«Όλα τα πρόσωπα στα τραγούδια μου είμαι εγώ»…

Ο άνθρωπος με το χειρότερο μαλλί

—της Μαργαρίτας Ζαχαριάδου—

Ο άνθρωπος με το χειρότερο μαλλί, την ασχημότερη μύτη και την πιο απαίσια φωνή στην ιστορία της ροκ κλείνει σήμερα τα 74 του χρόνια. Τα 51 από αυτά, τα έχει περάσει γράφοντας τραγούδια, παίζοντας live ‒ και αλλάζοντας διαρκώς οπτική γωνία.

«Μέσα στη μέρα, αλλάζω. Ξυπνάω και είμαι ο τάδε και όταν πάω για ύπνο δεν έχω καμία αμφιβολία πως είμαι κάποιος άλλος».

Ήταν ένα ακόμα παιδί μιας τυπικής εβραϊκής οικογένειας από τα Μεσοδυτικά, που άκουγε στο ραδιόφωνο Elvis και Little Richard. Άρχισε να παίζει μουσική στο γυμνάσιο. Σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις σε κάποια σχολική γιορτή, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’50, έπαιξε το «Rock and Roll is Here to Stay» τόσο άγρια, που ο γυμνασιάρχης πήγε και του έκλεισε το μικρόφωνο.

Η σχέση του Ντύλαν με το rock and roll έληξε μαζί με την εφηβεία του. Σε αντίθεση με τον κοινό τόπο, ο Ντύλαν θεωρούσε πως το rock and roll είναι η διασκέδαση μιας κατά βάση εξημερωμένης και τακτοποιημένης μεσαίας τάξης, που ελάχιστα εξέφραζε το πνεύμα της Αμερικής, όπως το οσμιζόταν ο ίδιος: «…περισσότερη απόγνωση, περισσότερη λύπη, μεγαλύτεροι θρίαμβοι, μεγαλύτερη πίστη στο υπερφυσικό, συναισθήματα πολύ βαθύτερα…» Όλα αυτά, τα βρήκε συμπυκνωμένα στη μουσική του Woody Guthrie.

Ο Robert Zimmermann που ζούσε στα Μεσοδυτικά και ήθελε να γίνει Little Richard, γρήγορα μεταμορφώθηκε σε Bob Dylan που ζούσε στη Νέα Υόρκη και ήθελε να γίνει Woody Guthrie. Γνωρίστηκε με τη φολκ σκηνή κι έβγαλε το 1962 τον πρώτο του δίσκο με δύο μόνο δικά του τραγούδια και 11 διασκευές. Ο παραγωγός του, John Hammond ορκίστηκε πως δεν θα ξαναδούλευε με κανέναν τόσο απείθαρχο μουσικό: «Έφτυνε τα πι και τσίριζε τα σίγμα και δεν έλεγε να μείνει κοντά στο μικρόφωνο. Και το χειρότερο, δεν μάθαινε από τα λάθη του». Επίσης, αρνιόταν να τραγουδήσει το ίδιο τραγούδι δύο φορές. «Δεν γίνεται να το κάνω αυτό. Είναι φρικτό», έλεγε.

---

Η Piazza Fontana, ο «τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού» …και το κόκκινο φεγγάρι της βίας…

Γράφουν: Δημήτρης Σεραφής, Κώστας Φουρίκος

Στις 12 Δεκέμβρη του 1969, βόμβα τοποθετείται στην Αγροτική Τράπεζα [Banca Nazionale dell’Agricoltura] της piazza Fontana, στο κέντρο του Μιλάνο. 17 νεκροί και 88 τραυματίες είναι ο απολογισμός της έκρηξης. Όπως αποδεικνύεται, χρόνια μετά, παρακρατικοί ακροδεξιοί και μυστικές υπηρεσίες, είναι οι υπεύθυνοι για την αιματηρή επίθεση, όπως και για άλλες επιθέσεις σε όλη την Ιταλία˙ ανάμεσά τους ο σταθμός των τραίνων της Bologna, η Brescia και ο κατάλογος μακρύς..

Η «στρατηγική της έντασης»˙ η επί τοις ουσίας απάντηση του ιταλικού [παρά]κράτους που νιώθει να απειλείται από την αυξανόμενη άνοδο ενός κινήματος που αμφισβητεί την κυριαρχία του στα μεγάλα εργοστάσια και στις ιταλικές πόλεις, αλλά ταυτόχρονα και την «ορθοδοξία» του κομμουνιστικού κινήματος σε Ανατολή και Δύση. Η εμφάνιση του ιστορικού ρεύματος της Εργατικής Αυτονομίας, των εννοιών του «κοινωνικού εργάτη», του «εργατισμού», η γέννηση της Lotta Continua, της Potere Operaia, αλλά και των ένοπλων της Prima Linea και των Brigatte Rossi.

Η εποχή χαρακτηρίζεται και από πολλούς ως «εμφύλιος χαμηλής έντασης». Έχει προηγηθεί το«Θερμό Φθινόπωρο» [Autumno Caldo] της αυτονομίας, οι απεργίες και μια ιδιότυπη άνθηση των επαναστατικών ιδεών, η ανάδυση της Ιταλικής Αυτονομίας ως ηγεμονικού ρεύματος του ιταλικού επαναστατικού κινήματος, κόντρα στην επίσημη γραμμή του «υπαρκτού σοσιαλισμού», αλλά και του ΚΚ Ιταλίας και του μελλοντικού «ιστορικού συμβιβασμού»* των ευρωκομμουνιστών του Enrico Berlinguer.

Ιδιωτική τηλεόραση: 27 χρόνια φαγούρα (2)…

Ας ανοίξουμε εδώ μια μεγάλη παρένθεση για να δούμε μερικά στιγμιότυπα από την διαδικασία που ακολουθήθηκε προκειμένου να ψηφιστεί ο Ν.1866/1989, ο οποίος άνοιξε τον δρόμο στην ιδιωτική τηλεόραση. Σημειώστε ότι όλες οι υπογραμμίσεις στα κείμενα που ακολουθούν είναι δικές μου.

Στις 14 Σεπτεμβρίου 1989, ο νεοδημοκράτης βουλευτής Θεόδωρος Κασσίμης αναλαμβάνει να εισηγηθεί στην ολομέλεια το νομοσχέδιο του υπουργείου προεδρίας προς ψήφιση. Από εκείνη την εισήγηση σταχυολογώ δυο σημεία τα οποία αξίζει να ξαναδούμε από απόσταση 27 χρόνων:

• Οι άδειες χορηγούνται από τον Υπουργό Προεδρίας, μετά από γνωμοδότηση του Εθνικού Συμβουλίου. Αλλά λέει σε ένα σημείο ότι για να χορηγηθεί η άδεια πρέπει προηγουμένως να έχουμε ελέγξει τη συναλλαγματική κατάσταση της Χώρας και την πορεία της ανταγωνιστικότητας της ΕΡΤ. Ιδίως το δεύτερο έχει μεγάλη σημασία. Ναι να δώσουμε άδεια σε ιδιωτικούς σταθμούς, αλλά όχι να κλείσουμε και τον εθνικό τηλεοπτικό φορέα. Γι` αυτό και εκεί θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, μετρημένοι και την απόφαση αυτή θα πρέπει να παίρνει η πολιτική ηγεσία της Χώρας.
• Ακούστηκε: Γιατί όχι με πλειστηριασμό; Γιατί να μη βγάζουμε στο σφυρί ποιος θα δώσει παραπάνω για να πάρει την άδεια; Μα κύριοι συνάδελφοι, δεν είναι σούπερ μάρκετ ένας σταθμός τηλεοράσεως. Δεν είναι θέμα ποιος προσφέρει τα πιο πολλά. Το θέμα είναι ποιος είναι αυτός που θα μπορέσει κάνοντας μία επιχείρηση να ανεβάσει την ποιοτική στάθμη, να προσφέρει προγράμματα ποιότητας, σωστή ενημέρωση. Αυτό προϋποθέτει και μία εμπειρία. Εγώ θα ήθελα να μην είναι απλά προτίμηση, όπως αναφέρεται στο σχέδιο νόμου, αλλά αντιθέτως να είναι μία από τις προϋποθέσεις , να συνεκτιμάται η ικανότητα του ενδιαφερόμενου να προσφέρει προγράμματα υψηλής ποιότητας και η τυχόν εμπειρία του στο χώρο της μαζικής επικοινωνίας. Μη φτιάξουμε απλώς κάποιες κερδοφόρες επιχειρήσεις. Ξεκινώντας για πρώτη φορά το θεσμό της ιδιωτικής τηλεόρασης, ας ξεκινήσουμε στηριζόμενοι σε εκείνους που τουλάχιστον κατ’ εκτίμηση έχουν τη δυνατότητα συμμετέχοντες να προσφέρουν καλύτερο αποτέλεσμα.

Ο Αθανάσιος Κανελλόπουλος, υπεύθυνος (ως υπουργός προεδρίας) για το σχέδιο του Ν.1866/1989.

Χάλια φάση…

Η κοινοβουλευτική «μονομαχία στο ελ Πάσο για την διαπλοκή και την διαφθορά» είχε από υποκειμενική άποψη τα ίδια ακριβώς τυπικά, ψυχοσυναισθηματικά και, σε τελευταία ανάλυση πολιτικά χαρακτηριστικά με τους καυγάδες των ιδιοκτητών των π.α.ε.: «είσαι εγκληματίας» – «όχι, εσύ είσαι πιο εγκληματίας» – «άσε ρε φυλακόβιε» – «μιλάς κι εσύ της εγκληματικής οργάνωσης;» και τα λοιπά.
Πολλοί δεν αντέχουν να συσχετίσουν τον ποδοσφαιρικό λουμπενισμό (οπαδικό και επιχειρηματικό) με εκείνον των πολιτικών βιτρινών, των οπαδών τους· της πλειοψηφίας της νομιμόφρονος κοινωνίας εν τέλει. Κακό της κεφαλής τους. Το ποδόσφαιρο στην ελλάδα δεν είναι απλά ένας επιχειρηματικός τομέας με «λαϊκή» υποστήριξη. Είναι η γενική αλληγορία του πολιτικού προσοδισμού τόσο στο κράτος όσο και στο κεφάλαιο. Είναι μια (αν και όχι η μοναδική) έκφραση του Μοντέλου.
Κι αν υπάρχουν αμφιβολίες, να οι σημερινές εξομολογήσεις του πρώην προέδρου της ένωσης ποδοσφαιρικών σωματείων Χανίων (μέλος της θρυλικής ελληνικής ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας – επο) Γιώργου Βούρβαχη στον ρ/σ sporfm: με 784 χιλιάρικα (σε ευρώ) ο εν λόγω καταγγέλει ότι ο asset αγόρασε τις ψήφους των προέδρων των ποδοσφαιρικών σωματείων (ερασιτεχνικών) του νομού Xανίων ώστε να βγει στην ε.π.σ. πρόεδρος που ύστερα, στην ε.π.ο., θα ψηφίσει υπέρ των asset συμφερόντων. Στο Ρέθυμνο (λέει ο ίδιος) η αγορά ήταν πολύ φτηνότερη. Στην Αττική, στο Αιγαίο, οι τιμές ποικίλουν. (Υποθέτουμε ότι το ίδιο κάνει και η ποδοσφαιρική «αντιπολίτευση» – τι άλλο;)