Να λοιπόν που »εμφανίζεται ένας παράξενος στρατιώτης»: το μητροπολιτικό προλεταριάτο…

Οι ολοκληρωτικές επιδιώξεις του Μεγάλου Φετίχ είναι σημαδεμένες από μια αξεπέραστη αντίφαση: όσο περισσότερο προχωρά στο σκοπό του, τόσο περισσότερο αυτός του διαφεύγει.

Πράγματι, η μέγιστη αλλοτρίωση όλων των κοινωνικών σχέσεων ισοδυναμεί με τη μέγιστη αποξένωση του προλεταριάτου, το οποίο έτσι αναγκάζεται παρά τη θέληση του να αναπαράγει »heavy metal» σενάρια τα οποία συνοδεύουν τη σύντηξη του καπιταλιστικού σχηματισμού. Και βέβαια δεν λείπουν από τούτη τη σκηνή οι διάφοροι »Ranxerox» και είναι φανερό γιατί. Οι προλετάριοι, σαν κατεξοχήν θύματα αυτής της διαδικασίας, βρίσκονται »σε σχέση εξέγερσης με αυτή, την αισθάνονται σαν διαδικασία εξανδραποδισμού».

Μέχρι εδώ βρισκόμαστε ακόμα στον Μαρξ. Όμως οι ίδιοι, σαν εμπορεύματα, είναι ολοκληρωτικά υποταγμένοι σ’αυτή. Έτσι, δουλεία και εξέγερση αποτελούν τους δυο ακραίους πόλους της διάρρηξης η οποία διαπερνά την τάξη και βυθίζεται στα βαθύτερα στρώματα της συνείδησης του καθένα.

Οταν το ΝΑΤΟ ήθελε να «υιοθετήσει» το εκπαιδευτικό σύστημα της ΕΣΣΔ! …

Ακόμη και κατάργηση της «ελεύθερης αγοράς» στην εργασία σκέφτονταν στην Δύση… εν μέσω «Ψυχρού Πολέμου»!

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Η πρώτη δεκαετία μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου «σφραγίζεται», σε διεθνές επίπεδο, από την κλιμάκωση του «Ψυχρού Πολέμου» και την αντικομμουνιστική – αντισοβιετική υστερία που τον συνοδεύει και η οποία φτάνει, πολύ συχνά, σε κωμικοτραγικές εξάρσεις. Είναι η εποχή που οι Αμερικανοί πιστεύουν σοβαρά ότι οι Μοσχοβίτεςμοιράζονται τα πεζοδρόμια… με αρκούδες, πεποίθηση, πάντως, μακράν πιο «ήπια» από την «βεβαιότητα» κάποιων άλλων συμπατριωτών τους ότι οι Σοβιετικοί δεν είναι καν άνθρωποι…

Την ίδια περίοδο και ενώ όλα τα αντιδραστικά προπαγανδιστικά «σφυριά» στην Δύση «χτυπούν» στην διαμόρφωση συλλογικού μίσους εναντίον της ΕΣΣΔ – ώστε να αποφευχθούν δυσάρεστες, για το κεφάλαιο, σκέψεις στις εργατικές τάξεις των καπιταλιστικών χωρών του τύπου: «Γιατί όχι κι εμείς;» – οι «δεξαμενές σκέψεις» του ιμπεριαλισμού, εντυπωσιασμένες από τις επιτυχίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την «ανατέμνουν», με στόχο να βρουν το «μυστικό» της και να το «ενσωματώσουν» στους μηχανισμούς του αστικού κράτους.

Ενα από τα πεδία που τραβά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι η εκπαίδευση. Και αυτός που ενδιαφέρεται σφόδρα γι’ αυτό το πεδίο… είναι το ΝΑΤΟ!

Πότε θα τελειώσουμε με την αρρώστια της πρέζας; …

Του Λευτέρη Βασιλόπουλου

Έπιασα δουλειά για το καλοκαίρι σε ένα κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας. Η βιτρίνα του βλέπει σε ένα από τα ελάχιστα πάρκα της πρωτεύουσας και θεωρητικά η θέα και μόνο θα έπρεπε να με ηρεμεί και να με ξεκουράζει. Να πήγαινα στο διάλειμμά μου να κάτσω σε ένα από τα σκιερά παγκάκια του και να απολαύσω σαν άνθρωπος το μεσημεριανό μου. Να δροσιζόμουν όποτε οι συνθήκες του καύσωνα μες στο τσιμέντο το επέβαλαν, κάνοντας μια βόλτα γύρω από το μπαρόκ συντριβάνι του.

Αλλά όχι! Τίποτα από αυτά δεν μπορώ να κάνω, καθώς πρόκειται για άλλο ένα πρεζόπαρκο. Η διακίνηση ξεκινάει από νωρίς το μεσημέρι και καθόλη τη διάρκεια της μέρας βλέπεις άνθρωπους να τρυπιούνται, να μανουριάζουν, να χτυπιούνται, να ζητιανεύουν. Η αστυνομία, όποτε κάνει την εμφάνισή της, συνίσταται από μια ομάδα ασφαλιτών που εποπτεύουν μία από τις διόδους διαφυγής των διαδηλωτών – με αυτό εννοώ ότι έρχονται μόνο όταν γίνεται πορεία στο κέντρο.

Ούτως ή άλλως, η αστυνομία δεν μπορεί να λύσει το «πρόβλημα», απλώς να το μεταθέσει. Στην Πορτογαλλία, για παράδειγμα, που αντιμετώπιζε παρόμοια θέματα, άρχισε από το 2000 ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης των ναρκωτικών που σημειώνει αξιοσημείωτη επιτυχία. Οι στόχοι του ήταν από την αρχή ξεκάθαροι: να σταματήσει η πρέζα να θερίζει κυρίως τους νέους και παράλληλα να διοχετευτεί όλη αυτή η καταπιεσμένη ενεργητικότητα σε μιαν άλλη κατεύθυνση.

Μια εύθραυστη, αποτυχημένη χώρα…

Υπάρχουν ορισμένα κράτη τα οποία αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Για παράδειγμα, οι κυβερνήσεις κάποιων απ’ αυτά είναι τόσο αδύναμες ώστε αδυνατούν να υπερασπιστούν την εδαφική τους ακεραιότητα. Κάποια δεν μπορούν να εξασφαλίσουν στοιχειώδη ασφάλεια, ευημερία και νομιμότητα στους πολίτες τους. Και κάποιων οι κυβερνήσεις αναγκάζονται να εκχωρούν κυριαρχικά δικαιώματα ώστε να μη σβήσουν από τον χάρτη. Στην διεθνή πολιτική βιβλιογραφία, αυτά τα κράτη χαρακτηρίζονται ως «εύθραυστα κράτη» (fragile states), όρος που αντικατέστησε τον παλιότερο -και πιο κακόηχο- «αποτυχημένα κράτη» (failed states).

Γιώργος Παπανδρέου, Χορστ Ράιχενμπαχ (2011). Ένας εκλεγμένος κι ένας σκιώδης πρωθυπουργός.

το καινούργιο πνεύμα του καπιταλισμού…

των  Luc Boltanski και Eve Chiapello [i]
(αποσπάσματα)

 

1968: κρίση και αναγέννηση του καπιταλισμού

…
Πραγματικά, κανείς δεν μπορεί να μην προσέξει την αντίθεση ανάμεσα στην δεκαετία 1968 – 78 και την δεκαετία 1985 – 95. Η πρώτη σημαδεύτηκε από ένα κοινωνικό κίνημα που βρισκόταν στην επίθεση, και απλωνόταν σε σημαντικό βαθμό πέρα απ’ τα όρια της εργατικής τάξης· έναν ιδιαίτερα ενεργητικό συνδικαλισμό· πανταχού παρούσες τις κοινωνικές τάξεις, συμπεριλαμβανόμενων των πολιτικών και κοινωνιολογικών συζητήσεων και, πιο γενικά, των διανοούμενων που ανέπτυξαν ερμηνείες των κοινωνικών σχέσεων σαν σχέσεων δύναμης, και εντόπισαν την βία σαν μια κατάσταση γενικευμένη· την διανομή του πλούτου που μετακινήθηκε υπέρ των μισθωτών, που επίσης επωφελήθηκαν από νομοθεσίες που τους παρείχαν μεγαλύτερη εξασφάλιση· και, την ίδια στιγμή, την πτώση της ποιότητας των προϊόντων και την μείωση του μεριδίου των εργοδοτών απ’ την αύξηση της παραγωγικότητας, οφειλόμενη στην αδυναμία τους, όπως και των προϊσταμένων και των στελεχών της διοίκησης, να ελέγξουν τους εργάτες.
Η δεύτερη περίοδος σημαδεύτηκε από ένα κοινωνικό κίνημα που εκφράστηκε σχεδόν αποκλειστικά μέσα από ανθρωπιστικούς προσανατολισμούς· έναν διαλυμένο συνδικαλισμό που έχασε κάθε δυνατότητα δράσης· μια με το ζόρι αναφορά στις κοινωνικές τάξεις (συμπεριλαμβανομένων των κοινωνιολογικών αναζητήσεων), και ειδικά στην εργατική τάξη, της οποίας η εκπροσώπηση έπαψε να είναι δεδομένη, ως εκείνο το σημείο που διάφοροι κοινωνικοί αναλυτές μπορούσαν να υποστηρίζουν στα σοβαρά ότι δεν υφίσταται πλέον σαν τέτοια· την αυξανόμενη διαφοροποίηση της κατάστασης των μισθωτών· την μεγέθυνση στις εισοδηματικές ανισότητες και στη διανομή του πλούτου που έγινε ξανά επωφελής για το κεφάλαιο· και την επανάκαμψη του ελέγχου πάνω στους εργάτες, σημαδεμένη απ’ την ιδιαίτερα σημαντική μείωση των αγώνων και των απεργιών, την μείωση στις κοπάνες και στις αποχωρήσεις, και την βελτίωση της ποιότητας των βιομηχανικών προϊόντων.