναζητήσει μέσα από ένα από τα τελευταία του κείμενα, το «De profundis», τα αόρατα νήματα μιας ταραχώδους ζωής και ενός πεπρωμένου που έμελλε να χαραχτεί ανεξίτηλα από τον στιγματισμό που επέφερε ο κοινωνικός κομφορμισμός της εποχής του βρισκόμενος πίσω από το κελί της φυλακής. Γεννημένος στις 16 Οκτωβρίου του 1854 στο Δουβλίνο της Ιρλανδίας ο Όσκαρ Ουάιλντ, ένας από τους σημαντικότερους μυθιστοριογράφους, θεατρικούς συγγραφείς και ποιητές της βικτωριανής ιστορικής περιόδου θα αναδείξει μέσα από το έργο του και τον αντισυμβατικό τρόπο ζωής του έναν διαφορετικό τρόπο θεώρησης για την τέχνη και την κοινωνική συμβίωση ερχόμενος συχνά σε αντιπαράθεση με τις κυριάρχες αντιλήψεις της εποχής του και τον στιγματισμό που αυτές επέφεραν σε όσους δεν τις υιοθετούσαν. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στο Δουβλίνο και στην Οξφόρδη θα δημοσιεύσει τις πρώτες ποιητικές του συλλογές και θα ασπαστεί το κίνημα του αισθητισμού που αποτελούσε μια αγγλική παραλλαγή του γαλλικού συμβολισμού. Μετά τα ταξίδια του στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι, τις εκεί διαλέξεις και το γάμο του με την Κόνσταντ Λόυς ο Όσκαρ Ουάιλντ θα αρθρογραφήσει σε διάφορα περιοδικά και εφημερίδες της εποχής του και θα δημοσιεύσει κάποια από τα σημαντικότερα έργα του με κυριότερα εκ των οποίων: «Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ» το 1890 και «Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός» το 1895. Παρά τη φήμη που του απέφερε η λογοτεχνική του οξυδέρκεια και η ικανότητα ανάδειξης της κοινωνικής πραγματικότητας της εποχής του και των βαθύτερων αδιεξόδων και αντιφάσεων αυτής, ο Όσκαρ Ουάιλντ θα πέρασει τα τελευταία του χρόνια στη φυλακή έχοντας καταδικαστεί για το ποινικό αδίκημα της ομοφυλοφιλίας και θα πεθάνει άπορος στο Παρίσι το Νοέμβριο του 1900 σε ηλικία μόλις 46 ετών.

Στο μοναδικό πολιτικό του κείμενο «Η ψυχή του ανθρώπου στο σοσιαλισμό», έργο που θα συγγράψει το 1891 στο απόγειο ακόμη της λογοτεχνικής του φήμης ο Όσκαρ Ουάιλντ θα επιχειρήσει να αναδείξει την ανάγκη μια κριτικής επίγνωσης της ανθρώπινης ιστορίας και μιας εναλλακτικής θεώρησης του ανθρώπινου πολιτισμού η οποία αποδεσμευόμενη από τον στενό ορίζοντας μια επιφανειακής φιλανθρωπίας που υποβιβάζει τον άνθρωπο καθιστώντας τον αιχμάλωτο ενός μεγαλύτερου κοινωνικού εγκλωβισμού θα φέρει στο προσκήνιο την ανάγκη της συλλογικής κοινωνικής χειραφέτησης και της διαρκούς αναζήτησης μιας κοινωνικής ουτοπίας στην οποία κάθε άνθρωπος θα είναι σε θέση να αναπτύξει πλήρως τον εαυτό του. Η βαθιά αγωνία του Όσκαρ Ουάιλντ για την εύρεση ενός εναλλακτικού δρόμου οργάνωσης της κοινωνίας που θα επιτρέπει την ανθρώπινη ολοκλήρωση μέσα από την αμοιβαία κατανόηση και επικοινωνία θα αποτυπωθεί όμως και σε άλλα έργα του Ουάιλντ όπως στον «Εγωιστή γίγαντα» όπου ο ανήλιαγος κήπος του κτητικού εγωισμού και των μαραζομένων λουλουδιών θα ξανααποκτήσει ζωή μέσα από το αθώο βλέμμα των παιδιών, την αγάπη και την επικοινωνία. Όπως και στην περίπτωση της ταραχώδους ζωής του Όσκαρ Ουάιλντ και της απεγνωσμένης αναζήτησης διεξόδου από τα δεσμά του κομφορμισμού και στιγματισμού που του επιφύλασσε η κοινωνία της εποχής του η μόνη απάντηση μπορεί να προέλθει από την αναζήτηση ενός συλλογικού δρόμου κριτικής διερεύνησης, ανθρώπινης επικοινωνίας και συλλογικής χειραφέτησης στο δρόμο ενός κόσμου που δεν έχει ακόμα γεννηθεί. Γιατί όπως θα παραδεχτεί κάποτε ο Όσκαρ Ουάιλντ: «Ναι, είμαι ονειροπόλος!! Γιατί ονειροπόλος είναι αυτός που μπορεί να βρει το δρόμο του μόνο με το φως του φεγγαριού και η τιμωρία του είναι ότι βλέπει το ξημέρωμα πριν από τον υπόλοιπο κόσμο!!».

---

Aπό:http://www.nostimonimar.gr/oskar-ouailnt-i-psychi-tou-anthropou-sto-sosialismo/

Οι ήρωες του Αφρίν…

Γράφει ο mitsos175.

Αυτό που συμβαίνει στο μικρό καντόνι του Αφρίν είναι πραγματικά απίστευτο. Δεν μπορεί να εξηγηθεί στρατιωτικά. Είναι Εποποιία, εξηγείται μονάχα από τη δύναμη της θέλησης ενός ολόκληρου λαού να ζήσει Ελεύθερος. Οι ηρωικοί Κούρδοι μαχητές ανακατέλαβαν σήμερα μετά από μια αιφνιδιαστική επίθεση, αρκετές περιοχές που είχαν χάσει χθες.

Οι Τούρκοι χθες πανηγύριζαν για την ευκολία που κατέλαβαν κάποια χωρία, τα οποία οι Κούρδοι έγκαιρα εκκένωσαν, για να μην περικυκλωθούν. Σήμερα όμως οι Κούρδοι επέστρεψαν και τιμώρησαν τους αλαζόνες, ανόητους εισβολείς.

Οι Κούρδοι κινούνται συνεχώς, κάνουν ένα μείγμα ανταρτοπόλεμου και τακτικού πολέμου, το οποίο είναι πολύ αποτελεσματικό. Μάχονται για να κρατήσουν στρατηγικές θέσεις, ενώ έχουν μεγάλη ευελιξία. Έχουν προκαλέσει σοβαρές ήττες και μεγάλη αμηχανία στους ιμπεριαλιστές.

Ο αγώνας που δίνουν όμως είναι άνισος. Οι Τούρκοι καθημερινά ενισχύονται, στέλνουν και νέα στρατεύματα, για να σπάσουν τα μούτρα τους μπροστά στην ευέλικτη άμυνα των ανδρών και γυναικών του Κουρδιστάν. Οι Τούρκοι και οι συμμορίες τους πολλαπλάσιοι, έχουν στείλει τις ειδικές τους δυνάμεις, τα καλύτερα τεθωρακισμένα τους, πάνω από εβδομήντα σύγχρονα μαχητικά, εκατοντάδες ελικόπτερα, ολόκληρες μεραρχίες με βαρύ οπλισμό συν τις συμμορίες των μισθοφόρων που είναι κάπου 25.000, όταν όλοι οι Κούρδοι με τις λιγοστές ενισχύσεις και τους εθελοντές Σύριους, δεν ξεπερνούν τις 10.000! Σήμερα οι Τούρκοι στέλνουν άλλα 100 τεθωρακισμένα αναπληρώνοντας έτσι τις βαρύτατες απώλειες σε άρματα και οχήματα.

Καθημερινά έχουν πλέον μέσο όρο 50 νεκρούς στρατιώτες (οι περισσότεροι από τις συμμορίες των μισθοφόρων τους) εκατοντάδες τραυματίες, τα άρματά τους διαλύονται, τα ελικόπτερα καταρρίπτονται, και παρά την τεράστια δύναμη πυρός δεν έχουν κατορθώσει παρά ελάχιστα πληρώνοντας δυσανάλογα βαρύτατο τίμημα.

Οι Κούρδοι έχουν απώλειες κυρίως σε αμάχους, αφού οι Τούρκοι ξεσπούν στον πληθυσμό για να εκδικηθούν τη συντριβή τους. Αν οι Κούρδοι είχαν έστω μερικά αντιαεροπορικά, κάμποσα βαριά όπλα και λίγες ακόμα ενισχύσεις σε έμπειρους πολεμιστές, η εισβολή θα είχε ήδη τελειώσει με την πλήρη αποτυχία του Σουλτάνου.

Ενώ λοιπόν μπορώ να εξηγήσω τη στάση όλων των υπολοίπων, που άφησαν τους Κούρδους του Αφρίν μόνους απέναντι στο ΝΑΤΟ, γιατί η Τουρκία έχει τη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και την ανοχή της Ρωσίας, δεν μπορώ να εξηγήσω, γιατί οι δεκάδες χιλιάδες Κούρδοι Ανατολικά του Ευφράτη δεν κινούνται από τα Νότια, όπου είναι απέναντι στο Συριακό Στρατό και φυλάνε τις πετρελαιοπηγές για λογαριασμό των Αμερικάνων. Αν το Αφρίν πέσει, η όρεξη του ανισόρροπου Ταγίπ θα ανοίξει. Ας βοηθήσουν τα αδέρφια τους και να μην εμπιστεύονται τις ΗΠΑ, που τους βλέπουν ως αναλώσιμους επιστάτες τους…

___________________________________________________________

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2018/03/blog-post_47.html

Φιλίπ Μυρέ – Μετά την Ιστορία: στοιχεία για το καθεστώς το φεστιβισμού…

Asger Jorn, Le canard inquiétant (1959)

Επιμέλεια: Νικόλας Γκίμπης

Σ.τ.Ε.: Το παρόν άρθρο αποτελείται από μια συλλογή κειμένων που προέρχονται απ’ το βιβλίο Après l’ Histoire [Μετά την Ιστορία] του Philippe Muray. Ως τίτλος άρθρου διατηρήθηκε ο τίτλος του βιβλίου.

Παρ’ όλα αυτά, προστέθηκε ο υπότιτλος «Στοιχεία για το καθεστώς του φεστιβισμού» προκειμένου να γίνει λίγο πιο σαφές, και να προϊδεαστεί ο αναγνώστης, περί τίνος πρόκειται αναφορικά με τα κείμενα που επιλέχθηκαν γι’ αυτή τη δημοσίευση. Για τις ανάγκες της παρούσας μετάφρασης, η λέξη «festivisme», μαζί με τα παράγωγά της, επιλέχθηκε να αποδοθεί στην ελληνική γλώσσα ως «φεστιβισμός». Πρόκειται επί της ουσίας για νεολογισμό που εισάγει ο ίδιος ο Philippe Muray, που αν και η ρίζα του όρου προέρχεται απ’ τη λέξη «festif» («εορταστικός»), η σημασία όμως του όρου την υπερβαίνει κατά πολύ. Μια ακόμη βασική διάκριση, και αντίστοιχα μεταφραστική δυσκολία, προήλθε μέσα από την αντιπαράθεση του «festivisme» με το «festivalisme» («φεστιβαλισμός»), όρος που υπήρχε πριν, και υπάρχει ανεξάρτητα, απ’ τον νεολογισμό του Μυρέ. Συνήθως με την επίκληση στον φεστιβαλισμό η έμφαση δίνεται περισσότερο στα μεγάλα πολιτιστικά γεγονότα ή ακόμα και στον πολλαπλασιασμό τους στον δημόσιο χώρο. Το επίδικο είναι και παραμένει πάντα το ίδιο το φεστιβάλ ως συγκεκριμένη πολιτιστική δομή. Αντιθέτως, ο φεστιβισμός είναι η ιδεολογία της κυρίαρχης τάξης στη μεταϊστορική εποχή και επεκτείνεται στο σύνολο των κοινωνικών σχέσεων, όχι μόνο σε συγκεκριμένους τόπους της κοινωνικής παραγωγής και αναπαραγωγής.

Τέλος, θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε τον Βασίλη Τομανά για την πολύτιμη βοήθειά του.

Για τον homo festivus και τον φεστιβισμό

μτφρ.: Παπαδόπουλος Βασίλης

Ο homo festivus βρίσκεται παντού και πουθενά. Πλέον, δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με τα ανθρώπινα όντα των αρχαίων πολιτισμών. Πρόκειται για τον κάθε στοιχειώδη raver, το κάθε μεσαίο στέλεχος, τον κάθε Κλίντον, που είναι γνωστός και ως Μπιλ Γκέητς, ένα από τα ισχυρότερα πρόσωπα αυτού του υπό κατάρρευση κόσμου, ο οποίος (όπως μαθαίναμε πρόσφατα από τον Nouvel Observateur) σύντομα «θα κυριαρχήσει σε κάθε λογισμικό του Διαδικτύου και της διαδραστικής ψυχαγωγίας», που όμως, φεστιβικά, «προτιμά τα τζιν αντί για ένα κοστούμι Αρμάνι, ένα κουτάκι Κόλα αντί για κρασί Μπορντώ και ένα τραμπολίνο στο νέο του σπίτι των διακοσίων είκοσι εκατομμυρίων φράγκων αντί για μια πιο σοφιστικέ διασκέδαση». Ο homo festivus αντανακλάται στην εποχή του και την ευχαριστεί που τον έκανε τόσο μεγάλο. Στην πραγματικότητα, όμως, κανείς δεν μπορεί να θεωρηθεί πιο πολύ από έναν άλλον homo festivus, διότι κανείς δεν είναι κάτι άλλο παρά homo festivus. Η υπερφεστιβική ιδεολογία, ή φεστιβισμός, θα μπορούσε να εφαρμοστεί σ’ αυτό που έγραψε κάποτε ο Μπόρχες για τον νομιναλισμό: «Ο νομιναλισμός, άλλοτε επινόηση λίγων, σήμερα αγκαλιάζει ολόκληρο τον κόσμο. Η νίκη του είναι τόσο αχανής και τόσο θεμελιώδης που το όνομά του έχει καταντήσει άχρηστο. Κανείς δεν αποκαλείται νομιναλιστής, γιατί κανείς δεν είναι κάτι άλλο». Μόνο που ο θρίαμβος του υπερφεστιβικού, με ορίζοντα τη διεμφυλικότητα, και άρα την εξάλειψη των ατόμων, έγκειται συγκεκριμένα σε έναν νεο-νεοπλατωνικό και αλληγορικό «ρεαλισμό» (με την έννοια μιας ανταγωνιστικής οπτικής στον νομιναλισμό), μια επιστροφή στην αφαίρεση, την οποία μάχεται ματαίως αυτός ο νομιναλισμός (δια της οποίας, όπως διασαφηνίζει επίσης ο Μπόρχες, και απ’ ότι φαίνεται ευσταθεί, γεννήθηκε το μυθιστόρημα).