London calling…The Clash…

Λονδίνο καλεί σε πόλεις μακρυνές

πόλεμος άρχισε οι μάχες κοντινές

Λονδίνο καλεί προς τα περιθώρια

βγείτε απ’ τις τρύπες, κορίτσια κι αγόρια

Λονδίνο καλεί μην κοιτάτε εμάς

η Μπιτλομανία* πέθανε με μιας

Λονδίνο καλεί και είμαστε σκέτοι

πέρα του κρίκου από το μαραφέτι

 

[Ρεφρέν:]

Οι πάγοι θα ξανάρθουν, ο ήλιος απειλεί

οι μηχανές αποκάμουν και η τροφή ισχνή

πυρηνικό το λάθος, μα εγώ είμαι τζάμι

το Λονδίνο πνίγεται, και ζω στο ποτάμι

Λονδίνο καλεί στων μιμητών τη ζώνη

ξεχάστε το αδέρφια, κάντε το μόνοι

Λονδίνο καλεί τα ζόμπι τα νεκρά

μην σφίγγεστε, πάρτ’ ανάσα ξανά

Λονδίνο καλεί δεν θέλω να γαβγίζω

μα σα μιλούσαμε είδα πως σε κοιμίζω

Λονδίνο καλεί δεν έχουμε να φτιαχτούμε

εκτός από κείνον με κίτρινα μάτια πού ‘ναι

(Ρεφρέν) x2

 

Τώρα πιάσ’το

Λονδίνο καλεί ήμουν κι εγώ εκεί

Και ξέρεις τ’ είπανε; Κάποια ήταν αληθή!

Λονδίνο καλεί το καντράν σου’χει σπάσει

μετά απ’ αυτά, θα μου χαμογελάσεις;

 

Έτσι δεν ένιωσα ποτέ

_____________________________________________________________

_____________________________________________________________

Από:http://lyricstranslate.com/el/london-calling-londino-kalei.html

Η δύναμη της συνήθειας…

Το πιο αστείο γεγονός των ημερών, είναι όλοι αυτοί που μας έχουν φάει τα αυτιά δεκαετίες τώρα για την Τέλεια Βρετανία και τώρα ανακαλύπτουν ότι δεν έχει μόνο Οξφόρδες και Σίτι, να, έχει κι αυτή λαουτζίκο που πλανήθηκε από τους λαϊκιστές. Κυκλοφορεί αρκετά αυτό το βιντεάκι, όπου ένας ψηφοφόρος του βρέξιτ εμφανίζεται μετανοημένος: «Δεν περίμενα ότι θα μετρούσε και πολύ η ψήφος μου, φανταζόμουν ότι θα κέρδιζε η Παραμονή… Νομίζω ότι η οικονομική αβεβαιότητα θα μεγεθυνθεί τους επόμενους μήνες, και πραγματικά ανησυχώ πολύ!»

Τα σχόλια που έχω δει είναι τα αναμενόμενα: λαϊκισμός και πού οδηγεί, έπαινος της ειλικρίνειας και της συναίσθησης της κατάστασης, δικαίωση όσων βλέπουν ότι η πολλή δημοκρατία βλάπτει και ότι οι φτωχοί ψηφίζουν λάθος, ότι δημοψηφίσματα θέλουμε μόνο στη Λατινική Αμερική… Δεν είδα κανέναν να σχολιάζει το εξής:

Ο άνθρωπος δεν περίμενε ότι θα μετρούσε η ψήφος του γιατί προφανώς δεν του είχε συμβεί ποτέ.

Εν τέλει, άλλωστε, ποιος αμφιβάλλει ότι το βρετανικό δημοψήφισμα θα είναι το τελικό βήμα προς την παγίωση αυτού του γεγονότος; Μ’ άλλα λόγια, του να μην μετράει ποτέ η ψήφος;

---

https://dytistonniptiron.wordpress.com/2016/06/26/brexit/Από:

BRAZIL· MΙΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ Η ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΑΝΕΣΕΩΝ…

Ένας γραφειοκράτης σε έναν μελλοντικό κόσμο προσπαθεί να διορθώσει ένα λάθος του συστήματος και ο ίδιος γίνεται εχθρός του κράτους.

Ο λόγος για την ταινία Brazil (γνωστή και ως Μπραζίλ) που εξελίσσεται σε μια πόλη του μέλλοντος όπου βασιλεύει η γραφειοκρατία.
Ο ήρωας της ταινίας, ο Sam Lowry, ένας συνεσταλμένος δημόσιος υπάλληλος, μπλέκει άθελά του σε έναν απόκοσμο εφιάλτη. Ο γραφειοκράτης λοιπόν, ενώ προσπαθεί να διορθώσει το λάθος του συστήματος του οποίου αποτελεί ένα ακόμη αναλώσιμο πιόνι, και παρότι είναι γόνος καλής οικογένειας, μετατρέπεται αυτόματα σε εχθρό του κράτους· γίνεται καταζητούμενος του κράτους ως βομβιστής.
Μέσα στο ανελέητο κυνηγητό που του εξαπολύεται, θα γνωρίσει και την γυναίκα των ονείρων του.
Η εξαιρετική ταινία του 1985 με τον Ρόμπερ ντε Νίρο σε ρόλο έκπληξη και ένα φινάλε απρόσμενο.

Μια φουτουριστική σάτιρα σκηνοθετημένη από τον Τέρι Γκίλιαµ (Terry Gilliam) της ομάδας των Μόντι Πάιθον (Monty Python), που αγγίζει την τελειότητα. Παρουσιάζει έναν μελλοντικό κόσμο μέσα από μια ρετρό ματιά και με τραβηγμένες καταστάσεις, που όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μικρές λογικές προφητείες.

Αυτός ο κόσμος διοικείται από μια απολυταρχική και δυναστική κυβέρνηση, που τον κάνει εφιαλτικό.

Το θέμα είναι βγαλμένο μέσα από το «1984» του Όργουελ, ενώ ο τίτλος παραπέμπει στο τραγούδι που πρωτακούστηκε στο «Σαλούντος Αμίγκος» της Disney (το οποίο ακούγεται και στις δύο ταινίες), όπου με την σειρά του παραπέμπει σε μια ρομαντική και φανταστική τοποθεσία.
Άτυπα ανήκει σε τριλογία, που ξεκινάει με το «Υπέροχοι Ληστές και τα Κουλουβάχατα της Ιστορίας» και τελειώνει με το «Οι Περιπέτειες του Βαρόνου Μινχάουζεν».
Από τα ουσιαστικότερα καλτ του κινηματογράφου και μια ισόποση τροφή για γέλιο και σκέψη.

Διάρκεια: 132 λεπτά
Παραγωγή: 1985
Κατηγορία: Επιστημονική Φαντασία, Φαντασία, Δράμα
Σκηνοθεσία: Terry Gilliam
Σενάριο: Terry Gilliam, Tom Stoppard
Πρωταγωνιστούν: Jonathan Pryce, Kim Greist, Robert De Niro

Ευρωπαϊκή Ένωση και Δημοψηφίσματα, μια ολέθρια σχέση…

Γράφει ο Αλέξανδρος Μινωτάκης

Μετά την επικράτηση του #Brexit στο δημοψήφισμα της Πέμπτης με 52% ξεκινούν οι διαπραγματεύσεις της Βρετανίας  με την Ευρωπαϊκή Ένωση για την έξοδο αλλά και τις σχέσεις που θα έχει εφ εξής με την Ε.Ε.. Σύμφωνα με το άρθρο 50 της Συνθήκης της Λισαβόνας, οι διαπραγματεύσεις μπορούν να διαρκέσουν μέχρι και 2 χρόνια ή και περισσότερο, αν υπάρξει συμφωνία για παράταση της κράτους-μέλους.  Δεδομένης της παραίτησης Cameron, περιορίζεται το ενδεχόμενο να αναιρεθεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος «εκ των έσω». Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Brexit αυτή τη στιγμή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση και η μακρά, αντιδημοκρατική παράδοση της στη διαχείριση δημοψηφισμάτων με αποτελέσματα που δεν ικανοποιούν την ίδια.

Αποκορύφωμα αυτής της διαχείρισης υπήρξε, φυσικά, το περσινό ΟΧΙ στην πρόταση Γιούνκερ, το οποίο μετά από ένα νέο μαραθώνιο διαπραγματεύσεων και με τη συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης μετατράπηκε σε ΝΑΙ σε 3^ο μνημόνιο. Αποτέλεσε το πιο κραυγαλέο παράδειγμα καθώς κατέκτησε διεθνή αναγνώριση εξ αρχής, συνδυάστηκε με τη μη αποπληρωμή με τη δόση ενός δανείου στο ΔΝΤ και εξέφρασε το σύνολο των ελληνικών αλλά και ευρωπαϊκών αντιθέσεων και τη λαϊκή δυσαρέσκεια με την εφαρμοζόμενη πολιτική. Ήταν μία κορυφαία πολιτική διαμάχη, όπου αξιοποιήθηκαν  όλα τα μέσα των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, στην Ελλάδα και διεθνώς, για να κατακτήσει το ΝΑΙ την πλειοψηφία.

Ο Σταύρος Θεοδωράκης θα ξεσκεπάσει τους λαϊκιστές από όπου και αν προέρχονται…

Για λαϊκισμό κατηγορεί τους Βρετανούς ο Σταύρος Θεοδωράκης ο οποίος, ως γνήσιος ευρωπαϊστής, τάσσεται ανοικτά πλέον υπέρ της παραμονής της Βρετανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Και ας θέλουν οι Βρετανοί να φύγουν. Αυτό δεν έχει καμία σημασία. Χέστηκε ο Σταύρος Θεοδωράκης για το τι θέλουν οι Βρετανοί.

Η άποψη του Σταύρου Θεοδωράκη αναμένεται να παίξει σημαντικότατο ρόλο στις εξελίξεις της Βρετανίας αφού είναι γνωστό ότι οι Βρετανοί τον λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους. Όχι σαν εμάς τους ιθαγενείς που όταν μιλάει ο Σταύρος Θεοδωράκης τον γράφουμε στα αρχίδια μας.

Μάλιστα δεν είναι λίγοι στην Βρετανία που υποστηρίζουν ότι ο Σταύρος Θεοδωράκης στην Ελλάδα αδικείται και τον καλούν να μετακομίσει στην χώρα τους. Ο Σταύρος Θεοδωράκης όμως, ως γνήσιος ευρωπαϊστής, ξεκαθαρίζει ότι αν η Βρετανία βγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν πρόκειται να την επισκεφτεί ούτε για διακοπές. Γι’ αυτό θα αποφασίσει μετά το  δημοψήφισμα που θα πάει διακοπές το καλοκαίρι. Αν και κλείνει προς Μύκονο.

Έπειτα από αυτές τις δηλώσεις του Σταύρου Θεοδωράκη, γίνεται πλέον σαφές ότι λαϊκιστές δεν υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα αλλά και στη Βρετανία. Μάλιστα ο Σταύρος Θεοδωράκης υποσχέθηκε ότι θα ξεσκεπάσει τους λαϊκιστές όπου και αν αυτοί βρίσκονται. Γιατί ο Σταύρος Θεοδωράκης καταδικάζει τον λαϊκισμό από όπου και αν προέρχεται. Ακόμα και από την Βρετανία.

---

Aπό:http://takoureliatragoudameakoma.blogspot.gr/2016/06/blog-post_17.html

Οι παγκόσμιες Δυνάμεις και το παγκόσμιο κράτος…

Κείμενο: Παναγιώτης Κονδύλης*

Η ιδέα του παγκόσμιου κράτους ταυτίζεται από τους υποστηρικτές της με την ιδέα της αιώνιας ειρήνης και επαινείται ακριβώς υπ’ αυτήν την έννοια. Η υπέρβαση του πολιτικού κατακερματισμού της ανθρωπότητας, λέγεται, θα τερματίσει τις τριβές που γεννιούνται εξ αιτίας του και θα καταστήσει τα πανανθρώπινα συμφέροντα θεμέλια μιας παγκόσμιας, εξ ορισμού τελειωτικής πολιτικής οργάνωσης. Στην προοπτική αυτή θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε την ιδέα του παγκόσμιου κράτους «πολιτικά αρθρωμένο ειρηνισμό», δηλ. έναν ειρηνισμό που στα δεινά του πολέμου δεν αντιπαραθέτει απλώς την ηθικά εμπνεόμενη ατομική άρνηση χρήσεως ένοπλης βίας, αλλά ένα θετικό θεσμικό σχέδιο. Όποιος απεναντίας, είτε γιατί είναι ανθρωπολογικά απαισιόδοξος, είτε γιατί είναι εθνικιστής, είτε για οποιονδήποτε άλλον λόγο δεν συμμερίζεται το ειρηνιστικό ιδεώδες, κατά κανόνα τείνει να αρνείται τη δυνατότητα ενός παγκόσμιου κράτους, να ταυτίζει την πραγμάτωσή του με μιαν – αδιανόητη ή απευκταία – έκλειψη της πολιτικής ή να θεωρεί ως προϋπόθεση της πραγμάτωσης τούτης την – απίθανη – εμφάνιση ενός κοινού εχθρού ολόκληρης της ανθρωπότητας. Οι δύο αυτές αντιλήψεις δεσπόζουν, σε διάφορες παραλλαγές, μέσα στη σημερινή πολιτική συζήτηση και χαράζουν τα όρια ανάμεσα στις αντιμέτωπες παρατάξεις. Όμως καμμία από τις δύο δεν είναι πειθαναγκαστική. Γιατί το παγκόσμιο κράτος δεν είναι κάτι το λογικά ή ιστορικά αδύνατο, δεν αποτελεί φαντασίωση με την οποία θα άξιζε ν’ ασχολούνται μονάχα απολιτικοί ονειροπόλοι. Συνάμα όμως η δυνατότητα της πραγμάτωσής του δεν αποτελεί καμμιά εγγύηση για την έλευση της παγκόσμιας ειρήνης και της οικουμενικής ελευθερίας, ούτε επίσης και για την έκλειψη της πολιτικής, έτσι όπως τη γνωρίζουμε. Πολλά από όσα προκαταλαμβάνει η σκέψη (ή ο ευσεβής πόθος) είτε δεν πραγματοποιούνται διόλου στην ιστορία, είτε πραγματοποιούνται κατά τρόπο ώστε οι συναφείς προσδοκίες παραμένουν ανεκπλήρωτες και η προγενέστερη κατάσταση, στην προοπτική της νοσταλγικής αναπόλησης, μοιάζει πιο υποφερτή.

Ώστε ένα παγκόσμιο κράτος δεν θα επετύγχανε τη θεσμική συνοχή του εθνικού κράτους. Όμως ακριβώς από τη συνοχή αυτή θα εξαρτιόταν η ικανότητά του να εξασφαλίσει την ασφάλεια και την ειρήνη.