Η λέξη και οι λέξεις…

Η ΛΕΞΗ

Τυφλός από χρόνια
πάλευε μ’ ένα μαύρο κάρβουνο
να γράψει μια λέξη
πάνω στο απόλυτο σκοτάδι.
Καμιά γραφή και καμιά φωνή δε θα μπορούσε ν’ αποδώσει το φριχτό νόημα της.
Δε βρισκόταν σε κανένα λεξικό.
Στ’ όνειρο του την έβλεπε
αχνά χαραγμένη
μέσα σε σπήλαιο ανεξερεύνητο
και φοβόταν πώς οι άνθρωποι κάποτε θα την ανακαλύψουν.
Ο ίδιος ουδέποτε τόλμησε να την προφέρει.
Μήτε ήξερε γιατί βασανιζόταν να γράψει αυτή τη λέξη.
Γιώργης Παυλόπουλος

Μεταφρασμένοι επιβιώνουμε. Φερμένοι στην κυριολεξία μας από μια άγνωστη γλώσσα, σαν ηχώ ενός ήχου που δεν προλάβαμε να ακούσουμε, να καταλάβουμε, να ερμηνεύσουμε.

Διάλογος (Δώδεκα ερωτικές διαδρομές)…

Toυ Nίκου Ηλιόπουλου

Διάλογος,
είναι ο τίτλος αυτής της μικρής ομιλίας, που έγινε στο πατάρι της καφετέριαςThe White Rabbit, Σολωμού 12, Εξάρχεια.

Ι. Το συλλογικό βιβλίο

Το βιβλίο : ιδρυτικό γεγονός

Μερικές σκέψεις για το τι είναι το βιβλίο που θα κρατήσετε, ελπίζω, στα χέρια σας. Δοκίμιο κοινωνικής σκέψης το χαρακτήρισα με μια συνοπτική και πρόχειρη διατύπωση. Σκέψης για ένα καθαρά κοινωνικό ζήτημα, που αφορά όλη την κοινωνία.

Μπορεί τίποτα να μην πετυχαίνει πλήρως την αρχική του πρόθεση, αλλά το συλλογικό βιβλίο Δώδεκα ερωτικές διαδρομές έχει κατά βάση τα χαρακτηριστικά της αρχικής του σύλληψης : είναι συμπόσιο για τον έρωτα. Ίσως μας δοθεί η ευκαιρία να μιλήσουμε λίγο για το Συμπόσιον του Πλάτωνος. Το πρώτο και μοναδικό έργο φιλοσοφίας – αυτού που ονομάζεται φιλοσοφία – αφιερωμένο αμιγώς στον έρωτα. Σ’ έναν ιδιαίτερο έρωτα για την ακρίβεια, που ο Καβάφης ονόμασε ελληνικό (ποίημα Οροφέρνης), αλλά τελικά στον έρωτα. Οι φιλόσοφοι έγραψαν στη συνέχεια αλλά κυρίως για το γάμο και την αγάπη μέσα στο γάμο.

Τα οικονομικά του Φασισμού…

Ένα ανυπόγραφο άρθρο για τα οικονομικά του φασισμού, από το τεύχος Απριλίου του 1937, του The One Big Union Monthly(μηνιαία εφημερίδα των Βιομηχανικών Εργατών του Κόσμου – I.W.W.).

Το άρθρο αλιεύτηκε στα αγγλικά από τον ιστότοπο libcom.org, οπού μπορεί να βρεθεί εκτενές αρχείο με φύλα της εφημερίδας.

Το άρθρο έχει γραφτεί για τους σκοπούς της ιδεολογικής ζύμωσης και συνέχειας των αναγνωστών εργατριών και εργατών. Αποτελεί εκτός των άλλων μια κραυγή αγωνίας αλλά και ελπίδας, σε μια εποχή που ο φασισμός και ο ναζισμός ετοιμάζονταν για πόλεμο και το διεθνές εργατικό κίνημα στέναζε κάτω από την μπότα της καταστολής, είτε φασιστικής είτε δημοκρατικής.

Ένα σετ δώδεκα μαρκαδόρων…

Μικρός ονειρευόμουν ένα κουτί μαρκαδόρους. Ένα σετ δώδεκα μαρκαδόρων. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί τα χρήματά μας έφταναν πάντα -το πολύ- για έξι μαρκαδόρους και όχι για δώδεκα. Και αυτό δεν μου φαινόταν καθόλου σωστό. Στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, όσα δεν είχαν γίνει παιχνιδάδικα, εγώ ζήλευα πάντα τους δώδεκα μαρκαδόρους. Λαχταρούσα αυτούς τους δώδεκα μαρκαδόρους, έτσι που φανταζόμουν πως, αν γινόταν κάποτε να τους αποκτούσα, θα έμενα ξάγρυπνος μια ολόκληρη νύχτα για να τους χαρώ. Θα ξενυχτούσαμε μαζί και το πρωί θα τους τακτοποιούσα στο κουτί τους, έχοντας το νου μου μην ξεχαστεί κάποιο καπάκι τους και μείνουν ξέσκεποι. Δεν θέλει και πολύ, οι ξεσκέπαστοι μαρκαδόροι στεγνώνουν γρήγορα, να ξέρεις

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη

Αναμφίβολα, μπορούσε κανείς να ζωγραφίζει και με έξι μαρκαδόρους, όμως οι δώδεκα μου έμοιαζαν σαν μια πιο πλούσια και βολική ιστορία. Αν δεν έχεις δώδεκα μαρκαδόρους υποχρεώνεσαι να κάνεις το ηλιοβασίλεμα κόκκινο, αντί για πορτοκαλί. Γιατί όσο κι αν πασαλείψεις το κόκκινο με κίτρινο, είναι δύσκολο να βγάλεις το καλό πορτοκαλί που χρειάζεται ένα καθώς πρέπει ηλιοβασίλεμα. Για Ανατολή, ούτε κουβέντα. Το ίδιο πρόβλημα μπορεί να έχεις και με το μοβ. Για να μην πω για το ροζ, αν και αυτό μου φαινότανε πολύ κοριτσίστικο για να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά μαζί του.

Οι δώδεκα μαρκαδόροι «έβγαιναν» και σε μεταλλικό κουτί και σίγουρα αυτοί θα ήταν πολύ ακριβότεροι, οπότε έπρεπε να συμβιβαστώ με την ιδέα της χάρτινης συσκευασίας, μόλο που πάντα αναρωτιόμουν τι ήχο θα έκανε το κάθε χρώμα καθώς θα έβγαινε ή θα έμπαινε στο κουτί. Έτσι, αυτό μου έμοιαζε δευτερεύον και δεν με ένοιαζε και τόσο πολύ.

Ντοστογιέφσκι: Ένας άνθρωπος με αυτογνωσία μπορεί να σέβεται έστω και ελάχιστα τον εαυτό του; …

Κοιτάξτε τους κοσμικούς, όλον αυτὸν τον κόσμο που υψώνεται αλαζονικὰ πάνω απ’ το λαὸ του Θεού. Δε διαστρέβλωσαν τάχα την μορφή του Θεού και την αλήθειά Του; Έχουν την επιστήμη τους. Μα η επιστήμη μπορεί να εξετάσει μονάχα εκείνα που γίνονται αντιληπτὰ με τις αισθήσεις.

Ο ψυχικὸς κόσμος, δηλαδὴ τὸ ἀνώτερο μισὸ τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, ἔχει τέλεια ἐξοστρακιστει, ἀποδιώχτηκε μὲ ἀλαλαγμοὺς θριάμβου, ἀκόμα καὶ μὲ μίσος. Ὁ κόσμος διακήρυξε τὴν ἐλευθερία, τὸν τελευταῖο καιρὸ ἰδιαίτερα, καὶ τί ἔγινε λοιπὸν μὲ τούτη τὴν ελευθερία τους; Σκλαβιά μονάχα και αυτοκτονία! Γιατὶ οἱ κοσμικοὶ λένε:

– Έχεις ανάγκες και πρέπει να τις ἱκανοποιήσεις. Γιατὶ ἔχεις τὰ ἴδια δικαιώματα ποὺ ἔχουν καὶ οἱ πιὸ ἐξέχοντες καὶ οἱ πιὸ πλούσιοι. Μὴ φοβᾶσαι νὰ τὶς ἱκανοποιεῖς, ἀπεναντίας πρέπει νὰ πολλαπλασιάσεις τὶς ἀνάγκες σου. Αὐτὸ εἶναι τὸ σημερινὸ δόγμα τοῦ κόσμου.

Νομίζουν πὼς αὐτὸ θὰ πεῖ ἐλευθερία. Μὰ τί προκύπτει ἀπ’ αὐτὸ τὸ δικαίωμα τῆς αὔξησης τῶν ἀναγκῶν; Στοὺς πλούσιους ἡ ἀπομόνωση καὶ ἡ πνευματικὴ αὐτοκτονία, στοὺς φτωχοὺς ὁ φθόνος κι ὁ φόνος• γιατὶ δικαιώματα βέβαια τοὺς δώσανε μὰ δὲν τοὺς δείξανε ἀκόμα τὸν τρόπο νὰ ἱκανοποιήσουν τὶς ἀνάγκες τους. Λένε πὼς ὁ κόσμος συνενώνεται ὅλο καὶ πιὸ πολύ, συγχωνεύεται σὲ μίαν ἀδελφότητα, γιατὶ συντομεύονται οἱ ἀποστάσεις, καὶ οἱ σκέψεις μεταφέρονται μὲ τὸν ἀέρα. Ἀλλοίμονο…