Οι Κοινωνικές Αναπαραστάσεις των τοξικοεξαρτημένων οροθετικών γυναικών…

Αργύρης Αργυριάδης*

H περίπτωση της δίωξης των τοξικοεξαρτημένων – οροθετικών γυναικών αποτέλεσε μια στοχευμένη προσπάθεια του συστήματος να δημιουργήσει φόβο και να επιβάλει την συμμόρφωση, προβάλλοντας τες ως «απειλή» για το κοινωνικό σύνολο.

Οι τοξικοεξαρτημένες γυναίκες που συλλαμβάνονται κατά την διάρκεια της προσπάθειας τους να βρουν την δόση τους, ανάγονται ως συστηματικά εκδιδόμενες δολοφονικές υπάρξεις που έχοντας HIV (οροθετικές) προσπαθούν να εκδικηθούν τους πελάτες τους και φυσικά ως «αλλοδαπές» είναι υπεύθυνες για την υποβάθμιση του μητροπολιτικού κέντρου. Αυτή είναι και η κυρίαρχη αναπαράσταση που προβλήθηκε από τα ΜΜΕ με στόχο την δημιουργία ιδεολογικού χειρισμού που ποινικοποιεί τους μετανάστες και προσδιορίζει με όρους παραβατικότητας συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού.

Βαίνει το Ισραήλ πιο κοντά στο φασισμό;…

Καθηγητής πολιτικής επιστήμης, πρώην πρόεδρος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης του Εβραϊκού Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, και συγγραφέας του βιβλίου Η γέννηση της φασιστικής ιδεολογίας, o Zeev Sternhell περιγράφει με μελανά χρώματα το σταδιακό εκφασισμό της ισραηλινής κοινωνίας, σε συνέντευξη που παραχώρησε στον αρθρογράφο του Al MonitorAkiva Eldar. Η οικογένεια του Sternhell δολοφονήθηκε από τους Ναζί, ενώ ο ίδιος ζούσε κρυμμένος, μέχρι που, χάρη στον Ερυθρό Σταυρό, μεταφέρθηκε στη Γαλλία. Μετανάστευσε στοΙσραήλ το 1951 σε ηλικία 16 ετών και υπηρέτησε ως αξιωματικός σε όλους τους πολέμους από το 1956 μέχρι το 1982. Το 2008, υπέστη τραυματισμό από εκρηκτική συσκευή, η οποία είχε τοποθετηθεί στην είσοδο του σπιτιού του, από ακροδεξιό. Οι θέσεις του έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα, δεδομένου ότι προέρχονται από έναν άνθρωπο, του οποίου η αφοσίωση στην ισραηλινή κοινωνία είναι αναντίρρητη.

Παλαιστίνη. Το μήλο της Έριδος…

Γράφει ο Ίουλιανός

Κάθε χρόνο στις 14 Μαΐου το Κράτος του Ισραήλ γιορτάζει την γέννηση του. Αυτό αποφάσισε (το Μάιο του 1948) ο ΟΗΕ πως θα ήταν το μέλλον της ιερής γης τριών θρησκειών. Η απόφαση είχε ληφθεί από τις 29 Νοεμβρίου του 1947 σε μια συνέλευση του ΟΗΕ, με πλειοψηφία των δυο τρίτων των μελών του.
Οι Ισραηλίτες με μια απόφαση βρέθηκαν σε μια γη που δεν κόπιασαν να την αποκτήσουν με χωράφια ελιών και αμπελιών που δεν φύτευσαν και σε σπίτια που δεν έχτισαν.
Από την έρημο Νέγκεβ ως το Τελ Αβίβ, από την Χάιφα και την Γιάφα ως την Ραμάλα, οι Παλαιστίνιοι κοιμήθηκαν σε μια χώρα και το πρωί ξύπνησαν σε μια άλλη. Από δω και πέρα στην Παλαιστίνη θα ακουγόταν μόνο ο θόρυβος του ανέμου του μίσους.

Ωστόσο υπάρχει μια εδραιωμένη αρχή: δεν είναι άλλη από το δικαίωμα, κάθε τμήματος ενός λαού ή ακόμα και μιας ομάδας ανθρώπων, στην αυτοδιάθεση. Αυτό το δικαίωμα δεν πρέπει να περιορίζεται λόγω των συνεπειών που τυχόν θα επιφέρει ή λόγω «εθνικών» συμφερόντων. Πρόκειται για έναν αντικειμενικό νόμο της σύγχρονης ιστορικής εξέλιξης. Όταν όμως την παραπάνω τάση πηγαίνει να αξιοποιήσει μια τάξη όπως η αποικιοκρατική ευρωπαϊκή τάξη ή η εγχώρια, υποτακτική υποτελής και εξαρτημένη  αστική τάξη της κοινωνικής καταπίεσης των εργαζομένων μαζών, τότε πραγματώνεται το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα και οι λαοί υπογράφουν την καταδίκη τους αφού μόνο αφεντικό αλλάζουν.   

    

Η ανθρώπινη φύση κόντρα στο ρεύμα της εξουσίας…

«…αν είχαμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε δύο πράγματα, να εμπιστευτούμε τη συγκεντρωμένη εξουσία όσον αφορά τη λήψη της σωστής απόφασης σ’ αυτό το θέμα, ή να εμπιστευτούμε τις ελεύθερες συνενώσεις των ελευθεριακών κοινοτήτων όσον αφορά το ίδιο θέμα, τότε θα επέλεγα το δεύτερο. Και ο λόγος είναι ότι πιστεύω πως αυτές μπορούν να μεγιστοποιήσουν τα ευπρεπή ανθρώπινα ένστικτα, ενώ το σύστημα της συγκεντρωμένης εξουσίας γενικά τείνει να μεγιστοποιεί το χειρότερο απ’ όλα τα ανθρώπινα ένστικτα, δηλαδή το ένστικτο της αρπακτικότητας, της καταστροφικότητας, της συσσώρευσης εξουσίας στον ένα…» ΝΟΑΜ ΤΣΟΜΣΚΙ

Στην ανθρώπινη φύση ενυπάρχει το δέος για το απρόσιτο, για το υπέρτερο, για εκείνο που επιθυμεί να προσεγγίσει, αλλά δεν μπορεί, εξ αιτίας των περιορισμών της ίδιας της θνητής του υπόστασης. Μέσα από τα στενά πλαίσια του καθημερινού ανταγωνισμού, που καλλιεργείται είτε στους χώρους εργασίας είτε στις εκάστοτε σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων πάντα θα υπάρχουν μικρά φωτεινά παραδείγματα που απλόχερα θα προσφέρουν τα πνευματικά τους εφόδια χωρίς να περιμένουν έμμεσα ή άμεσα ανταλλάγματα.

Υπάρχει ένα άλλο ρεύμα ανθρώπων που βαδίζει τα δικά του μονοπάτια, με σύντροφο την έμπνευση, την παρορμητικότητα, τη δεκτικότητα. Εδώ ανήκουν οι άνθρωποι που η πνευματικότητά τους εμπλουτίζεται συνεχώς, που αναζητούν μέσα από την ομορφιά την αίσθηση της ολοκλήρωσης και της γνώσης. Εδώ, επίσης, ανήκουν οι άνθρωποι της αφοσίωσης και της πίστης απέναντι στην θεώρησή τους. Επί πλέον, συναντάς ανθρώπους με σεβασμό και προσήλωση απέναντι στην φιλοσοφία τους, οι οποίοι χρησιμοποιούν την καρδιά και τον νου ως μέσον προσέγγισης του στόχου τους. Σε αυτήν την ομάδα αναζητητών ανήκουν και όσοι πιστεύουν ότι ο νους, στην κατώτερη λειτουργία του, ξεστρατίζει τον άνθρωπο από τη σωστή αναζήτηση και ότι, μόνο μέσα από το άνοιγμα της ύπαρξης προς όλες τις κατευθύνσεις μπορεί να επέλθει η πραγματική εξύψωση και ένωση με το υπέρτατο.

Πόθεν έσχες; Πόθεν έρχεσαι; (sex και πολιτική)…

Επιτρέπεται δεν επιτρέπεται το πρώτο ενικό, αυτό ακριβώς θα κάνω. Λοιπόν: για να πετύχω την χρηματική συσσώρευση (απόθεμα / καταθέσεις) και καθόλου τα υπόλοιπα περιουσιακά στοιχεία εκείνων που έχουν την αλαζονεία ότι με εκπροσωπούν, όπως, ας πούμε της πρώην βουλευτού Νάντιας Βαλαβάνη (το παράδειγμα είναι ενδεικτικό, τίποτα το προσωπικό, απλά είναι κι αυτή κάποια που – λέει – θέλει να με «σώσει», να με «απελευθερώσει» απ’ τα δεσμά) θα πρέπει από σήμερα να δουλέψω για άλλα 82,5 χρόνια… Και στη διάρκεια αυτών των 82,5 χρόνων θα πρέπει να τρώω αέρα, να πίνω αέρα, να ντύνομαι αέρα, να κοιμάμαι αέρα… Με δύο λόγια θα πρέπει να μηδενίσω απόλυτα το κόστος της «φυσικής» και της «κοινωνικής» αναπαραγωγής της εργατικής μου δύναμης… Θα πρέπει να γίνω φάντασμα, ξωτικό, που ωστόσο θα δουλεύει και θα δουλεύει και θα δουλεύει (για μυστήριους λόγους). Και θα βγάζει τον κόπο του στην άκρη.
Δεν είναι αυτή η παρατήρηση «διαμαρτυρία». Όχι. Καθόλου. Ήμουνα δεν ήμουνα 15 χρονών άσχετο επαρχιωτόπαιδο όταν κατάλαβα ότι είναι άλλο να γεννιέσαι (ας μου επιτραπεί η έκφραση) από εργατικό γαμήσι και άλλο να γεννιέσαι από αστικό ή μεγαλοαστικό.

Ο Αριστοτέλης και ο πολεοδομικός σχεδιασμός της ιδανικής πόλης…

Γράφει ο Θανάσης Μπαντές

Από τη στιγμή που τα καταναλωτικά αγαθά παράγονται από τους εργάτες, τους τεχνίτες και τους γεωργούς, η υλική ευμάρεια της πόλης θεωρείται εξασφαλισμένη. Αυτό που μένει είναι η θέση της πόλης που σαφώς έχει τεράστια σημασία πρώτα απ’ όλα για την υγεία του πληθυσμού: «… επειδή» (η υγεία εννοείται) «έχει απόλυτη προτεραιότητα (γιατί οι πόλεις με προσανατολισμό προς την ανατολή και τους ανατολικούς ανέμους είναι καλύτερες για την υγεία, δεύτερο όσες δεν τις πιάνουν οι βόρειοι άνεμοι, γιατί έχουν πιο ήπιο χειμώνα)». (1330a 38 – 41).

Αρχαία Αλεξάνδρεια το 30 π.Χ. Πόλη της Αιγύπτου των ελληνιστικών χρόνων

Με άλλα λόγια, η εξασφάλιση των σωστών κλιματολογικών συνθηκών αποτελεί κυρίαρχη προτεραιότητα για την ίδρυση της ιδανικής πόλης, αφού, και πέρα απ’ το ζήτημα της δημόσιας υγείας, οι κλιματολογικές συνθήκες θα παίξουν τεράστιο ρόλο και στην αυτάρκεια της τροφής καθορίζοντας τη σοδιά των αγρών – η ύπαρξη πλούσιων αγροκτημάτων είναι επιπλέον καθοριστικός παράγοντας για την επιλογή της θέσης της ιδανικής πόλης, καθώς πόλη χωρίς αγρούς που θα εξασφαλίζουν τα γεωργικά προϊόντα είναι αδύνατο να πετύχει την αυτάρκεια.Από τη στιγμή που τα καταναλωτικά αγαθά παράγονται από τους εργάτες, τους τεχνίτες και τους γεωργούς, η υλική ευμάρεια της πόλης θεωρείται εξασφαλισμένη. Αυτό που μένει είναι η θέση της πόλης που σαφώς έχει τεράστια σημασία πρώτα απ’ όλα για την υγεία του πληθυσμού: «… επειδή» (η υγεία εννοείται) «έχει απόλυτη προτεραιότητα (γιατί οι πόλεις με προσανατολισμό προς την ανατολή και τους ανατολικούς ανέμους είναι καλύτερες για την υγεία, δεύτερο όσες δεν τις πιάνουν οι βόρειοι άνεμοι, γιατί έχουν πιο ήπιο χειμώνα)». (1330a 38 – 41).