Επιβιώνοντας κάθε μέρα στην πατριαρχία …

«Σκέφτομαι μέρες τώρα αν πρέπει να γράψω ένα τέτοιο κείμενο, αν έχω κάτι καινούργιο να πω. Και κατέληξα πως δεν έχω, αλλά γιατί όχι; Άλλωστε 4-5 άτομα θα το διαβάσουν, έχω το κοινό μου εγώ.
Στα δώδεκα μου ήμουν με την παρέα μου στο μετρό νωρίς το απόγευμα, με αρκετό κόσμο γύρω μας, όταν ένας κύριος 30-35 χρονών αποφάσισε πριν βγει από το βαγόνι να μου χαϊδέψει το μπούτι. Γύρισα, τον χτύπησα και άπλα έφυγε, κανείς δεν έκανε τίποτα. Η παρέα μου άπλα με ρώτησε τι συνέβη, όταν ικανοποίησα την περίεργα τους το θέμα θεωρήθηκε λήξαν. Κανείς δεν με ρώτησε αν είμαι καλά, κανείς δεν το θεώρησε κάτι σημαντικό. Σιγά μωρέ λίγο το μπούτι μου έπιασε δεν έγινε και κάτι. Προφανώς δεν μου συνέβαινε πρώτη φορά. Είχα μάθει από πολύ νωρίτερα ότι το σώμα μου δεν μου ανήκει.
Την ίδια χρoνια γυρνούσα σπίτι μου με τα πόδια και καθώς περνούσα από το πάρκο κοντά στο σπίτι μου πετάχτηκε από τους θάμνους ένα αγόρι 16-18 χρονών και έχωσε το χέρι του κάτω από την φούστα μου και έπιασε τον κωλο μου. Άρχισα να τον βρίζω ενώ εκείνος καθόταν και με κοιτούσε. Ήρεμος. Γιατί ήξερε ότι δεν θα γίνει κάτι. Και έφυγα. Γιατί έφυγα; Δεν είχα κάνει κάτι κακό άπλα περπατούσα. Γιατί έφυγα;
Στα δεκατρία μου περπατούσα με φίλη μου όταν μας σταμάτησε ένας νεαρός γύρω στα 25+ να μου πει στα αγγλικά πόσο όμορφη είμαι. Εγώ, που από τότε ήδη δεν μπορούσα να διαχειριστώ τα κομπλιμέντα, φανερά αμήχανη ψέλλιζα κάμποσα “thanks”.
– πω πω έχεις υπέροχα μαλλιά είσαι σαν λιονταράκι!
– thanks
– δεν έχω δει πιο ωραία μάτια στη ζωή μου!
– thanks
και κάπως έτσι κύλησε η συζήτηση, σε άπταιστα αγγλικά. Μέχρι που πρότεινε να τον ακολουθησω σπίτι του, έμενε στην γωνία είπε. Ήθελε άπλα να με γνωρίσει καλυτέρα είπε. Γνώριζε την ηλικία μου. Ήταν τόσο ευχάριστος και γοητευτικός, του είχα κλέψει την καρδιά είπε. Αρνήθηκα ευγενικά όσο επίμονος και αν ήταν, φανερά κολακευμένη ωστόσο από το ενδιαφέρον του. Έφυγα χωρίς να συνειδητοποιήσω τι είχε συμβεί.
Στα δεκατέσσερα μου βόλταρα με μια φίλη μου νωρίς το απόγευμα ώσπου άρχισε να φωνάζει προς το μέρος μας ένας κύριος «θα σας ξεσκίσω το μουνι γαμημένα πουτανακια, δεν φαντάζεσαι ποσό βαθιά θα στον χώσω, θα δεις τι θα κάνω στις βυζαρες σου» (και άλλα πολλά που δεν θυμάμαι). Κάναμε σαν να μην συνέβη τίποτα. Μάτια στο πεζοδρόμιο, ούτε κιχ και κάνε σαν να μην ακούς, δεν ξέρεις πως μπορεί να αντιδράσει ο άλλος, σωστά; Δεν είναι πως μας άγγιξε κιόλας, σωστά; Δεν έγινε και κάτι.
Εκεί γύρω στα δεκαπέντε μέρα μεσημέρι, τελευταίο κάθισμα λεωφορείου, δίπλα μου κάθεται ένας ηλικιωμένος κύριος. Απορροφημένη να σκέφτομαι γιατί πειναω συνεχώς συνειδητοποιώ μετά από λίγο ότι αυνανίζεται διπλά μου και με κοιτάζει. Το νιώθω ότι με κοιτάζει. Δεν έχω τολμήσει να γυρίσω να κοιτάξω, είναι πιο εύκολο αν δεν κοιτάξω. Θα το ξεπεράσω πιο εύκολα, θα ναι σαν να μην συνέβη ποτέ. Άλλωστε είχε την ευγένεια να μην με αγγίξει καν. Σηκώνομαι ήρεμη και κατεβαίνω στην επομένη στάση. Γιατί δεν τόλμησα να τον κοιτάξω; Γιατί δεν φώναξα; Γιατί έφυγα; Γιατί έφυγα εγώ;

Για την Τιμή των Όπλων…

Κώστας Σαββόπουλος

Η επίθεση που έγινε πριν από μερικές μέρες στο Λας Βέγκας αποτελεί και την πιο αιματηρή στη σύγχρονη ιστορία των Η.Π.Α. με περισσότερους από 50 νεκρούς. Έρχεται να συμπληρώσει μια ήδη μεγάλη λίστα με περιστατικά όπως αυτό στο δημοτικό Σάντυ Χουκ το 2012, στο νυχτερινό μαγαζί “Pulse” στο Ορλάντο το 2016, στη Βιρτζίνια το 2007 και άλλες πολλές περιπτώσεις. Κάθε φορά που οι Η.Π.Α. πλήττονται από μια τέτοια αιματηρή επίθεση επανέρχεται στον δημόσιο διάλογο το αίτημα για πιο αυστηρούς κανόνες έκδοσης άδειας οπλοκατοχής.

Η οπλοφορία/οπλοκατοχή είναι κάτι αρκετά συνηθισμένο στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Σε μερικές πολιτείες η νομοθεσία είναι τόσο χαλαρή που οι πολίτες μπορούν να κουβαλάνε όπλα σε ανοιχτή θέα (open carry laws), όπως για παράδειγμα στην Αλαμπάμα ή στην Αριζόνα. Στις πολιτείες που δεν εφαρμόζεται το open carry ο έλεγχος για να αποκτήσει κάποιος όπλο είναι αρκετά απλός και σχεδόν καθόλου απαιτητικός. Στις περισσότερες περιπτώσεις μάλιστα προκύπτει εκ των υστέρων από το προφίλ των δραστών πως υπό ένα πιο αυστηρό καθεστώς δεν θα τους δινόταν άδεια οπλοκατοχής όπως στην περίπτωση του Κολοράντο το 2012 ή πάλι στο Κολοράντο στο λύκειο Κολουμπάιν το 1999.

Αν σκεφτεί κανείς πόσο απλό είναι να αγοράσει κάποιος όπλο στις Η.Π.Α., θα καταλάβει πως ο αριθμός αυτών των επιθέσεων ή ο αριθμός των θυμάτων δεν είναι κάτι περίεργο. Το 2013 σύμφωνα με στατιστικές στις Η.Π.Α. υπολογίστηκε πως 270 με 310 εκατομμύρια όπλα βρίσκονται στα χέρια πολιτών. Ο πληθυσμός των Η.Π.Α. ανέρχεται σε λίγο πάνω από τα 310 εκατομμύρια κατοίκους. Σύμφωνα με δεύτερη έρευνα της ίδιας χρονιάς ένα ποσοστό της τάξης του 29% είναι αυτό που κατέχει όπλα. Δηλαδή γύρω στα 100 εκατομμύρια πολίτες έχουν 300 εκατομμύρια όπλα.

Άδωνις και αρχαιολογικά ευρήματα: ο δρόμος της Κακίας (vid)…

Πώς ο Άδωνις Γεωργιάδης μεταπήδησε από την ελληνοκεντρική αρχαιολαγνεία του στην υπεράσπιση ιδιωτικών συμφερόντων, ακόμη και όταν απειλούν σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα; 

Μια ανασκαφή στην προϊστορία του ακροδεξιού Αντιπροέδρου της ΝΔ.

Παρακολουθώντας το προηγούμενο διάστημα την υπόθεση του Ελληνικού, βρεθήκαμε μπροστά σε έναν ορυμαγδό ύβρεων που στρέφονταν κατά των αρχαιολόγων, του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και όσων γενικά προασπίζονταν τον Αρχαιολογικό Νόμο και τη συνταγματική κατοχύρωση για την προστασία του πολιτιστικού περιβάλλοντος (άρθρο 24 του Συντάγματος).

Η υπόθεση είναι λίγο πολύ γνωστή: τα φαραωνικά σχέδια της ιδιωτικής εταιρείας Lamda Development, συμφερόντων Λάτση, για την περιοχή του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό προσέκρουαν στην αναγκαιότητα διατήρησης και ανάδειξης των αρχαιολογικών ευρημάτων. Πρόκειται για αντικείμενα, οικιστικά κατάλοιπα, οικοδομικά λείψανα, ταφικά σύνολα, λατομεία, εργαστήρια, οδικό δίκτυο, ακόμη και ένα θέατρο, που έχουν εντοπιστεί ήδη από τη δεκαετία του 1960 και κατά τις ανασκαφές για τα ολυμπιακά έργα, στην περιοχή όπου στην αρχαιότητα υπήρχαν οι δήμοι Αιξωνής, Αλιμούντος και Ευωνύμου.

Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς για το χρηματιστήριο…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Ο Γιάννης Χολέβας στο βιβλίο του «Τι πρέπει να γνωρίζουμε για το Χρηματιστήριο» δίνει τον ακόλουθο ορισμό: «Όταν λέμε “Χρηματιστήριο” εννοούμε ταυτόχρονα, (1) ένα συγκεκριμένο τόπο και χώρο (μια εγκατάσταση) όπου γίνονται ορισμένες ιδιόμορφες συναλλαγές, (2) το σύνολο των προσώπων που συγκεντρώνονται σ’ αυτό το χώρο και πραγματοποιούν τις συναλλαγές και (3) τις δραστηριότητες (αγοροπωλησίες) αυτών των προσώπων σ’ αυτό το χώρο». (σελ. 17). Και συμπληρώνει: «Επιστημονικά, τα Χρηματιστήρια θεωρούνται ως οργανωμένες αγορές, συνήθως επίσημα από τα κράτη αναγνωριζόμενες, όπου συναντώνται οι ενδιαφερόμενοι για τη διενέργεια αγοροπωλησιών κινητών αξιών ή εμπορευμάτων». (σελ. 17).

Όσο για τους λόγους που δημιουργήθηκαν αναφέρει συνοπτικά: «Τα δημιούργησε, αφενός η επιδίωξη εξεύρεσης (και βραχυμεσοπρόθεσμων αλλά κυρίως) μακροπρόθεσμων κεφαλαίων (κεφαλαιαγορά) ή η ανάγκη για σύναψη αγοραπωλησιών μεγάλων ποσοτήτων εμπορευμάτων που βρίσκονταν πολύ μακριά από τον τόπο διαπραγμάτευσής τους, ενώ απαιτούνταν γι’ αυτά σοβαρά κεφάλαια και αφετέρου η (θεωρούμενη ως θεμιτή στον καπιταλισμό) τάση για κερδοσκοπία (εκμετάλλευση των δυνατοτήτων της αγοράς για την πραγματοποίηση κερδών). […] Αλλά, την οργανωμένη μορφή τους επέβαλλαν: η ταχύτητα διενέργειας των συναλλαγών, η αμεσότητά τους, η δημοσιότητά τους και η καθαρότητα των συναλλαγών». (σελ. 18).

Στην ουσία, η εμπιστοσύνη δεν είναι τίποτε άλλο, από την εγγύηση του σταθερού πλαισίου της χρηματιστηριακής λειτουργίας, που θα επιτρέψει μια ασφαλή πρόβλεψη.

---