Ενυδρείο…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

εικαστική αφιέρωσις στον Harry Holland

Η τόση αναρχία της μυρουδιάς σου αμυδρώς διακρινόμενη απ’ τους νοικοκυραίους.
Δονούμε απ’ τις γυμνές που με κυνηγούν.
Μέσον διαφυγής οι τέχνες που αυθαδιάζουν.
Πολίτες μικροπαντρεμένοι και άλλοι ισοβίως πολιορκημένοι ανατριχιάστε. Αφεθείτε στην αφή. Στον αφαλό που ο κύκλος του αποκρύπτει τα μύρια.
Ο έρως που φωλιάζει στην σύγχρονη τέχνη είναι ιδεοληπτικός.
Και οι όμορφες ξανθές μας χαρίζουν τη χαζομάρα τους από άμβωνος.
Τον τενεκέ με τα λουλουδάκια δεν μπορεί να τον χωρέσει ο ρομαντισμός.
Αμύνομαι στην πλοκή που με σμπαραλιάζει.
Χνώτο σύντομο μέλλον μου, όσοι με νιώθουν είναι μακριά.
Ο λυρισμός ιδιοτρόπως υποτονθορύζει την αγάπη μου για τα απλά και τα κοινά.
Αυθαιρέτως αναποδογυρίζω απόψεις συμπολιτών.
Αρκετοί συμπολίτες μου ψάχνουν αρχηγό.
Οι άνθρωποι επιδιώκουν να αλλάξουν τη ζωή τους αλλάζοντας αρχηγό.
Μα ξέρουμε πως όσους βοσκούς κι αν αλλάξουν τα πρόβατα πάλι θα οδηγηθούν στα σφαγεία.

Οδησσός: Δύο χρόνια από την τραγωδία στο Σπίτι των Συνδικάτων…

Το Κίεβο «γιορτάζει» το έγκλημα με φασιστική τρομοκρατία

Γράφει ο Γρηγόρης Τραγγανίδας

Δύο χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την τραγωδία στις 2 Μάη του 2014 στο Σπίτι των Συνδικάτων της Οδησσού, όπου παίχτηκε η δεύτερη «φάση» του δράματος που ξεκίνησε με τα γεγονότα του «Μαϊντάν» τον Φλεβάρη του ίδιου χρόνου στο Κίεβο, επιβεβαιώνοντας τις χειρότερες προβλέψεις για το μέλλον του λαού της Ουκρανίας.

Εκείνη την μέρα, η αιχμή του «δόρατος» του τμήματος της ουκρανικής αστικής τάξης που κυριάρχησε μέσω του «Μαϊντάν», δηλαδή οι φασιστικές – νεοναζιστικές συμμορίες, οι οποίες λίγο αργότερα θα έπαιρναν την μορφή συγκροτημένων ένοπλων ταγμάτων και θα ματοκυλούσαν το Ντονμπάς, εισβάλλουν στην Οδησσό μασκαρεμένες ως «φανατικοί οπαδοί» ποδοσφαιρικής ομάδας και κατευθύνονται προς το Σπίτι των Συνδικάτων το οποίο αποτελούσε την άτυπη «έδρα» των αντιφασιστικών κινημάτων, του κινήματος ενάντια στο «Μαϊντάν» και άλλων αριστερών και προοδευτικών οργανώσεων και συλλογικοτήτων, αλλά και ανθρώπων που απλά διέβλεπαν τον άμεσο κίνδυνο για τον λαό.

Ν. Ρωμανός: «Fuck the Nations – Squat the World»…

«Η εκστρατεία “Fuck the Nation – Squat the World” αποτελεί μια ιδανική ευκαιρία να στείλουμε ένα ξεκάθαρο μήνυμα σε κράτος και φασίστες πως η επιλογή να στοχοποιούνται οι αναρχικές καταλήψεις είναι μια επιλογή η οποία θα απαντηθεί με τον τρόπο που αρμόζει, με επιθέσεις, σαμποτάζ και πολύμορφο αγώνα με όλα τα μέσα», αναφέρει ο αναρχικός Νίκος Ρωμανός σε κείμενό του το οποίο δημοσιεύθηκε στο https://athens.indymedia.org/.

«Τον τελευταίο χρονικό διάστημα οι κατασταλτικές μεθοδεύσεις εναντίων των καταλήψεων από μεριάς του κράτους έχουν αυξηθεί ενώ ταυτόχρονα οι φασίστες σε πλήρη σύμπνοια με τον κατασταλτικό σχεδιασμό του κρατικού μηχανισμού έχουν εντείνει τις επιθέσεις τους», προσθέτει.

Αναλυτικά το κείμενο του Νίκου Ρωμανού έχει ως εξής:

Αραράτ…

του Σταμάτη Κυριάκη

Στο τέλος του Παγκοσμίου πολέμου και λίγο πριν αρχίσει ο ψυχρός πόλεμος ο Στάλιν είχε επιχειρήσει να ακυρώσει την συμφωνία και να εισβάλει στην Τουρκία προκειμένου να προσαρτήσει τα εδάφη αυτά.

Η Αίθουσα συνεντεύξεων στο αεροδρόμιο του Ερεβάν ήταν γεμάτη   από δημοσιογράφους και τηλεοπτικά συνεργία από όλο τον κόσμο.

Ο Υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ απάντησε  σε ερωτήσεις για τα φλέγοντα ζητήματα των ημερών και στη συνέχεια ήπιε μια γουλιά από το  φημισμένο Αρμένικο Μπράντυ  «Αραράτ Αχταμάρ».

Ενώ όλα φαινόταν να τελείωναν στα όρια του προβλέψιμου,  ο  Ρώσος υπουργός έκανε κάτι φαινομενικά αθώο που τάραξε το πλήθος των δημοσιογράφων.

Έβγαλε το κινητό του τηλέφωνο  , πήγε κοντά στην τζαμαρία και έβγαζε φωτογραφίες το όρος Αραράτ.

«Μα γιατί βγάζεται φωτογραφίες από μια  περιοχή που κατέχει  η Τουρκία;»

Ρώτησε «αφελώς» μια Αγγλίδα δημοσιογράφος .

«Η Τουρκία έχει και την ημισέληνο στην σημαία της , αυτό δεν σημαίνει ότι το φεγγάρι είναι δικό της» απάντησε ο Σεργκέι Λαβρόφ.

Οι «κουκουλοφόροι» και τα «ασημικά» του κράτους…

Τα τελευταία έξι μνημονιακά έτη ευδοκιμεί στην ταλαίπωρη Ελλάδα ένα νέο είδος παρασίτου, γνωστό, πλέον, ως «κουκουλοφόρος». Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο είδος, αφού έχει επιλέξει ως ξενιστή για να ζει και να αναπτύσσεται τα «ασημικά» του κράτους.

Η ιδιαιτερότητά του έγκειται στο γεγονός ότι πρόκειται και για εξωπαράσιτο και για ενδοπαράσιτο. Μπορεί, δηλαδή, να ζει και να αναπτύσσεται και εξωτερικά του ξενιστή, όπως τα τσιμπούρια, και εντός του, όπως η ταινία.

Την άκρως σημαντική επιστημονική παρατήρηση έκανε όπως αναμενόταν η crème de la crème των συνωμοσιολόγων, η οποία εντόπισε το νέο είδος αμέσως μετά την συστηματική ανάλυση όλων των μνημονίων και τη στενή παρακολούθηση της αξιολόγησης των πεπραγμένων από τους εταίρους και δανειστές.

Η ανακάλυψη, που έκανε, τάραξε τα νερά της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας.

Η απάτη της αναδιάρθρωσης χρέους…

Του Μωυσή Λίτση*

Από τον περασμένο Ιούλιο και μετά, από τότε δηλαδή που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ παραδόθηκε αμαχητί στους δανειστές, το κύριο επιχείρημα της κυβέρνησης ήταν: αποδεχθήκαμε μία σκληρή επώδυνη συμφωνία αλλά κερδίσαμε τουλάχιστον την υπόσχεση για αναδιάρθρωση χρέους.

Αφήνοντας κατά μέρος τη στροφή 180 μοιρών του ΣΥΡΙΖΑ, που από τον λογιστικό έλεγχο του δημόσιου χρέους, την αναστολή πληρωμών, τη διαγραφή του παράνομου, απεχθούς και μη βιώσιμου μέρους του και την ανάληψη πρωτοβουλιών για μία ευρωπαϊκή διάσκεψη για το ελληνικό χρέος, στα πρότυπα της διάσκεψης του Λονδίνου το 1953 για το γερμανικό χρέος, εκλιπαρεί για λίγη… κατανόηση από τους δανειστές, η αναδιάρθρωση είναι η νέα χίμαιρα των αυταπατών(;) της κυβέρνησης Τσίπρα.

Το ΔΝΤ και λοιποί δανειστές ζητούν προληπτικά(!) πρόσθετα μέτρα 3 δισ. ευρώ, χωρίς καν να μιλούν για ελάφρυνση του χρέους. Φυσικά τα μέτρα αυτά αφορούν νέο γύρο περικοπών στις συντάξεις, στους μισθούς, επιβολή φόρων και αυξήσεις στους λογαριασμούς,  όλα μέτρα που θα επιβαρύνουν ακόμη περισσότερο τους ήδη εξαθλιωμένους Έλληνες εργαζόμενους και θα συντρίψουν οριστικά τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Αλλά από μόνη της η αναδιάρθρωση δεν είναι παρά μία απάτη. Σημαίνει πολύ απλά ότι ίσως οι δανειστές να αποδεχτούν μία επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους ή κάποια ελάφρυνση στο επιτόκιο, μεταθέτοντας το πρόβλημα απλά για τις επόμενες γενιές, με αντάλλαγμα ακόμη πιο σκληρά μέτρα. Για ποια ελάφρυνση χρέους λοιπόν μιλάμε όταν οι εργαζόμενοι θα συνεχίσουν να σηκώνουν το σκληρό βάρος της εξοντωτικής λιτότητας για ένα χρέος για το οποίο δεν φέρουν ευθύνη;