Charles Bukowski: “Ο μόνος τίμιος αγώνας που υπάρχει”…

Τσαρλς Μπουκόφσκι: “Ο μόνος τίμιος αγώνας που υπάρχει”

Θυμάμαι ότι ήμουν έφηβος όταν πρωτοδιάβασα κάποια συλλογή διηγημάτων. Δυο φίλες μου είχαν πει ότι ο Μπουκόφσκι δεν είναι παρά ένας μεθύστακας που γράφει. Τότε είχα διαφωνήσει, αλλά τώρα πια καταλαβαίνω ότι ο ίδιος θα συμφωνούσε απόλυτα μ’ αυτόν τον ορισμό.

Νομίζω ότι ένας καλομαθημένος νέος που ζει με τους γονείς του δεν μπορεί να καταλάβει τον Μπουκόφσκι. Πρέπει να φας σκατά για να εκτιμήσεις τη δουλειά του. Πρέπει να μείνεις άφραγκος, άνεργος, να δουλέψεις σε όποια μαλακία δουλειά βρεις, να γίνεις λιώμα πολλές νύχτες και να περιφέρεσαι στους δρόμους κοιτώντας κάτω, ψάχνοντας για δέκα σέντς, προκειμένου να συμπληρώσεις το ποσό που χρειάζεσαι για να πάρεις ένα σάντουιτς.

Πρέπει να πονέσεις, να φτάσεις στα πρόθυρα της αυτοκτονίας, πρέπει να τρελαθείς και να σκέφτεις ότι είσαι σκουπίδι. Κι από ‘κει μέσα, στο βούρκο όπου τσαλαβουτάς, να βρεις το θάρρος να γράψεις τρεις λέξεις.

Είχα ακούσει την είδηση του θανάτου του στις ειδήσεις.

– Τον ξέρεις; με ρώτησε ο πατέρας μου.

– Λιγάκι, είχα πει.

Θα τον μάθαινα καλύτερα με τα χρόνια.

Κι ενώ τον ήξερα ως πεζογράφο, κάποια στιγμή ένας φίλος μου έδωσε να διαβάσω την ποίηση του. Είναι το ίδιο βρώμικη και λυρική, τα γραπτά ενός δαίμονα που σιχαινόταν την εξουσία, είτε θεός λέγεται είτε κράτος είτε αυτό-που-πρέπει-να-κάνεις.

Δαιμονισμένος άγγελος μάλλον, αφού μπορείς να διακρίνεις πίσω απ’ τις βωμολοχίες, τα μεθύσια και τα γαμήσια, έναν ποιητή που αγαπάει τους ανθρώπους -ειδικά του θηλυκού γένους.

Ο Μπουκόφσκι δεν ήταν μισάνθρωπος ούτε κοιτούσε το πλήθος αφ’ υψηλού. Πώς να το κάνει; Αφού πάντα ήταν εκεί κάτω, χαμηλά, με τους κουρασμένους άντρες και τις γελασμένες γυναίκες.

Δεν ζούσε σε φιλντισένιους πύργους, ζούσε σε ξεχαρβαλωμένα επιπλωμένα δωμάτια του Λος Άντζελες, και συνήθως απέφευγε τη σπιτονοικοκυρά, γιατί της χρωστούσε το νοίκι.

Η H&M απολύει τις γυναίκες που ράβουν τα ρούχα όταν μένουν έγκυες…

Μία νέα έκθεση της Συμμαχίας συνδικάτων και ακτιβιστών Asia Floor Wage Alliance, περιέχει αποδείξεις για εκτεταμένη εκμετάλλευση στα εργοστάσια  που προμηθεύουν την εταιρεία H&M στην Καμπότζη και την Ινδία. Ακτιβιστές για τα εργασιακά δικαιώματα μιλάνε δημοσίως προκειμένου να μάθουμε πόσο πραγματικά δύσκολη μπορεί να είναι η ζωή, όταν κάποιος κερδίζει το πολύ 5.99 δολάρια.

Μετάφραση-Επιμέλεια: Γεωργία Πρωτογέρου

Μερικές μόνο μέρες αφότου τα εργοστάσια μεγάλης φίρμας στη Σρι Λάνκα, στα οποία παράγεται συλλογή αθλητικής ένδυσης, προϊόν συνεργασίας με την Μπιγιονσέ, κατηγορήθηκαν για εκμετάλλευση των εργαζομένων, άλλος ένας γίγαντας του τομέα της μοντέρνας ένδυσης βρίσκεται στο επίκεντρο μιας εργασιακής καταιγίδας.

Έρευνα της Asia Floor Wage Alliance κατηγορεί την σουηδική αλυσίδα λιανικού εμπορίου H&M ότι εκμεταλλεύεται συστηματικά εργάτες από την Ινδία μέχρι την Καμπότζη. Η έκθεση σταχυολογεί συνεντεύξεις 251 εργαζομένων στα εργοστάσια των προμηθευτών της H&M, και καταγγέλλει πολυάριθμες παραβιάσεις των βέλτιστων πρακτικών, όσον αφορά τους διεθνείς κανόνες εργασίας. Η ανάγνωση της έρευνας προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα και σκιαγραφεί μια ζοφερή εικόνα της ζωής του ασιατικού και κατά κύριο λόγο γυναικείου εργατικού δυναμικού που ράβει τα ρούχα που αγοράζετε κοψοχρονιά… 

Αν μάλιστα είστε εργάτρια ένδυσης σε εργοστάσιο που προμηθεύει την αλυσίδα H&M στην Καμπότζη και την Ινδία, μια εγκυμοσύνη, μπορεί να σας στοιχίσει την ίδια σας την εργασία. Η έκθεση καταγγέλλει ότι εργαζόμενοι σε 11 από 12 εργοστάσια της Καμπότζης αναφέρουν ότι έγιναν μάρτυρες ή υπέστησαν λύση της εργασιακής τους σχέσης, στην διάρκεια εγκυμοσύνης. Ενώ και οι πενήντα εργαζόμενοι, εξ όσων συμμετείχαν στην έρευνα, στα εργοστάσια προμηθευτών στην Ινδία είπαν επίσης στους  ερευνητές ότι οι γυναίκες απολύονταν συστηματικά από τις δουλειές τους κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης. Εν τω μεταξύ, η σεξουαλική παρενόχληση στον χώρο εργασίας αποτελεί επίσης κοινό τόπο― μόνο στην Καμπότζη εργάτριες σε 9 από τα 12 εργοστάσια αναφέρουν ότι βίωσαν αυτού του είδους την παρενόχληση στον χώρο εργασίας τους.

Bayer/Monsanto: Κάτι παραπάνω από μια συμφωνία εξαγοράς…

Όποιος ανατρέξει σε υλικό που αφορά την κατανομή και το εύρος των επαγγελμάτων που υπήρχαν μέχρι και πριν από μερικές δεκαετίες θα εκπλαγεί τόσο από το πλήθος των επαγγελμάτων όσο και από τον αριθμό των μικροεπαγγελματιών. Μπορούμε να πούμε ότι υπήρχε μια περισσότερο ορθολογική κατανομή πλούτου απ’ ότι σήμερα. Ασφαλώς αυτό δεν σημαίνει ότι αγνοούμε ή παραβλέπουμε τις συνθήκες εκμετάλλευσης, που πάντα υπήρχαν και υπάρχουν σε συνθήκες εξαρτημένης εργασίας, όπως και της παρουσίας του πλούτου και του χρήματος στις ανθρώπινες σχέσεις. Ούτε, επίσης, προσπερνάμε και την παρουσία μικροαστικής νοοτροπίας που ανέκαθεν αποτελούσε μια συντηρητική παράμετρο στην ανθρώπινη κοινωνία, αφού τις περισσότερες φορές ο μικροαστός-επαγγελματίας λειτουργεί εγωκεντρικά στο κυνήγι του κέρδους, έχοντας αποδειχθεί την ταυτότητα του «οικονομικού τύπου ατόμου», που δρα βάσει του δικού του αποκλειστικά συμφέροντος. Και εάν για δεκαετίες ο εργάτης δεν μπορεί να χαρακτηριστεί «μικροαστός», είναι το τελευταίο μέλος της αλυσίδας βιομήχανος/βιοτέχνης-επαγγελματίας-εργάτης που αποκτά σταδιακά, από το 1950 και μετά, αυτή την αντίστοιχη νοοτροπία, με αποκορύφωμα τη δεκαετία του ’80 και μετά. Η καταναλωτική κοινωνία χτίζεται και μεγεθύνεται βάζοντας και τους εργάτες στο κόλπο, που πρόθυμα αυτοπαγιδεύονται σε ένα όνειρο απατηλό. Αυτό της διαρκούς απόκτησης υλικών αγαθών και λοιπών αξιών. Αφ’ ότου η καταναλωτική κοινωνία απέκτησε μια σταθερή και πάγια μορφή, με όλους τους κρίκους της αλυσίδας να λειτουργούν προς όφελός της, ξεκίνησε η σταδιακή συγκέντρωση πλούτου και ισχύος από τις μεγάλες εταιρείες. Οι επαγγελματίες έγιναν και γίνονται εργάτες σε παρεμφερείς κλάδους απασχόλησης. Ο ράφτης ή ο τσαγκάρης πωλούν σε κάποιο πολυκατάστημα ρούχα και παπούτσια αντίστοιχα. Στην επόμενη φάση το πολυκατάστημα θα εξαγοραστεί από κάποιο μεγαλύτερο «παίχτη» και αργότερα από έναν από τους leader της αγοράς. Εκεί είναι που ξεκινά η απόλυτη συγκέντρωση ισχύος και ελέγχου σε κάθε τι, που αφορά την οικονομία. Σε αυτό το στάδιο βρισκόμαστε σήμερα ως αποτέλεσμα μιας διαδικασίας, που έχει ξεκινήσει εντατικά εδώ και 15-20 χρόνια περίπου και βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη.

Δυτικός πολιτισμός δεν υπάρχει…

του Κουέιμ Άνθονυ Αππάια

Όπως πολλοί Άγγλοι που υπέφεραν από φυματίωση το 19ο αιώνα, ο σερ Έντουαρντ Μπερνέττ Τάιλορ έφυγε στο εξωτερικό κατόπιν ιατρικής συμβουλής, αναζητώντας τον ξηρό αέρα θερμότερων περιοχών. Ο Τάιλορ προερχόταν από ευκατάστατη οικογένεια Κουάκερων επιχειρηματιών, οπότε είχε τα μέσα για ένα μεγάλο ταξίδι. Το 1855, λίγο μετά τα είκοσί του χρόνια, έφυγε για το Νέο Κόσμο, και, αφού έπιασε φιλία με έναν Κουάκερο αρχαιολόγο που συνάντησε στις περιπλανήσεις του, κατέληξε να διασχίζει έφιππος τις εξοχές του Μεξικού, περνώντας μέσα από αζτεκικά ερείπια και σκονισμένα pueblos [χωριά]. Ο Τάιλορ εντυπωσιάστηκε από τις «αποδείξεις για έναν τεράστιο αρχαίο πληθυσμό» που βρήκε εκεί. Αυτό του δημιούργησε έναν ενθουσιασμό για τη μελέτη μακρινών κοινωνιών, αρχαίων και νεότερων, που κράτησε όλη την υπόλοιπη ζωή του. Το 1871 εξέδωσε το αριστούργημά του, τοPrimitive Culture [Πρωτόγονη κουλτούρα], το οποίο μπορεί να θεωρηθεί ως το πρώτο έργο της σύγχρονης ανθρωπολογίας.

Το Primitive Culture, από κάποιες απόψεις, ήταν μια διαμάχη με ένα άλλο βιβλίο που είχε τη λέξη «κουλτούρα» στον τίτλο του: το Culture and Anarchy του Μάθιου Άρνολντ, που είχε βγει δύο χρόνια νωρίτερα. Για τον Άρνολντ, κουλτούρα ήταν «η επιδίωξη της ολικής μας τελειότητας μέσω της μάθησης των αρίστων πραγμάτων που έχουν ειπωθεί στον κόσμο για όλα τα ζητήματα που κατεξοχήν μας αφορούν». Ο Άρνολντ δεν ενδιαφερόταν για πράγματα στενά ταξικά καθορισμένα: είχε στο μυαλό του ένα ηθικό και αισθητικό ιδεώδες, που έβρισκε έκφραση στην τέχνη, τη λογοτεχνία, τη μουσική, τη φιλοσοφία …

Αλλά ο Τάιλορ είχε άλλες ιδέες, και για λόγους εν μέρει θεσμικούς ήταν σε θέση να τις επιβάλει· διότι διορίστηκε διευθυντής του Μουσείου του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, και στη συνέχεια, το 1896, κατέλαβε την πρώτη έδρα ανθρωπολογίας. Σε αυτόν κυρίως χρωστάμε την ιδέα ότι ανθρωπολογία είναι η μελέτη κάποιου πράγματος που ονομάζεται «κουλτούρα», το οποίο ορίζεται ως «τ εκείνο το σύνθετο όλον που περιλαμβάνει τις γνώσεις, τις πεποιθήσεις, τις τέχνες, τα ήθη, το νόμο, τα έθιμα, καθώς και όποια άλλη ικανότητα ή συνήθεια αποκτά ο άνθρωπος ως μέλος της κοινωνίας». Ο πολιτισμός, για τον Άρνολντ, ήταν απλώς μία από τις πολλές λειτουργίες της κουλτούρας.

Στις μέρες μας, όταν μιλάμε για κουλτούρα, συνήθως έχουμε κατά νου την αντίληψη είτε του Τάιλορ, είτε του Άρνολντ. Οι δύο έννοιες είναι από κάποιες απόψεις ανταγωνιστικές. Ο Άρνολντ είχε ως ιδανικό τον «άνθρωπο της κουλτούρας», την δε έκφραση «πρωτόγονη κουλτούρα» θα την θεωρούσε οξύμωρο. Ο Τάιλορ θα έβρισκε παράλογο να πούμε ότι ένα πρόσωπο μπορεί να μην έχει κουλτούρα. Ωστόσο, αυτές οι αντικρουόμενες έννοιες έχουν «κλειδώσει» μαζί μέσα στην αντίληψή μας περί δυτικής κουλτούρας, η οποία για πολλούς προσδιορίζει την ταυτότητα των σύγχρονων δυτικών. Γι’ αυτό, παρακάτω θα προσπαθήσω να ξεδιαλύνω μερικές από τις συγχύσεις μας για την κουλτούρα αυτού που έχουμε καταλήξει να αποκαλούμε Δύση».

Κάποιος ρώτησε κάποτε τον Μαχάτμα Γκάντι τι πίστευε για το δυτικό πολιτισμό, και αυτός απάντησε: «Νομίζω ότι θα ήταν μια πολύ καλή ιδέα». Όπως πολλές από τις καλύτερες ιστορίες, φαίνεται ότι και αυτή δυστυχώς είναι φήμη· αλλά επίσης, όπως πολλές από τις καλύτερες ιστορίες, έχει επιβιώσει επειδή πιάνει μια αλήθεια. Η δική μου όμως απάντηση θα είναι πολύ διαφορετική: νομίζω ότι πρέπει να εγκαταλείψουμε την ίδια την ιδέα του δυτικού πολιτισμού. Στην καλύτερη περίπτωση είναι πηγή σύγχυσης, ενώ στη χειρότερη μας εμποδίζει να αντιμετωπίσουμε κάποιες από τις μεγάλες πολιτικές προκλήσεις της εποχής μας. Με όλο το σεβασμό προς τον Γκάντι του μύθου, πιστεύω ότι ο δυτικός πολιτισμός δεν είναι καθόλου καλή ιδέα, και η «δυτική κουλτούρα» δεν βελτιώνει τα πράγματα.

Ανδρών επιφανών…

Ο «επιτάφιος» που ο Θουκυδίδης διέσωσε αποσπασματικά σαν λόγο του Περικλή προς τους Αθηναίους το 430 π.χ. είναι ένα λογοτεχνικό διαμάντι ευφυούς προσπάθειας τόνωσης του ηθικού του πληθυσμού της Αθήνας στη διάρκεια ενός πολέμου. O Περικλής ανέλαβε να εκφωνήσει τον τιμητικό επικήδειο για τους Αθηναίους νεκρούς της πρώτης χρονιάς του πελοποννησιακού πολέμου. Σ’ ένα απ’ τα πιο διάσημα και συχνά μνημονευμένα αποσπάσματα του λόγου του, στη φράση ανδρών [γαρ] επιφανών πάσα γη τάφος, και ου στηλών μόνον εν τη οικεία σημαίνει επιγραφή, αλλά και εν τη μη προσήκουση άγραφος μνήμη παρ’ εκάστω της γνώμης μάλλον ή του έργου ενδιαιτάται, οι μνημονευόμενοι «επιφανείς άνδρες» δεν ήταν άλλοι από τους αθηναίους στρατιώτες των οποίων τα πτώματα δεν βρέθηκαν για να ταφούν τιμητικά στην πατρίδα. Ζουν όμως (λέει ο Περικλής) στη μνήμη και στις καρδιές των Αθηναίων, κι αυτό είναι ύψιστη τιμή.

Mafia rules o.k.

Λαλίστατοι υποστηρικτές και αντίπαλοι της φαιορόζ κυβέρνησης, φίλοι και εχθροί της αμερικανικής «υπερδύναμης», μίλησαν για τα πάντα. Εκτός απ’ αυτό: τι δουλειά είχε ο αρχιστράγος στο σουαρέ; Μούγκα στη στρούγκα!
Το πρώτο συμπέρασμα δεν είναι απλά ότι «η σιωπή είναι συνενοχή» αλλά ότι εδώ αποδεικνύεται ξανά μια πολύ βαθιά, πολύ εσωτερικευμένη, και άρα ακλόνητη αποδοχή / συνενοχή για τα βιολιά που βαράει το παπαδαριό σαν real state· και όλα τα υπόλοιπα, συμπεριλαμβανομένων των δήθεν «επαναστατικών διαθέσεων» τύπου πρώην υπ.παιδ.θρησκευμάτων, είναι ελεεινή κοροϊδία.
Το δεύτερο συμπέρασμα είναι πιο τεχνικό / πολιτικό. Είτε ο αρχιτράγος είναι ο εκπρόσωπος όλων των μαφιών / παρακρακτικών / υποκοσμιακών συστατικών του σύγχρονου ελληνικού κράτους, οπότε δίκαια έχει πόστο δίπλα στον πρωθυπουργό… είτε δεν είναι τέτοιος, εκπροσωπεί μόνο την «συμμορία με τα μαύρα», οπότε έχουν δικαίωμα οι επικεφαλής όλων των υπόλοιπων «συνδικάτων του οργανωμένου εγκλήματος» να απαιτήσουν την διεύρυνση του επίσημου πρωτοκόλλου, ώστε να έχουν την θέση τους εκ δεξιών και ευωνύμων κάθε πρωτοκλασάτης πολιτικής βιτρίνας.
Ενστικτώδικα θα θέλαμε έναν συνδυασμό των δύο: ο υψηλός προσκεκλημένος στη μέση, απ’ την μια μεριά οι «πάνω απ’ το τραπέζι» βιτρίνες της εξουσίας, παρατεταγμένες σύμφωνα με την ιεραρχική σειρά τους· κι απ’ την άλλη οι βαρώνοι του οργανωμένου εγκλήματος, πραγματικά αφεντικά, με την σχετική άνεση, χωρίς γραβάτες και με μαύρο γυαλί όλοι, παρατεταγμένοι κι αυτοί κατά με την δική τους ιεραρχική τάξη.
Είμαστε σχεδόν σίγουροι ότι ο λαός θα δεχτεί μια τέτοια εξέλιξη με ανακούφιση.

_____________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Δυο «ρεπορτάζ» από εκείνο τον Νοέβρη…

Δεν είναι η πρώτη φορά που το ιστολόγιο προστρέχει στην ταπεινή συλλογή των δεκάξι μόνο ποιημάτων τού αλησμόνητου Δημήτρη Ραβάνη-Ρεντή με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Ρεπορτάζ για ένα ζεστό Νοέβρη«. Όμως, κάθε χρόνο, τέτοια μέρα δεν είναι δυνατόν να μη κατεβάσω αυτό το μόλις σαράντα σελίδων βιβλιαράκι από το ράφι τής βιβλιοθήκης μου…

Έτσι άρχιζε το κείμενο που ανέβασα στο ιστολόγιο πέρυσι, στην επέτειο του Πολυτεχνείου. Δεν έχω κανένα λόγο να αλλάξω συνήθεια εφέτος. Τότε, από αυτή την ποιητική συλλογή είχα παρουσιάσει το «Ελικόπτερο» ενώ παλιότερα είχα μοιραστεί μαζί σας τα «Ορόσημα» και το «Περιμένουν«. Σήμερα λέω να προσθέσω άλλα δυο «ρεπορτάζ» από εκείνο το ταπεινό αλλά επί 43 ολόκληρα χρόνια πάλλον από ζωντάνια βιβλιαράκι. Ας πούμε, ότι το πρώτο «ρεπορτάζ» μεταφέρει μια εικόνα από το πώς άρχισαν όλα και το δεύτερο από το πώς τέλειωσαν…

 

Το κέρδος

Ως τότε δεν γνωρίζαμε ο ένας τον άλλον
και μες στο σπίτι μας ακόμη.
Ως εκείνη τη μέρα του Νοέβρη,
δεν ξέραμε ποιος κάθεται στο διπλανό διαμέρισμα.
Και ξαφνικά,
συναντηθήκαμε στο ασανσέρ με τον συνταξιούχο του τρίτου,
συναντηθήκαμε στην είσοδο με τη νοικοκυρά του πρώτου,
συναντηθήκαμε στην πόρτα με έναν εργάτη,
με έναν πρώην υπουργό,
συναντηθήκαμε στο δρόμο με τους απέναντι
και κατεβήκαμε την Πατησίων.

Και ξαφνικά χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλον,
κι απλώσαμε τις αντένες μας στα ίδια κύματα:
1050 χιλιόκυκλοι.