Η διαλεκτική της Δημοκρατίας και η βία του Κράτους
σχόλια επάνω στη χρυσή αυγή
Παρακολουθήσαμε το τελευταίο διάστημα τα, παράλληλα με τη δίκη της χρυσής αυγής, γεγονότα σχετικά με τον ξυλοδαρμό ενός τυχαίου περαστικού, φοιτητή, του Α. Λάζαρη. Η αφορμή για τον ξυλοδαρμό του ήταν η επίθεση στα κεντρικά γραφεία των ναζί όπου σπάστηκαν εξωτερικές τζαμαρίες κλπ. Ο Λάζαρης ξυλοκοπήθηκε αναίτια και εντελώς τυχαία μιας και οι μπράβοι ναζί ύστερα από την επίθεση στα γραφεία τους ‘’χτένισαν’’ με περιπολίες τη γύρω περιοχή ψάχνοτας κυριολεκτικά για το θύμα το οποίο θα πλήρωνε, χωρίς να έχει απολύτως καμία ευθύνη, για ό,τι έγινε.
Οι μπράβοι της χ.α εφόρμησαν από πασίγνωστο και παλαιό στέκι ναζί στους Αμπελόκηπους ενώ ο ιδιοκτήτης του, ο οποίος ήταν και υπάλληλος στη Βουλή, συνελήφθη και οδηγήθηκε στη φυλακή.
Ο Χ.Ζ. δεν είναι τυχαίο πρόσωπο όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, καθώς πέρα από διαχειριστής του συγκεκριμένου καταστήματος (σ.σ.: ως ιδιοκτήτρια φαίνεται η μητέρα του) είναι υπεύθυνος ασφαλείας στα γραφεία της Χρυσής Αυγής και διορισμένος από την Χρυσή Αυγή υπάλληλος στην Βουλή και συγκεκριμένα στο γραφείο του ίδιου του επικεφαλής της, Ν. Μιχαλολιάκου.
Πρόσθετα, στις τελευταίες δημοτικές εκλογές ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στην Αθήνα με τον συνδυασμό του Ηλία Κασιδιάρη
Ύστερα από τις πιέσεις της δημόσιας σφαίρας -και αυτό έχει σημασία- το ελλ. Κράτος συνέλαβε τον ιδιοκτήτη και υπάλληλο της Βουλής ο οποίος και οδηγήθηκε στη φυλακή. Ταυτόχρονα, σήμερα 8/4 πραγματοποιήθηκε αντιφασιστική πορεία/συγκέντρωση κοντά στα κεντρικά γραφεία των ναζί, τα οποία, ωστόσο, φυλάγονται από ισχυρές -κρατικές- αστυνομικές δυνάμεις, με παρατεταγμένα λεωφορεία και ματ.
Από τη μιά το κράτος δικάζει τη χρυσή αυγή, τα στελέχη της κ.λπ
Από την άλλη ο μαφιόζικος μηχανισμός της, ναι μεν έχει μειώσει την δραστηριότητά του ωστόσο δεν έχει εξαφανιστεί, δεν έχει σταματήσει τελείως· κάθε αλλο.
Από μια τρίτη το κράτος σπεύδει να συλλάβει τον φερόμενο ως βασικό υπαίτιο στον ξυλοδαρμό του φοιτητή, από μια τέταρτη οι μπράβοι αλώνιζαν στους αμπελόκηπους, ελεύθερα κινούμενοι ως τάγμα εφόδου. Και εν τέλει το κράτος, προστατεύει την πολιτική αναπαραγωγή της ναζιστικής οργάνωσης μέσω της προστασίας των κεντρικών γραφείων της.
Τι συμβαίνει; Από τη μια το κράτος διώκει την ναζιστική οργάνωση, από την άλλη προστατεύει την αναπαραγωγή της. Ενώ αυτό φαίνεται πως συμβαίνειν όλα τα τελευταία χρόνια.
Αρχικά πρέπει να πούμε το εξής: το ελλ. Κράτος αναγκάστηκε να οδηγήσει σε δίκη τη χρυσή αυγή ύστερα από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και το -δημοκρατικό- αντιφασιστικό κίνημα που φάνηκε να κερδίζει δύναμη. Μόλις εδραιώθηκε η ιδέα της δίκης των ναζί, κάτι που τράβηξε δημοσιότητα από όλο τον κόσμο, η μαζική αντιφασιστική κίνηση μειώθηκε ραγδαία και έμειναν, μάλλον, οι συνήθεις ύποπτοι (αναρχικοί κατα κύριο λόγο). Έκτοτε η δίκη εξελίσσεται με αργούς ρυθμούς ενώ έχουν διατυπωθεί ουκ ολίγες κατηγορίες για το μανιπουλάρισμα εκ του δικαστηρίου. Παρ’ όλα αυτά, μιας και η δίκη καθέ αυτή είναι πεδίο αγώνα, το αποτέλεσμα δεν το γνωρίζουμε ακόμα κι αν η πολιτική γραμμή του κράτους είναι ‘’χρύση αυγή στα μαλακά’’.
Ωστόσο θα πρέπει να γίνει μια θεμελιώδης παρατήρηση: το ελλ. Κράτος αλλά και η πολιτική κοινωνία έστρεψαν πανικόβλητοι τα βλέμματά τους προς τη χρυσή αυγή όταν δολοφόνησε έναν έλληνα, λευκό, πολίτη. Παρόμοιο σοκ βιώνει ο δημόσιο λόγος μετά τον ξυλοδαρμό του φοιτητή, ο οποίος άνετα θα μπορούσε να αποβεί μοιραίος. Η δήλωση της μητέρας του είναι χαρακτηριστική (οι σημειώσεις δικές μου):
«Το φαινόμενο ΧΑ ανδρώθηκε γιατί τους δόθηκε χώρος. Γιατί ούτε οι πολίτες, ούτε οι θεσμοί αντιστάθηκαν. Προσβάλλουν και κοροϊδεύουν τον κόσμο ότι κυνηγούν τους μετανάστες και τους πρόσφυγες και αυτό είναι η μάσκα τους .Αποδείχθηκε όμως ότι κυνηγούν όλο τον κόσμο. Θα πρέπει οι πολίτες να καταλάβουν ότι ίσως οι ίδιοι ή και τα παιδιά τους θα είναι τα επόμενα θύματα. Το παιδί μου δεν είχε καμία σχέση με την επίθεση που είχε προηγηθεί στα γραφεία της ΧΑ, ήταν στο σπίτι του κι ετοιμαζόταν για να πάει στην εργασία του. Δεν ανήκει σε καμία ομάδα κομματική αλλά και ούτε σε καμία εξωκοινοβουλευτική κίνηση, όπως επίσης δεν υπήρξε ποτέ μέλος του Ρουβίκωνα. Όποιοι ισχυρισμοί για το αντίθετο δεν ευσταθούν. Βιώνουμε ως οικογένεια εάν σοκ. Κοντέψαμε να χάσουμε το παιδί μας. Τα χτυπήματα ήταν όλα στο κεφάλι και είχαν στόχο να τον σκοτώσουν. Τον χτυπούσαν με σφοδρότητα 4 άτομα και ο ένας από αυτούς μάλιστα γελούσε την ώρα που κακοποιούσε το παιδί μου. Είναι αυτός ο άνθρωπος που ο γιος μου αναγνώρισε ενώπιον του ανακριτή και συνελήφθη από την αστυνομία».
Η παρατήρηση αυτή δε γίνεται για να κατηγορήσω τον δημοκρατικό αντιφασισμό για ελληνική μεροληψία σε σχέση με τα άλλα θύματα των ναζί. Η μεροληψία δεν είναι εμπρόθετη, κανείς δεν είπε ‘’δεν με νοιάζουν οι μετανάστες’’, ωστόσο κάτι τέτοιο όντως αναπτύχθηκε με δομικό τρόπο. Μέσα από το δομικό διαχωρισμό που επιβάλει η πολιτική κοινωνία μεταξύ μεταναστών οι οποίοι δεν είναι ολοκληρωμένοι πολίτες και ντόπιων, στους οποίους αντιστοιχούν πληρη δημοκρατικά δικαιώματα.
Στις δηλώσεις της μητέρας του φοιτητή εκδιπλώνεται όλη η τρέχουσα δημοκρατική αντίφαση. Οι χρυσαυγίτες, ενώ ξεκίνησαν για τους ‘’ξένους’, αποδείχθηκε τλχ δυο φορές για τον μέσο πολίτη, πως αργά ή γρήγορα θα έρθουν για όλους -το κλασσικό αντιφασιστικό σύνθημα, είχε πάντα δίκιο-. Ενώ, αυτή η διαπίστωση αποτελεί σοκ για τους πολίτες, ειδικά μπροστά στην παρανοϊκή βία των μπράβων της χ.α ‘’ένας από αυτούς μάλιστα γελούσε’’.
Στη περίπτωση του Παύλου Φύσσα το κράτος μεσολάβησε με τα δημοκρατικά εργαλεία του προκειμένου να σημάνει την αρχή του τέλους για τους ναζί· αυτό πίστεψε και η κοινωνία των πολιτών. Στο μεταξύ, όμως, οι μπράβοι της πρόλαβαν να προσθέσουν άλλο ένα θύμα, πολίτη του ελλ. Κράτους, έλληνα, στη συλλογή τους. Πως το κράτος καταφέρνει να διαχειρίζεται αυτές τις αντιφάσεις και ποιος ο λόγος της στάσης του;
Εκ πρώτης, το ελλ. Κράτος θα επικαλεστεί το νόμο, τόσο για τη δίκη των ναζί όσο και για τη προστασία των γραφείων τους: η χρυσή αυγή είναι ένα νόμιμα εκλεγμένο κόμμα και το ελλ. Κράτος οφείλει, όπως για όλα τα κόμματα, να παρέχει προστασία απέναντι… στους εχθρούς του κόμματος, εν προκειμένω τους… έλληνες πολίτες. Παρά την εγκληματική δράση της οργάνωσης οι μπράβοι συνεχίζουν και πίνουν την μπυρίτσα τους στα στέκια τους και αν τύχει οργανώνουν περιπολίες στην περιοχή τους και ξυλοφορτώνουν όποιον τους φαίνεται ύποπτος αναρχίας. Απέναντι σ’ αυτό, και πάλι το ελλ. Κράτος θα επικαλεστεί το δημοκρατικό νόμο ως λύση στις εγκληματικές πράξεις τους. Για κάποιο λόγο, ενώ οι ναζί καταλύουν πρακτικά θεμελιώδη δημοκρατικά δικαιώματα (την πολιτική ελευθερία του θύματός τους) δεν θεωρούνται απευθείας εχθροί της Δημοκρατίας και συνεχίζουν να απολαμβάνουν την καλομεταχείριση του νόμου, με βάση το γράμμα του. Σημειωτέον πως, η πολιτική ελευθερία του φοιτητή, είναι κάτι που το ίδιο το κράτος, με βάση τα δημοκρατικά ιδεώδη, χορηγεί στον ίδιο ενώ η βίαιη μη-νόμιμη αφαίρεσή της αποτελεί εχθρική πράξη προς την δημοκρατική κοινωνία και ερίζει την παρέμβαση του νόμου.
Η νόμιμη αφαίρεση της ανήκει αποκλειστικά στο ελλ. Κράτος. Παράλληλα, η μοναδική νόμιμη μορφή βίας είναι το ελλ. Κράτος ως κυρίαρχο, στο εσωτερικό του, κράτος. Το μονοπώλιο της βίας, ωστόσο, δεν είναι μια δικτατορική εξουσία. Αντιθέτως, σύμφωνα πάντα με τα δημοκρατικά ιδεώδη, καθώς το κράτος μεσολαβεί τις κοινωνικές αντιθέσεις μέσω του δημοκρατικού πολιτεύματος, υποτίθεται πως το μονοπώλιο της βίας είναι η αποκλειστική νομή της κοινωνικής δύναμης για λογαριασμό της κοινωνίας από τον θεσμό που η ίδια δημιούργησε, συντηρεί και στο εσωτερικό του οποίου αποφασίζει: το κράτος. Έτσι, όλες οι παράνομες πράξεις των ναζί δεν θα μπορούσαν να έχουν πραγματοποιηθεί από κρατικούς υπαλλήλους, και στην περίπτωση που αυτό γίνεται διώκονται από το νόμο, ο οποίος και αποτελεί την έκφραση όλων αυτών των κοινωνικών συμφωνιών.
Και καταλήγουμε στην ταυτόχρονη προστασία και δίωξη των ναζί από το κράτος να αποτελεί ταυτόχρονα εκδήλωση της ίδιας της δημοκρατίας. Ενώ από την άλλη, ορισμένη μορφή βίας που το κράτος δεν μπορεί να ασκήσει στους πολίτες του, την ασκεί για λογαριασμό του η υπό την προστασία και δίωξή του χρύση αυγή. Γιατί, όσον αφορά του φασίστες, η νομική δίωξη αποτελεί ταυτόχρονα προστασία για τους ίδιους ενώ η παράνομη και παρανοϊκή βία εναντίον πολιτών, πλέον, και όχι απλά των φτωχοδιάβολων μεταναστών, εξυπηρετεί κοινωνικές λειτουργίες της οποίες το δημοκρατικό κατος δεν μπορεί να εκτελέσει για λογαριασμό του (τους μετανάτες του έχει αναλάβει εργολαβικά ωστόσο η χ.α βοήθησε τρομερά σε αυτό).
Η χρυσή αυγή διώκεται ως παράνομη αλλά είναι η δυνάμει δικτατορική μορφή του κράτους που εμπεριέχεται ως τάση στη δημοκρατία, την οποία το ίδιο επιθυμεί στο τώρα αλλά όχι από το ίδιο. Φρόντιζει για αυτό να την ενσωματώσει και όχι να την καταστρέψει.
Είναι η έκφραση της ολοκληρωτικής εξουσίας του αναφορικά με τον κοινωνικό έλεγχο των υπηκόων του. Όταν σκεφτόμαστε χρυσή αυγή, και όλα όσα συμβαίνουν σε αυτή και από αυτή θα πρέπει να σκεφτόμαστε πως μπροστά μας έχουμε την εκδήλωση της βίας του κράτους που δεν μπορεί το ίδιο να υποστηρίξει δημοκρατικά σε αυτή την ιστορική συγκυρία.
Αναλόγως τη μάχη στη δικαστική αίθουσα, η χρυσή αυγή θα πέσει στα μαλακά ή και όχι, ωστόσο αυτό που το κράτος ήθελε το έχει πετύχει: καταστολή του ριζοσπαστικού αντιφασισμού μέσω της δημοκρατικοποίησής του και άρα ενσωμάτωσής του στο νόμο. Και, από την άλλη, συνέχιση της τρομοκρατικής λειτουργίας της χρυσής αυγής ως έκφραση της βίας εκείνης που το ίδιο δεν μπορεί, για την ώρα, να ασκήσει άμεσα στους πολίτες του -παρα μόνο στους μετανάστες…-. Ταυτόχρονα, αναγκάζεται να διώξει ξανά, νομικά, ένα από τα πρωτοπαλίκαρά της γιατί θα πρέπει να δείξει πως ο νόμος λειτουργεί όσον αφορά τους πολίτες, άσχετα αν δεν τους εξασφαλίζει την αποφυγή του κινδύνου. Κάτι το οποίο, η μη αποφυγή του κινδύνου, ενισχύει το ίδιο το δημοκρατικο κράτος καθώς όλο και περισσότερο οι πολίτες σπεύδουν να πιέσουν για τη δημοκρατική του λειτουργία/ενίσχυση. Κάτι το οποίο αποτελεί την ουσία της δημοκρατικής διαλεκτικής: όχι η εύρυθμη δημοκρατική λειτουργία του κράτους, μόνο ο αγώνας για αυτή, όχι οι εγκατεστημένοι δημοκρατικοί θεσμοί, μόνο η πιθανοτητα για κάτι τέτοιο, όχι η οριστική καταδίκη/καταστροφή της χρυσής αυγής,μόνο ο αγώνας για κάτι τέτοιο.
Η παρανοϊκη βία εναντίον πολιτών σοκάρει τη δημοκρατική κοινωνία η οποια επιθυμεί ακόμη περισσότερο το κράτος/προστάτη και ακόμη περισσότερη δημοκρατική εγρήγορση των θεσμων οι οποίοι, μέσω όλων αυτών, απολαμβάνουν επαυξημένη νοηματοδότηση. Το χαμένο τους κύρος επιστρέφει την ίδια στιγμή που η βία τους ενάντια στην κοινωνία συνολικά αυξάνεται δραματικά. Το κράτος και η δημοκρατία έχουν ανάγκη, προκειμένου να νομιμοποιούνται συνεχώς, την διαρκή σύγκριση με κάτι υποτίθεται εξωτερικό και υποτίθεται εντελώς κακό, σε σχέση με αυτά. Η χρυσή αυγή πρέπει όχι να καταστραφεί, όχι να εκπέσει στην αφάνεια αλλά να περιλουστεί με εκτυφλωτικό φως, να συγκεντρώνονται πάνω τα μμε, όλα τα φώτα της δημόσιας σφαίρας ενώ οι πολίτες σχολιάζουν για τόσο ναζί είναι οι ναζί. Η χρυσή αυγή έπρεπε και πρέπει να μείνει στην επιφάνεια ως διαρκή υπενθύμιση της αναγκαιότητας του κράτους, ως διαρκή υπενθύμιση του τι υπάρχει αν καταλυθεί η δημοκραταί. Σε αυτό εξυπηρετεί η παρανοϊκή βία.
Από την άλλη, ένα από τα βασικά θεμέλια της δημοκρατίας, το οποίο αναπαράγεται στη μορφή του νόμου και συγκεκριμένα στη δίκη των ναζί, ταυτόχρονα με την κρατική επιταγή περι της μοναδικής διαθέσιμης αντιμετώπισης των ναζί καθότι το ίδιο διώκει οποιονδήποτε ξεπεράσει τα όρια του ενσωματωμένου δημοκρατικού αντιφασισμού, είναι, φυσικά, αυτό της πλειοψηφίας. Ο νόμος είναι μεταξύ άλλων, υποτίθεται, η έκφραση της πλειοψηφίας [1]: η δημοκρατική πλειοψηφία είναι η βάση του νόμου -η νομολογία της μειοψηφίας απορρίπτεται είτε κοινωνική είτε κοινοβουλευτική- και έτσι η ίδια μέσω των θεσμικών εκφράσεών της ορίζει για το πως θα μεταχειριστούν οι ναζί.
Οι ίδιοι πολίτες που τρομοκρατούνται μπροστά στη δράση των ναζί και ζητούν την εφαρμογή του νόμου, την εγρήγορση τω θεσμών κλπ, είναι οι ίδιοι οι οποιοι επιτρέπουν με αυτή τους την οδηγία αλλά και τη γενικότερη πολιτικη/δημοκρατική πρακτική τους, την περιορισμένη και δημοκρατική μεταχείριση των ναζί. Κάτι το οποίο δίνει ρόλο στους ίδιους τους ναζί εφόσον επιτρέπει στο κράτος να τους εργαλειοποιεί ενώ ταυτόχρονα δεν φαίνεται να περιορίζεται μέσω της πρακτικής αυτής η δολοφονική δυναμική τους…
Το κράτος περιορίζει τον αντιφασισμό στα πλαίσιά του προκειμένου να ελέγξει τον ίδιο αλλά κατά κύριο λόγο να προστατεύσει τους ναζί. Εμποδίζει τη λύση μέσω της ελευθερίας [2] ακριβώς επειδή το ίδιο ορίζεται ως ο θεσμικός περιορισμός της, η αλλοτρίωσή της, η αναγωγή της από τον δρόμο στην αίθουσα του δικαστηρίου. Η όλη διαχείριση του κράτους και η επιταγή της πολιτικής κοινωνίας αναφορικά με τους ναζί, μεταξύ άλλων, επιτρέπει τη διαιώνιση της αναγκαιότητάς του με την ταυτόχρονη άυξηση της βίας του ενάντια στην κοινωνία και την ταυτόχρονη καθιέρωση της ναζιστικής βίας. Κυριολεκτικά: η βία των ναζί ιεροποιείται στα δημοκρατικά τελετουργικά, γίνεταιφετίχ για μια κοινωνία που δεν μπορεί να βρει στήριγμα και νόημα στους παραδοσιακούς θεσμούς της· γίνεται φετίχ με βάση το οποίο η δημοκρατία εργάζεται δηλαδή α ν α π α ρ ά γ ε τ α ι. Η ναζιστική βία είναι η ολοκλήρωση της κρατικής βίας, η ολοκλήρωση της δημοκρατικής μορφής, ταυτόχρονα όμως σημαίνει ήδη το ξεπέρασμά της. Η δημοκρατική πρακτικη καθιερώνει τη δολοφονική ναζιστική βία δεν την περιορίζει, ρίχνει το σπόρο για την επόμενη φάση ανάπτυξης του κράτους: την δικτατορία.
Από αυτό το γαϊτανάκι ιεροποίησης-καταδίκης-αύξησης της κρατικής βίας (στη μορφή της ναζιστικής ή όχι) δεν θα βγούμε παρά μόνο με αντι-θεσμικούς κινηματικούς όρους, ενάντια όχι μόνο στους ναζί, αλλά ενάντια στο κράτος το ίδιο.
Σημειώσεις
1: Σε άλλη ιστορική συγκυρία οι κοινωνικά έμπειροι και πρκατικά σοφοί αναρχικοί έχουν πει για τις πλειοψηφίες: Δεν αναγνωρίζουμε το δικαίωμα της πλειοψηφίας να επιβάλει το νόμο στη μειοψηφία, ακόμη και αν η βούληση της πλειοψηφίας σε σχετικά πολύπλοκα ζητήματα θα μπορούσε πραγματικά να επαληθευτεί.Το γεγονός ότι μπορεί να έχεις την πλειοψηφία με το μέρος σου δεν αποδεικνύει με οποιονδήποτε τρόπο ότι έχεις και δίκιο.Πράγματι, η ανθρωπότητα έχει πάντα προχωρήσει μέσω της πρωτοβουλίας και των προσπαθειών των ατόμων και των μειοψηφιών, ενώ η πλειοψηφία, ως εκ της φύσεώς της, είναι αργή, συντηρητική, υποτακτική στην ανώτερη δύναμη και στα θεμελιωμένα προνόμια. [Μαλατέστα για τις πλειοψηφίες και τις μειοψηφίες]
2. Η εμπειρία μέσω της ελευθερίας είναι το μόνο μέσο για να φτάσουμε στην αλήθεια και τις καλύτερες λύσεις· και δεν υπάρχει ελευθερία αν δεν υπάρχει η ελευθερία τού να μπορείς να κάνεις λάθος. ο.π
εκτυπώστε ή κατεβάστε σε PDF
απέραντο γαλάζιο 