Στη χώρα το λωτοφάγων ακόμα και οι πιο σκληρές εκδοχές του σύγχρονου Θεάματος σηκώνουν μερικές φορές τα χέρια. Φυσικά η μνήμη, ακόμα και σαν στοιχειώδης ατομική και συλλογική λειτουργία, είναι τόσο επιλεκτική και καθοδηγούμενη ώστε έχει καταντήσει συνώνυμο της βλακείας.
Πριν κάμποσους μήνες, μετά την υπογραφή του «3ου μνημονίου», ο Γιούνκερ (που πότε πότε είναι «φίλος μας» και άλλοτε όχι) έλεγε μιλώντας σε δημοσιογράφους ενός γαλλογερμανικού ντοκυμαντέρ, αναφερόμενος στη «σκληρή διαπραγμάτευση» της Αθήνας:
Αναρωτιόμουν κάποιες φορές, αλλά όχι πραγματικά, αν η η ελληνική κυβέρνηση ήταν μια κυβέρνηση κυνική. Είναι ένα εξαιρετικό κατόρθωμα το ότι από την μια οι Έλληνες με φόντο μια αντιευρωπαϊκή προπαγάνδα απέρριψαν ένα κείμενο, και απ’ την άλλη ένα μήνα μετά η Ελληνική κυβέρνηση να προτείνει ένα κείμενο πολύ πιο σκληρό απ’ αυτό που απέρριψε ο ελληνικός λαός. Είναι ένα πραγματικό κατόρθωμα…
Ποτέ δεν κατάλαβα την στρατηγική της Ελλάδας και πιστεύω πολύ ειλικρινά μετά απ’ όσα ζήσαμε ότι η Ελλάδα δεν είχε πραγματική στρατηγική. Η στρατηγική και τα σχέδια καταστρώνονταν μέρα με την ημέρα…
Μόνο κάποιος που δεν ξέρει την ελληνική εκδοχή της «θεωρίας παιγνίων» μπορεί να λέει τέτοια πράγματα. Η δε ελληνική εκδοχή εφαρμόζεται (και) στο τάβλι: τι θέλω; εξάρες; τις έχω!… πάλι ντόρτια έφερα;
Από:
απέραντο γαλάζιο 