Φυλακή της Μοναξιάς – Σταύρος Λογαρίδης…

Άνοιξε την αγκαλιά σου
άνοιξέ μου για να μπω
πάρε με μες την καρδιά σου
και άσε με να κρατηθώ

Δε με πλήγωσε κανένας
σαν και τούτη τη φορά
Δεν κατάλαβε ούτε ένας
τούτη εδώ τη μοναξιά
τούτη εδώ τη μοναξιά

Όλοι φεύγουμε  μονάχοι
μα ως τότε έχει ο καιρός
Εντωμεταξύ κομμάτι
άσε να `μαι τρυφερός

Δε με ακούει πια κανένας
σαν και τούτη την στιγμή
Ας βοηθούσε έστω και ένας 
να βγούμε από αυτήν τη φυλακή
να βγούμε από αυτήν τη φυλακή

 

Στίχοι – Μουσική … Σταύρος Λογαρίδης

 Γαλλία: Ο νέος εφιάλτης που ανησυχεί την αστική τάξη…

του Juan Chingo

μετάφραση από την Άλκιστη Πρέπη

Αυτά που προσφέρει η υπάρχουσα δυναμική του κινήματος ενάντια στον εργασιακό νόμο

Ο νέος εφιάλτης που ανησυχεί την αστική τάξη: ο (όρθιος) [1]αντικαπιταλισμός

Οι νεο-φιλελεύθεροι ανησυχούν. Το πρόβλημά τους δεν είναι τόσο ότι η προοπτική της γενικής απεργίας μπαίνει άμεσα στην ημερήσια διάταξη, όσο το ότι υπάρχει, πλέον, μια συσπείρωση του θυμού. Ο θυμός αυτός απλώνεται παντού: στην εναντίωση στον Εργασιακό Νόμο -στο πλαίσιο αυτής της τρίτης ημέρας απεργίας- με την εξέτασή του από το κοινοβούλιο να αρχίζει στις 3 Μαΐου, στην αγανάκτηση των εποχιακά εργαζόμενων στον τομέα του θεάματος, που απειλούνται από τα νέα μέτρα σχετικά με τις επιδοτήσεις των ανέργων, στους αγρότες που λυγίζουν κάτω από τις πιέσεις των τραπεζών. Αυτό το περίσσευμα θυμού μοιάζει να μας εισάγει σε μια προ-επαναστατική κατάσταση.

Τα ΜΜΕ, το «τελειωμένο» MEGA και οι σωτήρες του…

Τα τελευταία χρόνια τα ΜΜΕ περνούν κρίση. Κοινός τόπος –σχεδόν βίωμα- για τους περισσότερους εργαζόμενους του χώρου, που ακούν τα αφεντικά να πιπιλάνε την καραμέλα περί μείωσης της διαφημιστικής δαπάνης, πτώσης των πωλήσεων, αύξησης της τιμής του χαρτιού, αβέβαιου μέλλοντος λόγω του επάρατου διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, κοκ. Τα επιχειρήματα σε τέτοιες περιπτώσεις περισσεύουν, ειδικά όταν πρέπει να δικαιολογηθούν μαζικές απολύσεις, ανύπαρκτες αποζημιώσεις, μειώσεις μισθών, καθυστερημένες καταβολές δεδουλευμένων, ανοιγμένα τεφτέρια με «έναντι» και η πάντα βολική απεύθυνση στο ελληνικό φιλότιμο «βάλε πλάτη». Όλα τα παραπάνω, βέβαια, μπορούν πολύ περιεκτικά να συνοψιστούν σε μια απλή, όσο και αληθινή διαπίστωση: λέγεται μετακύλιση κόστους –του όποιου οικονομικού και κοινωνικού κόστους- απ’ το παραπάνω αφεντικό στους εργαζόμενους ή απ’ τη μεγάλη τσέπη στις πολλές μικρότερες που, επιπλέον, καλούνται να βάλουν και πλάτη. Win-win situation, που λένε στη γλώσσα των επιχειρήσεων.

Εκκλησία και φασισμός (2)…

Λέγαμε χτες ότι η αντικομμουνιστική στάση τής εκκλησίας εκδηλώθηκε αμέσως μετά την οκτωβριανή επανάσταση. Κατά την εκκλησία, ο κομμουνισμός δεν είχε θέση στην Ελλάδα επειδή στην Ελλάδα δεν υπήρχε… προλεταριάτο (!). Σύμφωνα με τον Γρηγόριο Παπαμιχαήλ (*), «η Ελλάς δεν είναι χώρα εργατική, δηλαδή κοιτίς και τροφός προλεταριάτου. Πάντες σχεδόν οι Έλληνες αποτελούσι πληθυσμόν αστικόν, και αυτοί οι εργάται. Η ιδιοκτησία είναι η βάσις, ο σκοπός και το όνειρο του Έλληνος, ολίγοι δ’ είναι οι άνευ ιδιοκτήτου γης αγρόται ενταύθα». Δηλαδή, κατά την εκκλησία (ο Παπαμιχαήλ τα γράφει όλα αυτά στο επίσημο όργανο της εκκλησίας, στο περιοδικό «Εκκλησία»), όλοι οι έλληνες είναι μικροαστοί, των εργατών συμπεριλαμβανομένων. Αυτό το κάνει σαφές ο Παπαμιχαήλ, ταυτίζοντας την αυθεντική εργατική τάξη με τους κομμουνιστές: «Η Ελληνική κοινωνία ολόκληρος αποτελείται εκ μικροαστών, η εν αυτή δ’ εργατική τάξις αποτελεί ασήμαντον μειονοψηφίαν, εις την οποίαν δεν είνε δυνατόν ν’ αναγνωρισθή ως δικαίωμα η αξίωσις να διευθετή αυτή αυθαιρέτως τον βίον της χώρας, μοναρχικά ιδιοποιουμένη δικαιώματα οχλοκρατικού αυταρχικού ρυθμού της ζωής των άλλων» (**).

Ο Χρύσανθος Φιλιππίδης με τους προστάτες του βασιλέα Γεώργιο Β’ και Ιωάννη Μεταξά, χάρη  στην βοήθεια των οποίων (ακύρωσαν την εκλογή Δαμασκηνού) εκλέχτηκε αρχιεπίσκοπος το 1938.

Ουδέποτε υπήρξαμε ηθικοί…

Ήδη από τον τίτλο μπορούν να δημιουργηθούν αντιδράσεις από πολλούς καθώς υπάρχει –ή καλύτερα, υπήρχε- μια γενική ιδέα περι ηθικής, η οποία διακατέχει όλους τους ανθρώπους (στη χώρα μας αυτή η ιδέα ήταν και είναι σε αυξημένο επίπεδο).

Αφήνοντας στην άκρη τη συζήτηση περί του τι είναι η ηθική και αν μπορεί να υπάρξει μία ηθική ή κάποια άλλη (το καλό όλων σε πρώτη μοίρα ή το ατομικό, είναι ένα πολυσυζητημένο θέμα στις διαλέξεις περί ηθικής), θα γίνει αναφορά σχετικά με το αν έχει υπάρξει κάποια περίοδος πραγματικής, υπαρκτής ηθικής.

Αρχικά, αυτό που χρειάζεται να αναφερθεί είναι ότι όσες θεωρίες ηθικής έχουν διατυπωθεί από θεωρητικούς, δεν είναι η περιγραφή της υπάρχουσας ηθικής της εποχής τους με την ακολουθία κάποιας θετικής κριτικής, αλλά, το «τι θα έπρεπε να γίνει». Αυτό και μόνο δείχνει την φανερή εναντίωση των θεωρητικών σχετικά με την ηθική της εποχής τους. Υπάρχουν πάρα πολλές θεωρίες ηθικής (με την έννοια της σωστής συμπεριφοράς) μία από τις πιο γνωστές είναι η θεωρία της κατηγορηματικής προσταγής του φιλόσοφου του 17^ου αιώνα, Kant, στην οποία διατυπώνει το εξής: Υπάρχει ένας γενικός κανόνας στον οποίο υπακούει ο κάθε ένας και είναι ίδιος για όλους. Επίσης στο πλαίσιο της ηθικής του, υπάρχει το ερώτημα που θα έπρεπε να θέτει ο καθένας στον εαυτό του, «τι θα γινόταν αν αυτό που πράττω γινόταν καθολικός κανόνας και έπρεπε να το πράττουν όλοι ανεξαιρέτως;». Επιπλέον, προκειμένου να ξεφύγει κανείς από τις ηθικές θεωρίες των φιλοσόφων και να δώσει ένα πιο οικείο, στον μέσο αναγνώστη, παράδειγμα, αυτό είναι η ηθική που προβλέπει ο χριστιανισμός.