Ανθρωπισμός, ακτιβισμός και αλληλεγγύη: σκέψεις πάνω στην ταινία “The Last Face” …

Από τον Παναγιώτη Χριστοδούλου*

Η ταινία του 2017 The Last Face του Sean Penn, με τον Χαβιέ Μπαρδέμ, τη Σαρλίζ Θέρον και το Ζαν Ρενό, δεν έτυχε και των καλύτερων κριτικών. Μάλλον το αντίθετο. Παρόλαυτα το άρθρο θεωρεί πως η πολύ χαμηλής βαθμολογίας κριτικές είναι σε μεγάλο βαθμό άδικες. Η σκηνοθεσία είναι ικανοποιητική, το ίδιο και οι ερμηνείες. Αλλά το κυριότερο είναι η πλοκή της ταινίας: η υπόθεση πραγματεύεται την ιστορία μιας ανθρωπιστικής αποστολής των Γιατρών του Κόσμου στο Σουδάν, εν μέσω του εμφυλίου πολέμου. Το θέμα λοιπόν είναι αρκετά πρωτότυπο. Ο γραφών παρακινήθηκε από αυτό λόγω της εμπειρίας του από εργασία στην εν λόγω Μη Κυβερνητική Οργάνωση την περίοδο 2012-2016, σε πολύ διαφορετικές βέβαια συνθήκες. Η ταινία όμως δίνει αφορμή για σκέψη πάνω σε δύσκολα ερωτήματα που αφορούν όχι μόνο το τι ακριβώς σημαίνει ανθρωπισμός, ακτιβισμός και αλληλεγγύη αλλά και πως οι διαφορές στη φιλοσοφία τους αποτυπώνονται στην πραγματική ζωή.

Σε αυτό το κομμάτι η ταινία είναι αρκετά πετυχημένη. Οι σκηνές και οι καταστάσεις που παρουσιάζονται είναι ρεαλιστικές, αν και ιδιαίτερα σκληρές. Η σύγκρουση ανθρωπισμού και αλληλεγγύης σωματοποιείται στο Χαβιέ Μπαρδέμ και τη Σαρλίζ Θέρον αντίστοιχα. Η Σαρλίζ Θέρον υποδύεται γιατρό που ασχολείται με το οργανωτικό κομμάτι των Γιατρών του Κόσμου έως ότου αποφασίσει  να συμμετέχει η ίδια στη δράση πεδίου στο Σουδάν. Εκεί συναντά τον Χαβιέ Μπαρδέμ, γιατρό που ασχολείται κυρίως με αποστολές σε εμπόλεμες ζώνες. Οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν είναι αντίξοες, τα υλικά περιορισμένα και ο κίνδυνος παρών σε κάθε σημείο. Οι δύο ήρωες ερωτεύονται και προσπαθούν να δομήσουν μια σχέση στη σκληρή κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Η παρουσία των ανθρώπινων σχέσεων παρουσιάζει ενδιαφέρον καθώς ακόμα και σε ακραίες καταστάσεις οι άνθρωποι προσπαθούν να ερωτευτούν, να αγαπήσουν, να μισήσουν και τα γεγονότα που προκύπτουν από τα φαινομενικά μικρά πράγματα επηρεάζουν την καθημερινότητα τους άλλοτε αυξάνοντας τις αντοχές τους και άλλοτε οδηγώντας τους στα πρόθυρα νευρικών κρίσεων.

Νίκος Ρωμανός: «Δεν μετανιώνω που αποφάσισα να πάρω θέση μάχης στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται»…

«Εγώ δεν μετανιώνω για την επιλογή μου να στρατευτώ με όλο μου το είναι στον αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου, δεν μετανιώνω για την επιλογή μου να απαλλοτριώσω τον κλεμμένο πλούτο που βρίσκεται κλειδωμένος στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών, δεν μετανιώνω για το γεγονός ότι ζούσα στην “παρανομία”, δεν μετανιώνω που αποφάσισα να πάρω θέση μάχης στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται», επισημαίνει, μεταξύ άλλων, σε πολιτική δήλωσή του ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός, που διαβάστηκε σήμερα κατά την εκδίκαση σε δεύτερο βαθμό της υπόθεσης του Βελβεντού. Ακολουθεί όλη η δήλωση.

Ξεκινώντας θα ήθελα να πω ότι η συγκεκριμένη τοποθέτηση σε καμία περίπτωση δεν συνιστά κάποιου είδους “απολογία”. Η έννοια της απολογίας κυοφορεί το στοιχείο της μετάνοιας, αναπαράγει τα τεχνητά δίπολα που επιβάλλει η αστική δικαιοσύνη, παραμορφώνει τον πραγματικό ρόλο των ειδικών δικαστηρίων που στήνετε προκειμένου να καταστείλετε τους πολιτικούς αντιπάλους της καπιταλιστικής κυριαρχίας.

Εγώ δεν μετανιώνω για την επιλογή μου να στρατευτώ με όλο μου το είναι στον αγώνα για την ατομική και συλλογική απελευθέρωση από τα δεσμά του κράτους και του κεφαλαίου, δεν μετανιώνω για την επιλογή μου να απαλλοτριώσω τον κλεμμένο πλούτο που βρίσκεται κλειδωμένος στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών, δεν μετανιώνω για το γεγονός ότι ζούσα στην “παρανομία” μαζί με τους καταζητούμενους συντρόφους μου Γιάννη Μιχαηλίδη και Δημήτρη Πολίτη, δεν μετανιώνω που αποφάσισα να πάρω θέση μάχης στον κοινωνικό πόλεμο που μαίνεται.

Schäublonomics και κρίση. Τα «παλιόπαιδα τα ατίθασα» και αυτοσχέδιοι ανορθολογικοί «παιδαγωγοί»…

του Τόμας Φρίκε

© Der Spiegel – Thomas Fricke: Eurokrise Die Tücken der Schäublonomics , 17.02.2017

Η παρατεινόμενη κρίση στη ζώνη του ευρώ δεν είναι μοιραία καταστροφή που την προκάλεσαν οι σπάταλοι Νοτιοερωπαίοι, αλλά κυρίως πρόβλημα διαχείρισης. Και μάλιστα διαχείρισης εκ μέρους της Γερμανίας.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε ως συνέχεια του κειμένου: Και όμως το ευρώ λειτουργεί – 60 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Ρώμης, 25 χρόνια μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ

Ήδη με την έναρξη του 2017 είχαν αρχίσει και πάλι να ακούγονται χρησμοί και μαντείες για την τύχη της Ελλάδας ως χώρας-μέλους της ζώνης του ευρώ, για την Ιταλία που δεν περικόπτει τις δαπάνες ή για την αύξηση των ασφαλίστρων κινδύνου των γαλλικών ομολόγων. Και τα αίτια είναι φανερά, τουλάχιστον για τον ομοσπονδιακό υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας: Το πρόβλημα είναι και πάλι οι άλλοι, οι οποίοι, «σε αντίθεση με εμάς, έχουν κάνει πολύ λίγες μεταρρυθμίσεις και πολύ λίγες περικοπές». Αυτό ισχυρίζεται. Φταίει το πολιτισμικό χάσμα. Και καταλήγει, ως συνήθως: Η μόνη λύση είναι η αύξηση της πίεσης και οι απειλές στους Έλληνες.

Το πρόβλημα είναι, ότι η πραγματικότητα δεν είναι όπως στα παραμύθια – από δώ οι καλοί, από κεί οι κακοί. Και ο προϋπολογισμός μιας εθνικής οικονομίας δεν είναι κουμπαράς. Αυτό, όπως αποδεικνύουν πρόσφατες μελέτες, είναι ίσως ζωτικής σημασίας σε περιπτώσεις οξείας κρίσης.

Είναι πολύ πιθανό, ότι τα αίτια του σημερινού δράματος στη ζώνη του ευρώ δεν έχουν και πολλή σχέση με πολιτισμικές διαφορές και, στην πραγματικότητα, η «παιδαγωγική» πολιτική α λά Σόιμπλε είναι παράγοντας που παρατείνει ακούσια την οικονομική κρίση (βλέπε προηγούμενο άρθρο μου). Αυτό ίσως εξηγεί και το γεγονός ότι το δράμα δεν τελειώνει, παρά την αυξημένη δόση Σόιμπλε και παρά το γεγονός ότι οι Έλληνες έχουν κάνει αναμφίβολα τεράστιες περικοπές, όπως είχαν κάνει οι Ιρλανδοί και οι Ισπανοί τα προηγούμενα χρόνια. 

Αντιδράσεις για την προκλητική δικαστική εξουσία…

Υπόθεση Μανωλάδας. Ενα ακόμα φωτεινό παράδειγμα που αποδεικνύει περίτρανα πως οι συστημικοί υπηρέτες που παριστάνουν τους δικαστές έχουν τόση σχέση με τη δικαιοσύνη, όση το χταπόδι με το καλαπόδι…

Είναι σε όλους γνωστό –εκτός απ’ τα ΜΜΕ- ότι οι φράουλες που καλλιεργούνται επί χρόνια στη Νέα Μανωλάδα Ηλείας, είναι ποτισμένες με ιδρώτα, αίμα και εκμετάλλευση χιλιάδων αλλοδαπών εργατών γης. Δεν είναι ότι οι εργάτες αυτοί βιώνουν μόνο την στυγνή εκμετάλλευση από τα αφεντικά τους, είναι και το ότι αντιμετωπίζονται στην πραγματικότητα σαν δούλοι, με την ανοχή του επίσημου κράτους, ανέφερε περασμένη ανάρτησή του μπλογκ μας. Αυτό το κείμενο μας επικεντρωνόταν στο έγκλημα που διέπραξαν μπράβοι νεοτσιφλικάδων στα φρουτοχώραφα της Ηλείας όταν πυροβόλησαν με καραμπίνες «εν ψυχρώ» εναντίον μεταναστών, στέλνοντας αρκετούς απ’ αυτούς στα νοσοκομεία, γιατί οι τελευταίοι είχαν το θράσος να ζητήσουν να πληρωθούν τα δεδουλευμένα έξι μηνών που τους χρωστούσε ο μεγαλοεργοδότης τους.

Όταν τελικά οι εγκληματίες οδηγήθηκαν στην δικαστική αίθουσα για να λογοδοτήσουν για τις πράξεις τους, η δικαστική απόφαση ήταν η … αναμενόμενη. Οι κατηγορούμενοι βγήκαν «λάδι». Ετσι η δικαστική εξουσία επιβράβευσε την εργοδοτική ασυδοσία, θεώρησε αυτονόητο στην ανάλγητη ταξική-μνημονική εποχή μας να «βασιλεύει» ο εργοδοτικός μεσαίωνας. Ειδικά για τους μετανάστες – εργάτες γης με την δικαστική αυτή απόφαση αποδείχτηκε ότι είναι  αποδεκτό -από την «δικαιοσύνη» τους- να επικρατεί μια κατάσταση που ενθαρρύνει τη ρατσιστική – δολοφονική βία, «δικαιολογεί» το «εργοδοτικό δίκαιο» που επιβάλλεται με μπράβους και καραμπίνες.

Ηταν τόσο προκλητική αυτή η δικαστική απόφαση που όταν 42 μετανάστες προσέφυγαν εναντίον της στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αυτό εκδικάζοντας αυτή την προσφυγή σήμερα βγάζει απόφαση με την οποία καταδικάζεται η Ελλάδα για σαφή παράβαση της απαγόρευσης της καταναγκαστικής εργασίας και αναφέροντας ότι το κράτος απέτυχε τόσο να αποτρέψει τέτοιες καταστάσεις και να προστατεύσει τα θύματα όσο και να πραγματοποιήσει αποτελεσματική έρευνα για τα αδικήματα που καταγγέλθηκαν και να τιμωρήσει τους υπεύθυνους. Επίσης το Ανώτατο Δικαστήριο  επιδίκασε αποζημίωση 16.000 ευρώ για καθέναν από τους μετανάστες που συμμετείχε στη διαδικασία ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου και 12.000 ευρώ για τους υπολοίπους προσφεύγοντες για το σύνολο των βλαβών που τους προκλήθηκαν. Το Δικαστήριο τους αναγνώρισε 4.363,64 ευρώ συνολικά για τα δικαστικά έξοδα.

Φυσικά κανένας από την δικαστική εξουσία που συμμετέχει στην έκδοση τέτοιων προκλητικών αποφάσεων δεν θα έχει καμιά επίπτωση και θα εξακολουθήσει να αποδίδει «αμερόληπτη και ανεξάρτητη» «δικαιοσύνη».

_________________________________________________________

 

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2017/03/blog-post_466.html

Η συνέντευξη ενός κινέζου…

Δεν ξέρω τι συμπέρασμα βγάλατε από την προχτεσινή συνέντευξη Σημίτη στον Σκάι αλλά εγώ οφείλω να ομολογήσω ότι, αν ήμουν στην θέση του, θα την είχα διακόψει και θα είχα φύγει. Εντάξει, ήξερα ότι ο Παύλος Τσίμας και η Σία Κοσιώνη είναι σκληρά καρύδια ως δημοσιογράφοι και δεν χαρίζονται στους συνομιλητές τους αλλά τέτοιο στρίμωγμα (και, μάλιστα, σε πρώην πρωθυπουργό!) δεν είχε ξαναγίνει. Αυτό δεν ήταν συνέντευξη. Ανάκριση πρώτου βαθμού ήταν.

Φυσικά, κάτω από τέτοιες απαράδεκτες συνθήκες εξοντωτικής πίεσης, ο -υπερογδοντάχρονος πλέον- γκουρού τής πολιτικής αναγκάστηκε να ομολογήσει και να παραδεχτεί πολλά και ενδιαφέροντα. Για παράδειγμα, είπε, μεταξύ άλλων:

• «Η διαφάνεια είναι απολύτως αναγκαία και κάθε τι πρέπει να ερευνάται» αλλά η σημερινή κυβέρνηση«εκτοξεύει καταγγελίες και δημιουργεί διαδικασίες για να αναδειχτεί η διαφθορά των άλλων, χωρίς να υπάρχουν τα συγκεκριμένα στοιχεία».

• «Όταν οι συνθήκες είναι κακές και υπάρχουν όλες αυτές οι δυσκολίες δεν είναι καθόλου εύκολο να πεις τι θα γίνει αύριο. Και πρέπει να προσέχεις μη συμβεί η καταστροφή. Σχέδιο δεν πιστεύω να υπάρχει».

– «Οι ξένοι δεν μπορούν να ανακατεύονται στην πολιτική των κομμάτων, τα κόμματα είναι ελεύθερα να υποστηρίζουν το οτιδήποτε πιστεύουν και οι ξένοι θα πρέπει να αναλάβουν ανάλογα τα ρίσκα, τις ευθύνες κλπ. Αλίμονο τώρα, εάν έρχονται και οδηγίες από τις Βρυξέλλες, από τον οποιονδήποτε στο κάθε κόμμα της αντιπολίτευσης, θα είναι και αστείο και απαράδεκτο σε σχέση με τη λειτουργία της Δημοκρατίας».

Η ευρώπη φεύγει…

Το παλιό αστείο είναι πως όταν έπιανε κακοκαιρία στο στενό της Μάγχης οι άγγλοι έλεγαν “σκατόκαιρος στο κανάλι… αποκλείστηκε η ήπειρος”. Τώρα ίσως να μην έχουν όρεξη για αστεία. Εννιά μήνες μετά το περσινό δημοψήφισμα “γεννήθηκε” η επίσημη αίτηση για την αποχώρηση του Λονδίνου απ’ την ε.ε., φορτωμένη ήδη με προβλήματα: την ανεξαρτησία της σκωτίας, ένα οξυνόμενο πρόβλημα παρόμοιας κατεύθυνσης (που προς το παρόν εμφανίζεται σαν αδυναμία δημιουργίας κυβέρνησης) στη βόρεια ιρλανδία… Και το γεγονός ότι οι υποστηρικτές της παραμονής, καθόλου λίγοι, δεν το έχουν βάλει κάτω.

Τυπικά προβλέπονται διαπραγματεύσεις δύο χρόνων για να “σπάσουν” οι πάμπολλες συμφωνίες που συνδέουν “αυτούς που φεύγουν κι αυτούς που μένουν”. Αλλά ήδη τα δύο χρόνια φαίνονται λίγα. Χρειάστηκαν εφτά χρόνια διαπραγματεύσεων για να μορφοποιηθεί η εμπορική συμφωνία ε.ε. – καναδά που μπήκε σε ισχύ πρόσφατα· και ήταν μια σχετικά απλούστερη υπόθεση. Είναι εξαιρετικά απίθανο το διαζύγιο να βγει το 2019. Εν τω μεταξύ μέχρι να υπογραφτεί η οριστική συμφωνία αποχώρησης, το Λονδίνο θα δεσμεύεται πλήρως απ’όλες τις συμφωνίες με την ε.ε., όπως ισχύουν σήμερα.

Πέρα απ’ το αν είναι “πολλά” ή “λίγα” τα δύο (και μπορεί τρία και τέσσερα) χρόνια, θα είναι σίγουρα ιδιαίτερα πυκνά. Πολλά μπορεί να συμβούν ενδιάμεσα (και θα συμβούν). Η πιθανότητα να “αλλάξει η γνώμη του λαού” της αυτού μεγαλειότητας σ’ αυτό το διάστημα, δεν πρέπει να αποκλειστεί.

Εν τω μεταξύ, σαν όρος για να ξεκινήσουν αυτές οι μακρόσυρτες διαπραγματεύσεις, έχει μπει ήδη το να πληρώσει το Λονδίνο σχεδόν 60 δισ. – που χρωστάει στα ταμεία της ε.ε. Δεν είναι και το πιο ευοίωνο ξεκίνημα, έτσι δεν είναι;

Θα παρακαλέσουμε τους βερμπαλιστές κήρυκες της ελληνικής “εθνικής απελευθέρωσης” να παρακολουθήσουν από κοντά αυτόν τον μαραθώνιο διαπραγματεύσεων. Και να βελτιώσουν τα αγγλικά τους, για να καταλαβαίνουν.

Θα είναι σχολείο…

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/03/i-evropi-fevgi/