Οι μεγάλες ηρωίδες της μικρής οθόνης…

Οι 15 σειρές που πρέπει να δείτε όταν χρειάζεστε μια γερή δόση φεμινισμού

Μεταφράζει η ομάδα Afterwords – SmassingCulture

Με τον νέο  πρόεδρο Ντόναλντ “grab ‘em by the pussy” Τραμπ να έχει πάρει φόρα  και την επίθεση κατά των δικαιωμάτων των γυναικών να ορίζεται ως κυρίαρχη πολιτική, η πραγματικότητα δεν είναι ευχάριστη αν είσαι γυναίκα. Μερικές φορές, χρειάζεται απλώς ένα διάλειμμα από το ατέρμονο κύμα καταθλιπτικών νέων ιστοριών και τι είναι καλύτερο από το να περάσεις μια δυο ώρες βλέποντας μερικές kick-ass γυναίκες σειρών;  Από το Jane the Virgin έως τη Xena: Warrior Princess, αυτές είναι 15 τηλεοπτικές σειρές όταν χρειάζεσαι μια γερή δόση γυναικείας δύναμης.

15. Gilmore Girls

Έτη προβολής: 2000-2007, 2016

Το Gilmore Girls είναι η ιστορία του διδύμου μαμάς-κόρης, της Lorelai (Lauren Graham) και της Rory Gilmore (Alexis Bledel-Sin City) που ζουν στην παραμυθένια πόλη Stars Hollow στο Κονέκτικατ. Αφού έχει κάνει τη Ρόρι στην ευαίσθητη ηλικία των 16, η Lorelai είναι ο ορισμός της «κουλ, νέας μαμάς» και μια τραγικό-κωμωδία χαρακτηρίζει τα πάνω και τα κάτω της στενής τους σχέσης με γρήγορους διαλόγους και αναφορές στην ποπ κουλτούρα. Επίσης, εξετάζει το χάσμα των τάξεων και των γενεών κυρίως μέσω της σχέσης της Lorelai με τους πλούσιους γονείς της. Οι περίπλοκες σχέσεις μεταξύ των γυναικών στη σειρά είναι το κλειδί της επιτυχίας της καθώς και η χημεία μεταξύ των Graham, Bledel και Kelly Bishop που υποδύεται την σνομπ μητέρα της Lorelai, την Emily, που έχει εμμονή με την εμφάνισή της.

Το Gilmore Girls έχει επικριθεί για την έλλειψη δεύτερων ρόλων, για να μην πούμε ότι αυτό είναι το κύριο πρόβλημα της σειράς. Έχει, επίσης, την τάση να εξετάζει επιφανειακά διάφορα ζητήματα, αλλά αυτό είναι μέρος της γοητείας του. Το Gilmore Girls θυμίζει λάτε με γεύση κολοκύθας- γλυκό και αφρώδες που σίγουρα θα σε ξεσηκώσει- όσο δεν το παίρνεις στα σοβαρά.

14. The Mindy Project

Έτη προβολής: 2012- έως σήμερα

Το The Mindy Project είναι μια αισθηματική κωμωδία που έχει δημιουργηθεί από τη Mindy Kaling, η οποία και πρωταγωνιστεί. Εμπνευσμένο από τη μητέρα της, το The Mindy Project παρακολουθεί τη γυναικολόγο Mindy Lahiri στην προσπάθειά της να ισορροπήσει τόσο την προσωπική όσο και την επαγγελματική της ζωή στη Νέα Υόρκη.

Παράλληλα με το ότι είναι μια επιτυχημένη γυναίκα σε έναν ανδροκρατούμενο τομέα, η Mindy ασχολείται με την υγεία των γυναικών και είναι υπέρμαχος της γενετήσιας περίθαλψης. Η σειρά καλύπτει αυτά τα πολύπλοκα ζητήματα με ευκολία, αλλά δεν παίρνει τον εαυτό της στα σοβαρά. Επίσης, η Mindy είναι πάντα ο εαυτός της- είτε αυτό σημαίνει ότι τρώει φτερούγες κοτόπουλου είτε ότι βλέπει αισθηματικές κωμωδίες. Είναι απίστευτα θετική με το σώμα της. Παρότι έχει θέματα με την εμφάνισή της, η Mindy δεν τα αφήνει να την ορίσουν. Είναι το πρότυπο του εαυτού της και αυτό αποτελεί το μάθημα που όλοι χρειαζόμαστε να μάθουμε.

Ημερολόγιο sci-fi …

Από το 2017 και για τα επόμενα δέκα χρόνια οι εραστές της επιστημονικής φαντασίας αναμένουν να εκπληρωθούν οι «προφητείες» των αγαπημένων τους συγγραφέων και σκηνοθετών. Το πρόβλημα είναι ότι ορισμένες από τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις αποτελούν ήδη πραγματικότητα.

Όταν σκεφτόμαστε χρονολογίες τις οποίες είχαν επιλέξει συγγραφείς για να στήσουν τα μελλοντολογικά τους έργα, το μυαλό μας πηγαίνει συνήθως στο 1984 του Τζορτζ Οργουελ.

 Όταν σκεφτόμαστε χρονολογίες τις οποίες είχαν επιλέξει συγγραφείς για να στήσουν τα μελλοντολογικά τους έργα, το μυαλό μας πηγαίνει συνήθως στο 1984 του Τζορτζ Οργουελ.

 Αν και υπάρχουν σημαντικές διαφωνίες για το κατά πόσον επιβεβαιώθηκαν οι σκοτεινές προβλέψεις για τη δημιουργία μιας κοινωνίας διαρκούς επιτήρησης, όλοι εφησυχάζουμε με μια κοινή σκέψη: η επόμενη μεγάλη δυστοπία, την οποία οραματίστηκε ο Αλντους Χάξλεϊ στο βιβλίο του «Θαυμαστός Καινούργιος Κόσμος», απέχει 523 χρόνια, αφού η ιστορία διαδραματίζεται το έτος 2540 μ.Χ. (ή το 632 μετά Φορντ, σύμφωνα με το βιβλίο).

Δεκάδες άλλοι συγγραφείς όμως τοποθέτησαν τις φανταστικές κοινωνίες τους σε πολύ πιο κοντινές για εμάς χρονολογίες. Το 2017 είναι, παραδείγματος χάριν, η χρονιά που, σύμφωνα με την ταινία «Ο άτρωτος», με τον Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ, η οικονομία καταρρέει, οι ΗΠΑ μετατρέπονται σε ένα αστυνομικό καθεστώς και ο παγκόσμιος πληθυσμός υπνωτίζεται από τηλεπαιχνίδια τύπου «Survivor» για να μην εξεγερθεί απέναντι στις άθλιες συνθήκες εργασίας. Αν είσαι δηλαδή μαύρος στην Αμερική ή Ελληνας στην Ε.Ε., έχεις πετύχει περίπου το 80% των προβλέψεων.

Ο Φίλιπ Ντικ στήνει στο 2019 την ιστορία του στο βιβλίο «To ηλεκτρικό πρόβατο», στο οποίο βασίζεται και η ταινία «Blade Runner». Και μπορεί να μη ζούμε, όπως είχε προβλέψει, ανάμεσα σε ανθρωποειδή, αλλά ο Αμερικανός μαρξιστής κοινωνιολόγος Μάικ Ντέιβις χρησιμοποιεί συχνά σκηνές από το βιβλίο και την ταινία για να περιγράψει το ταξικό χάσμα που παρατηρείται στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις.

Ενα infotaiment την ημέρα, την συνείδηση την κάνει πέρα …

Γράφει ο Μάκης Γεφυρόπουλος

Το περιβάλλον των ΜΜΕ και ειδικά της τηλεόρασης είναι ένας χώρος συνεχών ζυμώσεων και εξέλιξης. Ένα φαινόμενο που εξηγείται αν συλλογιστούμε τον έντονο ανταγωνισμό που διέπει τα μέσα στο βωμό της επιτυχίας. Το infotainment, ένας νεολογισμός, σύμπτυξη των αγγλικών όρων της πληροφόρησης και της ψυχαγωγίας. Συναντάται κυρίως στο βασιλιά των μέσων , τη τηλεόραση ενώ κάνει δυναμικό μπάσιμο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Τείνει να αποκτήσει αρνητική χροια, ωστόσο απασχολεί δισεκατομμύρια ανθρώπων ανά την υφήλιο μέσω των προαναφερθέντων διαύλων.

Η αδιάκοπη αναζήτηση των αναγκών του τηλεθεατή, ο πόλεμος ανταγωνισμού για υψηλή τηλεθέαση και η τεχνολογική εξέλιξη οδήγησε την παραδοσιακή δημοσιογραφία σε καινούρια μονοπάτια. Σταδιακά μετατράπηκε σε infotainment , δηλαδή οι εκπομπές πέρα από τη κλασική ενημέρωση πρόσθεσαν στο ρεπερτόριο τους στοιχεία ψυχαγωγικού χαρακτήρα για να αποχαυνώσουν… συγγνώμη για να διασκεδάσουν το κοινό, να το κάνουν να αισθανθεί άνετα και χαλαρά , χωρίς να χρειάζεται να εμβαθύνει σε σοβαρά προβλήματα που ταλανίζουν τις κοινωνίες.

Τα σημαντικά γεγονότα όπως είναι κάποιο αιματηρό έγκλημα, η έκρηξη ενός πολέμου, οι πολιτικοικονομικές και επιστημονικές εξελίξεις απέκτησαν ανταγωνιστές στα πρόσωπο της κίτρινης δημοσιογραφίας , των διασημοτήτων , των αθλητικών γεγονότων και του lifestyle. Ξαφνικά θέματα όπως οι κόντρες και οι χωρισμοί των celebrities ανέβηκαν στη κορυφή του τηλεοπτικού ενδιαφέροντος. Η μόδα και οι αδιάκοπες αλλαγές που συντελούνται εξαιτίας της καθορίζει τις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων. Οι κλεφτές ματιές από τη κλειδαρότρυπα της οθόνης προκαλεί ίλιγγο , ζαλίζοντας το μυαλό των αφελών που ονειρεύονται μία ξένη ζωή για δική τους, κίβδηλη που ουδεμία σχέση έχει με τη πραγματικότητα. Ένα προπέτασμα καπνού που κρύβει μόνο θλίψη για ανεκπλήρωτα όνειρα…

Πέρα από τις χαλαρές ψυχαγωγικές και κατά φαντασία ενημερωτικές, εκπομπές που έχουν κατακλύσει τους δέκτες μας –ζωή να έχουν !- παρατηρούμε ακόμα ένα φαινόμενο. Η ανταγωνιστικότητα, το κυνήγι του γρήγορου κέρδους έχει οδηγήσει τους υπεύθυνους του τηλεοπτικού κόσμου να σκέφτονται και να πράττουν με όρους μάρκετινγκ. Η εμπορευματοποίηση των ειδήσεων και των γεγονότων αποτελεί μονόδρομο. Υπάρχει μεγάλη ποικιλία, πολλά παραδείγματα. Πόσες φορές έχουμε παρακολουθήσει να κατηγορούνται άνθρωποι από τηλεδικαστικούς για εγκλήματα , χωρίς επαρκή στοιχεία , χωρίς να έχει αποφανθεί η δικαιοσύνη, με μοναδικό γνώμονα τη τηλεθέαση και τις διαφημίσεις. Λασπολογία σε όλο της το μεγαλείο , αλλά τι είναι μία υπόληψη μπροστά στο παραδάκι;

Οι δημοσιογράφοι παύουν να είναι απλοί ρεπόρτερς , πλέον είναι και διασκεδαστές, σύγχρονοι γελωτοποιοί. Σκοπός τους είναι να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των τηλεθεατών, να τους κρατήσουν συντροφιά σε χαλαρούς ρυθμούς , με κύριο μέλημα τους την αποτροπή αλλαγής καναλιού. Ορθότατα κανείς θα μπορούσε να τους αποκαλέσει ως τις αρκούδες που χορεύουν με το ντέφι για να μαζέψουν το ενδιαφέρον. Τη τιμητική τους έχουν οι ανκορ μαν, δηλαδή οι παρουσιαστές των ειδήσεων , οι οποίοι έχουν αναχθεί σε διασημότητες. Οι ΗΠΑ βρίθουν από τους συγκεκριμένους ενώ και στο ταπεινό πλην μιμητικό ελλαδικό μιντιακό κόσμο έχουμε αντίστοιχα παραδείγματα, βλέπε Μπογδάνος.

Εκτός από τη τηλεόραση το infotainment παίζει κυρίαρχο ρόλο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κυρίως στο facebook και το twitter. Ο Γερμανός θεωρητικός Γιούργκεν Χάμπερναζ μας πληροφορεί ότι σχηματίζεται η λεγόμενη ‘’δημόσια σφαίρα’’. Στους κόλπους των εν λόγων ιστότοπων οι άνθρωποι μπορούν να συζητήσουν δημοσίως για θέματα που άπτονται της κοινωνικής τους καθημερινότητας. Η πληροφόρηση ξεφεύγει από τους παραδοσιακούς λειτουργούς της επικοινωνίας , καθώς απλοί άνθρωποι μετατρέπονται σε ερασιτέχνες δημοσιογράφους.

Συμπερασματικά το θέμα είναι περίπλοκο ,οι επιπτώσεις που προκύπτουν από τις μεταβλητές διεργασίες χρίζουν ενδελεχή έρευνα και μελέτη από τους ειδικούς. Άλλωστε όπως γράψαμε και στο πρόλογο , ο επικοινωνιακός χώρος είναι πανσπερμία αλληλεπιδράσεων. Το infotainment σίγουρα έχει και θετικές πτυχές όμως όχι τόσα ώστε να συμβάλλει στη βελτίωση του κόσμου των ΜΜΕ. Ο ρόλος του είναι τουλάχιστον ύποπτος και κατά την άποψη του αρθρογράφου, δημιουργήθηκε αποκλειστικά για το κέρδος των αφεντάδων και τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης από τα κυρίαρχα ζητήματα της επικαιρότητας.

Τα ανάλαφρα προγράμματα γεννούν κοιμισμένες συνειδήσεις.

Το επόμενο στάδιο είναι η προβατοποίηση με τα χαρωπά πρόβατα να καταπίνουν αμάσητα τα τηλεοπτικά σκουπίδια που τα ταίζουν οι έξυπνοι λύκοι, προετοιμάζοντας τα για το σφαγείο της αποβλάκωσης….

---

Από:http://www.toperiodiko.gr/%CE%B5%CE%BD%CE%B1-infotaiment-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B7%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CE%B4%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%BA%CE%AC%CE%BD%CE%B5/#.Wc6Ava78tWd

Καταλωνία 1-2-3 …

Επιτρέψτε μας: έχουμε σοβαρές αμφιβολίες για το κατά πόσον το δημοψήφισμα ήταν ο μοναδικός ή, έστω, ο κυριότερος λόγος της επίδειξης αστυνομικής βίας εκ μέρους της μαδριλένικης κυβέρνησης. Το πιθανότερο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος θα ήταν “όχι”. Αλλά ακόμα κι αν ήταν “ναι” δεν θα αναγνωριζόταν από κανέναν. Επιπλέον δεν θα ήταν ένα ισχυρά πλειοψηφικό “ναι”· στην καλύτερη για τους οπαδούς της κρατικής ανεξαρτησίας περίπτωση θα ήταν λίγο παραπάνω απ’ το 50%. Με το υπόλοιπο, κοντά στο 50% να είναι εναντίον. (Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος που εμφανίζεται μέσα σ’ αυτήν την άγρια νύχτα, λαμβάνοντας υπόψη και την αισθητά κάτω απ’ το μισό συμμετοχή, επιβεβαιώνει τα πιο πάνω: πήγαν να ψηφίσουν – και καλά έκαναν με τέτοια απαγόρευση… – βασικά οι υποστηρικτές της ανεξαρτητοποίησης…)

Μ’ αυτά τα δεδομένα το ισπανικό καθεστώς θα μπορούσε απλά να κρατήσει την υπομονή του και την ψυχραιμία του. Αλλά όχι: στο σύνολο του το βαθύ ισπανικό κράτος, και οπωσδήποτε χωρίς τύψεις η δεξιά του, είναι κληρονόμοι του φρανκισμού. Τον οποίο φρόντισαν απλά να κουκουλώσουν όταν ψόφησε ο φασιστο-στρατηγός. Ποτέ δεν έγινε στην ισπανία αυτό το, έστω προσχηματικό, που έγινε στην ελλάδα και ονομάστηκε “αποχουντοποίηση”. Ποτέ δεν πήγε κάποιος φυλακή για τα συστηματικά, επί 40 χρόνια, θηριώδη εγκλήματα του ισπανικού φασισμού.

Αυτό που ξέρει να κάνει καλά το ισπανικό βαθύ κράτος (και δεν είναι το μόνο…) είναι, λοιπόν, ένα: η τακτική της πόλωσης.

_______________________________________________________

Η τακτική της πόλωσης στο ζήτημα της Καταλωνίας εκ μέρους της ισπανικής (βαθιάς) δεξιάς πάει πίσω σχεδόν μια δεκαετία. Το μεγαλύτερο μέρος εκείνων που χθες θα ψήφιζαν (ή ψηφισαν) “ναι” στο δημοψήφισμα θα ήταν ευχαριστημένο με την εφαρμογή του καθεστώτος αυτονομίας που είχε συμφωνηθεί το 2006 μεταξύ της Βαρκελώνης και των σοσιαλδημοκρατών του Θαπατέρο. Αλλά οι επόμενες δεξιές κυβερνήσεις φρόντισαν να ακυρώσουν βασικά σημεία της συμφωνίας, αξιοποιώντας και το βαθυκρατικό, “μαύρο” δικαστικό σύστημα της ισπανίας. Κι όπου μπορούσαν πήγαν ακόμα πιο πίσω. Υποδαυλίζοντας με “μαλακίες” την καταλανική διάθεση για ανεξαρτητοποίηση.

Υπάρχουν, πέρα απ’ τα υπόλοιπα, οικονομικοί λόγοι για μια τέτοια τάση; Θα είχαν κάτι πραγματικό να φοβούνται τα αφεντικά του ισπανικού κράτους; Η Καταλωνία είναι η δεύτερη πιο πλούσια περιφέρεια της ισπανίας (η πρώτη είναι η Βασκία). Ένα καλό κομμάτι της καταλανικής δεξιάς εμφορείται απ’ την ιδέα “γιατί να πληρώνουμε εμείς τους φτωχότερους της ισπανίας” – κλασσική προσέγγιση ρατσιστών του “βορρά”. Απ’ την απέναντι μεριά ένα κομμάτι της καταλανικής αριστεράς (και άκρας αριστεράς) συμφωνεί με την ανεξαρτητοποίηση στο όνομα της “κοινωνικής δικαιοσύνης”: ένα αυτοτελές καταλανικό κράτος (υποστηρίζει) θα αξιοποιεί καλύτερα τα έσοδά του, υπέρ αδυνάτων. Αλλά αυτός ο δεξιο-αριστερός εθνικισμός (που μας θυμώνει, αλλά είμαστε έξω απ’ τον χορό…) δεν είναι πραγματικά πλειοψηφικός, και σε καμία περίπτωση ηγεμονικός. Θα ήταν μάλιστα πολύ πιο αδύναμος αν δεν τον έτρεφε, με τον τρόπο της, η Μαδρίτη, με ζητήματα όπως η διδασκαλία των καταλανικών στα σχολεία, και άλλα παρόμοια δευτερεύουσας σημασίας – εκνευριστικά ωστόσο.

Απ’ την καταλανική μεριά, πολλές φράξιες του ντόπιου κεφάλαιου δεν έχουν ανάγκη την μαδριλένικη διοίκηση. Ας ρωτήσει όμως κανείς και τους ιδιοκτήτες της Barca: σε ένα αμιγώς καταλανικό πρωτάθλημα πως θα συντηρούνταν; Και πως θα κρατούσε ζωντανό τον θρύλο της χωρίς το el clasico; Συνεπώς η ομάδα μπορεί να φωτογραφήθηκε πριν τον χθεσινό αγώνα με την Las Palmas με φανέλες / σημαίες της Καταλωνίας, αλλά ούτε ένα απ’ τα αστέρια της δεν θα έμενε αν έπρεπε να βγάλει σαιζόν με αντιπάλους την Girona και άλλες ανάλογες…

____________________________________________________________

Η Guarda Civil είναι μισητή στην Καταλωνία, και όχι μόνο: είναι το παραστρατιωτικό σώμα (δίκην αστυνομίας) του Φράνκο, που διατηρήθηκε στη συνέχεια. Το γεγονός ότι πήρε εντολές να δράσει στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι κάτι που θα ξεχαστεί εύκολα. Απέναντι σε ένα προβληματικό, κατά τη γνώμη μας, ζήτημα (αυτό της ανεξαρτητοποίησης) το ισπανικό κράτος φρόντισε να παρατάξει κάτι πολύ χειρότερο, βγαλμένο απ’ τα σιχαμένα βάθη του: αστυνομία με διαταγές συμπεριφοράς «κατάστασης πολιορκίας».

Αυτή είναι η «φύση» του! Κι όπως ο σπορπιός στο γνωστό γνωστό ανέκδοτο δεν μπορεί να την αφήσει στην άκρη…

(Υ.Γ. Το πολίτευμα στην ισπανία είναι κοινοβουλευτική μοναρχία. Έχει βασιλιά και παλάτι, πράγμα κακόγουστο έτσι κι αλλιώς. Ο δεξιός Ραχόι είναι επικεφαλής μιας κυβέρνησης μειοψηφίας, που στέκεται στη θέση της χάρη στην «διακριτική» στάση των σοσιαλδημοκρατών. Επιπλέον αυτός και το κόμμα του είναι βουτηγμένοι ως τις ρίζες των μαλλιών τους στα σκατά – σε σκάνδαλα εντός ή εκτός εισαγωγικών που είναι τόσο μεγάλα και τόσο πολλά ώστε μόνο μια πορωμένη εκλογική βάση μπορεί να είναι στήριγμα και αποκούμπι τους. Ε, είναι «στη φύση» τέτοιων μαγαζιών να πορώνουν ακόμα περισσότερο τους οπαδούς τους· και η «επιχείρηση Καταλωνία» είχε / έχει και αυτή την χρησιμότητα… Ίσως κυρίως αυτήν…)

 ____________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/10/katalonia-1/http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/10/katalonia-2/http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/10/katalonia-3/

Βασκία …

Αυτή η τακτική δούλεψε αποτελεσματικά (για την Μαδρίτη και τα ισπανικά αφεντικά) στην υπόθεση της ανεξαρτησίας της χώρας των Βάσκων. Εκεί υπήρχε και ένοπλος αγώνας, για πολλά χρόνια. Η ΕΤΑ ηττήθηκε βέβαια σε μεγάλο βαθμό στρατιωτικά. Όμως η ισπανική αστυνομία έκανε πάμπολλες φορές και επι χρόνια ό,τι “καλύτερο” μπορούσε για να συντηρεί το μίσος των βάσκων εναντίον της, και εναντίον των κυβερνήσεων πίσω της: το ξύλο, η βία, οι απαγορεύσεις εναντίον συχνά ειρηνικών διαδηλώσεων, οι στοχοποιήσεις και κάθε είδους διώξεις, είχαν τέτοια ένταση που συμπέραινε κανείς ότι ο πυρήνας της πολιτικής της Μαδρίτης απέναντι στη βασκική ανεξαρτητοποίηση ήταν αποικιακός.

Τώρα, με αφορμή (και κατά την γνώμη μας όχι αιτία…) ένα δημοψήφισμα καταδικασμένο, δείχνει ξανά το ισπανικό βαθύ κράτος (και ο Ραχόι είναι καλός εκπροσωπός του) να απολαμβάνει την επίδειξη της πυγμής του. Ίσως κάνει και μεσοπρόθεσμους υπολογισμούς: η ριζοσπαστικοποίηση κάποιας μειοψηφίας στην Καταλωνία θα τροφοδοτήσει την “κατάσταση έκτακτης ανάγκης”, ενισχύοντας τους μηχανισμούς καταστολής.

---

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/10/vaskia/

 

Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς, οι οικονομικές κρίσεις και ο σύγχρονος κόσμος των πολυεθνικών…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Αντιλαμβανόμενοι την κυκλική πορεία της οικονομίας (την άνοδο ακολουθεί η πτώση), κατανοούμε ότι ο κύκλος αυτός αποδίδεται στην πολυπλοκότητα πολλών συνισταμένων που καθορίζουν το οικονομικό γίγνεσθαι: «Αν εξετάσουμε τις λεπτομέρειες οποιασδήποτε πραγματικής στιγμής του οικονομικού κύκλου, θα ανακαλύψουμε ότι είναι ιδιαίτερα πολύπλοκη και ότι κάθε στοιχείο της ανάλυσής μας θα απαιτηθεί για την πλήρη εξήγησή της. Θα ανακαλύψουμε, ιδιαίτερα, ότι οι διακυμάνσεις στη ροπή προς κατανάλωση, στην προτίμηση ρευστότητας και στην οριακή αποδοτικότητα του κεφαλαίου, όλα αυτά, έχουν παίξει κάποιο ρόλο». (σελ. 335).

Δεν υπάρχει όμως αμφιβολία ότι ο σπουδαιότερος παράγοντας διαιώνισης του οικονομικού κύκλου είναι αυτό που έχουμε ονομάσει οριακή αποδοτικότητα του κεφαλαίου: «Θεωρώ, όμως, ότι ο ουσιαστικός χαρακτήρας του οικονομικού κύκλου και, ειδικά, η κανονικότητα της χρονικής αλληλουχίας και της διάρκειας που μας επιτρέπει να τον αποκαλούμε κύκλο οφείλεται κυρίως στον τρόπο με τον οποίο κυμαίνεται η οριακή αποδοτικότητα του κεφαλαίου. Νομίζω ότι ο οικονομικός κύκλος καλύτερα είναι να θεωρείται ότι προκαλείται από κυκλική μεταβολή της οριακής αποδοτικότητας του κεφαλαίου, η οποία όμως περιπλέκεται και συχνά επιδεινώνεται από συναφείς μεταβολές στις άλλες σημαντικές βραχυπρόθεσμες μεταβλητές του οικονομικού συστήματος». (σελ. 335).