Ο Βιμ Βέντερς για τον Φριτς Λανγκ και τον Σέρτζιο Λεόνε …

από Ερανιστής

Τα δύο κείμενα που ακολουθούν είναι γραμμένα από τον σκηνοθέτη Wim Wenders και μπορείτε να τα βρείτε στο βιβλίο του, Emotion Pictures: Κείμενα και κριτικές. Το πρώτο αφορά τον Γερμανό σκηνοθέτη Fritz Lang, και το δεύτερο τον Ισπανό Sergio Leone και το γουέστερν του Κάποτε στη Δύση.

Ο θάνατός του δεν είναι λύση

Ο Γερμανός σκηνοθέτης Fritz Lang

«Ο θάνατος δεν είναι λύση», λέει ο Fritz Lang στην ταινία του Jean-Luc Godard Le Mepris (Η περιφρόνηση), που γυρίστηκε το 1963 και στην οποία ο Fritz Lang παίζει ένα γέρο σκηνοθέτη, τον εαυτό του. Το διαβάζω σε μια συνέντευξη του Lang που δημοσιεύτηκε στα Cahiers du Cinema το 1966, όπου λέει ότι αυτή η φράση, που ο ίδιος πρόσθεσε στο διάλογο του Mepris, του ήρθε στο μυαλό με αφορμή κάτι τελείως διαφορετικό. Περνάω λοιπόν μισή μέρα τηλεφωνώντας σαν τρελός σ ’ όλη τη Γερμανία, κινώ γη και ουρανό για να μπορέσω να βρω κάπου μια κόπια της ταινίας. Θέλω ν’ ακούσω αυτή τη φράση που δεν θυμάμαι, να μάθω γιατί και κάτω από ποιες συνθήκες την είπε. Αποδεικνύεται όμως ότι αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κόπια της ταινίας στη Γερμανία. Ίσως στην Αγγλία, οπωσδήποτε στη Γαλλία, αλλά θα πάρει πολύ χρόνο για να φτάσει ως εδώ. Ήθελα πολύ ν ’ ακούσω τον Fritz Lang να λέει αυτή τη φράση, «la mort n’est pas une solution»· περίμενα πολλά απ’ αυτό. Τώρα θα πρέπει να τα βγάλω πέρα μόνος μου με την αναστάτωσή μου. Άρχισα να διαβάζω ό,τι μπόρεσα να βρω για τον Fritz Lang ή γραμμένο από τον ίδιο και όσο διάβαζα τόσο μεγάλωνε ο θυμός μου για τη σχιζοφρενική αντίληψη που λέει ότι, επειδή έχει πεθάνει, πρέπει να σεβαστούμε κάποιον που δεν τον σεβόμασταν όσο ήταν ζωντανός. Οι νεκρολογίες, τόσο στην τηλεόραση όσο και στις εφημερίδες, μου φαίνονταν ύποπτες. Δεν μπορούσα να διώξω από το μυαλό μου τη σκέψη ότι έκρυβαν κάποια ανακούφιση, αλλά και το αντίθετο ακριβώς: μια αμηχανία. Και οι απόλυτα δίκαιες φράσεις για το μεγάλο ρόλο του Lang στην εξέλιξη του κινηματογράφου και της κινηματογραφικής γλώσσας αποσκοπούσαν κατά τον έναν ή τον άλλον τρόπο στη δικαίωσή του. Τώρα που πέθανε, θέλουν να τον κάνουν μύθο όσο το δυνατό γρηγορότερα. Σκατά. Ο θάνατός του δεν είναι λύση. Είναι αλήθεια ότι στη Γερμανία δεν είχαν φερθεί καθόλου καλά στον Fritz Lang. «Όταν ήρθα από τη Γερμανία, αφού ξέφυγα από τον Γκαίμπελς ο οποίος μου είχε προτείνει τη διεύθυνση της γερμανικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, ήμουν πολύ, πολύ ευτυχισμένος που μπορούσα να ζήσω εδώ και να γίνω Αμερικανός. Εκείνη την εποχή αρνιόμουν να προφέρω έστω και μία λέξη στα γερμανικά. Ήμουν τρομερά πληγωμένος, όχι προσωπικά, αλλά με όσα συνέβαιναν στη Γερμανία, τη χώρα που αγαπούσα τόσο πολύ —είναι οι ρίζες μου εκεί— και με όσα διέπρατταν σε βάρος της γερμανικής γλώσσας. Διάβαζα αποκλειστικά και μόνο αγγλικά. Διάβασα άπειρες εφημερίδες κι επίσης διάβασα comic strips, απ’ όπου έμαθα πολλά»[1]

Ήταν 2 Οξυγόνο …

Από τον Σταύρο Αντύπα

Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73. Απορροφήθηκε σε πλαστική σωλήνα Φ12, έτοιμη για την μεταπολιτευτική της αναρρόφηση. Δεν έλεγε ψέματα εκείνος ο αυτοαποκαλούμενος σοσιαλιστής υδραυλικός την νύχτα που αυτομόλησε από το ΠΑΚ, τα λύματα δεν τεμαχίζονται, δεν πωλούνται, δεν εκχωρούνται. Μόνο δικαιώνονται. Γι αυτό και τα παράθυρα των φωταγωγών  φτιάχτηκαν σκοτεινά, αποκλείεται η οπτική πρόσβαση σε διαδικασίες ιστορικού εξαερισμού.

Ύστερα ήρθαν οι μπιντέδες. Επικαθήμενοι ή κρεμαστοί, πάνω στην λευκή πορσελάνη τους  καθρεφτίστηκε η λιπαρή άνοδος του βιοτικού επιπέδου. Στις αυτοκόλλητες κρεμάστρες των 30 δραχμών, υφασμάτινα μπουρνούζια MADE OF U.S.A  με τσέπες στεγανές σε μουσικοχορευτικές χρηματαποστολές, έγερναν από το βάρος μεταμεσονύκτιων  ορμονών  μιας κάποιας λαϊκής καλλιτέχνιδος που μάσαγε για βιολογική διατροφή, λευκά είδη νικελένιας υγιεινής. Τα πόδια, ελαφρώς κουρασμένα από τα βραδινά τσόκαρα  με τους κοκάλινους πάτους, θόρυβος ανεξέλεγκτος στο αστικό περιβάλλον των υπόγειων υγρών φυλακών, τα γεννητικά όργανα στερεωμένα ασφυκτικά στις πετροπλυμένες τζιν «σωλήνες», αναζητούσαν απεγνωσμένα την ελευθερία μιας υδάτινης δροσιάς στον μπιντέ που αναπαύονταν δαντελένια μισοφόρια απροσδιορίστου  κίτρινης ηλικίας, συντροφιά με συσκευασμένο λουλάκι.

Τα νερά άλλαξαν τη  ροή τους. Η κλίση τους, πατέντα ευρωπαϊκή, έγειρε από μωσαϊκά με φθαρμένα χαλίκια σε ετοιματζίδικα  πλακάκια με κλισέ μονωμένους αρμούς. Οι μπανιέρες κλείστηκαν σε γυάλινα κλουβιά, το πλυντήριο εξορίστηκε σε σινιέ κουζίνες κι απέκτησε παράθυρο οροφής, στα πολυκαταστήματα οι λουλουδάτες κουρτίνες σφράγισαν τα στόματα εργατριών στην συνοικιακή κλωστοϋφαντουργία. Ένας ψηφιδωτός εκσυγχρονισμός, με σχάρες από αγενή μέταλλα, κράτησαν τα απόνερα της νερουλής αυτής μετάλλαξης στις κατακόκκινες σωλήνες χαλκού, φανερά ντροπιασμένες για την παραβίαση της μπερδεμένης Συνθήκης του Άνθρακα και του Χάλυβα.

Τέρμα. Κι η τελευταία γεύση κολόνιας Μυρτώ, εξατμίστηκε κατά κράτος από αυτόματο σπρέι μπαιγκόν, ειδικό για μεγάλες κατσαρίδες που ερωτεύτηκαν σε κάποιον κρυφό αγωγό. Ο συνολικός λογαριασμός έναντι ενός καταραμένου αποθέματος χυμένων νερών. Μετρητές με δείκτες ευφυΐας πολλαπλάσιες ενός 100, συλλαμβάνουν αδιακρίτως κάθε σπάταλη σταγόνα που φυγαδεύτηκε σε έναν ελεύθερο ωκεανό. Ένα σύνταγμα στερεών αποβλήτων, παραταγμένο μπροστά από κάθε αδήλωτη πηγή, τοποθετεί νάρκες φρεατίων και κοστολογεί τη ροή. Φλοτέρ με ερπύστριες υποβρύχιων αποστολών, σφραγίζουν το πόσιμο νερό με ηλεκτρονικό κωδικό πληρωμής. Ένα αρωματικό πράσινου μήλου σε κάθε καζανάκι, είναι η μόνη απόδειξη μιας ζωής πλούσιας σε αφόδευση και φτωχής στην καταπολέμηση της δίψας.

Διαρροή. Εταιρείες σταθερής τηλεφωνίας εξοπλίζονται με συνεργεία άμεσης εμπλοκής. Συνελήφθη προ δεκαλέπτου στον τέταρτο όροφο νεόδμητης πολυκατοικίας με φως ακόμη έργο-ταξικό ένας μελαμψός εργάτης που υπερασπίστηκε δημόσιο αγαθό σε ιδιωτικό πλειστηριασμό. Κάπου πιο μακριά, νεαρός επιστήμονας με πτυχίο καδραρισμένο σε έναν τοίχο εξωτερικά του ΜΕΤΡΟ, με λεπτούς χειρισμούς, ειδικούς, αποσπά ένα αυθόρμητο Ο από την σφιχτή αγκαλιά 2 πονηρών υδρογόνων και ένας κομψός Κύριος Επιμελητής επιδίδει σε παλίρροιες με ψυχή, μουσκεμένες σελίδες της πιο άνυδρης Ιστορίας.

---

Aπό:http://www.nostimonimar.gr/itan-2-oxygono/

ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ …

Στις γερμανικές εκλογές το ακροδεξιό κόμμα, (είναι που απαγορεύονται τα ναζιστικά κόμματα) «Η εναλλακτική για τη Γερμανία», για πρώτη φορά μετά από 60 χρόνια, με ποσοστό 13,5% εισέρχεται  στη Γερμανική Βουλή.

Η ειδησεογραφία αναφέρει πως η άνοδος του δεν ανησυχεί τους επενδυτές γιατί δεν το θεωρούν απειλή για τη σταθερότητα, αφού από τις εκλογές προκύπτει μια ακόμα κυβέρνηση συνασπισμού υπό την ηγεσία της Α. Μέρκελ, η οποία θεωρείται «πυλώνας σταθερότητας στη Γερμανία και την Ευρωζώνη».

Βέβαια, τα ηχηρά για πολιτικό σεισμό  στη Γερμανία και πάγωμα  της Ευρώπης  από το εκλογικό ποσοστό των φασιστών δεν λείπουν, αλλά  και η προσπάθεια καθησυχασμού των συνεπειών απ’ αυτό το ποσοστό, όπως  η δήλωση  από ένα εκ των επικεφαλής του πως δεν είναι ακροδεξιό κι εξτρεμιστικό κόμμα και  καλύπτουν το χώρο που παλιότερα κάλυπτε ο χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της Α. Μέρκελ, ή του  αντιπροέδρου της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χριστιανικής Ένωσης που  δήλωσε ότι δεν θα πρέπει να θεωρούνται όλοι οι ψηφοφόροι του  «Η Εναλλακτική για τη Γερμανία» (AfD) ναζιστές. Το πολιτικό σύστημα προσαρμόζεται και  το ηττημένο SPD δεν θα συμμετάσχει στον κυβερνητικό συνασπισμό μένοντας στην θέση της αντιπολίτευσης που διαφορετικά θα είχε το ακροδεξιό κόμμα.

Σ’ όλη την Ευρώπη αποδεικνύεται και στον πιο καλόπιστο  πια πως οι εκλογές χρησιμοποιούνται σαν ιδεολογικό όπλο του συστήματος, όπου αναβαπτίζει τη νομιμότητά του χωρίς ν’ αλλάζει τις στρατηγικές του θέσεις.  Η διολίσθηση του εκλογικού σώματος σε ακροδεξιές και φασιστικές επιλογές μεθοδεύεται χρόνια τώρα, με τον εκθειασμό μιας συναίνεσης που επικαλύπτει την πάλη ανάμεσα σε τάξεις, τα συμφέροντα των οποίων είναι ασυμβίβαστα, με  την άμβλυνση των πολιτικών διαχωρισμών αφού σε μια ευνομούμενη δημοκρατία πρέπει να υπάρχουν μόνο κοινά συμφέροντα,  με την αναθεώρηση της ιστορίας του β παγκοσμίου πολέμου και την ταύτιση κομμουνισμού –ναζισμού, με τον ναζισμό να απενοχοποιείται, με τη διεύρυνση οικονομικών ανισοτήτων και την αδυναμία σύλληψης της φύσης και της αιτίας τους που αποδίδονται κυρίως στους μετανάστες. Είναι λοιπόν τουλάχιστον υποκριτικό οι αστικές κυβερνήσεις της Ευρώπης  να εκπλήσσονται  για τα υψηλά ποσοστά φασιστικών κομμάτων όταν όλη η πολιτική τους  όχι μόνο τα προκάλεσε αλλά είναι οι ίδιες που πολιτικά τα  νομιμοποίησαν.

Η Δυτική Ταυτότητα σε Κρίση …

Κώστας Σαββόπουλος*

Τα τελευταία 3 χρόνια, η πλειοψηφία των χωρών που αποτελούν την «πολιτισμένη» Δύση, έχουν αρχίσει να δείχνουν συμπτώματα μιας βίαιης διαστολής, μιας ολοένα και αυξανόμενης απόστασης από αυτό που θέλουν οι κοινωνίες και κυρίως από αυτό που μπορούν να αντέξουν οι κοινωνίες.

Όλο και περισσότεροι μηχανισμοί πειθάρχησης και αποκλεισμού, μηχανισμοί που θυμίζουν έντονα δυστοπία έχουν αρχίσει να κινητοποιούνται. Στην Ευρώπη πλέον υπάρχουν 12-13 συνοριακοί φράχτες σχεδιασμένοι για να κρατούν τους «ανεπιθύμητους» έξω. Μηχανισμοί ελέγχου στο εσωτερικό, όπως η εισαγωγή των βιομετρικών από το 2016 που επιτρέπουν στα κράτη της Ε.Ε. και τον Ο.Η.Ε. να γνωρίζουν που βρίσκονται οι πρόσφυγες ανά πάσα στιγμή, αστυνομικοί που θυμίζουν περισσότερο μισθοφόρους ή στρατό κατοχής παρά ο,τιδήποτε άλλο, αναδυόμενες εθνικιστικές τάσεις είτε με μορφή κομμάτων είτε με μορφή μετώπων, είναι μερικά από τα νέα φαινόμενα που έχουν εμφανιστεί αυτή την περίοδο.

Φαινόμενα που, εκ πρώτης όψεως, μπορεί να φαίνονται ασύνδετα, στην πραγματικότητα συνδέονται με το νήμα αυτού που πολλά χρόνια αποκαλούσαμε σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Τα δυτικά καθεστώτα δηλαδή έχουν ξεκινήσει να επιστρατεύουν όλα τα μέσα τους αλλά και να καλούν στη θέσπιση νέων μέτρων γιατί έχουν αρχίσει σιγά σιγά να συνειδητοποιούν πως ο μόνος τρόπος για να γίνουν δεκτές οι οικονομικές και πολιτικές αλλαγές που πρέπει να κάνουν για να συντηρηθεί ο νεοφιλελευθερισμός είναι η ωμή επιβολή.

Η λήψη νέων κατασταλτικών και ποινικών μέτρων που αναφέρθηκαν είναι κάτι που βρίσκεται σε έξαρση. Στη Γερμανία αρχικά είχαμε το αίτημα από κάποια κομμάτια του Γερμανικού Κοινοβουλίου για δημιουργία μιας πανευρωπαϊκής τράπεζας δεδομένων για αναρχικούς και αριστερούς στο πλαίσιο μιας αντι-κινηματικής υστερίας που ακολούθησε τις μεγάλες διαδηλώσεις στο Αμβούργο. Στο ίδιο πλαίσιο είχαμε και πρόσφατα την απαγόρευση του γερμανικού Indymedia. Ένα αρκετά παράδοξο μέτρο που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις χώρες της Δύσης. Να θυμίσουμε πως όταν ο Ερντογάν, το 2014, απαγόρευσε την είσοδο στις ιστοσελίδες Youtube και Twitter , πολλοί Ευρωπαίοι αρχηγοί αλλά και πολλά ΜΜΕ ευρωπαϊκής εμβέλειας έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν ως δικτάτορα και παρανοϊκό.