Γράμμα του ερωτευμένου Τζακ Λόντον στην αγαπημένη του Άννα …

Όταν ο Jack London έγραφε αυτό το γράμμα ήταν 25 χρόνων το 1901 και παντρεμένος με την Ελίζαμπεθ Μάντερν. Η μακρόχρονη σχέση φιλίας με την Άννα Στρούνσκι όμως εξελίχτηκε σε κάτι παραπάνω γι’ αυτόν και, αν και η Άννα αρνήθηκε πρόταση γάμου του Τζακ, αυτός τελικά χώρισε με τη γυναίκα του το 1904, για να παντρευτεί αργότερα την Τσάρμιαν Κίτριτζ, το 1905. Αν και ο Λόντον δήλωνε πως δεν πίστευε στον έρωτα, το παρακάτω γράμμα μας τον δείχνει ευάλωτο, αν και ίσως παραιτημένο, στα αισθήματα που ένοιωθε για την Άννα.

Αγαπημένη Άννα:

Είπα πως οι άνθρωποι θα μπορούσαν να μπουν σε κατηγορίες;

Ε αν το είπα, ας το επεξηγήσω – όχι όλοι οι άνθρωποι.

Μου διαφεύγεις. Δεν μπορώ να σε κατατάξω, αδυνατώ να σε αδράξω.

Μπορώ να καυχηθώ πως για τους εννιά από τους δέκα, υπό κάποιες συνθήκες, μπορώ να προβλέψω τις πράξεις τους· πως για τους εννιά από τους δέκα, από τα λόγια ή τις πράξεις τους, μπορώ να νοιώσω τον παλμό της καρδιάς τους.

Αλλά για τον δέκατο απελπίζομαι. Με υπερβαίνει. Εσύ είσαι αυτός ο δέκατος.

Ποτέ δύο ψυχές, με μουδιασμένα χείλη, δεν ήταν τόσο παράταιρα ταιριασμένες! Ίσως να νοιώθουμε από κοινού –σίγουρα, πολλές φορές συμβαίνει- και όταν δεν νοιώθουμε από κοινού, καταλαβαινόμαστε όμως· παρόλα αυτά δεν έχουμε κοινή γλώσσα.

Δεν μας έρχονται λέξεις. Είμαστε ακατάληπτοι. Ο θεός πρέπει να γελάει στο θέαμα της παντομίμας.

Η μόνη αναλαμπή λογικής μέσα σε όλα είναι πως και οι δυο μας έχουμε μεγάλο ταμπεραμέντο, αρκετά μεγάλο ώστε να καταλαβαίνουμε.

Είναι αλήθεια, συχνά καταλαβαίνουμε αλλά με ασαφείς αμυδρούς τρόπους, με θαμπές αισθήσεις, σαν φαντάσματα, τα οποία, ενώ αμφισβητούμε, μας στοιχειώνουν με την αλήθεια τους.

Και ακόμα, εγώ τουλάχιστον, δεν τολμώ να πιστέψω· γιατί είσαι εκείνος ο δέκατος που δεν μπορώ να προβλέψω.

Είμαι ακατάληπτος τώρα; Δεν ξέρω. Φαντάζομαι ναι. Δεν μπορώ να βρω την κοινή γλώσσα.

Μεγάλο ταμπεραμέντο – αυτό είναι. Είναι το μόνο που μας φέρνει σε επαφή. Έχουμε, ορμώμενο μέσα μας, εσύ κι εγώ, ο καθένας λίγο από κάτι καθολικό, κι έτσι έλκουμε ο ένας τον άλλον. Και όμως είμαστε τόσο διαφορετικοί.

Σου χαμογελάω όταν σε καταπιάνει ενθουσιασμός; Είναι ένα συγχωρητέο χαμόγελο –όχι, σχεδόν ένα ζηλόφθονο χαμόγελο. Έχω ζήσει είκοσι-πέντε χρόνια καταπίεσης. Έμαθα να μην είμαι ενθουσιώδης. Είναι ένα μάθημα δύσκολο να ξεχαστεί.

Αρχίζω να ξεχνάω, αλλά δε φτάνει. Το πολύ, πριν πεθάνω, δεν μπορώ να ελπίζω πως θα τα ξεχάσω όλα ή τα περισσότερα. Μπορώ να πανηγυρίζω, τώρα που μαθαίνω, για μικρά πράγματα, για άλλα πράγματα· αλλά για δικά μου πράγματα, και πράγματα μυστικά δυο φορές δικά μου, δεν μπορώ, δεν μπορώ.

Γίνομαι κατανοητός;

Ακούς τη φωνή μου;

Φοβάμαι πως όχι.

Υπάρχουν φιγουρατζήδες. Είμαι ο πιο πετυχημένος απ’ όλους τους.

Τζακ

Όκλαντ, 3 Απριλίου, 1901

Πηγή

---

Aπό:http://eranistis.net/wordpress/2017/10/20/gramma-jack-london/

Συνέντευξη: η Ζωή Ξανθοπούλου και η MAIDen…

MAIDen. Μια γυναίκα που εγκυμονεί. Μια πρωταγωνίστρια που θέλει “να τελειώνουμε με αυτή την δημιουργία” αλλά επιβάλλει την δικής της ροή καταστροφής και αναδημιουργίας καθώς δεν προσπαθεί να κρύψει αλλά αποκαλύπτει τις πληγές της. Ενσαρκωμένη και καθοδηγούμενη σκηνοθετικά από την Ζωή Ξανθοπούλου (σε συν-σκηνοθεσία της Μαρίας Τσίγκα), η ΜAIDen μας συστήνεται μέσα από έναν δαιδαλώδη μονόλογο, το πρώτο μέρος της τριλογίας Maid Mom Made Mermaid. Η σκηνοθέτρια θα μας μιλήσει πιο αναλυτικά για την παράσταση, που παρουσιάζεται από 01/10 κάθε Κυριακή στο Θέατρο 104.  Η προσέγγιση που ακολουθεί κατά την δική της δημιουργία ενός χαρακτήρα που κινείται στα όρια του πραγματικού με το φανταστικό αποτελεί την ιδιαιτερότητα της παράστασης.

ΕΡ: Όταν διάβασα το κείμενο του Γιώργου Νικολαϊδη, η πρώτη μου σκέψη ήταν πως ακούω την ανάσα της MAIDen.  Συνειρμός και ανάσα φαίνεται να συνθέτουν το ρυθμικό περιβάλλον του έργου.

ΖΩΗ: Όταν διάβασα το MAIDen του Γιώργου Νικολαϊδη ένιωσα ότι είναι ένα πολύ καλό κείμενο χωρίς να μπορώ άμεσα να προσδιορίσω το γιατί και το πώς. Όσο το κράτησα στα χέρια μου, κι όσο βυθιζόμουν περισσότερο στο λόγο του, ανακάλυψα ότι αυτό που μου μ’ εντυπωσίασε αρχικά είναι το γεγονός ότι είναι ένα κείμενο πολύπλευρο και ζωντανό, πολυεπίπεδο και συνειρμικό, όπως ακριβώς και η ζωή. Κι αυτό ήταν μια πολύ καλή αρχή για να ξεκινήσω το ταξίδι με την ηρωίδα μου.

Το έργο χαρακτηρίζεται από τον συγγραφέα ως μεταφεμινιστικό. Ο μεταφεμινισμός εν γένει θεωρείται το ρεύμα που προέκυψε ως αντίδραση στον φεμινισμό του δεύτερου κύματος. Τι είδους φεμινισμό θέλει να προβάλει το κείμενο που ορίζεται ως τέτοιο;

Ζ: Πρόκειται για το ρόλο της γυναίκας και την ανάγκη για συνεχή επαναπροσδιορισμό προκειμένου να μη βάζει η ίδια τον ευατό της στη θέση του θύματος. Θέλει να είναι σύζυγος, μητέρα, ερωμένη…. αλλά μ’ έναν τρόπο που ικανοποιεί απόλυτα την βαθύτερες επιθυμίες της : ν’ αγαπάει και ν’ αγαπιέται, ν’ αποφασίζει για τη ζωή της, να επιλέγει, να χαίρεται.

Στην παράσταση υπάρχει η οριακή σχέση της κοινωνικής εικόνας που έχει επιβληθεί στην ηρωίδα και της εικόνας που θα ήθελε εκείνη για τον εαυτό της. Άρα μιλάμε, για το δικαίωμα της γυναίκας να μπορεί να προσδιορίζει τον εαυτό της ανάμεσα στη φύση και την κοινωνία χωρίς αυτό να είναι επιζήμιο για την ψυχολογία της.

Η γυναίκα MAIDen φαίνεται να υπόκειται σε διπλή πίεση, όσον αφορά την σχέση της με τον άντρα αλλά και όσον αφορά την κοινωνική της θέση. Ο Κύριος και η Κυρία που υπηρετεί φαίνεται να αποτελούν το σύνορο του κόσμου στον οποίο κινείται. Διεκδικεί τελικά κάποιου είδους ισότητα;

Z: Η ισότητα προκύπτει ως… ανακάλυψη για εκείνη. Δεν έχει περάσει καν από το μυαλό της μέχρι τα ίδια τα γεγονότα να την οδηγήσουν να διαπιστώσει τη δύναμή της. Είναι τόσο απασχολημένη αλλά και σαστισμένη από την καθημερινότητά της και τους ρόλους που της έχουν επιβληθεί που δεν έχει προλάβει να διαπραγματευτεί την ελευθερία της. Παλεύει με τα “θηρία” του κοινωνικού περίγυρου αλλά τελικά οδηγείται, υγειώς, στη συνειδητοποίηση των επιλογών για τη ζωή της.

H Αμερικανίδα ‘αιρετική’ φεμινίστρια Camille Paglia, στο βιβλίο της Sex, Art and American Culture : New Essays (1992), γράφει:  “Ο φεμινισμός έκανε πάντα λάθος να προσποιείται ότι οι γυναίκες μπορούν ‘να τα έχουν όλα’. Δεν είναι η ανδρική κοινωνία αλλά η φύση της μητέρας που βάζει το μεγαλύτερο βάρος στη γυναίκα”.  Πώς θα απαντούσε η ΜΑΙDen σε αυτή την απόφανση;

Z: Νομίζω ότι θ’ απαντούσε ότι η φύση της μητέρας προσπαθεί, ενστικτωδώς ή μη, λανθασμένα ή όχι, να δημιουργήσει μοντέλα ικανά να επιβιώσουν – σε όλα τα επίπεδα – σε μια ανδρική κοινωνία.

Ποιο είναι το σημερινό ενδιαφέρον για την προβολή θεμάτων ισότητας μέσω του θεάτρου; Τι σχόλια λαμβάνετε από τους θεατές της παράστασης;

Z: Τα θέματα ισότητας κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του κοινού χρόνια τώρα. Γενικότερα, όποιες παραστάσεις διαπραγματεύονται κάθε είδους ανθρώπινα δικαιώματα και ισότητα, έχουν πάντα ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το κοινό αφού γίνονται αφορμή και για σκέψεις και συζητήσεις. Προσωπικά, πιστεύω ότι οποιαδήποτε παράσταση είναι μια πράξη επαναπροσδιορισμού κοινωνικών ρόλων και ηθικής χαρακτήρων, αφού πάντα προτείνεται ένας ολόκληρος κόσμος στη σκηνή, έτσι ώστε να τοποθετηθούν, φανερά ή μη, οι καλλιτέχνες αλλά και οι θεατές.

Από τους θεατές της παράστασης λαμβάνουμε συγκινητικά καλά κι ενδιαφέροντα σχόλια. Τόσο που δε μπορώ να τα περιγράψω! Φαίνεται ότι η παράσταση τους γεννά σκέψεις και συναισθήματα… Κι εγώ χαίρομαι πολύ που, έχοντας κάνει, μαζί με τους συνεργάτες μου, λιτές και σχεδόν αφαιρετικές επιλογές, τελικά επικοινωνεί με το κοινό ένας τεράστιος κόσμος συμπυκνωμένος αλλά πλούσιος σε νοήματα και αισθήσεις.

MAIDen του Γιώργου Νικολαϊδη

με την Ζωή Ξανθοπούλου

Θέατρο 104 (Ευμοπλιδών 41)

για 11 παραστάσεις από 1/10 μέχρι 17/12 , κάθε Κυριακή (εκτός από 29/10)

στις 21:00

εισιτήρια 10 ευρώ και 5 (ατέλειες, άνεργοι)

τηλ. Κρατήσεων 210 3455020

Η παράσταση θ’ ανέβει τον Ιανουάριο του ’18 στη Βαρκελώνη (θεάτρο Nau Ivanow). Επίσης, θα περιοδεύσει στη Θεσσαλονίκη (Θέατρο Τ), στην Πάτρα (Θέατρο Act) και στο Αγρίνιο (ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Αγρινίου).

Υπό την αιγίδα του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας ( Κ.Ε.Θ.Ι.).

Συντελεστές

Σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου

συν-σκηνοθεσία – επιμέλεια κίνησης: Μαρίζα Τσίγκα

σκηνογραφική και φωτιστική επιμέλεια: Σοφία Αλεξιάδου

μουσική διασκευή: Αντώνης Καρατζίκης

τραγουδούν οι λυρικοί τραγουδιστές: Γιάννης Κάβουρας και Μάριος Σαραντίδης

κοστούμι Νίκος Καρδώνης

styling Γιώργος Νικολαϊδης

εικαστικό περιβάλλον – artwork Μυρτώ Βουνάτσου και Στέλιος Ντεξής

φωτογραφίες Χάρης Ακριβιάδης

επιμέλεια αφίσας – video promo Δήμητρα Τριανταφύλλου

Σοφία Ζήση

Γράφει για την πολιτική θεωρία, την πολιτική επικαιρότητα και το θέατρο. Όταν την ρωτάνε ‘πώς πάει το διδακτορικό’ απαντάει ‘σέρνεται΄. Πέρασε απο το Roehampton University (Αγγική φιλολογία), το Birkbeck College (Δημιουργική γραφή) και for the foreseable future θα βρίσκεται στο Goldsmiths University of London φέρνοντας αντιρρήσεις στην πολιτική ορθότητα και την πολιτισμική ηγεμονία του μεταμοντερνισμού.

---

Aπό:http://www.respublica.gr/2017/10/column/%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AD%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CE%B7-%CE%B6%CF%89%CE%AE-%CE%BE%CE%B1%CE%BD%CE%B8%CE%BF%CF%80%CE%BF%CF%8D%CE%BB%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-maiden/

Καταλωνίας συνέχεια…1-2-3 …

Καταλωνία1

__________________________________________________________

Τελικά το ισπανικό καθεστώς διάλεξε την πιο βρώμικη τακτική που είχε στη φαρέτρα του: μια “μετωπική επίθεση” στους ημιανεξάρτητους θεσμούς της Καταλωνίας, σε κάπως αργή κίνηση, έτσι ώστε να “προσαρμόζεται” στις κινήσεις της καταλανικής κυβέρνησης και των οπαδών της. Σε τι άραγε σκοπεύει; Σε “εκλογές” στις οποίες, στην καλύτερη γι’ αυτόν περίπτωση, θα συμμετάσχουν λιγότεροι απ’ τους μισούς ψηφοφόρους· ή μήπως αυτή τη φορά η guarda civil του θα περνάει σπίτι σπίτι ξυλοφορτώνοντας όσους δεν πάνε στις κάλπες; Σε μια διαρκή αβεβαιότητα για το μέλλον των σχέσεων Βαρκελώνης – Μαδρίτης που θα αδυνατίσει την πρώτη οικονομικά, ώστε να «γονατίσει»; Σε συλλήψεις και φυλακίσεις, άρα στην όξυνση της έντασης;

Το τελευταίο είναι πιθανό να βρίσκεται μέσα στη «λογική» του Rajoy και των υπόλοιπων. Σίγουρα όμως βρίσκεται αυτό: η ελπίδα της πόλωσης μέσα στην Καταλωνία, ανάμεσα σε εκείνους που θέλουν κι εκείνους που δεν θέλουν την κρατική υπόσταση. Είναι, περίπου, μισοί – μισοί… Ελπίζει το ισπανικό καθεστώς ότι θα σύρει αρκετούς απ’ τους «όχι» στην δική του ατζέντα; Αν τον βοηθήσει ο Puigdemont και οι περί αυτόν όπως κάνουν ως τώρα, μπορεί κάτι να καταφέρει.

Καταλωνία2

__________________________________________________________

Θα το επαναλάβουμε: απ’ την ημέρα εκείνη (1η Οκτώβρη) που το ισπανικό καθεστώς έχασε διεθνώς το “δίκιο” του ξυλοφορτώνοντας ειρηνικούς, απλούς ψηφοφόρους, ο Puigdemont (και με άλλον τρόπο το ακροαριστερό cup) δεν έχουν πάψει να βοηθούν τον Rajoy. Ανικανότητα; Πολιτική μυωπία; Κάτι άλλο; Δεν ξέρουμε.

Το πρώτο «χρήσιμο λάθος» υπέρ του Rajoy ήταν το γεγονός ότι οι πολιτικές βιτρίνες της καταλανικής κρατικής ανεξαρτησίας θεώρησαν (και το διακήρυξαν με κάθε τρόπο) ότι το δημοψήφισμα, έτσι όπως έγινε / δεν έγινε, ήταν ο.κ.· και το αποτέλεσμά του, άρα, πολιτικά δεκτό και ισχυρό. Κατ’ αυτόν τον τρόπο α) έδειξαν απεριόριστη ασέβεια σε όλους εκείνους κι εκείνες που δεν πήγαν να ψηφίσουν λόγω της μπατσοκρατίας (ενδεχομένως υποστηρικτές του «όχι»)· β) σχετικοποίησαν απεριόριστα την ρητορική τους περί «δημοκρατίας»: προφανώς ΔΕΝ υπάρχει τίποτα δημοκρατικό όταν η guarda civil βουτάει κάλπες, δέρνει κόσμο, και έτσι ένας ικανός αριθμός ανθρώπων μπορεί να πει με όλο του το δίκιο ότι θα ψήφιζε μεν, αλλά δεν το έκανε για να μην τις φάει. Δεν γίνεται όμως να έχει κανείς και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο: και το δημοψήφισμα «εντάξει», και η πρακτική και βίαιη απαγόρευσή του για εκατομμύρια ψηφόφορους για χίλιες κατάρες…· γ) παράδοξο ή όχι, μ’ αυτόν τον τρόπο συμπεριφέρονταν σα να βρίσκονταν ήδη στην «παρανομία». Γιατί μόνο ένας οργανισμός που είναι ήδη απαγορευμένος θα ιεραρχούσε σαν πρώτο σε σημασία την συμμετοχή στο δημοψήφισμα (παρά τη βία) 2,5 εκατομυρίων, και όχι την απαγόρευση της συμμετοχής σε άλλους τόσους! Μόνο ένα «παράνομο κόμμα» θα υπερασπιζόταν τους «δικούς του» που κατάφεραν να ψηφίσουν και όχι όλους τους υπόλοιπους που έκαναν πίσω! Έτσι όμως δ) έδωσαν την ευκαιρία στο καθεστώς Rajoy να αναδιπλωθεί ως προς την χρήση της αστυνομίας, και τον χρόνο να ξεχαστούν διεθνώς τα όσα έγιναν / διέταξε εκείνη την Κυριακή. Μ’ άλλα λόγια άφησαν τον «σκύλο» να φύγει με όλη του την άνεση απ’ την γωνία όπου είχε στριμωχτεί.

Η Κοκκινιά, κάρφος στο μάτι των ναζήδων…

«Η Κοκκινιά είναι Στάλινγκραντ κι η Καλογρέζα Μόσχα

Κι οι συνοικίες του λαού μας οδηγούν στη δόξα»

Εμβατήριο του ΕΛΑΣ Αθήνας

Νέο βίντεο-ντοκουμέντο για το εγκληματικό σύμπαν της Χρυσής Αυγής δημοσίευσε η Εφημερίδα των Συντακτών. Σε αυτό, 4 μήνες πριν από τη δολοφονική επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, ο Ηλίας Παναγιώταρος ομολογεί ενώπιον της Τοπικής Οργάνωσης Σαλαμίνας αυτό που ξέρει και το τελευταίο ντουβάρι αυτής της χώρας, ότι δηλαδή εκείνος που ανέλαβε τη σχεδίαση και υλοποίηση της επίθεσης ήταν ο περιφερειάρχης Πειραιά Γιάννης Λαγός.

Περισσότερα: Προαναγγελία εγκλήματος (Εφ.Συν. 20/10/2017)

Εκεί που θέλουμε να σταθούμε περισσότερο, όμως, είναι στο σχόλιο του Παναγιώταρου για τη Νίκαια, γνωστή και ως Κοκκινιά:

«Ερχόμενος τώρα έβλεπα την πινακίδα που έλεγε «Κοκκινιά» εκεί στη Γρηγόρη Λαμπράκη. Κάποια στιγμή θα πρέπει να τους πούμε ότι θα πρέπει το «Κοκκινιά» να αλλάξει γιατί δεν είναι «Κοκκινιά», να βρούνε ένα άλλο χρώμα, κάτι μεταξύ μπλε και μαύρου, που έχει να κάνει και με τα παιδιά με τα μαύρα, με τα σύμβολά μας».

Φυσικά δεν είναι τυχαία η αναφορά του ναζί στην ονομασία της θρυλικής Κοκκινιάς. Το μένος των ναζήδων για την εργατική προσφυγούπολη του Πειραιά και το ιστορικό φορτίο που αυτή φέρει, δεν είναι καθόλου πρόσφατο.

Οι ρίζες του μένους τους ανάγονται στα χρόνια εκείνα που η Κοκκινιά αποτέλεσε το προπύργιο της Αντίστασης κατά των γερμανικών και ελληνόφωνων στρατευμάτων κατοχής. Ήταν η Κοκκινιά, γνωστή και με το προσωνύμιο «Μικρή Μόσχα», που μαζί με τις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας σήκωσε το κύριο αντιστασιακό βάρος, γράφοντας την εποποιΐα της αθηναϊκής αντιφασιστικής αντίστασης.

Ήταν τα γεγονότα του Μάρτη 1944 (απεργιακές κινητοποιήσεις, τριήμερη μάχη μεταξύ ΕΛΑΣ και Μπουραντάδων-Τσολιάδων) που κατέστησαν την Κοκκινιά στα μάτια των κατοχικών αρχών ως «λίκνο κάθε ανωμαλίας».

Και ήταν η Κοκκινιά ανάμεσα στις κοινότητες εκείνες που πλήρωσαν μεγάλο φόρο αίματος για την ανυπακοή τους στους ναζί, με την εκτέλεση 78 ανθρώπων στη Μάντρα, στις 17 Αυγούστου 1944, μετά από υπόδειξη κουκουλοφόρων καταδοτών.

Από τότε, οι βιολογικοί και πολιτικοί απόγονοι των ναζήδων και των ταγματασφαλιτών, πολύ κόπιασαν να ξεριζώσουν τη συλλογική αντιστασιακή μνήμη από το ποτισμένο με αίμα χώμα της Κοκκινιάς.

Η Χούντα διοργάνωσε ήδη από τον Αύγουστο του 1967 αντικομμουνιστικά μνημόσυνα που καμιά απολύτως σχέση δεν είχαν με τα γεγονότα του μπλόκου, ενώ το έργο της ανέλαβε προσωπικά να συνεχίσει ο διορισμένος από αυτήν επί επτά χρόνια δήμαρχος Νικόλαος Πλυντζανόπουλος, ανιψιός του διοικητή των ευζωνικών ταγμάτων που οργάνωσε το μπλόκο. Στις 17 Αυγούστου 1968, έγιναν από τον ίδιο τα αποκαλυπτήρια «αναμνηστικής» πλάκας στον χώρο της Μάντρας, που έγραφε τα εξής εξωφρενικά:

«Προδόται και μασκοφόροι κομμουνισταί εαμίται, ελασίται παρέδωσαν εις τους βαρβάρους κατακτητάς την Ι7ην Αυγούστου 1944 αγνούς πατριώτας αγωνιστάς της Εθνικής Αντιστάσεως, τέκνα ηρωικά της Νίκαιας, οι οποίοι και εξετελέσθησαν εις τον χώρον τούτον».

Ενώ στις 2 Φλεβάρη 1969, ο χουντικός υπουργός Δημόσιας Τάξης Παναγιώτης Τζεβελέκος, σε μια απόπειρα βεβήλωσης της ιστορίας της πόλης, έκανε τα αποκαλυπτήρια της προτομής του δικτάτορα Μεταξά.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν τη σημασία που παραδοσιακά είχε η «άλωση» της Κοκκινιάς για τους παλιούς και τους σύγχρονους ναζί. Αντιλαμβανόμαστε γιατί το πρότυπο περιφερόμενο τάγμα εφόδου της Χρυσής Αυγής που, μεταξύ άλλων, δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα, είχε τη βάση του στην Τοπική της Νίκαιας, και μάλιστα στον ίδιο δρόμο όπου βρίσκεται ο ιστορικός χώρος της Μάντρας.

Στόχος των φασιστών της Χ.Α. παραμένει και σήμερα η Κοκκινιά, ως σύμβολο αντίστασης κατά των ιδεών που εκπροσωπούν. Εξού και η αναφορά Παναγιώταρου στο «χρώμα» της πόλης που πρέπει να αλλάξει, προς το κυανόμαυρο (προκαλώντας βέβαια την παρατήρηση άλλου στελέχους της τοπικής οργάνωσης, που υποδεικνύει ως καταλληλότερη μετονομασία για την «Κοκκινιά» το «Κοκκινόμαυρη», παραπέμποντας στα χρώματα του Τρίτου Ράιχ).

Στοχεύοντας στο «χρώμα» της πόλης, στοχεύουν κυρίως στο «χρώμα» της μνήμης. Και αυτό δεν τους περάσει.

____________________________________________________________

Από:http://jungle-report.blogspot.gr/2017/10/panagiotaros-kokkinia.html

Ξέμεινα από λέξεις, τώρα έχω κουπόνια…

Όταν, με το ξημέρωμα της δεκαετίας του ’90, ο νεοφιλελευθερισμός του Φρήντμαν σηκώθηκε ξανά απ το κιβούρι του και αναφώνησε, «καλωσορίσατε στην κόλαση», λίγοι τον πήραν στα σοβαρά.
Οι πολλοί τσαλαβουτούσαν, με χαρά, στη δανεική ευημερία.
Ήταν η εποχή που οι τράπεζες μόστραραν τη «φιλόπτωχη» τους μούρη, με διακοποδάνεια, φρουτοδάνεια, πλαστικές κάρτες απεριόριστης καταναλωτικής αυτοϊκανοποίησης και λοιπές «καλόκαρδες» παροχές. Τα χρηματιστήρια έκλειναν το μάτι σε αφελείς και οικειοθελώς λοβοτομημένους, πλασάροντας το μότο, «τα λεφτά δεν θέλουν κόπο, θέλουν τρόπο». Τότε πολλοί πίστεψαν πως η τζογαδορία στα χρηματιστήρια αντικατέστησε πια τις κοινωνικές επαναστάσεις. Τι καλά, είπαν, ας μεταπηδήσουμε σε άλλη κοινωνική τάξη, τζογάροντας το πενιχρό κακομοίρικο κομπόδεμα. Αμ δε!
Το γυαλιστερό περιτύλιγμα έκλεινε μέσα του την εργασιακή πολτοποίηση και τη μαζική φτωχοποίηση, με πάταγο.
Ηταν η εποχή που η Οκτωβριανή επανάσταση είχε κιόλας γίνει η γλυκιά ανάμνηση της Ιστορίας, καθώς ο «υπαρκτός» που την είχε ήδη μεταποιήσει, γινόταν ανύπαρκτος.
Κάθε έννοια αντίπαλου δέους γινόταν σκόνη και ο δρόμος έμενε ανοιχτός στο «there is no alternative» της κυράτσας, Θάτσερ, όπερ εστί μεθερμηνευόμενο, αυτό είναι, σ αρέσει δεν σ αρέσει.
Στα δικά μας χωρικά ύδατα, η εξουσία εναλλασσόταν ανάμεσα στα γνήσια μπάσταρδα του Φρηήντμαν, Μητσοτάκη και Σημίτη και τους μαθητευόμενους τους.

Αν δεν σας απατά η μνήμη σας, ήταν η εποχή που ο εργαζόμενος βαφτίστηκε απασχολήσιμος, τα ασφαλιστικά ταμεία μπήκαν στη ρουλέτα των χρηματιστηρίων και εξαερώθηκαν. Καθετί κρατικό, όπως υγεία, παιδεία, ναυπηγεία, ορυχεία, αεροπορία κλπ ακουγόταν ανυπόφορα παλιομοδίτικο στους αναγνώστες του Κωστόπουλου, έπαιρνε ιδιωτικό πρόσημο και πήγαινε στις βαθιές τσέπες καλών φίλων για να νοικοκυρευτούν κι από κει κατεύθυναν σε θυρίδες της Ελβετίας.

Την ίδια εποχή, μάθαμε να μετράμε τη μικροαστική κακομοιριά μας ή τη φτώχεια μας σε euro και λίγο μετά, ως περήφανοι κρετίνοι, επιβιβαστήκαμε στο χάρτινο καραβάκι των Ολυμπιακών του 2004, αυτό μούσκεψε, βουλιάξαμε κι επέπλευσαν όλα τα σαπιόξυλα της λαμογιάς και της αρπαχτής.
Ηταν επίσης η εποχή που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά ο όρος «εργασιακός μεσαίωνας» .

Στο συνδικάτο μου στο δημόσιο σχολείο, διαφώνησα τότε μ αυτό τον όρο. Όχι γιατί όλη η αθλιότητα που συνοπτικά περιγράφεται πιο πάνω δεν αντανακλούσε αυτή την έννοια, αλλά γιατί ήταν μόνο η αρχή. Πολύ νωρίς για να ξοδέψουμε ακριβές λέξεις.

Ακούγοντας χτες πως ο ΣΕΒ, αυτή η δυναμική συλλογικότητα (δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω) των Ελλήνων (κι άλλα γέλια) βιομηχάνων (εδώ μου κόπηκε το γέλιο) πρότεινε, όχι πια μισθός αλλά κουπόνια, όχι πια σύμβαση οκταώρου αλλά απεριορίστων διαδρομών (εδώ κλαίω απ τα γέλια), νοιώθω ότι ξεμείναμε από λεξεις.

Αυτό δεν είναι εργασιακός μεσαίωνας. Ψάχνω το λεξιλόγιο μου.
Βλέπω κιόλας στα σουπερμάρκετ κρεμασμένο το παλιό κάδρο των μπακάλικων. Χοντρός μπακάλης, ο πωλών τοις μετρητοίς, χτικιάρης, ο πωλών επί κουπόνια.

Όταν θα προτείνουν, αντί ένα κουπόνι το μεροκάματο, μια ρέγγα παστή και μια φρατζόλα κι αντί της ελάχιστης υγειονομικής περίθαλψης που απόμεινε, την ευθανασία, ίσως το ονομάσουμε «καλό παράδεισο».

Πηγή: Νίνα Γεωργιάδου – f/b 

---

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/10/blog-post_930.html

 

Καταλωνία…

Το καθεστώς του Rajoy θεωρεί ότι η Βαρκελώνη έχει κηρύξει ανεξαρτησία και, κατά συνέπεια θα αρχίσει την εφαρμογή του άρθρου 155 σε βάρος της… Το καθεστώς του Puigdemont απαντάει ότι αν υπάρξει τέτοια εφαρμογή θα κηρύξει την ανεξαρτησία… Πώς λέγεται αυτό; Διαγωνισμός πολιτικής επιβίωσης με βασικό κανόνα: ο θάνατός σου η ζωή μου.

Όμως ο Puigdemont και αυτό που αντιπροσωπεύει (τουλάχιστον στη δεξιά εκδοχή του) μας φαίνεται αληθινά στριμωγμένος. Μετά από όσα έγιναν πριν και στη διάρκεια του δημοψηφίσματος της 1^ης Οκτώβρη, έχει φτάσει να χρησιμοποιεί την «ανακήρυξη της ανεξαρτησίας της Καταλωνίας» σαν αντίποινο στην εφαρμογή του άρθρου 155!!

Απ’ την άποψη της πολιτικής σαν τεχνικής της εξουσίας έχασε πολύ γρήγορα (στον δικό μας προλεταριακό τρόπο σκέψης) το «πλεονέκτημα έδρας», δηλαδή το πλεονέκτημα που είχε η καταστολή του δημοψηφίσματος. Το βράδυ της 1^ηςΟκτώβρη υποσχόταν ότι θα ανακηρύξει την ανεξαρτησία την επόμενη ημέρα· ενώ αυτό ήταν το τελευταίο που έπρεπε να κάνει!!! (Τελικά δεν το έκανε ούτε μετά από 8 ημέρες: άφησε χρόνο στο καθεστώς του Rajoy να ανασυνταχτεί).

Ακόμα κι αν, από συναισθηματική άποψη, ήθελε να κηρύξει το αποτέλεσμα του ρημαγμένου απ’ την guarda civil δημοψηφίσματος σαν αυθεντικό, από πολιτική άποψη δεν έπρεπε να το κάνει! Γιατί κάνοντάς το παρέγραψε το γεγονός ότι το μισοφασιστικό καθεστώς της Μαδρίτης προσπάθησε να εμποδίσει (και σε ένα βαθμό τα κατάφερε) μια διαδικασία «έκφρασης της λαϊκής θέλησης». Είναι σα να θέλεις να περπατήσεις 100 μέτρα και κάποιος να σου βάζει συνέχεια τρικλοποδιές. Καταφέρνεις να φτάσεις στο τέρμα μπουσουλώντας, και λες «έφτασα, είμαι ήρωας». Όμως έτσι εκείνος που σε εμπόδισε ξεχνιέται γρήγορα, και απλά ψάχνει να βρει το επόμενο κόλπο του…

Αντί, λοιπόν, να κηρύξει το δημοψήφισμα ως γενόμενο, έπρεπε (μπορούσε) να ανεβάσει το επίπεδο της αντιπαράθεσης προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές στην Καταλωνία. Αν όχι την Δευτέρα 2, σίγουρα την Τρίτη 3 Οκτώβρη. Αυτή θα ήταν η βασική του ελπίδα ότι το μπλοκ των οπαδών της ανεξαρτησίας θα πάρουν την πλειοψηφία στο καταλανικό κοινοβούλιο (τώρα είναι κυβέρνηση μειοψηφίας), απαντώντας έτσι μπροστά στα μάτια της διεθνούς κοινής γνώμης στην επίθεση κατά του δημοψηφίσματος. Κυρίως, όμως, θα ήταν το σήκωμα του γαντιού απέναντι στη Μαδρίτη: Τώρα τι θα κάνετε; Θα εμποδίζετε και τις εκλογές; Εννοείται ότι σε μια τέτοια περίπτωση θα αξιοποιούσε (το μπλοκ της ανεξαρτητοποίησης) και όλο το συναισθηματικό φορτίο της καταστολής της 1^ης Οκτώβρη. Και θα είχε μια πιο αυθεντική απόδειξη υπέρ της “ανεξαρτησίας”, χωρίς να βιάζεται καθόλου να την κηρύξει. Με άλλα λόγια: θα είχε όλα τα χαρτιά στα χέρια του.

Αντί γι’ αυτό ο Puigdemont και οι συνεταίροι του προτίμησαν μια μεσοβέζικη στάση, 8 ημέρες μετά: ναι μεν κηρύσσουμε την ανεξαρτησία, αλλά δεν την κηρύσσουμε κιόλας, ελπίζοντας σε διαπραγματεύσεις… Ξενέρωσε έτσι τους οπαδούς του, έχοντας αφήσει άφθονο χρόνο στο ισπανικό καθεστώς…

Ούτε η θέση του Rajoy είναι εύκολη· είναι, όμως, ευκολότερη. Όπως ο Puigdemont κατέληξε στο «ναι μεν ανεξαρτησία αλλά…» έτσι και η Μαδρίτη μπορεί αύριο να αποφασίσει «ναι στο 155 αλλά…». Η διαφορά είναι ότι τα προβλεπόμενα απ’ αυτό το άρθρο δεν χρειάζονται να εφαρμοστούν αμέσως και όλα (σε αντίθεση με την «ανεξαρτησία»). Μπορούν να εφαρμοστούν λίγα λίγα, επιλεκτικά, σε βάθος χρόνου, κατά βούληση και κατ’ επιλογή. Το “αλλά…” θα είναι ένα είδος μαρτύριου της σταγόνας απέναντι στον κυβερνητικό συνασπισμό του Puigdemont… Που τι όπλα θα έχει; Την “ανακήρυξη της ανεξαρτησίας αν…”; Ή τις προώρες εκλογές, για τις οποίες έχει χάσει πια το πλεονέκτημα της επιθετικής πολιτικής κίνησης και, αν τις κάνει, θα είναι στριμωγμένος στην μικρή περιοχή;

(φωτογραφίες: αυτές οι δύο είναι τραβηγμένες με διαφορά λίγων λεπτών, την Τρίτη 10 Οκτώβρη, έξω απ’ το καταλανικό κοινοβούλιο. Η πρώτη είναι όταν ο Puigdemont κηρύσσει την ανεξαρτησία, και η δεύτερη αμέσως μετά όταν την “παγώνει”.

Μπορεί να μην είναι το καλύτερο να κρίνει κανείς από δύο στιγμιότυπα, όμως από αρκετές απόψεις η εναλλαγή στις εκφράσεις είναι σα να ετοιμάζεται (στην πρώτη) ο Messi να βάλει το τελευταίο γκολ κατά της Παρί Σαιντ Ζερμαίν, το γκολ της πρόκρισης στο 90φεύγα· και (η δεύτερη) μόλις να το έχει χάσει.

Θέλουμε να πούμε: οι οπαδοί της καταλανικής ανεξαρτησίας δεν φαίνεται να έχουν άλλη μέθοδο απ’ το να βρεθεί ένας σωστός «ηγέτης» να την κηρύξει… Σαν κάτι άλλους, ανατολικότερα, που έψαχναν έναν σωστό «ηγέτη» να τους βγάλει απ’ την «έρημο της ε.ε.», οδηγώντας τους στην γη της επαγγελίας του εθνικού νομίσματος…)

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/10/katalonia-4/