Σταθμοί…

Μέσα στον ύπνο μου όλο βρέχει,
γεμίζει λάσπη τ’ όνειρό μου
είναι ένα σκοτεινό τοπίο
και περιμένω ένα τραίνο.
Ο σταθμάρχης μαζεύει μαργαρίτες
που φύτρωσαν πάνω στις ράγιες
γιατί έχει πολύν καιρό να ‘ρθει
τραίνο σ’ ετούτον το σταθμό
και ξάφνου πέρασαν τα χρόνια
κάθομαι πίσω απ’ ένα τζάμι
μάκρυναν τα μαλλιά τα γένια
σά νάμαι άρρωστος πολύ
κι όμως με παίρνει πάλι ο ύπνος
σιγά-σιγά έρχεται εκείνη
κρατάει στο χέρι ένα μαχαίρι
με προσοχή με πλησιάζει
το μπήγει στο δεξί μου μάτι!
Μίλτος Σαχτούρης, «Ο σταθμός»

Κατεβαίνω κυλιόμενος στον υπόγειο σταθμό, στον σταθμό τον φωλιασμένο στα υπόγεια της πόλης, και ο ερχομός μου σημαίνει την επίσημη έναρξη της μέρας μου.
Χωρίς υποδοχές, χωρίς τυμπανοκρουσίες, η μέρα με υποδέχεται με ένα αντίστροφο ρολόι να κυνηγάει τον ερχομό του τρένου.
Από εδώ μπαίνουμε στη μέρα μου και είναι όλες οι στιγμές της πλωτές πάνω στις ράγες. Από τις ράγες αυτές θα περάσουν οι ώρες μου για να μετρηθούνε. Γιατί ό,τι ρέει στην κοίτη του τρένου θα περάσει από ετούτον τον σταθμό.
Τα βαγόνια, τα σώματα, οι ώρες. Και πολλά μισάωρα μετά, αφού εγκαταλείψεις το βαγόνι που σε αποβιβάζει, θα κουβαλάς μαζί σου αυτές τις ράγες, σαν απόδειξη της διαδρομής σου, θα τις κουβαλάς έτσι ασήκωτες (ασήκωτες όπως και οι μέρες), σαν να φυτρώνουνε στην πλάτη σου, βιαστικό βιομηχανικό αγκάθι, φτερά τσαλακωμένα για όσους γυμνάστηκαν στην πτώση και όχι στο πέταγμα, σαν οδοδείκτες κάθετοι, σκάλες προς τον βυθό των ωρών.

Ελευθερία, δημοκρατία, διαφάνεια και το Wikileaks …

Γράφει ο Παναγιώτης Ήφαιστος*

Ο Τσε Γκεβάρα ήθελε «ένα και δύο ακόμη Βιετνάμ». Εμείς γράψαμε πρόσφατα, «θέλουμε όχι ένα, όχι δύο αλλά χιλιάδες Wikileaks». Το Wikileaks ή κάθε αντίστοιχη ενίσχυση της διαφάνειας στις διακρατικές σχέσεις είναι μια αντί-ηγεμονική δράση. Η διαφάνεια στις διακρατικές υποθέσεις αντιστρατεύεται τις ηγεμονικές συμπεριφορές και τους κατεξουσιασμούς. Ευνοεί τα αδύναμα εθνοκράτη.

«Απόρρητο για τους αδύνατους, διαφάνεια για τους ισχυρούς» είναι ο τίτλος του κεφαλαίου 10 του βιβλίου του Εκδότη του WikiLeak Julian  Assange και των συνεργατών του με τίτλο CYPHERPUNKS. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ (Εκδόσεις Ποιότητα – www.piotita.gr – http://www.piotita.gr/Julian_Assange.htm –σελίδα facebook).

CYPHERPUNKS. Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΤΟΥ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ

Η πρώην ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Κλίντον όμως έχει διαφορετική άποψη. Δήλωσε ότι η δράση αυτών των ανταρτών του διαδικτύου και οι αποκαλύψεις του Wikileaks, «αποτελούν επίθεση ενάντια στη διεθνή κοινότητα». Η αλήθεια είναι ότι στο ανταγωνιστικό διεθνές σύστημα μια συνωμοτικά κατασκευασμένη εξωτερική πολιτική εξυπηρετεί τις αξιώσεις ισχύος των ισχυρών κρατών κατά των λιγότερο ισχυρών κοινωνιών. Τα ισχυρά κράτη δεν θέλουν διαφάνεια. Θέλουν να εφαρμόζουν τα στρατηγικά τους σχέδια στο σκοτάδι. Γι’ αυτό λογικό είναι τα λιγότερο ισχυρά κράτη και κυρίως οι πολίτες τους να αξιώνουν ανεμπόδιστη διαφάνεια.

Η ανάλυση του «Μίστερ WikiLeaks» και των συνεργατών του, όμως, δεν περιορίζεται στη διπλωματία και δεν αφορά μόνο τη διαμάχη τους με τις υπηρεσίες των ισχυρών κρατών. Με γλαφυρό, κατανοητό και μοναδικό τρόπο διεισδύουν επεξηγηματικά σε κάθε σχεδόν πτυχή που σχετίζεται με τη χρήση του διαδικτύου. Χαρακτηριστικά, τα κινητά τηλέφωνα, τις πιστωτικές κάρτες, την κρυπτογράφηση, την πατερναλιστική παρακολούθηση και αποθήκευση όλων των επικοινωνιών, τη στρατιωτικοποίηση του κυβερνοχώρου και την κατασκοπεία των ιδιωτών και των επιχειρηματιών. Ως ίσως οι τεχνολογικά και φιλοσοφικά καταλληλότεροι και αρμοδιότεροι, οι «ΜίστερWikiLeaks» αναλύουν τρόπους νομικής κατοχύρωσης κατά της ολικής παρακολούθησης, τρόπους αποφυγής της λογοκρισίας και τρόπους αντιμετώπισης των κινδύνων κατά της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της ατομικής ζωής. Εύληπτα και με τη γλώσσα του ειδικού εξηγούν τι γίνεται με μηχανισμούς όπως το Google, το Facebook, το Twitterκαι τις τραπεζικές συναλλαγές.

«’Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα»…

Προδημοσίευση από το βιβλίο με τα πλήρη πρακτικά της δίκης Μπελογιάννη που θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Τόπος»

Η ιστορία του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος εξακολουθεί να έχει «αχαρτογράφητες περιοχές» που περιμένουν τους «εξερευνητές» τους. Κάθε ιστορική πηγή προς αυτή την κατεύθυνση είναι, ευλόγως, αναγκαία και ευπρόσδεκτη. Αλλωστε, ως γνωστόν, δίχως την εξαγωγή ιστορικών συμπερασμάτων δεν μπορεί να πάει κανείς πολύ μακριά στο παρόν και το μέλλον. Και δίχως στοιχεία, συμπεράσματα δεν μπορούν να εξαχθούν.

Στο παραπάνω πλαίσιο, το «Περιοδικό» έχει την τιμή και την χαρά να προδημοσιεύσει αποσπάσματα από το βιβλίο, «’Ετσι αγαπάμε εμείς την Ελλάδα – Πλήρη πρακτικά και ιστορικό των δικών Μπελογιάννη – Τα σήματα Βαβούδη» που θα κυκλοφορήσει το αμέσως επόμενο διάστημα από τις εκδόσεις «Τόπος», σε επιμέλεια, Σπύρου Σακελλαρόπουλου και έρευνα,Γρηγόρη Σακελλαρόπουλου.

«Η έκδοση αυτή», όπως αναφέρει το εκδοτικό, «παρουσιάζει για πρώτη φορά τα πλήρη πρακτικά των δύο δικών του Ν. Μπελογιάννη και των συντρόφων του, μεγάλο μέρος από τα σήματα Βαβούδη, τα υπομνήματα μετατροπής της θανατικής ποινής των Μπελογιάννη, Μπάτση και Καλούμενου σε ισόβια κάθειρξη, σχολιασμό για τον τρόπο διεξαγωγής καθώς και το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πραγματοποιήθηκαν οι δίκες.

»Το περιεχόμενο των ιστορικών ντοκουμέντων συμβάλει στο να αποκτήσει ο αναγνώστης τη δική του οπτική απέναντι στα συγκεκριμένα δραματικά γεγονότα. Σε κάθε περίπτωση όμως δεν μπορεί να παρακάμψει καθοριστικούς παράγοντες διαμόρφωσης των ιστορικών εξελίξεων όπως: ο ρόλος των ΗΠΑ, το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινήθηκε η ηγεσία του ΚΚΕ και ιδιαίτερα ο Ν. Ζαχαριάδης, η αμφιθυμική στάση των κομμάτων του Κέντρου και συγκεκριμένα του Ν. Πλαστήρα, ο ρόλος του Θρόνου και του Στρατού.

»Η πρωτοτυπία της παρούσας μελέτης είναι πως σε ορισμένες περιπτώσεις το αρχειακό υλικό οδηγεί σε διαπιστώσεις εικονοκλαστικού χαρακτήρα: οι Αμερικανοί μόνο μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Κορέα βρέθηκαν να πρωτοστατούν στην επιβολή του αυταρχικού μετεμφυλιακού πλαισίου· η δράση του ΚΚΕ απείχε παρασάγγας από την πολιτική του «όπλου παρά πόδα»· η κυβέρνηση Πλαστήρα είχε πολύ σοβαρές ευθύνες για τις εκτελέσεις· το Παλάτι διαδραματίζει υποδεέστερο ρόλο σε σχέση με αυτό των ΗΠΑ και του Στρατού.

»Στις ίδιες τις δίκες από τη μια εντυπωσιάζει ο ηρωισμός του Ν. Μπελογιάννη, και αρκετών άλλων που υπερασπίζονται τα ιδανικά τους. Από την άλλη, η σπουδή πολλών κατηγορούμενων να αποποιηθούν τη σχέση τους με το κομμουνιστικό κίνημα συμπυκνώνει τους όρους της ήττας στον Εμφύλιο για την ελληνική Αριστερά, στο πλαίσιο της κρατικής τρομοκρατίας της εποχής».

Ακολουθεί η προδημοσίευση.

Ιδεοληπτικές ερμηνείες, μακαριώτατε; …

(Α)  Η ΘΕΣΗ

[κλικ για μεγέθυνση]

(Β)  Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ

Με βαθείαν συγκίνησιν η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων εδέχθη τας ευχάς και προτροπάς τού πρωθυπουργού τής χώρας κ. Παπαδοπούλου, αι οποίαι είναι ένα εκ πιστευούσης καρδίας θερμόν κήρυγμα πίστεως και αγάπης. Προσφωνών συγκεντρωμένα πλήθη της Β. Ελλάδος είπεν: «Εύχομαι εις όλους σας χρόνια πολλά και κατανόησιν εις τον Ευαγγελισμόν του Θεού, ο οποίος εγεννήθη προχθές κι ο οποίος την θρησκείαν την οποίαν πιστεύομεν την εβάσισεν επάνω εις το Αγαπάτε Αλλήλους. Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν. Εάν επιτύχωμεν όλοι οι Έλληνες να αγαπήσωμεν ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τον τόπον αυτόν, επάνω εις τον οποίον εγεννήθημεν, εις τον οποίον ηγωνίσθημεν, διά τον οποίον εχύσαμεν και αίμα, τότε να είσθε βέβαιοι ότι η Ελλάς μας θα ζήση με μεγάλην προκοπήν εις το μέλλον και με ευτυχίαν δι’ όλους μας». Και εις άλλην ομιλίαν του θερμώς παρεκίνησεν να εργασθώμεν με όλας μας τας δυνάμεις «διά μίαν Ελλάδα ευημερούσαν, ηνωμένην, αγαπημένην, αδελφωμένην, όπως επιτάσσει ο Θεάνθρωπος που εγεννήθη». Τέτοιαι ομιλίαι, διαποτισμέναι από το ζωογόνον πνεύμα τής ζωής, ευρίσκουν πάντα απήχησιν εις τας καρδίας των Ελλήνων και οικοδομούν μίαν καλυτέραν αύριον.

[Περιοδικό «Ζωή», 4/1/1968]

Γερά κόλπα (1)-(2)-(3) …

Γερά κόλπα 1. Πριν τρεις μέρες (Δευτέρα 3/10, η αθλήτητα) αναρωτηθήκαμε «αν παίζει κάτι» στην πολύ special και πολύ σίγουρη παρουσίαση που έκανε δημοσιο /δημαγωγός του στάβλου του realfm στον υποψήφιο για την προεδρία της θρυλικής επο Δημήτρη Ελευθεριάδη.
Δεν ήταν, τελικά, δύσκολο να μάθουμε. Ασφαλώς και παίζει! Παίζει και παραπαίζει!!! Ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος (Νίκος Σκαρβελάκης) έχει «κλείσει» για παρουσιαστής ειδήσεων στο υπό κατασκευήν κανάλι του asset. Και, επειδή τα έθιμα έχουν την σημασία τους, δεν μπορούσε παρά να φιλήσει χεράκι δημόσια…
Μένει τώρα να μάθουμε αν και το αφεντικό του «ομίλου real» έχει κάνει ένα αντίστοιχο deal για την πάρτη του. Κοντός ψαλμός αλληλούια…

ΟΙ ΙΠΠΟΤΕΣ ΤΩΝ ΟΡΕΩΝ…

[…] Η ληστεία ως κοινωνικό φαινόμενο συναντάται παγκόσμια και πανάρχαια. Αναφορές γίνονται και στην ελληνική μυθολογία, όπου «στο ταξίδι του Θησέα από τις Κεγχρεές στην Αθήνα, θα συναντήσει τους ληστές Σίνιν Πιτυοκάμπτη, Σκύρωνα και Προκρούστη».

Στη βαλκανική χερσόνησο, η ληστρική παράδοση είναι κοινή και ενιαία για όλες τις φυλές που κατοικούν σε αυτή. Ένα ιδεώδες πρότυπο, που χαρακτηρίζει διαχρονικά όλους τους λαούς της, είναι η μορφή του «ευγενούς ληστή». Αποτελεί ουσιαστικά την παραλλαγή του «Ρομπέν των Δασών» και εκφράζεται μέσα από πάμπολλα τραγούδια και παραμύθια. Στα Βαλκάνια η λέξη που χρησιμοποιείται για να εκφράσει αυτό το τύπο ληστή είναι ο όρος «χαϊντούκος» (hajduk ή hajdut) και συναντάται σε όλες τις περιοχές. Ο χαϊντούκος, είναι στα μάτια των κατοίκων, ο ήρωας που από τα απάτητα καραούλια εφορμά και ληστεύει τους φοροεισπράκτορες, τα καραβάνια και τις στρατιωτικές περιπόλους της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Παράλληλα, στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, διαμορφώνεται η αντίληψη που ταυτίζει τη ληστεία των εκπροσώπων της εξουσίας ως μια ηρωική πράξη. Έτσι, το αλβανικό εθιμικό δίκαιο θεωρεί το προϊόν μιας ληστείας νόμιμο και αδιαμφισβήτητο, εάν αποκτήθηκε με το όπλο στο χέρι, από κάποιον ισχυρό και πράξη επαίσχυντη αν ο ιδιοκτήτης είναι φτωχός.

Gilles Deleuze, Τί είναι το ένστικτο του θανάτου; …

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Gilles Deleuze, Présentation de Sacher-Masoch, μεταφρασμένο από τον Χάρη Ράπτη για λογαριασμό του περιοδικού »Αλήθεια», τεύχος 8, σ. 116 και επ. Ευχαριστούμε τον Π.Α για τη δακτυλογράφηση και την αποστολή του κειμένου. 

Στο κείμενο αυτό ο Deleuze προσδιορίζει τις φροϋδικές έννοιες »Έρωτα» και »Θάνατο», όχι ως »ορμές» αλλά ως a priori υπερβατολογικές αρχές σύνθεσης των επιμέρους ενορμήσεων: ο Έρωτας ενώνει, συνδέει, ο Θάνατος χωρίζει, αποσυνδέει. Αυτές οι »υπερβατολογικές συνθέσεις» είναι μια μετατόπιση της προβληματικής του Kant από το υπερβατολογικό υποκείμενο-συνείδηση, σε μια υπερβατολογική αισθητική της επιθυμίας, ο δρόμος για την οποία, σύμφωνα με τον Gilles Deleuze, ανοίγεται ήδη από τη »Κριτική της Κριτικής Δύναμης» και τη καντιανή αντίληψη του »Χρόνου» ως προσυνειδησιακής εσωτερικής προς το υποκείμενο μορφής της εποπτείας, που παρέχει το πλαίσιο δυνατότητας της ίδιας της αισθητής εμπειρίας. Ο Deleuze, με μοναδικό στη φιλοσοφία του 20ου αιώνα τρόπο, αναπτύσσει συστηματικά, ιδίως στο »Διαφορά και Επανάληψη», τις »συνθέσεις του Χρόνου» (παρόν, παρελθόν, μέλλον), σε σχέση με τις »συνθέσεις της επιθυμίας». Κόντρα σε ερμηνείες που βλέπουν στη συνεργασία του Deleuze με τον Guattari στο δίτομο »Καπιταλισμός και Σχιζοφρένεια» μια ριζική τομή, ο »Αντι-Οιδίποδας» και τα »Χίλια Πλατώ», δεν είναι παρά η πολιτική και »σχιζοαναλυτική», μέσω του Guattari, συγκεκριμενοποίηση της κριτικής, συστηματικής ντελεζιανής φιλοσοφίας.

Απ’ όλα τα κείμενα του Φρόυντ το αριστούργημα «Πέραν της Αρχής της Ευχαρίστησης» είναι αναμφίβολα αυτό στο οποίο ο Φρόυντ διεισδύει αμεσότερα – και με τι ιδιοφυΐα- σ’ έναν στοχασμό αμιγώς φιλοσοφικό.