Είναι μια περιοχή στον βόρειο νίγηρα. Μια απ’ τις άκρες της Σαχάρα. Περιοχή των Tuareg. O Bombino (ίσως τον ξέρετε από προηγούμενα βίντεο…) είναι από κει.
Βρήκαμε κάτι παλιότερο. Πριν 8,5 χρόνια. Κάτι μας θύμισε την Agadez… Γι’ αυτό στην πιο κάτω αναφορά.
Πριν κάτι χρόνια λοιπόν ο Bombino κάπου στη Burkina Faso, έπαιζε για πρόσφυγες Tuareg. (Desert blues τα λένε οι πρωτοκοσμικοί…)
Ο ορισμός του «εμβληματικού τραγουδιού». Το υπέρτατα γυναικείο τραγούδι – κι αυτό και όλα σχεδόν από το Tapestry της Κάρολ Κινγκ. Ένας ύμνος στην κατάφαση: είμαι αυτό. Είμαι γυναίκα. Σωστά; Σωστότατα. Κι ας είναι οι στίχοι γραμμένοι από άντρα. Ο Τζέρι Γκόφιν, ο σύζυγος της Κάρολ Κίνγκ, ήταν γνωστός στην πιάτα ως ένας από τους καλύτερους στιχουργούς του καιρού του. Ο στιχουργός-Ζέλιγκ. Μπορούσε να «υποδυθεί» οτιδήποτε, να υιοθετήσει οποιαδήποτε «φωνή», μπορούσε να γίνει πιο γυναίκα από κάθε γυναίκα. Αν αυτό δεν είναι μυθοπλασία, τότε δεν ξέρω τι είναι.
* * *
Γράφει ο Θανάσης Μπαντές
Το ότι ο Κέινς έχει γαλουχηθεί με τις αρχές του ελεύθερου εμπορίου είναι αναμφισβήτητο. Ο Shaxson στο βιβλίο του «OFFSHORE, Τα Νησιά των Θησαυρών» είναι απολύτως σαφής: «Για μεγάλο μέρος του 19ου αιώνα οι υπέρμαχοι του ελεύθερου εμπορίου ασκούσαν μεγάλη επιρροή: πολλοί πίστευαν ότι ήταν αυτονόητο πως το ελεύθερο εμπόριο δημιουργούσε ευημερία και έφερνε ειρήνη, ενισχύοντας την οικονομική εμπλοκή μεταξύ εθνών και δημιουργώντας αλληλεξαρτήσεις που δυσχέραιναν τη διεξαγωγή πολέμων. Αυτό θύμιζε κάπως το αξέχαστο επιχείρημα που είχε διατυπώσει τη δεκαετία του 1990 ο Τόμας Φρίντμαν, σύμφωνα με το οποίο ποτέ δύο χώρες με McDonalds – σύμβολο του ελεύθερου εμπορίου και της “Συναίνεσης της Ουάσινγκτον” – δεν είχαν εμπλακεί σε πόλεμο μεταξύ τους. (Αυτό έπαψε να ισχύει τον Μάρτιο του 1999 όταν οι νατοϊκές δυνάμεις βομβάρδισαν το Βελιγράδι). Ο Κέινς πίστευε ακράδαντα στα παραπάνω – για λίγο. “Μεγάλωσα όπως οι περισσότεροι Άγγλοι μαθαίνοντας να σέβομαι το ελεύθερο εμπόριο” έγραφε 1933 στο Yale Review, “σχεδόν σαν να αποτελούσε τμήμα του ηθικού νόμου. Θεωρούσα κάθε κοινή απόκλιση από αυτό το νόμο ηλιθιότητα και ταυτόχρονα ανοσιούργημα”». (σελ. 105 – 106).
Το ζήτημα είναι ότι μελετώντας κανείς τον τρόπο λειτουργίας του χρηματοπιστωτικού τομέα δεν οδηγείται στα ίδια συμπεράσματα: «… ο Κέινς αντιλήφθηκε ότι στον χρηματοπιστωτικό τομέα ο δανειστής και ο δανειζόμενος διαμορφώνουν μια ιεραρχία.» [… …] «Οι βιομήχανοι καπιταλιστές είναι υποχείρια των χρηματοδοτών καπιταλιστών, και συχνά τα συμφέροντά τους συγκρούονται. Στο χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο, λόγου χάρη, αρέσουν τα υψηλά επιτόκια, από τα οποία μπορεί να αποκομίζει σημαντικά κέρδη· όμως οι βιομήχανοι θέλουν χαμηλά επιτόκια, για να περιορίσουν το κόστος τους». (σελ. 106). Είναι η σύγκρουση ανάμεσα στο ραντιέρη (εισοδηματία) καπιταλιστή και τον επιχειρηματία. Όμως το ζήτημα δεν έμεινε μόνο εδώ: «Ο Κέινς … πρόσθεσε μία ακόμη παράμετρο. Οι χρηματοπιστωτικές εμπλοκές μεταξύ χωρών δε διασφαλίζουν απαραίτητα τη διεθνή ειρήνη». (σελ. 106).
Για τον Shaxson το υπεράκτιο σύστημα των αφορολόγητων παραδείσων και της πλήρους εχεμύθειας είναι ίσως η μεγαλύτερη πληγή της σύγχρονης οικονομίας
«Μια σέχτα ανώτατων δικαστών παρασέρνει τους λειτουργούς της Δικαιοσύνης σε επικίνδυνες ατραπούς. Αρνούνται να δηλώσουν στο πόθεν έσχες περιουσιακά στοιχεία, κινητά αντικείμενα αξίας και ρευστό χρήμα. Αρνούνται να εξεταστούν οι δηλώσεις τους από την αρμόδια επιτροπή και να αντιμετωπίζονται ισότιμα με τους άλλους Έλληνες. Το νομικό σκεπτικό που επικαλούνται είναι ουσιαστικά το σύνταγμα με το κεφάλι κάτω. Η νομική λογική τους, την οποία δεν ντρέπονται να γράψουν, είναι «ό,τι συμφέρει εμάς συμφέρει τον πολίτη». Η Ελλάδα πέρασε από την απειλή της τηλεοπτικής δημοκρατίας σε μια ιδιότυπη, πραξικοπηματική, ολιγαρχική δικαστική δημοκρατία ..
Την ίδια ώρα η… υπόλοιπη Δικαιοσύνη αποστασιοποιείται όλο και περισσότερο από την κοινωνία. Δικαστικές αποφάσεις χαϊδεύουν τους εγκληματίες του λευκού κολάρου ενώ η αυστηρότητα εξαντλείται στον απλό πολίτη».
Τα παραπάνω γράφει μεταξύ άλλων σήμερα η εφημερίδα «Documento». Φυσικά η εφημερίδα βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος κι αυτό γιατί είναι μεγάλο λάθος να μιλάμε γενικά κι αφηρημένα για «δικαιοσύνη». Πρέπει να έχουμε καθαρό ότι δεν έχουμε τίποτε άλλο παρά ένα μηχανισμό που θωρακίζει την λειτουργία του αστικού κράτους.
Και στην συγκεκριμένη περίπτωση, όπως γράφαμε και σε περασμένη ανάρτησή μας το ΣτΕ, από τη φύση και τον προορισμό του, ήταν πάντα εκφραστής, τοποτηρητής, υπερασπιστής των συμφερόντων του Κράτους.
Στα χρόνια της βαρβαρότητας, στα χρόνια των μνημονίων, στα χρόνια που βίαια πάρθηκαν πίσω και αυτές ακόμα οι ελάχιστες κατακτήσεις των εργαζομένων και της κοινωνίας, το ΣτΕ υπήρξε “υπερήφανος” αρωγός των κυβερνήσεων, σε αυτή την απροσχημάτιστη κατάλυση δικαιωμάτων και ελευθεριών.
• Στα σύγχρονα καθεστώτα του κοινοβουλευτικού αστισμού δεν υφίσταται , παρά μόνο de jure, η διάκριση των τριών εξουσιών του κράτους, όπως την ανέλυσε ο Μοντεσκιέ. Συνεπώς δεν τίθεται θέμα καν μιας αυτοτελούς και πλήρως ανεξάρτητης και αποστασιοποιημένης από το πολιτικό προσωπικό δικαστικής λειτουργίας. Και μόνο το γεγονός ότι οι ηγεσίες των ανωτάτων δικαστηρίων διορίζονται από την Κυβέρνηση και οι «επάνω» δικαστές ελέγχουν τους από «κάτω», καθορίζει και το «ανεξαρτησιόμετρο» τους
• Παράλληλα , και για όσους/ες αναφέρονται στην «Δικαιοσύνη», να γίνει ξεκάθαρο ότι πρόκειται περί ενός ιδεαλιστικού όρου. Περί δικαστικής εξουσίας πρόκειται και μάλιστα σκληρά ταξικά και πολιτικά προσανατολισμένης. Που λειτουργούσε, λειτουργεί και θα λειτουργεί πάντα εκφράζοντας και υλοποιώντας την βούληση ή την εικαζόμενη βούληση των κυρίαρχων πολιτικών επιλογών.
Από κει και πέρα είναι αναμενόμενο και λεπτομέρεια ότι οι «δικαστικοί λειτουργοί» θα χρησιμοποιήσουν τον «θεσμός» τους για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους συντεχνιακά συμφέροντα.
Βασίλης Γεωργάκης
Η 27η Σεπτεμβρίου είναι μία ημερομηνία με έντονο συμβολισμό: είναι η επέτειος της ίδρυσης του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου. Η ίδια η ιστορία της Αντίστασης και του ρόλου που το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ έπαιξε σε αυτήν είναι περίπου γνωστά στους περισσότερους. Αυτό που παρουσιάζει έντονο ενδιαφέρον σήμερα είναι ο τρόπος με τον οποίο η Αριστερά (πλην ΚΚΕ) αντιμετωπίζει αυτό το κεφάλαιο της ιστορίας – ποια είναι η σημερινή αφήγηση της Αριστεράς;
Με μία ματιά στο διαδίκτυο, μπορεί κάποιος να αλιεύσει σχετικά εύκολα και γρήγορα δεκάδες ίσως και εκατοντάδες άρθρα για τη συγκεκριμένη εποχή και να διακρίνει κάποια κοινά στοιχεία, ένα μοτίβο που διαπερνάει τη σημερινή εικόνα την οποία έχει η Αριστερά για αυτούς που θεωρεί πολιτικούς της προγόνους. Πριν φτάσουμε στο σήμερα θα είχε ενδιαφέρον να κάνουμε μία αναδρομή.
Η επίσημη ιστοριογραφία ακολούθησε, όπως συμβαίνει συνήθως, την εικόνα που θέλησε να καλλιεργήσει το ίδιο το Κράτος για την κρίσιμη δεκαετία του ’40. Μέχρι και το 1974 μελέτες και πονήματα, όπως το αφάνταστα δυσάρεστο Επανάστασις και Ήττα του Δημητρίου Κουσούλα, υπήρξαν πολύ κοντά στο κρατικό αφήγημα και αναντίρρητα έβρισκαν εύκολα τη θέση τους στο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Η κατάρρευση της Χούντας και η Μεταπολίτευση έδωσαν χώρο σε πιο νηφάλιες φωνές και κυρίως σε πιο έντιμες. Η Μεταπολίτευση σήμανε όμως και την αντικατάσταση της κρατικής αφήγησης γύρω από δύσκολα ζητήματα, όπως αυτό της Αντίστασης και του Εμφυλίου Πολέμου. Ποιο είναι όμως το νέο κρατικό αφήγημα;
Οι ρίζες της νέας κρατικής αφήγησης μπορούν να εντοπιστούν στη ρητορεία πολιτικών του λεγόμενου Κέντρου, το σχήμα της Εθνικής Συμφιλίωσης εμφανίζεται έστω και αδρά στον πολιτικό λόγο του, αναβαπτισμένου από τον Ανένδοτο, Γεωργίου Παπανδρέου. Με πολύ πιο συγκεκριμένο τρόπο όμως θα εμφανιστεί στον λόγο του Ανδρέα Παπανδρέου, στα χρόνια της Δικτατορίας ακόμα.
«Ο άνθρωπος που δεν είναι ικανός να αντλεί διαρκώς από μέσα του νέους πόθους, μαζί κι έναν καινούργιο εαυτό, να γυρίζει ως επιβεβαίωση την πλάτη στο παρωχημένο και σαπισμένο, αυτός δεν είναι άνθρωπος: είναι ένας μπουρζουάς, ένας φαρμακοτρίφτης, ένας ουτιδανός.» Αμεντέο Μοντιλιάνι (http://www.modigliani-foundation.org)
Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
Μέτωπο ενάντια στη διαφθορά, για την ουσιαστική αλλαγή του πολιτικού και πολιτιστικού σκηνικού
Δημοκρατία για την Ελλάδα
Ιστορικές Αναδιφήσεις® _ Περικλής Δεληγιάννης
Sapere aude! - Τόλμα να γνωρίζεις
Sofia's cartooning
Passion for Art
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
Leonidas Vatikiotis
THOUGHTS FOR THE POST-2008 WORLD
Σκέψεις, απόψεις, προβληματισμοί και συναισθήματα. Στοχασμοί που ρίχτηκαν στο διαδίκτυο σαν μπουκάλια στο πέλαγος …
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
(λευτεριά στα playmobil)
Επιλεγμένα άρθρα για πολιτική, οικονομία, κοινωνία, οικογένεια, πολιτισμό, ψυχολογία. Ποιοτικές φωτογραφίες και βίντεο .
απέραντο γαλάζιο 