Ντοστογιέφσκι – Ένα υπέροχο απόσπασμα από το «Υπόγειο»…

Όλοι έχουμε ξεσυνηθίσει σε τέτοιο βαθμό τη ζωή, που σε μερικές στιγμές αισθανόμαστε κάποια αηδία για την πραγματική ζωή και για τούτο την αποστρεφόμαστε όταν μας τη θυμίζουν. Καταντήσαμε να θεωρούμε την πραγματική ζωή σαν αγγαρεία, σχεδόν σαν ένα επάγγελμα, και όλοι μέσα μας είμαστε της γνώμης ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς τη ζωή των βιβλίων.

Και γιατί ταραζόμαστε; Γιατί κάνουμε τόσες ανοησίες; Τι ζητούμε; Ούτε και οι ίδιοι το ξέρουμε! Θα υποφέραμε περισσότερο αν οι τρελοί μας πόθοι πραγματοποιούνταν.

Σταθείτε, προσπαθήστε, για παράδειγμα, να μας δώσετε περισσότερη ανεξαρτησία∙ βγάλτε από τη μέση τα εμπόδια, μεγαλώστε τον κύκλο της δράσης σας∙ χαλαρώστε την κηδεμονία, ε, λοιπόν, ναι, σας το διαβεβαιώνω, εμείς όλοι… θα ξαναζητήσουμε αμέσως την κηδεμονία. Το ξέρω καλά πως θα φουρκιστείτε, πως θα μου βάλετε τις φωνές, πως θα χτυπήσετε τα πόδια σας στο πάτωμα. Μιλήστε λοιπόν, θα μου πείτε, για τον εαυτό σας μόνο, και για όλες σας τις αθλιότητες στο υπόγειο, μα δε χρειάζονται δικαιολογίες, δεν έχετε το δικαίωμα να πείτε «εμείς όλοι!».

Η ΦΥΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΑ «ΑΓΑΘΑ»; …

Θέλουν να απαγορεύσουν στους μη έχοντες ακόμα και αυτήν την… φύση. Ω, ναι. Καλά ακούσατε. Όταν πλέον και το νερό αποτελεί εμπορεύσιμο είδος και, όπως έχει λεχθεί, δεν πρέπει να υπάρχει ελεύθερη πρόσβαση σε αυτό – πέθανε, κοινώς, αν δεν πληρώνεις.

Δημόσιο αγαθό; Τι είναι αυτό; Κακώς, κάκιστα θεωρείται η φύση δημόσιο αγαθό.

Ποιος θα το πίστευε. Θέλουν να εκμεταλλευτούν ως ακόμα και αυτήν την κλιματική καταστροφή.

Η λύση; Να ιδιωτικοποιήσουμε την… φύση. Σοβαρά. Την θάλασσα, τα νερά και τα δάση.

Τι είπατε; Αποτελούν δημόσια αγαθά;

Χα, σας γελάσανε. Το λέει ξεκάθαρα ο άνθρωπος. Ο λόγος για τον καθηγητή της Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Κωνσταντίνο Τσουκαλά. Είναι κάθετος σας λέω:

Η ιδιωτικοποίηση της φύσης είναι ο μόνος τρόπος που θα μας σώσει από το αδιέξοδο αυτό που κάκιστα και καταχρηστικά έχουμε συνηθίσει να ονομάζουμε «δημόσια αγαθά».

Για να σας πω την αμαρτία μου, δεν είχα ιδέα ποιος είναι ο κύριος, όταν είδα αυτές του τις απόψεις όπως διατυπώθηκαν το 1998 (στην εφημερίδα «Το Βήμα», φύλλο 27ης-9-1998). Ψάχνοντας βρήκα πως πέραν της πανεπιστημιακής του ιδιότητας, υπήρξε και ο εξ απορρήτων του Κώστα Σημίτη, μα και πρώην βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ – αν είναι ακόμα, λόγω του ότι δεν ασχολούμαι με τα πολιτικά, δεν έχω ιδέα.

Ο κος Τσουκαλάς μόνο για τον αέρα που αναπνέουμε, δεν λέει πως θα πρέπει να πληρώνουμε.

Τι ότι θα ελαφρυνθούμε από την φορολογία μας λέει, τι ότι θα σώσουμε τα δάση, τις θάλασσας, τα ποτάμια, τα νερά.

Όλη η φύση σας λέω θα σωθεί, αρκεί να την… ιδιωτικοποιήσουμε:

«Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» Ιστορία μιας φράσης…

Γράφει η Νατάσα Κεφαλληνού

Ποιο τρίπτυχο αποτελεί την πιο διαδεδομένη συνθηματική φράση της ελληνικής ιστορίας; Ποιο σύνθημα κρεμόταν από τα χείλη των απανταχού Ελλήνων αντιδραστικών και ακροδεξιών; Ποια φράση ενώνει τις πιο μαύρες σελίδες της ελληνικής ιστορίας, τις δικτατορίες του Μεταξά και του Παπαδόπουλου; Μία και μόνο, υπεράνω όλων: «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια».

Το σύνθημα άρρηκτα συνδεδεμένο με την κυρίαρχη ιδεολογία και το συντηρητισμό, γεννήθηκε το 19ο αιώνα, διαδόθηκε κατά τον 20ο και μεσουράνησε στη δικτατορία των συνταγματαρχών. Στις μέρες μας επανήλθε δυναμικά μέσα από τα κηρύγματα μίσους του νέο-ναζιστικού μορφώματος της «Χρυσής Αυγής». Ενδεικτικά αναφέρουμε την ομιλία, στη Βουλή, του αρχηγού της εγκληματικής οργάνωσης, Νίκου Μιχαλολιάκου, για το σύμφωνο συμβίωσης, στην οποία υποστήριξε: «Επιχειρείτε να συμβάλλετε στη διάλυση του θεσμού της ελληνικής οικογένειας. Αν για σας είναι αναχρονιστικό τότε για εμάς τους εθνικιστές της Χρυσής Αυγής ισχύει και θα ισχύει το σύνθημα “Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια”».

Πολλή φασαρία για το τίποτε…

«Το 1920 μας απείλησαν με την συνθήκη των Σεβρών ώστε να μας πείσουν το 1923 για την συνθήκη τής Λωζάννης. Και κάποιοι προσπάθησαν να μας το παρουσιάσουν αυτό ως νίκη. Με την συνθήκη τής Λωζάννης δώσαμε στους έλληνες τα νησιά που, αν φωνάξεις από τις ακτές του Αιγαίου, θα ακουστείς απέναντι σ’ αυτά. Είναι αυτό νίκη; Όσοι κάθησαν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στην Λωζάννη δεν εκμεταλλεύτηκαν την συνθήκη αυτή. Κι επειδή εκείνοι δεν την εκμεταλλεύτηκαν, δυσκολευόμαστε σήμερα εμείς.»
 
Αυτή είναι η περίφημη δήλωση Ερντογάν, η οποία δημιούργησε έντονες αναταράξεις την περασμένη εβδομάδα αλλά ξεκαθαρίζω ευθύς εξ αρχής ότι δεν έχω σκοπό να ασχοληθώ μ’ αυτήν καθ’ εαυτήν την δήλωση. Υποθέτω ότι έχετε ήδη ακούσει πολλά και δεν χρειάζεται άλλος ένας «ειδικός» για να σας ζαλίσει με τις «αναλύσεις» του. Απλώς, με αφορμή αυτή την δήλωση, θέλω να παραθέσω μερικές άλλες, παράλληλες σκέψεις. Όμως, θα ήθελα να την ξαναδιαβάσετε με ψύχραιμο μάτι και να μου πείτε τι κακό είπε ο πρόεδρος της Τουρκίας και πού ακριβώς είναι το πρόβλημα.

Πρώτα-πρώτα. δεν καταλαβαίνω την σπασμωδική και -κατ’ εμέ- άστοχη αντίδραση του υπουργείου εξωτερικών, η ανακοίνωση του οποίου λέει ότι «η συνθήκη τής Λωζάννης και όλο το Διεθνές Δίκαιο είναι όντως μία πραγματικότητα στον πολιτισμένο κόσμο την οποία κανείς, ούτε η Άγκυρα, μπορεί να αγνοήσει και όλοι οφείλουν να σέβονται, όσο οδυνηρό και αν τους φαίνεται αυτό». Πού ακριβώς φαίνεται ότι ο Ερντογάν είτε αγνοεί είτε δεν σέβεται την συνθήκη τής Λωζάννης; Το ότι θεωρεί αυτή την συνθήκη άδικη για την Τουρκία (όπως κάνει άλλωστε και μια καθόλου αμελητέα μερίδα τού τουρκικού λαού) και διατρανώνει την επιθυμία του να προσπαθήσει να πετύχει κάποιες συμφωνίες που θα αλλάζουν ορισμένες από τις ρυθμίσεις της αφ’ ενός μεν είναι δικαίωμά του αφ’ ετέρου δε δείχνει ότι κάθε άλλο παρά την αγνοεί.

Η ελληνική φιλοξενία είναι κάπου θαμμένη μαζί με το Μέγα Αλέξανδρο…

Ο Χάρης Γιανννόπουλος ανήκει στο κλειστό κλαμπ των καλαθοσφαιριστών που έχει φορέσει τη φανέλα και των δύο αιωνίων αντιπάλων, ΠΑΟ και Ολυμπιακού (όπως και τη φανέλα του ΠΑΟΚ και άλλων ομάδων). Πολύ πιο σημαντικό από τα αθλητικά του κατορθώματα όμως είναι ένα κείμενο που έγραψε σε μουσική ιστοσελίδα, με το οποίο διαχωρίζει τη θέση του από την απόφαση να μη γίνουν δεκτά στα σχολεία τα προσφυγόπουλα. Μια απόφαση που πήραν τα επτά συμβούλια Γονέων και Κηδεμόνων, στα σχολεία της Αλεξάνδρειας Ημαθίας, που είναι κι ο τόπος καταγωγής του αθλητή. Ο Χάρης Γιαννόπουλος κριτικάρει την απόφαση των συμπολιτών του, και τις αιτιάσεις που πρόβαλαν σχετικά με την υγιεινή (“τα προσφυγόπουλα είναι εμβολιασμένα (…) οι δικαιολογίες είναι μια μεγάλη μπαρούφα) και καταλήγει με την ευχή “να μπορέσει να αγκαλιάσει ο τόπος του αυτά τα παιδιά και να τους δείξει τις αρετές του λαού μας”.

Ακολουθεί αναλυτικά το κείμενο του Χ. Γιαννόπουλου -που μπορεί να μην είναι απαλλαγμένο από αντιφάσεις, αλλά αυτό δε μειώνει την αξία του.

αιθιοπία: ρύζι, τριαντάφυλλα και τρομοκράτες…

latifundia: μερικές ακόμα κατακτήσεις

Tο όνομα δεν έχει και πολύ σημασία. Tα γεγονότα έχουν. Aπ’ το 2000 και ύστερα, και με αυξανόμενη ένταση απ’ το 2006 και μετά, τεράστιες εκτάσεις γης, κυρίως στην αφρική (αλλά και στη λατινική αμερική, τη νότια ασία, τα βαλκάνια και την ανατολική ευρώπη) αγοράζονται ή νοικιάζονται με πολυετή συμβόλαια από λογιών λογιών εταιρείες, με την φανερή ή υπόγεια υποστήριξη των κρατών τους, με σκοπό …. την αγροτική εκμετάλλευση. Tα μεγέθη δεν μπορούν ακόμα να καταγραφούν με ακρίβεια. Aλλά κάποιοι υποστηρίζουν ότι μόνο μέσα στους πρώτους εννιά μήνες του 2009 τουλάχιστον 400 εκατομύρια στρέμματα καλλιεργήσιμης γης στον «τρίτο κόσμο» (μια έκταση 3 φορές το σύνολο της ελληνικής επικράτειας) πέρασαν στα χέρια λίγων εταιρειών, ευρωπαϊκών, αμερικανικών, ρωσικών, κινέζικων… και αραβικών.
Tο μοτίβο των εξηγήσεων, όταν δίνονται τέτοιες, είναι πάντα το ίδιο: επειδή αυξάνεται ο παγκόσμιος πληθυσμός και η παγκόσμια αγρο-κτηνοτροφική παραγωγή δεν επαρκεί, γι’ αυτό λοιπόν… Mόνο που αν δει κανείς αναλυτικότερα το ποιόν των νέων γαιοκτημόνων θα ανακαλύψει στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων “εταιρείες διαχείρισης κεφαλαίων”· τα αγαπημένα μαγαζιά, δηλαδή, του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Πρόκειται για την ίδια κατηγορία αφεντικών που “παίζουν” στα χρηματιστήρια πρώτων υλών με τις τιμές των βασικών αγρο-κτηνοτροφικών εμπορευμάτων, γι’ αυτούς δηλαδή που έχουν στρατηγικά συμφέροντα στην σπανιότητα και όχι στην αφθονία τους.
Tί συμβαίνει;

Στην πιο προχωρημένη περίπτωση, που ξεσήκωσε χιλιάδες αγρότες της μαγαδασκάρης και οδήγησε στην ανατροπή της κυβέρνησης και το “πάγωμα” του νταραβεριού, μια θυγατρική της νοτιοκορεατικής daewoo σκόπευε να «σώσει τους νοτιοκορεάτες απ’ την πείνα» αγοράζοντας (πιο σωστά: “νοικιάζοντας” για 99 χρόνια…) 13 εκατομύρια στρέμματα, το μισό της καλλιεργήσιμης γης στο νησί, για να παράξει υποτίθεται με βιομηχανικό τρόπο καλαμπόκι αλλά και φυτά για βιοκαύσιμα. Στην μαγαδασκάρη, της οποίας η κυβέρνηση (με το αζημίωτο) θα φρόντιζε για το μέλλον των νοτιοκορεατών και των αυτοκινήτων τους, τα μισά παιδιά κάτω των 3 χρόνων υποσιτίζονται… Kι αν αυτή η γιγα-επιχείρηση αποικιοποίησης της μαγαδασκάρης σκάλωσε, τουλάχιστον ως τώρα, άλλα σχέδια, λίγο μικρότερου μεγέθους, προωθούνται ή είναι υπό διαπραγμάτευση, σε κάτι που μοιάζει με αμόκ κατακτήσεων μέσω αγορών.
Yπολογίζεται ότι απ’ το 2008 έχουν αγοραστεί 300 εκατομύρια στρέματα (η έκταση της σενεγάλης και του μπενίν μαζί) σε 28 κράτη της αφρικής. Mόνο στην αιθιοπία, 6 εκατομύρια στρέμματα έχουν πουληθεί και άλλα 13 εκατομύρια είναι υπό διαπραγμάτευση, την ίδια στιγμή που ο πληθυσμός υποσιτίζεται και εκατοντάδες χιλιάδες αιθίοπες ζουν απ’ την διεθνή “ανθρωπιστική” βοήθεια σε τρόφιμα και νερό. Στις αρχές του 2009 αραβικά “επενδυτικά κεφάλαια” συμφώνησαν να δώσουν 100 εκατομύρια δολάρια για τεράστιες εκτάσεις αιθιοπικής γης, ενώ ήδη κατέχουν ακόμα μεγαλύτερα κομμάτια του σουδάν. Tα ίδια “funds” έχουν αγοράσει εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα στην ταϋλάνδη και στην ινδονησία για να παράξουν ρύζι. Tο κινεζικό κράτος, μέσα απ’ τα δικά του επενδυτικά κεφάλαια, κατέχει εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα στην αλγερία και την ζιμπάμπουε, και υπάρχουν (όχι επιβεβαιωμένες) εκτιμήσεις ότι ήδη ένα εκατομύριο κινέζοι αγρότες έχουν μεταναστεύσει σ’ αυτές τις ιδιοκτησίες και δουλεύουν σαν εμιγκρέδες εργάτες γης στην αφρική.
Mια συμμαχία γερμανών και άγγλων επενδυτών ανακοίνωσε στα τέλη του 2008 ότι έχει 300 εκατομύρια ευρώ με σκοπό την αγορά αγροτικά εκμεταλλεύσιμων εκτάσεων στην πολωνία, στη ρουμανία, στην ουγγαρία και την τσεχία. Mια άλλη συμμαχία αραβικών και αγγλικών επενδυτικών εταιρειών ανακοίνωσε το περασμένο φθινόπωρο ότι σκοπεύει να διαθέσει 350 εκατομύρια δολάρια για να αγοράσει γη στην αφρική και στη ρουμανία. Nοτιοκορεατικές εταιρείες ανακοίνωσαν την ίδια περίοδο ότι σκοπεύουν να επεκτείνουν την «μετα-φεουδαρχία» τους στην παραγουάη, την ουρουγουάη και στην μογγολία. “H βραζιλία, η αργεντινή, η ουρουγουάη και η παραγουάη είναι ο αγροτικός κινητήτας του κόσμου” διαφημίζουν οι λατινοαμερικανικές εταιρείες “επενδυτικών συμβούλων” απευθυνόμενες σε οποιονδήποτε έχει σήμερα μαζεμένο ρευστό και δεν ξέρει που να το “επενδύσει” κερδοφόρα. Kι έτσι συμβαίνει το εξής: ενώ τεράστιες εκτάσεις της βραζιλίας “παραχωρούνται” σε διεθνείς επενδυτές, βραζιλιάνοι όμοιοί τους, με την υποστήριξη της κυβέρνησής τους, κυνηγούν παρόμοιες αγορές στην αφρική και αλλού. Mε μικρή καθυστέρηση σε σχέση με ανταγωνιστές του, το ιαπωνικό κράτος ανακοίνωσε την άνοιξη του 2009 ότι θα οργανώσει τους δικούς του επενδυτές, θα τους δώσει όσο χρήμα χρειάζονται μέσω της ιαπωνικής τράπεζας “διεθνούς συνεργασίας” και άλλων οργανισμών, για να ξαμολυθούν στη λατινική αμερική, στην κεντρική ευρώπη (ρωσία, ουκρανία και καζακστάν) και την κεντρικη ασία. “Πρέπει να διαφοροποιήσουμε τις πηγές μας σε αγροτικές πρώτες ύλες” δήλωσε ένας εκπρόσωπος της ιαπωνικής κυβέρνησης “καθώς εξαρτιόμαστε σε επικίνδυνο βαθμό απ’ τις εισαγωγές απ’ τις ηπα”. Όσο κι αν φαίνεται παράξενο από πρώτη ματιά, μια απ’ τις αιχμές αυτής της ιαπωνικής “διατροφικής” επέκτασης είναι η Toyota Tsusho Corp, εμπορική θυγατρική της αυτοκινητοβιομηχανίας Toyota…