Μαριονέτες και κατοικίδια…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

Η ποίηση είναι η γενετήσια ορμή της γλώσσας. Τα θλιπτά όρια μεταξύ γλώσσας και πράξης. Η πιο κρυφή αλήθεια που φανερώνεται μέσα στις ανθρώπινες επαναστάσεις, των οποίων, το φυτίλι, πυροδοτεί ο ποιητικός λόγος.

Οι επαναστάσεις στηρίζονται στο Λόγο διότι μόνο ο λόγος είναι ικανός να οργανώσει την ανατροπή μιας δομημένης εξουσίας. Απ’ την άλλη, η εξουσία αναπτύσσεται και τείνει πάντοτε να δρα εκτός Λόγου.

Η εξουσία δεν είναι μόνο κάτοχος της δύναμης, δεν παριστά μόνο την απτόητη βούληση που υπερασπίζει τα συμφέροντά της με κάθε μέσο, αλλά μπορεί όλα τούτα και τα κρύβει κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου.

Ιστορικά φαντάσματα, σύμβολα, θρησκευτικοί δογματισμοί, περιδινούνται όλα ώστε να σχηματίσουν στο τέλος μια δύναμη που υποδύεται χίλιες μορφές και εκφράζεται με αναρίθμητους τρόπους.

Ότι δεν μπορεί να ξεριζώσει ή να το αλλοιώσει η εξουσία το κάνει όργανό της.

Η εξουσία όμως σαγηνεύει και σαγηνεύεται. Χρειάζεται απαραίτητα ένα ιδεολόγημα που θεωρεί τις πολύχρωμες αποχρώσεις της επιφάνειας πιο σημαντικές απ’ την ουσία που κρύβεται στο βάθος των πραγμάτων.

Προτιμά να συναγελάζεται με ηθοποιούς, χορευτές, μάγους της επικοινωνίας και του θεάματος, καλλιτέχνες γενικότερα, επειδή της αρέσουν πάντα τα σκληρά παιχνίδια.

Όσο για τους συγγραφείς, τους ποιητές και τους στοχαστές που αντλούν απ’ τον πολτό των ανθρώπινων αδυναμιών, ένοχοι πάντα μιας παρεξηγημένης ευαισθησίας, η εξουσία γνωρίζει καλύτερα απ’ αυτούς ότι η διανοητική σκέψη και τα παρελκόμενά της είναι ο πιο επικίνδυνος αντίπαλός της και την τρέμει όπως ο διάολος το λιβάνι.

Απ’ την άλλη, οι ποιητές ιδίως στην σημερινή εποχή της τρεχάλας και της φρενόπλυσης, υποτιμούν συνήθως, την μακροπρόθεσμη δύναμη της γλώσσας τους και γι’ αυτό έχουν την τάση να συγκατανεύουν και να παλινδρομούν.

Η εξουσιαστική γλώσσα παρότι διαθέτει αρκετές σειρήνες σημαίνει αναποφεύκτως την αποδυνάμωση και την εξουδετέρωση του ποιητή.

Όπως στον ψυχισμό του ανθρώπου υπάρχει η παρόρμηση του θανάτου, ως αντανάκλαση της φυσικής φθοράς που συντελείται γύρω του, έτσι και η εξουσία μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον μαγνητίζεται και τελικά ταυτίζεται με τον θάνατο και την καταστροφή.

Η εξουσία κατέστησε τους καταραμένους ποιητές παιδιά της. Έφτιαξε μύθους και έστησε μουσεία. Παραχάραξε το ποιητικό θαρραλέο Εγώ, όσων κατάπιε το μαύρο σκοτάδι, κάνοντάς το αδύναμο τυφλοπόντικα κρυμμένο στα υπόγεια του περιθωρίου.

Έφτιαξε τους δήθεν προνομιούχους, οι οποίοι ομφαλοσκοπούν και ομφαλοσκοπούνται, έχοντας το ρόλο του θεατή, παίζοντας με την υστερική τους τύφλωση μέσα στα στεγανά της ψευδούς μαρτυρίας και της αυταπάτης που προσφέρουν παντοιοτρόπως οι τυραννίες και τα δεινά κάθε πίστης.

Αν η μόνη πίστη ήταν η έρευνα, τότε η πίστη θα ήταν απελευθερωτική και η ποιητές τους οποίους μουμιοποιεί το κατεστημένο ως προφήτες του θα ήταν σπερματόσποροι του δαίμονα της αλλαγής.

Της αλλαγής που πλανιέται σαν λυσσασμένο κόκκινο φάντασμα, όχι πάνω απ’ τη γηραιά και κουρασμένη Ευρώπη, αλλά πάνω απ’ ολόκληρο τον κόσμο.

---

Aπό:https://dromos.wordpress.com/2017/08/12/%CE%BC%CE%B1%CF%81%CE%B9%CE%BF%CE%BD%CE%AD%CF%84%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B4%CE%B9%CE%B1/

Ένα τριαντάφυλλο στο πρεβάζι της…

Του Γιάννη Δημογιάννη

Οι λέξεις λυγίζουν από το φορτίο, γιατί κουβαλούν την αύρα ενός σπάνιου ονείρου. Χθες, στο Αρχαίο Ωδείο Πατρών, στην παράσταση της Λυσιστράτης, τούς είδα, για άλλη μία φορά, και με συγκλόνισαν, για άλλη μία φορά. Εικόνα, που φαντάζει πλέον μακρινή, μπορεί και ανοίκεια σε πολλούς από εμάς. Μία εικόνα που φανερώνει, όχι πόσο πραγματικά αξίζει ο έρωτάς τους, αλλά κυρίως, πόσο κούφιος μπορεί να είναι αυτό που εμείς αποκαλούμε “Έρωτα”.

Τους έβλεπα εδώ και χρόνια. Η ίδια, λιωμένη από την επανάληψη κασέτα. Μοναδικοί κι αχώριστοι. Αρχικά, υπέθεσα πως ίσως να είναι συγγενείς, ίσως αδέλφια, αλλά αυτοί είναι, απ’ ό,τι φαίνεται, και κάτι άλλο, πολύ πιο παραπάνω από τα όρια, τις συμβάσεις και τους ρόλους. Αυτή, μονίμως καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Άγνωστο το πώς και το γιατί. Μ’ όλο το σώμα της, παραμορφωμένο από την παράλυση, η οποία σύνθλιψε σκληρά – θαρρείς, ανελέητα – τον κορμό της. Με ολική δυσκαμψία, που αγγίζει μέχρι και το πρόσωπό της. Και μόνο να τους δεις, ένας κόμπος σού σφίγγει το στέρνο, όσο και να δηλώνεις, τάχατες, εξοικειωμένος με τον κόσμο της αναπηρίας. Γιατί, αρκετά συχνά, πιστέψτε με, εισπράττω αυτό το βλέμμα του οίκτου, της αμηχανίας, είτε και της αποστροφής να αιωρείται σαν μαύρο σύννεφο, πάνω από έναν ανάπηρο, πόσο μάλλον, αν η «τυχερή» είναι και γυναίκα. Σκιές, και ψίθυροι τοξικοί. «Την καψερή!» «Τί συμφορά τής έτυχε της δόλιας;» «Τι σταυρό κουβαλά!» «Μα και αυτός, τι υπομονή, τι δύναμη να έχει, πόσο ν’ αντέξει;» Για να μη μιλήσω για πολλά, άλλα μάτια, ιδίως γυναικών, που γυρνούν από την άλλη πλευρά, επειδή δεν αντέχουν, και μόνο, στη θέα ενός τέτοιου γυναικείου σώματος.

Πολλοί, ίσως, να μην το χωρούν, να μην το αντέχουν, εκτός, βέβαια, από αυτόν! Ένα ομορφόπαιδο, ένας παλίκαρος, ένα πρόσωπο, καθάριο σαν φεγγάρι ολόγιομο. Να την φέρνει ακούραστα, σ’ όλες τις ενδιαφέρουσες παραστάσεις, στο Αρχαίο Ωδείο. Να την κουβαλά στο στέρνο του, σα νεράιδα, σαν ένα ξωτικό της αγάπης. Να περπατούν, σαν να μην υπάρχουν γύρω τους, άνθρωποι, και να παρκάρουν ακριβώς μπροστά από τα σαστισμένα μάτια των «επισήμων», όλων αυτών των μακιγιαρισμένων αυλικών. Για να μη μιλήσω για ένα ολόκληρο θέατρο, που στάνταρ καρφώνεται κάθε φορά, πάνω στο ζευγάρι των εξωγήινων! Αυτός, όμως, πού να έχει μάτια και αυτιά, για ψιθύρους και σκιές. Χεσμένο τον είχε τον κόσμο, τόσο τον ένοιαζαν οι κουβέντες του. Αρκεί που άρπαζε στα δύο του χέρια, την αγάπη του. Αρκεί που την έκανε μία χούφτα μέσα στην αγκαλιά του, μέχρις ότου έφταναν στη θέση της, όπου την άφηνε, λες και ακουμπούσε ένα τριαντάφυλλο, στο πρεβάζι. Και κάπως έτσι, έβλεπαν τόσες και άλλες τόσες παραστάσεις.

Χθες, τους είδα και πάλι, στο αρχαίο θέατρο. Εγώ, βλέπεις, αποσύρθηκα, στερήθηκα τις δικές μου παραστάσεις, επειδή κάπου στην πορεία είπα: «Κουράστηκα πια. Τι να πάω να κάνω; Να πεθάνω και πάλι από την κούραση και την ταλαιπωρία, επειδή σαν ανάπηρος μπορεί και να περισσεύω στον τόπο μου; Μπούχτισα την υποκρισία, τις ψυχές που ζουν και θρέφονται από το λίγο.» Λύγισα, βλέπεις, μέχρις ότου αποφάσισα να γίνω, επιτέλους, εθελοντής στο θεσμό του Αρχαίου δράματος. Η ιδανική ευκαιρία, για να τους συναντήσω ξανά. Να χαρώ και πάλι την άφθαρτη κασέτα τους, το μόνο αντίδοτο στην ανακυκλούμενη ξευτίλα. Σε αυτό, όμως, το ραντεβού, η εικόνα τους – το παραδέχομαι – όχι απλά με συγκλόνισε, αλλά και με πλήγωσε συνάμα. Ένιωσα στο λαιμό να με πνίγουν οι ίδιες, βασανιστικές σκέψεις, για το άδικο, τη σκληρότητα, τη μικρότητα των ανθρώπων ∙ ανδρών και γυναικών.

Επειδή, πάντως, η ιστορία μιλά συχνά, πυκνά, για πολλούς άντρες, που αποδείχθηκαν στα δύσκολα «κότες», μπροστά στη συντριβή της συντρόφου τους, αναγκάζομαι να το κραυγάσω. Μακάρι, όλοι οι άντρες να είχαν τ’ αρχίδια αυτού του αρσενικού, όπως θα ’λεγε και η μαμά Λυσσιστράτη. Και ακόμη παραπέρα, μακάρι, όλες οι γυναίκες να αξιωθούν στη ζωή τους, να ερωτευθούν έναν τέτοιο Άρχοντα! Να γνωρίσουν τί πραγματικά σημαίνει, η αγάπη να σου καίει τα σπλάχνα, τα σωθικά. Τι είναι να ερωτεύεσαι ισόβια, πρωτίστως το πληγωμένο, γυναικείο σώμα, να κάνεις τον πιο τρελό έρωτα μαζί του, επειδή εσύ έχεις το θάρρος να βλέπεις αποκλειστικά την ψυχή της. Ένα ατόφιο όνειρο καλοκαιρινής νύχτας. Ένας ανώνυμος, σύγχρονος Ερωτόκριτος, που κάποτε λάτρεψε την Αρετούσα του, αθεράπευτα.

Εκείνο το βράδυ, οι δυο τους κάθισαν στις ίδιες, πάνω κάτω, θέσεις. Για εμένα, αυτοί ήταν και οι αδιαμφισβήτητοι πρωταγωνιστές της παράστασης, που ελάχιστοι, όμως, παρακολούθησαν. Στο φινάλε, δεν γλίτωσα, ούτε τα δάκρυα, ούτε τη συγκίνηση, που νιώθεις σπάνια να περνά μέσα σου, ξεπλένοντάς την καρδιά, έστω και για λίγο. Μία εθελόντρια, που χρόνια τώρα, αποδεικνύεται ο πιο πιστός συμπαραστάτης των ανάπηρων που προσέρχονται στις εκδηλώσεις του αρχαίου Ωδείου, ήρθε λίγο πριν το φινάλε, και μού πρόφτασε τα μαντάτα τους. Λίαν προσφάτως, λέει, οι δυο τους παντρεύτηκαν… Πόσο αληθινά τεράστιο, σκέφτηκα, απέναντι σε τόσους, κενούς γάμους, απέναντι σε τόσες «αποστειρωμένες», και μάταιες συμβάσεις. Έκαναν, λέει, και υγιέστατα παιδάκια. Συνεχίζουν, λέει, και τις πανεπιστημιακές τους καριέρες. Εξακολουθούν, λέει, να ζουν το παιδικό τους παραμύθι. Αλλά, κυρίως, συνεχίζουν να θυμίζουν σε όλους εμάς – τους θλιβερά ανυποψίαστους κομπάρσους της ζωής – πόσο συναρπαστική είναι, εν τέλει, η καλύτερη εκδοχή του ανθρώπου. Αυτή που συστηματικά αγνοούμε, με εμμονή σχεδόν κωμικοτραγική.

---

Aπό:http://www.nostimonimar.gr/ena-triantafyllo-sto-prevazi-tis/

Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους. – Τι συμβαίνει στην διεθνή σκακιέρα…

Γράφει ο mitsos175.

Στη Βενεζουέλα υπήρξαν νεκροί από τις συγκρούσεις, που υποκίνησαν οι ΗΠΑ, ώστε να ελέγξουν τον πλούτο της χώρας. Ο Πρόεδρος Τραμπ απείλησε με στρατιωτική επέμβαση, ενώ ζήτησε κυρώσεις.

ΗΠΑ: Παραστρατιωτικοί υποστηρικτές του Προέδρου Τραμπ (φασίστες – ρατσιστές) σκότωσαν τουλάχιστο 3 και τραυμάτισαν πάνω από 35 αντιφρονούντες σε συνεργασία με τους μπάτσους. Ούτε κυρώσεις, ούτε ταξιδιωτικές οδηγίες, κανένας κίνδυνος για τη δημοκρατία, δηλαδή τη δικτατορία των Πολυεθνικών.

Σημείωση:

1) Η Βενεζουέλα διαθέτει 297,6 δις βαρέλια αποδεδειγμένων κοιτασμάτων πετρελαίου, φυσικό αέριο, γαιάνθρακα. Αξία: 34.900 δις $, σχεδόν 2 φορές το ΑΕΠ των ΗΠΑ!

2) «Η διαχείριση του καπιταλισμού, οποιαδήποτε μορφή κι αν έχει, φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική, είναι σε αντίθεση με τα λαϊκά συμφέροντα κι ανάγκες» (ΚΚΕ). Χάρη στην «αφέλεια» του Μαδούρο περί «καπιταλισμού με ανθρώπινο πρόσωπο», η χώρα του δεν μπόρεσε να αντέξει την επίθεση των ιμπεριαλιστών. Έτσι τα πιόνια τους άδραξαν την ευκαιρία.

Κορέα: 20 περίπου ατομικές βόμβες. Καμία επέμβαση, κανένας πόλεμος με άλλες χώρες.

ΗΠΑ: 7.000+ πυρηνικές κεφαλές, πολλές χιλιάδες ακόμα σε αποθήκευση. Χημικά – βιολογικά όπλα. Μόνο το 2016 οι ΗΠΑ έριξαν 26.171 βόμβες σε 7 χώρες.
Η Βόρεια Κορέα απειλεί την παγκόσμια ειρήνη σύμφωνα με το ΝΑΤΟ! 

Συρία, Ιράν, Παλαιστίνιοι, μια σειρά άλλες χώρες, δεν έχουν δικαίωμα (κατά τις ΗΠΑ), ούτε καν να εξοπλιστούν για να υπερασπίσουν την εδαφική τους ακεραιότητα! Στη Συρία μάλιστα υπάρχουν δεκάδες αμερικανικές βάσεις, οι οποίες έγιναν αυθαίρετα, χωρίς την άδεια κανενός! Οι χώρες αυτές απειλούν την ασφάλεια μιας υπερδύναμης που ξοδεύει για εξοπλισμούς περισσότερα από τις 11 επόμενες χώρες μαζί!

Απαιτούμε λοιπόν:

1) Καταδίκη της κυβέρνησης των ΗΠΑ από τον ΟΗΕ.

2) Κυρώσεις εναντίον του αυταρχικού καθεστώτος του δικτάτορα Τραμπ.

3) Την εξέταση αποστολής ειρηνευτικής δύναμης στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ κέντρο των συγκρούσεων και της σφαγής.

4) Την διάλυση των όπλων μαζικής καταστροφής που αποδεδειγμένα διαθέτουν οι ΗΠΑ.

5) Την αρχή συνομιλιών ώστε να απομακρυνθεί ο επικίνδυνος για την Ασφάλεια και Παγκόσμια Σταθερότητα δικτάτορας των ΗΠΑ και να υπάρξει μεταβατική κυβέρνηση μέχρι τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών.

6) Τη σύσταση δικαστηρίου Ανθρωπίνων δικαιωμάτων που θα δικάσει τον εγκληματία…
Νομίζετε ότι αστειεύομαι. Ξέρω βέβαια πως δεν θα γίνει τίποτα από αυτά, αφού πρόκειται για τις ΗΠΑ. Κι εδώ ανισότητα. Θα έπρεπε όμως. Απλά τα αναφέρω για να μην ξεχνάμε με τι έχουμε να κάνουμε.

Αυτά που γίνονται στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι τραγικά, αλλά αναμενόμενα. Ο Τραμπ είναι φασίστας. Ρατσιστής, μισογύνης, αδίστακτος, παρανοϊκός, ψεύτης. Ο τέλειος υποψήφιος μαζί με την Κλίντον για να εκτελέσει την πολιτική των Αμερικάνικων Πολυεθνικών Εταιριών, οι οποίοι είναι οι πραγματικοί εξουσιαστές. Οι εταιρίες με χαρά θα έμπλεκαν τις ΗΠΑ ακόμα και σε Παγκόσμιο Πόλεμο, αν δεν υπήρχαν τα πυρηνικά, οπότε το κόστος είναι προς το παρόν απαγορευτικό. Δεν τους νοιάζουν οι άνθρωποι, τους νοιάζουν τα χρήματα. Γι αυτά θα κάνουν τα πάντα. Ας είμαστε έτοιμοι για χειρότερα.

---

Aπό:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/08/blog-post_67.html

Το όνομά της ήταν Heather Heyer…

οι πληροφορίες αλλιεύθηκαν από τον ιστότοπο it’s going down

Την 12η Αυγούστου, η Heather Heyer δολοφονήκε από έναν φασίστα. Ο ίδιος είχε πέσει με το αυτοκίνητό του πάνω σε μια αντιρατσιστική διαδήλωση που έπαιρνε μέρος στο Charlottesville της Virginia στις Η.Π.Α.

Η λεγόμενη “Εναλλακτική δεξιά” της Αμερικής, παρελαύνει.

Ακροδεξιές, φασιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις καλούσαν την ίδια μέρα σε μια διαδήλωση μίσους.

Δεν είναι Εθνικοσοσιαλιστές (NAZI), είναι απλά μια “άλλη άποψη”…

Ως απάντηση στην χθεσινή επίθεση έχουν καλεστεί και συνεχίζουν να καλόυνται συγκεντρώσης αλληλεγγύης .

Να μην ξεχάσουμε την Heather και τα θύματα του φασιστικού μίσους σε αυτό το μεταμοντέρνο αχταρμά που ζούμε όπου Κράτος και ΜΜΕ έχουν καταφέρει να περάσουν το μόττο “άποψη σου, δημοκρατία έχουμε”.

Ο φασιμός και ο εθνικοσοσιαλισμός (μετάφραση από το γερμανικό Nationalsozialismus) δεν είναι απλά ” διαφορετικές απόψεις”, αλλά ιδεολογικοιημένο μίσος που στρέφεται εναντίον όλης την ανθρωπότητας.

Πάρε θέση.

εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF

Από:http://www.provo.gr/her-name-was-heather-heyer/