Μικρός ονειρευόμουν ένα κουτί μαρκαδόρους. Ένα σετ δώδεκα μαρκαδόρων. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω γιατί τα χρήματά μας έφταναν πάντα -το πολύ- για έξι μαρκαδόρους και όχι για δώδεκα. Και αυτό δεν μου φαινόταν καθόλου σωστό. Στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων, όσα δεν είχαν γίνει παιχνιδάδικα, εγώ ζήλευα πάντα τους δώδεκα μαρκαδόρους. Λαχταρούσα αυτούς τους δώδεκα μαρκαδόρους, έτσι που φανταζόμουν πως, αν γινόταν κάποτε να τους αποκτούσα, θα έμενα ξάγρυπνος μια ολόκληρη νύχτα για να τους χαρώ. Θα ξενυχτούσαμε μαζί και το πρωί θα τους τακτοποιούσα στο κουτί τους, έχοντας το νου μου μην ξεχαστεί κάποιο καπάκι τους και μείνουν ξέσκεποι. Δεν θέλει και πολύ, οι ξεσκέπαστοι μαρκαδόροι στεγνώνουν γρήγορα, να ξέρεις

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Αναμφίβολα, μπορούσε κανείς να ζωγραφίζει και με έξι μαρκαδόρους, όμως οι δώδεκα μου έμοιαζαν σαν μια πιο πλούσια και βολική ιστορία. Αν δεν έχεις δώδεκα μαρκαδόρους υποχρεώνεσαι να κάνεις το ηλιοβασίλεμα κόκκινο, αντί για πορτοκαλί. Γιατί όσο κι αν πασαλείψεις το κόκκινο με κίτρινο, είναι δύσκολο να βγάλεις το καλό πορτοκαλί που χρειάζεται ένα καθώς πρέπει ηλιοβασίλεμα. Για Ανατολή, ούτε κουβέντα. Το ίδιο πρόβλημα μπορεί να έχεις και με το μοβ. Για να μην πω για το ροζ, αν και αυτό μου φαινότανε πολύ κοριτσίστικο για να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά μαζί του.
Οι δώδεκα μαρκαδόροι «έβγαιναν» και σε μεταλλικό κουτί και σίγουρα αυτοί θα ήταν πολύ ακριβότεροι, οπότε έπρεπε να συμβιβαστώ με την ιδέα της χάρτινης συσκευασίας, μόλο που πάντα αναρωτιόμουν τι ήχο θα έκανε το κάθε χρώμα καθώς θα έβγαινε ή θα έμπαινε στο κουτί. Έτσι, αυτό μου έμοιαζε δευτερεύον και δεν με ένοιαζε και τόσο πολύ.
Συνέχεια →
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...