Γιάννης Βαρβέρης: «Εσπερινός της Αγάπης»…

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.
Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;

Γιάννης Βαρβέρης, Εσπερινός της Αγάπης (από την συλλογή Ο άνθρωπος μόνος, εκδόσεις Κέδρος, 2009, σελ. 83).

To υπόβαθρο πίσω από το φαινόμενο Σάντερς

Το βάθεμα της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης στις ΗΠΑ στρέφει σε αναζήτηση λύσης στα αριστερά του αμερικανικού δικομματισμού

Του Μωυσή Λίτση

Είναι ίσως από τις λίγες φορές που η προεκλογική περίοδος στις ΗΠΑ, έχει αποκτήσει τόσο μεγάλο ενδιαφέρον εξαιτίας των εκλογικών επιτυχιών των δύο μέχρι χθες αουτσάιντερ: Του πολυεκατομμυριούχου της αγοράς ακινήτων Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος διεκδικεί το χρίσμα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και του «σοσιαλιστή» Μπέρνι Σάντερς που ξεκινώντας από πολύ χαμηλά ποσοστά και χωρίς την άπλετη χρηματοδότηση της αντιπάλου του, πρώην υπουργού Εξωτερικών Χίλαρι Κλίντον, έχει καταγάγει σημαντικές νίκες στις προκριματικές εκλογές για το χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος και έχει δημιουργήσει ένα πρωτοφανές για τα τελευταία χρόνια κίνημα στις ΗΠΑ.

Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει προκαλέσει συναγερμό στον παραδοσιακό πυρήνα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, λόγω των εμπρηστικών του δηλώσεων περί απαγόρευσης εισόδου των μουσουλμάνων στις ΗΠΑ, χτισίματος τείχους που θα εμποδίζει την έλευση παράτυπων μεταναστών από το Μεξικό και τιμωρίας των γυναικών που καταφεύγουν σε αμβλώσεις. Δηλώσεις που απειλούν να προκαλέσουν μεγαλύτερη πολιτική και κοινωνική πόλωση, αν τελικά ο εκκεντρικός υποψήφιος καταφέρει να περάσει το κατώφλι του Λευκού Οίκου.

Οι θέσεις του Τραμπ έχουν θορυβήσει τόσο πολύ το κομματικό κατεστημένο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, που οι δύο άλλοι αντίπαλοί του, Κρουζ και Κέϊσικ συνασπίστηκαν πρόσφατα προκειμένου να του φράξουν τον δρόμο.

Η πορεία του Μπέρνι Σάντερς παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον, γιατί ο γερουσιαστής από το Βερμόντ, επιμένει να αυτοπροσδιορίζεται «σοσιαλιστής» στην πιο καπιταλιστική χώρα του κόσμου, εκπλήσσει για τις επιτυχίες του, έχοντας συσπειρώσει μεγάλο κομμάτι στις ηλικίες κάτω των 45 ετών, καταφερόμενος κατά της Γουόλ Στριτ και μιλώντας για δημόσια παιδεία και υγεία.

Οι Ευρωπαϊκές / Διακρατικές Συνθήκες και οι Ατομικές Ελευθερίες…

Οι ατομικές ελευθερίες, τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, η ιδιωτικότητα και με όλα αυτά η αξιοπρέπεια της ατομικότητας, είναι έννοιες που ήδη έχουν αρχίσει να περνάνε στην λήθη, με το πρόσχημα της ασφάλειας, με αντάλλαγμα μια καταναλωτική ευδαιμονία στο επίπεδο που μπορεί να προσεγγίσει αυτήν ο κάθε άνθρωπος.
Πιθανότατα, 3 με 4 γενιές μετά, οι άνθρωποι να μη γνωρίζουν καν τι πάει να πει ανθρώπινο δικαίωμα.
Οι φοβικές κοινωνίες των τρομοκρατημένων ανθρώπων, ίσως είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του καπιταλισμού, με αντάλλαγμα virual ελευθερίες στις απολαύσεις και με χαλινάρι μια κοινωνία με πρότυπά ηθικής και νόμους δημιουργημένα και δοσμένα έτσι ώστε να πατάσσουν από την γέννησή της κάθε διάθεση για αντίδραση και ανυπακοή.

Λίγο διάστημα πριν, δόθηκε η νέα νομοθεσία της ευρωπαϊκής ένωσης για τα προσωπικά δεδομενα. Και ας μην γελιόμαστε τα «προσωπικά δεδομένα» σημαίνουν και «ανθρώπινα δικαιώματα».
Και όλα αυτά – τα επιφανειακώς καλά – που φαίνεται να λέει η ΕΕ, έχουν όχι μόνο αντιφάσεις, μα και νομικές πολυπλοκότητες, ισχύοντας τελικά το ανεφάρμοστο, αφού παρακάμπτονται ακόμα και από διακρατικές συμφωνίες (πρόσφατο παράδειγμα οι ΤΤΙΡ / ΤΤΡ).

Ευρισκόμενοι στην μεγαλύτερη ανθρωπιστική κρίση και κατάπτωση ζωών και αξιών που γνώρισε ο πλανήτης μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ας δούμε τι συμβαίνει, τι ισχύει, πως φτάσαμε ως εδώ και γιατί η κάθε μάχη έχει πλέον χαθεί.
Μας τα εξηγεί θαυμάσια, ένα άρθρο από το blog atexnos.gr, που μας τα θυμίζει και φαίνεται το γιατί μιλάμε ξεκάθαρα για την:

Το σκανδαλώδες Πάσχα του 1950…

Να ζήσει επιτέλους ο Άνθρωπος.

9 Απριλίου 1950, μέρα του Πάσχα των Καθολικών. Λίγο μετά τις 11 το πρωί, τέσσερις νεαροί, ο ένας μεταμφιεσμένος σε δομινικανό μοναχό –το χαρακτηριστικό ξύρισμα της κορυφής του κεφαλιού, άσπρο ράσο, ζώνη στη μέση, κουκούλα, σανδάλια στα πόδια–, μπαίνουν στην Παναγία των Παρισίων όπου ήδη βρίσκονται χιλιάδες πιστοί από όλον τον κόσμο. Ο Μισέλ Μουρ, ο 22χρονος ψευδο- μοναχός, βρίσκει την ευκαιρία να ανέβει στον άμβωνα τη στιγμή που ακούγεται το Πιστεύω. Αμέσως μετά αρχίζει την ανάγνωση του παρακάτω κειμένου:

Αδικείται στην χώρα μας ο πρώην χωροφύλακας, γνωστό φερέφωνο των γερμανοτσολιάδων στην κατοχή, δεσπότης Αμβρόσιος…

Του Γ. Γ.  

Τούτη η φάμπρικα με τις κατάρες και τους αφορισμούς  που εκτοξεύουν οι αρχιρασοφόροι, σε όποιους θεωρούν ότι δημιουργούν πρόβλημα στην επιχείρησή τους που εμπορεύεται ελπίδες μεταθανάτιες,  κρατάει κάτι αιώνες.
Φτάνουμε, λοιπόν από τον πατριάρχη Γρηγόριο τον E‘, -το άγαλμα του οποίου έχουμε και καμαρώνουμε στα Προπύλαια- ο οποίος όταν ξέσπασε η επανάσταση του 1821 έριχνε τα «θεία» βέλη του στους επαναστάτες τους οποίους «η εκκλησία τους έχει μισήσει ως μέλη σεσηπότα (σάπια) αφορισμένοι υπάρχειεν και κατηραμένοι και μετά θάνατον άλυτοι και τυμπανιαίοι και τω αιώνιο αναθέματι» στα σημερινά «θεόπνευστα» τροπάρια του «άγιου» Καλαβρύτων Αμβρόσιου.

Βλέποντας το σχετικό βίντεο από το δελτίο ειδήσεων του Mega προσπέρασα τις εκκλήσεις του δεσπότη προς τον «Εσταυρωμένο Χριστό» «να σαπίσει το χέρι του Φίλη» -έχει έφεση να επιθυμεί «σαπίσματα» ο «άγιος». Πριν καιρό «παρακαλούσε τον Θεό να σαπίσει το στόμα», του Νίκου Δήμου-. Ούτε επικεντρώθηκα στις εκκλήσεις του να επέμβει ο «μεγαλοδύναμος» ώστε αυτοί που χτες θα έτρωγαν κρέατα «το κρέας να γίνει δηλητήριο μέσα τους, να τρυπήσει το στομάχι τους …».

Εδώ και χρόνια έχω σταματήσει να εντυπωσιάζομαι από τα μισαλλόδοξα, απάνθρωπα τροπάρια κάποιων «αγίων», όπως αποκαλούνται αναμεταξύ τους οι δεσποτάδες.

Χριστός Ανέστη

Hans Rottenhammer