Ο άνθρωπος με το χειρότερο μαλλί
—της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—
Ο άνθρωπος με το χειρότερο μαλλί, την ασχημότερη μύτη και την πιο απαίσια φωνή στην ιστορία της ροκ κλείνει σήμερα τα 74 του χρόνια. Τα 51 από αυτά, τα έχει περάσει γράφοντας τραγούδια, παίζοντας live ‒ και αλλάζοντας διαρκώς οπτική γωνία.
«Μέσα στη μέρα, αλλάζω. Ξυπνάω και είμαι ο τάδε και όταν πάω για ύπνο δεν έχω καμία αμφιβολία πως είμαι κάποιος άλλος».
Ήταν ένα ακόμα παιδί μιας τυπικής εβραϊκής οικογένειας από τα Μεσοδυτικά, που άκουγε στο ραδιόφωνο Elvis και Little Richard. Άρχισε να παίζει μουσική στο γυμνάσιο. Σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις σε κάποια σχολική γιορτή, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50, έπαιξε το «Rock and Roll is Here to Stay» τόσο άγρια, που ο γυμνασιάρχης πήγε και του έκλεισε το μικρόφωνο.
Η σχέση του Ντύλαν με το rock and roll έληξε μαζί με την εφηβεία του. Σε αντίθεση με τον κοινό τόπο, ο Ντύλαν θεωρούσε πως το rock and roll είναι η διασκέδαση μιας κατά βάση εξημερωμένης και τακτοποιημένης μεσαίας τάξης, που ελάχιστα εξέφραζε το πνεύμα της Αμερικής, όπως το οσμιζόταν ο ίδιος: «…περισσότερη απόγνωση, περισσότερη λύπη, μεγαλύτεροι θρίαμβοι, μεγαλύτερη πίστη στο υπερφυσικό, συναισθήματα πολύ βαθύτερα…» Όλα αυτά, τα βρήκε συμπυκνωμένα στη μουσική του Woody Guthrie.
Ο Robert Zimmermann που ζούσε στα Μεσοδυτικά και ήθελε να γίνει Little Richard, γρήγορα μεταμορφώθηκε σε Bob Dylan που ζούσε στη Νέα Υόρκη και ήθελε να γίνει Woody Guthrie. Γνωρίστηκε με τη φολκ σκηνή κι έβγαλε το 1962 τον πρώτο του δίσκο με δύο μόνο δικά του τραγούδια και 11 διασκευές. Ο παραγωγός του, John Hammond ορκίστηκε πως δεν θα ξαναδούλευε με κανέναν τόσο απείθαρχο μουσικό: «Έφτυνε τα πι και τσίριζε τα σίγμα και δεν έλεγε να μείνει κοντά στο μικρόφωνο. Και το χειρότερο, δεν μάθαινε από τα λάθη του». Επίσης, αρνιόταν να τραγουδήσει το ίδιο τραγούδι δύο φορές. «Δεν γίνεται να το κάνω αυτό. Είναι φρικτό», έλεγε.
