Το σκίσιμο της γάτας…»Αλλάχ ακμπάρ» η Σκάσε και κολύμπα …

Το σκίσιμο της γάτας

Πολύ σπουδαία η πράξη αντίστασης του εξοχότατου πρωθυπουργού απέναντι στον παναγιώτατο αρχιτράγο και το crew διεύθυνσης της εκκλησίας: αυτοί ζήτησαν να διώξει απ’ την σημερινή συνάντηση τον υπ. παιδείας (και θρησκευμάτων…), αλλά αυτός είπε όχι, θα είναι και ο υπουργός παιδείας στην κουβέντα. Όχι μόνο ο άμυνας, που είναι και παιδείας… Μας φαίνεται ότι αυτή η σθεναρή στάση είναι η αρχή του οριστικού «χωρισμού κράτους – εκκλησίας»!!!!!
Όχι δα!!! Είναι απόδειξη εκείνου που έχουμε υποστηρίξει και είναι αυτονόητο για κάθε λογικό άνθρωπο: όσο περισσότερο οπισθοχωρείς τόσο περισσότερο θα τρως κλωτσιές απ’ το αφεντικό. Για να έχει την άνεση η «εκκλησιαστική ιεραρχία» να έχει απαιτήσεις για το ποιον θα έχει παρέα του (και ποιον όχι) ο κοτζαμάν εκλεγμένος (πρωθυπουργός) όταν μιλάει μαζί της, νοιώθει όχι απλά δυνατή, όχι μόνο ότι έχει το «πάνω χέρι», αλλά πολύ περισσότερα.
Θα τολμούσε, άραγε, ο εξοχότατος να ανταποδώσει τις απαιτήσεις του παναγιώτατου με τα δικά του αιτήματα για το ποιος απ’ το κλαμπ των βοσκών θα είναι στο ραντεβού και ποιος όχι; Ούτε στον ύπνο του!!!
Που απέκτησε αυτήν την άνεση το παπαδαριό; Την απέκτησε όταν «ευλογούσε» τα δυο σημερινά κυβερνητικά κόμματα πριν τις εκλογές του Γενάρη του 2015. Την «ευλογία» την ήθελαν οι τότε we gonna be, γιατί ξέρουν καλά τι σημαίνει (: μία απ’ τις βασικές συμμορίες του βαθέος κράτους). Αλλά όταν το παπαδαριό κάνει τέτοιες «χειρονομίες» (χειροτόνησης…) επίσης ξέρει καλά πόσο ανανεώνεται η δύναμη και οι «αρμοδιότητές» του.
Με δυο λόγια: μην περιμένει κανείς απ’ τους τσάτσους να συμπεριφερθούν σαν άρχοντες. Όχι, σίγουρα, αν είναι να θυμώσουν τα πραγματικά αφεντικά τους.
(Ναι, ξέρουμε, πάλι γινόμαστε «κακοί». Αν, όμως, είμασταν «καλοί» θα είμασταν χειρότεροι…)

«Αλλάχ ακμπάρ»

Για να είμαστε δίκαιοι η υποχώρηση / ήττα της φαιορόζ κυβέρνησης απέναντι στην παπαδοθύελλα ήταν μικρή. Ελάχιστη. Επειδή μικρή και ασήμαντη ήταν η (υποτιθέμενη) «μεταρρυθμιστική» κίνησή της, σε σχέση με την διδασκαλία των «θρησκευτικών» σε δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια. Ήταν τόσο μικρή και ασήμαντη ώστε μπορεί ακόμα και να ψευτοϊσχύσει, λίγο στη ζούλα και λίγο με βάση τους συσχετισμούς από σχολείο σε σχολείο…
Κι ενώ κάποιοι, ίσως πολλοί, υπεκφεύγοντας θα υποστήριζαν ότι έχουμε ένα κάρο προβλήματα, τα θρησκευτικά μας μάραναν! η αλήθεια είναι πως ένα μέρος (μικρό; μεγάλο; η απάντηση είναι συζητήσιμη) αυτών των προβλημάτων οφείλονται στονπολιτικό προσοδισμό, βασικό και κύριο χαρακτηριστικό του ελληνικού κράτους / κεφάλαιου, μια έκφανση του οποίου είναι η σύμφυση της δημόσιας διοίκησης (του «κράτους») με το παπαδαριό.
Δεν πρόκειται καν για ιδεολογικό ζήτημα, παρότι έχει σημαντικές ιδεολογικές διαστάσεις. Πρόκειται για το πως έχουν συγκροτηθεί ιστορικά οι (κρατικοί) θεσμοί, πως λειτουργούν, ποια είναι τα όρια και οι ανοχές τους. Είναι πανεύκολο στους έλληνες να θεωρούν το τουρκικό κράτος «πρωτόγονο» και το ιρανικό «σκληρά φονταμενταλιστικό» – επειδή δεν κοιτάνε τα χάλια τους. Στην τουρκία, με κυβέρνηση ισλαμοδημοκρατών (συντηρητικών δηλαδή), δεν υπάρχει καμία επίσημη σχέση μεταξύ κράτους και θρησκείας. Όσο για το ιράν, όπου πράγματι το κράτος (ένα μέρος της νομοθεσίας του δηλαδή) υπηρετεί την θρησκεία, υπάρχει ισχυρή (αν και υπό καταστολή) κοινωνική αντίσταση.
Η ελληνική περίπτωση είναι κοντινότερη στο ιράν παρά στην τουρκία· και είναι χιλιάδες μίλια μακριά απ’ αυτό που οι έλληνες αγαπούν να βρίζουν, δηλαδή την «ευρώπη». Η εγγύτητα δεν αφορά το ντύσιμο· αυτό θα ήταν βλακώδες σαν επιχείρημα. Η εγγύτητα αφορά την «τελευταία λέξη» που έχει το παπαδαριό και οι οπαδοί του στη λειτουργία των κρατικών / καπιταλιστικών θεσμών· και όχι μόνο των σχολείων.
Το πιο χαρακτηριστικό, αν και όχι το μοναδικό, παράδειγμα είναι ότι οι παπάδες θεωρούνται «δημόσιοι υπάλληλοι» και πληρώνονται απ’ τον κρατικό προϋπολογισμό. Γιατί να είναι οι ατζέντηδες μιας ιδεολογίας «δημόσιοι υπάλληλοι» και να μην είναι τέτοιοι (αν θέλουν) οι ατζέντηδες οποιασδήποτε ιδεολογίας; Επειδή απ’ όλες τις ιδεολογίες ο «ορθόδοξος χριστιανισμός» κατάφερε απ’ την αρχή της δημιουργίας του ελληνικού κράτους να θεωρηθεί οργανικό τμήμα του.
Μόνο που αυτό δεν ήταν καθόλου «χριστιανικό». Ήταν, αντίθετα, εξαιρετικά «αγγλικό». Έτσι δεν είναι; Κανείς δεν ξέρει πως και γιατί φτιάχτηκε η «εκκλησία της ελλάδας», που απ’ την κατασκευή της και μετά κάνει άσεμνες χειρονομίες σ’ όποιον (κρατικό θεσμό ή κοινωνική τάξη) τολμήσει να την αμφισβητήσει;

Σκάσε και κολύμπα

Αν ο ρόλος του παπάδων στη σύγχρονη ελληνική καθημερινότητα ήταν δευτερευούσης σημασίας, θα έπρεπε να είναι ασήμαντος ο ρόλος του τράγου Πειραιά ή του τράγου Καλαβρύτων (και κάμποσων ακόμα…) στην ανάδειξη των βορθολυμάτων σε επίσημη «πολιτική δύναμη». Αν οι ποιμένες είχαν απαγορευτεί για οτιδήποτε έξω απ’ το καθαρά θεολογικό τους έργο, θα έπρεπε ο σδοε να μπαινοβγαίνει στις εκκλησίες και στις μητροπόλεις στέλνοντας τους στη μπουζού. Αν οι μητροπολίτες και οι αρχιεπισκόποι ήταν άνθρωποι αφιερωμένοι στον πόνο των συνανθρώπων τους, θα έπρεπε να έχουν λιώσει το χρυσάφι τους υπέρ των αναξιοπαθούντων της κρίσης. Κι αν η γιαγιά μας είχε ρουλεμάν θα ήτανε πατίνι.
Μπορεί, λοιπόν, να υπάρχουν πολλά καθημερινά και επείγοντα, αλλά οι οργανωμένες μορφές ιδεολογικής χειραγώγησης συνιστούν μεγάλα κεφάλαια της καθημερινής λεηλασίας.
Προφανώς «η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο θέμα». Αλλά η διάσωση της συνείδησης είναι ακόμα μεγαλύτερο. Ας μην αγνοεί κανείς τους χειραγωγούς· κάπου, κάπως έχουν σπουδαίο ρόλο.

_________________________________________________________

Από:http://www.sarajevomag.gr/index.html