Κάντε επιτέλους την πρόσθεση! …

Μπορεί να ενσωματωθεί ποσοστό της σκιώδους οικονομίας στο πραγματικό αεπ στην ελλάδα; Αυτό είναι ένα απ’ τα κρίσιμα ερωτήματα που θα κληθεί να απαντήσει αύριο – μεθαύριο ο καθηγητής Φρέντριχ Σνάιντερ, «ο κυριότερος απ’ τους σύγχρονους μελετητές της παραοικονομίας», σε εκδήλωση στην Αθήνα.
Ο καθηγητής Σνάιντερ υπολογίζει σε 25% (του επίσημου αεπ) την «μαύρη οικονομία» στα μέρη μας. Δεν ξέρουμε πως καταφέρνει να υπολογίσει το ανυπολόγιστο (σαν μη καταγραμμένο πουθενά), αλλά έχουμε την αίσθηση ότι ο κυρ ερευνητής είναι πολύ συντηρητικός στους υπολογισμούς του. 25% του (λευκού) αεπ υπολογιζόταν η μαύρη οικονομία στην ελλάδα και πριν 10 χρόνια. Με τόση κρίση έμεινε στάσιμη; Μπαααα…
Αλλού είναι, όμως, το θέμα. Τα κεντρικά όργανα της ευρωζώνης έχουν δώσει ήδη οδηγίες για συνυπολογισμό των μαύρων α.ε.π. των μελών του κλαμπ στα λευκά. Έστω τμηματικά. Ήδη ένα κράτος (το ισπανικό) έχει προχωρήσει στην αναγκαία προσαρμογή, βάζοντας στους επίσημους λογαριασμούς του τον κύκλο εργασιών της (παράνομης) πορνείας και του λαθρεμπορίου τσιγάρων. Κατ’ εκτίμηση πάντα. Γιατί οι ελληνικές κυβερνήσεις ντρέπονται να κάνουν το ίδιο;
Τα αποτελέσματα θα είναι πολλαπλά ευεργετικά. Δυο τρεις απ’ τις δουλειές του οργανωμένου εγκλήματος να προστεθούν στο επίσημο ελληνικό α.ε.π., και ιδού:εκτόξευση των αριθμών, άρα και της ανάπτυξης! Το χρέος, ύστερα, σαν ποσοστό επί του αναδομημένου α.ε.π. θα κατρακυλήσει (και θα γίνει βιωσιμότατο!). Κι ούτε λόγος ότι πολλά απ’ τα τυρρανικά μέτρα των μνημονίων δεν θα είναι, πια, καθόλου απαραίτητα.
Μήπως ο κυρ δημοτικός σύμβουλος του Πειραιά (και ο ακόλουθός του) θα είχαν την καλωσύνη να προτείνουν στους κυβερνητικούς συνομιλητές τους να γίνουν πιο open minded; Αν δεν είναι (και, αν και όχι μόνο) αυτοί ικανοί και εφοδιασμένοι με τα κατάλληλα επιχειρήματα για την αξία της μαύρης οικονομίας στην εθνική προσπάθεια, τότε ποιος είναι;
Δυο τόνοι ηρωΐνης περιμένουν την τύχη τους! Λίγο είναι αυτό;

---

Από:

http://www.sarajevomag.gr/index.html

Η διαμόρφωση μιας εξουσιαστικής ελίτ…

Εισαγωγή:
Ατακτα επιλεγμένα αποσπάσματα από τη μπροσούρα «με αυτό μοιάζει η ομοφωνία;» της συλλογκότητας Common Wheel που πραγματεύεται τις διαδικασίες, συμπεριφορές και ανάπτυξη άτυπων ιεραρχιών σε αντι-ιεραρχικά εγχειρήματα.Η ομάδα που ανέλαβε τη μετάφραση, αποδίδοντας την απόπειρα των συγγραφέων του αρχικού κειμένου να ανατρέψουν τα γλωσσικά σεξιστικά στερεότυπα χρησιμοποιώντας εναλλάξ θηλυκό και αρσενικό γένος στο κείμενο, αποφάσισε να το μεταφράσει εξ’ολοκλήρου σε θηλυκό γένος.

Η διαμόρφωση μιας εξουσιαστικής ελίτ

Όποτε εμφανίζεται ένας πυρήνας μέσα σε μια συλλογικότητα ο οποίος αναλαμβάνει τη διαχείριση των καθημερινών υποθέσεων, όπως την πληρωμή του ενοικίου, τη διαχείριση των βιβλίων, τον προσανατολισμό των νέων μελών, την αντιπροσώπευση της οργάνωσης προς τα έξω -παραδείγματος χάριν στον τύπο- και τελικά αποφασίζει την κατεύθυνση της οργάνωσης χωρίς την διαβούλευση της συλλογικότητας, τότε τα μέλη θα πρέπει να ανησυχήσουν πολύ.

Εάν αυτός ο πυρήνας χλευάζει την εμμονή στις καθιερωμένες διαδικασίες ή γελοιοποιεί τα άτομα που ανησυχούν για αυτές, υποστηρίζοντας ότι εκείνες, ο «πυρήνας», η σκληρά εργαζόμενη και αναντικατάστατη ραχοκοκαλιά της οργάνωσης, ενδιαφέρονται περισσότερο να γίνονται τα πράγματα παρά να πηγαίνουν σε συνελεύσεις, τότε δεν υπάρχει καμία ομοφωνία ή αίσθημα συλλογικότητας στην ομάδα.

Τα κυριαρχικά άτομα συχνά επιδιώκουν να δυσφημούν ή να αποθαρρύνουν την προσκόλληση σε έναν γραπτό κώδικα διαδικασιών. Αυτό τους επιτρέπει να ενεργούν χωρίς τη συγκατάθεση της ομάδας αλλά και χωρίς να παραβιάζουν οποιονδήποτε κανόνα, ή ακόμη και να υποστηρίζουν ότι αυτές μόνο ξέρουν τους κανόνες και ότι στην πραγματικότητα τους έχουν ακολουθήσει. Ακόμη χειρότερα, μπορούν να αναγκάσουν κάποια άλλη να ενεργήσει σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, υποστηρίζοντας ότι το απαιτεί ένας διαδικαστικός κώδικας που κανένα άλλο μέλος δεν έχει ποτέ δει.

Μάης ’68: Υποφερτός ή Ανυπόφορος;…

Εν συντομία, ο Μάης του ’68 είναι η πολιτικοκοινωνική αναταραχή που ξέσπασε στη Γαλλία ως αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων των μαθητών και φοιτητών,  τα οποία επεκτάθηκαν με γενική απεργία των εργατών και τελικά οδήγησαν σε πολιτική και κοινωνική κρίση, που πήρε διαστάσεις ρήξης  καιοδήγησε στη διάλυση της Γαλλικής Εθνοσυνέλευσης και την προκήρυξη εκλογών από τον τότε πρόεδρο Σαρλ Ντε Γκωλ.

του Αργύρη Αργυριάδη* 

Από την οικειοποίηση στη αναβίωση

Ορισμένοι έχουν υποστηρίξει ότι ο Μάης του 68 ήταν το σημαντικότερο επαναστατικό γεγονός του 20ού αιώνα, επειδή δεν πραγματοποιήθηκε από μεμονωμένο πλήθος, όπως οι εργαζόμενοι ή οι φυλετικές μειονότητες, αλλά ήταν μια παλλαϊκή εξέγερση, άνευ φυλετικών, πολιτιστικών, ηλικιακών και κοινωνικών διακρίσεων. Η παραδοχή αυτή, εμπεριέχει ένα σαφή ιδεολογικό χειρισμό της ιστορίας μιας και αποκρύπτει το ουσιαστικότερο κοινωνικό πείραμα του 20^ουαιώνα τον Ισπανικό εμφύλιο. Ο Μάης του 68 δεν μπορεί να αποτελεί παρά μια «στιγμή» σε σχέση με το εύρος την ένταση και την έκταση του Ισπανικού εμφυλίου. Είναι πασιφανές δε, ότι ο Γαλλικός Μάης εμπνεύστηκε από τον Ισπανικό εμφύλιο, αλλά δεν μπόρεσε να φτάσει την ρήξη και τον κοινωνικό μετασχηματισμό του αρχικού γεγονότος. Αρκετοί δεν δίστασαν να πουν ότι ήταν η τελευταία αναλαμπή του αναρχικού κινήματος. Φυσικά αυτό είναι πέρα για πέρα αναληθές αν και αναρχισμός άλλαξε ηλικιακά.

Το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ…

Καθώς έχω αφήσει για τα καλά πίσω μου το 55ο έτος του πεπερασμένου βίου μου, μπορώ να συμφωνήσω με μια αποστροφή του -πολύ καλού- ηθοποιού Κωνσταντίνου Κωνσταντόπουλου: «Έχω την ηλικία που -θεωρητικώς, αν μη τι άλλο- κανείς έχει την καλύτερη θέα του βίου (του). Βρίσκεται στην κορυφή του βουνού της ζωής (του). Ως εκ τούτου, ξέρει πολύ καλά και από πού έρχεται και κατά πού πάει. Το βλέπει! Ναι, τα 55 σού προσφέρουν απεριόριστη θέα!». Αυτή η απεριόριστη θέα, λοιπόν, μου επιτρέπει να διαπιστώσω ότι το ΠαΣοΚ είναι ακόμη εδώ.

Όπως έκδηλα μαρτυρά η ηλικία μου, ανήκω σ’ εκείνη την γενιά που πρωτοψήφισε στις εκλογές τού 1981. Τότε που ερχόταν με φόρα η πασοκική «Αλλαγή», χρησιμοποιώντας συνθήματα που δονούσαν τον κόσμο με ιδιαίτερη δύναμη (πώς να φτουρήσει το κρυόκωλο καραμανλικό «Ανήκομεν εις την Δύσιν» όταν είχε απέναντί του το «Η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες» τού Ανδρέα;), έστω κι αν τα περισσότερα απ’ αυτά ήσαν κλεμμένα από τους κομμουνιστές, όπως το «Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων», το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» ή το «Έξω οι βάσεις του θανάτου». Κι αν σ’ εκείνες τις εκλογές το ΠαΣοΚ μάζεψε 48% των ψήφων, το σίγουρο είναι πως πάνω του στήριξαν -άλλος λιγώτερο κι άλλος περισσότερο- τις ελπίδες τους ίσως και περισσότεροι από 7 στους 10 έλληνες, οι οποίοι ποσώς θα στενοχωριούνταν αν ο Ανδρέας θα κλείδωνε (όπως είχε υποσχεθεί) μια για πάντα την δεξιά στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας».

1981: Προεκλογικές αφίσσες του ΠαΣοΚ

Ανταπόκριση από το Παρίσι …

Π.Σ

 Με συνθήματα όπως «Όλος ο κόσμος μισεί την αστυνομία», «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», «Πεταίν, γύρνα πίσω, ξέχασες τα σκυλιά σου», υποδέχθηκαν αντιφασίστες και αγωνιστές τη συγκέντρωση «Ενάντια στο μίσος για τους αστυνομικούς» που διοργάνωσαν συνδικάτα της Γαλλικής Αστυνομίας σήμερα το πρωί στη Πλατεία Ρεπουμπλίκ.
 Η αντί-συγκέντρωση, οργανώθηκε από τη πρωτοβουλία «Επείγον: Η Αστυνομία δολοφονεί» (Urgence: Notre police assassine) παρά την απαγόρευση που της είχε δοθεί το προηγούμενο βράδυ από τη Κεντρική Αστυνομική Διεύθυνση του Παρισιού, όπου σε ανακοινωθέν που εξέδωσε χαρακτήριζε τα μέλη της «βίαια» και «εξτρεμιστικά στοιχεία».

 Πριν καν φτάσουν στη πλατεία, οι διαδηλωτές χτυπήθηκαν βίαια από τις γαλλικές δυνάμεις καταστολής που προχώρησαν σε εκτεταμένη χρήση δακρυγόνων με αποτέλεσμα το μπλοκ τους να «σπάσει» και να διασκορπιστούν άτακτα στους γύρω -από τη Ρεπουμπλίκ- δρόμους. Αφού ανασυντάχθηκαν, οι περίπου 100 αντιφασίστες που είχαν απομείνει κυνηγήθηκαν από τις αστυνομικές δυνάμεις. Φτάνοντας στο κανάλι Σεν Μαρταίν, μερικά εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω, οι διαδηλωτές πέρασαν στην αντεπίθεση πετώντας μπουκάλια και πέτρες στην αστυνομία ενώ το pièce de la résistance – η πινελιά- του όλου πρωινού ήταν το κάψιμο ενός περιπολικού από το οποίο όπως- όπως πρόλαβαν να βγουν οι δύο αστυνομικοί που ήταν μέσα.

 Κατά τ’άλλα, η συγκέντρωση των αστυνομικών εξελίχθηκε ομαλά με μουσική υπόκρουση των AC/DC, την Μαριόν Λεπέν -τη κόρη της Αρχηγού- να βγάζει φωτογραφίες με χαμογελαστά όργανα, τα οποία διαμαρτύρονταν σε δημοσιογράφους ισχυριζόμενοι ότι οι κάτοικοι στα προάστια τους βρίζουν και τους εξευτελίζουν όταν κάνουν περιπολίες στους γειτονιές τους (αντί να τους μοιράζουν τριαντάφυλλα), ενώ, τέλος, ζήτησαν να τεθούν επ’ αόριστον σε κατ’ οίκον περιορισμό οι «casseurs» («μπάχαλοι»)

____________________________________________________________

Aπό:

https://barikat.gr/content/antapokrisi-apo-parisi