John Barleycorn must die…

DJ της ημέρας, ο Γιώργος Θεοχάρης

[Σκηνές που Κόπηκαν στο Μοντάζ_5]

ΣΤΟ ΜΠΑΡ, εσωτ-μεσημέρι

Μπαρ στο κέντρο της πόλης. Εκτυφλωτικό το φως που μπαίνει από τη βιτρίνα, αλλά δεν φτάνει στην άλλη άκρη της μπάρας, όπου κάθεται ο Χ και πίνει ουίσκι. Δεν υπάρχει άλλος πελάτης. Από προσωπικό, μόνο ο ΜΠΑΡΜΑΝ πίσω από τη μπάρα, κοντά στον Χ – προσπαθεί να του πιάσει ψιλή κουβέντα.

Μπάρμαν: Και πώς τα βολεύεις αυτό τον καιρό;

Χ: Διδάσκω σ’ ένα σεμινάριο δημιουργικής γραφής.

Μπάρμαν: Δεν ήξερα πως είσαι συγγραφέας!

Χ: Δεν είμαι.

Μπάρμαν: Ό,τι πρέπει για τη δουλειά, δηλαδή. Χα χα χα!

[Ο Χ σπρώχνει το άδειο του ποτήρι προς το μέρος του μπάρμαν. Εκείνος του φτιάχνει άλλο ένα ποτό και του το σερβίρει.]

Χ: Θα μπορούσα να έχω γράψει το ενενήντα εννιά τοις εκατό της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

Μπάρμαν: Και τι σ’ εμπόδισε;

Χ: Το υπόλοιπο ένα τοις εκατό.

 

* * *

---

Από:https://dimartblog.com/2017/06/30/john-barleycorn-must-die/

19 χρόνια Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα – Να πούμε «χρόνια πολλά»;…

Στις 30 Ιούνη 1998 εγκαινιάζεται η λειτουργία της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) με μια εντυπωσιακή τελετή στο κτίριο της παλιάς Οπερας της Φρανκφούρτης, της πόλης όπου έχει την έδρα της.

Θυμηθήκαμε το παλιότερο σκίτσο του Soloup (στη φωτογραφία) με αφορμή την… όμορφη αυτή επέτειο. Αν ισχύουν άλλωστε αυτά που περιγράφονται στο σκίτσο για τις τράπεζες, τότε σίγουρα ισχύουν και για την «αγία» Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Ας επανέλθουμε, όμως, στα εγκαίνια. Αρχηγοί κρατών – μελών και τραπεζίτες συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν την ενθρόνιση του πρώτου προέδρου της ΕΚΤ, του Ολλανδού Βιμ Ντόιζενμπεργκ, και να του ευχηθούν «καλές δουλειές». Αυτός με τη σειρά του υποσχέθηκε ότι θα δώσει τον καλύτερο εαυτό του για να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του μεγάλου κεφαλαίου και θεώρησε σκόπιμο να προειδοποιήσει, κυρίως τους πολιτικούς, ότι το έργο της ΕΚΤ θα είναι «ανεξάρτητο των μεμονωμένων συμφερόντων των κρατών». Σ’ αυτή τη φράση του Β. Ντόιζενμπεργκ ίσως να βρίσκεται η πεμπτουσία αυτής της υπόθεσης.

Η τελετή έκλεισε με τη χορωδία της Οπερας της Φρανκφούρτης, που απέδωσε ένα γνωστό τραγούδι με τίτλο: «Το χρήμα κάνει τη Γη να περιστρέφεται»!

Για την κατανόηση του ρόλου που κλήθηκε να παίξει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, παραθέτουμε το άρθρο 107 της Συνθήκης του Μάαστριχτ: «Κατά την άσκηση των εξουσιών και την εκπλήρωση των αρμοδιοτήτων και των καθηκόντων που της ανατίθενται με την παρούσα συνθήκη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δε ζητά, ούτε δέχεται υποδείξεις από τα θεσμικά ή μη θεσμικά όργανα της Κοινότητας, τις κυβερνήσεις των κρατών – μελών ή οποιονδήποτε άλλον οργανισμό».

Πρόκειται δηλαδή για μια πρωτοφανή συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής ισχύος σε έναν τραπεζικό οργανισμό, ο οποίος θα αποφασίζει με τον παραπάνω τρόπο για τη νομισματική, πιστωτική και συναλλαγματική πολιτική, τόσο σε γενικό κοινοτικό επίπεδο, όσο και στο επίπεδο του κάθε κράτους – μέλους χωριστά. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ όριζε με σαφήνεια τις εξουσίες, τις αρμοδιότητες και τα καθήκοντα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας στο άρθρο 105, το οποίο αναφέρει ότι: «τα βασικά καθήκοντα είναι: να χαράζει και να εφαρμόζει τη νομισματική πολιτική της Κοινότητας, να διενεργεί πράξεις συναλλάγματος, να κατέχει και να διαχειρίζεται τα επίσημα συναλλαγματικά διαθέσιμα των κρατών – μελών». Ακόμη η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα «έχει το αποκλειστικό δικαίωμα να επιτρέπει την έκδοση τραπεζογραμματίων εντός της Κοινότητας».

---

Aπό:http://www.imerodromos.gr/19-chronia-evropaiki-kentriki-trapeza-na-poume-chronia-polla/

Μια νύχτα με την Τζίλντα …

του Σπύρου Τριανταφύλλου

Η Ρίτα Χέιγουορθ έλεγε αναφερόμενη στους εραστές της: «Κοιμούνται με την Τζίλντα και ξυπνούν μαζί μου». Είναι εντυπωσιακό ότι αυτό το ξεστόμιζε μία θρυλική φιγούρα. Αλλά και εμείς, οι κοινοί θνητοί, στα δικά μας μέτρα, είναι σίγουρο ότι έχουμε ζήσει πολλές φορές την απογοήτευση της διάψευσης των προσδοκιών μας.

Πόσο αλήθεια αποκαλυπτικά είναι κάποια πρωινά ξυπνήματα, όπου το κεφάλι πάει να σπάσει από τον πονοκέφαλο, η αναπνοή έχει χάσει τη χθεσινοβραδυνή φρεσκάδα της, τα κόκκαλα όλα πονάνε, τα χάπια που παίρνεις το πρωί λείπουν απ’ το κομοδίνο γιατί δεν ξημέρωσες σπίτι σου, και το χειρότερο δίπλα σου είναι εξίσου ένα κουρασμένο πλάσμα με σακούλες κάτω απ’ τα μάτια, που καμιά σχέση δεν έχει με την ύπαρξη που σου προσέλκυσε το ενδιαφέρον το προηγούμενο βράδυ.

Έτσι είναι τα πράγματα, ιδίως όταν ετοιμάζεσαι να διαβείς ή έχεις διαβεί εδώ και καιρό τα 50.

Βασικός σύμμαχος είναι η προσδοκία και βασικός αντίπαλος η πραγματικότητα.

Ακόμη και ένα πρώτο πρωινό ποτό και ένα τσιγάρο, πιο πολύ μελαγχολία κρύβουν παρά αναπόληση.

Το να εισπράττουμε όμως μικρές απογοητεύσεις στην προσωπική μας σφαίρα, το να βιώνουμε την ατομική μας φθορά, είναι κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο.

Όταν όμως αυτό παίρνει άλλα πιο οικουμενικά χαρακτηριστικά είναι άλλης τάξεως ζήτημα.

Όταν διαψεύδονται οι προσδοκίες ενός ολόκληρου λαού και αυτό έχει ως αποτέλεσμα ολέθριες συνέπειες για τις ζωές των πολιτών μιας χώρας, αυτό δεν είναι ένα ζήτημα που κλείνει με μια διαπίστωση και ένα πικρό χαμόγελο.

Κι αυτό γιατί πριν λίγα χρόνια κοιμηθήκαμε αγκαλιά με την ελπίδα και ξυπνήσαμε δίπλα σε ένα φοβικό ανθρωπάκι που στηρίζονταν σε ένα ακροδεξιό δεκανίκι.

Θα μου πείτε μετά την απομάκρυνση από το Ταμείο ουδέν λάθος αναγνωρίζεται.

Put the blame on Mame, που τραγουδάει και η Ρίτα Χέιγουορθ.

Κάποιοι από εμάς, πρέπει να το παραδεχθούμε, ασκήσαμε επισταμένως βαίνουσες συνεχώς αυξανόμενης εντάσεως παλινδρομικές κινήσεις ισχύος επί καθέτου άξονος, πράγμα ευεργετικό για τον προστάτη, (δεν θα πάθουμε ποτέ καρκίνο), αλλά εξαιρετικά επιζήμιο όταν ψηφίζεις και ακόμη περισσότερο όταν κυβερνάς.

Είναι καλό λοιπόν κανείς να παραδέχεται τα λάθη του, ασχέτως προθέσεων (είναι γνωστό πως ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις), να κάνει τον απολογισμό του, (για να μην επαναλάβει τα ίδια) και να προχωράει παρακάτω.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη η μεγαλύτερη ζημιά που έγινε είναι στην αλλαγή της νοηματοδότησης των λέξεων και οι στρεβλώσεις των εννοιών.

Ο Όργουελ στο αριστούργημά του 1984 (βιβλίο σταθμός που το περιεχόμενό του ξεπερνά ακόμα και τις προθέσεις του δημιουργού του), αναφέρεται στην «Νέα Ομιλία» και στον άρρηκτο σύνδεσμο μεταξύ γλώσσας και σκέψης.

Όταν καταργήσεις τη γλώσσα, όταν στρεβλώσεις και απονοηματοδοτήσεις τις έννοιες, είναι απροσμέτρητου μεγέθους η αλυσιδωτή αντίδραση που θα ακολουθήσει.

Οι άνθρωποι δεν θα μπορούν ούτε να κατανοήσουν, ούτε να επικοινωνήσουν, πόσο μάλλον να εξεγερθούν!

Στην Ελλάδα του 2017 με φοβερή μεθοδικότητα έγιναν πάνω μας ένα σωρό πειράματα.

Σαλαμοποιημένα φάγαμε στο κεφάλι ό,τι πιο νεοφιλελεύθερο μέτρο θεσπίστηκε από το 1974 και μετά.

Ταυτόχρονα, ως βάτραχοι σιγοβράζαμε στο καζάνι με σταδιακά αυξανόμενη θερμοκρασία, ώστε πάντα να νομίζουμε ότι είναι φυσιολογικό να καιγόμαστε, ότι έτσι είναι η πραγματικότητα, ο κλίβανος είναι κάτι καλό, η δροσιά είναι παράλογη!

Έτσι σιγά-σιγά ενώ κάποτε εντυπωσιασμένοι κοιτάγαμε σειρές στην τηλεόραση με τίτλους, όπως Η γενιά των 700 ευρώ και μας φαίνονταν ανήκουστο, τώρα για 3 και 4 κατοστάρικα παρακαλάει κόσμος και κοσμάκης και λέει και χίλια ευχαριστώ.

Και φυσικά, μια και μιλάμε για στρεβλώσεις, δε συζητάμε πλέον για εργαζόμενους, αλλά για απασχολήσιμους με ελαστικά ωράρια και χωρίς πραγματικά δικαιώματα.

Ταυτόχρονα, οι έννοιες των συνταξιοδοτικών και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων διαστρεβλώνονται κάτω από το πρίσμα μιας επιδοματικής λογικής.

Έτσι λοιπόν το κράτος γίνεται ένας ελεήμων οργανισμός, που θα μας δίνει όχι όσα δικαιούμαστε, αλλά όσα χρειάζονται, όχι για να ζήσουμε, αλλά για να μην πεθάνουμε. (Αναφέρομαι στους πολίτες που χαίρουν άκρας υγείας, τους υπόλοιπους να ζήσουμε να τους θυμόμαστε).

Και φυσικά είναι καλό να υπάρχει ηρεμία και ευταξία, γιατί αλλιώς θα κοπεί και το επίδομα. Η απειλή είναι πάντα στην πρώτη γραμμή εφεδρείας.

Στο σύνολό τους αυτές οι προσεγγίσεις, το μεγαλύτερο πλήγμα που επέφεραν σε μία βουλιαγμένη κοινωνία, είναι να πείσουν το συντριπτικό κομμάτι της ότι η υποταγή είναι μονόδρομος, ότι δυστυχώς δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος πέραν του συμβιβασμού.

Μίλησαν στον κόσμο για ανατροπή και μετά του είπαν: «Κάναμε λάθος, δεν καταλάβαμε καλά, ας φανούμε λογικοί και προσαρμοστικοί μην χάσουμε και τα ελάχιστα. Αν ανατρέψουμε την αθλιότητα θα γίνει εμφύλιος, δεν θα ‘χουμε τρόφιμα και φάρμακα».

Πάλι καλά, θα μπορούσαν να μνημονεύσουν τις πληγές του Φαραώ ή και την μοίρα των αμαρτωλών στην κόλαση του Δάντη. Δε χρειάστηκε, αν χρειάζονταν είναι βέβαιο ότι θα το έκαναν.

Έτσι είναι τα πράγματα λοιπόν.

Το θέμα είναι ότι καλές και απαραίτητες οι διαπιστώσεις, αλλά ανούσιες αν δεν κάνουμε το επόμενο βήμα.

Και εκεί το Α και το Ω είναι να αποδομήσουμε το ιδεολόγημα του μονόδρομου, που με τόσο συνέπεια υπηρετεί η κυβέρνηση της «πρώτη φορά Αριστεράς», λίγο πριν παραδώσει τη σκυτάλη στον έτερο νεοφιλελεύθερο Καπαδόκη.

Αλλά για να πείσεις κάποιον πρέπει κι εσύ να γίνεις καλύτερος, να διδαχθείς από τα λάθη σου, να τα αποδεχθείς και να μην τα επαναλάβεις.

Μόνο με γλώσσα αλήθειας, μόνο αν γίνουμε όχι στα λόγια, αλλά στην ουσία βαθιά δημοκράτες, μόνο αν πέρα από θεωρίες αρχίσουμε να επιτυγχάνουμε και μικρές νίκες, (που είναι πολύ πιο σημαντικές απ’ όσο νομίζουμε), τότε μόνο θα έχουμε βάλει ένα πραγματικό λιθαράκι κι εμείς στην υπόθεση που λέγεται ανατροπή της βαρβαρότητας.

Η κοινωνία θα μας εκπλήξει.

Οι άνθρωποι μπορεί να είναι ικανοί για τις μεγαλύτερες κτηνωδίες, έχουν όμως και μία ιαματική ομορφιά που μπορεί να θεραπεύει τα πάντα.

Ως άτομα, ως σύνολα, ας βελτιωθούμε και ας εμπιστευτούμε πραγματικά για μία φορά αυτούς στους οποίους συνεχώς ορκιζόμαστε στο όνομά τους!

Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο redlineagrinio.gr

---

Aπό:https://www.kommon.gr/i/1029-mia-nyxta-me-tin-tzilnta

Οργανωμένο έγκλημα και πολιτική – 10. Στο λυκόφως του 20ου αιώνα…

Κατά τα ύστερα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου όσο και την εποχή που ακολούθησε την οπισθοχώρηση του σοσιαλισμού στην ανατολική Ευρώπη, η εμπλοκή της πολιτικής με το οργανωμένο έγκλημα σημείωσε αρκετές αλλαγές τόσο στην στρατηγική όσο και στις διάφορες τακτικές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η διαδικασία που ακολούθησαν οι -άψογα συνεργαζόμενες, ομολογουμένως- μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και της Γαλλίας, προκειμένου, μετά την ήττα της δεύτερης στην Ινδοκίνα, ο έλεγχος της παγκόσμιας αγοράς ηρωίνης να περάσει ομαλά από το Γαλλικό Δίκτυο στην Πράσινη Συμμορία κατ’ αρχή και στο Κουόμιντανγκ εν συνεχεία.

Πόλη του Μεξικού, 22/1/1963: Μέλη της «Operation 40» διασκεδάζουν. Σε πρώτο πλάνο, γελώντας γερμένος στο τραπέζι, ο πράκτορας της CIA και φερόμενος ως εκτελεστής του Τσε Γκεβάρα Φέλιξ Ροντρίγκεζ.

Την ίδια περίοδο, η CIA εγκαινίασε συνεργασία και με τους ισλαμιστές που έλεγχαν την παραγωγή οπίου και ηρωίνης δυτικά του Ινδοκούς, κυρίως στο Αφγανιστάν. Η μυστική υπηρεσία των ΗΠΑ από την μια χρηματοδοτούσε και εξόπλιζε τους ισλαμιστές κατά των σοβιετικών κι από την άλλη τους παρείχε κάθε δυνατή βοήθεια στην παραγωγή και στο εμπόριο των ναρκωτικών που παρήγαγαν. Ο Ντέηβιντ Μέλοτσικ, σύνδεσμος της DEA με το κονγκρέσσο των ΗΠΑ, δεν διστάζει να παραδεχτεί, μιλώντας στην San Francisco Chronicle (16/12/1983): «Μπορείτε να πείτε ότι οι αντάρτες βγάζουν τα λεφτά τους από την πώληση του οπίου. Δεν υπάρχει αμφιβολία σ’ αυτό. Οι αντάρτες παραμένουν ζωντανοί χάρη στις πωλήσεις του οπίου». Ο Μέλοτσικ παρατηρεί επίσης ότι πάνω από την μισή ηρωίνη που κυκλοφορεί στις ΗΠΑ προέρχεται «από εκείνη την περιοχή», κάτι που καθιστά την στήριξη στους μουτζαχεντίν «δίκοπο σπαθί» (*). Την χρονιά που ο Μέλοτσικ έκανε αυτές τις δηλώσεις στην καλιφορνέζικη εφημερίδα, οι αφγανοί παρήγαγαν πάνω από 400 τόννους οπίου, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου μετατράπηκε σε ηρωίνη σε κάποιο πακιστανικό εργαστήριο.

Βρε πότε θα γίνουμε Ευρώπη επιτέλους; …

Της Ε.Χ

Την φώτο που παραθέτουμε την έχει ανεβάσει στο Ιντερνέτ χρήστης του διαδικτύου και η λεζάντα που την συνοδεύει γράφει: «Μια φωτογραφία από το πρόσφατο σκάνδαλο: τα μέλη της αστυνομίας του Βερολίνου γιορτάζουν ξέφρενα στο Αμβούργο». 

Αυτή, η είδηση κυκλοφορεί πλατιά στα ξένα τηλεοπτικά δίκτυα και στις ενημερωτικές ιστοσελίδες.

Ενώ, λοιπόν, στο Αμβούργο οι Γερμανοί μπάτσοι που αποσπάστηκαν για τη σύνοδο των G20 κάνουν public sex party με συμμετοχή περίπου 200 ατόμων που επιδίδονται σε όλων των ειδών τις σεξουαλικές απολαύσεις, «πίνοντας» shisha , οι «δικοί» μας επιδίδονται σε επικοινωνιακές τυμπανοκρουσίες για μαζώξεις που γνώριζαν εκ των προτέρων ότι δεν πρόκειται να γίνουν.
Εγιναν επίσης πάλι ρόμπες βλέποντας η απαγόρευση των σημερινών συγκεντρώσεων που έχει «διατάξει» η ηγεσία τους, να μην έχει καμιά ισχύ, αφού πραγματοποιήθηκε κανονικά η συγκέντρωση – μικροφωνική Αλληλεγγύης στον αγώνα των κρατουμένων στην πλατεία Εξαρχείων, και τα «όργανα της τάξεως» το έκαναν γαργάρα.

Βρε πότε θα γίνουμε Ευρώπη επιτέλους;

Βρε αφού δεν σας βγαίνει το «μπρουτάλ» ακολούθησε τον δρόμο των Γερμανών συναδέλφων σας, που χει και ένα ενδιαφέρον δηλαδή.

---

Aπό:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/06/blog-post_661.htm

Ντοστογιέφσκι – Δε μιλάω για τα βάσανα των μεγάλων, αυτοί φάγανε το μήλο κι άστους να πάνε στο διάολο…

Εμείς έχουμε τηv ιστορική, τηv άμεση απόλαυση vα τσακίζουμε τους αvθρώπους στο ξύλο. Ο Νεχράσοβ έγραψε κάτι στίχοuς για το πώς έvας μουζίκος χτυπούσε με το κνούτο τ’ άλογό του στα μάτια, «στα πράα του μάτια». Αυτό όλοι το ‘χoυv δει, αυτό είvαι ρωσισμός.

Περιγράφει πώς έvα αδύvαμο αλογάκι, που το ‘χαv παραφορτώσει, χώθηκε στη λάσπη με το κάρο και δεν τα κατάφερvε vα το τραβήξει. Ο μουζίκος το καμτσικίζει, το χτυπάει με λύσσα, το χτυπάει στο τέλος  χωρίς vα καταλαβαίvει κι αυτός τι κάvει’ μέσα στη μέθη του χτυπάει απαvωτά τις καμτσικιές: «Μπορείς δεv μπορείς, θα το τραβήξεις το κάρο κι ας ψοφήσεις!» Τ’ άλογο σπαρταράει κι εκείvος αρχίζει vα το χτυπάει το αvυπεράσπιστο στα δακρυσμέvα, «πράα του μάτια».

Με μια απελπισμέvη προσπάθεια τ’ άλογο ξεκόλλησε τ’ αμάξι και προχώρησε τρέμοvτας ολάκερο, χωρίς vα παίρvει αvάσα, γέρvοvτας κάπως στο πλάι, κάπως αvαπηδώvτας, κάπως αφύσικα και vτροπιασμέvα, έτσι που τα λέει ο Νεκράσοβ είvαι κάτι φριχτό. Όμως εδώ oταν πρόκειται παρά για έvα άλογο μοvάχα, το άλογο κι ο ίδιος ο Θεός μάς το ‘δωσε για vα το δέρvουμε. Έτσι  μας το εξηγήσαvε οι Τάταροι και μας άφησαv το κνoύτo για εvθύμιο.

Μα μπορεί vα δέρvει καvείς κι αvθρώπους. Και vα που έvας μορφωμένος κύριος και η κυρία του δέρνουν την κόρη τους, μια μικρούλα εφτά χρονώ, με βίτσες, αυτό το ‘χω σημειωμένο με λεπτομέρειες. Ο πατερούλης χαίρεται που οι βίτσες έχουν ρόζους, «θα πονάει περισσότερο», λέει, κι αρχίζει να τις «βρέχει» της κόρης του.