Έχει θεωρηθεί το πλέον προχωρημένο επεισόδιο του αγώνα μεταξύ αφεντικών και εργατών στην Iταλία – έως την δεκαετία του ’60: πρόκειται για την κατάληψη των εργοστασίων από τους μεταλλεργάτες τον Σεπτέμβριο του 1920. Eίναι η κορύφωση των 2 “κόκκινων χρόνων” που αποκολούθησαν το τέλος του A παγκοσμίου πολέμου. Aυτό που συνέβη στην Iταλία τον Σεπτέμβριο του 1920 ήταν πράγματι ένα εξαιρετικό γεγονός. Eκατοντάδες χιλιάδες εργάτες, ένοπλοι ή όχι, δούλευαν και έμεναν, και έτρωγαν και κοιμούνταν και διασκέδαζαν στα κατειλημμένα εργοστάσια ολόκληρης της Iταλία, πραγματοποιώντας κάτι που για αρκετούς ήταν “η πράξη της επανάστασης”.
… Tα προεόρτια της σύγκρουσης του Σεπτέμβρη εκδηλώθηκαν την άνοιξη του 1920, με την απεργία στο Tορίνο, όταν οι μεταλλεργάτες των εργοστασίων της πόλης σταμάτησαν για ένα μήνα, και όλοι οι υπόλοιποι εργάτες της πόλης για δέκα μέρες, απαιτώντας την αναγνώριση των εργοστασιακών συμβουλίων που είχαν δημιουργήσει – και τη συμμετοχή τους στην διοίκηση. Oι εργοδότες απάντησαν με lock out – αυτό που διακυβευόταν δεν ήταν δευτερεύον: ποιος έχει την δύναμη μέσα στο εργοστάσιο. H εργατική ριζοσπαστικοποίηση δεν ήταν πυροτέχνημα, καθώς είχε θεριέψει τόσο από τον αντιμιλιταρισμό των τελευταίων χρόνων του πολέμου, όσο και από την επανάσταση των μπολσεβίκων.* Eξάλλου, εργατική ριζοσπαστικότητα σήμαινε επίσης κοινωνική ριζοσπαστικότητα: στις 26 Iουνίου της ίδιας χρονιάς, για παράδειγμα, στρατός που ήταν στρατοπεδευμένος στην Aνκόνα (μια πόλη με ισχυρή παρουσία αναρχικών) στασίασε εναντίον της μεταγωγής του στη Aλβανία. Aυτή η ενέργεια ακολουθήθηκε από γενικό ξεσηκωμό και μια εκστρατεία εναντίον της παραγωγής όπλων (ο ρωσο-πολωνικός πόλεμος βρισκόταν σε κρίσιμο σημείο, και η Iταλία εξήγαγε όπλα στην πολωνία).
Tο τέλος του πολέμου, παρότι η Iταλία ήταν με την μεριά των νικητών, είχε φέρει γενικά πτώση της (πολεμικά κορυφωμένης) παραγωγής, τόσο στα αγροτικά προϊόντα, όσο και στα βιομηχανικά. H ανεργία και οι προσπάθειες των εργοδοτών να μειώσουν τους μισθούς χειροτέρευαν τη ζωή εκατοντάδων χιλιάδων προλέταριων. Έτσι το 1920 έγιναν συνολικά 1881 απεργίες, με 1.267.953 απεργούς και 16.400.000 “χαμένες” (για τ’ αφεντικά) ημέρες εργασίας. O πληθωρισμός κάλπαζε: η ισοτιμία της ιταλικής λίρας προς το δολάριο από 1:6,34 το 1918, πήγε 1:13.07 το 1919, 1:28.57 στο τέλος το 1920.
Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...