jean – paul sartre – οι λέξεις…

Η μαθητεία στον γραπτό κόσμο

Κάθε άνθρωπος έχει τον φυσικό του χώρο· ούτε η περηφάνια ούτε η αξία καθορίζουν το υψόμετρο: Αυτό το αποφασίζει η παιδική ηλικία. Ο δικός μου φυσικός χώρος είναι ένας έκτος όροφος στο Παρίσι με θέα τις στέγες. […] Για να ξαναβρώ τη χαρά μου επανέκαμπτα στο συμβολικό μου έκτο όροφο, ανάσαινα και πάλι τον ασφυκτικό αέρα των Γραμμάτων, το σύμπαν απλωνόταν στα πόδια μου και κάθε πράγμα ικέτευε ταπεινά ένα όνομα· δίνοντας το όνομα ήταν σαν να το δημιουργούσα και ταυτόχρονα να το αποκτούσα. Δίχως αυτή την κεφαλαιώδη ψευδαίσθηση, δεν θα είχα γράψει ποτέ. [σ. 73]

Όλα αρχίζουν από τον παππού Σαρλ Σβάιτσερ που κάποια στιγμή αφοσιώθηκε στην δημιουργία σημαντικών περιστάσεων από ασήμαντα γεγονότα, ενώ οι αντιστάσεις της γιαγιάς Λουίζ δεν ξεπερνούσαν τα όρια της αξιωματικής αντιπολίτευσης.  Έμαθαν στην μικρότερη κόρη τους Αν Μαρί να πλήττει, να στέκεται ευθυτενής και να ράβει. «Είχε χαρίσματα και θεώρησαν ευπρεπές να της τα αφήσουν ακαλλιέργητα· είχε ακτινοβολία και φρόντισαν να της την κρύψουν. Αυτοί οι περήφανοι αστοί έκριναν πως η ομορφιά είναι πάνω από τα μέτρα τους και κάτω από την κοινωνική τους τάξη· επιτρεπόταν μόνο στις μαρκησίες και τις πόρνες». Μόνο πενήντα χρόνια αργότερα, ξεφυλλίζοντας ένα οικογενειακό λεύκωμα, η Αν – Μαρί αντιλήφθηκε ότι είχε υπάρξει ωραία. Είναι μια από τις δεκάδες φορές που η γλυκόπικρη ειρωνεία του Σαρτρ αγγίζει μια προσωπική οικογενειακή ιστορία που συνάμα αποτελεί και μια συλλογική κατάσταση.

H Τέχνη της Πολιτικής Ψευδολογίας…

…«η τέχνη αυτή είναι προορισμένη να αποκτήσει
μεγάλη υπόληψη κατά τους προσεχείς αιώνες»… (John Arbuthnot[1] – 18^ος αι.)

Αρχές του 18ου αιώνα. Η Αγγλία εμφανίζεται νικήτρια στους πολέμους (με Ολλανδία και Γαλλία) που κατά καιρούς εμπλέκεται, ενώνεται με τη Σκωτία, οι αποικίες της επεκτείνονται σε Αμερική και Ινδία, το εμπόριο βρίσκεται σε ακμή, ενώ, συγχρόνως, παίρνει τα πρωτεία από τη Γαλλία εις την «ποσότητα και ποιότητα λογοτεχνικής παραγωγής».

Οι λέσχες και τα «λογοτεχνικά» καφενεία αυξάνονται ως τόποι συναντήσεως και οι «ζυμώσεις» που διεξάγονται εκεί δεν είναι μόνο πνευματικές αλλά και πολιτικές. Λογοτέχνες της εποχής γίνονται μόνιμα μέλη: ο Ντράϋντεν, ο Άντισον, ο Σουΐφτ κ.ά. Αργά προετοιμάζεται, σε όλη την ευρώπη, το κίνημα του, λεγόμενου, ευρωπαϊκού διαφωτισμού.

Μνημόνιο 3,5 και Δημόσια Διοίκηση: η μέρα της μαρμότας…

Διαβάζοντας το κεφάλαιο «Δημόσια Διοίκηση» στο Μνημόνιο 3,5 δεν μπορεί κανείς παρά να αισθανθεί … σα να μην πέρασε μια μέρα. Όχι απλώς από τον Γενάρη του 2015, αλλά ήδη από τον Μάη του 2010, όταν γίναμε για πρώτη φορά κοινωνοί αυτής της «τεχνοκρατικής» γλώσσας που χρησιμοποιεί η τρόικα για το δημόσιο. Μια νεόγλωσσα που πίσω από πολλά καθησυχαστικά λόγια κρύβει απλώς τη διάλυση κάθε δημόσιου αγαθού και οποιασδήποτε ελεγκτικής υπηρεσίας του δημοσίου

Alexandros Michailidis / SOOC

Διαβάστε ολόκληρο το προσχέδιο συμφωνίας Ελλάδας – Κομισιόν, με ημερομηνία 6 Απριλίου, το μόνο επίσημο κείμενο που έχει διαρρεύσει από τη διαπραγμάτευση, στο OpenProject

της Δέσποινας Κουτσούμπα

ΣΥΡΙΖΑ και δημόσιο

Πριν σχολιάσουμε το ίδιο το κείμενο, αξίζει να κάνουμε μια αναδρομή. Μια από τις βασικές «συμμαχίες» του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή που προσπαθεί (εδώ και καιρό) να συγκροτήσει με το σώμα των δημοσίων υπαλλήλων. Ικανοποίησε με τυμπανοκρουσίες και χορούς στο Σύνταγμα το αίτημα να επαναπροσληφθούν οι «διαθέσιμοι» υπάλληλοι. Βέβαια, το γεγονός ότι είχε γίνει κίνημα μηνών που ανάγκασε τον ΣΥΡΙΖΑ να περιλάβει στις προεκλογικές του υποσχέσεις την επαναπρόσληψη των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων και των εκπαιδευτικών, ότι ούτως ή άλλως οι «διαθέσιμοι» είχαν κερδίσει τα ασφαλιστικά μέτρα στα δικαστήρια, ότι για τη νομοθέτηση αυτού του απλού αιτήματος χρειάστηκαν 3 (!) μήνες, όλα αυτά προσπάθησε να τα αφήσει εκτός συζήτησης. Μετά την ψήφιση του 3ου Μνημονίου, ο ΣΥΡΙΖΑ συνέχισε να επιχειρηματολογεί για τη «δημοκρατία» που θα φέρει στο δημόσιο (καταργώντας τον περίφημο νόμο Μητσοτάκη για την αξιολόγηση με ποσόστωση, ο οποίος είχε ήδη ακυρωθεί στην πράξη από την αποχή των δημοσίων υπαλλήλων!) και ότι δεν κινδυνεύουν πια οι υπάλληλοι με απολύσεις. Ταυτόχρονα, υποσχόταν δεξιά κι αριστερά προσλήψεις για την κάλυψη των άπειρων κενών. Ανέλπιστος σύμμαχος σε αυτή την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ως αρχηγός της ΝΔ. Κι όχι άδικα, αφού επί δύο χρόνια οι δημόσιοι υπάλληλοι αγωνίζονταν ενάντια στις δικές του (ως υπουργού) παράνομες και παράλογες προσπάθειες διάλυσης του δημοσίου –και δε νομίζω να το ξεχάσουν ποτέ.

Κοινωνική Ασφάλιση: Ζωή, Yγεία και Aξιοπρέπεια υπό διεκδίκηση (Α’ Μέρος)…

Μία από τις σημαντικότερες εργατικές κατακτήσεις που τα αφεντικά επωφθαλμιούν διαχρονικά

Γράφουν: Ελένη Μαρούλη, Αλέξανδρος Στεργιόπουλος

Η κοινωνική ασφάλιση, όπως πικρά αποδεικνύεται τα τελευταία χρόνια λόγω περαιτέρω έντασης της καπιταλιστικής κρίσης, ήταν και είναι, όπως και ο μισθός, όπως και οι εργασιακές σχέσεις και συνθήκες, ένα ακόμη αποτύπωμα της ταξικής πάλης. Αποτέλεσε διεκδίκηση αιώνων και αιματηρών αγώνων και ακόμη και προ κρίσης, ο αριθμός των εργαζομένων παγκοσμίως που δεν ήταν ασφαλισμένοι, παρέμενε εξαιρετικά υψηλός.

Ως εργατική και αγωνιστική κατάκτηση, όπως και οι συλλογικές συμβάσεις, ουδέποτε έπαψε να είναι ένας από τους συνηθέστερους στόχους αφεντικών και κεφαλαίου. Στερώντας το φάρμακο, στερώντας το γιατρό και τη δυνατότητα αξιοπρεπών γηρατειών από τους εργαζόμενους, το κεφάλαιο τους στερεί κομμάτι της αξιοπρέπειάς τους, του δικαιώματός τους σε μια στοιχειωδώς ανθρώπινη ζωή. Το πλήγμα για τον εργαζόμενο είναι εξαιρετικά υψηλό και επώδυνο. Και η εξώθησή τους στην εξαχρείωση όπως και η μετατροπή του σε εξαιρετικά αναλώσιμο «υλικό» θαυμαστά ταχεία.

Α-πολιτογράφηση: Ο Ενοποιητικός Παράγοντας του Ξεριζωμού…

Νώντας  Σκυφτούλης

Αφορμή  ο διάλογος με ένα ζευγάρι νέων με βαριά διδακτορικά οι οποίοι πηγαινοέρχονται στις ευρωπαϊκές πόλεις προκειμένου να διασφαλίσουν μια πρόσκαιρη πρόσβαση στην επιβίωση. Αυτό συμβαίνει πλέον μαζικά και αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο. Στις σημερινές συνθήκες της επισφάλειας της επιβίωσης και στο πλαίσιο της Ευρώπης οι μετακινήσεις  από ένα κράτος σε ένα άλλο  ή άλλα είναι πλέον παρόμοιες με τις μετακινήσεις εποχιακών εργατών συλλογής αγροτικών προϊόντων που μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘70 ήταν εξίσου μαζικό φαινόμενο το οποίο ερχόταν βέβαια από πολύ μακριά. Οι τελευταίοι δεν είχαν μόνιμη κατοικία αλλά μία αφετηρία πολιτογράφησης που με το πέρασμα δεκαετιών χάνονταν ανανεώνοντας έτσι τις όποιες νομικές κατοχυρώσεις (γεννήσεις, γάμους, κλπ.) αλλάζοντας ακόμη και ονόματα. Αυτό γινόταν από χώρο σε χώρο ασφαλώς με διαφορετικές και αντίθετες νοοτροπίες και  έθιμα αφού η διαφοροποίηση από χώρο σε χώρο όσο πηγαίνουμε προς τα πίσω ήταν εντονότερη. Για να μην αναφερθώ στην Οθωμανική επικράτεια όπου ο Ηπειρώτης γινόταν Πολίτης ή Μυτιληνιός και όπου χάνονταν οι ρίζες τους στα βάθη των γενεών.