Κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τους Δωσίλογους

Στράτος Δορδανάς*

---

 

σημ.Αμετανόητου: Γειά σου ρε Ρουπακιά γίγαντα, καμάρι της Χρυσής Αυγής, κομμουνιστοφάγε…! Με τέτοια Δικαιοσύνη στην Ελλάδα όλοι μένουμε ήσυχοι…όπως πάντα…

---

 

«Υπεύθυνος Δήλωσις
Ο υπογεγραμμένος Μ. Θεόδωρος […], γεννηθείς εν Κυθήροις και κατοικών εν Θεσ/νίκη, ετών 30, επαγγέλματος Ναυπηγός και νυν κρατούμενος εν τοις Β΄ Επανορθωτικές Φυλακαίς Θεσ/νίκης, δηλώ υπευθύνως ότι ουδέποτε υπήρξα κομμουνιστής ή συνοδοιπόρος του ΚΚΕ. Πάντοτε ήμην, είμαι και θα είμαι πρόθυμος ν’ αγωνισθώ διά τα Εθνικά συμφέροντα και το Μεγαλείον της φιλτάτης μας Ελληνικής Πατρίδος και δια την διασφάλισιν της ακεραιότητος και της τιμής της. Την κομμουνιστικήν ιδεολογίαν κατακρίνω ως προδοτικήν και ανήθικον δια την εξόντωσιν της οποίας θέλω αγωνισθή μέχρι και της τελευταίας ρανίδος του αίματός μου, δηλών μετά παρρησίας ότι πρέπει να εκλείψη από την Ελλάδα το κομμουνιστικό άγος, το οποίον κηλιδώνει την τρισχιλιετή ένδοξον ιστορίαν μας».

Διαβάζοντας κανείς την παραπάνω υπεύθυνη δήλωση, σχηματίζει την «ασφαλή» εντύπωση -αν όχι την βεβαιότητα- ότι δεν πρόκειται για τίποτε άλλο παρά για μια ακόμη πράξη αποκηρύξεως του κομμουνισμού, μια «δήλωση μετανοίας» από τις χιλιάδες που αναγκάστηκαν να υπογράψουν αργά ή γρήγορα όσοι διώχθηκαν στον Εμφύλιο Πόλεμο με βάση τα έκτακτα νομοθετήματα της περιόδου. Ομως στην προκειμένη περίπτωση ο δηλών δεν ήταν κάποιος διωκόμενος για τα πολιτικά του φρονήματα εξαιτίας της συμμετοχής του στο παράνομο ΚΚΕ ή στις άλλες οργανώσεις του, αλλά μια «κλασική» και «συνήθης» περίπτωση δωσιλόγου της Κατοχής που είχε σπεύσει να επωφεληθεί από τον έντονο αντικομμουνισμό της εποχής. Επομένως ο εν λόγω, όπως και εκατοντάδες άλλοι της ιδιαίτερης αυτής κατηγορίας των «πατριωτών», δεν χρειαζόταν να υπογράψει τη δήλωση αυτή, καθώς δεν είχε διωχθεί για παράνομη πολιτική δράση με βάση το Γ΄ Ψήφισμα, αλλά για συνεργασία με τους κατακτητές, αδίκημα που τιμωρούνταν από τις Συντακτικές Πράξεις περί δωσιλογισμού και τα Ειδικά Δικαστήρια Δωσιλόγων.

Μπέρνι Σάντερς, ο “’Ελληνας”

του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Μια αγγλόφωνη ελληνοαμερικανική εφημερίδα τον ονόμασε “Μπέρνι ο ‘Ελληνας”. Ο λόγος για το “φαινόμενο Μπέρνι Σάντερς”, του Αμερικανού πολιτικού που, διαψεύδοντας όλα σχεδόν τα προγνωστικά, κατάφερε να διεκδικεί σήμερα το χρίσμα του υποψηφίου Προέδρου του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ.

Επί δεκαετίες, στην Ελλάδα και μεταξύ των Ελληνοαμερικανών “διϋλίζεται” κυριολεκτικά ο κώνωψ κάθε, έστω και ελάχιστα σημαντικού πολιτικού στις ΗΠΑ, με κάποιο ρόλο στο στερέωμα αυτής της χώρας, προκειμένου να ανιχνευθούν οι πιθανές διαθέσεις του έναντι της Ελλάδας. Είναι λοιπόν το λιγότερο παράδοξο το γεγονός ότι “καταπίνουμε τώρα την κάμηλο” με αποτέλεσμα ο Σάντερς να έχει προκαλέσει συγκριτικά ελάχιστο ενδιαφέρον παρ’ ημίν. Και αυτό παρόλο που έχει πάρει τις πιο ριζικές θέσεις υπέρ της Ελλάδας και την έχει υπερασπισθεί διεθνώς κατά τρόπο που, μερικές φορές, δεν την έχουν υπερασπισθεί ‘Ελληνες πολιτικοί.

Στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν θα ήταν υπερβολή να υποστηρίξουμε ότι δεν εμφανίσθηκε μέχρι τώρα άλλος πολιτικός με τόσο βαθειά φιλελληνική τοποθέτηση, σε τόσο υψηλό επίπεδο του πολιτικού συστήματος. Υπήρξαν ασφαλώς στο παρελθόν πολιτικοί που έκαναν τη μία ή την άλλη δήλωση, προς άγραν ελληνοαμερικανικών ψήφων, συνήθως γενικής υφής και σχεδόν ποτέ μετατρεπόμενης σε πρακτικό ώφελος για τη χώρα. Υπήρξαν επίσης Ελληνοαμερικανοί πολιτικοί που έτρεφαν μια συμπάθεια προς την Ελλάδα λόγω καταγωγής – αλλά τα βασικά τους συμφέροντα και οι ιδέες τους απηχούσαν τάσεις του αμερικανικού κατεστημένου και δεν ήταν διατεθειμένοι να μεταβάλλουν στάση σε βασικά θέματα για το “χατήρι” της Ελλάδας.

Το όνομα

ΣΤΑΘΗΣ

Πολλές χώρες, οι περισσότερες, έχουν πολλά ονόματα σε πολλές γλώσσες. Η Ελλάδα λέγεται και Hellas και Greece και Γιουνάν, η Γερμανία λέγεται και Germany και Αλεμάνια και Τεντεσκία, η Γαλλία, η Αλβανία, όλες έχουν πολλά ονόματα, που όλα όμως για την κάθε χώρα σημαίνουν ένα πράγμα: την ταυτότητά της. Και η ταυτότητα δεν είναι θέμα αυτοπροσδιορισμού (να δηλώνει η Κίνα, Μογγολία) αλλά αναγνώρισης, να παραδέχονται δηλαδή όλοι οι άλλοι ότι η Κίνα είναι Κίνα.

Η αρχή της αναγνώρισης στο διεθνές δίκαιο είναι εκ των ων ουκ άνευ! Ενα κράτος δεν «υπάρχει» αν δεν το αναγνωρίζουν τα άλλα, ή το μέρος τους που το αναγνωρίζει. Η Βρετανία αναγνώρισε τις ΗΠΑ, ενώ η Κίνα δεν αναγνωρίζει την Ταϊβάν και η Ταϊβάν την Κίνα (εκτός κι αν στο μεταξύ έχουν αλληλοαναγνωρισθεί). Η Παλαιστίνη (ως κράτος) υπάρχει στον βαθμό που την αναγνωρίζουν ή θα την αναγνωρίσουν άλλα κράτη.

Κατά τούτο η FYROM υπάρχει ως κράτος που το αναγνωρίζουν όλοι, ενώ ορισμένοι, και κυρίως η Ελλάδα, δεν αναγνωρίζουν το όνομά της. (Εδώ να σημειώσουμε πως όσοι κι αν αναγνωρίζουν τη FYROM ως «Μακεδονία», αυτό ελάχιστη αξία έχει για τα αδέλφια μας της γειτονικής χώρας, όσο δεν αναγνωρίζεται η χώρα τους με αυτό το όνομα απ’ την Ελλάδα και συνεπώς από τους διεθνείς οργανισμούς).

Η FYROM αποτελεί το ιστορικό παράδοξο ενός λαού που προσπαθεί να σφετερισθεί μια αλλότρια ταυτότητα. Τούτο οφείλεται σε δύο λόγους: στον εθνικισμό (και τον αλυτρωτισμό, για τον οποίο θα μιλήσουμε στη συνέχεια) μιας νεοπαγούς νομενκλατούρας που έχει ανάγκη εθνικής αναφοράς και στον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, που στο κράτος αυτό βλέπουν ένα στήριγμα για την πολιτική τους στα Βαλκάνια. Και στην Ευρώπη.

Το ριγκοριστικό Ισλάμ και το μέλλον της Ευρώπης

Μανώλης Γ. Βαρδής

Ο Pierre Manent, με το βιβλίο του Situation de France, προσπαθεί να εντάξει το απειλητικό Ισλάμ στα πλαίσια του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου. Στα απόνερα των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Γαλλία, οι διανοούμενοί της πασκίζουν να αναμετρηθούν με τις σύγχρονες προκλήσεις- ίσως πουθενά αλλού τόσο παραγωγικά όσο στο Γαλλικό Εξάγωνο.

Η Ευρώπη ζει στον αστερισμό της «δύσης» των ατομικών δικαιωμάτων της, ως ατομικών. Όταν διαρραγεί ο Παράδεισος του ατομικιστικού φιλελευθερισμού, κοχλάζει η Κόλαση. Παραθέτω: «Θυμήθηκα μια συζήτηση που είχα, χρόνια πριν, μ’ έναν καθηγητή ιστορίας στη Σορβόννη. Στις αρχές του Μεσαίωνα, μου είχε εξηγήσει, το ζήτημα της ατομικής κρίσης σχεδόν δεν ετίθετο· πολύ αργότερα, με τον Ιερώνυμο Μπος για παράδειγμα, εμφανίστηκαν αυτές οι τρομοκρατικές αναπαραστάσεις όπου ο Χριστός διαχωρίζει την ορδή των εκλεκτών από τη λεγεώνα των καταραμένων· όπου οι διάβολοι σέρνουν τους μη μετανοημένους αμαρτωλούς προς τα μαρτύρια της κολάσεως.

Ο “νόμος των μνημονίων” και οι αριστερές αυταπάτες

του Γιώργου Παυλόπουλου

Στις εκλογές στην Ιρλανδία ο κυβερνητικός συνασπισμός έχασε περίπου το 30% της δύναμής του, με αδύνατο κρίκο τους Εργατικούς που εξαϋλώθηκαν. Μικρή σχετικά η άνοδος του Σιν Φέιν, που έφτασε το 13,8%. Πολιτική καταδίκη των κυβερνήσεων σε όλες τις χώρες που υλοποίησαν ευρωμνημόνια.

Τι έδειξαν οι εκλογές στην Ιρλανδία και οι εξελίξεις σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ελλάδα

Ο νόμος των μνημονίων επιβεβαιώθηκε και στην Ιρλανδία. Στις εκλογές που έγιναν στην τελευταία (της Κύπρου εξαιρουμένης, για ευνόητους λόγους…) από τις χώρες οι οποίες βρέθηκαν κάτω από τη «μπότα» της ΕΕ και του ΔΝΤ – μετά την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Ισπανία, έστω κι αν στην τελευταία δεν επιβλήθηκε ποτέ επισήμως μνημόνιο – ο κυβερνητικός συνασπισμός έχασε περίπου το 30% της δύναμής του. Πρόκειται για απώλειες ανάλογες με εκείνες που υπέστησαν οι δεξιοί πορτογάλοι Σοσιαλδημοκράτες και το ισπανικό Λαϊκό Κόμμα του Μαριάνο Ραχόι στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις κι αυτό κάθε άλλο παρά τυχαίο μπορεί να θεωρηθεί.

Με τον τρόπο αυτό, η κοινωνική πλειοψηφία απέδειξε και στην Ιρλανδία ότι δεν τρώει το κουτόχορτο που επιχείρησαν να της πουλήσουν, παρουσιάζοντας τον πάλαι ποτέ «κέλτικο τίγρη» ως το πρότυπο του «καλού παιδιού», που εφάρμοσε πιστά τη λιτότητα και ανταμείφθηκε με μια εξαιρετική ανάπτυξη της οικονομίας της. Την ίδια στιγμή, όμως, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι τα αποτελέσματα των εκλογών αποτύπωσαν το έλλειμμα πειστικής και ισχυρής εναλλακτικής πρότασης με αριστερό ριζοσπαστικό πρόσημο, καθώς και τα πολιτικά αδιέξοδα που υπάρχουν – κάτι, ασφαλώς, που έχει άμεση σχέση με τις εξελίξεις στις υπόλοιπες προαναφερθείσες χώρες.

Ζολώτας, Καστοριάδης και κομμουνισμός

Μια δημόσια αντιπαράθεση πριν από 70 χρόνια του κορυφαίου οικονομολόγου

και του διάσημου φιλόσοφου

Νοέμβριος 1945. Ενα χρόνο μετά την απελευθέρωση. Προεόρτια Εμφυλίου, με τη λευκή τρομοκρατία να απλώνεται σε όλη τη χώρα. Η «Εταιρεία Σοσιαλιστικών Μελετών» οργανώνει την τρίτη δημόσια συζήτηση των μελών της. Ομιλητής ο Ξενοφών Ζολώτας με θέμα: «Οι συντελεσταί της κοινωνικής ευημερίας». Ηδη εξέχων καθηγητής ο Ζολώτας, τοποθετεί τον εαυτό του στο χώρο του «φιλελεύθερου σοσιαλισμού». Στο ακροατήριό του ξεχωρίζουν οι σοσιαλιστές Γρηγορογιάννης και Σκουριώτης, καθώς και ο νεαρός Κορνήλιος Καστοριάδης, μέλος τότε της τροτσκιστικής ομάδας του Στίνα. Δυο βδομάδες αργότερα ο Καστοριάδης έφευγε για σπουδές -και τελικά, μόνιμη εγκατάσταση- στο Παρίσι.

Η ανταλλαγή των απόψεων, βαθιά επηρεασμένη από την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς, στρέφεται γύρω από ζητήματα που παραμένουν απολύτως επίκαιρα. Μεταφέρουμε ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματα, όπου αναδύεται ένας άγνωστος Ζολώτας αλλά και ένας άλλος Καστοριάδης από αυτόν που μάθαμε τα τελευταία χρόνια.

ΖΟΛΩΤΑΣ: Το πρόβλημα της κοινωνικοοικονομικής ευημερίας δεν είναι τόσον απλούν όσον φαίνεται εις την πρώτην όψιν. Εις τας συζητήσεις που γίνονται μεταξύ των διαφόρων ιδεολογικών και πολιτικών παρατάξεων τίθενται ως επί το πλείστον ποικίλλοντα υποκειμενικά κριτήρια, τα οποία οδηγούν κάθε φοράν εις διάφορα συμπεράσματα. Χαρακτηριστική είναι η άβυσσος που χωρίζει τους απολογητάς της κεφαλαιοκρατίας από τους σοσιαλιστάς.

Οι πρώτοι υποστηρίζουν ως γνωστόν ότι η μεγαλύτερα κοινωνικοοικονομική ευημερία επιτυγχάνεται μόνον εις το κεφαλαιοκρατικόν καθεστώς, καθόσον μόνον εις αυτό πραγματοποιείται η μεγαλυτέρα παραγωγικότης και εξασφαλίζονται αι δυνατότητες συνεχούς αναπτύξεώς της. Ετσι, λέγουν, παρά την άνισον διανομήν του εισοδήματος επιτυγχάνονται δι’ όλους καλλίτεροι όροι διαβιώσεως ή εις οιονδήποτε άλλο καθεστώς.

Αντιθέτως οι σοσιαλισταί ισχυρίζονται ότι, ακόμη και εάν ελειτούργει ιδεωδώς το κεφαλαιοκρατικόν σύστημα ανεξάρτητα από τα ηθικά του μειονεκτήματα, πάλιν δεν θα ήτο εις θέσιν να πραγματοποιήση την μεγαλυτέραν κοινωνικοοικονομικήν ευημερίαν διά τας λαϊκάς τάξεις. Το κεφαλαιοκρατικόν όμως σύστημα ως διεμορφώθη και λειτουργεί εις την πραγματικότητα παρουσιάζει προϊούσαν ελαττωματικότητα εις την παραγωγικήν διαδικασίαν. Ετσι όχι μόνον την μεγαλυτέραν παραγωγικότητα δεν εξασφαλίζει, αλλά με τα φαινόμενα της διαρκούς υποαπασχολήσεως, των κυκλικών διακυμάνσεων κ.λπ. αφήνει εις αδράνειαν κολοσσιαίας παραγωγικάς δυνάμεις και εγκαταλείπει εις την εξαθλίωσιν ευρυτάτας εργατικάς μάζας. Πρόκειται περί ενός οικονομικώς και ηθικώς ελαττωματικού συστήματος, το οποίον πόρρω απέχει από του να εγγυάται την κοινωνικοοικονομικήν ευημερίαν.

Ανάλογον αντίθεσιν απαντώμεν μεταξύ φιλελευθέρων σοσιαλιστών και αυταρχικών σοσιαλιστών ή κομμουνιστών. Οι πρώτοι υποστηρίζουν ότι μόνον διά της χρησιμοποιήσεως του μηχανισμού των τιμών ως μέσου οικονομικού υπολογισμού και της υιοθετήσεως κατά βάσιν της ελευθερίας της εργασίας και της καταναλώσεως ένα σοσιαλιστικόν καθεστώς δύναται να επιτύχη την μεγαλυτέραν κοινωνικοοικονο-μικήν ευημερίαν.

This is a pipe…

Γράφει ο Αντώνης Αντωνάκος

στον Δημήτρη Πουλικάκο 

Είθισται στο τέλος της σχολικής χρονιάς οι μαθητές να καίνε τα βιβλία τους. Αυτή την όμορφη Νερώνεια κατανυκτική συνήθεια την απολαμβάνει με γάργαρη χαρά το σύστημα. Αντί να καψαλίσει τ’ αρχίδια του καπιταλιστή με τον αναπτήρα του, ο νεολαίος καίει το Δαρβίνο και τον Καρτέσιο.

Και βεβαίως ο ίδιος νεολαίος θα στήσει κώλο αύριο περνώντας απ’ τη μέγγενη των άθλιων εξετάσεων για μια θέση στον ήλιο του συστήματος. Θα γίνει σπουδαίος και τρανός μισώντας το βιβλίο και την ανάγνωση. Θα του εργαλειοποιήσει τον εγκέφαλο ο καλός φροντιστής για να μπορεί να τον αρμέγει ο εργοδότης.

Τι μου χρειάζονται όλες αυτές οι μαλακίες; αναφωνεί ο νεολαίος. Φιλοσοφία, χημεία, μαθηματικά, λογοτεχνία. Εγώ θέλω να κάνω πίπες. Μάθε με να κάνω πίπες. Τα’ χω χεσμένα δάσκαλε τα γράμματα και τις τέχνες. Εγώ θέλω να κάνω καλές πίπες.

Αν αύριο ο πελάτης δεν ευχαριστηθεί από την πίπα που θα του κάνω τι θα του πω εγώ; θα του διαβάσω Βάρναλη ή θα του εξηγήσω την οικονομική πολιτική της οθωμανικής αυτοκρατορίας στα χρόνια της παρακμής;

Γι’ αυτό εμείς θα καίμε τα βιβλία μέχρι να μας μάθετε δάσκαλε να κάνουμε καλές πίπες. Μόνο πίπες. Ο προορισμός του ανθρώπου είναι να μάθει να κάνει πίπες. Και να τις κάνει σωστά.

Είμαστε χώρα τουριστική και πρέπει να μάθουμε να κάνουμε καλές πίπες. Γλώσσες και πίπες. Αγγλικά και πίπες. Γαλλικά και πίπες. Γερμανικά και πίπες. Πρέπει να γίνουμε ο πιο ανταγωνιστικός λαός στις πίπες. Οι καλές πίπες θα φέρουν νέους επενδύσεις και νέα κεφάλαια. Αυτό είναι το αίτημα της κοινωνίας απ’ το σχολείο.