LOOKIN’ OUT MY BACK DOOR …

DJ της ημέρας, ο Γιώργος Ζαχαριάδης

Μεθαύριο είναι η επέτειος της κυκλοφορίας του Cosmo’s factory, του 5ου άλμπουμ των Creedence Clearwater Revival. Το ηχογράφησαν στο Σαν Φρανσίσκο μόλις επέστρεψαν από την περιοδεία τους στην Ευρώπη. Κυκλοφόρησε στις 25 Ιουλίου 1970.

Το Looking out my back door θεωρήθηκε τραγούδι των ναρκωτικών. Το flying spoon υποτίθεται πως αποτελεί αναφορά στην κόκα, οι δε ελέφαντες και όλα τα άλλα σουρεάλ χίπικα είναι τυπικά της περιγραφής ενός trip με LSD. Ο ίδιος ο John Fogerty, ωστόσο, έχει δηλώσει ότι έγραψε το κομμάτι για τον τρίχρονο τότε γιο του, τον Josh.  Εδώ που τα λέμε, μία η άλλη: τι είναι η παιδική ηλικία αν όχι ένα natural high ή ένα strange trip;

* * *

---

Από:https://dimartblog.com/2017/07/23/lookin-out-my-back-door/

B.V.S.C.

Κάτι διακριτικά μελαγχολικό αλλά θερινό; Ας πούμε έτσι. Chan Chan απ’ τους Buena Vista Social Club – σε σκηνοθεσία Wenders. Στην άλλη μεριά του κόσμου (και της ιστορίας).

____________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/07/b-v-s-c/

Διάδρομοι Βρυξελλών: Δεν είδε, δεν άκουσε το Γιούρογκρουπ για την ιδιωτικοποίηση του νερού…

 Γιώργος Βασσάλος – Βρυξέλλες

Χθες στις Βρυξέλλες εκπρόσωποι της γερμανικής καμπάνιας αλληλεγγύης στην Ελλάδα παρέδωσαν στον Τόμας Βίζερ, συντονιστή του Γιούρογκρουπ, 189 χιλιάδες υπογραφές που συλλέχθηκαν μέσα σε ένα μόλις χρόνο στη Γερμανία ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού στην Ελλάδα.Μετά από επιμονή των Γερμανών αλληλέγγυων ο Αυστριακός ευρωκράτης αναγκάστηκε να δεχτεί να παραλάβει τις υπογραφές με τον όρο ότι δε θα παρθούν φωτογραφίες, αφού το Γιούρογκρουπ είναι απλά… ένα άτυπο όργανο χωρίς επίσημο θεσμικό ρόλο και ως εκ τούτου δεν μπορεί να δέχεται αιτήματα των πολιτών. Φυσικά παρακούσαμε. Γιατί συμβαίνει εκτός από άτυπο το Γιούρογκρουπ να είναι και το ισχυρότερο όργανο της ΕΕ. Κι επειδή μας είπαν να μη δημοσιεύσουμε τη φωτογραφία, είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε παρά την απαράδεκτη ποιότητά της.

Μετά από επιμονή των Γερμανών αλληλέγγυων ο Αυστριακός ευρωκράτης αναγκάστηκε να δεχτεί να παραλάβει τις υπογραφές με τον όρο ότι δε θα παρθούν φωτογραφίες, αφού το Γιούρογκρουπ είναι απλά… ένα άτυπο όργανο χωρίς επίσημο θεσμικό ρόλο και ως εκ τούτου δεν μπορεί να δέχεται αιτήματα των πολιτών. Φυσικά παρακούσαμε. Γιατί συμβαίνει εκτός από άτυπο το Γιούρογκρουπ να είναι και το ισχυρότερο όργανο της ΕΕ. Κι επειδή μας είπαν να μη δημοσιεύσουμε τη φωτογραφία, είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε παρά την απαράδεκτη ποιότητά της.Όταν υπογράφηκε το τρίτο μνημόνιο η ελληνική κυβέρνηση απέφυγε να δημοσιευτεί η συγκεκριμένη λίστα των ιδιωτικοποιήσεων στις οποίες είχε συμφωνήσει. Λίγες μέρες μετά την ψήφιση του στη Βουλή όμως ο Γερούν Ντάισσελμπλουμ κατέθεσε τη λίστα αυτή στο ολλανδικό κοινοβούλιο ώστε να εγκριθεί κι εκεί το τρίτο μνημόνιο για την Ελλάδα : η ΕΥΑΘ και η ΕΥΔΑΠ ήταν μέσα σ’αυτή λίστα. Ακολουθώντας την κατά γράμμα, η ελληνική κυβέρνηση πέρασε πολυνομοσχέδιο που παραχώρησε τις ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων το Σεπτέμβρη του 2016.Ο κύριος Βίζερ όμως μας είπε ότι « δεν έχει γνώμη πάνω στο θέμα αφού από την ελληνική κυβέρνηση και διοίκηση άλλοι του λένε όχι και άλλοι ναι γιατί με την ιδιωτικοποίηση θα βελτιωθούν οι υπηρεσίες» κι ότι δε ξέρει καθόλου ποιού ιδέα ήταν η συμπερίληψη της ιδιωτικοποίησης του νερού μέσα στο τρίτο μνημόνιο.

Ο κύριος Βίζερ είναι πρόεδρος σε αυτό που ονομάζεται Euro Working Group και σύμφωνα με την ιστοσελίδα του «προετοιμάζει τις συζητήσεις των υπουργών». Σε αυτό το σώμα οριστικοποίησε την πρώτη της συνθηκολόγηση (και παντοτινή) η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δια του εκπροσώπου της Γιώργου Χουλιαράκη. Αν και η προσπάθεια του Γιάνη Βαρουφάκη να αποποιηθεί τις ευθύνες του ως υπουργού οικονομικών στην εν λόγω συνθηκολόγηση είναι αστεία, η περιγραφή του για το ρόλο του Βίζερ είναι τόσο ανάγλυφη όσο και πραγματική: «ο Τόμας Βίζερ, είναι ουσιαστικά ο ηγεμόνας της Ευρώπης. Ούτε ο Ντάιζελμπλουμ ούτε κανένας άλλος. Ο Τόμας Βίζερ τα τρέχει όλα.»

Για τον Δημήτρη Κουφοντίνα και το Δικαίωμά του στην Άδεια…

Νίκος Κατσιαούνης

Στους (μετα)μοντέρνους καιρούς της ατομικής και συλλογικής αποχαύνωσης είναι λογικό συνακόλουθο οι έννοιες είτε να χάνουν τις σημασίες τους, οδηγούμενες έτσι σε μια τραγική διαστροφή, είτε να επωμίζονται τη μοίρα της εκπόρνευσης. Ο Γερμανoεβραίος πολιτικός στοχαστής Φραντς Νόιμαν (Franz Neumman) εξετάζοντας την περίοδο του Μεσοπολέμου και της Βαϊμαρικής Δημοκρατίας έκανε σαφές το γεγονός ότι η επίκληση της δημοκρατίας από πολιτικούς φορείς κάθε απόχρωσης −ακόμη και εντελώς αντιθετικούς− οδήγησε και στην ελαστικότητα της έννοιας. Συνήθως αυτή η ελαστικότητα αποτελεί και τον προθάλαμο για τη νομιμοποίηση αυταρχικών και ολοκληρωτικών λογικών που, φορώντας τον μανδύα της δημοκρατικής εγγύησης, περιστέλλουν τις κοινωνικές ελευθερίες και τα συλλογικά κεκτημένα. Διότι έχει πάλι πολλάκις αποδειχθεί από την Ιστορία ότι η καλύτερη άμυνα της δημοκρατίας είναι η αυτοκατάργησή της.

Έτσι, όταν οι «σύγχρονες δημοκρατίες» −στην ουσία οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ που τις ελέγχουν− νιώθουν την απειλή του διαφορετικού, δεν διστάζουν να κουρελιάσουν αρκετά από τα θεμελιώδη συγκροτητικά τους στοιχεία με σκοπό τη διατήρηση της κυριαρχίας και των συμφερόντων τους. Η δίκη της 17 Νοέμβρη αποτελεί για τη νεότερη ελληνική ιστορία ένα τέτοιο παράδειγμα καταστρατήγησης της έννοιας του δικαίου και του αστικού νομικού πολιτισμού, που με τόσο στόμφο προωθούν και επικαλούνται τα αλαλάζοντα κύμβαλα της «δημοκρατικής» διαχείρισης και νομιμότητας. Ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό, αρκεί η ηθική να συνταυτίζεται και να εξυπηρετεί τα ιδιοτελή συμφέροντα των κυρίαρχων ελίτ.

Ο τουρισμός και ο ζωολογικός κήπος της παράδοσης …

Από τον Anaximandros Soicher

Η Ελλάδα είναι από τις μεγαλύτερες βαριές βιομηχανίες τουρισμού παγκοσμίως. Κάθε χρόνο επισκέπτες πολλαπλάσιοι του πληθυσμού της, καταφθάνουν για να απολαύσουν το απολλώνιο φως της, την πηγαία φιλοξενία των κατοίκων της, το φαγητό και την άσπιλη στους αιώνες παράδοση και ιστορία της.

Αυτά τάζουν στους ξένους, οι για πάντα ‘’σαλτσαδόροι’’ συντονιστές του Υπουργείου Τουρισμού και τα ταξιδιωτικά γραφεία. Που σε μία προσπάθεια εξιδανίκευσης του προϊόντος ‘’Ελλάδα’’, εξαπατούν και τους γηγενεις και τους ξένους.

Καλούμαστε λοιπόν, να συμπεριφερθούμε σαν άμεσοι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, με προεκτάσεις κωμικοτραγικές. Ανασφάλιστοι Κούροι που τελούν χρέη γκαρσονιού και τσακισμένες από την ορθοστασία Καρυάτιδες που δεν πληρώνονται τις υπερωρίες τους, γίνονται το υπηρετικό προσωπικό ‘’φιλελλήνων’’, που αδιαφορώντας πλήρως για την ελληνικότητα μας, έρχονται για να ‘’ζήσουν το μύθο τους στην Ελλάδα’’, όπως έλεγε και ένα παλιότερο σλόγκαν του ΕΟΤ.

Βέβαια πρόβλημα δεν τίθεται, οι γηγενείς το βουλώνουν καθώς τα αρπάνε απ’ τους ξένους, και οι ξένοι δεν νοιάζονται για την εξαπάτηση, καθώς ποτέ δεν την ανακαλύπτουν. Για να μπορέσει ένας τουρίστας να καταλάβει την πλαστή εικόνα της Ελλάδας που του σερβίρουν, πρέπει να αποκτήσει άποψη. Πρέπει να αποτινάξει την παθητικότατη ιδιότητα του τουρίστα και να αρχίσει να φιλτράρει το κάθε τι ‘’ελληνικό’’ που του αραδιάζουν, μέσα από τα αυστηρά φίλτρα του εξερευνητή.

Βέβαια, οι τουρίστες με εξερευνητικές διαθέσεις σπανίζουν, καθώς τις τελευταίες δεκαετίες, ο ελληνικός τουρισμός, έχει μετατραπεί ,στο μεγαλύτερο φάσμα του, σε γηροκομείο πολυτελείας. Κουρασμένοι λογιστές, οδοκαθαριστές και μανάβηδες εκ Γερμανίας, Γαλλίας και Ρωσίας ορμώμενοι, ρίχνουν άγκυρα στα νησιά και τις πόλεις της χώρας μας. Για να φάνε πουρέ από σκόνη πατάτας, να πιούνε νερωμένη ρακή και να απολαύσουν μια ή δυο φορές την εβδομάδα τις περιβόητες ‘’Ελληνικές βραδιές’’ που κάθε ξενοδοχείο συνηθίζει να οργανώνει.

Οι λεγόμενες αυτές ‘’Ελληνικές βραδιές’’, είναι ο πιο βίαιος τρόπος να βρεθούμε τετ α τετ με την πολιτισμική μας γύμνια και τη λαογραφική μας αγραμματοσιά. Δεν μας αφορά να προάγουμε τον πολιτισμό μας, δεν μας αφορά να τους δείξουμε το ποιοι είμαστε, αλλά κόβουμε τον κώλο μας, να τους αποδείξουμε πως είμαστε αυτοί που φαντάζονται. Έτσι, μοιραία γινόμαστε όλοι οι εμπλεκόμενοι, κομμάτι μιας καρικατούρας, γινόμαστε μια κλισέ καρτ ποστάλ, με αγορασμένα χαμόγελα και πανάκριβα πληρωμένη ‘’φιλοξενία’’.

Για να το καταφέρουμε αυτό, καταντάμε θορυβώδεις και πληκτικοί. Κάνουμε φανφάρικες  ακροβατικές κινήσεις, σηκώνουμε τραπέζια με τα σαγόνια μας και ισορροπούμε σαν μαϊμούδες πάνω σε στόμια γυάλινων μπουκαλιών. Είμαστε ο περήφανος ελληνικός λαός που οι ξένοι ήρθαν να θαυμάσουν, μαϊμούδες που χόρευαν για μάρκα, φράγκα και λιρέτες. Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 αυτό άλλαξε, αλλά το Ευρώ δεν μας εμπόδισε, ούτως ή άλλως μέχρι τότε είχαμε γίνει εκ πεποιθήσεως δουλοπρεπείς, οπότε τα ακροβατικά και η οχλαγωγία δεν σταμάτησαν.

Άντε μετά να βγάλεις ψεύτη τον Πετρόπουλο που σαν ερωτήθηκε το ’99 για το μέλλον των Ελλήνων, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, είπε τα παρακάτω:

‘’Δεν μένει ας πούμε επαγγελματικά κανένα άλλο μέλλον για τον Έλληνα απ’ το να αποβεί γκαρσόνι σε τουριστικά ρεστοράν ή συλλέκτης καποτών στο δρόμο, από τις καπότες που θα πετάνε οι ξένοι τουρίστες, τίποτα άλλο…’’

Η παράδοση έχει γίνει χρόνια τώρα το Xanax των νεοελλήνων, έχει γίνει το φανταστικό αποκούμπι ενός λαού που προσκολλάται με μύριους τρόπους στο παρελθόν, μπας και ξεχάσει το παρόν του.

-Αλλά αφού η παράδοση είναι τόσο ζωτικής σημασίας για τον σύγχρονο Έλληνα, τότε γιατί κατηγορούμαστε για προσβολή απέναντί της κύριε Μάνο;

-‘’Γιατί η παράδοση έχει αξία, μονάχα όταν δεν στηρίζεται στην αναπαράσταση, αλλά στην καθημερινή και δίχως επιτήδευση ζωή μας.’’

(Μάνος Χατζιδάκις, Τα σχόλια του Τρίτου, Εκδόσεις ΕΞΑΝΤΑΣ (σελ.146)

__________________________________________________

Aπό:http://www.nostimonimar.gr/o-tourismos-ke-o-zoologikos-kipos-tis-paradosis/

Δημοκρατία δεν είναι μόνο η Αθήνα (του Περικλή)…

Στο κείμενο του Το συμβάν της δημοκρατίας, η αξία του Περικλή και το ατόπημα του Umberto Eco ο καθηγητής Γιώργος Οικονόμου διατύπωσε μια σειρά αντιρρήσεων επάνω στο σκανδαλιάρικο (ομολογουμένως) κείμενο του Umberto Eco «Περικλής ο λαϊκιστής». Ο  χαρακτηρισμός που έδωσε ο κ. Οικονόμου στην κριτική του Eco, «ατελής και επιπόλαια», είναι κατανοήσιμος.  Η συμφωνία μας στο σημείο αυτό δεν αναιρεί όμως το γεγονός πως η κριτική που ασκεί ο Eco στην πολιτική προσωπικότητα του Περικλή (ακόμα και επιπόλαια), περιέχει παρατηρήσεις που είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε υπόψη μας. Στο παρόν κείμενο δεν θα σταθούμε στα αμφιλεγόμενα σημεία του Θουκυδίδη και του Περικλή αλλά θα μετατοπίσουμε το κέντρο της συζήτησης γύρω από τον τρόπο που αποτιμούμε σήμερα την αθηναϊκή δημοκρατία και τις προοπτικές μιας μελλοντικής.

Οφείλουμε πρώτα να ξεκαθαρίσουμε το εξής: Χωρίς αμφιβολία η κοσμοαντίληψη μας έχει διαμορφωθεί στην σκιά των επιτευγμάτων που παρήγαγε ο 5ος π.Χ. αιώνας. Υπό την έννοια αυτή η συζήτηση για την αθηναϊκή δημοκρατία και τον Θουκυδίδη, όσες φορές και να επαναληφτεί είναι πάντα επίκαιρη και έχει πάντα κάτι νέο να προσφέρει. Οφείλουμε όμως να παραδεχτούμε ότι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε την θέση της αθηναϊκής δημοκρατίας στην ιστορία, «το κατ’ εξοχήν πολιτικό γεγονός, το συμβάν», την μυστικοποιεί και την εξιδανικεύει πέραν κάθε δόκιμου θαυμασμού. Η εξιδανίκευση του αθηναϊκού δήμου επιβεβαιώνεται σχεδόν κάθε φορά που μια συζήτηση για την δημοκρατία καλύπτεται από το πέπλο του προτύπου της και εξαναγκάζεται να αναδιατυπώνει ξανά και ξανά τους ίδιους επαίνους. Η επανάληψη αυτή εκτός από την κούραση και το αδιέξοδο που επιφέρει, έρχεται και σε αντίφαση με μια από τις πιο βασικές προϋποθέσεις του δημοκρατικού ιδεότυπου: Την αποδαιμονοποίηση.