Que Viva Mexico! …

‘Από τον Δεκέμβρη τού 1930 μέχρι τον Φλεβάρη τού 1932 ο Σεργκέι Μιχαήλοβιτς Αϊζενστάιν διέσχισε στο Μεξικό εκατοντάδες χιλιόμετρα και γύρισε χιλιάδες μέτρα φιλμ. Σ’αυτό το διάστημα γεννήθηκαν και τα  «μεξικάνικα σχέδια».

Ο ‘Αϊζενστάιν σχεδίαζε απο παιδί. ‘Επηρεασμένος από τον  Ντωμιέ και τον Καλώ μεταφέρει στο σχέδιά του και  τα σκίτσα του ένα μέρος το κωμικό, το γκροτέσκο το αποκριάτικο στοιχείο πού διαθέτουν οι μεγάλοι γάλλοι γραφίστες.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ BENNO TESCHKE…

Μετάφραση: Δημήτρα Αλιφιεράκη, Επιμέλεια: Γιώργος Σουβλής

Στη συνέντευξη αυτή, οι Γιώργος Σουβλής και Aurélie Andry συζητούν με τον Benno Teschke, συγγραφέα του βιβλίου Ο Μύθος του 1648: Τάξη, Γεωπολιτική και η Δημιουργία των Σύγχρονων Διεθνών Σχέσεων για τη σχέση ανάμεσα στον Μαρξισμό και τη θεωρία των διεθνών σχέσεων. Όπως σημειώνει ο Teschke, ο Μαρξ δεν ανέπτυξε ποτέ μια ολοκληρωμένη θεωρία για τις διεθνείς σχέσεις, ενώ η απουσία μιας συνεκτικής μαρξιστικής θεωρίας των διεθνών σχέσεων έχει επιτρέψει την καθιέρωση και νομιμοποίηση επιζήμιων ισχυρισμών εντός του μαρξισμού, όπως, μεταξύ άλλων, εργαλειακές αντιλήψεις για το κράτος, την αντίληψη περί σταδίων της ιστορίας, ή μια γενικευτική αντίληψη για την καπιταλιστική διεθνή αγορά –. Συζητάει μαζί τους για τη διανοητική του πορεία, τα βασικά επιχειρήματα του έργου του, καθώς και εναλλακτικούς τρόπους κατανόησης των καπιταλιστικών διεθνών σχέσεων, ενώ παράλληλα διατυπώνει ορισμένες παρατηρήσεις για τον Πολιτικό Μαρξισμό, την οικειοποίηση του Carl Schmitt από την αριστερά, και το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.     

1 Ψήφος – 1 Ζωή …

Kείμενο του Άρη Χατζηνικολάου μέλος στον κοινωνικό καταναλωτικό συνεταιρισμό Bios Coop.

[Τον τελευταίο χρόνο είμαι στην φάση της ζωής μου που αυτά τα λίγα που έχω ζήσει  με έχουν κάνει να απομυθοποιήσω κάθε πολιτική στάση & οργάνωση, αφού ότι ελπιδοφόρο βλέπω αργά ή γρήγορα καταρρέει, τουλάχιστον στα μάτια μου. Το συμπέρασμα μου, όταν με παίρνει από κάτω, είναι: Ένας άνθρωπος είναι πολύ μικρός για να κάνει την διαφορά. Το ζούμε καθημερινά εξάλλου. Από χθες, ακόμα δεν έχω καταλάβει αν κατέρριψα αυτή την πεποίθηση ή αν την επιβεβαίωσα].

Κυριακή 13 Νοεμβρίου βράδυ, στην μεγαλύτερη συνέλευση που έκανε ποτέ ένας συνεταιρισμός της Θεσσαλονίκης που τα τελευταία χρόνια αποτελεί πρότυπο στην πόλη. Ρεκόρ συμμετοχής: 150 μέλη του, καλούνται να αποφασίσουν, μεταξύ άλλων, για το αν ο εργαζόμενος Α θα απολυθεί ή όχι από τον συνεταιρισμό. 150 άνθρωποι κάθε ηλικίας, πολιτικής πεποίθησης και ήθους. Η συνέλευση ξεκινά. Ο Πρόεδρας βγάζει έναν λόγο 45 λεπτών. Μας φαίνεται φυσιολογικό, αφού το έχουμε συνηθίσει. Κατόπιν, το προεδρείο της ΓΣ μας ανακοινώνει ότι οι υπόλοιποι 38 ομιλητές θα έχουμε από 2 λεπτά ο καθένας, λόγω περιορισμένου χρόνου κράτησης της αίθουσας. Κρίμα για όλους μας.

Μπαλάντα για μια λυπημένη χώρα…

ΩΧΡΑ ΣΠΕΙΡΟΧΑΙΤΗ

Οι μέρες είναι μαγικές
όταν μπορούμε και γελάμε δίχως φόβο
όταν δεν έχει θάνατο του πρωινού καφέ η κουβεντούλα
οι μέρες είναι φυλακές
όταν η νύχτα πλημμυρίζει βαθμοφόρους
οι μέρες είναι φυλακές
όταν χτυπάνε κάρτα οι βασανιστές

ο χρόνος είναι μαγικός
όταν δεν κρύβονται χαφιέδες στα ρολόγια
όταν γερνάμε σίγουροι με το κεφάλι στο λαιμό μας
ο χρόνος είναι πανικός
όταν ανοίγουν τα ντοσιέ οι στρατοδίκες
ο χρόνος είναι πανικός
όταν μας ζώνει μια τεράστια διαταγή

η πόλη είναι μαγική
όταν φιλιόμαστε στο πάρκο δίχως φόβο
όταν δεν γίνονται έφοδοι στα καφενεία και στους σινεμάδες
η πόλη είναι ασφυκτική
όταν την πνίγουν τα εθνικά ιδεώδη
η πόλη είναι ασφυκτική
όταν ξυπνάμε με εμβατήρια χακί

Η βίαιη αντίσταση είναι η μόνη ελπίδα
σε μια χώρα δίχως ελπίδα και φωνή

sidet buyuleyijidir sidet umutur
umut suz ve sesiz bir
sesiz bir dunada

 

ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ; ΑΛΗΘΕΙΑ; …

Ακούμε συνεχώς τον τελευταίο καιρό από τον κάθε «εναλλακτικό» underground και καλά αρθρογράφο μέχρι τον κάθε έναν που την είδε «επανάστατης», ότι δεν είμαστε τίποτε άλλο πέρα από τις ίδιες μας τις επιλογές!

ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ??? ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΜΑΣ, ΑΛΗΘΕΙΑ???

Δεν μου λέτε??? Η μετανάστρια από τη Βουλγαρία που καταλήγει στις πιάτσες της Ομόνοιας, και την ξεφτυλίζουνε κι από πάνω στις τηλεοράσεις οι Έλληνες νταβάδες με 5.000 πελάτες Έλληνες, έχει το ίδιο φάσμα επιλογών με την Πάρις Χίλτον για παράδειγμα για το πώς θα ζήσει?? ΕΙΝΑΙ λοιπόν η επιλογή της αυτή?????

Και μη μου πει κανείς ότι και η μετανάστρια, αν δεν ήθελε να εκδίδεται, θα μπορούσε να πλένει σκάλες ή να κάνει οτιδήποτε άλλο για να βγάλει το ψωμί της. Γιατί δεν αντέχουμε την κυνικότητα όλων αυτών που ζούνε στα ωραία σπιτάκια τους και στο γυάλινο “ηθικό” κόσμο τους με την οποία αντιμετωπίζουνε κάποια πράγματα, και πόσο εύκολο είναι να λένε αυτοί που τα έχουνε όλα και είναι έξω απ’ το χορό και να βγαίνουνε με ύφος ηθικού διδασκάλου και να λένε ότι “α, έπρεπε να κάνει εκείνο”, ή “έπρεπε να κάνει τ’ άλλο”. Ή απλά δεν έχουν ιδέα τι γίνεται γύρω τους. Για μιλήστε με μια Βουλγάρα ή με μια κοπέλα από το Μπενίν της Νιγηρίας (δεν είναι τυχαία τα παραδείγματα που αναφέρω) να σας πει για τα σύγχρονα δίκτυα διακίνησης και εκμετάλλευσης ανθρώπων. Η ελεύθερη εκδιδόμενη είναι μια μυθολογία (τουλάχιστον όχι με τις επικρατούσες πολιτικές, οικονομικές και πολιτισμικές συνθήκες). Για την κοπέλα από τη Βουλγαρία πολλές φορές αυτό δεν είναι επιλογή μέσα σε τόσες άλλες μπροστά στο άμεσο πρόβλημα της επιβίωσης όπως είναι με την Χίλτον για παράδειγμα που έχει τόσες άλλες επιλογές και τελικά απλά επιλέγει ανάμεσα στα άλλα να κάνει αυτό. Το φάσμα των επιλογών που έχει η μία είναι απείρως μικρότερο από αυτό που έχει η άλλη – που σε πολλές περιπτώσεις δεν είναι ούτε ΚΑΝ επιλογή, είναι μοναδική «επιλογή».

Και αυτό το χαρακτηριστικό παράδειγμα το αναφέρουμε ακριβώς για να δείξουμε ότι δεν είναι «οι επιλογές μας», αλλά αυτές εξαρτώνται από μια σειρά άλλα πράγματα όπως είναι ο σημαντικότατος παραγοντας της ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ.

Κόκκινα δάνεια και κόκκινα βούνευρα…

Ένα από τα πλέον εκνευριστικά πράγματα για οποιονδήποτε διαθέτει λίγο περισσότερες από απλώς στοιχειώδεις γνώσεις οικονομικών, είναι να ακούει ή να διαβάζει είτε μειωμένης αντιλήψεως είτε βαλτούς πολιτικούς και οικονομικούς ο-θεός-να-τους-κάνει αναλυτές, να υποστηρίζουν ότι η ανάκαμψη και η έξοδος από την ύφεση καθυστερούν επειδή οι τράπεζες αδυνατούν να διοχετεύσουν χρήμα στην «πραγματική οικονομία» (τί όρος, θεέ μου!) λόγω μείωσης των διαθεσίμων τους, η οποία οφείλεται αφ’ ενός μεν στην απόσυρση των καταθέσεων αφ’ ετέρου δε στην διόγκωση των κόκκινων δανείων. Μόνο ένα πιο εκνευριστικό πράγμα μπορώ να σκεφτώ: την ύπαρξη πολιτών που όχι απλώς καταπίνουν αμάσητα όλα τούτα αλλά τα ενστερνίζονται, τα προσυπογράφουν και τα αναμεταδίδουν.

[Διάγραμμα: Έθνος, 23/2/2016]

Είναι καιρός να τελειώνουμε με τα παραμύθια. Κάθε σκεπτόμενος πολίτης θα έπρεπε να γνωρίζει ότι οι τράπεζες δεν χρειάζονται ρευστό στα συρτάρια τους για να χορηγήσουν δάνεια: χρησιμοποιούν εικονικό (λογιστικό) χρήμα. Αυτό το έχουμε αναλύσει στο παρελθόν και θα επανέλθουμε, όποτε χρειαστεί. Προς το παρόν, ας μείνουμε στην συνοπτική περιγραφή τού Μάικλ Χάντσον: «Οι τράπεζες δανείζουν εικονικό χρήμα, που στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν, το οποίο εγγυοδοτείται με κεφάλαια που στην πραγματικότητα δεν έχουν, που κι αυτά υποστηρίζονται από τις κεντρικές τράπεζες που τυπώνουν χρήμα από αέρα κοπανιστό». Κατά συνέπεια, η άρνηση των τραπεζών να χορηγήσουν δάνεια δεν οφείλεται στην εκ μέρους τους έλλειψη ρευστού. Οφείλεται στην έλλειψη αξιόχρεων δανειστών. Με απλά λόγια: λεφτά για δανεικά υπάρχουν, φερέγγυοι δανειζόμενοι δεν υπάρχουν (ας είναι καλά τα μνημόνια).

Προσωπολατρεία…

Κόντρα στο ρεύμα των (βαθυστόχαστων, αλλοίμονο!) «αναλύσεων» που αποδίδουν στο προεδρικό ψόφιο κουνάβι την τάδε ή την δείνα κατεύθυνση στην ιστορία των ηπα (και του κόσμου) εμείς επιμένουμε και θα επιμείνουμε ότι το άτομο σαν τέτοιο είναι απλά και μόνο ο «μπροστινός», ο «αυτοφωράκιας» μηχανισμών και κυκλωμάτων του αμερικανικού κράτους / κεφάλαιου. Και μόνον αυτό. Θα έχει μια (περιορισμένη) «ανεξαρτησία κινήσεων» σε θέματα ήσσονος σημασίας, κυρίως «εσωτερικής χρήσης». Αλλά γενικά θα βρίσκεται όχι μόνο υπό τον έλεγχο των δύο νομοθετικών σωμάτων των ηπα (και τα δύο, ας το θυμίσουμε, με πλειοψηφία συντηρητικών), όχι μόνο στη δούλεψη των βασικών λόμπυ των αφεντικών, αλλά και υπό την ομηρία των όποιων συγκρούσεων ανάμεσα σε διαφορετικές φράξιές τους.
Το απορίας άξιο είναι το αν αυτοί οι σπουδαίο» αναλυτές / υπηρέτες του προσωποκεντρισμού της εξουσίας, με την ίδια μέθοδο που προβλέπουν για τον Τραμπ το Α ή το Β, μπορούν να αποδώσουν στον Ομπάμα ή/και στον Μπους τον Β την κατηγορία ότι «έκανε» ή «δεν έκανε» αυτό ή εκείνο, ενώ θα μπορούσε κι αλλιώς. Ο Ομπάμα δεν κατάφερε καν να κλείσει το κάτεργο του Γκουαντανάμο· ένα κάτεργο που έχει ξεχαστεί και σίγουρα έχει πάψει εδώ και χρόνια να βρίσκεται στο κέντρο της προπαγάνδας του «αντιτρομοκρατικού πολέμου»… Ούτε καν αυτό δεν κατάφερε. Για τον απλό λόγο ότι ΔΕΝ αποφάσιζε αυτός ούτε καν για το τέλος ενός τέτοιου σχεδίου! Για να μην θυμήσουμε πόσο πετσοκομμένο μπήκε σε εφαρμογή του σχέδιό του για την κοινωνική ασφάλιση των απόρων αμερικάνων.
Όσο για τον καραγκιόζη Μπους τον Β; Ο μπροστινός του σχεδίου για τον αμερικανικό 21ο αιώνα ήταν, και τίποτα περισσότερο.
Λοιπόν; Όσο αυξάνονται εκείνα τα δάκτυλα που δείχνουν τις φάτσες / προσωπεία της εξουσίας εδώ κι εκεί, τόσο θα επιμένουμε να τονίζουμε: είναι το κράτος, το παρακράτος, το κεφάλαιο ηλίθιε! Κι αν σου είναι αδύνατο να καταλάβεις την πραγματικότητα έτσι, τόσο το χειρότερο για σένα…

_____________________________________________________________

Aπό:http://www.sarajevomag.gr/index.html