Ποιοί ψήφισαν τον Ντ. Τράμπ-Η κοινωνική «γεωγραφία» του «σοκ»…


Ο ρεπουμπλικανός, 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ,  Ντόναλντ Τραμπ, που έκανε την έκπληξη,  αποδείχθηκε περισσότερο δημοφιλής σε ορισμένα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας απ’ ό,τι αναμενόταν, ενώ αντίθετα οι επιδόσεις της Δημοκρατικής Χίλαρι Κλίντον ήταν χαμηλότερες, οδηγώντας σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα το οποίο αψήφησε τις δημοσκοπήσεις και τις προβλέψεις για νίκη της Κλίντον.

Τα πρώτα στοιχεία από τη δημοσκόπηση της Reuters/Ipsos που έγινε την ημέρα των εκλογών βοηθούν στο να γίνει κατανοητό πώς ο μεγιστάνας των ακινήτων επικράτησε:

Γυναίκες: Η Κλίντον είχε ένα προβάδισμα 2 ποσοστιαίων μονάδων έναντι του Τραμπ ανάμεσα στις γυναίκες ψηφοφόρους, μια διαφορά, ωστόσο, μικρότερη της αναμενόμενης για την πρώτη γυναίκα υποψήφια Πρόεδρο ενός μεγάλου πολιτικού κόμματος. Αντίθετα, ο Μπαράκ Ομπάμα κέρδισε την ψήφο των γυναικών κατά περίπου 7 μονάδες κατά την επανεκλογή του το 2012. Συνολικά, περίπου το 49% των γυναικών στήριξαν την Κλίντον και 47% τον Τραμπ στη χθεσινή εκλογική αναμέτρηση. Ανάμεσα στις νεότερες γυναίκες, ηλικίας 18 με 34 ετών, το 55% υποστήριξε την Κλίντον και το 38% τον Τραμπ. Το 2012, το 62% των νέων γυναικών υποστήριξε τον Ομπάμα.

Μειονότητες: Η Κλίντον είχε μεγάλο προβάδισμα ανάμεσα στους Ισπανόφωνους, τους Αφροαμερικανούς και τους Αμερικανούς Ασιάτες αλλά η διαφορά της δεν φάνηκε να είναι μεγαλύτερη από αυτή που είχε ο Ομπάμα το 2012 σε όποια από αυτές τις ομάδες. Περίπου το 89% των Αφροαμερικανών, το 66% των Ισπανόφωνων και το 65% των Αμερικανών Ασιατών υποστήριξε την Κλίντον. Το 2012, ο Ομπάμα είχε τη στήριξη του 96% των Αφροαμερικανών, το 70% των Ισπανόφωνων και το 67% των Αμερικανών Ασιατών.

Μορφωτικό επίπεδο: Ο Τραμπ υπερίσχυσε της Κλίντον ανάμεσα στους ανθρώπους που δεν έχουν πάει ποτέ στο κολέγιο κατά 12 μονάδες. Το 2012, ο Ομπάμα είχε μικρό προβάδισμα έναντι του ανθυποψηφίου του Μιτ Ρόμνεϊ ανάμεσα σε ψηφοφόρους από όλα τα επίπεδα εκπαίδευσης, υπερισχύοντας του Ρόμνεϊ ανάμεσα σε όσους είχαν κολεγιακή μόρφωση κατά 2 μονάδες. Το προβάδισμα του Τραμπ ήταν ιδιαίτερα μεγάλο ανάμεσα στους λευκούς Αμερικανούς που δεν έχουν αποφοιτήσει από κολέγιο. Ο Τραμπ κέρδισε τους λευκούς άνδρες χωρίς κολεγιακή μόρφωση κατά 31 μονάδες και τις λευκές γυναίκες χωρίς πτυχίο κατά 27 μονάδες.

Λευκοί ευαγγελιστές: Οι λευκοί ευαγγελιστές παραμένουν στο πλευρό του Τραμπ. Αυτή η ομάδα ήταν ανέκαθεν αξιόπιστη για τους Ρεπουμπλικάνους και δεν φαίνεται να έχει εγκατελείψει τον Ρεπουμπλικάνο υποψήφιο παρά τις κατηγορίες σε βάρος του για σεξουαλική παρανέχληση που έγιναν γνωστές τις τελευταίες εβδομάδες. Ο Τραμπ φαίνεται να κερδίζει τους λευκούς ευαγγελιστές με την ίδια περίπου διαφορά όπως ο Ρόμνεϊ το 2012. Περίπου το 76% των λευκών ευαγγελιστών είπαν ότι ψήφισαν τον Τραμπ, ενώ το 20% υποστήριξαν την Κλίντον.

Μητροπολιτικές/μη μητροπολιτικές περιοχές: Η Κλίντον μετά βίας κυριάρχησε στις μητροπολιτικές περιοχές, ενώ ο Τραμπ έχει μεγάλο προβάδισμα στις αγροτικές περιοχές. Η Κλίντον κέρδισε τον Τραμπ κατά 6 μονάδες ανάμεσα στους ψηφοφόρους που ζουν σε μητροπολιτικές περιοχές. Ο Τραμπ κέρδισε την Κλίντον κατά 27 μονάδες ανάμεσα στους ψηφοφόρους που ζουν σε μη μητροπολιτικές περιοχές.

Η δημοσκόπηση της Reuters/Ipsos κατά την ημέρα των εκλογών διεξήχθη διαδικτυακά στην αγγλική γλώσσα και στις 50 πολιτείες. Περιλαμβάνει περισσότερα από 45.000 άτομα που ψήφισαν στις προεδρικές εκλογές. Τα στοιχεία θα επικαιροποιούνται όσο προχωρά η καταμέτρηση των ψήφων σε όλη τη χώρα και των απαντήσεων που έδωσαν οι συμμετέχοντες στη δημοσκόπηση.

H&R, με πληροφορίες από Reuters/ΑΠΕ-ΜΠΕ

Τζούντιθ Μπάτλερ: Η Πρόκληση της Χάνα Άρεντ στον Άντολφ Άιχμαν…


Τζούντιθ Μπάτλερ: Η πρόκληση της Χάνα Άρεντ στον Άντολφ Άιχμαν

Μετάφραση: Εύα Πλιάκου

Πενήντα χρόνια πριν η συγγραφέας και φιλόσοφος Χάνα Άρεντ έγινε μάρτυρας του τέλους της δίκης του Άντολφ Άιχμαν, μιας από τις σημαντικότερες φιγούρες στην οργάνωση του Ολοκαυτώματος. Καλύπτοντας τη δίκη, η Άρεντ έπλασε τη φράση «η κοινοτοπία του κακού», μια φράση που από τότε έχει γίνει κάτι σαν διανοητικό κλισέ. Αλλά τι πραγματικά εννοούσε;

Ένα πράγμα που σίγουρα δεν εννοούσε η Άρεντ ήταν ότι το κακό είχε γίνει κοινότοπο ή ότι ο Άιχμαν και τα ναζιστικά στρατεύματά του είχαν διαπράξει ένα συνηθισμένο έγκλημα. Πράγματι, πίστευε ότι το έγκλημα είχε έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα, αν όχι πρωτοφανή, και ως εκ τούτου αυτό απαιτούσε μια νέα προσέγγιση στην ίδια τη δικαστική απόφαση.

Υπήρχαν τουλάχιστον δύο προκλήσεις για τη δικαστική απόφαση που υπογράμμισε η Άρεντ και ακόμα μία για την ηθική φιλοσοφία γενικότερα. Το πρώτο πρόβλημα είναι αυτό της νομικής πρόθεσης. Έπρεπε τα δικαστήρια να αποδείξουν ότι ο Άιχμαν σκόπευε να προκαλέσει γενοκτονία για να τον καταδικάσουν για το έγκλημα; Το επιχείρημά της ήταν ότι στον Άιχμαν ενδεχομένως να έλειπαν οι «προθέσεις», στον βαθμό που δεν κατόρθωσε να σκεφτεί το έγκλημα το οποίο διέπραττε. Δεν πίστευε ότι ο Άιχμαν ενεργούσε χωρίς συνείδηση, αλλά επέμενε ότι ο όρος «σκέπτομαι» πρέπει να προορίζεται για μια πιο αντανακλαστική λειτουργία της λογικής.

Η Άρεντ αναρωτήθηκε εάν ένα νέο είδος ιστορικού υποκειμένου είχε καταστεί δυνατό με τον εθνικοσοσιαλισμό, ένα είδος στο οποίο τα άτομα εκτελούσαν πολιτικές αλλά δεν είχαν πλέον «προθέσεις», με τη συνήθη έννοια του όρου. Το να έχεις «προθέσεις», κατά τη γνώμη της, ήταν το να σκέφτεσαι αναστοχαστικά για τις πράξεις σου ως πολιτικό υποκείμενο, του οποίου η ζωή και η σκέψη είναι συνδεδεμένες με τις ζωές και τις σκέψεις άλλων ατόμων. Έτσι, σε αυτή την πρώτη φάση, φοβόταν πως αυτό που είχε γίνει «κοινότοπο» ήταν η ίδια η μη-σκέψη. Το γεγονός αυτό δεν ήταν καθόλου κοινότοπο, αλλά πρωτοφανές, σοκαριστικό και λάθος.

Συνέχεια

«ΔΙΝΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ ΣΕ ΟΠΟΙΟΝ ΣΗΚΩΝΕΤΑΙ», Μαξίμ Γκόρκι (1868-1936)…


gorki

Γράφει η Αννεκε Ιωαννάτου //

7 Νοεμβρίου χθες και η σκέψη πάει 99 χρόνια πίσω στις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο τότε στη Ρωσία. Σαν φόρο τιμής σε αυτή την «έφοδο στον ουρανό» θα ακολουθήσει σε τρία μέρη ένα αφιέρωμα στο μεγάλο λογοτέχνη-επαναστάτη Μαξίμ Γκόρκι – αναδημοσίευση με κάποιες μικρές αλλαγές από το τεύχος 47-48 της επιθεώρησης «Θέματα Παιδείας».

Άλλος ένας αποσιωπημένος

Από τη λίστα των σχεδόν «αγνοούμενων» επαναστατών της παγκόσμιας καλλιτεχνικής δημιουργίας δεν μπορεί να λείπει ο Μαξίμ Γκόρκι. Γεννήθηκε το 1868. Αρα τις δύο επαναστάσεις (1905 και 1917) τις έζησε σαν μεγάλος άνθρωπος και όχι σαν μια «βουή» από τα παιδικά χρόνια. Αφού ο Γκόρκι πέθανε το 1936, έζησε και κάποια από τα  «σταλινικά» χρόνια της «αμαρτωλής» και μυριοδιαστρεβλωμένης δεκαετίας του 1930.

Η περίπτωση του Γκόρκι είναι εξαιρετική, αν όχι μοναδική στην παγκόσμια ιστορία. Με μια μικρή επιφύλαξη (λόγω ενδεχόμενης παράλειψης άγνωστων στην υπογράφουσα περιπτώσεων) μπορούμε να πούμε, ότι δεν υπάρχει άλλος συγγραφέας παγκόσμιας εμβέλειας, που να έχει ξεκινήσει κυριολεκτικά από τον βυθό της κοινωνίας. Υπάρχει και η γνώμη, ότι γι’αυτό το λόγο πάντα στα έργα του υπήρχε μια τραχιά βάση σε αντίθεση με την τεράστια πλειονότητα των συγγραφέων –παγκοσμίως – που κατάγονται από ένα λιγότερο ή περισσότερο καλλιεργημένο οικογενειακό περιβάλλον.  Ο Γκόρκι λοιπόν,  από το «βυθό» της κοινωνίας –τίτλος κιόλας ενός από τα θεατρικά του έργα- έδωσε μια μεγάλη μάχη για την κατάκτηση γνώσεων. Το ταλέντο του σε συνδυασμό με την κολασμένη καταγωγή του τάραξε τα νερά της κοινωνίας. Στην «τραχιά» αυτή βάση θέλουν κάποιοι να ανάγουν τις «ελλείψεις εσωτερικών ψυχογραφικών αναλύσεων», το «βίαιο τρόπο γραφής» του, τη «μονοτονία των θεμάτων» και την «έμφαση στην εξωτερική πλευρά» (εκφράσεις του Γάλλου ακαδημαϊκού Ανρί Τρουαγιά) και κυρίως την ακλόνητη υποστήριξή του του σοβιετικού καθεστώτος της περιόδου 1924-1936, για την οποία έμειναν εμβρόντητοι τόσοι θαυμαστές του. Το μεγάλο αμάρτημα του Γκόρκι ήταν, ότι ποτέ και πουθενά δεν μπορούν να του βρουν αρνητικές δηλώσεις σχετικά με τον «δικτάτορα» Στάλιν και το τότε σοβιετικό καθεστώς. Ο Γκόρκι είχε γίνει ένα είδος γραφειοκρατικός υπάλληλος με την πένα, που δεν ήθελε να βλέπει τις εκτελέσεις από τον «σοβιετικό ουμανισμό», θα γράφει ο Τρουαγιά. Ο όρος «σοβιετικός» ή «προλεταριακός ουμανισμός» είχε καθιερωθεί από τον Γκόρκι σε αντιπαράθεση με τον αστικό ψευδο-ουμανισμό. Ετσι ο Βίκτωρ Σερζ θα γράφει στα «Απομνημονεύματα ενός επαναστάτη»: «Τί γινόταν μέσα του; Ξέραμε, ότι συνέχιζε να μουρμουρίζει, ότι είχε χάσει την υπομονή του, ότι η σκληρότητά του είχε μια άλλη πλευρά, αυτή της διαμαρτυρίας και της θλίψης. Λέγαμε μεταξύ μας: «Θα σκάσει μια μέρα!»

Ομως, όλοι οι συνεργάτες του της «Νέα Ζωή» εξαφανίζονταν στις φυλακές και δεν είπε τίποτα. …….Μήπως, αναρωτιόμουν, έπασχε από μια γεροντική στέγνωση, αποψίλωση, ακαμψία, που άρχισε σ’αυτόν ήδη στα εξήντα του;»

«Απ’αυτή την ακαμψία της γηρατειάς», προσθέτει ο Ανρί Τρουαγιά, στο βιβλίο του οποίου για τον Γκόρκι βρίσκουμε την ως άνω παράθεση, «ο Γκόρκι έπασχε σαν από μια διανοητική αγκύλωση».

Συνέχεια

Η ατομική ιδιοκτησία ως η εγωιστική καταλήστευση της κοινής ιδιοκτησίας…


“Με την εμπορευματική παραγωγή εμφανίστηκε και η καλλιέργεια της γης από τα ξεχωριστά άτομα και για δικό τους λογαριασμό και σύντομα ακολούθησε και η ατομική ιδιοκτησία στη γη. Ήρθε ακόμα και το χρήμα, το γενικό εμπόρευμα, που μ’ αυτό ανταλλάσσονταν όλα τ’ άλλα. Όταν όμως οι άνθρωποι εφεύρισκαν το χρήμα, δεν φαντάζονταν ότι δημιουργούσαν μ’ αυτό τον τρόπο μια νέα κοινωνική εξουσία, τη μία και μοναδική εξουσία με καθολική σημασία που μπροστά της έπρεπε να υποκλίνεται ολόκληρη η κοινωνία.”

“Ένα κομμάτι γης που ήταν κοινή ιδιοκτησία. Αυτό υπήρχε πάντα στην πρωτόγονη εποχή, τότε που άρχισαν να μοιράζουν τη γη της φυλής. Στις λατινικές φυλές βρίσκουμε ν’ ανήκει η γη εν μέρει στη φυλή, εν μέρει στο γένος, εν μέρει στα νοικοκυριά που είναι αμφίβολο αν αποτελούσαν τότε ξεχωριστές οικογένειες. Λένε ότι ο Ρωμύλος έκανε την πρώτη διανομή της γης σε χωριστά άτομα, περίπου ένα εκτάριο (δυο jugera) στον καθένα. Ωστόσο, βρίσκουμε και αργότερα γαιοκτησία στα χέρια των γενών, για να μη μιλήσουμε καθόλου για την κρατική γη, γύρω από την οποία περιστρέφεται όλη η εσωτερική ιστορία της δημοκρατίας.”

 

SONY DSC

“Την καινούργια, πολιτισμένη ταξική κοινωνία εγκαινιάζουν τα πιο ποταπά συμφέροντα, η χυδαία απληστία, η ωμή φιληδονία, η βρομερή τσιγκουνιά, η εγωιστική καταλήστευση της κοινής ιδιοκτησίας. Τα πιο άθλια μέσα η κλεψιά, η βία, η δολιότητα, η προδοσία υποσκαφτούν την παλιά αταξική κοινωνία των γενών και οδηγούν στην πτώση της. Και η ίδια η νέα κοινωνία στα 2.500 χρόνια της ύπαρξης της δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο παρά η ανάπτυξη της μικρής μειοψηφίας σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας που υφίσταται εκμετάλλευση και καταπίεση. Και είναι τέτοια και σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά.”

ΕΝΓΚΕΛΣ : Η καταγωγή της Οικογένειας της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους

____________________________________________________________

Από:https://fristuti.wordpress.com/2015/05/05/%CE%B7-%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%BC%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B9%CE%B4%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%AF%CE%B1-%CF%89%CF%82-%CE%B7-%CE%B5%CE%B3%CF%89%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%BA%CE%B1/

Ο κεντρώος χώρος, ο Ευάγγελος και ο Ροΐδης…


«Κατά τας ημέρας των στηλιτικών ήκουσα ξένον, γηράσαντα παρ’ ημίν, να εκφράζη την ακόλουθον γνώμην: «Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του, η Αγγλία την ομίχλην, η Βλαχία την ακρίδα, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας και η Ελλάς τους Έλληνας»» (Εμμανουήλ Ροΐδης, Ανέκδοτο έργο για τους έλληνες).

Υποθέτω πως, αν δεν υπήρχαν από την μια ο ανασχηματισμός κι από την άλλη η κολοκυθιά τού ΕΣΡ, η σημαντικώτερη πολιτική είδηση των ημερών θα ήταν οι συζητήσεις για την επάνοδο του Γιώργου Παπανδρέου στο ΠαΣοΚ. Αν δεν έχετε εκτιμήσει δεόντως την σημασία αυτού του ζητήματος, προφανώς δεν έχετε λάβει υπ’ όψιν την -έμμεση πλην σαφή- απειλή τού Ευάγγελου Βενιζέλου ότι θα αποχωρήσει από το κόμμα αν συνεχιστούν οι επαφές των δυο πλευρών. Κατά ταύτα, είμαι βέβαιος πως, αν ζούσε σήμερα ο ξένος τού παραπάνω ροΐδειου αποσπάσματος, θα συμπλήρωνε στην φράση του το «…και η Χαριλάου Τρικούπη τον Ευάγγελον Βενιζέλον».

Ας σοβαρευτούμε, όμως. Το ΠαΣοΚ αυτοπροσδιορίζεται ως κόμμα τού κεντροαριστερού χώρου. Όπως και νά ‘χει, πάντως, είναι ένα αστικό κόμμα, τοποθετημένο σε κάποια απροσδιόριστη θέση κάπου στο κέντρο, ίσως λίγο αριστερώτερα (όπως λένε όσοι το βλέπουν από μέσα) ίσως λίγο -ή περισσότερο- δεξιώτερα (όπως λέμε όσοι το βλέπουμε απ’ έξω). Ως τέτοιο κόμμα, λοιπόν, το ΠαΣοΚ εντάσσεται άνετα στο πλάνο τού δηκτικού ροΐδειου λόγου, αρθρωμένου σε μια εποχή που δεν υπήρχαν επαναστατικά κόμματα:

«Αν υπήρχε λεξικόν της νεοελληνικής γλώσσης, νομίζομεν ότι ο ορισμός της λέξεως κόμμα ήθελεν είναι ο ακόλουθος: «Ομάς ανθρώπων ειδότων ν’ αναγινώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσιν, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες, ενούμενοι υπό έναν οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι» (Εμμανουήλ Ροΐδης, περιοδικό «Ασμοδαίος», 1975). 

Συνέχεια

Ποιός κυβερνά αυτόν τον τόπο; …


Γράφει ο mitsos175 

Καλά ρε συ Κώτσο, σοβαρά δεν ήξερες ποιός κυβερνά τον τόπο; Μωρέ ήξερες κι εσύ κι όλοι εμείς. Να τους πούμε όλους; Γιατί είναι πολλά τα όρνεα που τρώνε τις σάρκες μας χρόνια τώρα.

Οι πρώτοι που κυβερνούν είναι φυσικά οι πλούσιοι. Αυτοί έχουν το χρήμα, αυτοί αγοράζουν τους κηφήνες που φτιάχνουν τους νόμους στα μέτρα τους. Θέλει ο πλούσιος σκλάβους; No problem, κάνει παραγγελιά ένα νομοσχέδιο, μια τροπολογία, ο βουλευτής ψηφίζει, ενώ το κανάλι του καπιταλιστή βαράει παλαμάκια σερβίροντας ταυτόχρονα και την απαραίτητη προπαγάνδα, πόσο «αναγκαία» είναι η δουλεία και πόσο «ανταγωνιστικούς» μας κάνει. Θέλει η πολυεθνική «φιλέτο»; Ομοίως, το ξεπούλημα βαπτίζεται «επένδυση».

Μια κι είπα » βαπτίζεται» μην ξεχάσω τον κλήρο. Το παπαδαριό κρατά τα μπόσικα του συστήματος. Είναι θα λέγαμε το ηρεμιστικό. «Νηστεία και προσευχή τέκνο μου. Σε πηδάνε ναι, αλλά σαν πας στον Παράδεισο, δε θα σε τσούζει πλέον»!
Αν υπάρχει σίγουρα Παράδεισος; Αμέ! Δεν βλέπεις ότι οι παπάδες είναι τρισευτυχισμένοι, καθώς αρπάζουν ότι βρουν; Οι εργαζόμενοι; Μπορεί να είναι «αμαρτωλοί». Οι πλούσιοι κι οι παπάδες τον βρήκαν τον παράδεισο εδώ στη Γη. Εμείς πάλι που χτίσαμε τους παραδείσους τους, βρεθήκαμε να βράζουμε στο ζουμί μας στην κόλαση που έκαναν αυτοί. Μην ξεχάσεις πως να ντυθείς, τι θα φας (αν είσαι τυχερός και φας), πως θα μιλήσεις και τι θα σκεφτείς.
Α και πως θα το κάνεις! Με ποιάν – ποιόν, πόσους, τη στάση, πότε κλπ. Αυτά δεν είναι προσωπικά; Όχι, ο Θεός ξέρει τα πάντα. Έτσι «οι εκπρόσωποι Του» χώνονται παντού, ακόμα και στο κρεβάτι μας. Να μην ασελγήσουν πάνω μας κι αυτοί; Μόνο οι άλλοι πλούσιοι;

Εμάς εδώ στην Ελλάδα, ως τώρα μας κυβερνούσε η Αμερική. Μετά μας πούλησαν στους Ευρωπαίους, τους Γερμανούς συγκεκριμένα. Κράτησαν όμως οι ΗΠΑ την ψιλή κυριότητα. Όπως με τα οπλικά συστήματα. Δεν μπορούμε να τα πουλήσουμε αν και δώσαμε ένα σκασμό λεφτά να τα αγοράσουμε. Είναι της Αμερικής! Πολύ πλάκα. Ταφόπλακα. Τώρα λοιπόν κυβερνάνε και οι τοκογλύφοι. Κι αυτοί γλείφουν το αίμα από τις πληγές που οι ίδιοι μας κάνουν, μέχρι να πεθάνουμε από αιμορραγία. Το άσχημο με την Ελλάδα είναι ότι ποτέ δεν πεθαίνει, οπότε την πατήσαμε σαν τον Προμηθέα και τον αετό που του έτρωγε το συκώτι.

Οι πολιτικοί; Όχι! Οι πολιτικοί δεν κυβερνούν. Είναι απλά βιτρίνα. Μπορείς να τους πεις «εκπρόσωπους», «επιστάτες», «λακέδες», «δούλους», «μαριονέτες» κα, αλλά σίγουρα εκτελούν εντολές. Δεν τους βλέπεις; Αυτοί οι άχρηστοι δεν είναι ικανοί ούτε να μπουσουλήσουν, όχι να κυβερνήσουν. Κάνουν μόνο ότι τους λένε οι άλλοι.

Αχ παραλίγο να ξεχάσω! Την εποχή του Καραμανλή του Α’ «του θείου», κυβερνούσε και το Παλάτι. Οι αυλοκόλακες η καμαρίλα, η μπόχα κι η δυσωδία. Αγαπημένη ασχολία των γαλαζοαίματων το κυνήγι. Έπαιρναν τα παρακρατικά τους παλιόσκυλα κι έβγαιναν για κυνήγι. Συνήθως κυνηγούσαν Κομμουνιστές, δεν έλεγαν όχι όμως και σε άλλα θηράματα. Ανθρώπινο κρέας να υπάρχει στο πιάτο κι όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. «Γλυτώσαμε από αυτούς» θα πείτε. Χμ, μπορεί. Σήμερα πάντως οι παρακρατικοί κι οι φασίστες αξιώθηκαν να έχουν το δικό τους κόμμα στη βουλή. Μεγάλη «πρόοδος» της αστικής δημοπρασίας.

Λοιπόν αυτοί είναι. Οι γάτοι της εξουσίας σε προσκαλούν κάθε φορά σε δείπνο, καναρίνι μου γλυκό. Πες τους έστω για μια φορά: Μη φάτε, έχω γλάρο.

____________________________________________________________

Από:http://tsak-giorgis.blogspot.gr/2016/11/blog-post_80.html

Αμερικανικές εκλογές Κλίντον vs Τραμπ: Όταν ακόμη και η λογική του «μη χείρον βέλτιστον» μοιάζει να παραπαίει…


azz2lknje6qwru8aifd7drtpkhmw2kgq-large

Γράφουν: Ελένη Μαυρούλη, Αλέξανδρος Μινωτάκης

Η αυλαία μίας από τις πιο, κατά κοινή ομολογία, χαμηλού επιπέδου, από όλες τις απόψεις, λαϊκίστικες προεκλογικές προεδρικές εκστρατείες στις ΗΠΑ έπεσε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κύλησαν και όλοι οι τελευταίοι μήνες: με προσωπικές σκληρές επιθέσεις, με υπονοούμενα για εξωθεσμικές παρεμβάσεις, με προειδοποιήσεις για μη αναγνώριση του αποτελέσματος (μια μάλλον πρωτόγνωρη παράμετρος), με μια τρελή κούρσα μέχρι την τελευταία στιγμή στις κρίσιμες, για το αποτέλεσμα, πολιτείες. Θα μπορούσε να είναι άλλη μία προεδρική προεκλογική εκστρατεία. Δεν φαίνεται όμως να είναι τόσο απλό.

Η πρώτη σαφής ένδειξη της διαφοράς ήταν η εμφάνιση και η άνοδος του υποψηφίου για το χρίσμα των Δημοκρατικών Μπέρνι Σάντερς. Όχι τόσο για τον ίδιο τον Σάντερς, όσο για τα όσα είπε και κυρίως ως προς τον, πράγματι, εντυπωσιακό σε αριθμό, παλμό και όγκο, κόσμο που τον ακολούθησε μέχρι τέλους, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι τον ακολουθεί και στην στήριξη της Κλίντον έναντι του Τραμπ.

Η δεύτερη ένδειξη ότι αυτή η εκστρατεία δεν ήταν όπως οι προηγούμενες καταγράφεται με γλαφυρό τρόπο σε δημοσκόπηση που δημοσίευσαν η εφημερίδα New York Times και το δίκτυο CBS, μόλις λίγες μέρες πριν τις κάλπες. Σε αυτήν, το εντυπωσιακό 81% των ερωτώμενων, δήλωσαν ότι η προεκλογική εκστρατεία και των δύο βασικών υποψηφίων τους δημιούργησε «απέχθεια»! Αν μη τι άλλο, πρόκειται για την πρώτη φορά που η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών που ασχολούνται με την πολιτική στις ΗΠΑ δηλώνει τόσο ανοιχτά και κατηγορηματικά την απόστασή της από το παραδοσιακό δικομματικό πολιτικό σύστημα, το οποίο, κατά κοινή ομολογία, βίωσε μέσα σε αυτήν την εκστρατεία χείριστες στιγμές παρακμής.

Συνέχεια