Ημερολόγιο Αγρών (1-9)…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

1
Βλέπω τον έλληνα πρωθυπουργό και τον λυπάμαι. Μιλά στον γάλλο πρόεδρο Μακρόν σαν να ’χει χάσει τελείως το χρώμα του απ’ τη δύσπνοια. Είναι μεσημέρι. Κυκλοφορώ με το σώβρακο. Ελεύθερος μακριά απ’ το προεδρικό μέγαρο των βαυαρών. Έπειτα ακούω αυτόν τον αέρα εδώ στον αγρό να φέρνει αγκομαχητά. Εδώ, ανάμεσα σε δυο γέρικους ποταμούς που χάνονται στην καυτή θάλασσα αφού διασχίσουν ερήμους σπαρμένους με φτωχικά χωριά και επιχωματωμένες διώρυγες.

2
Αν το κόκκινο κρασί είναι το αίμα του Χριστού το λευκό είναι τα ούρα του.

3
Μαθητές υιοθετούν παιδιά του τρίτου κόσμου. Τα πεινασμένα παιδιά διαθέτουν κωδικό. Ο κωδικός αντιστοιχεί σ’ έναν λογαριασμό τραπέζης. Τα παιδιά μαθαίνουν να σώζουν ανθρώπινες ζωές με λεφτά. Μια τεράστια κραυγή φρίκης συμπίπτει πάντα μ’ έναν σύντομο παιδικό οργασμό. Το ηθικό θεμέλιο της φιλανθρωπίας είναι καρφωμένο στη σπλήνα της υπεραξίας.

4
Ο αντικομουνισμός που έβγαλε ρίζες. Το παιδί τού δοσίλογου που μιλά για ελευθερία. Ελεύθεροι άνθρωποι και λοιπά. Ελευθερία του Άρχειν. Εξουσιομανία. Δεσποτισμός. Ευλόγησον δέσποτα, σκύψε ευλογημένη και λοιπά. Ελευθερία στον εξουσιομανή να μας εξουσιάζει. Ελευθερία στο σκλάβο να επιλέξει τη βουλητική του ανεπάρκεια.

5
Σα να ’χουμε βρεθεί παγιδευμένοι σ’ ένα είδος τεράστιας αχλής από αιχμηρό φως και υγρή ζέστη που σου ξεραίνει το λαιμό και σε πλακώνει. Η ακτινοβολία του ήλιου που είναι σα να μας σπρώχνει μες στη βουβή κι ανήμπορη ανάγκη μας να εκραγούμε και να στήσουμε κώλους. Στον εκμεταλλευτή. Στον καπιταλιστή. Στον εργοδότη. Στη μαμά και στο μπαμπά.

6
Άντρες, κάτι ελάχιστα μαχητικοί ταύροι παρακολουθούν μπάσκετ στην τιβί. Η ζωή συνεχίζεται με λιγότερο ενδιαφέρον από πριν. Και φαίνεται πως είναι τελείως αδύνατο, η γκαρσόνα που γλιστρά σαν ελαφίνα ανάμεσα στα τραπέζια, να σηκώσει στο φουστάνι της και να βάλει τον ξεγυμνωμένο της κώλο στο πιάτο με τα ωμά αρχίδια.

7
Τρώω σύκα. Άρα υπάρχω.

8
Η μέρα μετά την πανσέληνο είναι σαν τα χυτά άσπρα μπούτια που με μιαν εξοντωτική ξεδιαντροπιά σε οδηγούν ως την υγρή σχισμή. Όλοι οι νοικοκυραίοι αναποδογυρίζουν κάποτε στα ματωμένα σπλάχνα της κυράς τους.

9
Κι ο έρωτας;

Aπό:https://dromos.wordpress.com/2017/09/07/%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CF%81%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CE%B3%CE%B9%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CF%81%CF%8E%CE%BD/

Η Δύναμη της Ηλιθιότητας…Carlo M. Cipolla …

Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε πώς η κοινωνική, πολιτική και θεσμική ισχύς μεγεθύνει το καταστρεπτικό δυναμικό ενός ηλίθιου ανθρώπου. Αλλά πρέπει και να εξηγήσουμε και να αντιληφθούμε τι ακριβώς είναι αυτό που καθιστά ένα ηλίθιο άτομο τόσο επικίνδυνο για τους άλλους ανθρώπους – ή, με άλλα λόγια, σε τι συνίσταται η δύναμη της ηλιθιότητας.

Στην ουσία, οι ηλίθιοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι και επιβλαβείς επειδή οι λογικοί άνθρωποι δυσκολεύονται να συλλάβουν και να κατανοήσουν την παράλογη συμπεριφορά. Ένα ευφυές άτομο πιθανά να κατανοήσει τη λογική ενός κακοποιού. Οι πράξεις των κακοποιών ακολουθούν ένα σχέδιο με κάποια συλλογιστική – επίβουλη συλλογιστική μεν, αλλά παρ’ όλα αυτά συλλογιστική. Ο κακοποιός επιθυμεί ενεργητικό στο λογαριασμό του. Εφόσον δεν είναι αρκετά έξυπνος ώστε να σχεδιάσει πρακτικές που θα του αποφέρουν όφελος και παράλληλα θα ωφελήσουν κι εσάς, θα παραγάγει το ενεργητικό του προκαλώντας παθητικό στο δικό σας λογαριασμό.

Η συμπεριφορά του είναι κατακριτέα, αλλά διέπεται από μία λογική, και ένας λογικός άνθρωπος μπορεί να την προβλέψει. Μπορείς να μαντέψεις πώς θα ενεργήσει ένας κακοποιός, τους κακόβουλους χειρισμούς του και τις υστερόβουλες φιλοδοξίες του και συχνά είναι εφικτό να θωρακίσεις τις άμυνές σου.

Με ένα ηλίθιο άτομο, αυτό είναι παντελώς αδύνατο, όπως εξηγείται από τον Τρίτο Βασικό Νόμο. Ένα ηλίθιο πλάσμα σε κατατρέχει χωρίς λόγο, χωρίς να προσβλέπει σε κάποιο πλεονέκτημα, χωρίς σχέδιο ή μεθόδευση και στις πλέον ακατάλληλες στιγμές και μέρη. Όταν αντιμετωπίζεις ένα ηλίθιο άτομο, βρίσκεσαι ολοκληρωτικά στο έλεός του.

Επειδή οι ενέργειες του ηλίθιου ατόμου δε διέπονται από τους νόμους της λογικής, συνεπάγεται ότι:

• α) η επίθεση, κατά κανόνα, σε βρίσκει απροετοίμαστο.
• β) ακόμη και όταν κάποιος αντιληφθεί ότι δέχεται επίθεση, αδυνατεί να οργανώσει λογικά αντίμετρα, γιατί η ίδια η επίθεση στερείται λογικής δομής.

Το γεγονός πως οι δραστηριότητες και οι ενέργειες του ηλίθιου πλάσματος είναι απόλυτα αλλοπρόσαλλες και παράλογες δεν καθιστά μόνο την άμυνα προβληματική αλλά και την όποια αντεπίθεση εξαιρετικά δύσκολη – σαν να προσπαθείς να στοχεύσεις ένα αντικείμενο που μπορεί να κινηθεί με τις πιο απίθανες και απροσδόκητες κινήσεις. Αυτό είναι που και ο Ντίκενς και ο Σίλερ είχαν κατά νου, όταν ο πρώτος παρέθετε πως «με ηλιθιότητα και καλή πέψη ο άνθρωπος μπορεί να υπομείνει αρκετά» και ο τελευταίος έγραφε πως «ενάντια στην ηλιθιότητα ακόμη και οι Θεοί αγωνίζονται μάταια»

***

Απόσπασμα από το βιβλίο: “Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας” του C. M. Cipolla

---

Aπό:http://antikleidi.com/2017/09/05/carlo-cipolla_ilithiotita/

Εάν οι ΗΠΑ εγκαταλείψουν το Αφγανιστάν, τι θα γίνει με την θεσπέσια ηρωίνη μας; …

Η ποντικοσήραγγα της Αφγανικής ηρωίνης είναι μια επιχείρηση ενός τρισεκατομμυρίου.

Pepe Escobar, Sputnik News, 30-8-17

Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού

Στον πόλεμο του οπίου του 21ου Αιώνα, η συγκομιδή των πεδίων του Αφγανιστάν τροφοδοτεί όχι μόνο την αγορά της Ρωσίας και του Ιράν αλλά ειδικά των Ηνωμένων Πολιτειών. Το 93% της παραγωγής του οπίου προέρχεται από το Αφγανιστάν.

Αντίθετα προς την επικρατούσα στη Δύση αντίληψη, δεν πρόκειται για μιαν αφγανική επιχείρηση των Ταλιμπάν. Οι ερωτήσεις κλειδιά –που δεν τίθενται ποτέ από τους ατλαντικούς κύκλους- είναι ποιος αγοράζει την συγκομιδή οπίου, ποιος την διυλίζει σε ηρωίνη, ελέγχει τις οδούς εξαγωγής και μετά την πουλάει με τεράστιο κέρδος σε σύγκριση με ό,τι οι Ταλιμπάν επέβαλαν σε φόρους;

Η ηγεμονική αφήγηση επιβάλλει την εκδοχή ότι η Ουάσιγκτον βομβάρδισε το Αφγανιστάν το 2001 σε «κατάσταση άμυνας», μετά την επίθεση στους Πύργους της Νέας Υόρκης. Ότι εγκατέστησε μια δημοκρατική κυβέρνηση και ότι μετά 16 χρόνια δεν έφυγε στην πράξη ποτέ, επειδή αυτός είναι ένας στρατηγικός κόμβος στον παγκόσμιο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, εναντίον της Αλ Κάϊντα και των Ταλιμπάν.

Η Ουάσιγκτων ξόδεψε 100 δις. δολάρια στην ανασυγκρότηση του Αφγανιστάν και υποτίθεται 8,4 δις δολάρια στα «προγράμματα αγώνα κατά των ναρκωτικών». Η επιχείρηση Ανθεκτική Ελευθερία –μαζί με την «απελευθέρωση» του Ιράκ- στοίχισαν το εκπληκτικό ποσό των αρκετών τρισεκατομμυρίων δολαρίων. Και ακόμη η ποντικοσήραγγα της ηρωίνης εξακολουθεί να ανθεί. Cui bono? (Προς όφελος ποιανού;)

Άσπονδα ζευγάρια: Ο Διάλογος πλουσίων και πενήτων του Αλέξιου Μακρεμβολίτη…

The Prince and the Pauper

Ο Mark Twain είναι ο συγγραφέας της νουβέλας Ο πρίγκιπας και ο φτωχός. Αν και το βιβλίο του συμπεριλαμβάνεται στην κατηγορία της νεανικής λογοτεχνίας, ο προνοητικός Mark Twain είχε φροντίσει από την πρώτη του έκδοση το 1882 να υποδείξει στον υπότιτλό του ότι το Ο πρίγκιπας και ο φτωχός ήταν «ιστορία γραμμένη για νέους όλων των ηλικιών». Πράγματι αξίζουν μεγαλύτερης προσοχής οι νύξεις του βιβλίου για το κοινωνικό οικοδόμημα που καταπατά το δίκαιο της φυσικής κατάστασης και διασκορπίζει τους ανθρώπους, αν και γεννημένους χωρίς κοινωνικές διαφορές μεταξύ τους, σε διαφορετικές μοίρες. Το κύριο θέμα της ιστορίας είναι λίγο πολύ γνωστό. Δύο αγόρια γεννημένα την ίδια ημέρα που μοιάζουνε σαν δύο σταγόνες νερό. Ο ένας είναι ο διάδοχος του αγγλικού θρόνου, ο Edward γιός του Henry VIII, ενώ ο άλλος είναι απλώς ο Tom Canty, ένας πάμφτωχος ζητιάνος (Pauper) που είναι πάντοτε πεινασμένος.

Όταν μια μέρα τα δύο αγόρια συναντιούνται τυχαία ανακαλύπτουν την ομοιότητα τους και αυτό αποτελεί την αφορμή να διαπιστώσουν ότι παρά τις διαφορές τους στα ρούχα, τον πλούτο και την κοινωνική τους θέση είναι απλώς δυο αγόρια που, όπως όλα τα αγόρια, παραπονιούνται με τον ίδιο τρόπο για τον πατέρα τους και κάνουν όνειρα να ζήσουν μια διαφορετική ζωή. Έτσι τούς γεννιέται η ιδέα να αλλάξουν ρούχα και ταυτότητα. Όμως η αλλαγή της εμφάνισης δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι ο Canty είναι τώρα απλώς ένα λαϊκό παιδί μέσα στα ρούχα ενός πρίγκιπα, και για κάποιο λόγο νιώθει πως η νέα του ζωή τού είναι αφύσικη και προτιμάει την παλιά κατάσταση στην οποία ένιωθε πιο οικεία. Ενώ ο Edward με την νέα του ταυτότητα  γνωρίζει το πρόσωπο της φτώχιας και ανακαλύπτει την ζοφερότητα του πραγματικού κόσμου. Ο Edward μαθαίνει την κακία που γεννάει η κοινωνική αδικία και την κλίμακα τής καταπίεσης από την κορυφή τής δικαιοσύνης μέχρι την οικογενειακή εστία. Ο ίδιος ο Edward γίνεται στόχος της δολιότητας μιας συμμορίας, γνωρίζει την φυλακή και τον βάναυσο τρόπο που κυβερνά ο John Canty, ο πατέρας του φίλου του Tom, την οικογένεια του Tom. Αφού τελειώσουν οι περιπέτειες του Edward από την θέση του πλέον ως βασιλιάς και έχοντας γνωρίσει τις δύο αντίθετες όψεις του κόσμου λέει: «Μόνο ο λαός μου κι εγώ ξέρουμε τι σημαίνει δυστυχία» και υπόσχεται να δώσει ένα τέλος στην αδικία που χωρίζει τα αγόρια σε πλούσια και σε φτωχά. Μόνο αυτός που θα γνωρίσει την δυστυχία μπορεί να θέλει να την σταματήσει αληθινά. Ο Mark Twain δεν επέλεξε τυχαία τον Edward Tudor για τον χαρακτήρα του πρίγκιπα του. Ένας τέτοιος ιδανικός πρίγκιπας δεν υπήρξε ποτέ. Ο πραγματικός νεαρός πρίγκιπας, βασιλιάς Edward VI πέθανε το 1553 σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών. Δεν πρόλαβε να εκπληρώσει την υπόσχεση που έδωσε στον Tom Canty.