Mike Oldfield & Miriam Stockley… Moonlight Shadow…

σκιά σεληνόφωτου

… 

Η τελευταία φορά που αυτή τον είδε

παρασυρόμενος από μια σκιά σεληνόφωτου

εξέφραζε την ανησυχία του και προειδοποιούσε

παρασυρόμενος από μια σκιά σεληνόφωτου.

Χαμένος σε ένα ποτάμι την περασμένη νύχτα Σαββάτου

μακριά στην άλλη πλευρά.

Πιάστηκε στη μέση μιας απελπισμένης μάχης

και αυτή δεν μπορούσε να βρει πώς να τον βοηθήσει να περάσει

 

Τα δέντρα που ψιθυρίζουν το βράδυ

παρασυρόμενα από μια σκιά σεληνόφωτου

τραγουδούν ένα τραγούδι θλίψης και συμφοράς

παρασυρόμενα από μια σκιά σεληνόφωτου

το μόνο που είδε ήταν μια σιλουέτα ενός όπλου

μακριά στην άλλη πλευρά.

Αυτός πυροβολήθηκε έξι φορές από ένα άτομο στο τρέξιμο

και αυτή δεν μπορούσε να βρει πώς να τον βοηθήσει να περάσει

 

Μένω

Προσεύχομαι

Σε βλέπω στον ουρανό μακριά

Μένω

Προσεύχομαι

Σε βλέπω στον ουρανό μια μέρα

 

Τέσσερις Π.Μ. το πρωί

παρασυρόμενη από μια σκιά σεληνόφωτου

είδα σαν όραμα την μορφή σου να σχηματίζεται

παρασυρόμενη από μια σκιά σεληνόφωτου

Το αστέρι ήταν αναμμένο μία ασημένια νύχτα

μακριά στην άλλη πλευρά

θα έρθεις να μου μιλήσεις αυτή τη νύχτα

αλλά δεν μπορούσε να βρει πώς να τον βοηθήσει να περάσει

 

Μένω

Προσεύχομαι

Σε βλέπω στον ουρανό μακριά

 

Μένω

Προσεύχομαι

Σε βλέπω στον ουρανό μια μέρα

 

Μακριά στην άλλη πλευρά.

Πιασμένη στη μέση εκατό και πέντε

η νύχτα ήταν βαριά αλλά ο αέρας ήταν ζωντανός

δεν μπορούσε να βρει πώς να τον βοηθήσει να περάσει

 

παρασυρόμενοι από μια σκιά σεληνόφωτου

παρασυρόμενοι από μια σκιά σεληνόφωτου

Μακριά στην άλλη πλευρά.

____________________________________________________________

http://lyricstranslate.com/el/moonlight-shadow-skia-selinofotoy.html

Ο αγώνας αξίζει! …

Η ομιλία του Gianni Sbrogio τον Μάρτιο του 2006 στο πανεπιστήμιο της Πάντοβα αποτελεί μέρος ενός σεμιναρίου για τους εργατικούς αγώνες ενάντια στους θανάτους από αμίαντο. Εργάτες από το Porto Marghera και το Sesto San Giovanni ήταν παρόντες στο βήμα. Στην Ιταλία η χρήση αμιάντου απαγορεύτηκε μόλις το 1992 (στην γερμανία το 1993 και στη μεγάλη βρετανία το 1985). Οι θάνατοι εργατών από κακοήθες μεσοθηλίωμα, που αναπτύσσεται στα πλευρά, στο περιτόναιο ή στο περικάρδιο συνεχίζονται. Τα περιστατικά αναμένεται να κλιμακωθούν μεταξύ του 2010 και 2015. Αυτή η αρρώστια είναι δύσκολο να διαγνωσθεί έγκαιρα και είναι σχεδόν πάντα θανατηφόρα. Οι εργάτες που η δουλεία τους σχετιζόταν με τον αμίαντο κατά τη δεκαετία του ’70 δούλευαν στα εργοστάσια Etenit, Breda (ναυπηγεία), στην κατασκευή τραίνων και στο πετροχημικό.

Θα ήθελα να σας διαβάσω μερικά αποσπάσματα από τα φυλλάδια που γράφαμε τότε. Νοέμβρης 1972, ανάλυση των εργασιακών συνθηκών στο εργοστάσιο:

“Από τις τελευταίες συναντήσεις των νέων τμημάτων στο πετροχημικό 2, προκύπτει ότι σε σύγκριση με την ήδη απελπιστικά κακή κατάσταση στο παλιό εργοστάσιο, οι συνθήκες είναι απαίσιες. Τα πάντα είναι δυνατό να βρίσκονται εκεί: κίνδυνοι υγείας, τεράστιος φόρτος εργασίας, θόρυβος και απολυταρχικές συνθήκες. Μια μικρή επισκόπηση πάνω στις εργασιακές συνθήκες στα νέα τμήματα:
TDI (παραγωγή φωσγενίου) :150 δηλητηριασμένοι εργάτες ήδη στο τέλος του 1972. Στο τμήμα CR ο θόρυβος και οι δονήσεις εξαιτίας των τεράστιων συμπιεστών είναι αφόρητα. Μετά από οχτώ ώρες εργασίας οι εργάτες χάνουν την αίσθηση της ισορροπίας.
Στο τμήμα DL, όπου παράγεται τετραχλωροαιθυλένιο, 70 άνθρωποι έχουν ήδη δηλητηριαστεί. Τον Αύγουστο, ένα σύννεφο χλωριδίου από το τμήμα CS, όπου χλωρίδιο και καυστική σόδα παράγονται με ηλεκτρόλυση, σκέπασε ολόκληρο το Porto Marghera.”

Η αυτόνομη συνέλευση του Porto Marghera έγραψε το 1974:

“Οι εργάτες δεν πάνε στο εργοστάσιο για να κάνουν έρευνα αλλά γιατί είναι αναγκασμένοι να πάνε. Η εργασία δεν είναι ένας τρόπος ζωής, αλλά η αναγκαιότητα να πουλάει κανείς τον εαυτό του ώστε να επιβιώσει. Παλεύοντας ενάντια στην εργασία, ενάντια στον εξαναγκασμό να πουλάμε τους εαυτούς μας, αμυνόμαστε ενάντια σε όλους τους κανόνες της κοινωνίας. Και παλεύοντας για λιγότερη δουλειά, τόση ώστε να μην πεθαίνουμε πια από δηλητηρίαση, παλεύουμε ενάντια στους κινδύνους της υγείας. Γιατί είναι καταστροφικό για την υγεία οποιουδήποτε να ξυπνάει κάθε πρωί και να πηγαίνει στη δουλειά, είναι επιβλαβές να διατηρείς τους εργασιακούς ρυθμούς, τις μεθόδους της παραγωγής, είναι επιβλαβής η εργασία σε βάρδιες, είναι επιβλαβές να γυρνάς σπίτι με έναν μισθό που σε αναγκάζει να επιστρέψεις στο εργοστάσιο την επόμενη μέρα.”

Επιστολή του Άρη Βελουχιώτη προς τα μέλη της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε.

Αγαπητοί σύντροφοι,

Με το σημείωμά μου τούτο θα προσπαθήσω να τραβήξω την προσοχή σας στα πιο κάτω.

1. Όπως πιστεύω, θα έχετε πειστεί και εσείς τώρα πως οι Έλληνες αντιδραστικοί και οι Άγγλοι κατακτητές δεν έχουν καμιά πρόθεση να εφαρμόσουν έστω κι αυτή την ετεροβαρή, επιζήμια στα συμφέροντα του λαού μας και μη δίδουσα καμιά εγγύηση –ομολογία δική σας – για το σεβασμό των ελευθεριών του λαού μας, συμφωνία της Βάρκιζας. Οι παραβάσεις είναι καθημερινές και σοβαρές. Τις ξέρετε εσείς καλύτερα και δεν συντρέχει κανένας λόγος να τις απαριθμήσω.
2. Αν δεν σας ήταν εύκολο να γνωρίζετε προοπτικά τις προθέσεις της ελληνικής αντίδρασης και των Άγγλων εχθρών της Ελλάδας, τώρα, θέλω να πιστεύω πως πρέπει να μπορείτε να τις βλέπετε. Πρόθεσή τους είναι: όχι να συμβάλουν σε προσπάθεια για ομαλή εξέλιξη της πολιτικής ζωής του τόπου, ή έστω να ανεχθούν απλώς τη δική σας προσπάθεια προς την τέτοια κατεύθυνση, αντίθετα, να οργανώσουν και να διεξαγάγουν με πλεονεκτικές γι’ αυτούς συνθήκες τον εμφύλιο πόλεμο μ’ όλα τα μέσα.

Η αμαρτωλή ιστορία των Airbus A340 (1) …

Δεν ξέρω αν στα χτεσινά τηλεοπτικά δελτία-ο-θεός-να-τα-κάνει-ειδήσεων έπαιξε το χαρμόσυνο μαντάτο αλλά μπορεί να σας ενημερώσει το ιστολόγιο ότι τα δυο Airbus A340 που μας είχαν ξεμείνει, πουλήθηκαν επί τέλους! Το ανακοίνωσε επισήμως το ΤΑΙΠΕΔ: «Κατά τη διάρκεια της σημερινής συνεδρίασης του Διοικητικού Συμβουλίου του ΤΑΙΠΕΔ, η Turboshaft FZE ανακηρύχτηκε ως προτιμητέος αγοραστής στη διαγωνιστική διαδικασία για την πώληση των δύο αεροσκαφών Airbus A340-300, υποβάλλοντας προσφορά ύψους 4,2 εκατ. δολαρίων».

Υποψιάζομαι ότι δεν καταλαβαίνετε πού το πάω. Κατά πάσα πιθανότητα δε, δεν έχετε ιδέα για ποια αεροσκάφη μιλάω. Κατανοητό. Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή, λοιπόν. Προσδεθείτε και… καλή πτήση να έχουμε!

Τα δυο Airbus Α340 «παρκαρισμένα» στο αεροδρόμιο των Σπάτων. Η στάθμευση και η -απαραίτητη για να μη καταστραφούν- συντήρησή τους κόστιζε 60.000 ευρώ μηνιαίως.

Η ιστορία μας αρχίζει το 1990, όταν η διοίκηση του τότε εθνικού μας αερομεταφορέα, της καλής μας Ολυμπιακής, κλείνει μια συμφωνία με την Airbus για δυο Α300 με option άλλα δυο αεροσκάφη. Το 1992, λίγο πριν πέσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη, οι δυο πλευρές συμφωνούν την τροποποίηση της σύμβασης, επειδή η Ολυμπιακή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα Α300 ήσαν ακατάλληλα για τον σκοπό που τα ήθελε, δηλαδή την αντικατάσταση των Boeing 747 στις μακρυνές πτήσεις. Αντί γι’ αυτά, η Ολυμπιακή θα προμηθευόταν τέσσερα Α340.

Η απεργία στη Verizon και η μαχητικότητα του αμερικανικού εργατικού κινήματος «Καλύτερα να πεθάνεις της πείνας παλεύοντας, παρά να πεθάνεις της πείνας δουλεύοντας»…

Αναδημοσιεύουμε από τον ιστότοπο της Attack στην επισφάλεια και την ανεργία  το παρακάτω εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο της Mary Anne Trasciatti (Jacobin) σε μετάφραση της Ειρήνης Δεμιρτζή.

Η απεργία στη Verizon^[1] αναβίωσε ένα κομμάτι από την ασυμβίβαστη μαχητικότητα του παλιού αμερικανικού εργατικού κινήματος

Μετά από δεκαετίες εξασθένησης, το εργατικό κίνημα τεντώνει τους μύες του ξανά. Στις 13 Απριλίου, περίπου 39.000 εργαζόμενοι της Verizon που εκπροσωπήθηκαν από τους Εργαζόμενους στις Τηλεπικοινωνίες της Αμερικής (Communication Workers of America-CWA) και τη Διεθνή Αδελφότητα των Ηλεκτρολόγων (International Brotherhood of Electrical Workers-IBEW) αποχώρησαν από τη δουλειά, λόγω αδιεξόδου στη σύμβαση εργασίας τους. Έξι εβδομάδες μετά, το σωματείο τερμάτισε την απεργία και αξίωσε μία νίκη.

Τα κύρια σημεία της νέας σύμβασης (τα οποία ακόμα δεν έχουν  επικυρωθεί) περιλαμβάνουν αύξηση μισθών, διατήρηση των εργασιακών παροχών ασφαλείας, αύξηση του αριθμού θέσεων σε call center εντός του υπάρχοντος πλαισίου και, για πρώτη φορά, σύμβαση για τους εργαζόμενους στο εμπορικό τμήμα της Verizon Wireless σε δύο τοποθεσίες στη Μασσαχουσέτη.

Ριζοσπαστικά ρεύματα ισχυρίζονται αρκετό καιρό τώρα ότι, για να αναδυθούν ξανά στο προσκήνιο οι εργάτες, πρέπει να εγκαταλείψουν χλιαρές τακτικές και να υιοθετήσουν ξανά την ιδέα της μαχητικής απεργίας.

Walter Benjamin… Πάνω στην έννοια της ιστορίας Θέσεις για τη φιλοσοφία της ιστορίας…

Η πινέζα αυτή προοριζόταν αρχικά να είναι μια απλή αναπαραγωγή της ελληνικής μετάφρασης των Θέσεων που εκδόθηκε το 1983. Όμως το ύφος του κειμένου ήταν τόσο στρυφνό, που προκαλούσε καχυποψία. Πράγματι… Ο τότε εκδότης φαίνεται πως δούλεψε μπροστά στον πάγκο του χασάπη. Το ψαχνό κρατήθηκε, αλλά από την παλλόμενη γλώσσα του Benjamin δεν έμειναν παρά απομεινάρια. Την έκδοση αυτή δεν τη πετάξαμε (ολοκληρωτικά). Την υποχρεώσαμε όμως να συγκριθεί με (και να ταπεινωθεί από) άλλες. Κάποια καταφέραμε να διορθώσουμε, κάποια άλλα να αναστήσουμε κι ελπίζουμε πως ίσως βρεθούν άλλοι να κατορθώσουν περισσότερα. Παρ’ όλα αυτά, όσοι κι όσες χρειάζεται, θα ακούσουν ξανά την πολεμική ιαχή που αντηχούν οι συλλογισμοί των Θέσεων.

_____________________________________________________________

 

Πρέπει, λένε, να είχε υπάρξει ένας αυτόματoς μηχανισμός που να ήταν κατασκευασμένος έτσι ώστε να κερδίζει μια παρτίδα στο σκάκι, απαντώντας σε κάθε κίνηση του αντιπάλου με μία αντίθετη. Μια κούκλα με τουρκική στολή, στο στόμα ένα ναργιλέ, καθόταν μπροστά στη σκακιέρα, που ήταν τοποθετημένη σε ένα απλόχωρο τραπέζι. Ένα σύστημα καθρεπτών δημιουργούσε την ψευδαίσθηση πως αυτό το τραπέζι ήταν διαφανές από όλες τις πλευρές. Στην πραγματικότητα, ένας καμπούρης νάνος, που ήταν πρωταθλητής στο σκάκι, καθόταν εκεί μέσα και κατεύθυνε το χέρι της κούκλας με νήματα. Κάποιος μπορεί να φανταστεί ένα αντίστοιχο αυτού του μηχανισμού στη φιλοσοφία. Η κούκλα, που ονομάζεται «ιστορικός υλισμός» είναι απαραίτητο να κερδίζει πάντοτε. Μπορεί δίχως άλλο να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε, εάν δέχεται τις υπηρεσίες της θεoλoγίας*, η οποία σήμερα, όπως ξέρουμε, είναι κοντή και κακόμορφη και πρέπει να κρατιέται έξω απ’ το προσκήνιο.

* «Η σκέψη μου συμπεριφέρεται στη θεολογία όπως το στυπόχαρτο στη μελάνη. Έχει πλήρως διαποτιστεί από αυτή. Αν ακολουθούσαμε όμως το στυπόχαρτο, τίποτα απ’ όσα γράφτηκαν δεν θα απέμενε.» Από σημειώσεις του Benjamin.