Reiser – Το μεγάλο Ρεμάλι – “Ζούμε σε μια φοβερή εποχή”…

 

Σαν σήμερα, στις 5 Νοέμβρη του 1983, πέθανε ένας μεγάλος άνθρωπος. Ο Ζαν Μαρκ Ράιζερ (Reiser). Ήταν βλάσφημος, βωμολόχος, ασεβής και σχεδιαστικά πρωτοπόρος με το επιτηδευμένα άτσαλο, συνήθως ασπρόμαυρο σκίτσο του. Με λίγες γραμμές και ακόμα λιγότερα λόγια ξεφτίλισε κάθε συμβατικότητα, κάθε καθωσπρεπισμό, κάθε πολιτική ορθότητα. Ήταν και αταξινόμητος, μια κατηγορία κόμικς μόνος του, πολιτικά ανατρεπτικός και κομματικά άστεγος..

Όταν πέθανε ο Jean-Marc Reiser, η είδηση του θανάτου του στην ιταλική εφημερίδα «Manifesto» κατέληγε ως εξής: «Ίσως όμως τίποτα να μην τον εξαγρίωνε περισσότερο από τις άθλιες απόπειρες των νεκρολόγων του να μιμηθούν το στιλ του. Η “Liberation”, π.χ., έγραψε “Ήταν μάλλον μικρός στο ύψος και μεγάλος στο ταλέντο. Επινόησε τον Gros deguellasse κι έβγαλε ένα κάρο φράγκα. Ρούφηξε και γάμησε ό,τι πρόλαβε… έκανε όλη τη Γαλλία να γελάει… κι ήταν ικανοποιημένος. Ο καλός Θεός τον τιμώρησε: το Σάββατο του πέταξε έναν καρκίνο στη μάπα”. Αυτές οι άθλιες προσπάθειες κρύβουν μιαν αμηχανία: πώς άραγε να τιμήσεις έναν τόσο βέβηλο άνθρωπο;»

Μια ζωή γεμάτη βία: Σκόρπιες σημειώσεις για τη (βιο)πολιτική του Παζολίνι…

Δημήτρης Λένης

Η μεταπολεμική Ιταλία, περισσότερο ίσως από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα, στάθηκε ένα εργαστήρι δοκιμών στην πολιτική και στην τέχνη· μια χώρα που τη δεκαετία του 1970 έφτασε σχεδόν σε προεπαναστική κατάσταση. Από τους σκηνοθέτες που ξεπήδησαν από αυτό το καζάνι οργισμένων αντιφάσεων της δεκαετίας του ’60, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν σαφώς ο πιο αντιφατικός, ο πιο στοχαστικά πολιτικός (ο Έλιο Πέτρι ήταν πιο καθαρά στρατευμένος στις ταινίες του, αλλά χωρίς τη διαρκή αμφισβήτηση και τον αναστοχασμό του Παζολίνι) και, μαζί με τον Αντονιόνι, ο πιο μακροπρόθεσμα επιδραστικός.

Ο Παζολίνι ήταν ήδη γνωστός ποιητής, λογοτέχνης και διανοούμενος, συνδεμένος με το ΚΚΙ, όταν ξεμυαλίστηκε με το σινεμά σε ηλικία 39 ετών. Η πρώτη του ταινία, ο Ακατόνε του 1961, μια ταινία που από πολλούς θεωρείται το αριστούργημά του, δείχνει τη βαθιά επιρροή από τον νεορεαλισμό – για την ακρίβεια, εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως η τελευταία νεορεαλιστική ταινία. Αλλά ταυτόχρονα είναι μια ταινία που έχει ήδη ξεπεράσει το είδος, όχι τόσο μορφολογικά όσο θεματικά: το θέμα του λούμπεν προλεταριάτου των πόλεων της Ιταλίας, θέμα που ο Παζολίνι είχε ήδη επεξεργαστεί στα βιβλία και στα ποιήματά του, ένας κόσμος από πουτάνες, νταβατζήδες και μικροκακοποιούς, δεν ήταν ακριβώς ούτε το θέμα της κοινωνικής κριτικής από την προλεταριακή σκοπιά του καθαυτό νεορεαλισμού (που προτιμούσε να δείχνει τη σκληρή πραγματικότητα των ανέργων ή των φτωχών εργατών), ούτε του γούστου του κόμματος.

ΠΡΟΩΘΗΣΗ ΤΟΥ ΙΡΑΚΙΝΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΣΤΗΝ ΜΟΣΟΥΛΗ –ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΤΟ «ΚΟΥΡΔΙΚΟ» ΓΙΑ ΤΟ ΤΟΥΡΚΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ…

Και ενώ οι δυνάμεις του ιρακινού στρατού και των Κούρδων Πεσμεργκά συνεχίζουν την προσπάθεια τους να ανακαταλάβουν την Μοσούλη, (την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, που ελέγχει ο ISIS εδώ και δύο χρόνια) απωθώντας τους τζιχαντιστές από συνοικίες της πόλης, όπως η Αλ-Καράμα και η Αλ-Ζάχρα, οι εκρήξεις από το «ηφαίστειο», που αποτελεί το κουρδικό για το τουρκικό κράτος πολλαπλασιάζονται μετά και τις νέες συλλήψεις και την προφυλάκιση εκλεγμένων ηγετών και βουλευτών του κουρδικού αντιπολιτευόμενου κόμματος HDP.

Θα θυμίσουμε ότι τον προηγούμενο μήνα με επίσημο δελτίο τύπου η ιρακινή πρεσβεία στην Αθήνα κατήγγειλε την τουρκική εισβολή στο βόρειο Ιράκ, στο οποίο μεταξύ άλλων αναφέρεται:

«Η ανάπτυξη τουρκικών στρατευμάτων στο βόρειο Ιράκ παραβιάζει την αρχή της μη επεμβάσεως, όπως έχει οριστεί από την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών, σύμφωνα με την οποία κανένα κράτος δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει άμεσα ή έμμεσα και για οποιονδήποτε λόγο, στις εσωτερικές ή εξωτερικές υποθέσεις άλλου κράτους και κατά συνέπεια, κάθε ένοπλη επέμβαση και κάθε άλλη μορφή παρέμβασης αποτελεί παράβαση του διεθνούς δικαίου.

»Η τουρκική επέμβαση της 3^ης Δεκεμβρίου 2015 σε έκταση 110 χλμ στο εσωτερικό των ιρακινών εδαφών χωρίς προηγούμενο συντονισμό με την Ιρακινή Ομοσπονδιακή Κυβέρνηση έχει καταδικαστεί από τον Σύνδεσμο Αραβικών Χωρών, ενώ η Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών απηύθυνε έκκληση για άμεση και άνευ όρων αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατόπιν διαβήματος της Ιρακινής Κυβέρνησης. Σε απάντηση στην ψηφοφορία του Τουρκικού κοινοβουλίου να παρατείνει την παρουσία των τουρκικών στρατευμάτων στο Ιράκ, το Ιρακινό Κοινοβούλιο ψήφισε την 4^η Οκτωβρίου 2016 εναντίον της τουρκικής επέμβασης και της ανάπτυξης ξένων δυνάμεων στα εδάφη του Ιράκ, χωρίς την προηγούμενη σύμφωνη γνώμη της Ιρακινής Κυβέρνησης, εναρμονιζόμενη με την συμφωνία της Διεθνούς Συμμαχίας ενάντια στην τρομοκρατική οργάνωση Daesh (ISIS)».

Ε, όχι! Έχει και η ανοχή μας (σαν αυτόνομων εργατών) τα όριά της! …

Έχει και η ανοχή μας (σαν αυτόνομων εργατών) τα όριά της! Ε όχι λοιπόν! Όχι κύριε Μοσκοβισί! Νάρκισσος ο κύριος Γιάνης; Τον λαό που από άκρου σε άκρο της επικράτειας, ακόμα και εκτός συνόρων, τον υποστήριξε τον ξέρετε; Αν ο κυρ Γιάνης είναι νάρκισσος ο λαός «του» τι ήταν;
Στο κάτω κάτω, κάνεις κι ένα ντρανταχτό λάθος κυρ Πιέρ. Ο κυρ Γιάνης δεν πνίγηκε στη λίμνη όπου καθρεφτιζόταν το είδωλό του. Δεν μπορεί να υποστηριχτεί το ίδιο, όμως, για τον λαό («του»).

Αφιερωμένο εξαιρετικά 1.

Για λόγους που αυτή τη στιγμή μας διαφεύγουν (αλλά που θα πάει; θα τους τσακώσουμε!) τα αφεντικά της φαιορόζ κυβέρνησης κατέληξαν στην απόφαση ότι πρέπει να γίνει υπουργός («οικονομίας και ανάπτυξης», στη θέση του κυρ Σταθάκη) ο πρόεδρος του Levy Institute κυρ Δημήτρης Παπαδημητρίου. Ο μέντορας (τουλάχιστον ως ένα σημείο…) του κυρ Γιάνη. Υποθέτουμε πως μετά απ’ αυτήν την κίνηση, η «συζήτηση για το χρέος» θα τρέξει γρηγορότερα απ’ τον φτεροπόδαρο Ερμή. (Λέμε τώρα!)

Προς το παρόν (γιατί θα έχουμε και συνέχεια, το μυρίζουμε στον αέρα…), για όσους / όσες αγνοούν τον άνθρωπο, θα πούμε ότι είναι ένας απ’ τους πιο συστηματικούς σπόνσορες του «γκιούρο», ενός «παράλληλου νομίσματος» για το εσωτερικό του ελληνικού καπιταλισμού. Ή, με άλλα λόγια, φιλολογικό / οικονομολογικός οπαδός της «έμμεσης» εξόδου του ελλαδιστάν απ’ το ευρώ.
Φυσικά δεν το παραδέχεται. No problem. Το πρόβλημά του, άλλωστε, αυτό που δεν παραδέχεται, σε ότι αφορά το «οικονομολογικό παιδί του», τον κυρ Γιάνη, είναι ότι πήρε αυτήν την ιδέα περί «γκιούρο» στα σοβαρά, νομίζοντας ότι μπορεί (ο κυρ Γιάνης) να την βάλει σε πράξη.
Για να το πούμε διαφορετικά: αν ο κυρ Γιάνης ήταν η ψηφιακή αλαζονία του «γκιούρο» ο κυρ Δημήτρης είναι η αναλογική έπαρσή του. Ως τώρα, τουλάχιστον.

Το κεφάλαιο σαν βαμπίρ απορροφά αδιάκοπα…

Τα αποσπάσματα είναι από το Grundrisse – Βασικές Γραμμές της Κριτικής Της Πολιτικής Οικονομίας, Τόμος Β, Εκδόσεις Στοχαστής του Marx Karl.

Κεφάλαιο και Εργάτης:

“Ολόκληρη λοιπόν η πρόοδος του πολιτισμού, ή μ’ άλλα λόγια κάθε αύξηση των κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων – αν προτιμάτε, των παραγωγικών δυνάμεων
της ίδιας της εργασίας – όπως προκύπτει από την επιστήμη, τις εφευρέσεις, τον καταμερισμό και τον συνδυασμό της εργασίας, τα βελτιωμένα μέσα επικοινωνίας, την δημιουργία της παγκόσμιας αγοράς, τα μηχανήματα κλπ. δεν πλουτίζει τον εργάτη, αλλά το κεφάλαιο απλά λοιπόν μεγαλώνει πάλι τη δύναμη που εξουσιάζει την εργασία αυξάνει μόνο την παραγωγική δύναμη
του κεφαλαίου. Καθώς το κεφάλαιο είναι η αντίθεση του εργάτη, κάθε τέτοια πρόοδος αυξάνει απλά την αντικειμενική δύναμη πάνω στην εργασία.” (σελ: 227-228)

“Οπως λοιπόν η παραγωγή που βασίζεται στο κεφάλαιο δημιουργεί από τη μια μεριά τηνκαθολική εργατικότητα – δηλαδή υπερεργασία, αξιοδημιουργική εργασία – έτσι από την άλλη μεριά δημιουργεί ένα σύστημα γενικής εκμετάλλευσης των φυσικών και ανθρώπινων ιδιοτήτων, ένα σύστημα γενικής ωφελιμότητας, που σαν φορέας του εμφανίζεται τόσο η ίδια η επιστήμη, όσο και όλες οι φυσικές και πνευματικές ιδιότητες, ενώ τίποτα δεν εμφανίζεται σαν καθεαυτό-ανώτερο, σαν δικαίωση του εαυτού του, έξω απ’ αυτό τον κύκλο της κοινωνικής παραγωγής και ανταλλαγής. Έτσι δημιουργεί το κεφάλαιο για πρώτη φορά την αστική κοινωνία και την καθολική ιδιοποίηση της φύσης όπως και του ίδιου του κοινωνικού ιστού από τα μέλη της κοινωνίας.” (σελ: 308)

“ (…) το ποσοστό του κέρδους δεν εκφράζει ποτέ τον πραγματικό βαθμό εκμετάλλευσης της εργασίας από το κεφάλαιο, αλλά πάντοτε μια πολύ μικρότερη αναλογία και η αναλογία που εκφράζει είναι τόσο πιο ψεύτικη, όσο μεγαλύτερο είναι το κεφάλαιο. Το ποσοστό του κέρδους θα μπορούσε να εκφράζει το πραγματικό ποσοστό της υπεραξίας μόνο αν ολόκληρο το κεφάλαιο μετατρεπόταν απλά σε εργατικό μισθό.” (σελ: 585)

“Ο εργάτης αλλοτριώνει την εργασία σαν παραγωγική δύναμη του πλούτου το κεφάλαιο την ιδιοποιείται σαν τέτοια.” (σελ: 227)