Radiohead …

Η δική μας παιδεία, η παιδεία που χτίσαμε παράλληλα με όσα μας πέταγε στο κεφάλι το σχολείο, χτίστηκε κυρίως από δίσκους και από ταινίες.
Το διάβασμα, το θέατρο, η πολιτική, το γούστο προέκυψαν απλά ως προεκτάσεις ακουσμάτων και θεάσεων. Και αν έβλεπες ταινίες με φανατικό τρόπο, ο τρόπος που άκουγες μουσική ήταν σχεδόν οπαδικός.
Τα συγκροτήματα όριζαν τις σχέσεις, τις παρέες, τον κοινό σου κώδικα. Και εδώ δεν μιλάω για γενιά όσο για μια νοητή και φαντασιακή προέκταση της δικής μου παρέας προς το πλήθος.
Εναν συγκεκριμένο τρόπο απέναντι στα πράγματα με καταγεγραμμένο παρελθόν και αναπόφευκτο μέλλον. Ενα σύνολο ανθρώπων που μπορεί να χάθηκαν ή να μη συναντήθηκαν ποτέ.
Λίγο η εμφάνιση των Radiohead στο Glastonbury, λίγο η συμπλήρωση είκοσι ετών από την κυκλοφορία του «OK Computer» με τα νέα κομμάτια και τα βιντεοκλίπ που τα συνοδεύουν, μου φέραν στο μυαλό την πρώτη φορά που άκουσα το «OK Computer». Και μετά, την πρώτη φορά που το άκουσα με φίλους.
Και λίγο μετά τη συναυλία τους στον Λυκαβηττό, πριν από 17 χρόνια (η πρώτη μου συναυλία). Και μετά, την πρώτη φορά κάθε επόμενου δίσκου. Και μετά, ένα συναίσθημα τελείως προσωπικό, ένα συναίσθημα που σχεδόν δεν μπορείς να μοιραστείς, για τη σχέση σου με κάτι το οποίο ενώ μοιράζεσαι με χιλιάδες ακροατές το νιώθεις τόσο απόλυτα, τόσο ξεχωριστά δικό σου.
Δεν μπορώ να φέρω εύκολα στο μυαλό μου άλλο γκρουπ που να καταθέτει τόσο ολοκληρωμένη αισθητική πρόταση.
Και όταν μιλώ για αισθητική πρόταση περιγράφω κάτι που ξεπερνά τα τραγούδια και απλώνεται στους στίχους, στα επαναλαμβανόμενα μοτίβα και εμμονές τόσο μουσικά όσο στιχουργικά (λέξεις που επανέρχονται, μια συγκεκριμένη στιχουργική ελλειπτικότητα απόλυτα χαρακτηριστική), στην παραγωγή των δίσκων, στη σταθερή συνεργασία στα εξώφυλλα και στο σύνολο του artwork από τον Stanley Donwood από το «The Bends» του μακρινού 1995 μέχρι σήμερα, τις σκηνικές τους εμφανίσεις και τον τρόπο διαχείρισης των μίντια και του διαδικτύου, τους προσωπικούς δίσκους και τις συνεργασίες, τα βιντεοκλίπ.
Μια συνολική πρόταση που μπορεί να έχει ως αναμφισβήτητο κέντρο τα τραγούδια του συγκροτήματος, αλλά τελικά η συνομιλία των επί μέρους στοιχείων δίνει ένα αποτέλεσμα κατά πολύ σημαντικότερο από ένα απλό άθροισμα των στοιχείων αυτών.
Ως συνολικό καλλιτεχνικό αποτύπωμα (και εδώ έχω την αίσθηση πως μιλώ υποκειμενικά, αλλά μπορεί να μην είναι κι έτσι) η δουλειά των Radiohead ξεπερνά αυτήν ενός συγκροτήματος της Rock.
Γίνεται αποτύπωση όχι της τάσης κάποιας εποχής αλλά του ίδιου του ήχου της και των μεταλλαγών του. Του ηλεκτρισμού, της έντασης, του θορύβου, της πολυπλοκότητας και της ψηφιακής βουής, της παύσης και της σιωπής. Και μάλιστα όχι με όρους απλής αποτύπωσης αλλά ροής σε εξέλιξη.
Γιατί αν το «OK Computer» κατάφερε να συνοψίσει τα μουσικά μας ακούσματα μέχρι εκείνη την εποχή και να τους δώσει νέο νόημα, το «Kid A» κατάφερε να επεκτείνει τη μουσική μας αντίληψη.
Γιατί αν το «Hail to the thief» κατάφερε να μας επιστρέψει στον ήδη βιωμένο ήχο, όχι ως νοσταλγία αλλά ως μια εκ νέου ανάγνωση ενός σημείου αναφοράς το «In Rainbows» κατάφερε να περιγράψει με τον πιο ξεχωριστό τρόπο τη μελαγχολία του καινούργιου.
Γιατί όσο μαγικά κομμάτια και αν είναι το «Daydreaming» ή το «Identikit», δεν μας εμποδίζουν να γυρίζουμε πίσω στο «Pyramid Song», το «Street Spirit» ακόμη και στο «Creep». Γιατί σε αντίθεση με ό,τι λέγεται τόσο συχνά, δεν πιστεύω πως οι Radiohead αλλάζουν, χτίζοντας πάνω σε προηγούμενες κατακτήσεις.
Οι Radiohead είναι ένα έργο τέχνης εν εξελίξει. Χωρίς τερματισμό, χωρίς άλλο στόχο από την ίδια τη διαδρομή. Μια διαδρομή που επιτρέπει τις επιστροφές αλλά ποτέ τη στασιμότητα. Κι εμείς, ακροατές και θεατές αυτής της εξέλιξης, που είναι η εξέλιξη των ημερών μας αλλά και του ίδιου μας του εαυτού.
Οταν ο γιος μου με ρωτήσει πώς ήμουν στα 18, θα του βάλω να ακούσει το «OK Computer» και θα του βάλω να ακούσει το «Kid A».

–

(στην Εφημερίδα των Συντακτών)

 _________________________________________________________

Aπό:http://tsalapatis.blogspot.gr/2017/07/radiohead.html

Ryan Air, ο νεοφιλελευθερισμός έρχεται! …

Του Νίκου Σταθόπουλου*  (από TVXS)

Η Ryan Air είναι μια «δυναμική»αεροπορική εταιρεία που σχεδιάζει να οργανώσει αεροπορικά ταξίδια με επιβάτες… όρθιους! Μη γελάτε, είναι αλήθεια. Και μην το θεωρήσουμε αστείο, δείχνει τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός και τι κόσμο μας ετοιμάζει.

Ποιο είναι το επιχείρημα του ιδιοκτήτη της εταιρείας: «σήμερα ο κόσμος δεν νοιάζεται να ταξιδέψει όρθιος προκειμένου να πληρώσει λιγότερα». Το θέμα της ασφάλειας το ξεπετάει με μια αληθοφανή μπούρδα: αν πέσει το αεροπλάνο, όλοι σκοτώνονται. Ψέμα βέβαια, πάμπολλα τα παραδείγματα (βλ. Γιάννο Κρανιδιώτη, από τα γνωστά θύματα θανάσιμου τραυματισμού, επειδή το ατύχημα τον βρήκε όρθιο, ενώ σώθηκαν οι καθιστοί επιβάτες).

 

Αλλά ας πάρουμε το θέμα από την αρχή. Σε τι χρησιμεύει η «πρόοδος». Αυτονόητη απάντηση: στο να ζούμε καλύτερα και ασφαλέστερα. Παραδείγματος χάρη, στα αυτοκίνητα μπήκαν ζώνες ασφάλειας, airbag κοκ. Παρά τον ταξικό του χαρακτήρα, αυτό ίσχυε και στο καπιταλιστικό σύστημα. Μέχρι πρότινος τουλάχιστον. Δηλαδή μέχρι την έλευση του νεοφιλελευθερισμού.

Αν ο βιομηχανικός καπιταλισμός του περασμένου αιώνα, δημιούργησε μια μεσαία τάξη, σχετικά ευημερούσα, ο νεοφιλελευθερισμός του δικού μας αιώνα πλέον την προλεταριοποιεί. Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε αυτό το φαινόμενο,  το ζούμε καθημερινά σχεδόν όλοι μας. Το επιχείρημα του μέχρι τώρα καπιταλισμού ήταν ότι με το καθεστώς αυτό, τα 2/3 του κόσμου ευημερεί (άλλοι λιγότερο και άλλοι πολύ περισσότερο, αλλά ας προσπεράσουμε τώρα αυτή την λεπτομέρεια). Στον νεοφιλελευθερισμό η συσσώρευση του πλούτου επιταχύνεται ακραία. Δεν υπάρχει πλέον «κοινωνία των 2/3», αλλά μια νέο-ελίτ του 5% (και πολλά λέω). Το υπόλοιπο 95% βαδίζει ολοταχώς προς το βυθό.

Αυτοί οι νεόπτωχοι αποτελούν όμως ακόμα μια μη αμελητέα εκμεταλλεύσιμη μάζα. Αυτούς λοιπόν στοχεύει η Ryan Air, λέγοντάς τους: «ξεχάστε την πολυτέλεια του καθίσματος, αν θέλετε ακόμα αεροπλάνο, όρθιοι κύριοί μου και το ρίσκο δικό σας!». Αλλά η δολιότητα δεν σταματάει εδώ, και η εξαπάτηση προστίθεται στον κυνισμό. Φτηνότερα τα εισιτήρια της  Ryan Air είναι μόνο… στην πρώτη όψη. Διότι η παμπόνηρη εταιρεία έκανε το εξής εξυπνότατο: τεμάχισε τις υπηρεσίες της, μεταφέροντας το κόστος από ένα «πακέτο» σε πλήθος μικρά κομματάκια.

Έτσι, αν θέλετε πχ να αλλάξετε θέση, ακόμα και αν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις, χρεώνεστε 10 € επιπρόσθετα. Αν δεν προλάβετε να κάνετε ιντερνετικό τσεκίν, ακόμα και αν φτάσετε στο αεροδρόμιο 2 ώρες πριν την αναχώρηση, ακόμα και αν υπάρχουν ελεύθερες θέσεις, ακυρώνεται το εισιτήριό σας και πρέπει να πληρώσετε, επί τόπου, καινούργιο εισιτήριο! Αν, πχ εσείς και το παιδί σας, διψάσετε στη διαδρομή,  θα πληρώσετε 6 ευρώ για λίγο νερό (το οποίο παρεμπιπτόντως απαγορεύεται να φέρετε απ’ έξω).

Επικαλούμενη πάντα τη δήθεν εξυπηρέτηση του κοινού, η λογική της Ryan Air είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους της, πάση θυσία. Αντιστρέφοντας τη λογική της προόδου. «Πρόοδος» πλέον σημαίνει στην πράξη επιδείνωση των συνθηκών ζωής.

Αν η Ryan Air μπορούσε να μας στοιβάζει οριζοντίως, σαν τις σαρδέλες, δεν θα δίσταζε να το κάνει. Για το καλό μας βέβαια, για να πληρώνουμε λιγότερο (ας λογικευτούμε και ας μάθουμε να ζούμε με όσα λεφτά μας μένουν). Βλέπω ότι σύντομα θα καταργηθούν και οι τουαλέτες, στο χώρο των οποίων σίγουρα θα χωράνε 2 ή 3 όρθιοι. Με την «λογική Ryan Air», αξίζει το κόπο να κρατηθείς λίγες ώρες, αν είναι να πληρώσεις λιγότερο. Και όσοι δεν μπορούν, ας φροντίσουν να έχουν ένα μπουκαλάκι άδειο μαζί τους. Εξάλλου, αν το ξεχάσουν, σίγουρα η Ryan Air θα έχει προβλέψει να τους προσφέρει ένα, στη συμβολική τιμή, ας πούμε των 15 €.

Ίσως αυτή η κριτική σας φανεί υπερβολική. Μάθετε λοιπόν ότι η Ryan Air πράγματι προσπάθησε πρόσφατα να επιβάλει ταρίφα για την χρήση της τουαλέτας και να ζυγίζει τους επιβάτες για να τους χρεώνει… με το κιλό. Σαν οι άνθρωποι να ήταν κατσίκες ή καρπούζια προς μεταφορά.

Γιατί όμως αυτό μας εκπλήσσει;  Αυτή τη φθορά της καθημερινής  ζωής δεν βιώνουμε σήμερα; Η πρόοδος της επιστήμης και της τεχνολογίας κάνει αλματώδη βήματα. Ζούμε όμως καλύτερα; Η τεράστια πλειοψηφία του κόσμου αντιμετωπίζει όλο και μεγαλύτερες δυσκολίες. Ταυτόχρονα οι ανισότητες μεγαλώνουν (σήμερα 8 «Κροίσοι» κατέχουν όσο πλούτο κατέχουν οι 3,6 δισεκατομμύρια φτωχότεροι άνθρωποι). Πλούτος παράγεται, αλλά τον απορροφάνε όλο και λιγότεροι, όλο και περισσότερο, μέχρι σκασμού.

Αυτός είναι ο κόσμος που ζούμε σήμερα. Και η Ryan Air είναι μόνο ένα γλαφυρό μικρό παράδειγμα.

* O Νίκος Σταθόπουλος είναι πολιτικός επιστήμονας και έχει σπουδάσει στον Καναδά

_________________________________________________________

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/07/ryan-air.html

H ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΗΣ ΓΙΑ ΤΟΝ EMMANUEL MACRON…

ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ ΤΟΥ 2015

Ήταν πριν περίπου δύο χρόνια, όταν ο Emmanuel Macron, ως υπουργός οικονομίας της Γαλλίας, συνέγραφε από κοινού με το Γερμανό ομόλογό του και αντικαγκελάριο Zigmar Gabriel ένα κείμενο[1]σχετικά με την ανάγκη προχωρήματος κι εμβάθυνσης της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Το κείμενο αυτό ακολούθησαν κάποιες πρόχειρες συνεντεύξεις Τύπου, μέχρι που η κοινή προσπάθεια των δυο τους εγκαταλείφθηκε, αφού πρώτα όμως ο Macron είχε καταφέρει να κάνει γνωστό το όνομά του εκτός Γαλλίας.

Στις τότε παρεμβάσεις τους αναγνώριζαν την ανάγκη για μια πιο ενιαία διακυβέρνηση των ευρωπαϊκών θεσμών, στη βάση της οικονομικής και πολιτική κρίσης Ε.Ε και Ευρωζώνης. Σημεία αναφοράς ήταν αφενός η Ελλάδα και η πολύμηνη διαπραγμάτευση της ελληνικής κυβέρνησης με τους «θεσμούς» (είμαστε ακόμα πριν το δημοψήφισμα και τη συμφωνία του Ιουλίου του ’15) και αφετέρου το Ηνωμένο Βασίλειο, όπου το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης των ευρωπαϊκών συνθηκών και του δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι στην Ε.Ε. εισερχόταν δυναμικά στο προσκήνιο, μετά τη συντριπτική νίκη του David Cameron στις εκλογές λίγες εβδομάδες νωρίτερα.

Βασικό σημείο της πρότασής τους ήταν η δημιουργία ενός κοινού προϋπολογισμού για τις χώρες του ευρώ, ένα βήμα απαραίτητο, σύμφωνα με τους συγγραφείς, για μια πιο κοινή οικονομική διακυβέρνηση και για την αναστροφή της απόκλισης ανάμεσα στο «σκληρό πυρήνα» του Ευρώ και τις υπόλοιπες χώρες, απόκλιση την οποία η εμμονή στη δημοσιονομική πειθαρχία ενέτεινε – και που σε κάθε περίπτωση ανάγκαζε (κι αναγκάζει) τη Γαλλία να «τεντώνεται» ανάμεσα στις δύο αποκλίνουσες ομάδες κρατών.

Δύο χρόνια μετά, το ελληνικό πρόβλημα έχει παρέλθει (τουλάχιστον ως πολιτικό «πρόβλημα» αμφισβήτησης Ε.Ε και Ευρωζώνης από τα αριστερά), το Brexit είναι γεγονός και οι προτάσεις Macron-Gabriel απέχουν πολύ από το να εφαρμοστούν, παρότι αποτέλεσαν τη βάση της προεκλογικής ατζέντας του πρώτου, μαζί με ακόμα πιο φιλόδοξες προτάσεις όπως η ύπαρξη κοινού Υπουργείου Οικονομικών ή ακόμα και Κοινοβουλίου της Ευρωζώνης (κατά τη λογική περισσότερη δημοκρατία = περισσότερη γραφειοκρατία).

Ο επικίνδυνος ρόλος των ΜΚΟ…

Με αφορμή την προχτεσινοβράδυνη συναυλία που διοργάνωσε στο Καλλιμάρμαρο η Μη Κυβερνητική Οργάνωση (ΜΚΟ) του Γιάννη Αλαφούζου «Όλοι μαζί μπορούμε», με την συνδρομή του Διονύση Σαββόπουλου, σκέφτηκα να καταγράψω μερικές σημειώσεις. Όχι για τον Νιόνιο, παρ’ ότι ανήκω σε μια γενιά που μεγάλωσε με τον τροβαδούρο της «Ρεζέρβας», προβληματίστηκε από την επικίνδυνη στροφή που έκανε είκοσι χρόνια αργότερα οδηγώντας το «Φορτηγό» του και έκοψε τα σούρτα-φέρτα μαζί του όταν τον είδε με ένα απαράδεκτο «Κούρεμα». Οι σημερινές σημειώσεις μου έχουν να κάνουν με τις περίφημες ΜΚΟ.

Ευθύς εξ αρχής πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η έννοια «ΜΚΟ» δεν είναι καθόλου μα καθόλου αθώα, μολονότι ως τέτοια ξεκίνησε το 1945, όταν ο ΟΗΕ χρησιμοποίησε για πρώτη φορά τον όρο «non-governmental organizations (NGO)» για να χαρακτηρίσει τους διάφορους μη κρατικούς οργανισμούς που παρευρίσκονταν ως παρατηρητές στις συνελεύσεις του. Πολύ σύντομα, οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ ανακάλυψαν τα πλεονεκτήματα που έχει η εκχώρηση στις ΜΚΟ ορισμένων δραστηριοτήτων αλλά και υποχρεώσεων του κράτους.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις: Βραβείο από το Ίδρυμα Ροκφέλλερ για την «ΜΚΟ της χρονιάς» στην Ινδία.

Το σημαντικώτερο πλεονέκτημα είναι ότι οι ΜΚΟ μπορούν να επηρεάζουν αποτελεσματικά την κοινή γνώμη. Κλασσικό παράδειγμα αποτελούν οι γνωστές πανίσχυρες ΜΚΟ Greenpeace και WWF, οι οποίες έχουν καθοριστική συμβολή στην διαμόρφωση γνώμης πολλών εκατομμυρίων οπαδών και μελών τους σε όλες τις χώρες του κόσμου. Από την δεκαετία του ’50 κιόλας οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ κατάλαβαν ότι η εξωτερική τους πολιτική έχει πλέον στην διάθεσή της ένα εξαιρετικό εργαλείο αφού οι ΜΚΟ μπορούν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη των διαφόρων χωρών, διευκολύνοντας το σχέδιο σταδιακής μετατροπής κυρίαρχων κρατών σε δορυφόρους ή υποτελείς τής Ουάσινγκτον.

Tο μεροκάματο του δρόμου και του τρόμου…

“Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;”

Αυτή είναι μια ερώτηση που όλοι έχουμε ακούσει ως παιδιά. Πέρα απ’ τα συνηθισμένα (μπαλαρίνα, τραγουδίστρια, ποδοσφαιριστής, αστροναύτης, έμπορος ναρκωτικών, πόρνη), κάποιες απαντήσεις μπορεί να είναι πολύ αστείες ή σοφές.

Την καλύτερη απάντηση την έχω ακούσει από ένα κορίτσι.
“Πάλι παιδί”, είπε κα όλοι αναρριγήσαμε.

Προσπαθήστε να θυμηθείτε εσείς τι απαντούσατε. Δείχνει πολλά για το χαρακτήρα σας, για τη βάση του, που χτίζεται τα πρώτα χρόνια της ζωής (έτσι, τουλάχιστον, ισχυρίζονται οι ψυχολόγοι).

~~{}~~

Αναρωτιέστε τι απαντούσε ο Γελωτοποιός-παιδί; Δεν θα σας κουράσω με αινίγματα.

Κορδωνόμουν κι έλεγα: “Πρόεδρος της Δημοκρατίας”.

Έχοντας μια διαστρεβλωμένη άποψη της ανθρώπινης ιεραρχίας πίστευα ότι αυτό ήταν το ανώτερο αξίωμα. Δεν είναι τυχαίο ότι κατέληξα στη συγγραφή.

Οι καλλιτέχνες είναι οι πιο ματαιόδοξοι άνθρωποι (αν εξαιρέσουμε τους πολιτικούς).

~

Ο αδελφός μου πάντα με κορόιδευε για εκείνη την επιλογή. Αυτός ήθελε να γίνει πυροσβέστης. Και το κατάφερε (έστω ως εποχιακός).

“Γι’ αυτό”, μου έλεγε, “πρέπει να βάζεις χαμηλούς στόχους. Έτσι έχεις περισσότερες πιθανότητες να τα καταφέρεις και γίνεσαι ευτυχισμένος. Εγώ έγινα πυροσβέστης, εσύ δεν θα γίνεις πρόεδρος της δημοκρατίας.”

“Μη βιάζεσαι”, του έλεγα. “Ποτέ δεν ξέρεις.”

~~{}~~

Η αλήθεια είναι ότι από την εφηβεία και μετά, όταν κατάλαβα το διακοσμητικό ρόλο του προέδρου, απαρνήθηκα το παιδικό μου όνειρο.

Ο συγγραφέας (ειδικά αν είναι νομπελίστας!) είναι σημαντικότερος από τον πρόεδρο μιας μικρής χώρας των Βαλκανίων, έτσι δεν είναι;

Όμως τώρα πια, καθώς αγγίζω τα σαράντα και αντιλαμβάνομαι ότι νόμπελ λογοτεχνίας θα είναι δύσκολο να πάρω (αν και ποτέ δεν ξέρεις), δεν μου φαίνεται άσχημη μια θητεία στην προεδρία της ελληνικής δημοκρατίας.
Αφού αυτή είναι η πιο καλοπληρωμένη, η πιο χαλαρή, η πιο εύκολη δουλειά που μπορείς να κάνεις στην Ελλάδα.

Απλώς ακούς τα κάλαντα και πας στις παρελάσεις. Ταξιδεύεις σε όλον τον κόσμο δωρεάν, έχεις πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη μετά από τέσσερα χρόνια “δουλειάς”. Τα παιδιά και οι ηλίθιοι σε θεωρούν σημαντικό και κανείς, μα κανείς, δεν περιμένει τίποτα από σένα.

Ίσως να κάνω και λάθος. Μόνο αν μπεις στα παπούτσια του άλλου μπορείς να καταλάβεις τι δρόμους περπατάει.

~~{}~~

Ενώ περπατάω (μπουσουλάω μάλλον) προς το νόμπελ έχω κάνει πολλές δουλειές. Από καραγκιοζοπαίχτης ως μπογιατζής κι από ψήστης ως βιβλιοπώλης.

Κάθε δουλειά, μέχρι να την κάνεις σου φαίνεται εύκολη ή μάλλον ποτέ δεν έχεις αναρωτηθεί πώς είναι να κάνεις αυτή τη δουλειά.

Ποτέ δεν έχεις σκεφτεί πόσες ώρες δουλεύουν οι υπάλληλοι βιβλίου-χάρτου στην έναρξη της σχολικής περιόδου, αφού είναι πολύ πιο σημαντικό να πάρεις όσο πιο γρήγορα γίνεται τα τετράδια του παιδιού σου.

Ουσιαστικά (αυτή τη λέξη τη χρησιμοποιώ πολύ συχνά, πρέπει να βρω συνώνυμα), ουσιαστικά αυτοί οι άνθρωποι δεν υπάρχουν ως άνθρωποι, αλλά μόνο ως εργαλεία.

Το γιατρό τον κοιτάς στα μάτια όταν σου μιλάει για τα αυξημένα επίπεδα λευκών αιμοσφαιρίων στο αίμα σου. Αλλά ο σερβιτόρος είναι ένας “Άνθρωπος χωρίς Ιδιότητες”.

~~{}~~

Αυτό το καλοκαίρι ανακάλυψα (βίωσα, μόνο έτσι μπορείς στ’ αλήθεια να καταλάβεις), σε πόσο δύσκολες συνθήκες εργάζονται οι προλετάριοι της ασφάλτου.

Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν όλοι όσοι βγάζουν το μεροκάματο του τρόμου στο δρόμο (το μεροκάματο του δρόμου).

~

Όλα ξεκίνησαν όταν ρώτησα έναν φίλο μπλόγκερ από τη Ζάκυνθο, τον Χρήστο, αν γνωρίζει για καμιά καλοκαιρινή δουλειά στο νησί του. Εκείνος το έψαξε και μ’ έστειλε (μέσω γνωστού, ακόμα κι εκεί μέσο χρειάζεται), σε μια εταιρεία κούριερ στη Θεσσαλονίκη.

Μηχανάκι δεν ξέρω να οδηγώ, με το ποδήλατο θ’ αργούσα, οπότε ανέλαβα τις παραδόσεις με το αυτοκίνητο.

Πολύ σύντομα, από την πρώτη μέρα, αντιλήφθηκα τα εξής:

Το αυτοκίνητο της εταιρείας ήταν ανασφάλιστο, όπως -φυσικά- ανασφάλιστος ήμουν κι εγώ ως εργαζόμενος. (Τώρα που το σκέφτομαι δεν με ρώτησαν καν το επίθετο μου!)

Αν τράκαρα, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να βγω από το αυτοκίνητο και να φύγω σφυρίζοντας, αφού δεν υπήρχα καν.

~

Ο μισθός, για να μαθαίνετε εσείς που είστε μακροχρόνια άνεργοι ή πρόεδροι της δημοκρατίας, ήταν 10 ευρώ για μερική απασχόληση (χωρίς να γράφει κανείς τις υπερωρίες) και 20 ευρώ για να τρέχεις όλη μέρα.

Τουτέστιν 250 ευρώ το μήνα στην πρώτη περίπτωση και το αστρονομικό ποσό των 500 -“αμα έχει δουλειά”.

~~{}~~

Συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα της ανάπτυξης:

Φτάνεις στο γραφείο και σου δείχνουν 20-30 χαρτόκουτα, κάθε μεγέθους και βάρους. Τα στριμώχνεις στο αυτοκίνητο (το οποίο είναι ένα απλό ΙΧ, όχι φορτηγάκι). Τα βάζεις στο πορτ-μπαγκάζ, στην πίσω θέση, στη θέση του συνοδηγού, στα πόδια σου, στο κεφάλι σου -αν χωράει βάζεις κι ένα στον κώλο σου.

Με αυτό τον τρόπο δεν μπορείς να δεις πίσω από τον μεσαίο καθρέφτη ούτε από τον δεξιό, οπότε κάνεις όπισθεν κοιτώντας τον αριστερό και κάνοντας το σταυρό σου (κανείς δεν είναι άθεος σε ένα ανασφάλιστο αυτοκίνητο κούριερ).

Κλιματισμό το αυτοκίνητο δεν έχει, φυσικά, που νομίζετε ότι δούλευα; Στο Ντουμπάι;

Αφού γεμίσεις το αυτοκίνητο φτιάχνεις έναν “χάρτη”, για το πως θα παραδώσεις τα πακέτα ξοδεύοντας τη λιγότερη βενζίνη και χρόνο. (Η Τεμπλ Γκράντιν θα ήταν εξαιρετική κούριερ).

~

Σημείωση: Τις μισές από τις μέρες που “εργάστηκα” στη συγκεκριμένη εταιρεία το αυτοκίνητο τους ήταν χαλασμένο. Έτσι “έπρεπε” να κάνω τη διανομή με το δικό μου αυτοκίνητο.

Χωρίς να υπολογίσουμε τη φθορά της οκτάωρης χρήσης, ας αναφερθούμε μόνο στα καύσιμα. Η υπεύθυνη του γραφείου μου έδινε πέντε ή δέκα ευρώ για να βάλω βενζίνη.

Αναλογιστείτε τώρα, πόσες ώρες οδηγείς με πέντε ευρώ βενζίνη στην Ελλάδα της ανάπτυξης.

–

Καθώς ακολουθείς την πιο σύντομη διαδρομή του “χάρτη” σου σε καλούν από το γραφείο, για να πας στην άλλη μεριά της περιοχής που καλύπτεις, προκειμένου να κάνεις μια επείγουσα παραλαβή.

Η στιχομυθία πάει ως εξής:

ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ: Που βρίσκεσαι τώρα;
ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ: Στη Μαγαδασκάρη και μετά έχω ένα δέμα για Ζανζιβάρη.
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ: Σε πόση ώρα μπορείς να βρίσκεσαι στη Χαβάη;
ΓΕΛΩΤΟΠΟΙΟΣ (έκπληκτος και έντρομος): Είναι στην άλλη μεριά της Γης… Σε μισή ώρα;
ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΓΡΑΦΕΙΟΥ: Σε δέκα λεπτά κλείνουν. Τρέχα εκεί τώρα, είναι καλοί πελάτες. Αλλά πρώτα πέρνα από το νησί του Πάσχα να παραλάβεις ένα άγαλμα.

~~{}~~

Ακόμα κι αν κατάφερνες να φτάσεις στη Χαβάη πριν κλείσουν οι “καλοί πελάτες” (αλόχα), έπρεπε να βρεις κι ένα μέρος να παρκάρεις χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε χτυπήσουν.

Αυτό, στα δρομάκια της Χαβάης, που ως γνωστόν μετά βίας χωράνε ένα αυτοκίνητο, ήταν όνειρο θερινής νυκτός.

Μετά από τρεις άκαρπους γύρους παρατούσα το αυτοκίνητο σε κάποια διάβαση ή πάρκινγκ αναπήρων.
Οι προλετάριοι του δρόμου δεν έχουν κοινωνικές ευαισθησίες -ή τις χάνουν.

~~{}~~

Την τρίτη μέρα της δουλειάς έβρεχε καταρρακτωδώς από τα χαράματα (ω της ατυχίας! Μεσοκαλόκαιρο και να πλημμυρίζουν οι δρόμοι!)

Λόγω της βροχής έπρεπε να έχω κλειστά τα τζάμια (για μη βρέχονται τα παραπεταμένα χαρτόκουτα). Αλλά χωρίς κλιματιστικό τα τζάμια είχαν γίνει “γάλα” και δεν μπορούσα να δω τίποτα πίσω πλάι και μπροστά. Ήταν σαν να οδηγούσα μέσα στην ομίχλη -και έπρεπε να βιαστώ!

Μέχρι να παραδώσω τα πρώτα δέκα πακέτα είχα βραχεί από την κορυφή ως τα νύχια (δεν μπορείς να κουβαλάς ένα δέμα τριάντα κιλών και να κρατάς και ομπρέλα).

Βλαστημούσα την τύχη μου, τον καιρό, κι εκείνον τον κρετίνο που είχε γράψει μια διεύθυνση λάθος.

Και -αλήθεια- εκείνη τη στιγμή δεν θυμόμουν καθόλου ότι είμαι συγγραφέας ή ότι κάποτε ήθελα να γίνω πρόεδρος της δημοκρατίας. Το μόνο που είχε σημασία ήταν η επιβίωση.

Να φτάσω ζωντανός στην Προέκταση Πόντου 212 και να παραδώσω τα παπούτσια που είχε παραγγείλει κάποιος από το ίντερνετ.

~~{}~~

Θα κλείσω αυτό το κείμενο συναδελφικά (πρώην έστω).

Την επόμενη φορά που κάποιος κουριερίστας θα σας παραδώσει κάτι, παπούτσια ή πίτσα, αφήστε του, ως φιλοδώρημα, το ενάμιση ευρώ από τα ρέστα της αντικαταβολής.

Μέχρι να πάρει το νόμπελ λογοτεχνίας ή να γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας θα βασίζεται πιο πολύ στη γενναιοδωρία σας, παρά στο μισθό του.

~

Καλό ξημέρωμα και καλό κουράγιο σε όλους όσοι κάνουν το μεροκάματο του δρόμου.

ΥΓ τέχνης: Το “Μεροκάματο του τρόμου” είναι μια εξαιρετική (καλτ) νουβέλα του Ζωρζ Αρνώ, που έχει γίνει και ταινία (εξίσου καλτ) με τον Ιβ Μοντάν στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Από εκεί και οι φωτογραφίες.

~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός https://www.facebook.com/gelotopoios/

---

Aπό:http://www.nostimonimar.gr/wages-of-fear/

Ο έλληνας ογκόλιθος των μαθηματικών που πήγε στις ΗΠΑ ως «επικίνδυνος κομμουνιστής»…

Ο αντιστασιακός δασκαλάκος του χωριού, Χρήστος Παπακυριακόπουλος, που θα γινόταν ο περιβόητος «Πάπα» του Πρίνστον!

Όταν ρώτησαν κάποτε τον πατέρα της Θεωρίας των Κατηγοριών, τον σπουδαίο πολωνο-αμερικανό μαθηματικό Samuel Eilenberg, αν υπάρχει σύγχρονος έλληνας μαθηµατικός στο μέγεθος ενός Ευκλείδη ή Αρχιµήδη, εκείνος απάντησε αμέσως χωρίς να το σκεφτεί: «Φυσικά, ο ‘‘Πάπα’’!».

Τον «Πάπα» τον ήξεραν όλοι στις ΗΠΑ, καθώς εκεί θα περνούσε πάνω από 25 χρόνια κλεισμένος στο γραφειάκι του στο Πρίνστον ψάχνοντας να λύσει το μεγαλύτερο και πιο επίμονο μαθηματικό πρόβλημα όλων των εποχών, τη σπαζοκεφαλιά που έβαλε ο Πουανκαρέ στις διάνοιες του μέλλοντος.

Αυτό έκανε ο σιωπηλός μετανάστης Χρήστος Παπακυριακόπουλος στον Νέο Κόσμο, ένας σωστός ερημίτης που αφιέρωσε ζωή και καριέρα στη μεγάλη του αγάπη, την τοπολογία. Την Εικασία του Πουανκαρέ δεν θα την έλυνε, άνοιξε ωστόσο διάπλατα τον δρόμο για την καλύτερη προσέγγισή του κορυφαίου μαθηµατικού προβλήµατος, αν και μικρή σημασία έχει όλο αυτό για το μέγεθός του.

Ξένος σε όλους και ειδικά στον τόπο του, ο μεγάλος Παπακυριακόπουλος ήταν άλλο ένα πραγματικό μυστήριο του κόσμου των μαθηματικών. Εσωστρεφής, σωστός ερημίτης, ήταν ένας άνθρωπος που ζούσε και ανέπνεε αποκλειστικά για τα μαθηματικά. Η ζωή του παρέμεινε μάλιστα κλασικό ανέκδοτο του Πρίνστον, του κορυφαίου αμερικανικού πανεπιστημίου στο οποίο θα περνούσε ο Παπακυριακόπουλος τα τελευταία 25 χρόνια της ζωής του, καθώς τέτοιον εκκεντρικό τύπο δεν είχαν ματαδεί εκεί στις ΗΠΑ.

«Πάπα» και Edwin Moise ήταν οι δυο μεταπτυχιακοί φοιτητές του Πρίνστον που έβαλαν στόχο ζωής να λύσουν την Εικασία. Ο Moise φάνταζε ο άνθρωπος που θα έκανε τη δουλειά: αλαζόνας και εξωστρεφής, είχε ήδη στο ενεργητικό του δυο ξακουστές επιτυχίες στην τοπολογία και όλα έδειχναν πως θα έκανε σκόνη και τον Πουανκαρέ.

Από την άλλη, ο συνεσταλμένος έλληνας μετανάστης που πήγε στις ΗΠΑ με το καθεστώς του πολιτικού πρόσφυγα, μιας και η Ασφάλεια της πατρίδας του καλούσε διαχρονικά τις πρυτανικές αρχές του Πρίνστον να τον απελάσουν ως «επικίνδυνο κομμουνιστή», ήταν μια άλλη ιστορία. Αυτός έγινε γνωστός στα πηγαδάκια για την περίεργη, σχεδόν ψυχαναγκαστική του φύση. Ο θρύλος έλεγε μάλιστα πως όταν έφτασε στο Πρίνστον, έπιασε ένα δωματιάκι σε ένα μοτέλ και δεν ξαναβγήκε ποτέ. Ούτε τις βαλίτσες του έλεγαν πως δεν άδειασε, υιοθετώντας απλώς μια ρουτίνα που θα τηρούσε ευλαβικά κάθε μέρα: δουλειά μέχρι το τελευταίο λεπτό, με εξαίρεση εκείνον τον σύντομο μεσημεριανό υπνάκο πάνω στο γραφείο του.