Οι άνθρωποι ζητάνε να ζήσουν…

Επίκαιρα αποσπάσματα από το βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα του Τζον Στάινμπεκ, Τα Σταφύλια της Οργής -της ιστορίας των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929.

 

«Κι η Αμερική μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους ομοίους μου και για τους ομοίους σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος.» «Είναι μια χώρα λεύτερη. Ε, για δοκίμασε να κάνεις χρήση της λευτεριάς σου. Είσαι λεύτερος, σου λέει ο άλλος, μόνο σαν σου βαστά η τσέπη σου να πληρώσεις τη λευτεριά σου.»

«Μην ανεβάζεις την εμπιστοσύνη σου ψηλά ως τα πουλιά και δεν θα σέρνεσαι κατόπι μαζί με τα σκουλήκια.» «Όλοι ρωτούν το ίδιο. Που θα φτάσουμε; Κατά τη γνώμη μου, δε θα φτάσουμε ποτέ μας πουθενά. Πάντα σε πορεία. Θα βρισκόμαστε ακατάπαυστα σε πορεία. Γιατί δεν κάθονται να το σκεφτούν οι άνθρωποι; Τώρα έχουμε ξεσηκωμό. Απ’ τον κατατρεγμό έρχονται οι άνθρωποι σε απελπισία και επαναστατούν.»

Θεμέλιος λίθος…

Είναι γεγονός ότι ο σύγχρονος άνθρωπος-καταναλωτής, πλήρως εγκλωβισμένος εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, έχει πλέον βαθιά μέσα του αποδεχτεί το δόγμα ΤΙΝΑ, δηλαδή ότι δεν υπάρχει εναλλακτική

του Γιάννη Μακριδάκη

Σε αυτή την δεινή θέση η ανθρωπότητα περιήλθε πολύ γρήγορα, με πορεία ραγδαία εκφυλιστική μέσα στον ιστορικό χρόνο, από την βιομηχανική επανάσταση και μετά, δηλαδή κατά την ιστορική εποχή, εντός της οποίας, εξ ανάγκης διαχείρισης και νομής του «πλούτου» γεννήθηκαν όλο το φάσμα των σύγχρονων πολιτικών ρευμάτων.

 

Ενώ όμως κάποτε ήταν αδιαμφισβήτητο ότι Πλούτος είναι η επάρκεια φυσικών πόρων, ο σύγχρονος άνθρωπος-καταναλωτής πλανεύτηκε και αυτοπαγιδεύτηκε κατά την διάρκεια αυτής της εκφυλιστικής προς τον εγκλωβισμό πορείας του και πείσθηκε εν τέλει ότι πλούτος είναι τα κουπόνια του χρηματοοικονομικού του συστήματος, τα οποία ανταλλάσσει με τους άλλους καταναλωτές, μετέχοντας όλοι μαζί σε ένα καθημερινό σκληρό και απάνθρωπο παίγνιο απόκτησης και κυκλοφορίας τους, και ανατροφοδοτώντας συνεχώς με αυτόν τον τρόπο το χρηματοοικονομικό σύστημα, που ολοένα γιγαντώνεται και έχει πλέον ορατό στόχο να υποκαταστήσει το οικοσύστημα, αλλοιώνοντάς το, μεταλλάσσοντάς το, απομυζώντας το και καταστρέφοντάς το με ρύπους και με μόλυνση, αντικαθιστώντας τα φυσικά πλάσματα με γενετικά τροποποιημένα και τους ανθρώπους με αριθμούς.

Μοχάμεντ Άλι (Κάσιους Κλέι) …Καλό ταξίδι…

O Μοχάμεντ Άλι (πραγματικό όνομα Κάσιους Μαρσέλους Κλέι, γεν. 17 Ιανουαρίου 1942) ήταν Αμερικανός επαγγελματίας πυγμάχος. Αποσύρθηκε οριστικά από την ενεργό δράση το 1981, έχοντας φτάσει συνολικά στις 56 νίκες, με μόλις πέντε ήττες και κατακτώντας τρεις φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή βαρέων βαρών καθώς και ένα χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1960. Υπήρξε ο πρώτος πυγμάχος που κατέκτησε τρεις φορές τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, τον οποίο υπερασπίστηκε με επιτυχία συνολικά 19 φορές. Θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους πυγμάχους στην ιστορία του αθλήματος και ένας από τους σπουδαιότερους αθλητές του 20ού αιώνα.

Ο τρόπος που πυγμαχούσε διακρινόταν για την ταχύτητα των κινήσεων του, τη δύναμη και την ευελιξία του. Μέσα από τον συχνά προκλητικό, αλαζονικό και αυθάδη χαρακτήρα του απέναντι στους αντιπάλους του, απομακρύνθηκε από τα παραδοσιακά δεδομένα των αγώνων πυγμαχίας, ενώ ταυτόχρονα απασχόλησε την κοινή γνώμη για τις θέσεις του πάνω σε θρησκευτικά και πολιτικά ζητήματα, αποτελώντας σύμβολο διαμαρτυρίας.

Στη δεκαετία του 1960 ασπάστηκε το Ισλάμ, προσχωρώντας στην οργάνωση των «Μαύρων Μουσουλμάνων» και μετονομάστηκε σε Μοχάμεντ Άλι, θεωρώντας πως μέχρι τότε κατείχε το «όνομα ενός δούλου». Τοποθετήθηκε ανοιχτά σε θέματα που άπτονταν της ελευθερίας των Αφροαμερικανών στις Ηνωμένες Πολιτείες, ενώ αρνήθηκε επίσης να καταταγεί στον αμερικανικό στρατό κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ, στάση για την οποία του αφαιρέθηκε προσωρινά ο τίτλος του πρωταθλητή.

Το 1983 διαγνώστηκε πως πάσχει από το σύνδρομο Πάρκινσον. Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, έχει λάβει πολυάριθμες τιμητικές διακρίσεις, όπως το «Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας», ενώ το 2005 ιδρύθηκε προς τιμή του το «Κέντρο Μοχάμεντ Άλι», αφιερωμένο στη ζωή του, στην αθλητική σταδιοδρομία του και στα ιδανικά που υπερασπίστηκε. πηγή: Βικιπαιδεία

Επανάσταση σε πραγματικό χρόνο…

Αναδημοσιεύουμε εδώ μεταφρασμένη από τα αγγλικά την παρακάτω επιστολή που απέστειλε πριν από ένα χρόνο κάποιος ανώνυμος σύντροφος / συντρόφισσα από τις αυτόνομες περιοχές του συριακού Κουρδιστάν, όπου και μετάβηκε για να προσφέρει τις πολύτιμες υπηρεσίες του. Αναδημοσιεύουμε την έκκληση του / της επειδή αυτή η επιστολή αποτελεί μια ισορροπημένη ματιά ως προς την πραγματικότητα που επικρατεί στο έδαφος στις ομόσπονδες περιοχές όπου εφαρμόζεται το σύστημα του δημοκρατικού συνομοσπονδισμού. Μπορεί η επιστολή να μην διεκδικεί δάφνες θεωρητικής εκλέπτυνσης, έχει όμως γραφτεί από την σκοπιά ενός στρατευμένου ελευθεριακού που δεν προσπαθεί να εξιδανικεύσει την κατάσταση στην Ροτζάβα, αλλά ούτε καταφεύγει στην εύκολη λύση μιας ιδεολογικοποιημένης κριτικής που μηδενίζει την αξία του σημαντικού ελευθεριακού κοινωνικού πειράματος που βρίσκεται σε εξέλιξη στην βόρεια Συρία, όπως κάνουν κάποιοι υπερ-αναρχικοί στον «ανεπτυγμένο» Βορρά.

Προσοχή στα παιδιά…

Οι παιδαριώδεις συμβουλές για την σωστή ανατροφή των παιδιών χωρίς «βασιλόπουλα» και «πριγκηπόπουλα», που έκανε πολλών το χείλι να χαμογελάσει, θα μπορούσε να είναι ένα ατυχές παράδειγμα. Θα μπορούσε, επίσης, να είναι η αναμενόμενη συμπεριφορά κάποιων χορτασμένων από (ή πεινασμένων για) εξουσία: είναι αδύνατο να αποψύξουν ήρεμα τις νεανικές παιδαγωγικές αμφισβητήσεις τους, οπότε τις βάζουν βιαστικά στο φούρνο μικροκυμάτων, και τις σερβίρουν μισοκαυτές / μισοπαγωμένες.
Η επένδυση των σύγχρονων μικρο-μεσοαστών στα παιδιά τους είναι, στ’ αλήθεια, ένα μαζικό ηθικό και συναισθηματικό έγκλημα. Που δεν γίνεται μέσα από λέξεις, αλλά μέσα από πράξεις. Είναι αδιάφορο εάν ο νεαρός γυιός αποκληθεί στο οικογενειακό τραπέζι «βασιλιάς» ή «γαμάω»· η νεαρή κόρη «πριγκίπισσα» ή «θεά».
Το βασικό είναι ότι η αποδοχή του διαρκούς και ανελέητου ανταγωνισμού όλων εναντίον όλων συνεπάγεται ότι οι οικογενειακές «επιτροπές τόνωσης του ηθικού» δουλεύουν από κούνια υπέρ της μοναδικότητας των βλαστών τους. Και, εννοείται, υπέρ της ανωτερότητάς τους.
Εδώ και κάποιες δεκαετίες είναι η χειρότερη εποχή για να είσαι παιδί ή νέος / νέα σε μικροαστική ή μεσοαστική (κατά πάσα πιθανότητα νεόπλουτη) οικογένεια! Οι επενδύσειςπάνω σου είναι τόσο συμπαγείς ώστε θα χρειαστεί τεράστια προσπάθεια αργότερα για να τις ξεφορτωθείς. Και θα είναι συχνά επώδυνη αυτή η λυτρωτική προσπάθεια.

Χρειάζεται μεγάλο πείσμα και υπομονή για να ξαναγίνεις άνθρωπος εκεί που πριν ήσουν γυιός ή κόρη.

____________________________________________________________

Aπό:

http://www.sarajevomag.gr/index.html

Η άνοδος του AFD στην Γερμανία…

Γ.Α.Κ

Γράφει ο Γεώργιος Α. Κωστόπουλος [1]

Εισαγωγή

Τα τελευταία είκοσι χρόνια στις βιομηχανικές δυτικές χώρες της Ευρώπης έχει παρατηρηθεί σημαντική αύξηση στα ακροδεξιά κοινωνικά κινήματα και στα πολιτικά κόμματα. Συμβολή σε αυτό έχει και η παγκόσμια οικονομική κρίση που έκανε την εμφάνισή της στο τέλος του 2008. Η προέλευση αλλά και η ημερήσια διάταξη των ακροδεξιών ομάδων διαφέρουν, εντούτοις προέκυψαν σε ένα κλίμα εντεινόμενης παγκοσμιοποίησης. Ανέκυψαν στο πλαίσιο της πολυπολιτισμικότητας και της πολιτιστικής πολυμορφίας, με ευδιάκριτες αναφορές στις αντιληπτές απειλές που προέρχονται από την μετανάστευση. Στο σύνολό τους εμφανίζουν εντυπωσιακές ομοιότητες, που υποδηλώνουν μια διασταύρωση των ιδεών και της ρητορικής μεταξύ ακροδεξιών λαϊκιστικών ομάδων σε όλο τον κόσμο.

AFD

Επικεντρώνονται άμεσα στην φυλή, την εθνικότητα και προωθούν την βία ως κύρια τακτική ή στόχο. Τα δεξιά λαϊκιστικά κινήματα και κόμματα χαρακτηρίζονται από εθνοκοινοτικά, ξενοφοβικά και αντι-μεταναστευτικά συνθήματα. Δίνεται έμφαση στην παραδοσιακή κοινωνική τάξη, η οποία συνήθως περιλαμβάνει σκληρή στάση με αυστηρές ποινές για όσους παραβιάζουν τους κανόνες.