Bob Dylan – Like a Rolling Stone…(Σαν μια τσιγγάνα)…

Μια φορά κι έναν καιρό ντυνόσουν τόσο φίνα

Έδινες και καμιά δεκάρα στους ζητιάνους πού και πού, σωστά;

Ο κόσμος σε καλούσε και σου’λεγε: «Πρόσεχε γλύκα. Θα πέσεις!»

Νόμιζες ότι πλάκα σου έκαναν όλοι

Γελούσες με όλους αυτούς που θεωρούσες ξοφλημένους

Τώρα μην μιλάς τόσο δυνατά

Τώρα δεν φαίνεσαι τόσο υπερήφανη

Που σέρνεσαι και παρακαλάς για ένα πιάτο φαΐ

 –

Πώς είναι η αίσθηση;

Πώς είναι η αίσθηση

Να είσαι δίχως σπίτι

Σαν μια παντελώς άγνωστη

Σαν μια τσιγγάνα;

 –

Πήγες στο καλύτερο σχολείο. Σωστά, κυρία Μοναχική;

Αλλά ξέρεις πως μόνο να πίνεις και να μεθάς έμαθες.

Και κανείς δεν σου δίδαξε ποτέ στους δρόμους πώς να ζεις.

Και τώρα βρίσκεις ότι μάλλον καλά θα κάνεις να το συνηθίσεις

Είπες ότι ποτέ δεν θα συμμορφωνόσουν

Με εκείνον τον μυστήριο άστεγο αλήτη, αλλά τώρα συνειδητοποιείς

Ότι άλλοθι δεν πουλά

Καθώς κοιτάς στο κενό των ματιών του

Και τον ρωτάς: «Θες να κάνουμε μια συμφωνία;»

 –

Πώς είναι η αίσθηση;

Πώς είναι η αίσθηση

Να είσαι μόνη σου

Χωρίς σπίτι να κατευθυνθείς

Σαν μια παντελώς άγνωστη

Σαν μια τσιγγάνα;

 –

Ποτέ δεν γύρισες το κεφάλι σου να δεις τα συνοφρυώματα των ζογκλέρ και των κλόουν

Όταν όλοι έρχονταν και σε διασκέδαζαν

Ποτέ δεν κατάλαβες ότι δεν είναι καλό

Δεν θα έπρεπε να αφήνεις άλλους ανθρώπους να τα βγάζουν πέρα για σένα

Συνήθιζες να καβαλάς το επιχρωμιωμένο άλογό σου με τον διπλωμάτη σου

Που είχε στον ώμο του μια γάτα Σιαμαία

Και δεν είναι σκληρό όταν ανακαλύπτεις

Ότι δεν είναι αυτός που φαίνεται

Αφού σου πήρε ό,τι είχε να σου πάρει;

 –

Πώς είναι η αίσθηση;

Πώς είναι η αίσθηση

Να είσαι μόνη σου

Χωρίς σπίτι να κατευθυνθείς

Σαν μια παντελώς άγνωστη

Σαν μια τσιγγάνα;

 –

Η πριγκίπισσα επάνω στο καμπαναριό κι όλοι οι ωραίοι άνθρωποι

Πίνουν, σκέφτονται πόσα πολλά έχουν εξασφαλίσει

Ανταλλάσσουν πολύτιμα δώρα και φρου-φρου

Αλλά καλύτερα να βγάλεις το διαμαντένιο σου δαχτυλίδι, κάνε το ενέχυρο μωρό μου

Διασκέδαζες πολύ

Με τον Ναπολέοντα που κουρέλια φορούσε στη γλώσσα που μιλούσε

Πήγαινε μαζί του, σε καλεί, μην αρνηθείς

Όταν δεν έχεις τίποτα, τίποτα πάλι δεν έχεις να χάσεις

Είσαι αφανής τώρα, αόρατη… Δεν έχεις μυστικά να κρύψεις…

Σχόλια συντάκτη:

Rolling Stone στην κυριολεξία σημαίνει νομάς ή περιπλανώμενος κι από εκεί βγαίνει το όνομα του περιοδικού και του συγκροτήματος, ενός από τα αγαπημένα μου. Στο θέμα μας τώρα, που είναι ο Μπομπ Ντύλαν. Δεν έχω λόγια να πω κάτι συγκεκριμένο. Είναι απίθανος. Ο καλύτερος στιχουργός όλων των εποχών. Από το Mr. Tambourine Man μέχρι το All Along The Watchtower. Και συνεχίζει. Σας ευχαριστώ, κύριε Robert Allen Zimmerman για την έμπνευση που μου έχει δώσει η μουσική σας.

__________________________________________________________

Από: http://lyricstranslate.com/el/rolling-stone-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%B3%CE%AC%CE%BD%CE%B1.html

Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Ρωσία… … «μυρίζει μπαρούτι»…

Επιμέλεια – μετάφραση: Γρηγόρης Τραγγανίδας

Η κατάσταση της ρωσικής εργατικής τάξης χειροτερεύει. Η αντίδρασή της στην κλιμακούμενη επιθετικότητα της εγχώριας ολιγαρχίας μπορεί να μην είναι ακόμη ευθέως ανάλογη – πού είναι άλλωστε..; – ωστόσο δείχνει σημάδια οργάνωσης, άμυνας και, σε ορισμένες περιπτώσεις, μικρής αλλά σημαντικής αντεπίθεσης.

Τα παραπάνω συμπεράσματα προκύπτουν, έμμεσα μεν, αλλά σχεδόν «αβίαστα» δε, από τα επίσημα στοιχεία για τις εργασιακές «διαφορές» κάθε μορφής και αφορμής κατά το τελευταίο τρίμηνο, που περιλαμβάνονται σε σχετική έκθεση του ρωσικού Κέντρου Οικονομικών και Πολιτικών Μεταρρυθμίσεων.

Οι ερευνητές κατέγραψαν τον αριθμό των εργασιακών «διαφορών» για το τρίτο τρίμηνο του 2016, οι οποίες ανέρχονται σε 544, σε 78 περιοχές της αχανούς χώρας, αριθμός σχεδόνδιπλάσιος σε σχέση με το προηγούμενο τρίμηνο (263).

Το Κέντρο εκλαμβάνει ως «εργασιακές διαφορές», τις διαδηλώσεις, τις πικετοφορίες και τις απεργίες που σχετίζονται με την χειροτέρευση των εργασιακών συνθηκών, την διάλυση επιχειρήσεων, τις απολύσεις, τις καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών. Τα στοιχεία λαμβάνονται τόσο από την επίσημη στατιστική, όσο και από τα ΜΜΕ.

Στις αρχές του 2016 οι ερευνητές κατέγραψαν 132 περιστατικά εργασιακών «διαφορών» σε 57 περιοχές, χωρίς να συνυπολογίζονται η Μόσχα και η Αγία Πετρούπολη. Τον Μάρτιο, η κατάσταση κλιμακώθηκε με 97 νέες εργασιακές «διαφορές» και έκτοτε βαίνουν αυξανόμενες.

Το παραμύθι μιας αλήθειας…

Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια οικογένεια βοσκών. Είχαν όλα τα πρόβατά τους μαζί σ’ ένα μαντρί. Τα τάιζαν, τα φρόντιζαν και τα βοσκούσαν.

Κάπου κάπου, τα πρόβατα προσπαθούσαν να το σκάσουν.

Ερχόταν τότε ο πιο γέρος βοσκός και τους έλεγε:

«Α, πρόβατα ασυνείδητα και αλαζονικά, δεν ξέρετε ότι εκεί έξω ο κάμπος είναι γεμάτος κινδύνους; Μονάχα εδώ βρίσκετε άφθονο νερό, φαγητό, και προπαντός, προστασία από τους λύκους».

Γενικά, αυτό αρκούσε για να φρενάρει τις τάσεις «ελευθερίας» των προβάτων.

Μια μέρα γεννήθηκε ένα διαφορετικό πρόβατο. Ας πούμε πως ήταν ένα μαύρο πρόβατο. Είχε επαναστατικές διαθέσεις και ξεσήκωνε τους συντρόφους του να το σκάσουν προς την ελευθερία των λιβαδιών.

Πύκνωσαν οι επισκέψεις του γέρου βοσκού που πάσχιζε να πείσει τα πρόβατα για τους εξωτερικούς κινδύνους. Ωστόσο, τα πρόβατα ήταν ανήσυχα, και κάθε φορά που τα έβγαζαν από το μαντρί όλο και πιο δύσκολα τα μάζευαν.

Ώσπου μια νύχτα, το μαύρο πρόβατο τα έπεισε και το έσκασαν.

Οι βοσκοί δεν αντιλήφθηκαν τίποτα ως το ξημέρωμα, όταν είδαν το μαντρί σπασμένο και άδειο.

Όλοι πήγαν να κλάψουν μαζί με το γέροντα, τον αρχηγό της οικογένειας.

«Έφυγαν, έφυγαν!»

«Τα κακόμοιρα…»

«Και η πείνα;»

«Και η δίψα;»

«Και ο λύκος;»

«Τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς;»

Ο γέροντας έβηξε, ρούφηξε την πίπα του και είπε:

«Αλήθεια, τι θ’ απογίνουν χωρίς εμάς; Και το χειρότερο είναι…

… Τι θ’ απογίνουμε εμείς χωρίς αυτά;»….

Χόρχε Μπουκάϊ

__________________________________________________________

Aπό:https://anarchypress.wordpress.com/2015/09/10/%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CF%8D%CE%B8%CE%B9-%CE%BC%CE%B9%CE%B1%CF%82-%CE%B1%CE%BB%CE%AE%CE%B8%CE%B5%CE%B9%CE%B1%CF%82/

Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (3)

Το 1990 μπήκε στην ζωή μας αγκαζέ με την πρώτη εκπομπή τού Αντέννα, η οποία ξεκίνησε παραμονή πρωτοχρονιάς και τελείωσε καμμιά τριανταριά ώρες αργότερα. Μαζί με την νέα χρονιά, έμπαινε και το νερό στ’ αυλάκι τής ιδιωτικής τηλεόρασης. Η τρίτη «δοκιμαστική» άδεια δόθηκε σε μια άλλη παρέα επιχειρηματιών, την «Νέα Τηλεόραση». Την παρέα αποτελούσαν τέσσερις εκδότες: ο Άρης Βουδούρης του Ελεύθερου Τύπου (είχε αποχωρήσει από τον Αντέννα), ο Σωκράτης Κόκκαλης της Επικαιρότητας και οι Πάνος Καραγιάννης και Κώστας Σαραντόπουλος της Απογευματινής. Όμως, το εγχείρημα των τεσσάρων εκδοτών δεν επρόκειτο να προχωρήσει. Αργότερα, η «Νέα Τηλεόραση» θα περνούσε στα χέρια του Βαρδή Βαρδινογιάννη.

1990: Από την πολυφωνία στον σκουπιδοντενεκέ… ένα κανάλι δρόμος

Η αβάσταχτη αναγκαιότητα τoυ Μαλάκα…

Σίγουρος για την νίκη της Ν.Δ. σε επερχόμενες εκλογές εμφανίστηκε ο αντιπρόεδρος του κόμματος, Άδωνης Γεωργιάδης. Ο Άδωνης Γεωργιάδης εκμυστηρεύτηκε στους δημοσιογράφους ότι νιώθει, σχεδόν, τόσο σίγουρος για την νίκη της Ν.Δ. όσο και οι δημοσκόποι του ΣΚΑΙ.

Μάλιστα τόνισε στους ίδιους δημοσιογράφους ότι όσο καθυστερούν οι εκλογές, τόσο περισσότερο πλησιάζει η Ν.Δ. στην αυτοδυναμία. Γι’ αυτό ο Άδωνης Γεωργιάδης είναι έτοιμος για εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν. Αλλά και αν δεν γίνουν, πάλι έτοιμος θα είναι.

Πάντως ακόμα και αυτοδύναμη να βγει η Ν.Δ., ο Άδωνης Γεωργιάδης ξεκαθάρισε ότι θα επιδιώξει ευρύτερες συναινέσεις με το Πασόκ και το Ποτάμι. Παρόλο που μια συναίνεση με το Πασόκ και το Ποτάμι ούτε εύρος έχει αλλά ούτε και φάρδος. Μόνο ανάγκη. Και αν πέσεις στην ανάγκη του Πασόκ και του Ποταμιού, τότε τα πράγματα είναι μάλλον σκούρα.

Τουλάχιστον τα δυο κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ και Ν.Δ., έχουν, λίγο πολύ, ξεκαθαρίσει τις ανάγκες τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ανάγκη του Βασίλη Λεβέντη και των ΑΝΕΛ ενώ η Ν.Δ. του Πασόκ και του Ποταμιού. Τώρα ποιος από τους δυο βρίσκεται σε μεγαλύτερη ανάγκη είναι δύσκολο να ειπωθεί με σιγουριά.

Ρισκάροντας θα μπορούσα να πω ότι σε μεγαλύτερη ανάγκη βρίσκεται η Ν.Δ. Διότι η Ν.Δ. εκτός από το Πασόκ και το Ποτάμι, έχει ανάγκη και τον Άδωνη Γεωργιάδη. Και όσο να ‘ναι, το να έχεις ανάγκη τον Άδωνη Γεωργιάδη είναι λίγο περισσότερο ντροπιαστικό από το να έχεις ανάγκη τον Βασίλη Λεβέντη.

Άρα στα σημεία, κερδίζει η Ν.Δ.

__________________________________________________________

Aπό:http://takoureliatragoudameakoma.blogspot.gr/2016/10/blog-post_14.html

Περί λυκανθρωπίας. Μυθολογία και κλινική…

του Ζαν-Μισέλ Ζαντιζόν

Πολύ κοντά, ως εκ της δομής του, προς τη θυσία του Αβραάμ, ο μύθος του Λυκάονος είναι μία αφήγηση περί απαρχών, η οποία σκηνοθετεί διαδοχικά την απαγόρευση του κανιβαλισμού και της παιδοκτονίας, πριν επεξεργαστεί, μέσω της ζωικής θυσίας που εδώ συμβολίζεται από την εξορία και προηγουμένως από τη μεταμόρφωση, το θέμα της διαγενεακής βίας.

Και στις δύο μυθικές διηγήσεις, της θυσίας του Ισαάκ και του Λυκάονος, μία θεία αρχή απαιτεί από έναν πατέρα τη θυσία του γιου του. Και στις δύο περιπτώσεις, η θυσία του infans [νηπίου], του αθώου, αποφεύγεται (ο Ισαάκ τελικά απαλλάσσεται, ο Αρκάς ανασυναρμολογείται) και μετατίθεται στο αρχαϊκό ζώο: ο κριός θα σκοτωθεί, ο λύκος θα εξοριστεί σε αυτόν τον άλλο κόσμο που είναι το δάσος.

Ο Λυκάων αψηφά την ισχύ του Δία, δεν την αναγνωρίζει. Είναι εκείνος που δεν θέλει για κανένα αντάλλαγμα να απαρνηθεί τη σωματική του ισχύ, ακόμη και –ή ιδίως- εάν το αντάλλαγμα αυτό είναι η κατάκτηση της γλώσσας. Αποριμμένος προς έναν κόσμο περιπλανήσεων, μελαγχολικός, εκτός χρόνου, εξορισμένος για πάντα από την ομιλία, θα έχει από δω και μπρος ως μόνο τρόπο έκφρασης την κραυγή ή το ουρλιαχτό.

Ας σημειώσουμε παρεμπιπτόντως ότι η εξορία, η εκτόπιση, η απόρριψη αποτελούν, μαζί με την ολική απώλεια της δύναμης σηματοδότησης των λέξεων, τα χαρακτηριστικά στοιχεία της μελαγχολίας, και ας υπογραμμίσουμε ότι ο μύθος του Λυκάονος προχωρά περισσότερο από τη θυσία του Αβραάμ με όρους εγγύτητας μεταξύ ζώου και ανθρώπου. Αναδεικνύει καλύτερα τη ζωώδη πλευρά του ανθρώπου, η οποία βαθμιαία έρχεται να πάρει τη θέση των ανθρώπινων χαρακτηριστικών, του προσώπου και του βλέμματος. Μεταθέτοντας το μίσος προς το εξορισμένο ζώο (για μία περίοδο ακριβώς εννέα ετών), μεταβιβάζει το βάρος της ενόρμησης του θανάτου σε έναν απωθημένο τρίτο, που πλήττεται από εσωτερικό αποκλεισμό. Έτσι οριοθετούνται ένας εσωτερικός χώρος και ένα εκτός, ένα πρώτο εξωτερικό, στην καρδιά του οικείου και του μύχιου.