Η Νευρολογική Διαταραχή Των Πολιτικών…

Ο Όλιβερ Σακς, στο περίφημο βιβλίο του «Ο άνθρωπος που μπέρδεψε τη γυναίκα του με ένα καπέλο» (εκδόσεις Καστανιώτη), παρουσιάζει μια ιδιαίτερη περίπτωση οπτικής αγνωσίας.

Σε αυτή ο δρ Π, ένας διακεκριμένος μουσικός και καθηγητής, εξαιρετικά καλλιεργημένος και λειτουργικός κατά τα άλλα, χάνει την ικανότητα να αναγνωρίζει –οπτικά- αντικείμενα καθημερινής χρήσης, καθώς και την ικανότητα να μπορεί να αντιλαμβάνεται την ολότητα αυτών που παρατηρεί.

Μπορεί να αναγνωρίσει τα απλά σχήματα -όπως έναν κύβο, αλλά όταν ο Σακς του δίνει ένα τριαντάφυλλο ο δρ Π, το παίρνει στα χέρια του και το κοιτάει απορημένος.

«Γύρω στις έξι ίντσες μήκος», λέει ο δρ Π. «Μια καμπυλωτή κόκκινη φόρμα με ένα γραμμικό πράσινο στέλεχος.»
«Και τι νομίζετε ότι είναι;» τον ρωτάει ο Σακς.
«Δύσκολο να πεις… Θα μπορούσε να είναι ένα φυτό με τους ανθούς του ή ένα λουλούδι.»
«Μυρίστε ‘το», τον προτρέπει ο Σακς.

Ο δρ Π, το φέρνει στη μύτη του σαν να του είχε ζητήσει να μυρίσει ένα κατσαβίδι.
«Υπέροχο!» λέει αμέσως. «Ένα πρώιμο τριαντάφυλλο! Τι ουράνια μυρωδιά!»

Βενιζέλος-Πάχτας-Μενδώνη σταμάτησαν τις ανασκαφές στα αρχαία Στάγειρα για να διευκολύνουν την εξόρυξη χρυσού…

Ο αρχαιολόγος Κώστας Σισμανίδης, ο οποίος σε επιστημονικό συνέδριο χθες στη Θεσσαλονίκη ανακοίνωσε την ανακάλυψη του τάφου του Αριστοτέλη στη γενέτειρά του, τα αρχαία Στάγειρα, κατήγγειλε ανοιχτά τον Ευάγγελο Βενιζέλο, το Χρήστο Πάχτα και την πρώην ΓΓ του Υπουργείου Πολιτισμού, για σαμποτάρισμα των ανασκαφών (στο 6:25 του βίντεο):

«Εγώ ξεκίνησα να ανασκάπτω τα Στάγειρα το 1990. Η πολιτική ηγεσία διέκοψε την ανασκαφή γιατί ήμουν αντίθετος με τη δημιουργία του εργοστασίου χρυσού στηνπεριοχή. Οι τότε κκ. Βενιζέλος, Μενδώνη, Πάχτας και δεν συμμαζεύεται μου έκοψαν τις χρηματοδοτήσεις. Δεν θέλαν να ακούγεται το όνομα Στάγειρα, που απείχε 2 χλμ από εκεί που ήθελαν να φτιάξουν το εργοστάσιο χρυσού, ήθελαν να ακούγεται η TVX».

e.z.l.n. subcomandante marcos, subcomandante moises – οι λέξεις της σιωπής…

Ένα πράγμα είναι προφανές: την εξουσία απειλούν πολύ λιγότερο τα όλα από το χτίσιμο μιας ζωής που δεν υποτάσσεται, δεν παραδίδεται, δεν ξεπουλιέται.

Στις 21 Δεκεμβρίου 2012 τα ξημερώματα δεκάδες χιλιάδες ιθαγενείς Ζαπατίστας κατέλαβαν ειρηνικά και σιωπηλά πέντε κεντρικούς δήμους της νοτιοανατολικής μεξικανικής πολιτείας Τσιάπας. Πενήντα χιλιάδες Ζαπατίστας, ισάριθμοι «αρχηγοί», εφόσον όλες και όλοι διοικούν, κάλυψαν τα πρόσωπά τους για να γίνουν ορατοί και διαδήλωσαν σιωπηλοί για να εισακουστούν και να επικοινωνήσουν την θέλησή τους να παραμείνουν ανυπότακτοι. Έφτασαν στις πλατείες, έφτιαξαν πρόχειρες ξύλινες εξέδρες, είπαν χωρίς να μιλάνε είμαστε εδώ και θα είμαστε εδώ. Κοίταξαν τον κόσμο σιωπηλά και έφυγαν. Η δημόσια συνειδητή σιγή των ζαπατιστικών κοινοτήτων χρονολογείται από το 2009 και συνεχίζει να ανησυχεί όσους επιθυμούν την εξαφάνισή τους.

Από την ίδρυση των Δυνάμεων για την Εθνική Απελευθέρωση [FLN] στο Βόρειο Μεξικό το 1969 μέχρι την ίδρυση του EZLN στην ζούγκλα Λακαντόνα της Τσιάπας το 1983 και από την κατάληψη των έξι μεγαλύτερων πόλεων της Τσιάπας την πρωτοχρονιά του 1994 και την κήρυξη του πολέμου στην κυβέρνηση του Μεξικού μέχρι σήμερα, ισχυρότερο όπλο του «παράλογου και απίθανου» στρατού τους παραμένει ο λόγος, η ιστορία, η μνήμη και η επιθυμία να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο. Το έδαφος της δράσης και του αγώνα τους είναι πλέον ο Πλανήτης Γη· τα κείμενα υπογράφονται πια συλλογικά «από τις γυναίκες και τους άντρες Ζαπατίστας της Τσιάπας, στο Μεξικό», ενώ ο Μάρκος δεν υπογράφει πια από τα βουνά του νοτιοανατολικού Μεξικού αλλά από οποιαδήποτε γωνιά, σε οποιονδήποτε κόσμο.

Οι Ζαπατίστας βελτιώνουν την αυτόνομη παραγωγή, ενδυναμώνουν την κουλτούρα, καλλιεργούν την ελπίδα, ασκούν την αυτοκυβέρνηση. Γνωρίζουν πως μόνο με τις συλλογικές μορφές ζωής μπορεί κανείς να απελευθερωθεί από την καπιταλιστική τυραννία και την κρατική λεηλασία. Οι ατομικές εξεγέρσεις είναι μάταιη σπατάλη δυνάμεων, άλλωστε ο ίδιος ο καπιταλιστικός κόσμος εξυμνεί με απόλυτο τρόπο το εγώ και φροντίζει όλη η ενέργεια των ανθρώπων να σπαταληθεί ακριβώς γι’ αυτό το εγώ.

Mechanic…

Ο θρύλος (καθόλου αβάσιμος) διηγείται ότι στην εποχή της κορύφωσης των άγριων εργατικών απεργιών στις ιταλικές αυτοκινητοβιομηχανίες, στα ‘60s, κάποιος απ’ την οικογένεια των αφεντικών της fiat, των Agnelli, αναφώνησε: Επιτέλους! Θέλω ένα εργοστάσιο εντελώς αυτόματο, χωρίς εργάτες!!!
Η αγώνια των ιδιοκτητών ήταν εύλογη. Εκείνο που δεν ήξεραν (και δεν χρειαζόταν να ξέρουν) ήταν ότι περπατούσαν σ’ έναν δρόμο τόσο παλιό όσο ο καπιταλισμός. Ο ύμνος για τον «μηχανικό άνθρωπο» (και την λύτρωση των εργοδοτών απ’ τους απείθαρχους εργάτες) απ’ τον φιλόσοφο Ure είχε προηγηθεί πολλές δεκαετίες πριν την αγωνία των Agnelli. Και υποσχόταν το ίδιο ακριβώς: εργασία (και κερδοφορία) χωρίς εργάτες.
Κανένα αφεντικό δεν μπορεί να ξεφύγει απ’ την «ελπίδα» της μηχανοποίησης όταν βρίσκεται μπροστά στην ανυποχώρητη εργατική αρνησικυρία! Ο Ed Resni, για παράδειγμα, μπορεί να νομίζει ότι ανήκει στους πιο έξυπνους ceo του πλανήτη. Είναι, απλά, ένας καλοπληρωμένος (και το πιθανότερο κοκάκιας) τζιτζιφιόγκος, που τραυλίζει τα ίδια και τα ίδια που είπαν εκατοντάδες πριν απ’ αυτόν.

Σε μια εταιρεία-κολοσσό στις ΗΠΑ γίνεται απεργία εδώ και δύο μήνες…

Γράφει o Γιάννης Σαλάπας, Αναδημοσίευση από Attack στην ανεργία και την επισφάλεια

Αναδημοσιεύουμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρο κείμενο του Γιάννη Σαλάπα από τον ιστότοπο Attack στην ανεργία και την επισφάλεια

Η Verizon είναι η μεγαλύτερη εταιρεία Τηλεπικοινωνιών στις ΗΠΑ από το 2014 και μετά, με τζίρο το 2015 μόνο 131,62 δις δολάρια. Απασχολεί  177.900 εργαζόμενους στους διάφορους κλάδους της, στην σταθερή τηλεφωνία, στην συνδρομητική τηλεόραση, στην κινητή τηλεφωνία ακόμα και στις υπηρεσίες δικτύου και στην τεχνική υποστήριξη του Πρωτοκόλλου Ιντερνετ. Ναι, αυτού του Πρωτόκολλου που χρησιμοποιεί κάθε υπολογιστής, κινητό, Ρούτερ κ.ο.κ για να μπει στο Facebook στο Youtube και φυσικά στο site μας.

Όλη αυτή η εισαγωγή έγινε για να καταλάβουμε τι μεγαθήριο είναι αυτή η εταιρεία και κατά συνέπεια πόσο τεράστιος ο αγώνας και το κουράγιο των 40.000 εργαζόμενων της στην σταθερή τηλεφωνία που συνεχίζουν για δεύτερο μήνα την απεργία για την διατήρηση των θέσεων εργασίας τους, των μισθών και της ασφάλισης τους.

Η απεργία ξεκίνησε στις 13 Απριλίου όταν oι διαπραγματεύσεις  των σωματείων CWA και ΙBEW (Εργάτες Τηλεπικοινωνιών Αμερικής και Διεθνή Αδελφότητα  Ηλεκτρολόγων Εργατών αντίστοιχα) με την εταιρεία για νέα συλλογική σύμβαση, καθώς η προηγούμενη έχει ήδη λήξει από τον Αύγουστο του 2015 αποδείχθηκαν άκαρπες μετά από 9 μήνες.

Ο Αριστοτέλης και το παιδαγωγικό χρέος του νομοθέτη…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Για τον Αριστοτέλη ο νομοθέτης είναι ο μεγάλος παιδαγωγός της κοινωνίας. Ο νόμος, ως ρυθμιστικό πλαίσιο του πολιτεύματος, πέρα από το γεγονός ότι καθορίζει τα όρια της αποδεκτής συμπεριφοράς, οφείλει να διαμορφώσει – να διαπλάσει – τους πολίτες σύμφωνα με το δίκαιο που ο ίδιος πρεσβεύει.

Υπό αυτή την έννοια, ο νομοθέτης είναι ο άνθρωπος που χαράσσει τους κανόνες του δικαίου και ταυτόχρονα ωθεί τους άλλους να τους εφαρμόσουν. Οι ποινές, ως μέσο σωφρονισμού κι όχι ως εκδικητικός μηχανισμός (όπως λέει και ο Πρωταγόρας), αποσκοπούν στη διαπαιδαγώγηση του παραβάτη, ώστε να αποφύγει στο μέλλον αξιόποινες συμπεριφορές. Η παιδεία οφείλει να λειτουργεί υποστηρικτικά συγκροτώντας προσωπικότητες σύμφωνα με το πνεύμα του νόμου.

Αρκάς

Σε τελική ανάλυση, ο νομοθέτης καθορίζει και το εκπαιδευτικό πλαίσιο, αφού η παιδεία δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να ακολουθήσει την πολιτειακή οργάνωση της πόλης: «Με δεδομένο ότι κάθε πολιτική κοινωνία αποτελείται από άρχοντες και αρχόμενους, επιβάλλεται να διερευνήσουμε το εξής, αν ενδείκνυται δηλαδή να εναλλάσσονται στους ρόλους τους οι άρχοντες και οι αρχόμενοι ή να είναι ισοβίως οι ίδιοι. Γιατί είναι φανερό ότι και η παιδεία θα χρειαστεί να ακολουθήσει τη διαίρεση αυτή». (1332b 12 – 16).