Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος
Ο θεός Παν είναι εδώ ζωντανός. Πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών. Τον βλέπω στον καθρέφτη μου και στους αντίποδες της γραφής που με θέλει σκυμμένο και υποτελή.
Γράφουμε έτσι κι αλλιώς για να αρέσουμε, μα ο Παν κατοικεί στη χώρα της ερωτικής λαλιάς.
Η βαθιά ανάγκη μας να αρέσουμε είναι πράξη υποταγής. Ο Παν δεν θέλει να αρέσει αλλά να Είναι.
Ο Παν δεν έχει φίλους ή εχθρούς, κοιμάται ήσυχος κι ακμαίος μέσα στο εξαίσιο σφρίγος της διάθεσής του για ζωή. Επισκοπεί τη φύση του ανθρώπου, γνωρίζοντας πως το μηδέν και το άπειρο είναι πλασμένα απ’ τα ίδια υλικά.
Ο θρίαμβός του είναι συριστικός ως επί το πλείστον, προσλαμβάνοντας αυτόχρημα τελετουργικό χαρακτήρα, κάθε που, η ιδιότροπη φύση της ομορφιάς θέλγει ολόκληρη την ύπαρξή του.
Ο Παν ρυπαρός και εξωλέστατος για τους υπαλλήλους ηθικολόγους του Κυρίου ημών ιδιοκτήτη των μέσων παραγωγής και θλίψης του ερωτικού σφρίγους των καυλωμένων σαρκίων, στέκεται στη μέση της ποιητικής φράσης ως εξόριστος ηγεμών, άρτι παραδοθείς στην αλγεινή βακχεία της καθημερινής ανθρώπινης επαφής.
Ο Παν βρίσκεται στον αντίποδα της διδασκαλίας του Χριστού. Ο Χριστός έστησε ένα μονοπώλιο θαυμάτων και ένα μονοπώλιο μεταφυσικής του καλού και του κακού.
Ο Παν γνωρίζει από τι πάστα είναι φτιαγμένοι οι προφήτες που αμολά ο εξουσιαστής-πλούτος στις μάζες μαζί με τα σκυλιά του.
Γνωρίζει πως οι διδασκαλίες του Χριστού θα συντριβούν μες στην αθώα τέρψη της καλοζωίας του εκμεταλλευτή.
Γνωρίζει πως οι δέκα εντολές είναι η μαστροπία της ανθρώπινης φύσης και πως οι κανόνες αυτοί, φτιαγμένοι θαρρείς απ’ τον πυρωμένο ήλιο, θα λιώσουν το κερί των φτερών κάθε ανάγκης.
Ο Παν γνωρίζει πως οι διδασκαλίες αυτές σ’ έναν κόσμο ανταγωνισμού και εκμετάλλευσης είναι κάτι σαν βιολογική αυτοκτονία.
Η άλλη όψη του ολέθρου, όπου το ελάφι ψάχνει τη λεοπάρδαλη για να προσφέρει το λαιμό του στα κοφτερά της δόντια και τα πουλιά ψάχνουν την τρύπα της κάνης για να ξεψυχήσουν μπροστά στις μπότες του κυνηγού.
Η άλλη όψη του ολέθρου όπου ο τρίτος κόσμος ξεσκατίζει τον πολιτισμό που τον κρατά στα σκοτάδια και τη χολέρα για να βγάζει λεφτά και φιλάνθρωπες σέλφις μακρινού ματωμένου μέλλοντος.
Κανένα είδος ζώου δεν θα μπορούσε να επιζήσει αγαπώντας τους εχθρούς του. Ο δούλος που αγαπά τον αφέντη του είναι σάπιος και εκφυλισμένος μέχρι το κόκκαλο. Ο Παν το ξέρει αυτό καλά, γι’ αυτό είναι επαναστάτης.
Ο Παν είναι ο μπολσεβίκος της ανθρώπινης ανάγκης για χαρά και ελευθερία. Μιας ανάγκης αδιαπραγμάτευτης.
Κεφαλάκια σπίρτων μέσα σ’ ένα κουτί. Έτοιμα να πυρακτωθούν δια της τριβής, έλκοντας με όλη τους τη σπιρτάδα τη γενναιόδωρη λαχτάρα της συντριβής από έρωτα και δικαιοσύνη.
απέραντο γαλάζιο 