Τα όπλα και η μουσική των νομάδων…

Είχαμε υποσχεθεί πριν 2 βδομάδες περισσότερα για τους Τuareg μουσικούς της μπάντας Tinariwen.

Εδώ λοιπόν είναι ένα ντοκυμαντέρ, γαλλικής παραγωγής με αγγλικούς υπότιτλους, όπου οι ίδιοι και άλλοι δικοί τους ξεδιπλώνουν τα βασικά της ιστορίας όχι μόνο της μπάντας αλλά και της αντίστασης των Tuareg.

Δεν θα ορκιστούμε για την πέρα για πέρα ακρίβεια των λεγόμενων. Αλλά μιας και κανείς πάνω απ’ την Μεσόγειο δεν νοιάζεται για τις ζωές εκείνων που ζουν από κάτω, ακόμα και σαν μια «πρώτη ιδέα», το ντοκυμαντέρ με τίτλο «Οι κιθάρες της εξέγερσης των Tuareg» έχει την αξία του.

Αν έχετε διαθέσιμα 53 λεπτά … (Και καλή βδομάδα!)

___________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/03/ta-opla-ke-i-mousiki-ton-nomadon/

Χωροκρατικό Σχόλιο…

Ευθυμία Γιώσα

Υπάρχει ένα λεκτικό παιχνίδι που μου αρέσει συχνά να παίζω με τον εαυτό μου –δηλώνω άγνοια αν αποτελεί δικό μου εφεύρημα– το οποίο συνοψίζεται στα εξής ολίγα: διαλέγω ένα ζευγάρι λέξεων φαινομενικά ή επί της ουσίας ασυσχέτιστων μεταξύ τους, παραδείγματος χάριν, ΣΥΡΙΖΑ κι αριστερά, προλεταριάτο κι επανάσταση, Νεοέλληνας και πολιτισμός, και κατόπιν επιχειρώ να βρω ανάμεσα σ’ αυτές ένα σύνδεσμο, κάποιο ενοποιητικό στοιχείο. Για τις απαιτήσεις του εν λόγω άρθρου θα παίξω (ἐν οὐ παικτοῖς) με το δίπολο χώρος και πολιτική. Αφετηριακό σημείο ορίζω τον χώρο.

Από ποιον χώρο ξεκινώ;

Του δωματίου του ενοικιαζόμενου σπιτιού μου, του ασανσέρ της πολυκατοικίας στην οποία βρίσκεται το ενοικιαζόμενο σπίτι μου, της γειτονιάς που διαμένω, της γειτονιάς που μεγάλωσα, της πόλης που ψάχνω για δουλειά, της χώρας που κυκλώνω στον χάρτη του βιβλίου της Ιστορίας, της χώρας της οποίας ξεχνάω την πρωτεύουσα στην Γεωγραφία, ή μήπως της ηπείρου που ως αυτόχθονας έσκαψα το χώμα της για πρώτη φορά, εγώ, μαύρος σε μια λευκή ομηρία; Είναι επιτακτική η ανάγκη να βρεθεί η απάντηση, δεν χωρά αμφιβολία! Γιατί πώς αλλιώς, αν δεν καταλήξω σε μία έστω διαισθητική ψηλάφηση του χώρου θα μπορέσω να προ-χωρήσω, να οριο-θετήσω, να κατα-χωρηθώ; Το τελευταίο έχει ήδη συμβεί χωρίς την άδειά μου.

Υπάρχω καταχωρημένος σε διάφορες λίστες, λόγου χάρη διότι οι χώροι μεταξύ τους έχουν διαφορές (;) και συχνά είναι τόσο ανυπέρβλητες, που ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστούν είναι η ύψωση συνόρων. «Τα σύνορα είναι γραμμές. Γι’ αυτές τις γραμμές, εκατομμύρια άνθρωποι βρήκαν το θάνατο (…). Πολλές φορές η επιβίωση είχε να κάνει μόνο και μόνο με το αν κατάφερνες να περάσεις ένα ποταμάκι, ένα λοφίσκο, ένα ήσυχο δάσος (…). Λυσσαλέες μάχες δόθηκαν για ένα κομματάκι χώρο, ένα λοφίσκο, λίγη παραλία, ένα βραχάκι, τη γωνιά ενός δρόμου» (Ζορζ Περέκ, Χορείως Χώρων, σελ. 101-102, μτφρσ: Αχιλλέας Κυριακίδης, Εκδόσεις Ύψιλον).  Ως εκ των άνωθεν, ένας χώρος έχει όρια, γίνεται αντικείμενο διεκδίκησης, αποτελεί αφορμή πολεμικών συρράξεων και εκτελέσεων, άρα – τι εύκολο – συνιστά πεδίο άσκησης πολιτικής.

Βλέπω τον θάνατό σου (στο πακέτο των τσιγάρων μου)…

Οι Τραπιστές μοναχοί αποτελούν ένα θρησκευτικό τάγμα της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, το οποίο ακολουθεί τους κανόνες του Αγίου Βενέδικτου από το 1664 μέχρι και σήμερα.
Πίστη στη μοναστική ζωή, υπακοή και σταθερότητα (εμείς βέβαια τους γνωρίζουμε –αν τους γνωρίζουμε– κυρίως από τις μπίρες που παράγουν και κυρίως από την ολλανδική La Trappe).
Οι Τραπιστές είναι γνωστοί ως σιωπηλοί μοναχοί. Αν και δεν έχουν δώσει όρκο σιωπής, οφείλουν να μιλούν όσο το δυνατόν λιγότερο και μόνο όταν αυτό κρίνεται απαραίτητο.
Σύμφωνα με τον Αγιο Βενέδικτο, η ομιλία μπορεί να διακόψει την ησυχία και την πραότητα και να οδηγήσει κάποιον στο να πράξει με βάση τη δική του βούληση και όχι αυτή του Θεού.
Η ομιλία που οδηγεί στη διασκέδαση και το γέλιο θεωρείται κολάσιμη και απαγορεύεται.
Πρόσφατα, φίλος –με μεγαλύτερη εξειδίκευση στις μπίρες παρά στα άδυτα των Ταγμάτων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας– μου ανέφερε άλλο ένα στοιχείο, το οποίο η αλήθεια είναι πως δεν έχω ακόμα εξακριβώσει.
Σε κάποια μοναστήρια, όταν οι Τραπιστές μοναχοί διασταυρώνονται, αντί να χαιρετηθούν, αντιτείνουν ο ένας στον άλλο τη φράση: «Ολοι μας θα πεθάνουμε, αδερφέ μου».
Και ύστερα τραβούνε τον δρόμο τους.
Κλείνω αυτή τη μεγάλη εισαγωγή η οποία δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από τη ρίζα του συνειρμού μου.
Προχθές, πίνοντας μια μπίρα στο μπαλκόνι του σπιτιού μου και καπνίζοντας, είδα το πακέτο των τσιγάρων μου να με κοιτά.
Την ίδια στιγμή είδα έναν Τραπιστή μοναχό να με πλησιάζει από την άλλη μεριά του μπαλκονιού.

Η περιπέτεια της Ισλανδίας (3) …

Είναι αλήθεια ότι η Ισλανδία έχει γίνει παντιέρα για πολλούς «ελληναράδες» παντογνώστες και το παράδειγμα των «περήφανων ισλανδών που είπαν όχι» προβάλλεται εντυπωσιακά και συνοδευόμενο πάντοτε με απαξιωτικές συγκρίσεις για τους δικούς μας εθελόδουλους πολιτικούς. Παράλληλα, η Ισλανδία έχει γίνει όπλο στην φαρέτρα όσων επιμένουν πως η λύση στα προβλήματά μας συνίσταται στην αποχώρηση από το ευρώ. Εδώ δεν θα ασχοληθούμε με το αν είναι εθελόδουλοι οι πολιτικοί μας ούτε με το αν η υιοθέτηση δικού μας νομίσματος αποτελεί πανάκεια. Εδώ θα δούμε τα πράγματα με ψύχραιμη ματιά ώστε να διαπιστώσουμε αν πράγματι αξίζει τον κόπο να παραδειγματιστούμε σε κάτι από τους ισλανδούς.

Ρέυκγιαβικ, Πρωτοχρονιά 2007. Ο πρόεδρος της χώρας Όλαφουρ Ράγκμαρ Γκρίμσσον απονέμει τον Σταυρό του Τάγματος του Γερακιού στον επί κεφαλής της Kaupthing Σίγουρδουρ Έιναρσσον «ως αναγνώριση της συμβολής του στην επέκταση της ισλανδικής επιχειρηματικότητας διεθνώς».

Πρώτα-πρώτα, δεν καταλαβαίνω προς τι αυτός ο θαυμασμός προς τον «αδούλωτο ισλανδικό λαό» που σε δυο απανωτά δημοψηφίσματα απέρριψε τα κυβερνητικά σχέδια. Τους θαυμάζουμε επειδή είπαν ότι δεν θέλουν να πληρώσουν; Δηλαδή, ποιός λαός θα έλεγε ότι θέλει να πληρώσει; Μήπως κι εμείς δεν είπαμε Όχι, τότε που νομίζαμε πως μας ρώτησαν το ίδιο πράγμα; Σβάρνα τους πήραμε τους μενουμευρώπηδες, άσχετα αν ψηφίσαμε δίχως να καταλαβαίνουμε τι μας περίμενε. Υπ’ αυτή την έννοια, οι ισλανδοί δεν έκαναν και τίποτε μοναδικό.

Όσο για τους εραστές τής αποχώρησης από το ευρώ, θα συμφωνήσω ότι η στάση της Ισλανδίας οφείλεται εν πολλοίς στο ότι έχει το δικό της νόμισμα. Θα τους ρωτήσω, όμως, αν έχουν υπ’ όψη τους το παρακάτω δημοσίευμα της Süddeutsche Zeitung. Μήπως το έχουν αλλά δεν το προβάλλουν διότι δεν εξυπηρετεί τα πλάνα τους;

Το χρεωστούμενο χρήμα…

Το ψόφιο κουνάβι δεν παρέλειψε να το τονίσει δημόσια, παρούσης της Μέρκελ, στη διάρκεια της συνάντησής τους στην Ουάσιγκτον: η γερμανία χρωστάει έναν περίδρομο λεφτά στο νατο (δηλαδή στις ηπα) για τις “υπηρεσίες ασφάλειας” που η δεύτερη προσφέρει στην πρώτη… Στο “επιχειρηματικό στυλ” που η καινούργια αμερικανική διοίκηση των συντηρητικών αντιμετωπίζει τις συμμαχίες της, το νατο περνάει σε μια διαφορετική κατηγορία απ’ αυτήν της κατοχής: στην κατηγορία νταβατζιλίκι.

Κι ενώ η Μέρκελ είπε απ’ την Ουάσιγκτον ότι ως το 2024 το γερμανκό κράτος θα φτάσει τις “αμυντικές δαπάνες” του στο 2% του αεπ του (αυτό ζητούν οι αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες ελπίζοντας ότι θα αυξήσουν τις πωλήσεις τους…) η γερμανίδα υπ.αμ. Ursula von der Leyen δήλωσε χτες ότι «δεν υπάρχουν πουθενά καταγραμμένα χρέη του Βερολίνου προς το νατο». Για να συμπληρώσει το μάλλον απογοητευτικό για την Ουάσιγκτον ότι η μελλοντική αύξηση των στρατιωτικών εξόδων δεν θα πάει (μόνο) στο νατο, αλλά και στις «ειρηνευτικές αποστολές της ε.ε.».

Το καλό που του θέλουμε του κυρ ψόφιου κουναβιού: αφού αυτοί οι παλιογερμανοί είναι μπαταχτσήδες και δεν πλερώνουν, ας πάρει τον στρατό του από εκεί. Δόξα τω military spending υπάρχουν άλλα κράτη / μέλη της συμμορίας (συγγνώμη: της συμμαχίας…) που είναι large στις αγορές και τις πληρωμές τους. Π.χ. το ελληνικό.

Γιάνκηδες ελάτε! (Αυτό δεν προσπάθησε τις προάλλες να πουλήσει ο υπ.εξ. Nick the greek, για μια ακόμα φορά, με χάρτες και πιόνια, στη νέα διοίκηση; Δεν διαμαρτυρήθηκε κανείς… ε;)

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/wp/2017/03/to-chreostoumeno-chrima/

γενετική κοπτοραπτική: το μεγάλο κόλπο …

Σκεφτείτε ένα κινηματογραφικό φίλμ. Εντοπίζετε μια συγκεκριμένη σειρά από καρέ που θέλετε να αντικαταστήσετε. Αν έχετε μια κινηματογραφική κολέζα, πηγαίνετε και κόβετε το σελιλόιντ, και ξανακολάτε τα δύο άκρα, ή μπορείτε να ενθέσετε μια άλλη σειρά από καρέ. Φανταστείτε τώρα ότι μπορείτε να κάνετε το ίδιο στον γενετικό κώδικα, τον κώδικα της ζωής.

Jennifer Doudna, βιοχημικός, συνέντευξη στο CBS, 2015

Το αδιανόητο έγινε εφικτό

David Baltimore, βιολόγος, Δεκέμβρης 2015

Ονομάζεται Clustered Regularly Interspaced Short Panildromic Repeat/Cas9. Μπορείτε να θυμάστε το αρκτικόλεξό της: CRISPR/Cas9. Είναι η τελευταία ως τώρα εφεύρεση – θαύμα της γενετικής μηχανικής: επιτρέπει το κόψιμο και το ράψιμο ακολουθιών του dna (οποιουδήποτε dna) κατά βούληση. Οι γενετιστές πανηγυρίζουν. Και υπόσχονται (ξανά) την θεραπεία των πάντων. Οι εταιρείες τρίβουν τα χέρια τους. Μήπως θα έπρεπε να τους είχαμε σταματήσει νωρίτερα;

τα βακτήρια ορυχεία

Απ’ τα τέλη της δεκαετίας του ‘90 και τις αρχές εκείνης του ‘00, οι γενετιστές έχουν ανακαλύψει πως να απαλλοτριώσουν μια φυσική αμυντική λειτουργία διάφορων βακτηριδίων. Προκειμένου αυτά να προστατευτούν από ιούς, παράγουν ένα είδος ενζύμου που “κόβει” το dna των ιών σε διάφορα σημεία, αχρηστεύοντάς τους. Για πρώτη φορά το 2005 δοκιμάστηκε εργαστηριακά / πειραματικά η χρήση ενός τέτοιου ενζύμου, που οι γενετιστές ονόμασαν “zinc finger” και παράγεται απ’ το βακτηρίδιο Flavobacterium okeanokoites. Η μέθοδος ήταν ένα σημαντικό “βήμα μπροστά” στη γενετική μηχανική, αλλά είχε διάφορα μειονεκτήματα. Ήταν ακριβή (5.000 δολάρια για κάθε πείραμα), και επιπλέον το συγκεκριμένο ένζυμο ήταν δύσκολο να καθοδηγηθεί με ακρίβεια σε προεπιλεγμένα σημεία του dna στόχου. Τέλος έκοβε κάθε φορά μόνο την μία (απ’ τις δύο) αλληλουχίες της διπλής έλικας, με αποτέλεσμα το dna στόχος να αυτοεπιδιορθώνεται.
Κι ύστερα ήρθαν, το 2012, η Jennifer Doudna, βιοχημικός στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια, και η Emmanuelle Charpentier, μικροβιολόγος του ινστιτούτου Max Plank, του Βερολίνου, να ανακοινώσουν ένα “άλμα”. Είχαν μελετήσει την αμυντική δράση ενός άλλου βακτηριδίου, του Streptococcus pyogenes. Προκειμένου να αμυνθεί έναντι ιών, αυτός ο στρεπτόκοκκος αναπτύσσει μια τεχνική που έγκειται στη δημιουργία δύο μικρών ακολουθιών rna. Η μία απ’ αυτές (που οι γενετίστριες ονόμασαν “rna οδηγό”) αντιγράφει ένα σημείο της dna ακολουθίας του εχθρικού ιού. Αυτές οι δύο “αμυντικές” ακολουθίες rna, διαμορφώνουν ένα “βιολογικό όχημα” με την προσθήκη της πρωτεΐνης / ψαλίδι, που οι γενετίστριες ονόμασαν cas9. Υπό την καθοδήγηση του rna οδηγού, η cas9 κόβει το dna του ιού στα σημεία που αντιστοιχούν στις άκρες αυτού του rna / απομίμηση. Στη συνέχεια η άλλη ακολουθία rna (που έχει δημιουργήσει το βακτήριο), ακολουθία που είναι διαφορετική απ’ αυτήν που κόπηκε, εγκαθίσταται στη θέση της. Ο ιός “επισκευάζει” το κομμένο dna του συμπληρώνοντας την δοτή – ένθετη rna ακολουθία. Κι έτσι αλλάζει αναγκαστικά τον γενετικό του κώδικα, και γίνεται ακίνδυνος: ένα εντυπωσιακό (και “φυσικό”…) γενετικό μοντάζ, σε βάρος του εχθρού…
Το συγκεκριμένο βακτηρίδιο κάνει και κάτι ακόμα. Τα κομμάτια του εχθρικού dna που κόβει απ’ τους επιτιθέμενους ιούς τα ενσωματώνει στο δικό του dna προκειμένου (εικάζουν οι ειδικοί) να τα έχει σαν υλικό αναφοράς για να φτιάχνει “rna οδηγό” σε επόμενες επιθέσεις (παρόμοιων) ιών. Το όνομα, λοιπόν, “Clustered Regularly Interspaced Short Panildromic Repeat” αφορά αυτήν την “αποθήκευση / ενσωμάτωση” τμημάτων του εχθρού… Δεν φαίνεται στο όνομα “crispr”, ούτε στην πανηγυρική εγκατάσταση της μεθόδου στο κέντρο της γενετικής μηχανικής… Αλλά πρόκειται για την αμυντική συμπεριφορά του πυογενούς στρεπτόκοκου…