Fuck Trump…

Τα μπάχαλα αλλού δεν είναι ψωμοτύρι όπως στα μέρη μας. Οπότε αποδίδουμε τιμή και σεβασμό τις αντι-Trump διαδηλώσεις στις ηπα. Ειδικά αν προέρχονται από όχι ψηφοφόρους της κρατικής και παρακρατικής «δημοκρατικής» Χίλαρυ.
Όπως οι μάγκες στη φωτό. Σίγουρα δεν είναι τα καλύτερα παιδιά. Καθόλου καλά – για να το πούμε σωστότερα. Μέλη συμμοριών είναι. Αλλά «τόχουν»: οι αντίπαλες μεταξύ τους συμμορίες των αφροαμερικανικών γκέτο ενώθηκαν κατά του ψόφιου κουναβιού. Και δεν λένε αυτό το γραφικό «όχι ο δικός μου πρόεδρος». Λένε κάτι …σεξιστικό, οπότε κινδυνεύουν απ’ την αστυνομία της πολιτικής ορθότητας. Τόσο το χειρότερο (γι’ αυτήν).
Μακάρι να κρατήσουν την ενότητά τους, και μακάρι να την προχωρήσουν· θα μεταμορφωθούν ξεπερνώντας την σαπίλα της μοιρασιάς της φτώχιας. Γιατί ισχύει ότι η ζωή των μαύρων μετράει, ισχύει όμως το ίδιο και περισσότερο ότι αρχίζει να μετράει όταν διατάσσει την αυτοάμυνά της.

____________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Η γλυκόπικρη ανάμνηση του Μπέρνι…

Υστερα από την ταπεινωτική ήττα της Χίλαρι Κλίντον, οι Δημοκρατικοί θεωρούν πως ίσως ο σοσιαλιστής Μπέρνι Σάντερς θα μπορούσε να κερδίσει τον Ντόναλντ Τραμπ, αν δεν είχε παραγκωνιστεί από το ίδιο του το κόμμα | AP PHOTO/ JOHN LOCHER

Κορίνα Βασιλοπούλου

Και αν απέναντι στον Ντόναλντ Τραμπ ήταν ο Μπέρνι Σάντερς; Το ερώτημα αυτό βρίσκεται στο στόμα πολλών Δημοκρατικών και εν γένει προοδευτικών Αμερικανών από τα ξημερώματα της Τετάρτης, όταν το εκλογικό αποτέλεσμα είχε πια «κλειδώσει».

«Σας τα λέγαμε… αλλά δεν μας ακούγατε», ήταν η απάντηση αρκετών υποστηρικτών και στελεχών της καμπάνιας του Μπέρνι Σάντερς προς το Δημοκρατικό Κόμμα.

Ο ίδιος πάντως ο γερουσιαστής του Βερμόντ και πρώην διεκδικητής του χρίσματος δήλωσε ότι θα είναι παρών, ενώ έδωσε τη δική του εκδοχή για την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ.

«Ο Τραμπ καρπώθηκε την οργή μιας παρακμάζουσας μεσαίας τάξης που έχει κουραστεί και αηδιάσει με το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό κατεστημένο», δήλωσε στο επίσημο ανακοινωθέν του.

«Στον βαθμό που ο κύριος Τραμπ εννοεί σοβαρά ότι θα ακολουθήσει πολιτικές που θα βελτιώσουν τις ζωές των εργαζόμενων οικογενειών, εγώ και άλλοι προοδευτικοί είμαστε έτοιμοι να δουλέψουμε μαζί του», συνέχισε, προειδοποιώντας ωστόσο:

«Στον βαθμό που θα εφαρμόσει ρατσιστικές, σεξιστικές, ξενοφοβικές και βλαπτικές για το περιβάλλον πολιτικές θα σταθούμε κάθετα απέναντί του».

Αραγε, οι Δημοκρατικοί θα είχαν καλύτερη τύχη αν είχαν επιλέξει διαφορετικά; Το επιχείρημα του κομματικού κατεστημένου –και ίσως όχι μόνο– ήταν ότι ο Μπέρνι Σάντερς δεν ήταν «εκλέξιμος»: ηλικιωμένος -αν και μόλις πέντε χρόνια μεγαλύτερος από τον Τραμπ και έξι από την Κλίντον- Εβραίος και πολύ «σοσιαλιστής».

Ο ίδιος ο γερουσιαστής του Βερμόντ αποκαλούσε τον εαυτό του Σοσιαλδημοκράτη και ζητούσε πολλά και «ανήκουστα» για την Αμερική: δωρεάν υγεία, ανώτατη παιδεία προσβάσιμη σε όλους, ελάφρυνση από το βάρος των φοιτητικών δανείων, αξιοπρεπείς μισθούς, αποσύνδεση της οικονομίας από την αμαρτωλή Wall Street και όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα…

Μη μου κάνεις εμένα εφέ! …

Αυτό πρόκειται να είναι ένα λίγο διαφορετικό άρθρο από αυτά που συνηθίζω να γράφω. Τουλάχιστον τη στιγμή που το ξεκινάω και έτσι όπως το έχω στο μυαλό μου δεν αναμένεται να μιλήσω καθόλου για πολιτική, για ιστορία κλπ κλπ. Στην πορεία βέβαια αυτό μπορεί και να αλλάξει –οπότε δεν υπόσχομαι- όμως δηλώνω υπεύθυνα ότι δεν το έχω σκοπό εξ αρχής. Αυτό που εξαρχής έχω σκοπό, είναι να παραθέσω κάποιες από τις σκέψεις μου σχετικά με το τέλμα στο οποίο μοιάζει να έχει πέσει ο αμερικάνικος κινηματογράφος, και κυρίως δύο από τα αγαπημένα μου κινηματογραφικά είδη, οι ταινίες τρόμου και οι ταινίες φαντασίας (επιστημονικής και επικής).

Κάποτε, αυτό που μας/με εντυπωσίαζε σε αυτού του είδους τις ταινίες ήταν τα καλοφτιαγμένα «ειδικά εφέ», και αυτό, γιατί τότε, τις παλιές καλές εποχές, ήταν ακόμη κάτι ζητούμενο και όχι δεδομένο. Με τον καιρό και την εξέλιξη των υπολογιστών, τα εφέ και πιο εντυπωσιακά έγιναν, και πιο ρεαλιστικά όπου χρειαζόταν, και λιγότερο κοστοβόρα. Κάτι αντίστοιχο έχει συμβεί και στη βιομηχανία των ηλεκτρονικών παιχνιδιών, τα πολύ καλά γραφικά είναι σχεδόν δεδομένα. Αυτό δυστυχώς ή ευτυχώς έχει ως επακόλουθο να συνηθίσουμε την υψηλή ποιότητα ειδικών εφέ και να μη μας κάνουν [σχεδόν] καθόλου εντύπωση. Ναι μεν μια ταινία με πρόχειρα εφέ δεν θα είχε καμία τύχη, αλλά όσο περνάει ο καιρός, όλο και λιγότερο πάμε σε μια ταινία στον κινηματογράφο απλά και μόνο για τα εφέ της. Υπήρχαν βέβαια ταινίες επιστημονικής φαντασίας με απλά εφέ, όπως για παράδειγμα το the cube, που ήταν μικρά διαμαντάκια, όμως είχαν απλά εφέ όχι κακοφτιαγμένα.

Πέρα από τα εφέ, αν σε κάτι έχουν γίνει καλοί οι παραγωγοί του Χόλυγουντ είναι στο μάρκετινγκ. Είναι πλέον επιστήμονες στο να δημιουργούν το λεγόμενο Hype1,με αποτέλεσμα να γεμίζουν τις αίθουσες –και τα ταμεία- τις πρώτες μέρες προβολής. Αν η ταινία είναι «πατάτα» μπορεί τελικά να πάρει χαμηλή βαθμολογία από κοινό και κριτικούς στους σχετικούς ιστότοπους, όμως η μπάζα έχει ήδη γίνει. Και δυστυχώς οι ταινίες είναι συχνά «πατάτες», και με το πατάτες εννοώ σεναριακά αδιάφορες, ξαναζεσταμένες, και ανέμπνευστες, τουλάχιστον για τα δικά μου γούστα. Σε αυτό σίγουρα συμβάλει το γεγονός ότι κοντεύω τα 40 και ότι από τα παιδικά μου χρόνια έχω δει χιλιάδες ταινίες, οπότε είναι πιο δύσκολο πλέον κάτι να με εντυπωσιάσει. Όμως δεν είναι μόνο αυτό, δεν είναι μόνο υποκειμενικό το ζήτημα αλλά και αντικειμενικό. Αντικειμενικά τα περισσότερα χολυγουντιανά σενάρια, ειδικά στις κατηγορίες που ανέφερα, είναι αδιάφορα, ξαναζεσταμένα και ανέμπνευστα.

Στιγμές από την Ιστορία: Ελλάδα – ΗΠΑ, μια σχέση εξάρτησης…

Ιστορικά στιγμιότυπα των ελληνοαμερικανικών σχέσεων

 9 Σεπτεμβρίου 1943

Ο πρόεδρος Ρούζβελτ απαντά σε αίτημα του αυτοεξόριστου μονάρχη Γεώργιου Β΄, ο οποίος πιεζόταν να δεσμευτεί ότι δεν θα επέστρεφε στην Ελλάδα μετά την απελευθέρωση πριν διεξαχθεί δημοψήφισμα. Ο Ρούζβελτ τάχθηκε ανεπιφύλακτα στο πλευρό του Γεώργιου, στηρίζοντας την επιθυμία του «να επιστρέψει στη χώρα επικεφαλής του στρατού του» μετά τη συμμαχική νίκη.

31 Μαρτίου 1946

Εκλογές στην Ελλάδα, οι πρώτες μετακατοχικές. Οι ΗΠΑ στέλνουν παρατηρητές και συμμετέχουν στη σύνταξη του σχετικού πορίσματος. Η Αριστερά απέχει, όπως και πολλοί σχηματισμοί του κεντρώου χώρου, καταγγέλλοντας το όργιο της τρομοκρατίας που έχει εξαπολυθεί μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας.

Δεκέμβριος 1946

Ενώ ο εμφύλιος πόλεμος έχει ξεκινήσει, ο πρωθυπουργός Κ. Τσαλδάρης επισκέπτεται τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τρούμαν ζητώντας οικονομική βοήθεια προκειμένου να αποφευχθεί η κατάρρευση της κυβέρνησής του υπό το βάρος της πολιτικής κρίσης και της σύγκρουσης με τον Δημοκρατικό Στρατό.

12 Μαρτίου 1947

Ο πρόεδρος Χάρι Τρούμαν εκφωνεί στο Αμερικανικό Κογκρέσο το περίφημο Δόγμα του που σηματοδοτεί την επίσημη αλλαγή σκυτάλης μεταξύ Μ. Βρετανίας και ΗΠΑ στην Ελλάδα. «Εάν η Ελλάς ήθελεν περιέλθει υπό τον έλεγχον ενόπλου τινός μειοψηφίας, σύγχυσις και ανωμαλία θα ηδύνατο να εξαπλωθούν ευχερώς εις ολόκληρον τη Μέσην Ανατολήν». Οι ΗΠΑ παραλαμβάνουν τα κλειδιά της χώρας και θέτουν την άρχουσα τάξη της Ελλάδας υπό την κηδεμονία τους.

28 Μαρτίου 1947

Ο Πολ Πόρτερ καταθέτει την γνωστή έκθεσή του στη Βουλή των ΗΠΑ. Τον είχε στείλει στην Ελλάδα ο πρόεδρος Τρούμαν ως επικεφαλής της Αποστολής Οικονομικής Έρευνας. Ο Πόρτερ στην έκθεσή του κατακρίνει έντονα την παρασιτική άρχουσα τάξη και προτείνει «να υπάρξουν, εκτός από μίαν συμβουλευτικήν αποστολήν αντιπροσωπεύουσαν τας Ηνωμένας Πολιτείας, αρκετοί Αμερικανοί και άλλοι ξένοι τεχνικοί, χρησιμοποιούμενοι ως άτομα από την ελληνικήν κυβέρνησιν εις επικαίρους κρατικάς θέσεις», καθώς και συμμετοχή της αμερικάνικης αποστολής «εις την ανάπτυξιν της πολιτικής εσόδων και εξόδων» αλλά και έγκριση «του προϋπολογισμού πριν ούτος τεθή εν ισχύι»…

Δεν πήρε Νόμπελ; Ε, και; …

Δυο βδομάδες πριν τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο, στις 2 Νοεμβρίου 1973, το περιοδικό Ταχυδρόμος δημοσιεύει ένα κείμενο του Γιώργου Λιάνη με θέμα την τέταρτη (από τις πέντε συνολικά) αρνήσεις τής σουηδικής ακαδημίας να απονείμει το βραβείο Νόμπελ για την λογοτεχνία στον Γιάννη Ρίτσο. Τα εκτενή αποσπάσματα που ακολουθούν, προέρχονται από εκείνο το κείμενο, όπως διασώθηκε από τον ίδιο τον δημοσιογράφο στο λεύκωμά του «Ανταποκρίσεις από την λογοτεχνία» (εκδόσεις Λιβάνη, 2005):

Ο Γιάννης Ρίτσος, ο Έλληνας Άμλετ, ο μεγαλύτερος ποιητής στον κόσμο κατά τον Αραγκόν, δεν πήρε το βραβείο Νόμπελ για τέταρτη συνεχή φορά.

Τον συνάντησα βυθισμένο στην εκτυφλωτική σιωπή του και τον βρήκα γαλήνιο, αστραφτερά σαφή, «σαν έτοιμο από καιρό», μ’ ένα στέφανο καρτερίας για τα πάντα, αλλά και σαν λίγο ευδιάθετο μέσα στην αδυσώπητη δόξα του, που φτάνει στο δωμάτιό του απ’ τα βάθη της καρδιάς των ανθρώπων. Αυτός που λαμπρύνει όσο κανένας τη χώρα μας, σκυμμένος στη μεγάλη Βίβλο της Πλάσης, συνεχίζει την παράδοση του Προμηθέα και του Οιδίποδα κλέβοντας τα μυστικά των θεών και της Σφίγγας για να τα παραδώσει στους ανθρώπους. Η κραυγή του έρχεται από έρχεται από την έρημο της Σκυθίας και τις πεδιάδες της Θήβας και, ανάερη καθώς είναι, αντηχεί απ’  άκρη σ’  άκρη στη σημερινή Ελλάδα. Κραυγή ελευθερίας, βγαλμένη από τον άνδρα με το «ηλιακό προφίλ», που βρίσκεται λησμονημένος απ’ το κράτος και την εξουσία στην άγνωστη γειτονιά του Αϊ-Νικόλα…

«Ζήτω ο Γιάννης!» Έτσι αναφώνησε ο Πάμπλο Νερούντα στους Έλληνες δημοσιογράφους αμέσως μετά τη βράβευσή του με το Νόμπελ το 1970. Είναι απίστευτο. Ενώ οι ξένοι σηκώνουν τον ποιητή μέρα τη μέρα ψηλότερα, οι δικοί μας προσπαθούν να τον ταπεινώσουν με φοβέρα και λησμονιά!

2001 – 2016: 15 χρόνια πολέμου, η γεωπολιτική διάσταση …

Ορισμένες απ’ τις γεωπολιτικές συνέπειες του 4ου παγκόσμιου πολέμου τις ζούμε, ακόμα κι εδώ, διαρκώς. Άλλες είναι μπροστά μας. Για να θυμηθούμε μια κουβέντα των Καταστασιακών ζούμε μ’ έναν τρόπο που μας διαφεύγει. Η απώθηση λειτουργεί τέλεια, όπως και η απορρόφηση απ’ την μικρο-καθημερινότητα· που είναι πράγματι ζόρικη για πολλούς / πολλές, όμως αυτά τα ζόρια δεν είναι καθόλου άσχετα τόσο με την παγκόσμια κρίση / αναδιάρθρωση (και τις τοπικές παραλλαγές της) όσο και με τον εξελισσόμενο παγκόσμιο πόλεμο.
Ακόμα, λοιπόν, κι αν αποδειχθεί μάταιο, οφείλουμε σαν αυτόνομοι εργάτες να δείξουμε και αυτές τις πλευρές της “μεγάλης εικόνας” (αυτής που διαφεύγει ή απωθείται) της εξελισσόμενης ενδοκαπιταλιστικής σύγκρουσης. Δεν είναι ευχάριστο. Είναι απόλυτα απαραίτητο! Αρχίζοντας, έχει σημασία, με μια ιστορική αναδρομή.

αφγανιστάν: ο εύκολος κρίκος

Το αφγανιστάν θα ήταν παντελώς αδιάφορο στους δυτικούς, ακόμα και μετά την πρώτη πράξη του “μεγάλου αντιτρομοκρατικού πολέμου” της Ουάσιγκτον και των συμμάχων της, μετά την 11η/9ου και την επίθεση / εισβολή στις 7 Οκτώβρη του 2001, αν δεν συνέβαινε χιλιάδες αφγανοί να διαφύγουν τα επόμενα χρόνια απ’ την κόλαση των υψιπέδων του Ινδοκούς, φτάνοντας ως την Ευρώπη. Αλλά το αφγανιστάν δεν είναι μια “απαίσια περιοχή που εξάγει ασιάτες”. Είναι μια σημαντική γέφυρα απ’ τον 3ο στον 4ο παγκόσμιο πόλεμο.

Ως τα τέλη του 1977, και για αιώνες, το αφγανιστάν κυβερνούνταν από βασιλιά / σατράπη. Ήταν ένα φεουδαρχικό, εξαιρετικά συντηρητικό καθεστώς, “φιλικό” προς τη Δύση· αν και ως εκείνη την περίοδο το αφγανιστάν δεν φαινόταν να έχει σπουδαία σημασία για τα δυτικά συμφέροντα, εκτός απ’ το γεγονός ότι η αφγανική μοναρχία ήταν αντι-σοβιετική.
Τον Απρίλη του 1978 έγινε μια λαϊκή επανάσταση στο αφγανιστάν, με επικεφαλής τον σοσιαλιστή Nor Mohammed Taraki· σαν αυτές που είχαν γίνει ήδη σε πολλές χώρες του “τρίτου κόσμου”. Οι επαναστάτες καθάρισαν τον βασιλιά Mohammed Daoud, και έβαλαν σε εφαρμογή ένα τολμηρό εκσυγχρονιστικό / σοσιαλιστικό σχέδιο. Κατ’ αρχήν έγινε αγροτική μεταρρύθμιση / αναδασμός, και μοιράστηκε η γη στους πάμφτωχους αφγανούς πληβείους, που ως τότε δούλευαν σα κολλίγοι στα φέουδα του βασιλιά και της αφγανικής “αριστοκρατίας”. Ο Taraki έγινε πρόεδρος, και η σοσιαλιστική κυβέρνηση του Hafizullah Amin έφτιαξε σχολεία θηλέων (η εκπαίδευση των κοριτσιών απαγορευόταν απ’ την μοναρχία), άνοιξε τα πανεπιστήμια στα παιδιά των φτωχών, και δημιούργησε ένα σύστημα δωρεάν δημόσιας υγείας.
Όταν έπιασαν δουλειά οι λακέδες του παλατιού, με εμπρησμούς σχολείων θηλέων και πανεπιστημίων, οι αφγανοί ριζοσπάστες θεώρησαν ότι πρόκειται για δουλειά (και) της cia. Οι τρομοκράτες (και παρακαλούμε να κρατήσετε την λέξη…) δεν ήταν εύκολο να αντιμετωπιστούν. Τότε η κυβέρνηση της Καμπούλ ζήτησε την βοήθεια της γειτονικής σοβιετικής ένωσης, και ειδικά του στρατού της. Ο Μπρέζνιεφ αρνήθηκε.