Η Φτώχεια Είναι Πιο Φρόνιμη Αν Νιώθει Ότι Φταίει…

«Κάποιος πρέπει να είχε συκοφαντήσει τον Τζόζεφ Κ., γιατί ένα πρωί, χωρίς να έχει κάνει τίποτα απολύτως, συνελήφθη».
(η πρώτη φράση απ’ τη Δίκη, του Κάφκα)

«Η φτώχεια είναι πιο φρόνιμη αν νιώθει ότι φταίει»
Γ. Αγγελάκας

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Να νιώθεις ενοχές. Επειδή το περιβάλλον καταστρέφεται.

Βρισκόμαστε σε μια εκδήλωση του δήμου Θεσσαλονίκης για την ανακύκλωση. Το φυλλάδιο που περνάει από χέρι σε χέρι (κι από μυαλό σε μυαλό), γράφει για τα σκουπίδια στη θάλασσα. Έχει απέξω το σκίτσο ενός «απλού ανθρώπου», ενός ανθρώπου σαν κι εμένα σαν κι εσένα, που στέκεται μπρος στο κύμα. Και το κύμα είναι γεμάτο πλαστικά μπουκάλια.

Το μήνυμα; Ας προστατέψουμε τη θάλασσα. Μην πετάτε σκουπίδια.

Πίσω, στην τελευταία σελίδα, υπάρχει το λογότυπο της εταιρείας που χρηματοδότησε αυτή την «προσπάθεια». Είναι η Shell, η πετρελαϊκή εταιρεία που ευθύνεται για κάποιες απ’ τις μεγαλύτερες περιβαντολογικές καταστροφές και για τη συνεχιζόμενη υποβάθμιση του περιβάλλοντος, στις τριτοκοσμικές χώρες όπου κερδοφορεί.

Η Shell μας υπενθυμίζει: Εσύ φταις για την καταστροφή του περιβάλλοντος.
ΦΤΑΙΣ!

Επιχείρηση «συντρίψτε τον Μπέρνι Σάντερς» Αμερικανικά και διεθνή ΜΜΕ σε διατεταγμένη υπηρεσία!…

Η συνωμοσία σιωπής και παραπληροφόρησης των αμερικανικών (αλλά και διεθνών) ΜΜΕ ενάντια στον Μπέρνι Σάντερς, στην οποία αναφερθήκαμε εκτενώς σε πρόσφατο κείμενό μας,(1) πήρε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις τις τελευταίες μέρες πριν και αμέσως μετά από τις προκριματικές εκλογές της Καλιφόρνια. Οι αράδες που ακολουθούν έχουν λοιπόν ένα σαφή στόχο:να αποκαταστήσουν την ταλαιπωρημένη -και από τα ελληνικά ΜΜΕ- αλήθεια για τα πραγματικά γεγονότα και κυρίως να προσπαθήσουν να πληροφορήσουν τον Έλληνα πολίτη ο οποίος δέχεται κατά ριπές την παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα του αμερικανικού κατεστημένου.

Μια μέρα λοιπόν πριν ανοίξουν οι κάλπες στην Καλιφόρνια, μας αναγγέλθηκε ότι η Χίλαρι Κλίντον είχε ήδη κερδίσει το χρίσμα του Δημοκρατικού κόμματος.  Την αποκλειστική «είδηση» μετέδωσε το πρακτορείο Ασοσιέϊτεντ Πρες (ΑΡ) και αμέσως έγινε “breaking news” σε όλα τα ΜΜΕ όλου του πλανήτη, χωρίς κανένα από αυτά να εκφράσει την παραμικρή απορία για το γεγονός ότι εκείνη ή την προηγούμενη μέρα κανείς δεν είχε ψηφίσει, ότι  δεν είχε υπάρξει η παραμικρή εκλογική αναμέτρηση που θα δικαιολογούσε ότι η Χίλαρι είχε κερδίσει τους πρόσθετους εκλέκτορες που της έλειπαν για να φτάσει στο «μαθηματικό» χρίσμα της.

Τι είχε συμβεί λοιπόν; Σύμφωνα με το ΑΡ, μερικοί από τους σούπερ-εκλέκτορες (superdelegates) του Δημοκρατικού κόμματος που δεν είχαν κάνει γνωστή μέχρι τότε την προτίμησή τους, του …εκμυστηρεύτηκαν ότι είχαν αποφασίσει να υποστηρίξουν την Χίλαρι Κλίντον. Ποιοι ήταν αυτοί η μυστηριώδεις ανώνυμοι σούπερ-εκλέκτορες; Το καλό μας πρακτορείο δεν έκανε το κόπο να αποκαλύψει τα ονόματά τους αλλά μας διαβεβαίωνε ότι μπορούσαμε να του έχουμε εμπιστοσύνη!

«Το Ποδόσφαιρο στους Ποδοσφαιριστές»: Όταν ο Μάης του 1968 αγαπούσε το επιθετικό ποδόσφαιρο…

Της Λένας Δελβερούδη

Σαράντα οχτώ χρόνια πριν, τέτοιες μέρες, στη Γαλλία απεργούσαν δέκα εκατομμύρια άνθρωποι. Ήταν ο Εργατικός Μάης του ΄68, αυτός που αναφέρεται λιγότερο συχνά, καθώς στη συλλογική μνήμη έχουν επιβιώσει κυρίως τα ευφάνταστα συνθήματα του Φοιτητικού Μάη – και μην ξεχνάμε, ότι η συλλογική μνήμη προτίμησε, με πολιτικούς όρους, τα πιο ανώδυνα, σαν να υπήρξαν μόνο αυτά: όλοι ξέρουν το «η φαντασία στην εξουσία» ή το «κάτω από το λιθόστρωτο, η παραλία», αλλά πόσοι το «να λυντσάρουμε τον Σεγκί» (= συνδικαλιστή ηγέτη) ή το «η ολοκλήρωση κάθε σκέψης: μια πέτρα στα μούτρα σου»; Παρά τα καπρίτσια της μνήμης, αν δεν είχε παραλύσει η χώρα από τις απεργίες, τα υπόλοιπα θα ανήκαν στον χώρο του επαναστατικού φολκλόρ.

Ο Μάιος ήταν σταθμός στην ιστορία του εργατικού κινήματος. Το πεδίο της μάχης επεκτείνεται σε χώρους που, παραδοσιακά, απείχαν από παρόμοιους αγώνες, κινητοποιούνται σε μεγάλο βαθμό οι γυναίκες και οι μετανάστες, η αλληλεγγύη απλώνεται σε πόλεις και περιοχές ολόκληρες και οι τρόποι δράσης είναι ποικίλοι και ριζοσπαστικοί, συχνά βίαιοι, καθώς οι απεργοί ανεξαρτητοποιούνται σε μεγάλο βαθμό από το Κομμουνιστικό Κόμμα και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις. Στόχος πλέον δεν είναι μόνο η εργοδοσία, αλλά όλοι οι φορείς εξουσίας. Και καμιά φορά, και το κατενάτσιο.

Είναι φίλη σου; …

Με φαντασμαγορικά ονόματα του είδους «pay a friend», «social pay» κλπ, και προσφέροντας την «διευκόλυνση» να μεταφέρει κανείς χρήματα απ’ τον λογαριασμό του σε άλλους μέσω κινητού, οι τράπεζες απλώνουν τα χέρια τους πολύ μακρύτερα από ποτέ. Προσδιορίζοντας, ο καθένας, τους τραπεζικούς λογαριασμούς των φίλων του (και μερικά, ακόμα, στοιχεία τους…) προμηθεύει τις τράπεζες με τα data χαρτογράφησης όλων των κοινωνικών σχέσεων, οποιασδήποτε συνάφειας. Συγγενικές, φιλικές, επαγγελματικές…
Την προηγούμενη φορά που η τράπεζα «ήταν φίλη», έδινε δάνεια με το ζόρι· τώρα οι bankers κάνουν εμπόριο εκείνων των δανείων και αναθέτουν σε συνεταίρους τους τις κατασχέσεις. Πατώντας πάνω στον εκβιασμό των capital controls τα χρηματοπιστωτικά κυκλώματα ξαναεμφανίζονται «φιλικά». Όμως δεν πρόκειται να δώσουν σε κανέναν λογαριασμό για το πως θα αξιοποιήσουν τις πληροφορίες που εθελοντικά θα τους παραδωθούν.
Όποιοι αποδεχθούν αυτήν την «επίθεση φιλίας» ας μην κλαίγονται όταν ανακαλύψουν τι έκαναν.

____________________________________________________________

Από:

http://www.sarajevomag.gr/index.html

Οι καταλήψεις των εργοστασίων (και η απάντηση των αφεντικών με τη διαμόρφωση του ολοκληρωτικού κράτους) στην Iταλία στα ‘20s…

Έχει θεωρηθεί το πλέον προχωρημένο επεισόδιο του αγώνα μεταξύ αφεντικών και εργατών στην Iταλία – έως την δεκαετία του ’60: πρόκειται για την κατάληψη των εργοστασίων από τους μεταλλεργάτες τον Σεπτέμβριο του 1920. Eίναι η κορύφωση των 2 “κόκκινων χρόνων” που αποκολούθησαν το τέλος του A παγκοσμίου πολέμου. Aυτό που συνέβη στην Iταλία τον Σεπτέμβριο του 1920 ήταν πράγματι ένα εξαιρετικό γεγονός. Eκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, ένοπλοι ή όχι, δούλευαν και έμεναν, και έτρωγαν και κοιμούνταν και διασκέδαζαν στα κατειλημμένα εργοστάσια ολόκληρης της Iταλία, πραγματοποιώντας κάτι που για αρκετούς ήταν “η πράξη της επανάστασης”.

… Tα προεόρτια της σύγκρουσης του Σεπτέμβρη εκδηλώθηκαν την άνοιξη του 1920, με την απεργία στο Tορίνο, όταν οι μεταλλεργάτες των εργοστασίων της πόλης σταμάτησαν για ένα μήνα, και όλοι οι υπόλοιποι εργάτες της πόλης για δέκα μέρες, απαιτώντας την αναγνώριση των εργοστασιακών συμβουλίων που είχαν δημιουργήσει – και τη συμμετοχή τους στην διοίκηση. Oι εργοδότες απάντησαν με lock out – αυτό που διακυβευόταν δεν ήταν δευτερεύον: ποιος έχει την δύναμη μέσα στο εργοστάσιο. H εργατική ριζοσπαστικοποίηση δεν ήταν πυροτέχνημα, καθώς είχε θεριέψει τόσο από τον αντιμιλιταρισμό των τελευταίων χρόνων του πολέμου, όσο και από την επανάσταση των μπολσεβίκων.* Eξάλλου, εργατική ριζοσπαστικότητα σήμαινε επίσης κοινωνική ριζοσπαστικότητα: στις 26 Iουνίου της ίδιας χρονιάς, για παράδειγμα, στρατός που ήταν στρατοπεδευμένος στην Aνκόνα (μια πόλη με ισχυρή παρουσία αναρχικών) στασίασε εναντίον της μεταγωγής του στη Aλβανία. Aυτή η ενέργεια ακολουθήθηκε από γενικό ξεσηκωμό και μια εκστρατεία εναντίον της παραγωγής όπλων (ο ρωσο-πολωνικός πόλεμος βρισκόταν σε κρίσιμο σημείο, και η Iταλία εξήγαγε όπλα στην πολωνία).
Tο τέλος του πολέμου, παρότι η Iταλία ήταν με την μεριά των νικητών, είχε φέρει γενικά πτώση της (πολεμικά κορυφωμένης) παραγωγής, τόσο στα αγροτικά προϊόντα, όσο και στα βιομηχανικά. H ανεργία και οι προσπάθειες των εργοδοτών να μειώσουν τους μισθούς χειροτέρευαν τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων προλέταριων. Έτσι το 1920 έγιναν συνολικά 1881 απεργίες, με 1.267.953 απεργούς και 16.400.000 “χαμένες” (για τ’ αφεντικά) ημέρες εργασίας. O πληθωρισμός κάλπαζε: η ισοτιμία της ιταλικής λίρας προς το δολάριο από 1:6,34 το 1918, πήγε 1:13.07 το 1919, 1:28.57 στο τέλος το 1920.