Route 66…

Dj της ημέρας, η Ζωή Σκούρα

Τι ήταν να μου το πει; Έτσι, χαλαρά, αθώα, μεταξύ τυρού και αχλαδίου (σύκου, για την ακρίβεια) – για το πεζοπορικό μονοπάτι στη δυτική ακτή των ΗΠΑ, που ενώνει το Μεξικό με τον Καναδά. Μια από τις πιο διάσημες «μεγάλες βόλτες» στην Αμερική.

Οι «μεγάλες βόλτες», οι πεζοπορίες πολλών, πολλών χιλιομέτρων και διάρκειας πολλών, πολλών μηνών, αλλά και οι αυτοκινητάδες, υπήρξαν το αγαπημένο μου όνειρο, όταν ήμουν μικρή (αυτό που, όταν μεγαλώνουμε, αρχίζουμε πια να ονομάζουμε «φαντασίωση»). Φυσικά, ουδέποτε εκπληρώθηκε, όσες ώρες κι αν πέρασα πάνω από χάρτες οδικούς, ως ιδανικός κι ανάξιος εραστής των μακρινών μονοπατιών και των μεγάλων δρόμων. Η λογοτεχνία στάθηκε ταυτόχρονα μεθαδόνη και ερεθισμός. Το ίδιο και η μουσική και το σινεμά. Δεν ξέρω, ίσως (και) αυτή να είναι η δουλειά τους.

Για το Pacific Trail (4.500 χιλιόμετρα) δεν έχει γραφτεί τραγούδι. Έτσι, από χτες μου έχει κολλήσει ο κατεξοχήν ύμνος του road-trip. Ό,τι έχει κανείς.

---

___________________________________________________________________________

 

Aπό:https://dimartblog.com/2016/09/23/route-66/

Η Ριζοσπαστική Αυτοάμυνα των Κούρδων Γυναικών: Ένοπλη και Πολιτική …

Dilar Dirik
Μετάφραση: Δημήτρης Γάκης

Η αντίσταση των Κούρδων γυναικών λειτουργεί χωρίς ιεραρχία και κυριαρχία και είναι μέρος μιας ευρύτερης κοινωνικής μεταμόρφωσης και απελευθέρωσης.

Οι ισχυροί θεσμοί ανά τον κόσμο λειτουργούν μέσω της δομής του κράτους, το οποίο έχει το απόλυτο μονοπώλιο πάνω στη λήψη αποφάσεων, την οικονομία, και τη χρήση βίας. Την ίδια στιγμή, μας λένε πως η βία που επικρατεί σήμερα είναι ο λόγος για τον οποίο το κράτος χρειάζεται να μας προστατεύει από τους εαυτούς μας. Οι κοινότητες που αποφασίζουν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους απέναντι στην αδικία καθίστανται παράνομες. Απλά ρίξτε μια ματιά στον γενικό ορισμό της τρομοκρατίας: η χρήση βίας από μη κρατικούς φορείς για πολιτικούς σκοπούς.

Πόσο μάλλον όσον αφορά την κρατική τρομοκρατία. Ως αποτέλεσμα, οι γυναίκες, η κοινωνία, και η φύση μένουν απροστάτευτες, όχι μόνο φυσικά, αλλά και κοινωνικά, οικονομικά, και πολιτικά. Εν τω μεταξύ, οι πανταχού παρόντες μηχανισμοί κρατικής ασφάλειας, οι οποίοι ηγούνται ανοιχτά οικονομιών εμπορίας όπλων και επωφελούνται στρέφοντας τη μία κοινότητα εναντίων της άλλης για τους βρώμικους πολέμους τους, δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι προστατεύουν «εμάς» έναντι κάποιων μυστηριωδών «άλλων».

Τον τελευταίο χρόνο, ο κόσμος έχει γίνει μάρτυρας της ιστορικής αντίστασης της κουρδικής πόλης που ονομάζεται Κομπανί. Το γεγονός ότι οι γυναίκες μιας ξεχασμένης κοινότητας έγιναν ο σφοδρότερος εχθρός της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος, της οποίας η ιδεολογία βασίζεται στην καταστροφή όλων των πολιτισμών, των κοινοτήτων, των γλωσσών, και των χρωμάτων της Μέσης Ανατολής, ανατρέπει τις συμβατικές αντιλήψεις περί χρήσης βίας και πολέμου. Το Κομπανί θα γραφτεί στην ιστορία της αντίστασης της ανθρωπότητας όχι επειδή κάποιοι άντρες προστάτευαν γυναίκες ή ένα κράτος προστάτευσε τους «υπηκόους» του, αλλά επειδή χαμογελαστές γυναίκες και άντρες μετέτρεψαν τις ιδέες τους και τα σώματά τους σε ένα ιδεολογικό μέτωπο όπου η οργάνωση Ισλαμικό Κράτος και η βασισμένη στον βιασμό κοσμοθεωρία της κατέρρευσαν. Ειδικά στη Μέση Ανατολή, δεν είναι πλέον αρκετό για τις γυναίκες το να «καταδικάζουν τη βία» όταν η βία αποτελεί πια έναν τόσο σταθερό παράγοντα της ζωής μας, όταν η αντιληπτή ή κατασκευασμένη θέση μας ως «θύματα» χρησιμοποιείται ως αιτιολογία από τους ιμπεριαλιστές για να εξαπολύουν πολέμους εναντίον των κοινοτήτων μας. Η άνοδος της οργάνωσης Ισλαμικό Κράτος κατέστησε εμφανείς τις συμφορές που επιφέρει η πλήρης εξάρτηση από τους άντρες και τους κρατικούς στρατούς: τίποτα άλλο παρά γυναικοκτονία.

«Εδώ είναι η κόλαση. Οι Ρώσοι δεν θέλουν να φύγουν από την Μόσχα»…

Για τα 75 χρόνια από την έναρξη της Μάχης της Μόσχας, την πρώτη ήττα των ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο

Επιμέλεια – μετάφραση: Γρηγόρης Τραγγανίδας

Στις 30 Σεπτέμβρη του 1941, η 2η ίλη τεθωρακισμένων του στρατηγού Γκουντέριαν περνά σε επίθεση στην περιοχή Σόστκι. Ηταν η αρχή μιας από τις σημαντικότερες μάχες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: Της Μάχης της Μόσχας.

Στις 6 Σεπτέμβρη του 1941, ο Χίτλερ υπογράφει την διαταγή Νο35, για την προετοιμασία ισχυρού χτυπήματος στην Μόσχα, με την υπερφίαλη, ως είθισται στην ναζιστική ρητορική, ονομασία…«Επιχείρηση Τυφώνας». Από τον προηγούμενο Ιούλη, η φασιστική αεροπορία βομβάρδιζε ήδη την σοβιετική πρωτεύουσα, με τον λαό της να συμμετέχει με αυταπάρνηση στην αντιαεροπορική άμυνα, καθώς και στο καμουφλάρισμα σημαντικών κτιρίων και υποδομών. Ωστόσο, η πραγματική απειλή θα ερχόταν τον Σεπτέμβρη, μετά το σπάσιμο του σοβιετικού αμυντικού μετώπου στο Μπριάνσκ από τον γερμανικό στρατό.

Ο «Τυφώνας» προέβλεπε τα εξής: Οι μονάδες του «Κέντρου», υπό την διοίκηση του στρατάρχη φον Μποκ, υποβοηθούμενες από την 2η ίλη τεθωρακισμένων και άλλους σχηματισμούς, θα έπρεπε, «σε σύντομο χρόνο», να διαλύσει την άμυνα του Κόκκινου Στρατού στις περιοχέςΝτουχοβσίνι, Ροσλαβλιά και Σόστκι. Στην συνέχεια, να περικυκλώσει και να εξοντώσει τις μονάδες του Κόκκινου Στρατού του Δυτικού μετώπου και των μετώπων του Μπριάνσκ και τουΡεζέρβνοβο, στις περιοχές Βιάζμι και Μπριάνσκ. Αν πήγαιναν όλα βάσει σχεδίου, τότε η Μόσχα θα περικυκλωνόταν από Βορρά μέχρι Νότο.

El agua es nuestra, carajo! …

Η πρόσφατη απόφαση της κυβέρνησης να βάλει για ξεπούλημα την ΕΥΔΑΠ και την ΕΥΑΘ έφερε στο μυαλό μας σκέψεις και εικόνες από τον περίφημο «πόλεμο του νερού» στην Βολιβία. Δεκάξι και πλέον χρόνια μετά τον ξεσηκωμό που άρχισε στην Κοτσαμπάμπα εκείνον τον Φλεβάρη τού 2000 (έναν μόλις μήνα μετά την πλήρη παράδοση του υδάτινου πλούτου της χώρας στα μονοπώλια), η νίκη τού βολιβιανού λαού σ’ εκείνον τον πόλεμο παραμένει ορόσημο για τους λαϊκούς αγώνες σε ολόκληρο τον κόσμο.

Η Βολιβία είναι μία από τις πιο φτωχές χώρες στην αμερικάνικη ήπειρο ενώ έχει το μεγαλύτερο ποσοστό ιθαγενών και μιγάδων κατοίκων και κατέχει το ρεκόρ Γκίνες ως η χώρα με τα περισσότερα πραξικοπήματα, με μέσο όρο ένα πραξικόπημα τον χρόνο (!): 193 από την ανεξαρτησία της το 1825. Παρά την πληθυσμιακή κυριαρχία τους, οι ιθαγενείς ήσαν τελείως αποκλεισμένοι από τις κρατικές δομές. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό που συνέβαινε με την γλώσσα μέχρι πρόσφατα: το κράτος είχε ορίσει ως επίσημη γλώσσα τα ισπανικά, μη αναγνωρίζοντας τα δεκάδες ντόπια ιδιώματα και γλώσσες των ιθαγενών, τους οποίους θεωρούσε αναλφάβητους εφ’ όσον δεν ήξεραν ισπανικά. Φυσικά, οι ανώτερες κοινωνικά τάξεις και οι ισπανογενείς επήλυδες νέμονταν την εξουσία και τον πλούτο τής χώρας ενώ τα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν είχαν πρόσβαση σε βασικά αγαθά, όπως το νερό και το ηλεκτρικό ρεύμα.

Στην «Ανατομία του νεοφιλελευθερισμού» και σε τρία διαδοχικά κεφάλαια (*) μιλήσαμε διεξοδικά για το πώς ο καπιταλισμός οργάνωσε και υλοποίησε στην δεκαετία του ’80 την επίθεσή του στην Βολιβία. Εκείνη η επίθεση ήταν πολύ φυσική, αφού η χώρα έχει πλούσια κοιτάσματα χρυσού, άλλων μετάλλων, υδρογονανθράκων κλπ. Παρ’ ότι η «επέμβαση» των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών (ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα κλπ) έγινε με «χειρουργικό τρόπο» για να σωθεί η «ασθενής» οικονομία, η χώρα εξακολούθησε να βουλιάζει στα χρέη. Έτσι, στα τέλη του περασμένου αιώνα η Παγκόσμια Τράπεζα έβαλε τέλος στον «ασύδοτο δανεισμό» και απαίτησε από την βολιβιανή κυβέρνηση να προχωρήσει σε ένα ευρύτατο φάσμα ιδιωτικοποιήσεων, απειλώντας ότι θα σταματούσε η εισροή χρήματος σε αντίθετη περίπτωση. Μεταξύ άλλων, έπρεπε να δοθεί σε ιδιώτες προς αξιοποίηση και ο υδάτινος πλούτος.

Αγώνες Πείνας …

Η επιδημία της εφηβικής πείνας. Στην πλευρά της υπερ-αναπτυγμένης δύσης οι έφηβοι ανταλλάσσουν σεξ με φαγητό 

ΠΕΡΣΑ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ 

Στην Αμερική, σε μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου, το 15% του πληθυσμού ξυπνά σε σπίτι με άδειο ψυγείο. Ανάμεσά τους και πολλοί έφηβοι, θύματα της οικονομικής δυσπραγίας που μαστίζει και την Αμερική.

«ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΟΝΤΑΙ»: Η νέα έκθεση από το Urban Institute και της μεγαλύτερης Τράπεζας Τροφίμων των ΗΠΑ, Feeding America, φέρνει στο προσκήνιο το πρόβλημα κάτω από τον ζοφερό τίτλο «Επιλογές που δεν αντέχονται», αποκαλύπτοντας ότι η πείνα σπρώχνει πολλούς νέους ανθρώπους στις ΗΠΑ σε επικίνδυνες καταστάσεις. Οι έφηβοι της Αμερικής που πασχίζουν για το φαγητό τους δεν είναι μόνο οι φτωχότεροι όλων, δηλαδή οι άποροι. Είναι παιδιά εργαζόμενων οικογενειών, με χαμηλούς μισθούς και μικρά επιδόματα που επαρκούν μόλις μετά βίας ως τα μισά του μήνα. Είναι έφηβοι που νιώθουν ότι στιγματίζονται από την φτώχεια τους.

Στην έρευνα μελετήθηκαν 20 ομάδες εφήβων -χωρισμένες με βάση το φύλο- με 193 έφηβους σε 10 φτωχές κοινότητες της Αμερικής και διαπιστώθηκε ότι πολλά από αυτά τα παιδιά νιώθουν στιγματισμένα από την κοινωνία κρύβουν όσο καλύτερα μπορούν την κατάσταση. Άλλα, φοβούνται τις κοινωνικές υπηρεσίες και γι αυτό δεν δέχονται φαγητό παρά μόνο από έναν στενό κι έμπιστο κύκλο ανθρώπων.

Κοινότητες χωρίς Κράτος (αντι-παραδείγματα της πολιτικής ανθρωπολογίας)…

Με βάση μια τριαδική διάκριση σε α) κοινότητες δίχως κράτος β) κομμούνες ενάντια στο κράτος γ) κοινά (commons) παράλληλα προς το κράτος, εξετάζεται δειγματοληπτικά η πρώτη περίπτωση. Πρόκειται για τη συγκέντρωση εμπειρικού υλικού με σκοπό να συναχθούν γενικές υποθέσεις για το πώς οργανώνεται μια κοινότητα χωρίς κράτος. Με απώτερο σκοπό του ερευνητικού προγράμματος, το τρίψιμο στη μούρη όποιου εξυπνάκια θεωρεί ότι το Κράτος είναι αιώνιο ή πως το Κράτος είναι αναγκαίο για την οργανωμένη κοινωνική ζωή των ανθρώπων.

To παρακάτω κείμενο αποτελεί υπο-κεφάλαιο της εργασίας με τίτλο »Δικαιοσύνη χωρίς Κράτος: ανάμεσα στον Derrida και τον Benjamin»
(για download κλικ εδώ). Το αναδημοσιεύω ξεχωριστά γιατί είναι το κομμάτι της εργασίας που, πέρα από το στενά καθορισμένο πλαίσιο του μαθήματος, με ενδιέφερε περισσότερο (οι παραπομπές του παρακάτω κειμένου βρίσκονται στο τέλος της εργασίας στον παραπάνω σύνδεσμο). 

2. Η Εμπειρία της Δικαιοσύνης δίχως Κράτος

Α) Κοινότητες δίχως Κράτος

Σύμφωνα με τον Ted Lewellen, «περισσότερο από το 99% της ανθρώπινης περιπλάνησης πάνω στη γη εδώ και 2 με 3 εκατομμύρια χρόνια, έγινε σε μικρούς, ευέλικτους εσμούς, εξισωτικές, νομαδικές ομάδες που αποτελούνταν από πολλές εκτεταμένες συγγενειακές γραμμές» (Lewellen, 2003: 44). Η κρατική ιστορία υπήρξε μια εξαίρεση στην ανθρώπινη ιστορία. Το αν το κράτος ήταν αναγκαίο αποτέλεσμα μιας εξελικτικής διαδικασίας και το αν η κρατική ιστορία βρίσκεται στο τέρμα της οργανωτικής εξέλιξης των κοινωνιών, είναι δύο διακριτά ερωτήματα τα οποία δεν μπορούν ακόμη να απαντηθούν. Οφείλουμε προκαταρκτικά να κατανοήσουμε βασικές εμπειρικές όψεις της δικαιοσύνης δίχως κράτος που ήδη υπήρξε στο παρελθόν και υπάρχει μειοψηφικά μέχρι σήμερα, ώστε να μπορέσουμε να διανοηθούμε τη δυνατότητα μιας δικαιοσύνης δίχως κράτος στη προοπτική του μέλλοντος. Για το λόγο αυτό, θα επιλέξουμε να αντλήσουμε δειγματοληπτικά πολύτιμη καταγεγραμμένη εμπειρία από την (πολιτική) ανθρωπολογία. Η πολιτική ανθρωπολογία έχει να μας προσφέρει πολλά εμπειρικά, απτά παραδείγματα απονομής Δικαιοσύνης μέσα από δικαιϊκές μορφές δίχως τη μεσολάβηση του Κράτους.