Θα πέθαινα να μείνω ζωντανός…

George Carlin

Όλοι κάποια στιγμή θα πεθάνετε. Το μισώ που σας το υπενθυμίζω, αλλά είναι στο πρόγραμμά σας. Πιθανώς να μην συμβεί όποτε εσείς το επιθυμείτε, γενικά, είναι ένα θέμα άβολο.

Για παράδειγμα, μπορεί να έχετε στο τραπέζι απλωμένη την συλλογή γραμματοσήμων σας.

(Δυσοίωνη μουσική)

«Τώρα;»

«Τώρα.»

«Μπορώ τουλάχιστον να μαζέψω τα αναμνηστικά μου;»

«Όχι.»

Άβολο.

Κανείς δεν θέλει να πεθάνει. Κανείς. Εντάξει, ίσως ο Evel Knievel, αλλά στους περισσότερους δεν αρέσει η ιδέα. Δεν μοιάζει με ευχάριστη εμπειρία.

Οι άνθρωποι αφού ανακάλυψαν ότι το να είσαι άρρωστος δεν έχει καθόλου πλάκα, το να πεθαίνεις  θα πρέπει να είναι κάτι πολύ δυσάρεστο.

Εξάλλου, ένα μέρος της ευχαρίστησης του να είσαι ζωντανός, ωφείλεται στην γνώση πως δεν είσαι νεκρός ακόμα.

Κανείς δεν θέλει να πεθάνει, αλλά όλοι θα το υποστούμε.

Ο θάνατος είναι ίσως ότι πιο δημοκρατικό θα μας συμβεί, όλοι θα πάρουμε από μια φορά. Μόνο.

Κι αυτό είναι που μας κάνει νευρικούς. Δεν έχει πρόβες.

____________________________________________________________

Από:https://komparsos.wordpress.com/2015/12/14/%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CE%AD%CE%B8%CE%B1%CE%B9%CE%BD%CE%B1-%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CF%89-%CE%B6%CF%89%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%BD%CF%8C%CF%82/

 

Για τις Αμερικανικές εκλογές, το #Brexit, την αριστερά και τα πραγματικά διλήμματα…

«Είναι … πολύ πιο σημαντικό να αντιστέκεται κανείς στην απάθεια από ότι στην αναρχία ή στον δεσποτισμό· διότι η απάθεια μπορεί να οδηγήσει, σχεδόν αδιάκριτα, σε ένα από τα δύο».
Alexis De Tocqueville – Democracy in America

Η «νίκη» του δεξιού λαϊκιστή Donald Trump στην εκλογική κούρσα της Αμερικανικής προεδρίας, έναντι της Hilary Clinton, και ο ντόρος που προκλήθηκε με αφορμή την απόφαση των Βρετανών να εγκαταλείψουν την Ευρωπαϊκή Ένωση (το λεγόμενο Brexit), φανέρωσε για ακόμη μια φορά το απογοητευτικό επίπεδο προσέγγισης της σύγχρονης αριστεράς (η οποία κατά κύριο λόγο είναι πολιτισμικά φιλελεύθερη). Συνάμα υποδεικνύει και την αδυναμία όλων των πολιτικών δυνάμεων να κατανοήσουν τούτα τα γεγονότα, αποφεύγοντας ιδεολογικούς αναγωγισμούς και αρτηριοσκληρωτικές αναγνώσεις. Σε ό,τι αφορά, ειδικότερα, την περίπτωση των Αμερικανικών εκλογών, το φαινόμενο Trump δήθεν επιβεβαίωσε την άποψη που κυριαρχεί εντός των «επαναστατικών» πολιτικών χώρων (κατά κύριο λόγο της αριστεράς και της αναρχίας), πως οι δυτικές κοινωνίες είναι ρατσιστικές και σταδιακά «εκφασίζονται», βαδίζοντας γοργά προς τον ολοκληρωτισμό. Από την άλλη, αρκετοί εστιάζουν στο κατά πόσο οι ψήφοι υπέρ του Trump και κατά του Bremain ήταν ψήφοι «αντισυστημικοί», ψήφοι που εκφράζουν απλά και μόνο μια ανορθολογική αγανάκτηση όλων όσων αισθάνονται παραμελημένοι από το πολιτικό κατεστημένο. Παρά του ότι η δεύτερη προσέγγιση είναι εν μέρει ορθή, την ίδια στιγμή αδυνατεί να συλλάβει ολιστικά την πολιτική διάσταση τέτοιων φαινομένων, ανάγοντας το κοινωνικό πράττειν σε μια καθαρά δημοσκοπική (και συνάμα μυωπική) προσέγγιση. Χρειάζεται, λοιπόν, μια ψύχραιμη διαύγαση πάνω σε αυτά τα δύο πολιτικά γεγονότα (τη νίκη του Trump και του Brexit).

Brexit: Μαθήματα εθνοκρατισμού …

Οι Βρετανοί αποφάσισαν. Το τι ακριβώς, πως (και αν) θα εφαρμοστεί αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη συζήτηση. Αλλά ψήφισαν υπέρ της εξόδου της Μεγάλης Βρετανίας από την ΕΕ. Πολλοί φαίνεται να λυπούνται, ενώ αρκετοί άλλοι χαίρονται -συμπεριλαμβανομένης της ευρωπαϊκής αριστεράς και βεβαίως όλων των φασιστών, οι οποίοι ονειρεύονται ή/και σχεδιάζουν αντίστοιχα δημοψηφίσματα και στις χώρες τους. Οι ρατσιστικές επιθέσεις στη Βρετανία έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, ωσάν το ερώτημα υπό την «κρίση του λαού» να ήταν το μελλοντικό καθεστώς των μεταναστών στη χώρα, πολιτών χωρών-μελών της ΕΕ και μη. Το πολιτικό σύστημα της χώρας διαχειρίζεται κλυδωνιζόμενο μια φάση προσαρμογής στα νέα δεδομένα, αντικαθιστώντας ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού του. Και ο καιρός περνάει, διαμορφώνοντας όλο και πιο ζοφερούς συσχετισμούς, όλο και πιο «μαύρες» αφηγήσεις, δοξασίες και ιδεολογήματα που χτίζουν πάνω στα προηγούμενα.

Ας είναι όμως: αν μπορούμε να κάνουμε κάτι λίγο, πραγματικά ελάχιστο, αυτό είναι να κρατήσουμε το κεφάλι μας στη θέση του. Να καταλαβαίνουμε τον κόσμο, όχι ως προβολή κάποιων πολιτικών φαντασιώσεων, αλλά σαν αυτό που είναι: μια εποχή ιστορικής πύκνωσης, μια εποχή όπου οι ενδοκαπιταλιστικές αντιθέσεις έχουν τη δυναμική να παράξουν (και παράγουν!) γεγονότα μεγάλης κλίμακας. Κι όποιοι/ες βλέπουν μικρές χαραμάδες «ελπίδας» μέσα στις κινήσεις και τους τακτικισμούς των αφεντικών του κόσμου, όποιοι/ες παίρνουν τη μία ή την άλλη θέση, σε τελική ανάλυση σφραγίζουν τη δική τους «τύχη». Στενάχωρο ίσως, αλλά αληθινό. Και βεβαίως δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε βήμα μπροστά, αν δεν γίνει πλήρως κατανοητό πως τα εθνικά εμβατήρια σήμερα περιλαμβάνουν και «δημοκρατικές κάλπες».

Ο Πρόδρομος που κορόϊδεψε FBI και Ελληνική Αστυνομία Μια απίστευτη ιστορία από μια άλλη επίσκεψη Αμερικανού προέδρου…

Γράφει ο Θανάσης Σκαμνάκης*

Αναδημοσιεύουμε μια απίστευτη ιστορία από εκείνον τον μακρινό(;) Νοέμβρη του 1999, οπότε επισκέφθηκε την Αθήνα ο άλλος «δημοκράτης» πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Μπιλ Κλίντον, έχοντας ήδη βάψει τα χέρια του με αίμα της Γιουγκοσλαβίας.

«28/11/1999

Σάββατο 20 Νοεμβρίου, μεσημέρι, βρέχει ο θεός με το θεό και η Αθήνα είναι έρημη. Η μισή αποκλεισμένη από τις δυνάμεις ασφαλείας και η άλ­λη μισή στη θαλπωρή, όχι μό­νο για τη βροχή αλλά και για τις φωτιές που απειλούν πά­ντα τους ήσυχους νοικοκυραί­ους. Ο Πρόδρομος Μιχαηλίδης, γνωστός δικηγόρος της Αθήνας και της Αριστεράς, περιμένει ταξί στην Ιπποκρά­τους, πίνοντας γάλα, που μό­λις αγόρασε στο περίπτερο. Την πρώτη γουλιά δεν την έ­χει ακόμα καταπιεί και το τα­ξί, ελεύθερο, εμφανίζεται. Αφήνει το γάλα και παίρνει το ταξί. Δίνει εντολή στον ο­δηγό, πάμε Ιντερκοντινένταλ. Γυρίζει ο ταξιτζής και εύλο­γα, και δυνατά, αναρωτιέται αν ο πελάτης του είναι τρε­λός. Όχι, τον διαβεβαιώνει ο Πρόδρομος, αλλά είμαι προ­σκαλεσμένος του Προέδρου. Ανεβαίνουν Ακαδημίας, ό­που συναντούν μια κόκκινη κορδέλα κατά πλάτος του δρόμου. Αλλά στρίβουν κάτω, Ομήρου, και εν συνεχεία Σταδίου. Εκεί μια άλλη κόκ­κινη είναι πεσμένη στο δρό­μο, υποδηλώνοντας μια απα­γόρευση που κάποιος ποδο­πάτησε.

Προεδρικές τουριστικές επισκέψεις…

Φαίνεται πως όσοι πρόεδροι των ΗΠΑ αποφασίζουν να επισκεφθούν την Ελλάδα, συνηθίζουν να το κάνουν λίγο πριν τελειώσει η θητεία τους, λες και η κύρια σκέψη τους έχει να κάνει περισσότερο με τον τουρισμό παρά με την πολιτική. Κάτι σαν «δεν θα μου ξαναδοθεί η ευκαιρία να πάω τζάμπα στην Ελλάδα, οπότε ας πάω τώρα με το προεδρικό αεροπλάνο, που είναι και άνετο». Πιο εύκολα μπορώ να πιστέψω κάτι τέτοιο παρά το ότι ολόκληρος Ομπάμα ήρθε από την άλλη άκρη τού πλανήτη για να συζητήσει μαζί μας… τί ακριβώς; Λες και υπάρχει κάτι στο οποίο διαφωνεί μαζί του η «πρώτη φορά αριστερά» κυβέρνησή μας;

Αθήνα, 19/7/1991: Ο Τζορτζ Μπους παίρνει το απεριτίφ του με τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, τον υπουργό εξωτερικών Αντώνη Σαμαρά και την υφυπουργό παρά τω πρωθυπουργώ Ντόρα Μπακογιάννη.

Ο μπαμπάς Μπους είχε έλθει το καλοκαιράκι του 1991 κι έμεινε δυο μερούλες. Ο Μητσοτάκης τον περίμενε πώς και πώς, με τον τύπο και τους αναλυτές να είναι σίγουροι πως ο πλανητάρχης θα έκανε ιστορικές δηλώσεις για το κυπριακό. Όμως, ο Μπους απογοήτευσε τους πάντες, δηλώνοντας ότι η ελπίδα για την λύση τού κυπριακού (περί της οποίας είχε μιλήσει άλλωστε, τρέφοντας τα διάφορα δημοσιεύματα) ήταν μόνο η πρωτοβουλία τού γ.γ. του ΟΗΕ Χαβιέρ Φελίπε Ρικάρντο Πέρες ντε Κουέγιαρ υ ντε λα Χουέρα. Ύστερα επισκέφθηκε την βάση των ΗΠΑ στην Σούδα κι από κει έφυγε για Τουρκία.

Το φονταμενταλιστικό (παρα)κράτος…

Είναι αβυσσαλέα άνισο. Δείτε την φωτογραφία. Δίπλα στον πρωθυπουργό ο αρχιτράγος. Τι δουλειά έχει στο «επίσημο δείπνο του έλληνα προέδρου προς τιμήν του αμερικάνου»; Είναι πολιτειακός παράγοντας υψηλού επιπέδου (τουτέστιν άνθρωπος της κρατικής εξουσίας…) και σαν τέτοιος έχει δικαίωμα βάσει του ελληνικού πρωτοκόλλου να φυτρώνει παντού, σε τέτοια «επίσημα τραπέζια».
Μπορείτε να το φανταστείτε αλλού; Όχι στας ευρώπας (δεν μπορείτε). Αλλά στη μέση ανατολή, στη βόρεια αφρική, στην ασία, στη λατινική αμερική, στην αφρική. Στο πακιστάν, στο βιετνάμ, στο περού, στην γροιλανδία, κάπου… Μπορείτε; Όχι. Μόνο στο ιράν… Αλλά εκεί η «πολιτειακή εξουσία» ασκείται επίσημα και από παπάδες.
Όταν θα γίνουν άγριες διαδηλώσεις εναντίον του ντόπιου παπαδαριού· όταν θα τοικολληθούν πύρινες αφίσες εναντίον των τράγων με απειλές του είδους «είστε ανεπιθύμητοι»· όταν δήμαρχοι και κοινοτάρχες θα αποφασίζουν ομόφωνα ότι απαγορεύεται να πατήσουν το πόδι τους στην επικράτειά τους ποιμένες και τσοπανόσκυλα της «σωτηρίας της ψυχής»· όταν, με λίγα λόγια, τα ντόπια αφεντικά σε όλη τους την γκάμα αναγνωριστούν σαν αυτό που είναι (οι νταβάδες της καθημερινής ζωής μας), τότε θα έχουμε ανοίξει το δρόμο μιας αξιοπρεπούς χειραφέτησης. (Που, ας το πούμε κι αυτό, ιστορικά ανήκει στον 19ο αιώνα.)
Μέχρι τότε ο κάθε Ομπάμα (και η κάθε Μέρκελ, η κάθε «τρόικα», κλπ) θα συγκεντρώνουν τα πυρά. Τόσο εύκολο και τόσο δευτερεύον ώστε…

__________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Ο δρόμος που φτιάχτηκε περπατώντας μια ιστορία για τη σχέση κοινωνίας και τεχνικής…

Μπουσουλώντας

Μετακίνηση, όπως μας πληροφορεί ένα λεξικό, είναι η αλλαγή θέσης, η μετάβαση από ένα σημείο σε ένα άλλο. Και για να καλυφθεί η απόσταση που χωρίζει τα δύο αυτά σημεία, ο άνθρωπος διαθέτει ένα ολόκληρο φάσμα τεχνικών μέσων. Από το στοιχειωδέστερο όλων, αυτό που υπήρξε και το κυρίαρχο (μιλώντας για χερσαίες μετακινήσεις) μέχρι και τον 18ο αιώνα: τα πόδια του. Ή, σε περίπτωση που θέλει να κινηθεί ταχύτερα και με λιγότερη δαπάνη ενέργειας, το εργαλείο του ποδηλάτου είναι το ενδεδειγμένο μέσο. Αν η ακόμα μεγαλύτερη ταχύτητα κι άνεση είναι ζητούμενα, τότε η μηχανή που λέγεται αυτοκίνητο αποτελεί την ιδανική λύση. Η λογική που συνδέει την εξέλιξη από το σώμα (πόδι) στο εργαλείο (ποδήλατο) κι από εκεί στην μηχανή (αυτοκίνητο) μοιάζει αυτονόητη κι αρραγής. Ένα «φυσικό» πρόβλημα τίθεται στον άνθρωπο (από ένα σημείο του «αφηρημένου» χώρου σε ένα άλλο) κι ως συνήθως, αυτός επινοεί (ως homo sapiens) και κατασκευάζει (με τα χέρια του, ως homo faber) μια σειρά τεχνικών μέσων για την επίλυσή του.

Από την οπτική του τεχνολογικού ντετερμινισμού, μια τέτοια εξέλιξη είναι τόσο φυσική όσο φυσικό είναι και το προς επίλυση πρόβλημα. Οι τεχνικές λύσεις ακολουθούν τη δική τους νομοτελειακή λογική την οποία και μεταφέρουν στο κοινωνικό πεδίο. Τα ερωτήματα, οι δισταγμοί και οι ενστάσεις δεν έχουν θέση όσον αφορά στην εξέλιξη της τεχνικής, η οποία φτάνει ενίοτε να εννοείται ως (οιονεί) βιολογική. Με τα λόγια ενός από τους πιο πειστικούς «τεχνολογικούς ντετερμινιστές», ήδη από το 1964 ¹:

Καμιά αξιολογική κρίση δεν μπορεί να γίνει για μια εξελικτική διαδικασία. Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο γιγαντισμός των δεινοσαύρων του Μεσοζωικού αιώνα ήταν «κακός», διότι εν τέλει οι δεινόσαυροι εξαφανίστηκαν ενώ οι κροκόδειλοι επέζησαν, αλλά δεν ξέρουμε τίποτα για το μέλλον του πλάσματος που θα μπορούσε να αντικαταστήσει τον έμφρονα άνθρωπο.
…
… η μηχανική αυτοματοποίηση αντιστοιχεί στο προτελευταίο δυνατό στάδιο της διαδικασίας που δρομολογείται από την εποχή του οπλισμένου με το λιάνιστρο αυστραλανθρώπου. Η απελευθέρωση των περιοχών του κινητικού εγκεφαλικού φλοιού, που κατακτάται οριστικά με την κάθετη στάση, καθίσταται τέλεια από τη στιγμή που ο άνθρωπος εξωτερικεύει τον κινητικό του εγκέφαλο. Πέραν του σημείου αυτού, δεν μπορούμε να νοήσουμε παρά την εξωτερίκευση της διανοητικής σκέψης, την κατασκευή μηχανών που όχι μόνο θα είχαν τη δυνατότητα να κρίνουν (το στάδιο αυτό έχει ήδη κατακτηθεί) αλλά θα χρωμάτιζαν την κρίση τους συναισθηματικά, θα συμμετείχαν, θα ενθουσιάζονταν ή θα βυθίζονταν στην απελπισία μπροστά στην απεραντοσύνη του έργου τους. Τότε πλέον, και αφού ο έμφρων άνθρωπος θα έχει εξασφαλίσει σε αυτά τα μηχανήματα τη δυνατότητα να αναπαράγονται, δεν θα του έμενε παρά να αποσυρθεί οριστικώς στα παλαιοντολογικά σκότη.