Απ-Ουσία…

Η ιστορία είναι οικεία σε όλους. Εκείνο που μας ενοχλεί είναι οι λάθος παρουσίες και όχι οι σωστές απουσίες..

Η απουσία ενός προσώπου είναι συχνά μία κατάσταση βαθιά δημιουργική ενώ η παρουσία του μπορεί να αποδειχθεί καταστροφική. Οι άνθρωποι αγνοώντας τη σημασία της απουσίας, διαχειριζόμαστε με λάθος τρόπο την παρουσία. Τη δική μας και του Άλλου. Ο τρόπος αυτός με τα χρόνια διαμορφώνεται, πλάθεται καθώς γινόμαστε επιλεκτικοί για τους παρόντες και τους απόντες της ζωής μας. Εξάλλου, κάτω από ορισμένες συνθήκες η απουσία μοιάζει με το πάθος και παρόλο που είναι ένα συναίσθημα που πιθανόν να απομακρύνει έναν άνθρωπο, στο τέλος μας φέρνει κοντά με αυτό που είναι σημαντικό. Γι’αυτό και καμιά φορά την ξεχνάμε. Όχι γιατί είναι ασήμαντη αλλά ακριβώς επειδή είναι σημαντική. Η απουσία είναι διακριτική. Δε φωνάζει. Τίποτα που γνωρίζει πόσο σημαντικό είναι δε φωνάζει.

Η απουσία είναι μια σκοτεινή κατάσταση. Εκπέμπει μυστήριο, λειτουργεί με υπόγεια ρεύματα, συντηρεί το Άγνωστο, μεταμορφώνεται σε σύμβολα, σε υπαινιγμούς και αθόρυβα μεταμορφώνει τα πάντα γύρω της.. Αποκαλύπτει κρυμμένες αλήθειες που ποτέ καμία παρουσία δεν έπεισε για αυτές.  Φανερώνει αυτό που βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια σε εκείνον που διακρίνει, παρατηρεί και κατανοεί  προσεκτικά τη ζωή. Είναι το καταφύγιο που φτιάχνουμε για να προστατεύουμε το όνειρό μας από την πραγματικότητα των άλλων. Εκεί μέσα κρυβόμαστε και αθωώνουμε ακόμη και την ίδια τη λέξη, τη βαφτίζουμε ανάλογα με τη διάθεση και την ανάγκη μας. Tην αφήνουμε να κυκλοφορεί στη ζωή μας, στο παρόν μας. Επιστρέφει μαζί μας στο σπίτι.. Σέρνεται πάνω στον καναπέ και στο κρεβάτι μας.. Κοιμάται στο δίπλα μαξιλάρι.. Κατακλύζει τον χώρο.. Γίνεται ένα με το σκηνικό της καθημερινότητας μας.

Καπιταλιστικός ρεαλισμός…

Γράφει ο Ευθύμης Φρεντζαλάς

Ο Πωλ Μέισον στο βιβλίο του «Μετακαπιταλισμός-Ένας οδηγός για το μέλλον» (Εκδόσεις Καστανιώτη) γράφει πως ο μαρξισμός έχει άδικο γιατί η εμπειρία των διακοσίων τελευταίων ετών δείχνει ότι η εργατική τάξη περισσότερο ενδιαφέρεται να «ζήσει, παρά τον καπιταλισμό» από όσο να τον ανατρέψει. Η τάξη αυτή είχε γι’ αυτόν από τότε που εμφανίστηκε απόλυτη συνείδηση των επιθυμιών της οι οποίες αποτυπώνονταν ολοκάθαρα στις δράσεις της και μόνο ως ο μη ενσυνείδητος φορέας σωτηρίας της κοινωνίας δεν αποδείχτηκε όλα αυτά τα χρόνια  επειδή «ήθελε απλώς μία πιο βιώσιμη μορφή καπιταλισμού» γράφει σχεδόν σίγουρος. Αποδίδει έτσι την διακοσίων ετών ιστορία ήττας της εργατικής τάξης στην πραγματική  βούληση αυτής της τάξης, η οποία κατά έναν μαγικό τρόπο «κρυβόταν» στα αποτελέσματα των πραγματικών και μαχητικών κατά καιρούς, ακόμη και για τον ίδιο, αγώνων της. Ο συγγραφέας δεν «χαρίζεται» ούτε στο σύγχρονο εργατικό κίνημα το οποίο υποφέρει κατά την άποψή του και από μία ιδεολογικού τύπου κατάρρευση αφού «η εργατική αλληλεγγύη είναι πλέον αδικαιολογήτως απούσα». Οι απαισιόδοξες αυτές σκέψεις και διαπιστώσεις του δικαιολογούν πλήρως το συμπέρασμά του πως «έχει γίνει αδύνατο ακόμη και να φανταστούμε αυτή την εργατική τάξη, που έχει αποδιοργανωθεί εντελώς και είναι παραδομένη στα δίχτυα του καταναλωτισμού και της εξατομίκευσης, να ανατρέπει τον καπιταλισμό».  Η αριστερά δε έχει ηττηθεί τόσο ολοκληρωτικά γι’ αυτόν ώστε  «ανάγκασε» σχεδόν τον  φιλόσοφο  Φρέντρικ Τζέιμσον να γράψει πως «έχει γίνει πιο εύκολο να φανταστούμε το τέλος του κόσμου από το να φανταστούμε το τέλος του καπιταλισμού». Πώς εξηγείται, όμως, αυτή η απαισιοδοξία του συγγραφέα; Έχει ισχυροποιηθεί ο καπιταλισμός ή μήπως έχει πεθάνει η εργατική τάξη; Τα παλιά τα χρόνια μπορούσαν οι εργαζόμενοι να φανταστούν  το τέλος του καπιταλισμού; Ήταν πιο εύκολο τότε γι’ αυτούς ή μήπως το Κεφάλαιο τους ακολουθούσε πάντα ακόμη και στα όνειρά τους;

Συμφωνία Ισραήλ – Facebook με στόχο παιδιά Παλαιστινίων…

Ηλεκτρονική «διευκόλυνση» για φυλάκιση παιδιών…

Σαν «στόχους» εκλαμβάνει τα παιδιά στην Παλαιστίνη, όχι μόνο το ισραηλινό καθεστώς… αλλά και το Facebook, το οποίο ανέλαβε ρόλο πληροφοριοδότη προς τις ισραηλινές αρχές, παρά το γεγονός ότι είναι γνωστή η τουλάχιστον απάνθρωπη τακτική των τελευταίων έναντι των ανήλικων Παλαιστινίων, τους οποίους, όταν δεν τους δολοφονούν επειδή… πετάνε πέτρες, τους φυλακίζουν επί μήνες, χωρίς καμία νομική εκπροσώπηση ή την παρουσία ενός γονέα.

Μετά την συμφωνία συνεργασίας Ισραήλ – Facebook τον περασμένο μήνα και καθώς το τελευταίο προσφέρει στο Ισραήλ μεγαλύτερη πρόσβαση στους λογαριαμσούς χρηστών οι οποίοι κρίνονται ότι… «υποκινούν» επιθέσεις εναντίον του ισραηλινού στρατού, οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, βασιζόμενες σε αυτή την πρόσβαση, πραγματοποίησε επιδρομές σε σπίτια Παλαιστινίων, άρπαξαν τα παιδιά και τα κρατούν επί μήνες με βάση… αναρτήσεις τους στα κοινωνικά δίκτυα, όπως κατήγγειλε χθες η οργάνωση Defense for Children International Palestine (DCIP).

Η οργάνωση μίλησε με αρκετούς ανήλικους Παλαιστίνιους που συνελήφθησαν για τις αναρτήσεις τους στο Facebook, ανακρίθηκαν επί ώρες και στη συνέχεια οδηγήθηκαν στην φυλακή για μήνες, στοπλαίσιο του νομικού «κόλπου» της «διοικητικής κράτησης».

«Οι ισραηλινές αρχές πρέπει να σταματήσουν αμέσως τη χρήση της διοικητικής κράτησης εναντίον ανήλικων Παλαιστινίων» σημειώνει ο Brad Parker, δικηγόρος και σύμβουλος υπεράσπισης στην DCIP. Προσθέτει, ότι η αδυναμία να στηθούν κατηγορίες εναντίον παιδιά λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων δεν πρέπει να αποτελέσουν λόγο για την κράτησή τους επ’ αόριστον χωρίς απαγγελία κατηγορίας ή δίκη.

Η οργάνωση κατήγγειλε ότι είναι η πρώτη φορά που το Ισραήλ έχει χρησιμοποιήσει την διοικητική κράτηση σε βάρος παιδιών Παλαιστίνιων από το 2011, μια πολιτική που επιτρέπει στις ισραηλινές αρχές να κρατούν τους Παλαιστίνιους στη φυλακή επ ‘αόριστον χωρίς δίκη.

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί ο 17χρονος Παλαιστίνιος, Ahmed, ο οποίος συνελήφθη τον Αύγουστο και ανακρίθηκε για πολλές ώρες λόγω των φωτογραφιών που είχε αναρτήσει.

Ο Ahmed είχε συλληφθεί και τον Απρίλιο, πάλι λόγω αναρτήσεων στο Facebook. Παρά το γεγονός ότι είπε στον ανακριτή ότι ο λογαριασμός του ήταν καθαρός, τρεις μέρες αργότερα, οι ισραηλινές αρχές έθεσε τον Ahmad υπό διοικητική κράτηση για έξι μήνες. Η οργάνωση σημειώνει ότι περισσότερα από 19 παιδιά Παλαιστινίων συνελήφθησαν από τον Οκτώβριο του 2015 μέχρι σήμερα, χωρίς καμία νομική εκπροσώπηση ή την παρουσία ενός γονέα κατά τη διάρκεια των ανακρίσεων, τακτική η οποία είναι διεθνώς παράνομη.

Στην έκθεση της οργάνωσης τονίζεται ότι «το Ισραήλ έχει την προβληματική διάκριση να είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διώκει συστηματικά περίπου 500 με 700 παιδιά σε στρατοδικεία κάθε χρόνο, στερώντας τους θεμελιώδη δικαιώματα για μια δίκαιη δίκη».

---

Aπό:http://www.toperiodiko.gr/%CE%B9%CF%83%CF%81%CE%B1%CE%AE%CE%BB-%CE%BA%CE%B1%CE%B9/#.WAfUXlSLQ2p

Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (6)…

Πριν συνεχίσουμε, ας κάνουμε ένα διάλειμμα για να ρίξουμε μια ματιά σε όσα ενδιαφέροντα έγιναν στο παρασκήνιο πριν, κατά και μετά την ψήφιση του νόμου για τον βασικό μέτοχο.

Είπαμε χτες ότι πριν καν αρχίσει να συζητιέται το νομοσχέδιο στην βουλή, ο Μπόμπολας άρχισε τις διαπραγματεύσεις με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο προκειμένου να του πουλήσει ολόκληρο τον εκδοτικό του όμιλο, τον Πήγασο, ώστε να μην έχει πρόβλημα με τις υπόλοιπες επιχειρηματικές του δραστηριότητες. Αυτό το γεγονός έκανε τον υπουργό επικρατείας Θόδωρο Ρουσόπουλο να σχολιάσει ότι ο νόμος για τον βασικό μέτοχο θα είναι ο πρώτος νόμος που εφαρμόζεται πριν ψηφιστεί.

Ο Γιώργος Μπόμπολας εν μέσω των πρώην υπουργών Αντώνη Λιβάνη και Πέτρου Μολυβιάτη (12/9/2009)

Το σχόλιο του Ρουσόπουλου ερέθισε τον Ευάγγελο Βενιζέλο. Έτσι, κατά την συζήτηση στην Βουλή επί της αρχής του νομοσχεδίου, είπε ότι η κυβέρνηση φάνηκε «να εκφράζει την ευαρέσκειά της επειδή ο ονομαστικός στόχος αυτού του νομοσχεδίου, μια συγκεκριμένη εφημερίδα, ένας συγκεκριμένος επιχειρηματίας κάνει κινήσεις οι οποίες θα του επιτρέψουν να απεμπλακεί από έναν κλάδο της οικονομίας». Και πρόσθεσε χαρακτηριστικά: «Δεν αντιλαμβάνεται η κυβέρνηση ότι έτσι υποβαθμίζει την θεσμική διάσταση της πρωτοβουλίας της και έτσι η πρωτοβουλία της χάνει τον θεσμικό της χαρακτήρα και γίνεται μια μικροκομματική κίνηση» (*). Ούτε λίγο ούτε πολύ, δηλαδή, ο Βενιζέλος κατηγορεί την κυβέρνηση ότι προωθεί τον νόμο για τον βασικό μέτοχο επειδή έχει βάλει στο μάτι τον φουκαριάρη τον Μπόμπολα.

Μακρινή επέτειος…

Πριν 35 χρόνια, Δευτέρα, ξημέρωνε η πρώτη ημέρα σοσιαλισμού στην ελλάδα: αυτό ήταν, άλλωστε, ένα απ’ τα αβανταδόρικα συνθήματα του τότε (σχεδόν αριστερίστικου στα λόγια) πασοκ, που είχε θριαμβεύσει στις εκλογές της Κυριακής 18 Οκτώβρη: απ’ την Δευτέρα σοσιαλισμός!
Στο κέντρο της Αθήνας, στην Ομόνοια, πλημμυρισμένο από οτιδήποτε εκτός από δεξιούς, το βράδυ της 18ης γινόταν αληθινή γιορτή. Πασόκοι, κουκουέδες, εσωτερικάκηδες («κκε εσωτερικού» – η σημερινή Κουμουνδούρου), αριστεριστές, όλοι αγκάλιαζαν όλους, όλοι αγαπούσαν όλους. Η δεύτερη, η τρίτη και η τέταρτη διεθνής χωνεύτηκαν εκείνο το βράδυ. Ίσως και η πρώτη: σαν μια έξτρα νοστιμιά της γιορτής, χίλιοι περίπου αναρχικοί διαδήλωναν, απ’ την Ομόνοια προς το Σύνταγμα και πίσω, με πανκ συνθήματα του είδους χασίσι – γαμήσι – κι επιστροφή στη φύση και κάτω οι τσόντες των αφεντικών, ένοπλες παρτούζες των εργατών… Κάτω απ’ τα στοργικά χειροκροτήματα των πάντων (μη αναρχικών…), όσο κι αν φαίνεται περίεργο σήμερα.
Έτσι είναι οι γιορτές: ήταν το «τέλος του για δεκαετίες κράτους της δεξιάς», μια εφταετία μετά το «τέλος της χούντας». (Μόνο κάτι αναρχοαυτόνομοι είχαν επιφυλάξεις έως αντιρρήσεις στο γενικό πνεύμα για τι θα αποδεικνυόταν σαν «αλλαγή». Τέτοια είναι η κατάρα παρόμοιων τύπων: μεσοπρόθεσμα αποδεικνύονται ακριβείς, αλλά άμεσα είναι αποσυνάγωγοι· και πρέπει να το αντέχουν για να είναι τέτοιοι.)
Μερικά χρόνια αργότερα, στο τέλος της δεκαετίας του ’80, είχε αποσαφηνιστεί τι ακριβώς εννοούσε και ήθελε η ελληνική κοινωνία σα «σοσιαλισμό»: τον εκδημοκρατισμό των πολιτικών προσόδων, που ως το 1981 και επί δεκαετίες μονοπωλούσε η δεξιά.
Αυτό έγινε και συνεχίζει ως τώρα, αν και με σοβαρούς περιορισμούς εδώ κι εκεί λόγω κρισιακής στενότητας. Το εύρος έχει περιοριστεί ή έχει υποτιμηθεί· όχι η καρδιά και ο πυρήνας. Κι αν υπήρχε ιστορικό αίσθημα στους έλληνες, θα έπρεπε χτες ή σήμερα να γιορτάζουν αυτήν την μακρινή επέτειο. Στο κάτω κάτω οι φαιορόζ είναι εκατό φορές πιο δεξιοί απ’ τους πασόκους του 1981, του 1982 και του 1983.

---

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html

Ιερώνυμος ο πολιτευόμενος…

Γράφει ο mitsos175.

Δεν είχα καμία αμφιβολία ότι το ιερατείο, όταν κρίνει πως είναι ώρα φαγητού, θα τρέξει πρώτο – πρώτο να πιάσει την καλύτερη θέση, αυτή που είναι πιο κοντά στο ψητό.

Το Ιερόν emo λοιπόν αποφάσισε να ασχοληθεί επίσημα με την πολιτική. Έχει όμως κάποιο δίκιο, το αναγνωρίζω. Διότι – σου λέει – εδώ έγινε πρωθυπουργός ο ΓΑΠ, (ποιός; ο ΓΑΠ!) ο Σαμαράς, ο Τσίπρας… Άρχισε λοιπόν να ασχολείται όλο και πιο πολύ με τα κόμματα. Σε κομματική συγκέντρωση, νομίζω στη Λειβαδιά, είπε τα εξής: «Μπορεί να πουλήσατε ή να πουλάτε τους θησαυρούς της Ελλάδας μας, να δίνουμε τα τρένα μας, να δίνουμε τα λιμάνια μας, αλλά την πατρίδα μας και την ορθοδοξία μας, δεν θα σας την παραδώσουμε».

Πες τα παπά! Σκοτιστήκατε που ξεπουλάνε τα τρένα, τα λιμάνια , τους θησαυρούς της Ελλάδας. Τα μοναστήρια ‘να ναι καλά. Τα δικά σας μην πειράξουν! Ποιοί τα πουλάνε όμως; Οι Χριστιανοί, οι θρήσκοι, αυτοί που δεν θέλουν το χωρισμό Κράτους – Εκκλησίας. Από κοντά και κάτι κομματόσκυλα με ράσα, που υποστηρίζουν το Euro. Να τα λέμε κι αυτά, μην τα παραβλέπουμε, δεν κάνει.
«Ήρθε η εποχή που θα πρέπει να αναρωτηθούμε. Μήπως δεν πρέπει να στηρίζουμε τα κόμματα, αλλά τα πρόσωπα;»

Α γεια σου! Εδώ είμαστε λοιπόν! Να το ζουμί, η κεντρική ιδέα, ή η φάκα, αν θέλετε. Έχεις κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο στο μυαλό σου, Μακαριότατε; Για λόγου σου δουλεύεις, ή είναι υπεργολαβία το έργο; Γιατί πρέπει να μας πεις το μούτρο, μη μας κρατάς σε αγωνία.

ΙΣΟΒΙΑ ΚΑΤΑΔΙΚΗ…

Ήθελε καμιά ώρα ακόμα για να ξημερώσει, μα η μέρα κιόλας άρχιζε. Εδώ δεν χτυπούσε ξυπνητήρι, δεν λαλούσαν κοκόρια. Κάτι τέτοια πράγματα έμοιαζαν τόσο μακρινά, που έφτανα ν’ αναρωτιέμαι αν κάποτε υπήρξαν. Οι άνθρωποι πετάγονταν από τον ύπνο με το σκληρό μεταλλικό ήχο που έκαναν τα κλειδιά καθώς γύριζαν στις βαριές σιδερένιες πόρτες των κελιών. Ο ήχος, πολλαπλασιασμένος, γέμιζε τους μακριούς άδειους διαδρόμους σπάζοντας βίαια την νυχτερινή γαλήνη.

Σιγά-σιγά οι διάδρομοι γέμιζαν και τα βαριά βήματα των κρατουμένων πάνω στο δάπεδο χτυπούσαν εκνευριστικά στ’ αυτιά μου. Έμενα ακίνητος, ανακαθισμένος στο κρεβάτι, με τα χέρια σταυρωμένα πίσω απ’ το κεφάλι. Δεν είχε βγει ακόμα ο ήλιος και το αχνό φως της αυγής που έμπαινε από το παράθυρο φώτιζε αμυδρά το μικρό κελί. Δεν είχε βγει ο ήλιος και ξεκινούσαν κιόλα για δουλειά! Τους παρακολουθούσα με τη σκέψη ν’ ανεβαίνουν ομάδες-ομάδες στα φορτηγά που θα τους μετέφεραν στους τόπους εργασίας. Θα έμεναν εκεί δουλεύοντας ίσαμε το βράδυ, με μια μικρή μόνο διακοπή το μεσημέρι για φαΐ.

Δεν είχα κριθεί κατάλληλος για καμιά δουλειά. Όπου κι αν μ’ έβαλαν τα είχα θαλασσώσει κι έτσι με άφησαν ήσυχο, Δυστυχώς όμως όχι για πολύ. Με είχαν προειδοποιήσει πως αν δεν φρόντιζα να προσαρμοστώ και να δείξω ενδιαφέρον για κάποια απασχόληση, θα μου ‘κοβαν το φαΐ. Μου είχαν δώσει δυο μήνες διορία κι είχαν περάσει κιόλας δεκαπέντε μέρες χωρίς να έχω κατορθώσει να σκεφτώ κάποιον τρόπο να γλιτώσω από την αγγαρεία.