Δεν είναι η συνύπαρξη των “ιερών τόπων” των 3 μονοθεϊστικών θρησκειών που έχουν διαμορφώσει την ιστορία σε μεγάλο μέρος του πλανήτη… Είναι η γεωπολιτική: το εμπόριο, οι αρμάδες, οι στρατοί. Είναι και οι ιδεολογίες, σαν μοχλοί κατασκευής και ανακατασκευής μορφών συλλογικής αυτοπεποίθησης.
Υπάρχει ένα ιστορικό πρόσωπο κι ένας τεράστιος θρύλος που πλανάται όχι μόνο πάνω απ’ την Jerusalem, αλλά πάνω απ’ όλη την μέση Ανατολή και την Ευρώπη. Το πλήρες όνομά του είναι An-Nasir Salah ad-Din Yusuf ibn Ayyub. Γνωστή είναι η συντόμευση του ονόματος: Salah ad-Din ή Saladin. Πριν από 830 χρόνια, το 1187, στη μάχη του Hattin, τσάκισε τους σταυροφόρους, στη συνέχεια ανακατέλαβε / απελευθέρωσε την Ιερουσαλήμ· και η πόλη έμεινε έκτοτε υπό μουσουλμανική κυριαρχία, ανεξίθρησκη, ανοικτή σ’ όλες τις υπόλοιπες μονοθεϊστικές θρησκείες, για αιώνες… Μέχρι που φτιάχτηκε απ’ τον πρωτοκοσμικό ιμπεριαλισμό το κράτος / φυλάκιο του ισραήλ· και η δική του ιμπεριαλιστική όρεξη…
Ο μουσουλμάνος Salah ad-Din δε νίκησε τους χριστιανούς ευρωπαίους μόνο στρατιωτικά. Τους νίκησε και ηθικά. Ενώ αυτοί κατεβαίνοντας προς τους “άγιους τόπους” είχαν σφάξει ό,τι εύρισκαν μπροστά τους (με κύρια διασκέδαση τους μουσουλμάνους) αυτός, απελευθέρωνοντας την Ιερουσαλήμ, δεν πείραξε ούτε χριστιανική τρίχα. Δεν πήρε εκδίκηση. Η πολεμική του ικανότητα και η ηθική του ανωτερότητα απλώθηκε σαν ενοχή, τότε, πάνω απ’ την χριστιανική ευρώπη: αυτός, σαν επικεφαλής των μουσουλμάνων (άρα και οι μουσουλμάνοι… έστω υπό την ηγεσία του) ήταν “αλλιώς”… Δεν ήταν σφάχτες γυναικόπαιδων… Δεν ήταν ψυχοπαθείς… Ήταν ανώτεροι…
Οι πρωτοκοσμικοί παραμένουν τέτοιοι: σφάχτες αμάχων· δεν χάνουν την ευκαιρία να το αποδεικνύουν. Το ψόφιο κουνάβι προσπαθεί να σχηματοποιήσει την παράταση της crusade που είχε κηρύξει (μ’ αυτή τη λέξη…) ο Μπους ο Β το 2001, αρχίζοντας με την καταστροφή / κατάκτηση του αφγανιστάν. Ο πρώτος κόσμος τρέφεται πάντα με αίμα.
Και ο μουσουλμανικός κόσμος (στον 21ο αιώνα…) θυμάται και αναζητάει τον επόμενο Salah ad-Din.
Να πούμε ότι υπάρχουν κάποιοι που θα ήθελαν να σηκώσουν το βάρος της κληρονομιάς; Ας το πούμε… Οι φαντασιώσεις, όμως, είναι παράπλευροι αποπροσανατολισμοί.
Αν “η Ιερουσαλήμ είναι πρωτεύουσα του ισραηλινού κράτους” τι θα κάνει αυτό το κράτος με την Βηρυττό ή την Tartus σαν “επίνειο της Τεχεράνης” (και, ακόμα πιο πέρα, του Πεκίνου) στη Μεσόγειο;
(φωτογραφίες: απ’ την ταινία The Kingdom of Heaven, του Ridley Scott, του 2005. Με την εξαίρεση της fiction love story και μιας ορισμένης μυθοποίησης του ιστορικού Balian (βαρώνου του Ibelin), η ταινία είναι ακριβής στα βασικά για το τέλος της κατοχής της μέσης Ανατολής απ’ τους σταυροφόρους, τον 12ο αιώνα…)
_____________________________________________________________
απέραντο γαλάζιο 
Reblogged στις blog it.