Ο Ντάριο Φο και οι άνθρωποι που δεν πληρώνουν…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

  Ο Ντάριο Φο το 1974 σκάρωσε και παρουσίασε ένα θεότρελο θεατρικό έργο με τον τίτλο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω». Μέσα σε μια από τις πολλές πετρελαϊκές κρίσεις, που όπως φαίνεται τείνουν στη μονιμότητα, με τον πληθωρισμό να καλπάζει και τους εργάτες να χάνουν τις δουλειές τους ή να υποαπασχολούνται με τα γνωστά εργασιακά τερτίπια της ημιαπασχόλησης που σημαίνουν απλήρωτη εργασία, μια ομάδα γυναικών μπουκάρει σε σούπερ – μάρκετ και αρνείται να πληρώσει τις νέες υπερδιπλάσιες τιμές – λόγω κρίσης – των προϊόντων. Δημιουργούν τρομακτική σύγχυση στο ταμείο, έρχονται σε ανοιχτή ρήξη με το διευθυντή, σχεδόν τον απειλούν με λιντσάρισμα, και τελικά αρπάζουν τα αγαθά πληρώνοντας κατά βούληση. Το πράγμα παίρνει τεράστιες διαστάσεις, αφού κάποιες γυναίκες φτάνουν σε σημείο να αρπάζουν ό,τι βρουν, χωρίς να πληρώσουν τίποτα. Ένα άνευ προηγουμένου πλιάτσικο. Μια κυρία, με πρωτοφανές θράσος, κατευθύνεται προς την έξοδο φορτωμένη θεόρατες σακουλάρες, που αδυνατεί να σηκώσει, και απαιτεί πίστωση από το διευθυντή του σούπερ – μάρκετ χωρίς όμως να δώσει κανένα στοιχείο της, αντιστρέφοντας το γνωστό τροπάρι των εμπόρων που λέει ότι πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στους εμπόρους. Ε λοιπόν, και οι έμποροι πρέπει να έχουν εμπιστοσύνη στους καταναλωτές. Δεν πρέπει να υπάρχει ανησυχία, ούτε καταγραφή στοιχείων. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη πιστοποιεί την εξόφληση κάθε λογαριασμού. Όπως είναι φυσικό, εντός ολίγου έρχεται η αστυνομία, αλλά είναι τέτοιο το μπούγιο και τόσο ανεξέλεγκτη η κατάσταση που το έργο της γίνεται αδύνατο. Οι εξαγριωμένες κυρίες μπαίνουν στο τραμ κι εξαφανίζονται και οι αστυνομικοί δεν μπορούν να εξακριβώσουν ποια ψώνια είναι νόμιμα και ποια όχι. Εξάλλου, η οργή των γυναικών, ο πανικός και το πρωτόγνωρο της υπόθεσης τους καθηλώνουν. Ένα μικρό χάος, τόσο ξαφνικό, αυτοσχέδιο και ανήκουστο που γελοιοποιεί τις αρχές καθιστώντας τις ανίσχυρες.

«Δεν πληρώνω… Δεν πληρώνω», η κοινωνική σάτιρα του Ντάριο Φο (Νόμπελ 1997), παρουσιάζεται από τις 14 Οκτωβρίου στο θέατρο «Αλφα»

ΗΠΑ: Το κατεστημένο, η ιστορική κρίση του και η επερχόμενη έκρηξη του αμερικανικού κοινωνικού ηφαιστείου! …

Όταν στις 14 του περασμένου Αυγούστου διαπιστώναμε την «κατάρρευση του αμερικανικού δικομματισμού» (1) σχεδόν κανένας δεν φάνηκε να παίρνει στα σοβαρά αυτή τη διαπίστωση και τις κατακλυσμικές πλανητικές συνέπειές της. Σήμερα, δηλαδή μόλις δυο μήνες αργότερα και λιγότερο από τρεις εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές της 8ης Νοεμβρίου, όχι μόνο αυτή η κατάρρευση βγάζει κυριολεκτικά μάτια, αλλά και μπορούμε πια άνετα να διαπιστώσουμε κάτι πολύ πιο σοβαρό και… πολλά υποσχόμενο: την χωρίς προηγούμενο –τουλάχιστον από την εποχή του μεγάλου κραχ του 1929-  πολιτική αλλά και κοινωνική κρίση της βορειοαμερικανικής (αστικής) δημοκρατίας, που θα μπορούσε να οδηγήσει προσεχώς  σε κοινωνικές εκρήξεις και πολιτικές ανατροπές ιστορικών διαστάσεων!

Και ιδού εντελώς συνοπτικά για τι πρόκειται. Από πρώτη άποψη, γινόμαστε εδώ και πολλούς μήνες μάρτυρες του φαινομένου της απόρριψης των δυο προεδρικών υποψηφίων από τη μεγάλη πλειοψηφία των συμπατριωτών τους, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων που δηλώνουν ότι θα τους ψηφίσουν με μισή καρδιά ή ακόμα και των ηγετικών στελεχών των δυο κομμάτων τους! Αν και αυτό το «φαινόμενο» είναι περίπου μοναδικό στην ιστορία, ωστόσο δεν περιγράφει όλη την σημερινή βορειοαμερικανική πραγματικότητα, που  είναι ακόμα χειρότερη.

Τζόρτζιο Αγκάμπεν: “Πιστεύω στο δεσμό φιλοσοφίας και ποίησης. Ανέκαθεν αγαπούσα την αλήθεια και το λόγο”…

Συνέντευξη του Αντόνιο Νιόλι στον Τζόρτζιο Αγκάμπεν για την ιταλική εφημερίδα repubblica.

Μετάφραση: Γιώργος Κουτσαντώνης

 

Τα χρόνια στο Παρίσι με τον Ίταλο Καλβίνο, τα μαθήματα με τον Χάιντεγκερ και η Ρώμη της δεκαετίας του εξήντα. Μιλάει ο στοχαστής που περιπλανήθηκε μεταξύ αισθητικής και βιοπολιτικής.

Ο Τζόρτζιο Αγκάμπεν έγραψε ένα υπέροχο βιβλίο. Τα βιβλία του είναι πάντα πυκνά και διαυγή (και απρόβλεπτα όπως το πρόσφατα αφιερωμένο στον Πουλτσινέλα, από τις εκδόσεις Nottetempo). Έχουν το βλέμμα στραμμένο στο μακρινό παρελθόν. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να εντατικοποιηθεί το παρόν. Δείτε την τελευταία του δουλειά με τίτλο «Τι είναι η Φιλοσοφία» (εκδόσεις QuodLibet), τι κρύβεται πίσω από μια φαινομενικά προφανή ερώτηση; “Είναι πεποίθησή μου” – λέει ο Αγκάμπεν – “ότι η φιλοσοφία δεν είναι ένας επιστημονικός κλάδος, του οποίου είναι δυνατό να οριστεί το αντικείμενο και τα όρια (όπως προσπάθησε ο Ζιλ Ντελέζ) ή, όπως συμβαίνει στα πανεπιστήμια, όπου προσποιείται η χάραξη μιας γραμμικής, ίσως ακόμη και προοδευτικής ιστορίας. H φιλοσοφία δεν είναι ένα περιεχόμενο, αλλά μια ένταση που μπορεί ξαφνικά να εμφυσήσει ζωή σε οποιοδήποτε πεδίο και τομέα: στη τέχνη, στη θρησκεία, στην οικονομία, στην ποίηση, στην επιθυμία, στον έρωτα, ακόμα και στην πλήξη. Μοιάζει περισσότερο με κάτι σαν τον άνεμο ή με τα σύννεφα, ή με μια θύελλα: όπως αυτά, γεννιέται ξαφνικά, μετασχηματίζει τον τόπο όπου δημιουργήθηκε σε σημείο να τον καταστρέψει, όμως εξίσου απρόβλεπτα και ξαφνικά περνά και εξαφανίζεται.”

Στις ΗΠΑ και την ΕΕ κυριαρχεί ο παραλογισμός …

Γράφει ο mitsos175

Σε όλους τους πολέμους εκείνοι που έχουν τις περισσότερες απώλειες είναι οι άμαχοι. Μάλιστα οι απώλειες τους είναι πολλαπλάσιες από αυτές των μάχιμων. Αυτό οφείλεται σε πολλούς λόγους. Το να πούμε επομένως ότι μια πλευρά σκοτώνει άοπλους ενώ η άλλη μόνο ενόπλους, είναι το μεγαλύτερο ψέμα όλων των εποχών.

Αυτό ακριβώς το ψέμα αναπαράγουν τα δυτικά ΜΜΕ λέγοντας ότι δήθεν ο Άσαντ και οι Ρώσοι ευθύνονται για τις απώλειες αθώων. Οι επαγγελματίες δολοφόνοι του ΝΑΤΟ είναι οι κατ’ εξοχήν μακελάρηδες γυναικόπαιδων άμεσα ή έμμεσα. Άμεσα με τους βομβαρδισμούς, τις επεμβάσεις για καθαρά λόγους λεηλασίας των φυσικών πόρων μιας χώρας, έμμεσα για την υλική και διπλωματική στήριξη που παρέχουν σε μισθοφόρους, δικτάτορες κλπ. Άλλωστε οι ΗΠΑ σκαρφίστηκαν τον ευφημισμό «παράπλευρες απώλειες» για την σφαγή ανήμπορων να πολεμήσουν.

Όλο αυτό τον καιρό οι φονιάδες – σύμμαχοι των ΗΠΑ, αυτοί που στη Συρία ονομάζονται «μετριοπαθείς» έκαναν συστηματικό πλιάτσικο μετά γενοκτονίας. Έχουν διαπράξει ότι έγκλημα μπορούσε να κάνει ένας διεστραμμένος νους. Έχουν αποκεφαλίσει μικρά παιδιά, έχουν βασανίσει όποιον πέφτει στα χέρια τους, έχουν κάνει απίστευτες κτηνωδίες, τις οποίες μάλιστα τις ανεβάζουν και στο διαδίκτυο! Αλλά οι ΗΠΑ μιλούν για «μεμονωμένες περιπτώσεις» ή ότι «διατάζεται έρευνα»! Οι σφαγές είναι η τακτική τους για να φοβίσουν, ώστε να κρατούν υπόδουλο τον πληθυσμό.

Πολεμικές τεχνολογίες – πολεμικές κοινωνίες…

_Σημειώσεις από την εποχή των πολέμων χαμηλής έντασης/υψηλής διάχυσης.

Εισαγωγή

Ένα από τα “κατορθώματα” για τα οποία επαίρονται τα κράτη της Δύσης είναι το γεγονός ότι έχουν καταφέρει να διεξέλθουν τα χρόνια μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο χωρίς να εμπλακούν σε πολέμους μεταξύ τους αλλά και χωρίς να βιώσουν εν γένει την εμπειρία κάποιας πολεμικής σύγκρουσης στο εσωτερικό των επικρατειών τους. Υπάρχουν μάλιστα αρκετοί “αναλυτές” – δημοσιογράφοι, προερχόμενοι κυρίως από τον φιλελεύθερο χώρο, που σπεύδουν να εντοπίσουν την αιτία αυτής της περιόδου ειρήνης στην υποτιθέμενα εγγενή ειρηνόφιλη διάθεση των δημοκρατικών καθεστώτων. Ακόμα και η σύμπτυξη εθνών-κρατών σε ισχυρά οικονομικά μπλοκ αποδίδεται ενίοτε στη συνειδητοποίηση, εκ μέρους αυτών των δημοκρατιών, της φρίκης του πολέμου και της ειρηνοποιού επίδρασης του εμπορίου. Η συλλογιστική αυτή πηγαίνει πολλές φορές ένα βήμα παραπέρα, φτάνοντας να αποκλείει το ενδεχόμενο μιας “ενδο-ιμπεριαλιστικής” σύγκρουσης, ακριβώς λόγω της πυκνής  διαπλοκής των δημοκρατικών οικονομιών και των καταστροφικών συνεπειών στην οικονομία που μια ενδεχόμενη σύγκρουση θα επέφερε. Πρόκειται φυσικά για ένα ιδεολόγημα αρκετά παλιότερο απ’ όσο ίσως υποψιάζονται οι εν λόγω απολογητές των δημοκρατικών καθεστώτων και πολλαπλώς διαψευσμένο μέσα στην πρόσφατη ιστορία της Δύσης. Ο σκοπός μας σε αυτή την εισήγηση δεν είναι να επιχειρήσουμε μια απόπειρα αποδόμησης τέτοιων φιλελεύθερων ιδεολογημάτων. Άλλωστε, σοβαρότεροι αναλυτές, οργανισμοί και think tank, από αυτούς που εργάζονται για λογαριασμό δημοκρατικών κυβερνήσεων, δεν φαίνεται να λαμβάνουν και πολύ τοις μετρητοίς τα ιδεολογήματα που οι κυβερνήσεις – εργοδότες τους πλασάρουν, μέσα από άλλους διαύλους, στο ευρύ κοινό ¹. Η δική μας πρόθεση είναι να πάμε ένα βήμα παραπέρα από μια τέτοια “ιδεολογική” συζήτηση σε μια προσπάθεια να εντοπίσουμε τις πραγματικές τεχνολογικές αλλαγές στο πεδίο του πολέμου που έχουν συμβεί τα τελευταία χρόνια καθώς και τις εξίσου πραγματικές αλλαγές που αυτές συνεπιφέρουν στο κοινωνικό πεδίο.