Κάτι καλοκαιρινό αλλά της πόλης. Νέα Ορλεάνη, Σεπτέμβρης του ’11: οι smoking time jazz club παίζουν μεσοπολεμικούς ήχους… Εδώ στο “Percolatin’ Blues”, της blues woman Clara Smith, πρωτοηχογραφημένο το 1926.
«Η αυτοκρατορία και οι υποτακτικοί της δεν δραστηριοποιούνται λόγω της δημοκρατίας και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αυτό είναι απάτη. Το πετρέλαιο θέλουν» γράφει οακτιβιστής δημοσιογράφος Ντέιβιντ Πιρ σε εκτενές άρθρο του στην ιστοσελίδα Counterpunch σχετικά με τις αιτίες που έφεραν τη Βενεζουέλα στη σημερινή κατάσταση.
Μεταξύ άλλων, αναφέρεται στις επιχειρηματικές κινήσεις του υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ρεξ Τίλερσον. «Ο Τϊλερσον ήταν στην ExxonMobil πάνω από 40 χρόνια και βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να βλέπει τον Τσάβες και τον Μαδούρο να εθνικοποιούν επιχειρηματικές δραστηριότητες της ExxonMobil αξίας 10 δισ. δολαρίων. Ακονίζει λοιπόν το σπαθί του για να αντεπιτεθεί Λίγο μετά την παραίτησή του από τη θέση του επικεφαλής της εταιρείας, ερευνητές της ExxonMobil βρήκαν μία από τις μεγαλύτερες παράκτιες πηγές πετρελαίου και φυσικού αερίου του κόσμου. Η θαλάσσια περιοχή όπου βρέθηκε το κοίτασμα διεκδικείται από τη Βενεζουέλα, αλλά η ExxonMobil ισχυρίζεται ότι τα νερά ανήκουν στη γείτονα της Βενεζουέλας, τη Γουιάνα» επισημαίνει ο Πιρ.
«Ο Ρεξ Τίλερσον ετοιμαζόταν να επισκεφτεί τον πρόεδρο της Γουιάνας όταν τον κάλεσε ο Ντόναλντ Τραμπ για να αναλάβει υπουργικά καθήκοντα. Τότε διαβεβαίωσε το Κογκρέσο ότι δεν θα υπήρχε σύγκρουση συμφερόντων. Αλλά όπως είπε ο γενικός διευθυντής της General Motors για την εταιρεία του, ό,τι είναι καλό για την ExxonMobil είναι καλό για τις ΗΠΑ. Δεν ενδιαφέρονται για τον λαό. Οι στόχοι της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ δεν έχουν σχέση με τον λαό. Αγνοήστε όλες τις κουβεντούλες για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα» τονίζει ο Πιρ στο άρθρο του κα καταλήγει:
«Ο Τραμπ ήδη χρησιμοποιεί τις εκλογές προκειμένου να οδηγήσει τη Βενεζουέλα σε εμφύλιο πόλεμο ή πραξικόπημα.
Ενας εμφύλιος στη Βενεζουέλα θα ήταν μια τραγωδία σαν αυτή της Συρίας. Η χώρα είναι βαθιά διαιρεμένη ανάμεσα στους πλούσιους και τα εκατομμύρια των φτωχών. Ο Ούγκο Τσάβες με την πολιτική του δημιούργησε κοινωνικές υπηρεσίες, υγειονομική περίθαλψη, σχολεία και σπίτια για τους φτωχούς. Η αυτοκρατορία των ΗΠΑ και η ExxonMobil έχουν κηρύξει τον πόλεμο στον δημοκρατικά εκλεγμένο πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο. Η Βενεζουέλα έχει βρεθεί στο στόχαστρο της αυτοκρατορίας. οΤραμπ έχει δηλώσει ότι όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά».
Κείμενο που δημοσιεύεται σήμερα στην εφημερίδα «Documento».
MA CHI HA DETTO CHE NON C’È – 1977 το έτος του big bang
το καινούργιο βιβλίο του Gianfranco Manfredi που βγαίνει στα βιβλιοπωλεία τον σεπτέμβρη του 2017
Μα ποιος είπε πως δεν υπάρχει ένα τραγούδι αγάπης που κλείνει μέσα του πολλές αντιθέσεις και ουτοπίες , αλλά δεν πρόκειται μονάχα για επιθυμία για κάτι που ίσως μια μέρα θα υπάρξει και που εμείς δεν θα δούμε ποτέ.
Εδώ, τώρα, αυτό που υπάρχει άρπαξε το όλο.
Αυτό το τραγούδι υπήρξε ίσως το πιο σημαντικό του ιταλικού 1977, σίγουρα εκείνο που καλύτερα απ’ όλα μίλησε για τις ορμητικές αγάπες , το μεγαλείο και την αγριότητα εκείνων των 12 μηνών. Ένα αληθινό ένα πραγματικό υπαρξιακό και ποιητικό μανιφέστο επάνω σε μια περίοδο γεμάτη-φορτωμένη σημασίες τις οποίες ο συγγραφέας έζησε σαν πρωταγωνιστής και που, με μαεστρία, είχε τον τρόπο, μπόρεσε να συνοψίσει σε ένα τραγούδι.
Mα ποιος είπε πως δεν υπάρχει είναι επίσης ένα βιβλίο επάνω στο 1977, μια σειρά λογοτεχνικών τοιχογραφιών για να κατανοήσουμε και να βυθιστούμε μέσα στους λόγους και τις αιτίες ενός κινήματος πολύπλοκου και οραματιστικού, γεμάτου δημιουργικότητα, αρνήσεις και ριζοσπαστικές συγκρούσεις.
Ένα big bang, μια ανεπίλυτη επανάσταση που έχει μέσα της τα κλειδιά του μέλλοντος μας.
Το εξώφυλλο πραγματοποιήθηκε από τον Elfo.
Για μια πραγματικότητα όπως η Agenzia X το να έχει στον κατάλογο ένα βιβλίο γραμμένο από έναν από τους πιο αποτελεσματικούς σύγχρονους αφηγητές είναι ένα σημαντικό βήμα, μα επίσης και μια δύσκολη οικονομική και ποιοτική δέσμευση.
Του Δημήτρη Αγγελίδη
Το μακρινό 2001, ο Β.Γ. (τα στοιχεία του βρίσκονται στη διάθεση της «Εφ.Συν.») αποφάσισε, ακούγοντας τη συμβουλή ενός φίλου του ασφαλιστή που εργαζόταν στην Εθνική Ασφαλιστική, να μεταφέρει στην εταιρεία τρία ασφαλιστικά συμβόλαια, ένα πυρός και αστικής ευθύνης για το κατάστημά του, ένα αυτοκινήτου και ένα ασφάλειας ζωής.
Τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς, συμπλήρωσε την αίτηση για την ασφάλεια ζωής και κατέβαλε την προκαταβολή, 50 χιλιάδες δραχμές (περίπου 147 ευρώ).
Οπως διηγείται σήμερα στην «Εφ.Συν.», ύστερα από έναν μαραθώνιο δικαστικό αγώνα δεκαέξι χρόνων, που ακόμη δεν τον έχει δικαιώσει, λίγο μετά επικοινώνησε μαζί του υπάλληλος της ασφαλιστικής και του ζήτησε το απολυτήριο στρατού και στη συνέχεια του τηλεφώνησε για να τον ενημερώσει ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί το συμβόλαιο ζωής.
«Μου λέει “θεωρείστε άτομο υψηλού κινδύνου, δεν ασφαλίζουμε ομοφυλόφιλους”. Της λέω “δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Αμα θέλετε, να κάνω ιατρικές εξετάσεις, δεν έχω πρόβλημα”. “Δεν είναι θέμα εξετάσεων”, μου λέει. “Είναι θέμα στρατηγικής της εταιρείας, δεν ασφαλίζουμε άτομα υψηλού κινδύνου, όπως εσείς, που είστε ομοφυλόφιλος”», λέει ο Β.Γ.
Απαντώντας σε αίτημα του Β.Γ. να του γνωστοποιηθούν γραπτώς οι λόγοι της απόρριψης του συμβολαίου, η Εθνική Ασφαλιστική τού έστειλε επιστολή στις 12 Νοεμβρίου 2001, στην οποία αναφερόταν:
«Μετά την παραλαβή των απαιτουμένων δικαιολογητικών ασφαλισιμότητας και τον έλεγχο αυτών για την έκδοση ασφαλιστηρίου συμβολαίου ζωής, με λύπη σας πληροφορούμε ότι δεν μπορούμε να προβούμε στη σύναψη της ασφάλισης. Σας ενημερώνουμε επί πλέον ότι η απόφασή μας αυτή στηρίζεται σε ιατρικά και στατιστικά δεδομένα, καθώς και στην πάγια τακτική που ακολουθεί η εταιρεία μας σε ανάλογες περιπτώσεις».
Μέχρι σήμερα, η Εθνική Ασφαλιστική δεν έχει εξηγήσει σε κανένα από τα δικαστήρια όλων αυτών των χρόνων ποια είναι τα ιατρικά και στατιστικά δεδομένα που επικαλείται αορίστως, ούτε ποιες είναι οι ανάλογες περιπτώσεις για τις οποίες ακολουθεί παρόμοια τακτική.
κάνε μας με το λάβαρο ίσκιο
Οκ, να μιλάει ακόμα και ο Κούλης υπέρ της Αριστείας και κατά της τύχης από κλήρωση για τον ορισμό του σημαιοφόρου. Ο Κούλης, που προφανώς ως άριστος μεταπήδησε από το Κολλέγιο Αθηνών κατευθείαν στο Χάρβαρντ και όχι ως παιδί του Μητσοτάκη.
Να μιλάει υπέρ της Αριστείας ακόμα και ο Άδωνις που έκανε καμιά 12αριά χρόνια να πάρει το πτυχίο του. Γιατί όχι? Μπορεί να μην ήταν άριστος ως φοιτητής ο Αντιπρόεδρος, αλλά όλοι γνωρίζουμε σε τι άριστο περφόρμερ εξελίχθηκε.
Τι θα πει «από σπου κιω σπου ο Σταύρακας ο Τιποτάμης βγαίνει και ειρωνεύεται την κυβέρνηση χρησιμοποιώντας την περίπτωση του μετακλητού Καρανίκα»?! Τι σημασία έχει ότι ο δεύτερος έχει πτυχίο ενώ ο πρώτος όχι? Αυτό που μετράει είναι το πως γράφεις στον φακό, δεν έχει σημασία το τι γράφεις, ούτε το πόσο ανορθόγραφα το γράφεις. Δείτε εξέλιξη. Ο ένας μετακλητός υπάλληλος κόμματος, ενώ ο άλλος αρχηγός κώματοςκόμματος.
Άντε να βγαίνουνε και οι πάσης φύσεως socialχαζοί, με διάφορες «σπουδές» και (κυρίως) «καριέρες», που βγάζουνε μάτι ότι είναι κοινωνικά και πολιτισμικά αναλφάβητοι, να μηρυκάσουν με το θράσος του βλάκα, οποιαδήποτε «ριξιά» των επικοινωνιολόγων της αντιπολίτευσης (αλλά και της συμφοράς). Ποιος είμαι εγώ που θα τους κρίνω και θα τους λογοκρίνω άλλωστε?
Αλλά μιλάτε περί «Αριστείας» για μαθητές του Δημοτικού ρε μπαγλαμάδες? Για παιδιά δηλαδή και όχι μόνο μαθητές του Δημοτικού? Που στην τελική και στην πράξη, όλα 10 παίρνουν και άριστα.
Και κάθονται διάφοροι αδωνίτσοι και ιδεολογικοποιούν την επιλογή της κλήρωσης για την ανάδειξη του σημαιοφόρου στα Δημοτικά, μιλώντας για «Αριστερά της μετριότητας», σε μια μπανανία που ακόμα έχει μαθητικές παρελάσεις. Και η «κανονικότητά» της θέλει να βλέπει τη σημαία ως έπαθλο. Και η κυβέρνηση είναι τόσο Αριστερά, όσο εγώ είμαι ο σωφέρ του Ουίνστον Τσώρτσιλ.
Που οι περισσότεροι από δαύτους δηλώνουν υπερήφανοι φιλελέδες και στην ουσία την Αριστεία την χρησιμοποιούν ως μέσο ενίσχυσης των ταξικών διαφορών και μόνο. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να βλέπεις την Αριστεία ως κριτήριο αξιολόγησης (μαθητών ή ανθρώπων), παραβλέποντας την δεδομένη αδικία που δημιουργούν οι διαφορετικές οικονομικές και ταξικές αφετηρίες του κάθε αξιολογούμενου.
Για την μην το πάρουμε από την παιδαγωγική και διδακτική του σκοπιά, που εκεί ανοίγονται ολάκερα πεδία διερεύνησης και ποικίλλων θεωριών, που θέτουν σε ισχυρή αμφισβήτηση το καθεστώς της ενίσχυσης του ατομικού εις βάρος του συλλογικού. Ή μιλάνε για τους κινδύνους που ελλοχεύει η αποθέωση του αρρωστημένου ανταγωνισμού (πολλές φορές στη σκιά των γονεϊκών κόμπλεξ) σε παιδάκια 7,8 και 10 ετών.
Όλα αυτά βέβαια για τους οπαδούς της «κανονικότητας» των Αγορών, είναι σαν τη σως στην ψαρούκλα. Οκ καλό είναι να υπάρχει, αλλά όχι ότι δεν την ξεσκίζεις την συναγριδάρα και χωρίς σως.
ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)
Το αστικό πολιτικό προσωπικό, οργανικοί διανοούμενοι και δημοσιογραφικές πένες, συμφωνούν πως η δημοκρατία και οι νόμοι πρέπει να είναι ταυτόσημοι όροι με την πίστη στον οικονομικό φιλελευθερισμό και στην «ελεύθερη αγορά». Διότι ο επενδυτής χρειάζεται μια χώρα όπου «δεν θα τον περιμένουν ορδές συντεχνιών για να του αρπάζουν λίγα λίγα επειδή οι νόμοι προϋποθέτουν ότι ακόμη και για να βήξεις χρειάζεται πιστοποιητικό, δηλαδή ένα σφραγισμένο χαρτί, που στην πραγματικότητα δεν πιστοποιεί τίποτε, παρά μόνο ότι έδωσες τον οβολό σου σε ένα μέλος της συντεχνίας.» γράφει ο ταλαντούχος γραφιάς, Πάσχος Μανδραβέλης στην «Καθημερινή», σε άρθρο του με τίτλο: «Η Χαμένη Ανταγωνιστικότητα».
Τι είναι όμως αυτή η πολυδιαφημισμένη ανταγωνιστικότητα; Και πως αυτή συνδέεται με την Παιδεία;
Αυτό ας αφήσουμε να το απαντήσει ένας εξέχων φιλελεύθερος και υπέρμαχος της αριστείας, ο καθηγητής του ΕΚΠΑ Αριστείδης Χατζής, γιατί κατά γενική ομολογία είναι πιο καταρτισμένος από εμάς σε αυτό το σύνθετο ζήτημα. Ο λόγος, λοιπόν, στον κύριο καθηγητή Αριστείδη Χατζή, που με ακαδημαϊκή αξιοπιστία πληροφορεί τους φοιτητές και τις φοιτήτριές του και όλους εμάς πως: «Δεν έχω καθίσει ούτε μια φορά σε Mikel. Δεν υπάρχει κάποιος ιδιαίτερος λόγος. Συνήθως με απωθεί το γεγονός ότι όλα τα Mikel είναι προς το παρόν ασφυκτικά γεμάτα. Αν θέλεις να καθίσεις για να πιείς το καφεδάκι σου και να συζητήσεις μ’ έναν φίλο θα πρέπει να συμπεριλάβεις στη συζήτηση, αναγκαστικά, και όλους που κάθονται στα διπλανά τραπέζια. Αντίθετα το Starbucks μου αρέσει πολύ περισσότερο γιατί είναι συνήθως πιο άνετο και λίγο πιο φιλικό για κουβέντα και καμιά φορά για διάβασμα ή και γράψιμο(…) Το Mikel δεν έχει βέβαια αυτό το διεθνές προφίλ και την ενδιαφέρουσα ιστορία αλλά έχει κάτι άλλο. Προφανώς είναι πολύ ελκυστικό στους νέους, ιδιαίτερα στις φοιτήτριες και τους φοιτητές. Σε μια ελεύθερη αγορά αυτό μετράει πολύ. Η Ελλάδα δεν αποτελεί το υπόδειγμα της ελεύθερης αγοράς (“mostly unfree” χαρακτηρίζεται στα διεθνή rankings) αλλά η αγορά του καφέ είναι από τις πιο ανταγωνιστικές.(…)
Έτσι τα Mikel κατόρθωσαν αυτό που είχε πετύχει παλιά μόνο το Goody’s (που γονάτισε τα McDonald’s): στρίμωξαν τα Starbucks! Όπως είπα στην αρχή, δεν έχω καθίσει ούτε μια φορά στο Mikel. Εξαιτίας του Mikel ,όμως, και αυτού του πολύ ωραίου, εξωτικού για την Ελλάδα, πράγματος που λέγεται «ανταγωνισμός», θα απολαμβάνω από εδώ και πέρα φθηνότερα το καφεδάκι μου στο Starbucks. Ευχαριστώ Mikel!» ( https://www.facebook.com/AristidesHatzis/posts/735141186542031).
Στην ουσία, ο κύριος καθηγητής, που διδάσκει σε δημόσιο Πανεπιστήμιο, με γαλήνια πεποίθηση και αυτάρεσκη αίσθηση διαφημίζει και επικαλείται το θεώρημα του περίβλεπτου ανταγωνισμού. Κουβέντα ότι, για τη διατήρηση της ανταγωνιστικότητας (αυτού του πολύ ωραίου, εξωτικού για την Ελλάδα πράγματος σύμφωνα με τον κύριο καθηγητή), απαιτείται αναπόφευκτα εργατική ελαστικότητα, απορρύθμιση των εργασιακών δικαιωμάτων και της προστασίας των εργαζομένων, συνεχείς περικοπές στην κοινωνική ασφάλιση, την υγεία και την παιδεία ώστε να μην παρεμποδιστεί από αναχρονιστικά σοσιαλιστικά κατάλοιπα η ανάπτυξη.
«Ο άνθρωπος που δεν είναι ικανός να αντλεί διαρκώς από μέσα του νέους πόθους, μαζί κι έναν καινούργιο εαυτό, να γυρίζει ως επιβεβαίωση την πλάτη στο παρωχημένο και σαπισμένο, αυτός δεν είναι άνθρωπος: είναι ένας μπουρζουάς, ένας φαρμακοτρίφτης, ένας ουτιδανός.» Αμεντέο Μοντιλιάνι (http://www.modigliani-foundation.org)
Ο κόσμος σε 360 μοίρες. Το μοναδικό '0% Lies & Errors Free' website. Στιγμές και όψεις της ελληνικής (και όχι μόνο) δημόσιας πραγματικότητας από ένα ιστολόγιο που αγαπάει την έρευνα. Επειδή η αλήθεια είναι μεταδοτική.
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
Μέτωπο ενάντια στη διαφθορά, για την ουσιαστική αλλαγή του πολιτικού και πολιτιστικού σκηνικού
Δημοκρατία για την Ελλάδα
Ιστορικές Αναδιφήσεις® _ Περικλής Δεληγιάννης
Sapere aude! - Τόλμα να γνωρίζεις
Sofia's cartooning
Passion for Art
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
Leonidas Vatikiotis
THOUGHTS FOR THE POST-2008 WORLD
Σκέψεις, απόψεις, προβληματισμοί και συναισθήματα. Στοχασμοί που ρίχτηκαν στο διαδίκτυο σαν μπουκάλια στο πέλαγος …
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
"το μεταξύ φωτεινό διάστημα το λέμε Ζωή..."
(λευτεριά στα playmobil)
Επιλεγμένα άρθρα για πολιτική, οικονομία, κοινωνία, οικογένεια, πολιτισμό, ψυχολογία. Ποιοτικές φωτογραφίες και βίντεο .
απέραντο γαλάζιο 